Obsesja. Oskar Blajer. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 09.2020)

Po 7 latach od opuszczenia kliniki psychiatrycznej Oskar Blajer w końcu zaczyna normalne życie. Kupuje dom, jego książki trafiają na listy bestsellerów, on sam wydaje się być człowiekiem sukcesu. Ale to tylko pozory stworzone na potrzeby otaczającego go świata. Pod fasadą normalności kryje się prawdziwy psychopata, który wciąż nie pogodził się ze śmiercią ukochanej Luizy i zrobi naprawdę wszystko, by wypełnić pustkę po niej. Adrian.Bednarek w kolejnej części cyklu o Oskarze Blajerze przeszedł sam siebie. Stworzył powieść, która zwala z nóg już od pierwszych stron. Postać Oskara ma w sobie wszystko, co powinien mieć bohater, by na długo pozostać w pamięci czytelnika. Jest inteligentny, przebiegły, zdecydowany i wytrwały. Jego szaleństwo przybiera na sile, ale nie wzbudza w czytelniku niechęci, a raczej ciekawość i fascynację. Adrian Bednarek przeprowadził tak dogłębną analizę psychiki Oskara, że w niektórych momentach można mieć wrażenie, że znamy tego człowieka na wylot. Jednak autor nie byłby sobą, gdyby chwilę potem totalnie nas nie zaskoczył. I choć są momenty przewidywalne, to gwarantuję, że zwroty akcji doprowadzą Was do "opadu szczeny". A ja po przeczytaniu tej części cyklu po cichu marzę o jej ekranizacji - mam już nawet kandydata do roli Oskara 😉 #obsesja #oskarblajer #luiza #fascynacja #sesje #terapia #martamakuch #leczenie #plan #pustka #śmierć #desperacja #tajemnice #bestseller #wytrwałość #piwnica #ciekawość #śledztwo #obserwacja #wspólneżycie #psychopata #uwiezięnie #sobowtór #porażka #szczęście #miłość #plan

Autor pokazuje w II tomie to, w jaki sposób Oskar (nie) radzi sobie po utracie Luizy. Próbuje on pisać książki, a poza tym próbuje znaleźć kobietę(y), które mogłyby mu zastąpić ukochaną. Po pewnym czasie Oskar upodabnia się do osób, które potępiał w przeszłości – Kobry, czy ojca Luizy. Jest gotowy iść po trupach do celu byle tylko poczuć się na chwilę szczęśliwy. Obsesja to niewątpliwie liczne opisy, tego co czuje psychopata oraz tego w jaki sposób próbuje ukryć to przed światem. Odnoszę wrażenie, że główny bohater został przedstawiony jako przestępca doskonały – w całej książce nie pojawia się żadna osoba, która by go w jakikolwiek sposób rozgryzła lub wpadła na jego trop. Nawet zbrodnie popełniane pod chwilą chwili są w tej książce zbrodniami doskonałymi, co jest trochę oderwane od rzeczywistości. Książka zdecydowanie należy do przeciętnych – w porównaniu chociażby ze „Sprzedawcą”, w której pojawiają się podobne motywy jest moim zdaniem słaba. Prymitywne kilkustronne opisy seksu Oskara z kobietami zdają się potwierdzać tezę, która pojawia się w książce: książki może pisać każdy, a to, czy się sprzeda zależy głównie od szczęścia i znajomości.

Kolejna pozycja bednarka i jak zawsze na wysokim poziomie, polecam wszystkie 3 części

Adrian Bednarek w czystej postaci. Bardziej psychodeliczny niż seria o Kubie.

Polecam całą serię. Sztos

To trzeba przeczytac

Wow!!!

Obsesja posiada wiele synonimów: fiksacja, fioł, kręciek, maniactwo, nałóg, obłęd, natręctwo... psychoza, niezrównoważenie, pomieszanie zmysłów, choroba psychiczna. I mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że całą tę paletę oferuje nam Adrian Bednarek w drugiej części trylogii o Oskarze Blajerze. Niedawno miałam możliwość poznać losy Oskara w "Inspiracji", której zakończenie dosłownie wywołało u mnie obsesję na punkcie dalszej historię. Obsesję na punkcie "Obsesji". :) Rzec, że tom drugi zaczyna się niewinne, to ogromne niedopowiedzenie. Oskar po pobycie w klinice, gdzie specjaliści leczyli go na schizofrenię powstałą jako skutek tragicznych wydarzeń (bycie świadkiem gwałtu na ukochanej, a później morderstwo z premedytacją), dostaje wreszcie kwitek do swojej wolności. Zostaje wypisany, ale zanim wyjdzie do ludzi, musi podpisać zgodę na przeprowadzanie co jakiś czas sesji terapeutycznych z psychiatrą prowadzącą jego przypadek, Martą Makuch. Problem polega na tym, że terapeutka wypisała Oskara ze świadomością, że nadal jest chory. Psychozy atakujące głównego bohatera sprawiają, że za wszelką cenę próbuje przywrócić do żywych ukochaną Luizę. Najpierw staje się więc stalkerem i przegląda konta na Instagramie dziewczyn, które w zadziwiający sposób przypominają Luizę, a potem choroba osiąga apogeum. Buduje specjalne, ukryte pomieszczenie i bez skrupułów porywa bezbronną dziewczynę prosto z rodzinnego domu, skuwa, więzi i nakazuje jej być Luizą. W międzyczasie Oskar prowadzi przykładne życie pisarza wzbijającego się na wyżyny bestsellerów, choć tak naprawdę staje się znienawidzonym niegdyś przez siebie... seryjnym mordercą? Porwanie, zbrodnie, tuszowanie morderstw, walka z napadami psychozy to zaledwie parę niewinnych kwestii, które gwarantuje Obsesja. Pierwsze słowa, jakie przychodzą mi na myśl po przeczytaniu "Obsesji", to wybornie siada na banię. Dawno nie zostałam tak mocno pochłonięta przez fabułę, której towarzyszyła ciągła niepewność i strach przed coraz mocniejszym wariactwem obezwładniającym głównego bohatera. Momentami nawet musiałam na chwilę odłożyć książkę i odetchnąć, przytłoczona zbyt brutalnymi doznaniami. Kreacja bohaterów w moim odczuciu wypadła fenomenalnie. Psychoza Oskara została opisana w bardzo realistyczny sposób, a jego tok rozumowania i czyny, jakich się dopuszczał, wywoływały ciarki. Świetnie wypadli też bohaterowie drugoplanowi - Melania próbująca ciągle dorównać nieżyjącej siostrze; Marta Makuch jako niereformowalna psychoanalityczka; Skawiński, dla którego liczy się wyłącznie pieniądz. No, i wiadomo, laleczki Barbie Oskara... Znów nieco przeszkadzała mi narracja. Przeskakiwanie między pierwszo- a trzecioplanową to niekoniecznie zabieg, który lubię w literaturze. Nie przeszkadzał mi on jednak tak mocno jak w "Inspiracji". Po "Obsesji" czytelnik nie może się niczego spodziewać. Kiedy brałam książkę do ręki, nie miałam pojęcia, co mnie czeka. Nawet po ponad dwustu pięćdziesięciu stronach nie posunęłam się w swoich dywagacjach czy przypuszczeniach nawet o milimetr, a zakończenie podsunęło jedynie kolejny trop, prawie niczego dokładnie nie wyjaśniając. Dodam, że było mniej brutalne oraz mniej dynamiczne od tego z Inspiracji, co wcale nie oznacza, że gorsze. Czy polecam? Oczywiście. "Obsesja" to przerażający, brutalny thriller sięgający niemal do czeluści umysłu, wydobywając z niego najgorsze obrazy czy myśli, skutkujące okropnymi czynami. Powieść o tym, że każdy człowiek zdolny jest do morderstwa z premedytacją, a w życiu chodzi jedynie o dawanie upustu żądzom. "Obsesja" jest historią o efekcie tragicznie nieszczęśliwej miłości, o koszmarach sennych stających się rzeczywistością, ale przede wszystkim o wpływie ciężkiej, nieleczonej choroby psychicznej na działanie człowieka.

Siedem lat to szmat czasu, w którym wszystko może się zmienić. Doskonale wie o tym Oskar Blajer, dotychczas przebywający w zamkniętym ośrodku. Siedem lat minęło od tragicznych wydarzeń w jego życiu- nie dość, że ojciec jego ukochanej Luizy okazał się być seryjnym mordercą, to właśnie jego partnerka pociągnęła za spust, ratując Oskarowi życie, a tym samym odbierając je własnemu ojcu. Po tej tragedii mieli już żyć długo i szczęśliwie, a jednak... nikt nie wiedział, że Łowca Nimfetek miał wspólnika. Nikt nie przeczuwał grożącego Luizie niebezpieczeństwa. Tej strasznej nocy Oskar nie dał rady ocalić życia ukochanej. Choć dla świata Luiza zmarła przed siedmioma laty, dla Blajera wciąż jest jak żywa. Nie wystarczają mu już żywe wspomnienia ani przypadkowy seks z kobietami, które "ubiera" w myślach w twarz zmarłej ukochanej. Chce czegoś więcej. Chce idealnej kopii, którą nauczy bycia NIĄ. Większość z Was zdążyła już poznać Oskara Blajera z pierwszego tomu cyklu Inspiracja, a twórczość pana Bednarka cieszy nasze oko już od dłuższego czasu. Zgłębianie zwichrowanej psychiki to dla autora chleb powszedni, bowiem z każdą kolejną książką idzie mu to coraz lepiej. Na czym korzystamy także my, czytelnicy, wciąż łaknący odpowiedzi na liczne pytania dotyczące zła, gnieżdżącego się w człowieku. Oskar Blajer ewoluował, choć niestety w nieco złym kierunku: z chłopaka, który pod pseudonimem pisał opowiadania o seryjnych mordercach, który przeżył w młodości spotkanie z jednym z nich zmienił się w kogoś, kim wcześniej gardził. W człowieka owładniętego obsesją tak silnie, że nie liczy się poza nią już nic innego. Wszelkie zasady moralne, jakimi kierował się dotychczas poszły w zapomnienie. Mimo że nie dopuszcza do siebie takich myśli, powoli, kroczek po kroczku sam zmienia się w potwora. Ta książka pod każdym względem jest bardzo dobra- sprawnie napisana, zawierająca dogłębna analizę psychiki głównego bohatera, nietuzinkowe wydarzenia oraz refleksję nad niszczycielską siłą miłości. Mimo tego czytałam ją długo, nie mogąc się nijak zmobilizować. I wiecie, sama nie wiem czemu- przecież ma w sobie wszystko to, czego tak uparcie szukam! Znam twórczość naszego polskiego autora i nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się z takim mozołem przeć przez kolejne strony. A jednak, w końcu chyba musiało do tego dojść. I co najgorsze, nie znam wyjaśnienia tego stanu. Może to po prostu moja uwaga była zbyt często rozpraszana podczas lektury. Nieustannie zastanawiam się, czy Oskar rzeczywiście tak intensywnie kochał Luizę, czy po prostu po części po jej śmierci wmówił sobie tę miłość. Dobrze, na pewno wpływ na jego obecną sytuację miało morderstwo jego matki, jego ukochana zaś była swego rodzaju remedium na tragiczną przeszłość. Wydaje mi się, że wszystko to, co złe w jego życiu, doprowadziło go już do granicy szaleństwa. A powrót stamtąd jest bardzo trudny. Zresztą z każdą kolejną stroną obserwujemy jego upadek, poniekąd mu współczujemy, ale nasze uczucia względem niego zaczynają być coraz bardziej negatywne. Wiem, że przeżył trzy starcia z seryjnymi mordercami i to byłoby niedorzeczne, gdyby w żaden sposób nie miało na niego wpływu. Aczkolwiek sam zmienia się w jednego z nich- w egoistę, który ma gdzieś ludzkie dobro, chce tylko spełnienia swoich chorych marzeń. Choć Oskar Blajer to tylko fikcyjna postać, budzi prawdziwe emocje- od współczucia po swego rodzaju obrzydzenie. Zmienia się na naszych oczach w potwora. I ciekawa jestem, co wydarzy się w kolejnej części; na pewno po nią sięgnę, mimo tego, że Obsesja strasznie mi się dłużyła. Pan Adrian Bednarek tworzy coraz lepsze książki i nie mam zamiaru odpuścić ani jednej.

W życiu nie ma szczęśliwych zakończeń. Są tylko próby radzenia sobie z kolejnymi dramatami. 😉 Siedem lat po opuszczeniu kliniki psychiatrycznej życie Oskara Blajera wreszcie wkracza na właściwe tory. Kupił nieduży dom pod miastem, jego książki znajdują się na listach bestsellerów, sprawia wrażenie człowieka sukcesu.  😉 Ale to tylko fasada stworzona na potrzeby świata zewnętrznego. Wychodząc z kliniki nieświadomie podpisał dokument obligujący go do regularnych sesji terapeutycznych u doktor Marty Makuch. Młoda lekarka jako jedyna nie wierzy, że Oskar jest wyleczony. I ma rację: Blajer nigdy nie pogodził się ze śmiercią Luizy. Jej brak doskwiera mu coraz bardziej, a próba zastąpienia ukochanej inną kobietą omal nie doprowadza do tragedii. Mężczyzna wyciąga wnioski i układa plan, mający ostatecznie wypełnić pustkę po Luizie. Zrobi wszystko, żeby osiągnąć swój cel, nawet jeśli ceną za jego spokój będzie ludzkie życie…  😉 "Mój świat zyskiwał pewną równowagę. Na zewnątrz prowadziłem normalne, codzienne życie, a po przekroczeniu magicznych drzwi wszystko się zmieniało. Wchodziłem w swój intymny świat, w którym istniała tylko Luiza." 😉 Po rewelacyjnej "Inspiracji" przyszedł czas na "Obsesję". Bez znajomości pierwszej części nie radzę zaczynać od "Obsesji", gdyż ten tom zdradza zakończenie wcześniejszego. A poza tym lepiej zrozumieniecie głównego bohatera.  😉 Mroczny, pokręcony umysł Oskara Blajera chwyta nas w swoje macki i nie puszcza do samego finału. Adrianowi Bednarkowi ponownie udało się stworzyć portret psychologiczny bohatera, który wydaje się mieć przed czytelnikiem jeszcze wiele do odkrycia. Co ciekawe, nie tylko Oskar zatraca się w chorej obsesji. Kto jeszcze? Sprawdźcie to sami. 😉 "Czy moja obsesja to zło i czy ja krzywdzę ludzi? Prawdę mówiąc, jest mi z nią za dobrze, żeby się nad tym zastanawiać..." 😉 Fabuła tak, jak i poprzednio została szeroko rozbudowana, a każdy wątek szczegółowo potraktowany. Napotkamy na przeróżne patologie, wynaturzenia i fetysze. Ale tym, co najbardziej wysuwa się na pierwszy plan są potrzeby głównego bohatera, jego zatracanie się w obsesję, silne pragnienie bycia kochanym. 😉 "(…) czyż nie o to w życiu chodzi, żeby być szczęśliwym w ten najbardziej prymitywny, egoistyczny sposób? Czy nie jest najważniejszym zaspokajanie siebie i własnych pragnień?" 😉 Kolejny raz doświadczyłam dziwnego stanu, który z jednej strony przeraża, a z drugiej tak bardzo intryguje i fascynuje. Stale towarzyszyły mi sprzeczne emocje i uczucia. Mrok, strach, niepokój, krzywda, ból, cierpienie, walka, agresja to tylko część tego, co otrzymamy. 😉 Podczas lektury zastanawiałam się, czy można być jednocześnie sprawcą, jak i ofiarą. Ta kwestia naprawdę nie jest łatwa do rozstrzygnięcia, bo to, czego Oskar był świadkiem i co przeszedł, nie mogło nie pozostawić śladów na jego psychice. Od czasów "Inspiracji" tak bardzo się zmienił. Niby to ten sam Oskar, a jednak inny. Nie wiem, jaki będzie w "Fascynacji", ale jedno jest pewne: już się boję, co mnie tam czeka... 😉 "Zimnokrwisty morderca - ten zwrot idealnie definiował moje nowe ja." 😉 Autor zwraca również naszą uwagę na problem informacji dotyczących naszego życia, które wrzucamy do sieci i wynikających z tego konsekwencji. 😉 "Obsesja" okazała się czystym szaleństwem! To brutalny, mroczny thriller psychologiczny nie pozostawiający miejsca na bezpieczeństwo. Jedynie w swoich czterech ścianach możemy czuć się pewnie, ale czy aby na pewno...? Jak to jest, gdy kontrolę nad nami przejmą uczucia i obsesja? Jeśli się nie boicie, sprawdźcie!