Zaborcza bestia (okładka  miękka, wyd. 09.2022)

Polecam cała serię przyjemnie się czyta

Ostatni tom jest okładkowo utrzymany w stylu poprzednich części. Uważam, że są one idealnie dobrane do osób, o których czytamy. Tym razem mamy złotą suknię, rude, ogniste włosy... I ten ZABORCZY uścisk mężczyzny na ramieniu młodej damy. Ogromnie mi się podoba szata graficzna tych romansów historycznych, bije brawa dla Melisy - zrobiła kawał dobrej roboty, oj to zdecydowanie z tymi okładkami. Oczywiście było dołączone ubranko, jak to zwykle z pozycjami z tej serii. Zdecydowanie zasługuje na uwagę, bo nikt nie poświęca tyle czasu, co właśnie ona na takie dodatki. :) Nie posiada skrzydełek, przez co nie ma dodatkowej ochrony przed uszkodzeniami mechanicznymi. Udało mi się dostać podpis na KTK 2022 - wraz z okładkową zakładką. Dziękuję za podpis i krótką rozmowę! Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Jeśli czytaliście już tę serię, to wiecie, że nie ma tu standardowych rozdziałów. Ja już się do tego przyzwyczaiłam i nie przeszkadza mi to ani trochę. Czapki z głów - raz jeszcze - odnośnie okładek serii Niepokorni. Trochę do mnie nie dociera, że to już ostatnia część tego cyklu, który tak bardzo pokochałam. Będzie mi brakowało tych postaci, zdążyłam się do nich przyzwyczaić i ich polubić. Styl Melisy już od pierwszych stron niebezpiecznie wciąga. Czyta się z zapartym tchem o kolejach losu bohaterów. Ja dosłownie przepadłam... Jak za każdym razem w przypadku tego cyklu... Nie wiem, jak ona to robi, ale zagarnęła mnie od pierwszych stron i nie wypuszcza do samego końca. Czyta się lekko, szybko i przyjemnie. Sprawia, że serce niejednokrotnie bije szybko, na policzka wstępuje rumieniec... Powoduje, że myśli błądzą w niebezpieczną stronę... Ale i czasami się zatrzymuje, bowiem są sytuacje, padają słowa, które sprawiają, że niemal dochodzi do zatrzymania akcji, naszego serca oczywiście. Pisarka wie dobrze, jak pisać, by trzymać czytelnika w garści i robić z nami co jej się żywnie podoba. A my, jak ten wierny pies, czytamy linijkę po linijce, ciekawi, co nam jeszcze zafunduje. Reasumując uważam, że Melisa stworzyła niezwykle interesujący i intrygujący cykl, o którym powinno być zdecydowanie jeszcze głośniej. Naszymi głównymi bohaterami są lady Annabel oraz pewna bestia, Jonathan Hawkins, dyrektor i właściciel teatru... Ogólnie postacie wykreowane w tej powieści są naprawdę dopracowane w każdym szczególe. Niczego im nie brakuje, każdy z nich jest inny, odznacza się, co za tym idzie - zyskuje naszą sympatię bądź nie. Jeżeli chodzi o tę dwójkę, zdecydowanie przypadli mi do gustu. Szczególnie bestia - tak naprawdę zawsze dba o to, by być sobą, nikogo nie udawać i on również jest sobą, nie udaje nikogo - dlatego część ludzi uważa go za zaborczego, za bestię, która przeklina, gwałtownie reaguje jak coś idzie nie tak. Ale czy zawsze musimy się podporządkowywać pewnym normom? Nie, i on to pokazuje. Bardzo go polubiłam i podobało mi się jego zachowanie, aczkolwiek było kilka scen, gdzie najchętniej zdzieliłabym go patelnią, za prostackie zachowanie. :D Jeśli chodzi o naszą damę, przyznać muszę, że z początku szkoda mi jej było strasznie. To, jak traktowała ją matka było karygodne, choć może do zrozumienia w tamtych czasach, aczkolwiek patrząc z perspektywy całej powieści, nóż mi się w kieszeni otwierał na myśl o tym, co jej matka jej robiła całe życie. Co jej odebrała, a odebrała tak wiele... Oh, że też ludzie bywają tak paskudni! Niemniej jednak wszystko się zmienia, gdy lady przedstawia matce i niedoszłemu narzeczonemu swojego aktualnego... narzeczonego. :D Gdy gra zostaje rozpoczęta, ani ona, ani on - nie wiedzą, do czego ich to doprowadzi. A są istną mieszanką wybuchową... Widzimy to w ich relacjach, która jest niezwykle... dynamiczna. Ognista. Niejednokrotnie wymierzane dyskusje, wymiany zdań, które... rozpalają ogień między nimi. Sypią się prawie iskry! Ale to było tak świetnie napisane, na tyle, że ja, jako czytelnik wszystko czułam! I to aż zbyt dokładnie! Dlatego tak uwielbiam książki Melisy, zawsze czuję to, co bohaterowie, mogę ich lepiej zrozumieć i... stąd te rumieńce. Oj, wie jak rozpalić zmysły nie tylko młodych dam. :D A tak serio, cieszę się, bo emocje zawsze są dla mnie dużym plusem dla całości, jeśli je odczuwam wraz z postaciami. Tutaj tak było. Sama akcja jest niezwykle dynamiczna i nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać. Lady z szarej myszki przeobraża się w... Prawdziwą, SAMĄ SIEBIE. Żyje tak, jak czuje i to się ceni. Fabuła jest przemyślana, wszystko dopracowane i dopięte na ostatni guzik. Niczego tej książce nie brakuje, uwierzcie mi. Uważam, że jest to rewelacyjne zwieńczenie serii. I mimo pięciu tomów, autorka nie zawiodła ani razu. A wiecie, różnie bywa przy cyklach, że jeden tom czasem jest dużo słabszy niż inne, a tutaj wszystkie utrzymują wysoki poziom i wzbudzają we mnie mnóstwo emocji!!!

„Zaborcza bestia” to piąta i zarazem ostatnia część serii „Niepokorni.” Jednak w czytaniu spokojnie można pomieszać chronologię i zacząć, podobnie jak ja, od tej historii, w której bez kłopotu się odnajdziecie, a autorka zabierze Was w niezapomnianą podróż do czasów XlX-wiecznej Anglii. Teoretycznie wiedziałam czego mogę się spodziewać, ponieważ czytałam wcześniej już inną książkę od Melisy Bel. Tamta lektura była świetna, jednak miałam po niej lekki niedosyt, który tutaj został w pełni - a nawet ponad oczekiwania - zaspokojony, dzięki tytułowej Bestii. „Pochodzili z różnych światów, ona miała tytuł, a on pieniądze.” W tym tomie, poznajemy losy Lady Annabel Brooke – na pozór niewinnej i cnotliwej panny na wydaniu, która dotąd żyje pod kontrolą swojej matrony i potulnie realizuje narzuconą przez nią wolę. Choć nie jest szczęśliwa, przez lata uparcie stara się przypodobać swojej konserwatywnej matce i dostosować swój charakter, ubiór, a nawet wygląd. Przy tym zatraca swoją wyjątkową osobowość. Jednak wszystko pęka, w momencie, w którym matka podstępem planuje zmusić ją do ślubu z pastorem, który ku uciesze rodzicielki już planuje prawić kazania młodej dziewczynie. Gdy tylko nadchodzi sposobność, Annabel podejmuje szalony krok i obwiesza swoje zaręczyny z przybyłym gościem. „Jonathan jeszcze nigdy nie spotkał takiej osoby jak ona. Kobiety zamkniętej w ciasnych ramach narzuconego jej przez innych świata. To było nieludzkie, wypaczone i nienaturalne. Miał przed sobą jasny dowód na to, jak nieodpowiednie wychowanie może wpłynąć na rozwój i poczucie wartości młodej kobiety”. Jonathan Hawkins, choć nie posiada statusu Lorda, swoją ciężką pracą wypracował posadę dyrektora najbardziej luksusowego teatru w mieście. Już od pierwszej sceny, można przekonać się o porywczości i silnym charakterze tego człowieka. Przy czym, swoim pojawieniem od pierwszych stron, jest w stanie rozkochać w sobie nie tylko liczne damy rozmarzone jego osobą, ale i czytelniczki, które wraz z Lady Brooke, będą stopniowo odkrywać prawdziwe oblicze jego bestialskiej strony. Niewątpliwie pan Hawkins, to dżentelmen o wręcz anielskiej cierpliwości, która niejednokrotnie była wystawiana na próbę zachowaniem Annabel. Przyznam, że i mnie momentami irytowała już jej naiwność i snucie planów o idealnym, ułożonym mężu. Niemniej, tak naprawdę trudno się dziwić jej postawie i braku świadomości, gdyż przez lata była ona temperowana, a pewnych schematów zachowań, ciężko się od razu wyzbyć - na szczęście jest to możliwe. Relacja tej dwójki, była czymś zaskakującym w niesamowity sposób. Jesteśmy świadkami niesamowitej przemiany panny Brooke za sprawą wpływu Jonathana. To dzięki niemu dziewczyna mogła w końcu wyrazić siebie, zyskać pewność siebie i ujawnić swój drapieżny temperament, którego nie sposób nie polubić. Co więcej, zauważalna jest nie tylko jej metamorfoza, gdyż w panu Hawkinsie obudziły się nieznane dotąd uczucia. Naprawdę czuć, że romanse historyczne są autorce bardzo bliskie i wychodzi jej wręcz cudownie. Jest w tym odpowiedni research dawnych epok, za sprawą którego poznajemy panujące w tamtym okresie obyczaje. Przejawia się to też w opisach tła dla rozgrywających się wydarzeń i przede wszystkim w słownictwie stosownym do tego gatunku. To wszystko opakowane jest nieziemskim humorem, od którego uśmiech sam ciśnie się na usta. Styl ma w sobie prawdziwą lekkość pióra, przez co płynie się przez treść z ciekawością kolejnych wydarzeń, a dzieje się tu naprawdę wiele! Oprócz romantycznych perypetii, przyjdzie nam zmierzyć z intrygami oraz łamaniem krzywdzących podziałów i stereotypów. Jeśli ktoś lubi romanse, a może wciąż obawia się, że przygniecie go ten historyczny dodatek, to dodam, że znajdzie się kilka zmysłowych scen, które naprawdę oddają napięcie rodzące się między bohaterami, a co więcej możemy się tu doszukać motywu fake dating i różnicy wieku. Żałuję, że tak długo zwlekałam z rozpoczęciem przygody z tym cyklem, jednak plusem jest, że muszę się z nim żegnać, bo z pewnością sięgnę po losy wcześniejszych postaci, a każdego, kto jeszcze nie miał okazji, zachęcam do spotkania z bestią, która tutaj skradła moje serce!

Melisa Bel wydając "Zaborczą Bestię" zakończyła serię "Niepokornych". Jest to 5 tom tej serii i kolejna jakże rozpalająca wyobraźnię do czerwoności historia. Już wcześniej poznaliśmy szarą myszkę, jaką jest lady Annabel Brook. I tak właśnie, ta szara myszka, która przy matce jest cicha i nie ma własnego zdania, tutaj postanowi się kategorycznie zbuntować! Bo kiedy matka knuje i za jej plecami uzgadnia jej zamążpójście, ona ma całkiem inne plany. Jakie? Doczytacie w książce. Podpowiem, że troszkę wykorzysta tutaj obecność Jonathana Hawkinsa, który jest dyrektorem Royal Theatre. Ten przystojny mężczyzna choć ma wobec niej całkiem inne plany, musi je szybko przeorganizować, kiedy zostanie wplątany w oszustwo młodej lady Brook. Tylko czy ta para, choć połączy ich przypadek, to czy aby będą umieli rozstać się w stosunkach czysto przyjacielskich? Jak wpłynie na każdego z nich cała ta sytuacja? No i jakie tutaj jeszcze tajemnice zostaną odkryte? Bo zostaną i to takie, że aż przyznać muszę - byłam całkowicie zaskoczona! Kolejny raz Melisa Bel mnie oczarowuje swoją książką. Jest to romans historyczny, który nie ma w sobie ani grama wyuzdania, żadnych ostrych scen erotycznych, ale daje czytelnikowi masę emocji podczas scen z Annabel i Jonathanem. To, jak powoli, coraz bardziej coś ich przyciąga ku sobie, ten magnetyzm. A później... Później mamy sceny tak subtelnie i ze smakiem erotyczne, które autorka dosłownie dawkuje nam powolutku, jak lekarstwo przez kilkanaście stron!! Te sceny, te opisy dosłownie rozpaliły mnie do czerwoności! Ach, jak chciałam być wtedy na miejscu Annabel! Psssyt... Nie mówcie tego mojemu mężowi ;) Nie wiem jak Melisa to robi, ale w każdej z dotychczas przeczytanych jej książkach, dosłownie przenoszę się w czasie do XIX wieku do Londynu i mam okazję uczestniczyć w przyjęciach, w spotkaniach, przejażdżkach powozami. Z bliska, wręcz namacalnie czuję materiały tych pięknych sukien. Widzę tych eleganckich panów i wytworne panie. Bardzo chętnie przeniosłabym się tak na jeden dzień do tego magicznego świata, by na własne oczy, a nie tylko oczami wyobraźni, to wszystko zobaczyć i uczestniczyć w tym życiu wśród bohaterów. No cóż. To pozostaje w moich marzeniach, a wracając do książki. Świetnie ukazani bohaterowie. Największym zaskoczeniem, co tu będę kryć, jest oczywiście główna bohaterka Annabel. To jej przeistaczanie się z brzydkiego kaczątka w pięknego łabędzia z charakterkiem ;) - rewelacja. "- Musisz zrozumieć, że nikt nie może ci dyktować, jak masz żyć. Twoja matka już przeżyła swoje życie, ty masz za zadanie jak najlepiej przeżyć swoje, a wydaje mi się, że odkąd zaczęłaś sama o sobie decydować, zaczyna robić się coraz ciekawiej..." No i jeszcze to jej niedoświadczenie pod każdym względem, bawiło mnie nieźle momentami. Super, że ta nasza bohaterka zawsze mogła liczyć na pomoc przyjaciół. Za to jej matka zaskoczyła mnie totalnie! Co się zaś tyczy pana Hawkinsa, to ten przystojniaczek ma u mnie dużego plusa. Ot tak, za cołokształt! Zatem - podsumowując. Jeśli lubisz romanse historyczne, to ten, tak jak i jego poprzednie części, to MUST HAVE!!! Zresztą można się tu pośmiać, przeczytać masę świetnych dialogów, no i pamiętajcie, że emocje Was tu rozpalą. Gwarantuję, że ta historia Was porwie od pierwszej strony i wciągnie na tyle, że będziecie kartka za kartką czytać aż do samiuśkiego końca! I choć " Zaborcza Bestia" to ostatni tom serii "Niepokornych", to nie martwcie się, bo autorka już jest w trakcie wydawania kolejnej książki z nowej serii "Co za para". :) Z czego cieszę się ogromnie!

Historia Annabel i Jonathana jest idealnym zakończeniem serii. To, co tutaj się działo, nie da się opisać słowami. Sceny pomiędzy bohaterami płonęły żywym ogniem, jakby wychodziły z samych czeluści piekieł. Iskry dosłownie się sypały, gdy tych dwoje przebywało ze sobą sam na sam. Było zaborczo, gorąco i kusząco. Bestia pokazała się z takiej strony, że klękajcie narody! Ja dosłownie przepadłam! Zostałam oczarowana i usidlona. To, jak Jonathan patrzył na Annabel sprawiało, że sama czułam się tak, jakby te spojrzenia były kierowane w moją stronę, przez co moje ciało płonęło, a policzki pokrywały się szkarłatem. Ich historię czytałam z niemałym zachwytem. Z miłością w oczach przekładałam kartka za kartką, chłonąc każdy najdrobniejszy szczegół. Nie byłam w stanie się oderwać. Bardzo spodobały mi się te momenty, w których główna bohaterka z cichej szarej myszki zaczęła z pomocą Bestii zmieniać się w kobietę świadomą swoich pragnień. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki (pióra Autorki) potrafiła przemienić się w iście piekielną kokietkę. Wcale się nie dziwię, że przez to Jonathan miał bardzo sprośne myśli wobec niej. Przy nim Annabel rozwinęła skrzydła i zamieniła się w pięknego rudowłosego łabędzia. To była wspaniała metamorfoza! Kolejny raz wykreowany przez Autorkę mężczyzna zdołał zawładnąć moim sercem, które z każdą chwilą biło coraz mocniej. Puls przyspieszał i ręce drżały, a po policzkach niezliczoną ilość razy płynęły łzy. Oj tak, było tu kilka momentów, które mnie wzruszyły, czy też rozśmieszyły. Zresztą czego ja mogłam się spodziewać, jak nie kolejnej historii, która zawładnie moimi myślami? Po prostu mistrzostwo! Przy samym końcu wstrzymywałam oddech, nie mogąc się doczekać tego, co za chwilę nastąpi. "Zaborcza Bestia" rozpaliła moje zmysły i sprawiła, że zapomniałam o otaczającym mnie świecie. Autorka po raz kolejny pokazała, że pisanie romansów historycznych to dla niej chleb powszedni. Tak pięknie wszystko ubierała w słowa, że zachwytom z mojej strony nie było końca. Jej poczucie humoru i kreacja bohaterów, to coś, co kocham! Cała otoczka XIX-wiecznego Londynu była niczym wyjęta z filmu! Być może się powtórzę, ale dla mnie Melisa Bel jest Królową tego typu książek. To jest niezaprzeczalne. Wczytując się w coraz nowsze historie, które kreuje, wiem, że mnie nie zawiedzie. Emocje będą brały górę przy każdym rozdziale, aż zaczną mnie rozsadzać od środka, tak jak działo się i w tym przypadku. Po przeczytaniu "Zaborczej Bestii" mam mały dylemat, gdyż Jonathan będzie musiał jakoś dogadać się z Wilczym Lordem i Kapitanem Rossem, którzy zagościli na dłużej w moim sercu. Nie wiem, jak oni się tam wszyscy pomieszczą, ale będą musieli dać radę. Żadnego sobie nie odpuszczę, ponieważ każdy z nich wzbudził we mnie sympatię i sprawił, że chciałabym oddać się w ich ramiona. Ubolewam nad tym, że jest to ostatnia część serii, ale wierzę, że kolejna, którą zapewne Autorka już pisze, będzie równie gorąca i cudowna, co ta. Co prawda mam jeszcze do nadrobienia dwa pierwsze tomy, więc chyba jestem szczęściarą! Bardzo dziękuję Ci droga Autorko, za to, że po raz kolejny mi zaufałaś i powierzyłaś w moje ręce kolejnego z dżentelmenów. Cieszę się ogromnie, że mogę patronować tej historii, która mnie w sobie rozkochała! To wyróżnienie jest dla mnie czymś bardzo ważnym! Z całego serca dziękuję! Oczywiście polecam każdemu przeczytanie serii "Niepokorni" od Autorki! Jest to seria, która wprawi niejedną damę w szybsze bicie serca! Mam nadzieję, że pokochacie ją równie mocno!

Kto mnie dłuższy czas obserwuje, wie, że od czasu do czasu lubię przeczytać dobry romans historyczny, a jedną z moich ulubionych autorek jest właśnie Melisa Bel. W piątej części cyklu "Niepokorni" poznacie lady Annabel i Jonathana Hawkinsa. Z każdą kolejną powieścią autorki ciężej mi ubrać w słowa moje emocje i odczucia, które mi towarzyszą podczas czytania. Z każdą kolejną książką, muszę wam powiedzieć, że znowu wyszło niebanalnie, zabawnie, tym razem naprawdę gorąco, a bohaterowie są jeszcze bardziej wyraziści i ciężko ich nie pokochać. I nie kłamię, oczywiście ponownie zmieniłam ulubionego męża. 🤭 Annabel Brooke żyje pod okiem wymagającej matki, która uważa, że kobiety są słabe i potrzebują przewodnika w roli mężczyzny, który je poskromi. Oczywiście nie zgadza się z jej poglądami, ale stara się sprostać jej coraz to większym wymaganiom. Szala goryczy się przelała, gdy matka podstępem chce wydać ją za pastora. Annabel czuję się zdradzona i zapragnęła czegoś, co pozwoli jej być sobą, bez zbędnych reguł i wyrzeczeń. Na jej drodze stanie dyrektor teatru, który nie cieszy się dobrą sławą, Jonathan Hawkins jest raczej znany ze szczerości i życiem poza całej królewskiej otoczki. Nie szuka żony, jego miłością jest teatr i wszystko co z nim związane. Czy wspólna pasja pomoże Annabel uciec od niechcianego małżeństwa? A może Hawkins okaże się całkiem przyjazną Bestią do poskromienia? Nie myślcie sobie, że po czterech historiach z tej serii już nic nie może was zaskoczyć. Ja po kilkunastu stronach byłam pełna podziwu z jaką łatwością wciągnęłam się w intrygę Jonathana, a jego charakterek mnie od razu przekonał. Melisa Bel zrobiła to znowu i dosłownie mnie oczarowała pomysłem i wykonaniem tej historii, która jest po prostu wisienką na torcie. Każda z historii ma to coś. Zaskakuje, oczarowuje i mamy ochotę na więcej! Annabel pokochałam za słodką niewinność, która wzbudzała ciepło w sercu, ale też za wybuchy w których pokazuje, że pod tą niewinną skorupką skrywa się kobieta, która ma głos, tylko zbyt długo był tłumiony. Jej wykreowanie w tak delikatny ale też zadziorny sposób bardzo mi się spodobał, fajny kontrast. Kiedy stawiała się matce dopingowałam jej z szerokim uśmiechem na ustach. Jonathana można pokochać za bycie sobą, jego myśli na temat panieńki Annabel były słodkie, niewinne ale niech to was nie zmyli. Ma on charakterek jak na Bestie przystało. Widział niewinność Annabel i w słodki sposób wykorzystywał to. Hawkins miał przewagę i władze, dobrze wiedział co robi i jak to wykorzystać. Przebiegły ale uroczy! W tej historii nie zabrakło intryg, jednak autorka postawiła na relacje pomiędzy nimi. Świetnie zbudowane napięcie, sposób w jaki poznawali się, wszystko ze sobą współgrało! Czytelnik poznaje dwie twarze Annabell i Hawkinsa. To było ekscytujące. Czuje smutek kiedy pomyślę, że ta seria ma swój koniec, przywiązałam się do bohaterów! Gorąco polecam wam całą serię, każda para zaskakuje, fabuła wciąga, a czyta się je z wielkim uśmiechem na ustach. Dziękuję po raz kolejny za możliwość współpracy!🥰 a was zachęcam do sięgnięcia po tych niepokornych dżentelmenów myślę,że nie będziecie żałować!🧡

Romans historyczny to gatunek, który polubiłam dzięki Melisie Bel. Pokochałam serię „Niepokorni”, tych bohaterów, te emocje i jedyny w swoim rodzaju humor, jakim autorka nas obsypuje. Na „Niepokorną Bestię”, piąty tom serii, czekałam chyba najbardziej ze wszystkich. Nie wiem, czy to ze względu na fakt, że to już koniec tej fantastycznej przygody 😭, czy może znaczenie ma kolor włosów Lady Annabel (uwielbiam rude włosy u kobiet i zawsze marzyłam, by takie mieć), a może to zasługa władczego i porywczego Jonathana. Być może na moje niecierpliwie wyczekiwanie miały wpływ wszystkie te rzeczy, ale jedno jest pewne, mój entuzjazm, gdy książka w pięknym złotym ubranku trafiła w moje ręce, sięgał zenitu. Wychowana pod surowym okiem apodyktycznej matki Lady Annabel stała się ucieleśnieniem cnotliwości i pokory. Nigdy nie śmiała przeciwstawić się woli matki, to też ubierała się i czesała bardzo skromnie, przypominając raczej mniszkę niż pannę na wydaniu. Jej cierpliwość i samokontrola zostały wyczerpane w momencie, gdy rodzicielka za jej plecami zaplanowała jej przyszłość przy boku zapatrzonego w siebie, konserwatywnego pastora. Kiedy niespodziewanie w drzwiach rezydencji stanął dyrektor teatru, Jonathan Hawkins, dziewczyna postanowiła improwizować... Nieco zdezorientowany Jonathan, który przybył do posiadłości Lady Brooke w interesach, domyślił się, że rudowłosa piękność potrzebuje pomocy. Bez problemu wcielił się w rolę narzeczonego panny Annabel, bynajmniej nie bezinteresownie, ale o tym powiadomi dziewczynę później... „Zaborcza Bestia” to kolejna znakomita historia, którą my czytelnicy dzięki Melisie Bel możemy się delektować. Wiedziałam, nie, ja byłam pewna tego, że się nie zawiodę, że autorka nie pozwoli, by jej fani czuli się w jakikolwiek, nawet minimalny sposób rozczarowani. Tego, że jestem pod absolutnym wrażeniem stylu Melisy, już zapewne wiecie, ponieważ powtarzam to za każdym razem, kiedy piszę o kolejnej jej powieści. Uwielbiam zatapiać się w jej historiach i chłonąć emocje, jakie w nie powkładała. Pokochałam Lady Annabel. Cudownie było obserwować jak z nieśmiałej, niewinnej i niedoświadczonej dziewczyny staje się pewną siebie diablicą. W końcu, co się dziwić, jak za nauczyciela miała Bestię w ludzkiej skórze. Annabel i Jonathan to zupełne przeciwieństwa, a jednak tworzą parę idealną. Ich spotkania za każdym razem sprawiały, że serce zaczynało mi mocniej bić. Powiedzieć, że między nimi wyczuwalna była chemia to mało. Kiedy tych dwoje przebywało w pobliżu siebie, czuć było takie napięcie, że dziwię się, jakim cudem książka nie zapaliła mi się w dłoniach. 🔥 A co do scen intymnych...no cóż. Melisa Bel maluje słowem, a tworzone przez nią obrazy pojawiają się w głowie czytelnika w wyniku czego, nie ukrywam, robiło mi się gorąco, a twarz ozdabiał rumieniec. Sceny te są opisane z tak wysublimowanym smakiem, że czytanie ich to czysta przyjemność. Przykro mi, że „Zaborcza Bestia” kończy tę cudowną podróż. Będę wracać do tej serii jeszcze nie raz, a tymczasem myśli kieruję ku nowej przygodzie, w którą z chęcią wyruszę wraz z Melisą Bel. Polecam gorąco.

Nieśmiałą i zahukaną lady Annabel Brooke poznałam wcześniej. Teraz to ona jest główną bohaterką. Jej inteligencja i surowe wychowanie plus talent dekoratorski i rude włosy to mieszanka iście wybuchowa. Zwłaszcza gdy w pobliżu znajduje się władczy i porywczy mężczyzna słusznej postury, znawca kobiet i bestia, także w łóżku. Między nimi iskrzy aż miło! Ich gorące spojrzenia zmieszane z chłodnymi, mowa ciała nieświadomej panny, wilczy apetyt dyrektora i gra słów rozpalają akcję do czerwoności. Autorka dopracowała postacie w każdym szczególe, nie pozostawiła nic przypadkowi. Gdybym miała napisać pełne charakterystyki tych bohaterów, to za dużo bym zdradziła. Niektóre zdarzenia można przewidzieć, lecz Melisa Bel chowa kilka asów w rękawie. Tajemnice muszą być. W trakcie lektury ubawiłam się setnie! Ścieranie się tak wyraźnych i skrajnie różnych osobowości to jedno. Drugie to dopracowane dialogi, które moim zdaniem są siłą tego romansu. Czytałam je po kilka razy, a uśmiech nie schodził mi z twarzy. To prawdziwy majstersztyk celnych ripost, zabawy słowami, ironii i sarkazmu, inteligencji i frazeologizmów. Tu inteligencja i słowa są bronią obosieczną. Piłeczka pingpongowa była regularnie odbijana tak, jak zbijanie z pantałyku i zaszachowanie przeciwnika, a to nie lada sztuka tak napisać dialog. Bawiły mnie chłodne autoanalizy zachowania Annabel. Fascynowała mnie jej odwaga i ciekawość oraz niecodzienne zachowania Jonathana, kiedy przepadał z kretesem. Romans historyczny czyta się sam. Kartki przewracałam z furkotem, by poznać, jak rozwija się znajomość „okazji dla siebie”. Wzajemna fascynacja i pożądanie czasami wysuwają się na plan pierwszy, a wtedy robi się iście gorąco. Namiętność i żądza mogą ogarnąć czytelnika, gdyż autorka umie wiarygodnie opisywać sceny erotyczne, by rozpalały zmysły. Pobudzają one wyobraźnię. Ukazują piękno miłości cielesnej i… złożoność ludzkiej natury. Nie tylko główni bohaterowie przykuwają uwagę swoją osobowością. Matka Annabel i jej faworyt do ręki córki przyprawiali mnie o dreszcze grozy. Intrygowała mnie znajoma Hawkinsa i nowa służąca lady. Bez realiów historycznych i konwenansów XIX-wiecznych nie mogło się obyć. To ważny element miejsca wydarzeń i zachowania wiarygodności snutej fabuły. Jednak czuję pewien niedosyt społeczno-obyczajowy. Ogólnie opisano wizyty lady Annabel w sierocińcu i prowadzone przez nią zajęcia. Bardziej zabrakło mi „magii” teatru. Wizyta w gabinecie dyrektora Royal Theatre przy Drury Lane to za mało. Aż się prosiło o scenę z wykonywaniem i ustawianiem dekoracji według szkiców Annabel. To by była kolejna możliwość do „starcia się” nietuzinkowych i charakternych osobowości. „Zaborcza bestia” to romans historyczny zabierający czytelnika do XIX-wiecznej Anglii, by ukazać złożoność ludzkiej natury nie tylko wyższych sfer, zawrzeć układ i dążyć do jego zrealizowania. Będzie świętoszkowato, władczo, zaborczo, temperamentnie, inteligentnie, zabawnie i ogniście. Podejmijcie grę wraz z Annabel i Jonathanem. Nie pożałujecie!

🌼Recenzja❤ Premiera 15.09.2022 „Zaborcza bestia” – Melisa Bel To mój pierwszy romans historyczny, ale nie pierwsze spotkanie z autorką. Bardzo polubiłam jej styl i postanowiłam spróbować czegoś nowego. Czy mi się spodobało ? Oj tak !!!! Lady Annabel Brooke to młoda panna na wydaniu, która wychowywana jest skromnie i bez afiszowania. Jej matka to bardzo religijna kobieta. Nie pozwala jej na wiele uciech. Tylko każe i wymaga. O wszystkim decyduje sama. Dopiero gdy nakazuje jej małżeństwo to wydobywa się z niej przemiana. Postanawia zawalczyć o swoją przyszłość i miłość. Pod wypływem spotkań z „Bestią” staje się wolna i szczęśliwa. Ta dziewczyna ma w sobie niewinną ciekowość, ale także i pazur. Umie się droczyć i pokazywać bardziej odważne zachowanie. Najbardziej mi się podobało kiedy objawom pożądania przypisywała coś innego. To było takie śmieszne i niewinne. Podobało mi się to, że potrafi się cieszyć z małych rzeczy i z każdej sytuacji umie wybrnąć z uśmiechem. Ma w sobie coś cos przyciąga czytelnika. „Bestia” szanowany dyrektor teatru. Ma ciężki charakter, szybko wpada w złość, a najbardziej kiedy coś nie idzie po jego myśli. Kocha to co robi i do wszystkiego doszedł ciężką pracą. Ma plany wobec jednej dziewczyny, a kiedy sama wpada w jego ramiona z dość nietypową propozycją nie ma już skrupułów żeby ją o to prosić. Tym samym zaczyna coraz bardziej się do niej zbliżać. Intryguje go jej piękno, niewinność, niepewność ale także ogień, który z każdym razem jest coraz większy i większy. Jest facetem typu dżentelmena, nie naciska na innych, ale umie dobitnie wyrazić swoje zdanie. Umie zadbać o niewiastę i sprawić, że na jej buzi zakwitnie uśmiech. Połączył ich pakt. On ma udawać jej narzeczonego, a ona ma sprawić by jego sztuka była dopieszczona. Żadnemu nawet przez myśl nie przeszło, że chwile spędzone razem zaowocują w coś nowego i świeżego. Tych dwoje wspaniale się dogaduje. On doba o nią, a ona przy nim wyzwala swoją ukrytą stronę. Ich rozmowy są głębokie, lekkie, zabawne i różnorakie. Autorce udało się uwydatnić słownictwo tamtych czasów. Może nie było mocno wyszukane, ale to dobrze. Bo gdyby takie było, to większości bym nie zrozumiała. A tak to nie dość, że rozumiałam to z niektórych tekstów śmiałam się w niebo głosy. Ogólnie cała koncepcja tej historii jest bardzo ciekawa i niekonwencjonalna. Wszystko dobrze z sobą współgra, sceny są spójne, dialogi i opisy ciekawe. Bohaterowie barwni i sprytni. Z nimi nawet na moment się nie nudziłam. Scen gorących jakowych nie ma, ale ich delikatne zbliżenia są pełne erotyzmu. Nawet taki niewinny dotyk i kilka słów potrafi wywołać ciarki. Oj to było wspaniałe spotkanie, które na pewno powtórzę i to z wielką chęcią. Bo wszystko mnie w niej oczarowało, a gdy doszła do tego tajemnica to już w ogóle przepadłam. 10/10 😍

Pustka w moim książkowy sercu po czarującej serii "Skandaliczni książęta" Lenory Bell właśnie została wypełniona! Znalazłam polski odpowiednik tego typu literatury i jest nią zdecydowanie "Zaborcza bestia" Melisy Bel, należąca do cyklu "Niepokorni" 😍. Nie jest to mdły, nudny romans historyczny ... to książka pełna humoru, wyrazistych i charakternych postaci, kusząca i namiętna historia miłosna. Akcja "Zaborczej bestii" rozgrywa się w XIX-wiecznym Londynie wśród angielskiej arystokracji. Główna bohaterka Lady Annabel Brooke ma wkrótce wyjść za mąż za pastora, z którym nic ją nie łączy ale taką partię widzi dla niej surowa i apodyktyczna matka. Gdy pierwszy raz w życiu Annabel postanawia się zbuntować - porzucając na dobre rolę szarej myszki, znajduje "przypadkowo" ratunek w przystojnym ale nieco porywczym mężczyźnie nazywanym przez wiele osób "bestią". Ta bestia to właściciel teatru - Jonathan Hawkins, który również czegoś potrzebuje od Annabel. Można powiedzieć, że nasi bohaterowie zawierają układ, na którym skorzysta każda ze stron. Będą udawać parę narzeczonych do czasu aż Annabel znajdzie odpowiedniego kandydata na męża. Ale jak przystało na romans - wytworzą się między nimi silne, niespodziewane uczucia 😉. Jonathan i Annabel to trochę taka power couple prosto z XIX-wiecznych salonów. Kibicujemy tej parze bo to wręcz oczywiste, że mają się ku sobie. Przekomarzają się ale potrafią współpracować ze sobą ... na wielu płaszczyznach. Annabel zmienia się pod wpływem Jonathana, dopiero będąc przy nim może być taką kobietą, jaką zawsze chciała być. Zaś Jonathan przy Annabel łagodnieje, obcowanie z nią też na niego wpływa. Cóż, "tak właśnie kończą bestie poskromione przez śliczne kobiety." Bardzo polubiłam Annabel jako postać - jest pozytywną, szczerą i otwartą osobą. A Johathan pomimo swojego wybuchowego charakteru, okazał się być do okiełznania i całkiem przyjemnym mężczyzną. W książce mamy też kilku pobocznych bohaterów, którzy pojawiają się w odpowiednim czasie i w swoim celu. Gdy zaczęłam czytać "Zaborczą bestię" niemal od razu "kliknęło" między mną a tą książką. Opanowało mnie bardzo dobre przeczucie, że to mi się spodoba i pozostało do samego końca! Nie jest to tylko zasługa głównych bohaterów ale sam styl pisania Melisy Bel jest urzekający i idealnie dopasowany do opowieści. Piękny język, świetne dialogi, ciekawe sceny - wszystko pasowało. Historia "Zaborczej bestii" jest romantyczna ale nie w przesłodzony sposób. Iskrzy tam gdzie ma trzeba. To lekka, przyjemna lektura, która umili czas ale też może rozgrzać w coraz zimniejsze wieczory. Muszę koniecznie nadrobić wcześniejsze części "Niepokornych"!