Nie ufam już nikomu (okładka  miękka, wyd. 07.2020)

Iga to świeżo upieczona mama, która od dawna zmaga się z różnymi problemami psychicznymi, a po porodzie musi radzić sobie jeszcze z depresją poporodową. By móc żyć normalnie, poddaje się leczeniu, w opracowaniu którego sama uczestniczyła. Pozwala sobie więc wszczepić w ramię chip, który współpracuje z aplikacją w telefonie. Od tego momentu jej życie zmienia się w koszmar. Pojawiają się zaniki pamięci i halucynacje, a na ciele synka widać siniaki. Iga nie wie, czy to jej organizm wariuje, czy też jej najbliżsi lub lekarze chcą doprowadzić ją do szaleństwa. Zaczyna żyć na granicy obłędu, aż w końcu podejmuje radykalną decyzję. Pozwala jej to przejrzeć na oczy, ale prawda którą poznaje zmienia życie jej i bliskich jej osób. Klaudia Muniak stworzyła niesamowitą historię, w której intryga wywołuje ciary na plecach. Genialnie trzyma w napięciu, nie tylko przerażając, ale i wzruszając do łez. Autorka porusza tu też bowiem ważny dla wielu kobiet temat radzenia sobie po porodzie ze swoim ciałem, emocjami i ogólnie połogiem. Na uznanie zasługuje fakt, że nie koloryzuje i nie ubarwia tego ciężkiego dla wielu świeżo upieczonych mam okresu. Iga to bohaterka, z którą wiele z nas może się utożsamiać, wiec tym bardziej jej zmagania z samą sobą i otoczeniem pochłaniają czytelniczki bez reszty. A zakończenie? No cóż... Zwala z nóg... #poród #depresjapoporodowa #obłęd #zaburzeniapsychiczne #psychika #zaburzeniaobsesyjnokompulsyjne #leczenie #terapia #odkrycie #chip #aplikacja #halucynacje #ryzyko #zanikipamięci #zdrada #przyjaciółki #lojalność #zemsta #przeszłość #wypadek #poronienie #tragedia #prawda #kłamstwa #urojenia #szpitalpsychiatryczny

Ależ to była lektura! Nie mogłam się oderwać. Stopniowo rosnąca niepewność i coraz większe zagubienie głównej bohaterki jest w książce niemal namacalne. Polecam bardzo!

Uwielbiam książki tej autorki. Jeszcze ani razu się nie zawiodłam .Gorąco polecam .

Dobry wątek ale teraz i wcześnie ....... to nie dla mnie . Można pomylić bohaterów

Jak to Muniak. Po prostu super. Polecam.

POLECAM!

Strasznie zawiodłam się tą pozycją, liczyłam na coś więcej, ponieważ opis bardzo mnie zaciekawił. Przez pierwsze 100 stron praktycznie poznajemy główną bohaterkę Igę oraz osoby z jej otoczenia. Jedyną ciekawą i intrygującą rzeczą były rozdziały z "wtedy", dawało to taką nutkę tajemniczości o co chodzi. Ale ja osobiście przy 150 stronie, po jednym rozdziale już wiedziałam jak to się skończy, a pozostało jeszcze drugie 150 stron do końca i niestety się nie myliłam, zakończenie było przewidywalne, jak i co chodzi. Osobiście wolę jak akcja jest tajemnicza i staje się oczywista dopiero przy ostatnich stronach, a nie już w połowie. Nie była to dla mnie zbyt przyjemna pozycja niestety, może dla kogoś kto zaczyna swoja drogę z kryminałymi to co dzieje się w książce byłoby zaskoczeniem, ale dla mnie niestety to było zbyt przewidywalne i chwilami nudne.

"Nie ufam już nikomu" jest bardzo specyficzną książką, pod względem konstrukcji. Przewaga opisów i przeżyć wewnętrznych jest tu motorem napędowym. Pozycja ta, ma swój osobliwy charakter, z którym rzadko kiedy można się zetknąć wśród naszych rodzimych autorów, dzięki czemu w głowie nie kotłują się myśli, że już to gdzieś czytaliśmy. Z początku możemy odnieść wrażenie, że akcja ciągnie się leniwie, lekko nas usypia - z jednej strony może to niektórych czytelników odrzucić, z drugiej zaś (ja należę do tej grupy) autor dawkuje nam w ten sposób emocje. Podobny przykład budowania napięcia znajdziemy między innymi w "Kobiecie w oknie" autorstwa A. J. Finn. "Nie ufam nikomu" jest tak inna w porównaniu do poprzednich książek Klaudii pod względem konstrukcji, że wręcz po lekturze byłam pozytywnie zaskoczona. Będąc w 1/3 pozycji czułam, w którym kierunku autorka chce podążyć - może to wynikało z tego, że podobnie bym spróbowała zabawić się z czytelnikiem, a może to efekt zbyt dużej ilości przeczytanych thrillerów i człowieka ciężko zaskoczyć? Jednak, końcówka? Na usta cisnęły mi się przeróżne epitety. Koniec końców, myślę że bliska osoba z kręgu głównej bohaterki ma zadatki na typowego psychopatę. Bardzo podobał mi się w tej pozycji kierunek przemiany Igi - kobieta z problemami psychicznymi, była w stanie przeciwstawić się pewnej opcji i znalazła w sobie siłę, aby zawalczyć o swoją przyszłość, jak i swojego maluszka. Z drugiej strony zastanawiała momentami mnie jej naiwność i brak typowej cechy naukowców: ciekawości - zwalam to na karb jej stanu psychicznego. Postaci poboczne jak matka Igi, z którą od zawsze miała swoisty konflikt wywołany już od czasów dzieciństwa, najbliższa przyjaciłka Marta, czy mąż Natan - każdy z nich wnosi do historii dodatkowy pierwiastek, przez który ciężko się oderwać od lektury. Należałoby jeszcze wspomnieć o samej oprawie graficznej. Tak jak w poprzedniej pozycji Klaudii "Psychopata" tak i w tej należą się ogromne brawa za okladkę oraz wstawki w środku. Bardzo podoba mi się minimalizm i surowość jaka bije z okładki. Jest szalenie sterylna, przez co od razu na myśl przychodzi działalność medyczna. Jasny styl został przełamany niebieskim napisem, który został dodatkowo udekorowany. Bardzo podoba mi się całościowo zamysł, choć może to z drugiej strony być mylące dla postronnego czytelnika, bowiem zarówno "Psychopata" jak i "Nie ufam nikomu" są utrzymane w podobnym stylu i ktoś mógłby pomyśleć, że w "Nie ufam nikomu" znajdziemy dalsze losy z "Psychopaty". Nic bardziej mylnego. Koniec końców, muszę przyznać, że pomimo kilku naprawdę drobnych zastrzeżeń odnośnie zakończenia (z jednej strony zbyt cukierkowe, z drugiej zbyt makabryczne, a może z trzeciej autorka otwiera sobie furtkę do kontynuacji tej dziwnej relacji?) uważam tę pozycję za naprawdę godną polecenia. Jest to solidny obraz psychozy, która zasługuje na bardzo mocne 9/10! Przeczytajcie koniecznie, jeśli lubicie nieoczywiste zakończenia.

Depresja poporodowa pojawia się u 1 na 10 kobiet. Kobieta będąca w takim stanie czuje się źle, boi się, że nie da sobie rady jako matka. Smutek i przygnębienie - to stan, który stale towarzyszy chorej. Nieleczona depresja może trwać kilka lat lub niestety całe życie. Leczona może zniknąć po kilku tygodniach lub miesiącach. Matka jest zazdrosna o każdą osobę, która ma kontakt z jej dzieckiem. Prawie nie śpi - czuwa. Najchętniej nie wypuszczałaby dziecka ze swoich rąk lub nie ma ochoty nawet na nie patrzeć. Płacz dziecka jest dla chorej nie do wytrzymania... W takiej życiowej sytuacji znajduje się główna bohaterka powieści Klaudia Muniak - strona autorska #NieUfamJużNikomu - Iga. Jest młodą matką, która cierpi na głęboką depresję poporodową. Ma stany lękowe i urojenia. Tylko czy te urojenia są prawdziwe? Czy ktoś specjalnie wprowadza ją w ten stan? Nasza bohaterka poddaje się eksperymentalnemu leczeniu. Ma wstrzyknięty czip, który odpowiada za podawanie leku... Tylko czy taki czip jest dobry? Czy doskonale spełnia swoje zadanie? Co jakiś czas Iga znajduje na ciele synka nowe siniaki. Nic nie pamięta. Nie wie kto je zrobił i dlaczego... Nie może nikomu ufać. Kto jest temu winny mąż, jej matka czy może najlepsza przyjaciółka? Czy może zupełnie ktoś inny- może ona? Z tym niestety będzie musiała zmierzyć się sama... Czy odnajdzie sprawcę tych bestialskich czynów nim będzie za późno? Powiem tak Klaudia Muniak mnie zaskoczyła, zszokowała i do tej pory nie mogę się pozbierać. Doskonały medyczno-psychologiczny thriller. Cały czas śledzimy losy Igi ale to co się dzieje na końcu... to był dla mnie szok...Może będę nudna, ale nie spodziewałam się tego... Dlatego z całego serca polecam "Nie ufam już nikomu". 10/10 Autorce dziękuję za bardzo ważny temat książki ( mało się mówi o depresji poporodowej), za emocje i ten szok, po którym nie mogę się pozbierać 🥰🥰 Za egzemplarz ślicznie dziękuję Wydawnictwo Kobiece ❤😘🥰🌹 Klaudia Muniak potrafi wywrócić świat do góry nogami...🥰 Czy to co jest prawdą jest prawdziwe? Jeżeli lubicie rewelacyjne thrillery medyczne lub psychologiczne to dobrze trafiliście. Jeżeli czujecie, że macie objawy depresji - proszę porozmawiajcie z kimś na ten temat. Czasami lepiej jest porozmawiać z obcą osobą niż bliską. Nie zostawajcie z tym sami... Sami niestety z tej choroby nie wyjdziecie... Będzie tylko gorzej... Czasami trzeba brać leki. Nie ma czego się wstydzić. Depresja to choroba XXI wieku. Życie w ciągłym biegu na pełnych obrotach. Wyścig szczurów... Walka o każdy grosz...To główne przyczyny depresji. Czasami trzeba iść do psychologa lub psychiatry. Oni nie gryzą, a mogą pomóc. Kochani polecam autorkę @klaudia_muniak , jej powieść "Nie ufam już nikomu", oraz @wydawnictwo.kobiece . ❤️😍😘 Czytaliście? Polecacie? Co myślicie o depresji poporodowej? #klaudiamuniak #wydawnictwokobiece

Ta pierwsza była dla mnie dość przewidywalna mimo, że z ciekawym pomysłem to wręcz od początku miałam wrażenie, że wiem co będzie za kilka stron i co właściwie wydarzy się na końcu. Ale, ponieważ bardzo lubię ten gatunek literacki, to z chęcią sięgnęłam po "Nie ufam już nikomu". Czy tym razem Autorce udało się mnie zaskoczyć? Tym razem akcja osadzona jest w domu Igi, która dopiero co została mamą, ale również boryka się z pewnymi problemami. Młoda kobieta zmaga się z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi i przez to przyjmuje leki, o których musi pamiętać. Dlatego decyduje się na nowoczesną terapię. Polega ona na tym, że pod jej skórą zostaje umieszczone małe urządzenie, które połączone jest z aplikacją mobilną i dawkuje jej leki. Ponieważ Iga współtworzyła tę technologię, to jest wręcz święcie przekonana, że jest bezpieczna. Czy aby na pewno? Po pewnym czasie u kobiety zaczynają się pojawiać dziwne objawy, pogarsza się samopoczucie, a co za tym idzie, zostają zwiększone dawki leków. Żeby tego było mało, to jeszcze dochodzą zaniki pamięci, a na ciele synka pojawiają się siniaki. Iga sama nie wie czy to ona mu robi krzywdę, czy jej mąż, a może nadopiekuńcza matka. Po pewnym czasie kobieta zaczyna się zastanawiać co jest prawdą, a co wytworem jej umysłu... Spodziewałam się, że autorka poruszy ponownie bardzo ciekawy temat i pod tym względem się nie zawiodłam. Choć podczas lektury miałam takie odczucie, że nieco mi się dłuży, że mogłaby być ta książka krótsza, to tematyka wygrała z moją ciekawością. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się takiego zakończenia, jakim uraczyła mnie Klaudia Muniak i za to ogromny plus bo choć gdzieś w połowie domyślałam się o co chodzi, to nie było do końca tak, jak sobie wyobraziłam. Efekt zaskoczenia był, co już stawia tę książkę u mnie ponad "Psychopatą". Iga mnie irytowała od pierwszych stron. Z resztą nie tylko ona, bo każda z opisanych bohaterek była dziwna. Myślę, że taki miał być zabieg. Żeby czytelnik zaczął się zastanawiać czy główna bohaterka jest dobrą matką, czy w ogóle chciała nią zostać i czy teraz nie żałuje tego, że zaszła w ciążę. To samo tyczy się równego rodzaju podejrzeń dotyczących jej męża. Z jednej strony wspaniały, kochający mąż, a z drugiej może to tylko pozory, może faszeruje ją potężnymi dawkami leków, ma kochankę, ucieka w pracę? Musicie przeczytać sami! Kolejny raz Wydawnictwo Kobiece u mnie zdobywa plusika za okładki, które mimo, że to nie jest seria, to pokazują, że są to książki jednej autorki. Spójne, a jednocześnie intrygujące. Polecam tę książkę! Zwłaszcza fanom gatunku, bo jest naprawdę dobra. Może nie wszystko mi się w niej podobało, ale uważam, że to kawał fajnego dreszczowca! Wydawnictwu Kobiece dziękuję serdecznie za egzemplarz. Obie książki prezentują się cudownie na półce :)