Rolady i romanse (okładka  miękka, wyd. 07.2023)

Sama treść, dla osoby, która lubimy te serię jak najbardziej na piątkę. Natomiast samo wydanie - białe strony, złej jakości papier, brak skrzydełek - pozostawia wiele do życzenia. Mając na uwagę jakość wydań innych książek na rynku, to wydanie jest jak sprzed dwudziestu lat.

Polecam autorka pisze rewelacyjne komedie kryminalne

Szepto-krzyk "To nie ja!" o 4 rano (!) w w słuchawce telefonu Michela Blanca obudził go, ale nie otrzeźwił na tyle, by chciał rozmawiać - nawet po rozpoznaniu, że osobą dzwoniącą o tej nieludzkiej porze jest jego szefowa, Agata Śródka ... Dopiero wykrzyczane w słuchawkę pełne zdanie - "To nie ja go zabiłam!" - na tyle Michela zaciekawiło, że zechciał wysłuchać, co też Agata ma mu do powiedzenia ... A nic wcześniej nie zapowiadało takich atrakcji. Zaproszenie Agaty Śródki do poprowadzenia warsztatów w programie kulinarnym, na których miała wyszkolić uczestników w robieniu m. in. śląskich rolad, było w jej karierze czymś zupełnie normalnym. Fakt, że warsztaty zaplanowano w mieście Jastrzębie Zdrój, w pałacu Borynia, też nie budził żadnych zastrzeżeń. Toteż pojechała. Trafiła na koniec obiadu dla uczestników i niemal od razu natknęła się na Alana Szpilę, bardzo popularnego krytyka kulinarnego, do którego żywiła, z wzajemnością, "bardzo gorące uczucia, wśród których prym wiodły nienawiść, odraza i wstręt." On nie omieszkał wetknąć jej "szpileczki" na temat wzrostu, ona go zignorowała. Ponownie spotkali się dopiero na kolacji, po 17 - i od tego momentu, do godziny 4 rano następnego dnia, jedynym właściwym określeniem stanu Agaty jest to, że "film jej się urwał" ... Co było tym straszniejsze, że gdy obudziła się nad ranem, zobaczyła że w jej łóżku leży Alan Szpila - martwy, z termometrem do mięsa wbitym w kark ... Rzecz oczywista, że w tej sytuacji trudno było nie uznać Agaty za pierwszą podejrzaną ... Szczęśliwie dla niej, do śledztwa przydzielono komisarza Fuksa, którego inteligencja była równie wielka jak jego wzrost (2 m), umysł miał otwarty i nie bez powodu uchodził za jednego z najlepszych śląskich śledczych. Mimo to, nie raz żałował, że to jemu, a nie koledze trafiła się ta sprawa ... Zgadzam się z autorką, że to najlepsza książka o Agacie Śródce. Jest w niej wszystko to, co wg mnie w fajnej książce powinno być: duża ilość humoru, przygody różne i różniste, żywa akcja, sporo emocji, świetnie wykreowani bohaterowie i osoby z dalszego planu, wśród których pojawiają się, choćby we wspomnieniu, starzy znajomi z poprzednich książek autorki, no i ten inteligentny, sympatyczny, a bardzo ludzki śledczy - aż szkoda, że pewnie już go nie spotkamy ... Do tego znak firmowy Małgorzaty Starosty czyli piękna, bezbłędna polszczyzna; a także oryginalna intryga kryminalna, dużo rzeczywistych informacji o przeszłości Jastrzębia Zdroju, kulinariach z regionu i nie tylko plus przepisy na dania tworzące w zestawie typowy obiad po śląsku. I już tylko taka moja bardzo osobista refleksja ... Czytając opis sporządzania rolad śląskich nie mogłam uwierzyć własnym oczom - w identyczny sposób moja mama, wilnianka, przygotowywała danie "zrazy wołowe zawijane", podawane u nas z kaszą gryczaną i mizerią. Czytając o roladach śląskich nigdy na myśl mi nie przyszło, że świetnie znam to danie, i umiem je zrobić, nawet bez warsztatów! I tak się teraz zastanawiam, jak to było - czy wiele, wiele lat temu trafił na Wileńszczyznę kucharz ze Śląska? Czy mimo dzielących Wilno od Ślaska około 800 kilometrów i tu, i tam wymyślono identyczną potrawę? Czy ktoś to wie? ... Bo chętnie bym się dowiedziała, ze zwykłej babskiej ciekawości ... A może Agata Śródka mogłaby rozwiązać tę zagadkę? ...

Już sama Agata Środka jest dla mnie ikoną, a historia genialna! To moja pierwsza komedia kryminalna w życiu i zdecydowanie się przekonałam do tej formy!

Świetna komedia kryminalna. Bardzo dobrze się czyta. Świetna rozrywka.

Białe strony i brak skrzydełek

Super książka

Halo, halo ! Czy wiecie,że Agata Śródka powróciła dzisiaj na salony ? Jeżeli nie, to biegnijcie i nadrabiajcie, słuchajcie i czytajcie ! Entuzjaści dobrej zabawy oraz mistrzowie rozwiązywania zagadek to książka dla was. Witamy was w ten upalny dzień. Dzisiaj swoją premierę ma książka "Rolady i romanse " od Małgorzaty Starosty i Empikgo. Jako,że miałyśmy możliwość przeczytać ją przedpremierowo, to możemy troszeczkę wam ją zaprezentować i wyrazić naszą opinię na jej temat. Prawdą jest,że my, czytelniczki komedii kryminalnych połykamy, ubóstwiamy i smakujemy wszystkie książki Małgorzaty Starosty. Szczerze możemy potwierdzić,że jesteśmy fankami pani Gosi. Chociaż przyznamy się bez bicia,że mamy do nadrobienia dwie pozycje 🙈Alee Cii 🤫 No i oczywiście obok dzisiejszej premiery nie mogłyśmy przejść obojętnie. Jedynymi słowami jakie nam teraz przychodzą do głowy to : Oh, mon dieu jaka ta książka była pyszna. "– Ma pani podejrzenia, kto mógł to zrobić? – Absolutnie żadnych. – A może domyśla się pani, dlaczego ktoś miałby to zrobić? – To akurat nietrudne do wykoncypowania. Cały świat wie, że ja i ten podły obrzydliwiec żywiliśmy do siebie bardzo gorące uczucia, wśród których prym wiodły nienawiść, odraza i wstręt. Uwierzenie w to, że to ja wykończyłam tego drania, jest proste niczym wypicie litra wody na pustyni." Agata Śródka, restauratorka, właścicielka hotelu w Gościńcu, początkująca autorka, nauczycielka gotowania, jurorka konkursów kulinarnych i niesławna detektywka amatorka zostaje oskarżona o morderstwo. I to jakie morderstwo ! Łóżkowe. 🙀 Jeżeli czytaliście dwie poprzednie części, to tą również musicie nadrobić, bo jest naprawdę co czytać. Natomiast jeżeli nie czytaliście żadnej części to polecam przeczytać dwie poprzednie,bo o ile tą część można czytać bez poznania ubiegłych, to jednak według nas nie jest już to takie zabawne i jednak w tamtych tomach poznajemy dobrze bohaterów, jak i charakter samej Agaty. Co do książki. Zauważyłyśmy,że jest bardziej wysublimowana, co nie oznacza,że nie jest śmieszna. Absolutnie nie ! Jest przekomiczna i powiemy wam,że teksty czasem powalały nas na kolana. Parsknięcia śmiechem zagwarantowane. Rozchodzi się nam bardziej o to,że historia według nas jest bardziej finezyjnie napisana, wynioślej widać,że autorka dbała o każdy szczegół i sprawiła,że przynajmniej my poczułyśmy się jakbyśmy były w tej Śródkowej rodzinie. Dodatkowo historia jest wspaniale dopracowana, każdy szczególik ma swoje miejsce, każdy opis jest cudowny i nie za długi. Tak jak lubimy. I możecie się z nas śmiać, ale my jesteśmy zakochane w języku jakim pisze autorka, bo przeważnie w komediach kryminalnych widujemy schemat, jest to oczywiście nasze odczucie, takiego prostego stylu, wiejskiego klimatu. A u pani Starosty tego nie ma, ona potrafi czarować językiem, wplatając w to czasem nawet trudne słowa, których nie znamy 🙈 I ta część również otworzyła przed nami te przerwyborne ramiona językowe, wplątujac nas w świat intryg, sekretów i nadzwyczajnych przepisów. Chociaż musimy nadmienić,że ten ton miał jakby bardziej swobodny język, ale wydaje nam się,że wpływa na to miała fabuła książki. Sama fabuła to jest perła nad perłami. Śmiałyśmy się i śmiałyśmy. Dodatkowo dostaliśmy proste, zgrabne dialogi i arcyciekawe przedstawienie. Jeżeli więc chcecie wrzucić na ruszt i połknąć pewną perełkę, a przy tym wspaniale się bawić, to zapraszamy was do przeczytania tej historii, warto. Buziaczki. PS : Czy tylko my uwielbiamy tak kolorystykę tych książek ?

Małgorzata Starosta nie zawodzi, a wprost przeciwnie wspina się na wyżyny pisarskiego kunsztu. Myślałam, że nie da się już stworzyć autorce lepszych historii, ale Gosia wciąż udowadnia, że się da i robi to w doskonałym stylu. Panie, panowie Agata Śródka znów w akcji. Znana restauratorka, która z uporem maniaka miesza się w sprawy kryminalne, tym razem sama jednak znajdzie się na liście podejrzanych o morderstwo. Mało tego staje się podejrzaną numer jeden o zabójstwo znanego blogera Alana Szpili. Życiorys Śródki do nudnych nie należy, ale dotychczas, kiedy wplątywała się w afery kryminalne, nigdy nie była główną podejrzaną. Nie panująca nad językiem restauratorka mogła narobić sobie wrogów i ktoś to wykorzystał, by wrobić ją w morderstwo. Cały świat wie, że tych dwoje nie darzyło się ciepłymi, więc jak domyśla się Agata, ktoś sprzątnął typa, a „odpowiedzialność” za ten czyn, postanowił zrzucić na nią. Jedyne co w tej sytuacji przyszło jej do głowy to telefon o czwartej nad ranem do Michela, który korzysta właśnie ze spokoju, jaki zapewnia mu nieobecność szefowej. Michel śpi w najlepsze, gdy nagły telefon od Agaty wyrywa go ze snu, z czego jest bardzo niezadowolony, ale słowa Agaty – „ To nie ja go zabiłam!” - bardzo go zaintrygowały. Po zdaniu relacji swojej matce Michel Blanc niezrównany, pyskaty pół Francuz, pół Polak, prawa ręka Agaty, rusza na odsiecz kobiecie, choć nie ma na to najmniejszej ochoty, ale nie ma też wyboru. Inaczej matka nie da mu spokoju. Śledztwo w spawie morderstwa prowadzi zdyscyplinowany i bystry policjant komisarz Fuks, który od razu wzbudził moją sympatię, ale i on nie potrafi zapanować nad chaosem, który zastał na miejscu zbrodni. Komisarz, za żadne skarby nie przyznałby się do tego, że po raz pierwszy w życiu musi zmierzyć się z siłami, których kompletnie nie rozumie. Agata znalazła się pięknym Pałacu Borynia w Jastrzębiu – Zdroju z powodu intrygi Euzebii Hoffman – Majchrowsky zwanej inaczej Bunią. Starsza pani ściągnęła tu restauratorkę podstępem pod pozorem przewodniczenia w warsztatach kulinarnych, a tak naprawdę sprytnej starszej pani chodziło przede wszystkim o to, by Śródka zajęła się poszukiwaniem skradzionego pamiętnika należącego do Jarmili Witczak, ukochanej przez mieszkańców Jastrzębia – Zdroju żony założyciela uzdrowiska. Niestety, zanim Agata dowiedziała się prawdy, w jakim celu Bunia ją tu ściągnęła, została zamieszana w morderstwo znanego blogera kulinarnego Alana Szpilę, z którym łączyły restauratorkę, delikatnie rzecz ujmując, niezbyt ciepłe relacje. Blanc znajduje poszukiwany pamiętnik w rzeczach Szpili, a potem niefortunnie znów pozwala go sobie ukraść. Czyżby śmierć Szpili i tajemnicza zawartość pamiętnika miały ze sobą coś wspólnego? Tajna ekipa śledcza Śródki podejrzewa, że złol, który zamordował znienawidzonego blogera i ukradł pamiętnik, to jedna i ta sama osoba. Niestety nie mają pewności, że tak jest naprawdę. Jak zwykle w książkach Małgorzaty Starosty, oprócz dobrej intrygi kryminalnej, wspaniale wykreowanych postaci, zabawnych dialogów, znajduje się sporo odniesień do otaczającej nas rzeczywistości. Tym razem w „Roladach i romansach” oprócz smakowitego zapachu jedzenia, można poczuć powiew historii. Pojawia się tu sporo legend dotyczących Górnego Śląska i oczywiście nie mogło zabraknąć przepisów na pyszne regionalne potrawy. Bardzo mi odpowiada specyficzny humor Małgorzaty Starosty i jej styl pisania. Nie wiem, czy to tylko moje subiektywne odczucia, czy tak jest w istocie, ale moim skromnym zdaniem ta część przygód Śródki jest najlepsza z serii. Cała plejada oryginałów, które wykreowała Gosia, nie tylko bawi, ale chwilami zmusza do refleksji. Są momenty, gdy nie da się utrzymać powagi, czytając o ich wyczynach, ale są też takie, gdy dłonie zaciskają się w pięść z irytacji na postępowanie co niektórych, chociaż wiadomo, że autorka wkurza czytelnika specjalnie, by wywołać emocje. Prym wśród nietuzinkowych postaci wiedzie oczywiście zmanierowany Michel Blanc. Jest to postać tak niesamowicie oryginalna i nietuzinkowa, niemająca sobie równych. Takiego jegomościa mogła stworzyć jedynie mistrzyni kryminalnego humoru Małgorzata Starosta. „Rolady i romanse” to prawdziwa uczta literacka na bardzo wysokim poziomie, gdzie zachwyt budzi nie tylko nienaganny język, ale niesamowita wiedza autorki o różnych regionach naszego kraju, do których chętnie zabiera swoich czytelników, a na koniec raczy przepisami regionalnej kuchni. Małgorzata Starosta nieodmiennie imponuje mi zmysłem obserwacji, bawi sarkastycznym językiem i ironicznym spojrzeniem na realia współczesnego świata, a najbardziej cenię sobie jej umiejętność pisania o wszystkim z klasą, przepiękną polszczyzną. Zawsze wszem wobec będę powtarzać, że książki Małgosi są gwarancją dobrej zabawy na bardzo dobrym poziomie dla każdego, kto potrzebuje odskoczni od codziennych kłopotów i chwili relaksu. Panie, panowie czapki z głów. Czytajcie Starostę, bo warto.

Obrazująca panoramę nietuzinkowych i odmalowanych z żartobliwym sznytem przygód. Przenikająca kryminalne meandry, podkreślając tym samym nieobliczalny wydźwięk uczuć. Przybliżająca tajemnice smakowicie kuszącej kuchni śląskiej. „Rolady i romanse” to kolejna odsłona mariażu dobrego humoru oraz kryminalnych tonów spod pióra niekwestionowanej królowej tego gatunku. Ten tytuł to już trzecia część cyklu, która staje się utęsknionym powrotem do świata znanych już kreacji dla tych, którzy doświadczyli śledczych zapędów filigranowej restauratorki o wielu ukrytych talentach, ale także swoistą zabawą dla osób eksplorujących go po raz pierwszy. Autorka kreuje bowiem treść w sposób umożliwiający lawirowanie między wydanymi już pozycjami, co więcej, śmiało czerpie także z innej serii, co dla wielu czytelników będzie nie lada niespodzianką. Osadzona w klimatycznym Jastrzębiu-Zdroju, treść kompiluje frapujące i z dynamizmem naszkicowane dochodzenie, humorystyczną grę słów, kulinarne niuanse, które zaostrzają apetyt, i podszyte historyczną materią sekrety. Podczas lektury nie sposób się nie uśmiechnąć, a zarazem trudno też się od niej oderwać – wyeksponowana zagadka swoją nieoczywistością wręcz uzależnia! Bogatą w kuriozalne wydarzenia osnowę zainicjowano równie osobliwą zbrodnią! Natomiast jeszcze większa ekscentryczność jaskrawi się w obliczu wskazanej podejrzanej – samej głównej bohaterki, ekspresyjnej i nieokiełznanej restauratorki-celebrytki, Agaty Śródki. Małgorzata Starosta roztacza przed odbiorcą plejadę charakternych, a przy tym równie nieszablonowych postaci, których z komizmem zaaranżowane relacje dostarczają intensywnie bawiących doznań. I co charakterystyczne dla twórczości autorki, w lekką i nieskomplikowaną, choć ewidentnie angażującą fabularną przestrzeń wpleciono nici historycznego materiału. Tu stary pamiętnik, należący do autentycznej pasjonatki sztuki, Jarmili Witczak, staje się nośnikiem zatrważającej tajemnicy – lokalne enigmaty przybierają w tej pozycji naprawdę fascynujące kształty! Ta książka to nie tylko oscylująca wokół morderstwa afera, skonstruowane z humorem słowne przekomarzania zabarwione ironią i apetycznie oddana istota dań kuchni śląskiej, autorka bowiem zdziera także kurz zapomnienia z ulokowanego na Górnym Śląsku Dworu na Mendowcu. Tym samym po raz kolejny przypomina o ludziach i miejscach eksponowanych w literaturze zbyt rzadko, a nawet wcale – bezsprzecznie obok wywołania sporej dawki śmiechu, która jest intencją tworzenia komedii kryminalnych, kompozycje Małgorzaty Starosty skrywają w sobie także walor edukacyjny. I niewątpliwie akcentują również siłę emocji! Portretuje ona niebezpieczne połączenie miłości z nienawiścią, zwraca uwagę na pielęgnowany żal, który w końcu przybiera gorzki posmak chęci zemsty, choć i pasjonującego uczucia do kuchennych zmagań tu nie brakuje. Wszak sam tytuł przybiera już wymowności! Umiejętnie zbudowana inteligentna intryga, błyskotliwe dialogi i regionalne ciekawostki okraszone kwiecistą narracją – właśnie te elementy stanowią o gwarancji dobrej zabawy w tym gatunku.