Zbrodnia i kara (okładka  miękka, wyd. 06.2022)

Najnowsza kryminalna antologia od wydawnictwa Filia - zamówiłam ją jakieś kilka minut po ogłoszeniu przedsprzedaży. Przyszła razem z “Bagnem” Przemka Piotrowskiego, więc, niestety, siłą rzeczy chwilkę musiała poczekać. Ale gdy już po nią sięgnęłam, nie zawiodła. Wiadomo, jak to w zbiorach opowiadań- są takie, które spodobają się bardziej, oraz te, które mniej przypadną do gustu. W przypadku tej antologii jednak poziom wszystkich opowiadań jest porównywalnie wysoki. Wszystko obraca się wokół dwóch tytułowych elementów - zbrodni i kary, a każdy z autorów “obrobił” ten temat w swoim stylu. Mamy więc do czynienia z biednymi studentami, oszukanym przez przyjaciela pracownikiem firmy, rosyjskim policjantem, ale i kobietą, która więzi swojego byłego partnera - rozrzut, jeśli chodzi o dobór postaci do opowiadań jest naprawdę spory, więc myślę, że każdy znajdzie coś dla siebie. Najmocniej podobały mi się chyba opowiadania “Nie mów do mnie Szymek” Marcela Mossa i “Będziesz zawsze moja” Marcela Woźniaka, ale tak naprawdę wszystkie historie zostaną w mojej pamięci na dłużej. Pozytywnym zaskoczeniem było opowiadanie Alicji Sinickiej, bo do tej pory z twórczością Autorki miałam mieszane uczucia. Marek Stelar i Adrian Bednarek z pewnością na długo zagoszczą w mojej topce, Ewa Przydryga jak zwykle postawiła na duszny i zawiły klimat swojej historii, opowiadanie Maxa Czornyja to już klasa sama w sobie zawarta na ledwie kilku stronach.

Od początku były lekko mieszane uczucia co tej książki, niestety dalej pozostały. Biorąc pod uwagę każdego autora z osobna książka w całej spójności nie wypada źle,każdy poradził sobie świetnie a nie ukrywam mieli ciężkie zadanie...ale...no i właśnie to ale pozostaje. Nie do końca wiem jeszcze czego,jednak czegoś tu brakuje. Być może ocena ukierunkowana jest tym,że z twórczością każdego z autorów nie zapoznałem się na dłużej poza Mossem,który zamieszkał na mojej półce zdecydowanie na zawsze i może dlatego przyćmił innych,ponieważ Go uwielbiam ;) jednak mimo drastyczności,która mocno zadziałała na wyobraźnię czuję lekki niedosyt a jednocześnie ulgę,że mam tą lekturę za sobą...

Kocham zbrodnie i karę,za jej styl,jezyki i formę Zbrodnia tak jak miłość, była jest i będzie* Ale wracajac do książki,moze byc Dobrze sie czyta.choc niektórzy autorzy tak sobie się postarali Na 4

Adrian Bednarek każda jego książka czy opowiadanie to mistrzostwo świata.polecam

Książka kupiona dla dziadka, podobała się, teraz ja ją muszę przeczytać

Rozczarowuje - duze naduzycie z odwołaniem sie do Dostojewskiego.

Świetne opowiadania

Szybką dostawą

Nie mój typ

Zbiór siedmiu opowiadań różnych autorów to z całą pewnością NIE kopia najbardziej znanego dzieła Fiodora Dostojewskiego. Współczesna „Zbrodnia i kara” oczywiście mówi o zabójstwie i późniejszej karze, jednak każdemu z tekstów warto przyjrzeć się uważnie z osobna. Sama sięgnęłam po tę książkę głównie ze względu na znane mi od dawna polskie nazwiska. Miałam nadzieję, że Adrian Bednarek, Marcel Moss czy Alicja Sinicka zaprojektują coś godnego uwagi. Czy tak się właśnie stało? W większości przypadków tak, choć zdarzyły się dwa opowiadania, które w ogóle mnie nie wciągnęły. Akcja była nudna, bezpłciowa, dlatego też całości nie mogę uznać za genialną. Jest to książka dobra i ta nota z całą pewnością wystarczy. Podczas czytania opowiadań bardziej skupiłam się na swego rodzaju kluczu: skoro jest i zbrodnia, czasem spontaniczna, wynikająca na przykład z zazdrości czy zemsty, to czy popełniający ową zbrodnię zostanie ukarany? A może podszepty sumienia nie dadzą mu spokojnie funkcjonować i tym sposobem kat wymierzy ją sobie jakby samodzielnie? Ucieszyłam się, że większość pisarzy zadbało właśnie o taką chronologię zdarzeń, a ja mogłam spokojnie porównać wykreowane historie do szekspirowskiej lady Makbet. Każdy chyba pamięta, że przysłowiowa krew na rękach odnosi się właśnie do niej, prawda? Lady Makbet, która uknuła niecną intrygę, najpierw triumfowała, ale potem przyszła tak zwana karma. Omamy, wyrzuty sumienia, szaleństwo duszy i ciała. Czy zabicie kogoś jest zatem takie proste, jak to często się wydaje? Chyba jednak nie… Jak zatem na swój czyn mordu zareagowali bohaterowie poszczególnych opowiadań? Wystarczy sięgnąć po książkę, aby się o tym przekonać. Co więcej, ta najbardziej znana „Zbrodnia i kara” została napisana w 1866 roku. Czas akcji nie stanowi jednak problemu- opowiadania zawarte w antologii zostały napisane przez współczesnych pisarzy, dlatego też istnieją telefony, maile czy monitoring uliczny. Niekwestionowanym zwycięzcą jest dla mnie Marcel Moss, który zresztą nigdy nie boi się pisać o rzeczach mrocznych, złych, wręcz strasznych. Jego opowiadanie pt. „Nie mówi do mnie Szymek” na długo zostanie w mojej pamięci. Autor perfekcyjnie pokazał, jak na psychikę ludzką działa notoryczna walka o pieniądz i uznanie. Co więcej, jest to historia chłopaka, który w pracy traktowany jest jak przysłowiowy kot- wynieś, przynieś, pozamiataj to wieczne komendy, które słyszy. Jakby ego było mało, Szymon ma ogromną wiedzę, talent, a wszystkie zasługi i dynamiczny rozwój firmy i tak przypisywany jest jego szefowi, a na dodatek przyjacielowi. Czy praca i przyjaźń to dobre połączenie? Jak cienka jest granica między furią a zazdrością? Jak pojmować czyn chłopaka- jak rozliczenie się? A może jak wygraną wojnę, a nie bitwę? Jest to kwestia do indywidualnego rozważenia. Pamiętnym dla mnie opowiadaniem jest też „Flauta” Ewy Przydrygi. Autorka każe nam się zastanowić, czy zabójca aby na pewno wszystko wie o swojej ofierze? Czy popełnienie grzechu piątego naprawdę może dać nam satysfakcję i poprawić dotychczasową sytuację życiową? Tutaj liczy się każdy szczegół, zalecałabym więc ostrożne i niespieszne czytanie. Czytelnicy z całą pewnością zauważą też, że akt mordu wcale nie musi być przypisany wyłącznie mężczyźnie. Kobiety także potrafią zabijać, mają ku temu swe osobiste powody. Nie bez powodu zatem wspominałam wyżej o szekspirowskiej lady Makbet, jej osoba wręcz musi się tu nasunąć. Szczególnie opowiadanie Alicji Sinickiej, czyli „Dom w środku lasu” muszą przeczytać kobiety naiwne, które w czasie zauroczenia noszą różowe okulary, na dodatek w odcieniu neonowym. Zresztą, jeśli nie wiemy, o co chodzi, to… No właśnie, chyba jednak wiemy. Bardzo chciałabym dać wyższą notę, ale dwa ostatnie opowiadania jakby psują całość. Tematy zaproponowane przez Marka Stelara i Marcela Woźniaka są nudne, mało wzniosłe, a ja nie czekałam z niecierpliwością na zakończenie. Myślę, że jest to typowe dla antologii- zawsze coś smakuje nam gorzej lub też lepiej. Czy warto sięgnąć po nowoczesną „Zbrodnię i karę”? Myślę, że tak- każdy znajdzie tu coś dla siebie.