Miłość szeptem mówiona (okładka  miękka, wyd. 06.2018)

Margaret Megan to inteligentna, acz mocno życiowo niezrównoważona młoda kobieta mieszkająca w Londynie pod skrzydłami babki Sophie. Po kolejnym wybryku przynoszącym wstyd rodowemu nazwisku, Sophie decyduje się wysłać Maggie do rodzinnej miejscowości, Strzyżewic, by tam młoda dziewczyna przemyślała swoje postępowanie. Strzyżewice, największy koszmar z dzieciństwa, miejsce znienawidzone z całego serca. Czy Margaret uda się zmierzyć z demonami z przeszłości? Czy zmieni swoje postępowanie i przewartościuje dotychczasowe życie? Czy uda jej się znaleźć miłość? Jakie tajemnice kryje maleńka polska wioska? Zapraszam do czytania! I znów książka, której nie umiem ocenić jednoznacznie... Fabuła początkowo inspirowana programami w stylu "Damy i wieśniaczki" gdzie tytułowa dama trafia na zabitą dechami wieś, na której musi zmierzyć się z nieznaną jej dotychczas rzeczywistością. Pomijając elementy fabuły, polubiłam z całego serca zbuntowaną, uparta i pewną siebie Margaret, jej siłę w dążeniu do wyznaczonych celów, ukrytą wrażliwość, którą odkrywa podczas pobytu na wsi. Kocham z całego serca jej podejście do patriotyzmu i cudowny tatuaż <3 Polubiłam również postać Majki, zawsze uśmiechniętej, pogodnej, odrobinę hippisowskiej dziewczyny, która mierzy się z problemem, z którym mało kto dałby sobie radę. Chwilami opisy jej i jej zachowań przypominały mi moją dawną przyjaciółkę z którą (nie)stety rozminęłyśmy się w naszych życiowych szlakach. Historie miłosne jakoś mnie nie porwały, choć interesująco było rozwiązywać zagadki z przeszłości wraz z bohaterami i bohaterkami. Doceniam bardzo również podjęcie trudnego tematu, jakim jest zgoda na czyjąś śmierć, pogodzenie się z podjętą decyzją i szacunek dla niej. Niełatwo jest zaakceptować fakt, że druga osoba nie chce już walczyć, nie czuje się na siłach, że chce po prostu spokojnie umrzeć, czerpiąc pełnymi garściami z pozostałych jej dni. Nie mamy prawa zmuszać nikogo, by żył. Kolejny plus, to reakcja na przemoc w rodzinie, zdecydowana, choć w pierwszej chwili tutaj mało skuteczna, na dłuższą metę jednak umożliwiająca zmianę czyjegoś życia. Zastanawia mnie, dlaczego nikt do tej pory w tej jakże przykładnej wiosce nie zrobił nic dla Anny i jej dzieci. Dopiero Margaret pod wpływem impulsu zdecydowała się im pomóc, na tyle, na ile potrafiła. Nie jestem fanką koni, ale ich miłośnicy również znajdą tutaj co nieco dla siebie. Piękna jest również okładka, ze względu na którą byłam bardzo ciekawa tej książki. Zaczynając, wspomniałam, że książka nie jest dla mnie jednoznaczna, a jak do tej pory jedynie ją chwaliłam. Gdzie więc te negatywne, zniechęcające mnie elementy? Zaraz je poznacie. Tak więc, po raz kolejny, miłość pomiędzy oprawcą i ofiarą z dzieciństwa. Nie bardzo rozumiem taką popularność uczuć opartych na syndromie Sztokholmskim. Drażni mnie ocenianie przez innych czyjegoś życia seksualnego, jego wartościowanie poprzez ilość posiadanych partnerów, i podkreślanie, że największy sens ma seks w połączeniu z miłością. Cóż, każdy i każda wybiera to, co dla niej i dla niego najlepsze, i nikt nie ma prawa tego oceniać, a tym bardziej wysuwać tego, jako argumentu przeciwko danej osobie, jak tutaj stało się to wiele razy. Kilkakrotnie również podkreślone zostały stereotypowe wzorce kobiecości, jako te najbardziej odpowiednie, kuchnia, dom, gospodarstwo, dzieci. Nie te czasy, przykro mi, każda z nas decyduje sama jak chce żyć i jaki obraz kobiecości sobą reprezentować. Podkreślana rola patriotyzmu przez Sophie również mnie drażni, całe szczęście rekompensuje to postawa Margaret (szczegółów Wam nie zdradzę;) Brakowało mi również jasnego rozwiązania spraw z dzieciństwa Maggie i jej pobytu w Strzyżowicach, jakby stosowana wobec niej przemoc psychiczna ze strony miejscowych rówieśników przestała mieć znaczenie w momencie pojawienia się uczuć w stosunku do jednego z nich, Tomasza. On również nie wzbudził mojej sympatii, wywyższający się, chcący za wszelką cenę ponownie upokorzyć Margaret i zmusić ją do wyjazdu. Oczywiście miłość go odmieniła, ale sorry za wyrażenie, do dupy z tym. Jakim jest na prawdę człowiekiem przekonujemy się na samym początku książki. Kolejna z męskich postaci, choć drugo albo i tzecioplanowa, Darek. Jego wszechobecny seksizm i przedmiotowe traktowanie kobiet. Znalazłam również fragment nt znęcania się nad zwierzętami jako sposób na "ułożenie" konia i metaforę wychowania kobiet.... I to by było na tyle. Książka jest dla mnie na tyle ambiwalentna, że nie mam bladego pojęcia czy ją polecać. Oceńcie sami na podstawie moich słów, czy macie na nią ochotę. Pełną treść recenzji znajdziecie tutaj: http://nietoperzczytaioglada.blogspot.com/2018/08/miosc-szeptem-mowiona-monika-joanna.html?m=1

Kurcze jak mi się dobrze czytało, aż żal, że się skończyło..... Na początku jest zła czarownica i zła młodsza czarownica mieszkające w Londynie😂 Po prostu obie kobiety nie umieją się dogadać, babcia Zofia martwi się o swoją wnuczkę Gosię, dochodzi do niezłej awantury, kiedy babcia wysyła Gośkę do Strzyrzewic by tam przyjaciółka pomogła jej utemperować młody upór. Kobieta załamana, na niezłym kacu, z dość zaskakującym miejscu tatuażem. Tatuaż dzięki któremu Sophia prawie dostała zawału.... Ciężko jej było na początku, z tym buntowniczym charakterem. Musiała ciężko pracować, bez dostępu do internetu i telefonu, co było dla niej tragedią. Z czasem oswaja się z sytuacją..... Poznajemy też przeszłość jej babko Zofii, jak znalazła się w Anglii, jak potoczyło się jej życie. Fajnie czytało się wypowiedzi Gośki, która mieszała język angielski z polskim. Jednak zakończenie totalnie mnie zaskoczyło, kompletnie się tego nie spodziewałam. Jednak życie płata przeróżne figle bohaterom. Książka dostarcza nam przyjemnych doznać, ale i wzruszeń i niedowierzania. Jeśli lubicie wciągające książki, a jednocześnie wzruszające, to wam ją serdecznie polecam :)