Gdzie są moje zwłoki? (okładka  miękka, wyd. 02.2023)

Świetna książka, lekka i pełna humoru. Od niedawna jestem fanką pióra Małgosi Starosty I z każdą książką coraz większą. Gorąco polecam, dobra na każdy czas.

Wspaniałe połączenie zbrodni historii i humoru czekam na kolejne książki pani Starosty

Lekkim językiem napisana komedia kryminalna. Szybko się czyta

Wartka akcja i świetne poczucie humoru

Polecam książki tej autorki.

super zabawny kryminal

Bardzo fajna

Jeremi Organek, doświadczony lekarz medycyny sądowej, zaczyna wątpić w swoje zmysły, kiedy z jego stołu sekcyjnego znikają zwłoki młodej kobiety. Pierwsze i najważniejsze - autorka to ma jaja ze stali. Przysięgam, że żadne inne określenie nie odda tego, co Małgorzata Starosta zrobiła, mianowicie w arcyzabawną komedię wplotła wątek germanizacji polskich dzieci w czasie II wojny światowej. I wiecie co? Zrobiła to tak sprytnie, że nawet w najmniejszym stopniu nie ujmuje powagi tamtej sytuacji. Brawo! Poza tym trudnym tematem, mamy całkiem przyjemne i zabawne śledztwo. Co ja się uśmiałam, to moje. A wierzcie mi, jestem aktualnie w grobowym nastroju i rozśmieszyć mnie trudno. W tym wypadku, jednak, nie raz parskałam sama do siebie. Jeśli szukacie czegoś lekkiego, ale jednak z nutką powagi i fantastyczną fabułą, to łapcie za tę książkę! Ps. Pani Małgorzato, czy Organek dałby się karnąć?

Wyobrażacie sobie, aby mogły zginąć zwłoki? No właśnie. Jakby to mogło się stać? Wyparowały? A może ktoś rzucił na nie urok i zniknęły jak za dotknięciem magicznej różdżki. Przecież nie wyszły na spacer, nie zostały także porwane, bo i po co komu zwłoki? Zwłaszcza takie… martwe? Organek też się zastanawiał. Były, potem zniknęły, albo wcale ich nie było? Nie bacząc na wątpliwości, postanowił wyruszyć na ich poszukiwanie. Na szczęście miał u boku Lindę, bo bez niej, wierzcie mi, mógłby marnie skończyć, a cała sprawa mogłaby wpędzić go, nomen omen, do grobu. Co nas najbardziej śmieszy w komediach? Zapewne to, co wydaje się kuriozalne. A jeśli chodzi o historię zwłok, nakreśloną wprawną ręką Małgorzaty Starosty, to już w ogóle. Zresztą kto zna jej twórczość, wie, że wśród autorek na naszym rodzimym rynku, w zasadzie nie ma sobie równych, jeśli o komedie kryminalne chodzi, A od dziś można ją określić również mianem ekspertki od znikniętych zwłok, które to zniknięcie wywołuje salwy śmiechu. U czytelników rzecz jasna, bo truposzowi raczej do śmiechu nie jest.😜 Autorka zabiera nas zatem do zimnego, raczej, świata patologów, gdzie urodziwy Jeremi mierzy się z tajemniczym zaginięciem. I choć na pewno jest przystojny, kto wszak nie ulegnie jego aparycji rodem z Hollywoodu, to całe show kradnie… szalona, rudowłosa Linda. Ta dwójka mimo dzielących ich, widocznych gołym okiem, różnic, stanowi duet idealny i myślę, że to właśnie kreacja postaci, totalnie nietuzinkowych i barwnych, jest w tej powieści jednym ze smaczków, którym delektujemy się podczas lektury. Począwszy od głównych bohaterów, przez drugoplanowych, a na zwłokach skończywszy, które bądź co bądź swoją rolę jednak odgrywają (i to najważniejszą!) - w tej powieści znajdziecie ich całą plejadę. Będzie oczywiście i śledztwo, ale musicie wiedzieć, że nie jest to zwyczajne dochodzenie, bo nie tylko mamy trupa, tzn. w zasadzie nie mamy, ale szukamy, ale mamy również całą masę wątków pobocznych, w tym ten nawiązujący do okresu II wojny światowej, który mnie osobiście bardzo zaskoczył. Muszę przyznać, że Małgorzacie Staroście udało się idealnie skomponować ten gatunkowy mariaż, bo z jednej strony intryguje, bawi (ale to oczywiste), a do tego zwraca uwagę na ważny temat zapisany na kartach historii, zachowując przy tym balans oraz szacunek dla ważności wątku z przeszłości. Jeśli myślicie, że droga od zwłok do… zwłok jest krótka i prosta, to się mylicie. Autorka wodzi czytelnika za nos, zabierając go w pełną zakrętów i zawijasów podróż, zmierzającą do odkrycia zagadki zaginięcia, a tym samym odpowiedzenia na tytułowe pytanie. Ale, ale, nie spodziewamy się, że poza główną osią fabuły, dowiemy się tak wielu ciekawych faktów z życia naszych bohaterów, a rozwijająca się dynamicznie akcja, wcale nie będzie taka oczywista. Wręcz przeciwnie! Kiedy już będziecie myśleli, że ten to zrobił to i aha, to wiem, kto i kogo i kiedy, to Małgorzata Starosta nagle zaserwuje Wam taki plot twist, że nie będziecie wiedzieli tak naprawdę… nic. No może zwłoki się znajdą, ale nie gwarantuję. 😜 Podsumowując: Jeśli lubicie inteligentny humor, okraszony sporą dawką smaczków z kryminalnego świata, doprawiony odrobiną historii, to koniecznie musicie sięgnąć po książkę Małgorzaty Starosty. „Gdzie są moje zwłoki?” to wyborna powieść, która ma niestety jedną wadę… Za szybko się to czyta! Nawet się nie spostrzeżecie, kiedy przewrócicie ostatnią stronę z pewną nutą niepewności, czy aby wszystkie elementy układanki udało się Wam złożyć do „kupy”? Ja to nawet nieśmiało zerkam na tę finałową scenę, zerkam w zasadzie w kierunku autorki, bo może by tak zgubić kolejne zwłoki? Albo coś innego…? Tak czy inaczej — nie obraziłabym się, gdyby zabrała nas do świata Organka i Lindy raz jeszcze. Możemy do niego nawet wjechać mercedesem-benz 280 SL cabrioletem w kolorze tunis beige. A co! Piszecie się?

Obrazująca nieprzeciętny przekrój barwnych postaci. Intrygująca enigmatycznym obliczem martwego ciała, które znika w zaskakujących okolicznościach. Wywołująca na twarzy szczery uśmiech ekscentryczną kreacją żartów. „Gdzie są moje zwłoki” to komedia kryminalna, napisana z udziałem czytelników, która wznieca salwy śmiechu inteligentnym, choć specyficznym humorem i frapuje pokrętną zagadką, której newralgiczna wymowa skrywa się już w wymownym tytule. To kompilacja nietuzinkowych incydentów, których splot jednocześnie bawi i ekscytuje – spowicie ich całunem spójności bezsprzecznie nie było proste! Iluzorycznie niepasujące do siebie elementy finalnie tworzą przejrzysty pejzaż, którego przestrzeń wolna jest od oderwanych od rzeczywistości materii. W tej fabularnej kompilacji niespodziewanych przestępstw Małgorzata Starosta wplotła bowiem historyczną kwestię, która śmiało przekracza ramy literackiej fikcji. Na fundamencie osadzonych w treści fragmentów tajemniczego pamiętnika, przybliżono tematykę ważną, choć zupełnie zapomnianą na tle zbrodni z okresu II wojny światowej, istotę germanizacji polskich dzieci. To niewątpliwie nie tylko błyskotliwa kompozycja, zapewniająca doznania rozrywki, ale swoisty pomnik ku ocaleniu od zapomnienia losów wielu istnień. Odbiorca z oryginalną parą głównych bohaterów – nasączoną spokojem kreacją lekarza medycyny sądowej oraz naznaczoną szaleńczym nieokiełznaniem, którym ucharakteryzowano osobowość blogerki – Jeremim i Lindą, wyrusza w literacką podróż, której cel koncentruje się na poszukiwaniu zwłok, co sugestywnie wyraża już sama okładka. Doświadcza tym samym kuriozalnego, wręcz absurdalnego humorystycznego sznytu, który prostotą i dosłownością wznieca przyjemny chichot. Wystarczy przymknąć oko na nieoczywistość przebiegu zdarzeń, by w pełni rozkoszować się mariażem kryminalnej warstwy i żartobliwych akcentów. Z całą pewnością nie można zarzucić tej fabule banalności i przewidywalności, trudno o bardziej skomplikowane dopasowanie klocków układanki do ich właściwych miejsc! To historia, która trzyma w uścisku niedopowiedzeń do ostatnich stron, a dynamicznie tkana narracja nie pozwala na dłuższe chwile wytchnienia, ba!, nie daje szans, by choć na chwilę przerwać eksplorację mrocznych scenerii i eksponowanych osobliwych postaci. Ta odsłona pióra Małgorzaty Starosty to ewidentnie to doskonała przedstawicielka gatunku, nad wyraz kompletna, angażująca bowiem odbiorcę w rozwikłanie kłopotliwego zaginięcia, które odzwierciedla impuls do ukształtowania kolażu nieprawdopodobnych zjawisk i swobodnie nakreślonych indywiduum postaci. Paralelnie uwidoczniając przy tym głębszy, poruszający przekaz. Nie ulega też wątpliwości, że to absolutnie nie ostatnie aferalne wydarzenie z niekonwencjonalnym duetem poszukiwaczy prawdy. Ostatnie zdania treści intencjonalnie nakierowują na kontynuację, więc wszelkie domysły najwyraźniej są zbędne. Jak twierdzi Jeremi Organek: „W odróżnieniu od zwłok, rzecz jasna, bo te przecież nigdy nie są zbędne”.