Na tropie trupa (okładka  miękka, wyd. 05.2023)

"Kurpie bursztynem stoją". Naprawdę? Przecież to morze, Bałtyk, wyrzuca bursztyny na brzeg, a na Kurpiach żadnego morza nie ma ... Teraz nie ma - ale było kiedyś, na olbrzymim obszarze, gdzie malutki skrawek zajmowały obecne Kurpie. W swoim czasie powstał w tymże pradawnym morzu bursztyn, a jeszcze później wody opadły i część terenu stała się stałym lądem, a część w dalszym ciągu jest morzem. I dlatego są bursztyny wyrzucane przez morze na brzeg i są bursztyny wykopywane z ziemi, m. in. na Kurpiach. I z tymże regionem i bursztynem w tle jest ta książka. Rozpoczyna ją piękny poetycki wstęp O KUR­PIOW­SKIM SKAR­BIE, po nim jest nie mniej piękna i poetycka opowieść "Skąd wziął się bursz­tyn?" A zaraz po nich głos zabiera Małgonia Starosta, pisarka. Mając pierwszy od 17 lat urlop wy­pra­wi­ła dziec­ko na letni obóz na drugi ko­niec Pol­ski, a że wy­daw­ca do­stał, czego chciał, to przez ty­dzień przynajmniej powinien się nie odzywać. Mąż w delegacji, więc pisarka ma święty spokój i telewizor tylko dla siebie! Pełnia szczęścia, szał ciał i uprzęży! Ale co tu - jednak - robić? W telewizji nic ciekawego, książki też mało interesujące, do dziecka miała nie dzwonić, Barbs nie odbiera, a jak już odebrała to poradziła by wytropiła sobie trupa czy coś ... Pozostawiona sama sobie Małgonia z nudów wysprzątała idealnie mieszkanie, upiekła sernik i spotkała się z Barbs, by namówić ją na wyjazd do skansenu w Nowogrodzie, w którym były 18 lat temu. Przyjaciółka uważa, że nie może i proponuje, by Małgonia pojechała tam razem z mężem, w drugą podróż poślubną .... Mąż nie od razu, ale w końcu dał się przekonać i wtedy się zaczęło; najpierw on rozciął rękę, tak mocno, że rany trzeba było szyć, a że tego samego dnia ona rozbiła mężowski samochód, to w podróż wyruszyli, bo czemu nie, pociągiem. Który nagle stanął w polu kukurydzy, bo jakaś przeszkoda znalazła się na torach. Do tego, absolutnie niespodziewanie, stanął przed Małgonią komisarz Bączyński, znany ze sprawy zabójstwa jej teściowej,... Trudno było nie zauważyć, że coś tu jest mocno nie tak; i że zaczyna się coś, co można uznać za szybszą lub wolniejszą jazdę bez trzymanki ... Piękna książka! Jak zawsze u Starosty: cudna polszczyzna, świetny styl, mnóstwo emocji i humoru. Mamy też niemało informacji, rzeczywistych, i legendarnych, nie tylko wplecionych w treść, ale też w formie krótkiej notatki na początku każdego rozdziału - o bursztynie i Kurpiach, regionie pięknym, bogatym w tradycje i malowniczym, choć ubogim. Z historią ciekawą i wartą poznania. Dużą przyjemność sprawiły mi odnośniki do książek innych autorów - wprawdzie Zofia Wilkońska nie jest moją ulubioną bohaterką, ale już Edmund Kociołek tak, to jeden z najulubieńszych! A nawiązań tych nie brakuje, więc jest dodatkowa rozrywka w ich rozpoznawaniu ... Droga autorko, dodam już tylko, że ja na pewno chętnie bym poczytała o kucharzu Rondelku i pokochała go, tak jak kocham karczmarza Kociołka, bo dobrych książek, dających czytelnikom radość, takich jak ta, nigdy dość. DZIĘKUJĘ ❤️

Zapraszam Was dzisiaj na Kurpiowszczyznę i spacer po skansenie w Nowogrodzie. Przewodnikiem będzie Małgosia Starosta. . Gwarantuję, że w jej towarzystwie nie będziecie się nudzić! Czeka na Was wiele atrakcji. Poznacie historię bursztynu, kurpiowskie legendy i wiele innych ciekawostek, ale przede wszystkim dowiecie się jak tropić trupa. Ten rok należy zdecydowanie do Małgorzaty Starosty! Pisarka nie osiada na laurach, a wręcz przeciwnie wciąż zaskakuje nowymi pomysłami. Jak dla mnie rewelacje, bo uwielbiam zaczytywać się w jej książkach. Gdy jest mi smutno i źle to Starosta rozbawi mnie! Małgosia Starosta potrafi mnie rozbawić jako pisarka, ale też i jako bohaterka swoich książek, co jest fenomenalnym doświadczeniem. Uwielbiam poczucie humoru, jakim emanuje ta kobieta. Doceniam jej inteligencję i sposób, w jaki snuje historie. To już trzecia w tym roku powieść Autorki, którą mam przyjemność recenzować. Dla mnie to doskonała komedia kryminalna. Jest tu wszystko, czym ten gatunek mnie urzeka. Świetny humor, doskonała intryga, ciekawe relacje międzyludzkie, odrobina sarkazmu, dużo folkloru i oczywiście barwni bohaterowie. Małgosia Starosta zgrabnie lawiruje między zbrodnią a humorem. Łączy je w idealnych proporcjach i tworzy antidotum na smuteczki. Małgosia Starosta (mowa o bohaterce) nie lubi kłopotów, jednak kłopoty i wypadki to jej drugie imię. Zawsze ma pecha i trafia na trupy i wcale nie robi tego specjalnie. Ma zacięcie detektywistyczne i doskonale rozwiniętą dedukcję, choć czasami sprawia inne wrażenie, szczególnie gdy ma kontakt ze stróżami prawa. Jednak nigdy się nie poddaje i do końca rozwiązuje zagadki. Parafrazując staropolskie przysłowie: „Gdzie diabeł nie może tam Starostę pośle”. "Na tropie trupa" to wyśmienita komedia kryminalna, która porywa od pierwszych stron. Akcja jest dynamiczna, a intryga naprawdę doskonała. Wyborny humor dopełnia całości i sprawia, że jeszcze długo po lekturze człowiek się uśmiecha i wspomina perypetie bohaterów. Po raz Kolejny Małgorzata Starosta uraczyła mnie wspaniałą historią i zrobiła to w sposób doskonały, w jakim tylko ona potrafi. Czytajcie Starostę I bawcie się dobrze!

Dałam wyskakuje notę ponieważ ciekawie się czyta, dialogi są śmieszne jedyne co nie podobało mi się to samozachwyt głównej bohaterki.

Świetna lektura. Zabawne dialogi. Dużo ciekawostek o bursztynach. Wartka akcja, serdecznie polecam.

Jak zwykle książka napisana przez Panią Starostę jest super.

Jak zawsze wspaniała

Fatum? Przekleństwo? Jak bowiem nazwać fakt, że ciągnie się za nami pech. Gdziekolwiek się nie pojawimy, wpadamy na trop… trupa. Albo choć cień szansy na jego odnalezienie. Jakaś sprawa około kryminalna niemniej musi być, kiedy na horyzoncie pojawia się Małgonia. Czy ta kobieta rozbiła kiedyś lusterko? Przeszła pod drabiną albo nie daj boże – nadepnęła na ogon czarnemu kotu? Wydaje się jednak, że mimo iż można to określić mianem jakiejś klątwy, owa osóbka nic sobie z tego nie robi. W końcu zawsze to potencjalny materiał do kolejnej książki. Naszpikowana ciekawostkami z Kurpiowszczyzny powieść traktująca o faktach wielu, przedstawionych w krzywym zwierciadle, nie wykluczając zeń Małgorzaty… Starosty. Dobrze czytacie! A dla niewtajemniczonych dodam, że tak właśnie nazwała swoją bohaterkę nasza autorka. Tym razem pisarka zabiera nas w gościnne progi pięknego regionu, serwując nie tylko zaplątaną niczym sama powieściowa Małgonia opowieść o fundamencie komediowo-kryminalnym, ale przede wszystkim kusząc nas pięknem krajobrazu oraz nęcąc smakami i aromatami tamtejszych potraw, które, choć cechuje „umiłowanie do tłuszczu", wywołują podczas lektury wzmożoną pracę naszych kubków smakowych. Jednak w książce „Na tropie trupa” to bursztyn staje się głównym bohaterem i także o nim możemy się wiele dowiedzieć, co jest nie lada smaczkiem zwłaszcza dla czytelniczek, które jak to kobiety, dobrą biżuterią nie pogardzą. A skoro, zgodnie z wypowiedzią książkowego bursztyniarza, bursztyn bałtycki jest o wiele więcej wart niż złoto to... warto wiedzieć, co w jubilerskiej trawie piszczy. Jeśli przy lokalnych dobrach jesteśmy, to nie sposób nie wspomnieć o pewnym skansenie, który nie tylko kryje w sobie nieco więcej niż zabytkowe budynki drewniane, ale zdaje się zadawać kłam przekonaniu, że jest to miejsce nudne, w którym się nic nie dzieje. A dzieje się! Ot co! Małgonia nie byłaby sobą, gdyby nie zaplątała się w jakąś kabałę, byle jedną, więc czytelnik ma okazję z zapartym tchem i uśmiechem na ustach śledzić jej odważne poczynania, niejako na pohybel całemu światu, nie wykluczając z tego grona przedstawicieli organów ścigania, a nawet… własnego męża. I tutaj następuje to, co ja osobiście cenię sobie najbardziej, a mianowicie — utarczki słowne „ślubnych”, które bawiły mnie do łez. Wbijanie szpilek, wzajemne złośliwości, to przysłowiowe crème de la crème komediowej części powieści. W dialogach z nią mężowi bohaterki nie ustępuje również komisarz Michał Bączyński. I w tym miejscu muszę zaznaczyć, że w krzywym zwierciadle przeglądają się również funkcjonariusze organów ścigania, którzy, wg naszej Małgoni, bezczelnie lekceważą sobie zgłoszenia obywateli. Delikatnie rzecz ujmując. Jednym słowem – prawdziwa uczta czytelnicza dla czarnych jak smoła dusz zdeklarowanych złośliwców i miłośników inteligentnego humoru. Podsumowując: Kiedy znana pisarka komedii kryminalnej wpada na pomysł napisania romansu historycznego, znak to, że trzeba spróbować na nią wpłynąć, by zmieniła zdanie. Jednak nie sposób nie zgodzić się z tym, że genu kryminalnego nie wydłubiesz, choćbyś się bardzo starał, a trup, albo jego trop, jak się raz przyczepi, to jak rzep do psiego ogona, żeby nie powiedzieć – papier toaletowy do podeszwy buta po wizycie z WC. Prawdziwy galimatias, czy jak kto woli kogel – mogel, który jest ukręcony niczym sznur bursztynowych korali, w wykonaniu Małgoni, to gwarancja dobrej zabawy o podłożu edukacyjnym, bowiem autorka wplotła w fabułę książki szereg ciekawostek ze świata bursztyniarzy, a także roztoczyła przed nami uroki i niepodważalne walory Kurpiowszczyzny. A jeśli do tego dodamy subtelne akcenty nawiązujące do Harry’ego Pottera, to już w ogóle jestem kupiona. Tak że tak – „o jeżu w jeżynach, czuję w ganglionie”, że nową powieść Starosty polubio i pokochajo.

Zgłębiająca kulturę nieznanej powszechnie grupy etnograficznej. Z humorem przenikająca kryminalną materię. Zapewniająca dobrą zabawę, permanentne zaintrygowanie, a zarazem eksponująca walor folklorystyczny – tworząca ekscentryczną kombinację literacką. „Na tropie trupa” to kolejna kompilacja elementów charakterystycznych dla twórczości Małgorzaty Starosty – komediowych tonów i wybornie skrojonej intrygi ze zbrodnią w tle. Jednak autorka ten gatunkowy mariaż, przez niektórych postrzegany jako jawny mezalians, zawsze otula woalem unikatowej osnowy. Tym razem w fabularną przestrzeń wpleciono fascynująco odmalowany portret ludności kurpiowskiej – zręcznych rzemieślników, których śmiało można określić artystami, osiadłych na terenach dwóch puszczy mazowieckich: Zielonej i Białej. Eksploracji dokonano ze zdumiewającą wnikliwością, autorka uwypukliła na fundamencie barwnego folkloru także eksploatację pięknego bursztynu. I właśnie ten szlachetny surowiec staje się nośnikiem frapującej zagadki kryminalnej. Małgorzata Starosta. Brzmi całkiem znajomo, prawda? Jednak pod tym imieniem i nazwiskiem kryje się także bohaterka tej powieści, która osobliwie przejmuje personalia samej pisarki. Zainicjowana sentymentem i potrzebą wiwisekcji nietypowej esencji do kreacji nowej książki, podróż w okolice Łomży staje się panoramą niecodziennych incydentów, które niezaprzeczalnie przybierają kształt zbrodni. Emocjonujące zbiegi okoliczności, zastanawiające zaginięcia, a w końcu realny trop tytułowego trupa tworzą iście zabawny spektakl literacki, podczas którego obserwacji nie sposób się nie uśmiechnąć. I zarazem zachwycić ożywczo oddaną scenerią skansenu kurpiowskiego w Nowogrodzie. Niewątpliwie to trochę powieść o pełnej uszczypliwości małżeńskiej miłości, szalonej przyjaźni, nawet trochę o nieoczywistej relacji z przedstawicielem organów ścigania – lekka, gwarantująca doskonałą rozrywkę historia. Może fragmentarycznie subtelnie kuriozalna, ale temu gatunkowi bezsprzecznie można wybaczyć nuty absurdalności. I przy tym interesująco ukazująca kurpiowski klimat, przybliżająca bowiem jego historyczne meandry, wypunktowująca na początku każdego rozdziału ciekawostki, a nawet omawiająca przepisy tamtejszej kuchni. Z kolei iluzorycznie niepasujące do siebie segmenty fabuły u kresu finalnej płaszczyzny zmyślnie się zazębiają, obnażając konsekwencje ludzkiej chciwości, kłamstw i nieprzemyślanych matactw. To zwariowana komedia kryminalna, podszyta nieokiełznanym śledztwem o amatorskim wydźwięku, przyjemnie ironiczna, zarazem niestroniąca od emocji. I co warto zauważyć, uświadamiająca, że bursztyn to nie tylko nieodłączny komponent nadmorskiego krajobrazu, ale również Kurpie to pejzaż oferujący bogactwo jego złóż. Bez wątpienia należy przygotować się także na towarzystwo intensywnie nurtującego podczas lektury pytania, ile Małgosi Starosty jest w Małgosi Staroście. To niedomówienie ekscytuje nie mniej niż rozwiązanie tajemnicy dostrzeżonych przez kobietę śladów morderstwa.

Czy spotkaliście się już z takim zabiegiem, by autor powieści uczynił jej bohaterem siebie samego? I nie chodzi mi o autobiografię 😉. Co o tym sądzicie? Ciekawy pomysł? Wspomniany koncept wykorzystała niedawno w swojej książce Małgorzata Starosta i bynajmniej nie był to jej pierwszy raz. Już w komedii kryminalnej pt. ,,Kto zabił mamusię?" wiodąca postacią uczyniła pisarkę, którą obdarowała własnymi personaliami tudzież profesją, co okazało się strzałem w przysłowiową dziesiątkę. W ,,Na tropie trupa" spotykamy się zatem ponownie z nietuzinkową autorką komedii kryminalnych, określaną żartobliwie Małgonią. Chcąc zmienić gatunek (w którym skądinąd czuje się jak ryba w wodzie), pragnie napisać porywający romans historyczny, przy czym źródła natchnienia zamierza poszukać..., a jakże - na Kurpiowszczyźnie. I mimo, iż wszelkie znaki na niebie i ziemi dobitnie wskazują, że to nie najlepszy pomysł, udaje się do kurpiowskiego skansenu w Nowogródku, z którym łączą ja niezapomniane wspomnienia z okresu studiów. Szybko okazuje się jednak, że nie może liczyć ani na chwilę błogiego wytchnienia (nie wspominając o romantycznej twórczej wenie), bowiem beztrosko rzucone słowa przyjaciółki, by ,,wytropiła sobie trupa" niespodziewanie przyoblekają się w ciało (martwe - rzecz jasna - ciało). Co z tego wyniknie, nie sposób przewidzieć. Gosia Starosta przyzwyczaiła już swoich czytelników do nieszablonowego tytułowania swoich powieści. Tym razem również możemy czuć się pod tym względem usatysfakcjonowani - jest intrygujący i dowcipny, przy czym zapada w pamięć. Zagadka kryminalna, z którą bohaterka ma do czynienia, stanowi sporą plątaninę wątków, które na pierwszy rzut oka nie mają ze sobą wiele wspólnego. Z biegiem czasu wszystkie elementy układanki sprytnie i z nienachalnym wdziękiem wskakują jednak na swoje miejsce. Dzieje się tak dzięki zsyłanym przez niebiosa zabiegom okoliczności, determinacji (czy niepokornej ciekawości - jak zwał, tak zwał) Małgoni oraz niezastąpionemu przedstawicielowi organów ścigania o wielce atrakcyjnej powierzchowności, znanemu choćby z serii o ,,Pruskich babach". Podstawą sukcesu dobrej komedii kryminalnej jest niewątpliwie komizm. U Małgorzaty ⬇️⬇️⬇️ Starosty przybiera on wysmakowaną, inteligentną formę, zarówno w dialogach (kocham małżeńskie rozmowy bohaterów), jak i tekście ciągłym. A ponieważ prezentowane przez autorkę poczucie humoru z łatwością do mnie przemawia, lektura książki była wielką przyjemnością. Była tez cenną lekcją, okazją do bliższego zapoznania sie z kulturą Kurpiów poprzez załączone legendy, liczne ciekawostki na temat strojów ludowych, tradycji i zwyczajów, nieodłącznie związanego z Kurpiowszczyzną bursztyniarstwa, a nawet proszących sie o wypróbowanie regionalnych przepisów kulinarnych. Wszystkie wymienione atuty powinny was zachęcić do jak najszybszego sięgnięcia po książkę, na co nie ukrywam liczę 😘.

Najnowsza propozycja Gosi Starosty może okazać się dla wielu czytelników wielką, etnograficzną niespodzianką, gdyż autorka swoją książkę dosłownie naszpikowała licznymi ciekawostkami dotyczącymi kultury Kurpiów, które czynią tę powieść unikalną w swoim rodzaju. Tym samym udowadnia, że komedia kryminalna vel kryminał ironiczny, czy też powieść cosy crime to bardzo pojemny gatunek, w którym przy dobrym warsztacie, zmieści się i trup, i smaczki kulturowe, i o jeżu w jeżynach… pyszne piwo jałowcowe. Z lektury "Na tropie trupa" dowiecie się, że Kurpie to miejsce na mapie naszego kraju, w którym wydobywano bursztyn. Zaskoczy was informacja o tym, że bursztyn bałtycki jest obecnie o wiele więcej wart niż złoto, a przedstawione w fabule specjały kuchni kurpiowskiej, pobudzą wasz apetyt. Poza tym zapragniecie odwiedzić miejsce akcji powieści, czyli istniejący naprawdę skansen Kurpiowski w Nowogrodzie, który jest idealnym przykładem tego, że o tradycję trzeba i można dbać. Takich smaczków nawiązujących do folkloru tego zakątka Polski jest w tej powieści mnóstwo, więc wystarczy czerpać z tego pełnym garściami. Tym samym, Małgorzacie Staroście po raz kolejny udaje się połączyć rozrywkę z edukacją w swoim niepowtarzalnym, starostowym stylu, co ja mocno doceniam i jednocześnie uwielbiam. Literackie alter ego pisarki, ukazane w krzywym zwierciadle, czytelnicy poznali już w powieści pt. "Kto zabił mamusię?" i już wtedy postać ta skradła wszystkie serca. Mam wrażenie, że przy kolejnej odsłonie jej kryminalnych przygód, na ustach odbiorców śmiech zagości jeszcze częściej, a to za sprawą niepodrabialnych dialogów Małgoni z mężem, jej potyczek słownych z kultową już postacią komisarza Michała Bączyńskiego, czy też rozmów z przyjaciółką pisarki. Myślę, że barwne perypetie Starosty najlepiej podsumowują słowa samej bohaterki: "Takie rzeczy nie zdarzają się w normalnym życiu. Zaraz jednak poprawiłam samą siebie: JA nie mam normalnego życia". Tak, sporo się odjaniepawla w tej części i tego chyba wszyscy się spodziewaliśmy. W najnowszej książce Małgorzaty Starosty, podążając tropem trupa, napotkacie kurpiowskie specjały, których będziecie mieli szansę posmakować dzięki dołączonym na końcu przepisom. Spotkacie bursztyny nadnarwiańskie, przejedziecie się koleją państwową z autorką komedii kryminalnych, a także poznacie samą Zofię Wilkońską! Jak więc pokazuje autorka, trupem można pokazać naprawdę wiele, a dobry humor wpisać w kurpiowską przygodę.