Więzy przeznaczenia (okładka  miękka, wyd. 04.2021)

Judyta po zaskakujących wydarzeniach, po długich miesiącach dla jej najbliższych, ponownie wraca w dwudziesty pierwszy wiek. Opuszcza Einera i zamierzchłą Skandynawię. Dziewczyna ponownie uczy się żyć. Dostosować się do świata. Z każdym kolejnym dniem wspomnienia z czasów wikingów spowija mgła ale uczucie do ukochanego nie gaśnie. Na domiar złego pojawiają się sekrety, tajemnice i intrygi ze strony najbliższych jej osób. Na drodze Judyty los stawia przystojnego i młodego Daniela. Powolutku rodzi się przyjaźń. Czy zrodzi się głębsze uczucie? Czy główna bohaterka odkryje wszystkie tajemnice? A co z Einer'em? Czy uda mu się odnaleźć Joddrid? A może to był tylko sen? Od premiery "Cudzoziemki" minęły prawie dwa lata. W grudniu dwa tysiące dziewiętnastego roku otrzymałam od autorki egzemplarz jej debiutanckiej powieści. Grubasek zaskoczył mnie swoimi rozmiarami - ponad pięćset stron. Przeraziłam się wtedy nie na żarty. Ale wiecie co? Im głębiej w tekst, tym bardziej wsiąkałam. To było genialne. Moja ocena była mocną dziewiątką. Tom pierwszy skończył się w takim momencie, że dosłownie siedziałam z otwartą buzią i tępo wpatrywałam się w czystą kartkę. To było genialne. Do tej pory pamiętam wydarzenia z tamtego tomu. Serio. Zapadła mi ona w pamięć. Z niecierpliwością wypatrywałam informacji o kontynuacji. I w końcu jest. Kolejny grubasek trafił do mych rąk. Autorka świetnie pociągnęła tę niesamowitą autorkę. Choć żałuję ogromnie, że więcej dzieje się współcześnie. Ale widocznie taki był zamysł autorki. Mam cichą nadzieję, że w trzecim tomie ponownie przeniosę się w czasie. Oczarowały mnie bowiem opisy wczesnośredniowiecznej Skandynawii. Mentalności, mowy, obyczajów. A najbardziej bohaterów z ósmego wieku. Tam wszystko było inne. Całe szczęście, że oni pozostali w drugim tomie. Nawet nie wiedziałam, że za nimi tęskniłam, dopóki nie zaczęłam czytać. Wyobraźnia szalała. Realizm wiódł prym. Nie czułam się, bym czytała baśń. Raczej bardziej wątek historyczny z obyczajem i romansem. Uwielbiam styl autorki w tej kwestii. Nie gubiła się a tylko stale podsycała moją ciekawość. Na ogromny plus jest research - słówka z języka staroangielskiego oraz staronordyckiego dodawały lekturze smaczku i jeszcze bardziej wciągały mnie w fabułę. Widać, że autorka zrobiła kawał ciężkiej pracy, by wczuć się i oddać nam, czytelnikom ten klimat, tę surowość bohaterów. Brawa - jestem od wrażeniem. Współczesność wita nas problemami Judyty. Z ponownym przyzwyczajeniem się do rzeczywistości. Troska wujostwa i koleżanek. Ale to przede wszystkim smutek, ból i żal. Rozpacza po stracie ukochanego. Serce mi się krajało, gdy czytałam tę walkę Judyty. Starania o złapanie równowagi. Bohaterka miała szansę odnaleźć się w swojej rzeczywistości. Judyta dostała czas. Autorka dorzuciła tutaj zagadkę rodziców głównej bohaterki. Tajemnice i intrygi dosłownie zwaliły z nóg. Zostały świetnie pociągnięte i rozłożone w czasie, doskonale podsycając ciekawość. Nawet nowa postać męska dołożyła swoje trzy grosze i okazała się być potrzebnym puzzlem w tej układance. Basia ma przyjemny styl. Lekki a przekaz powieści jest jasny. Można się przyczepić do długich opisów ale w moim odczuciu one oddawały całe to historyczne tło. Na samych dialogach ta powieść nie miałaby sensu. Obyczaj z nutką historyczną, szczyptą romansu i tajemnic oraz dramatem rozstania ukochanych - o tym jest ta książka. Jeśli czytacie takie powieści i jeśli podobała się Wam "Cudzoziemka", to myślę że powinniście się skusić po tę pozycję. Zarezerwujcie sobie dłuższy czas - wciąga i fascynuje od samego końca. Gra na emocjach, intryguje i dostarcza wrażeń. Warto się na nią skusić. I wskazówka dla osób, które planują czytać "Więzy przeznaczenia" : koniecznie pamiętajcie o zachowaniu kolejności. Polecam.

"Więzy przeznaczenia" B. M. W. Sobol to drugi po "Cudzoziemce", tom serii o perypetiach Judyty, która wskutek niefortunnych zdarzeń odbywa podróż w czasie i trafia do VIII wieku, gdzie pośród Wikingów i skandynawskich okoliczności przyrody, walczy o przetrwanie i odnajduje prawdziwą miłość. Jeśli czytaliście moją recenzję pierwszego tomu wiecie już, że w powieści tej przepadłam bez reszty i czytałam ją z wypiekami na twarzy. Postać Einara, młodego, silnego wikinga o dobrym, szlachetnym sercu, gotowego do największych poświęceń w imię miłości, od początku skradła całą moją uwagę, co nie zmieniło się do ostatniej strony. Nic więc dziwnego, że na kontynuację tej historii czekałam z ogromnym utęsknieniem. I wreszcie się doczekałam 😍. Piękna okładka tworzy tajemniczy nastrój, a barwy choć ciepłe, nawiązujące do zachodu słońca, przełamuje jednak nadciągająca ciemność - coś się kończy, a coś niepokojącego zaczyna? Właśnie owa tajemniczość, zagadkowość i niedopowiedzenia grają w tym tomie bardzo istotną rolę. Judyta, która wraca do rzeczywistości XXI wieku staje przed ogromnym dylematem - ma uwierzyć, że wszystko, czego doświadczyła było ułudą, czy może trzymać się kurczowo i rozpaczliwie głębokiego przekonania, że miłość i związek, który tworzyła z Einarem wydarzyły się naprawdę? Serce krzyczy jedno, rozum podszeptuje wątpliwości. Odzyskiwaniu równowagi psychicznej nie pomagają niepokojące, mroczne sny oraz tajemnice rodzinne i dziwne zbiegi okoliczności. Judyta rozpacza, a pocieszenie znajduje w towarzystwie przyjaciółek i nowego znajomego. Czy odzyska spokój ducha, jakie tajemnice z rodzinnej przeszłości odkryje - doczytacie sami. Teraz pewnie ciśnie się Wam na usta pytanie - no, a gdzie w tym wszystkim ów niesamowity wiking? Nie martwcie się - autorka o nim nie zapomniała (miałaby ze mną do czynienia😂). Cała powieść toczy się w dwóch przestrzeniach czasowych - współcześnie i w zamierzchłej przeszłości, gdzie wspomniany Einar nie może się pogodzić ze zniknięciem ukochanej Jodridd. Miota się, bije z myślami, wyrusza w nieznane, byleby tylko odzyskać kobietę. Jego rozpacz jest niemal namacalna, budzi żywe emocje, a postawa trwania przy pamięci o Judycie i jego wierność - niekłamany podziw. Przyznaję, że właśnie te rozdziały były dla mnie najciekawsze, to w nich się rozsmakowywałam, szczególnie, że Basia wprowadziła też nowego, ciekawego bohatera, który podobnie jak uprzednio Jodridd musiał się odnaleźć w nowej wikińskiej rzeczywistości. Rozdziały o Judycie były dla mnie siłą rzeczy mniej ciekawe, co nie oznacza, że nie budziły emocji. O, nie! Ileż ja się nadenerwowałam na nią, jakaż byłam rozczarowana pewnymi posunięciami, jakiż miałam do niej żal, że nie przeżywa mocniej, dogłębniej pewnej prawdy o tym, co ją spotkało po powrocie do naszego świata. Nie mogę Wam zbyt wiele zdradzić, ale podkreślam, że na mocno emocjonalny odbiór książki z pewnością możecie liczyć. Największy minus powieści? Pewnie, że go wskażę - konieczność oczekiwania na dalszy ciąg, ponieważ akcja urywa się w decydującym momencie. Wiemy, tzn. przypuszczamy, co ma za chwilę nastąpić, a tu proszę - kurtyna zapada i... całuj psa w nos! Basiu, ja Cię proszę, apeluję, błagam - pisz jak najszybciej, nie trzymaj w niepewności wiernej czytelniczki!

Pamiętam doskonale, kiedy zauważyłam w sieci „Cudzoziemkę” autorstwa B.M.W. Sobol, nie wiedziałam wtedy, że to taka wspaniała książka. Zaintrygowana i zauroczona okładką oraz opisem poczułam, że muszę ją przeczytać. Nie było opcji, żebym przeszła obojętnie obok niej. Piękny rozłożysty las, runy przyciągały mój wzrok i cieszyły oczy. Po wydarzeniach finalizujących opowieść czułam ogromny niedosyt i chciałam koniecznie dowiedzieć się, co było dalej. Nadszedł czas, aby ta tajemnica się wyjaśniła, drugi tom Skandynawskiego Cyklu wpadł w moje ręce. Książka nosi tytuł „Więzy przeznaczenia”, a jej okładka jest równie piękna jak jej poprzedniczka. Co tym razem czeka Judytę? Judyta postanowiła zwiedzić Skandynawię wspólnie z grupką przyjaciół, przenosili się z miejsca na miejsce, aby jak najwięcej zobaczyć i skorzystać z wakacji. Kiedy to, co dobre powoli zmierzało do końca dziewczyna postanowiła pospacerować po lesie, skutkiem, czego zabłądziła i nie potrafiła odnaleźć powrotnej drogi. Udało jej się za to znaleźć coś innego, pewne formacje skalne, straciła przytomność, a kiedy się obudziła znajdowała się w zupełnie innym miejscu i czasie. Zamiast domu odnalazła potężnych Wikingów, a dla jednego z nich straciła głowę. Einar rozbudził w niej dzikie i nieokiełznane emocje, a teraz, kiedy ponownie wróciła do XXI wieku, zwyczajnie jest jej ciężko. W VIII weku Einar stara się zrobić wszystko, aby ją odszukać, tymczasem we współczesności pojawia się ktoś, z kim Judyta się zaprzyjaźnia, pewien mężczyzna. Czy z tego będzie coś więcej? Judyta zdaje sobie sprawę, że jej życie nie jest takie zwyczajne jak wcześniej myślała, czy będzie sobie potrafiła ze wszystkim poradzić? Czy uda jej się jeszcze kiedyś spotkać Einara? „Więzy przeznaczenia” pochłonęły mnie całą sobą. Autorka sprawiła, że byłam tak zaaferowana książką, że nie docierały do mnie inne bodźce z otoczenia. Tak bardzo kibicowałam głównej bohaterce, tak mocno zaabsorbował mnie jej świat i problemy, że nic innego nie miało dla mnie znaczenia. Nie często książka robi takie rzeczy z czytelnikiem, a więc musi to coś znaczyć. Z początku akcja książki jest raczej powolna i spokojna, miałam czas na nowo zaznajomić się ze stylem autorki, jak i tym klimatem, który stworzyła. Taki spokój nie trwa jednak zbyt długo, fabuła rozkręca się, a B.M.W. Sobol zaczyna prowadzić swoją grę z czytelnikiem, chociaż podsuwa nam fragmenty, które mogą coś znaczyć, ukazać nam, z czym mamy do czynienia, z pewnością nie podaje nam rozwiązania na talerzu. To, co podobało mi się także w „Cudzoziemce” to fakt, że B.M.W. Sobol posiada sporą wiedzę na temat, który pisze. Niestety, kiedy już nie mogłam wysiedzieć, czułam, że coś się wydarzy książka dobiegła końca a musicie przyznać, że do cienkich nie należy, a tutaj nie mam kontynuacji pod ręką. Mam nadzieję, że autorka szybko powróci z kolejnym tomem Skandynawskiego Cyklu.

W ostatnie wakacje Judyta przeniosła się w czasie do zamierzchłej przeszłości. Po kilku miesiącach spędzonych w Skandynawii wśród wikingów wraca do XXI wieku i na nowo uczy się funkcjonować. Młoda studentka dziennikarstwa stara zmierzyć się z rzeczywistością i rozstaniem z Einarem. Przypadkowo odkrywa, że jej życie to splot intryg i tajemnic. Na jej drodze staje również mężczyzna, z którym znajdą wspólny język. Jak poradzi sobie Judyta z piętrzącymi się problemami? W VIII wieku na dalekiej półno

"Więzy przeznaczenia" to kontunuacja losów Judyty i Einera. Dziewczynie udaje się powrócić do dwudziestego pierwszego wieku, lecz nie czuje się tu najlepiej. Wciąż myślami wraca do ósmego wieku, gdzie zostawiła ukochanego. Na domiar złego dowiaduje się, że straciła dziecko, które nosiła pod swoim sercem. Chociaż Judyta stara się żyć normalnie, to skrywane przez jej rodzinę i przyjaciół sekrety, coraz bardziej mieszają jej w głowie, a spotkany przypadkowo chłopak, nie jest tym za kogo się podaj

Niesamowita powieść! Dynamiczna i wielowątkowa, co więcej muszę przyznać, że jest jeszcze lepsza niż pierwszy tom. Po zakończeniu jakie zaserwowała autorka jeszcze mocniej będę wyczekiwać kolejnych tomów.