Pokolenie Ikea (okładka  miękka, wyd. 05.2012)

Jakiś czas temu (dość dawno) natrafiłem w "Angorze" na przedruki "Pokolenia Ikea". Publikowane wtedy fragmenty bardzo mi się spodobały i szybko zadecydowałem, że kiedyś przeczytam całość. Jakoś jednak zawsze znajdowałem sobie inne ciekawsze pozycje do kupienia, a niezbyt wygórowana cena książki sprawiała, że za każdym razem w głowie pojawiała się myśl "zawsze zdążę ją kupić". Wreszcie się zdobyłem, biblioteczkę swoją uzupełniłem o nową pozycję i przyznam szczerze, że po przeczytaniu opisu z tyłu książki (dość wulgarny, ale rzeczowy, treściwy, napisany trochę w stylu "blogowym") już zaczynałem planować, gdzie położę kontynuację "Pokolenia Ikea". Ochoczo wziąłem się za lekturę. Książka jest cienka (niespełna dwieście stron), do tego mały format i niemała czcionka sprawiały, że kolejne strony szybko przemijały, tak samo jak przemijał mój entuzjazm związany z tą pozycją. Niestety "Pokolenia Ikea" było, jak dla mnie, aż nazbyt wulgarne. Wszystko kręciło się wokół seksu, bzykania, pie*dolenia, ku*asów, c*pek i g*wna. Coś co miało być spowiedzią trzydziestokilkuletniego prawnika pracującego w korporacji było zbiorem luźnych opowiadań cynicznego faceta o jego podbojach seksualnych i fascynacji cyckami. Nie umiałbym wskazać linii fabularnej i tego o czym konkretnie jest "Pokolenie Ikea", ot taki zbiór krótkich opowiastek. Niektóre były nawet zabawne, wywołujące uśmiech na twarzy, a niektóre niestety bardzo słabe. Może ocena 4/10 jest trochę surowa, może "Pokolenie Ikea" zasłużyło na trochę wyższą ocenę w ogólnym rozrachunku, ale ja na tej pozycji srogo się zawiodłem. Miejsce, które na półce przygotowałem na kontynuację raczej przeznaczę na coś innego.

Z perspektywy kobiety wykształconej, wychowującej dzieci, ta książka to intelektualny bełkot, odpowiednik filmowej "Kac Wawy", jeśli ktokolwiek odważył się to obejrzeć. Autor jawnie kpi z czytelnika i chyba ma go za niewyżytego jaskiniowca. Czytanie "tego czegoś" było męką, dialogi niby błyskotliwe, ale miałkie, a poza tym nuda, nuda, nuda. Ile można czytać o cyckach... Zdecydowanie nie polecam. Nie kupię i nie przeczytam kolejnej części, bo to wielka strata czasu. I pieniędzy...

Chyba to nie jest to czego się spodziewałam. Znam wyrwane z kontekstu cytaty, które są mniej lub bardziej prawdziwe. Czytając Pokolenie Ikea z każdą kolejną stroną czułam wręcz obrzydzenie. Nie tylko do opisanej fikcji literackiej, co do sposobu jej przekazania. Zbyt wiele wulgaryzmów, obrażających stwierdzeń i błędnych stereotypów.
Nie przeczytałam całości, odepchnęła mnie ta książka w połowie.

pozdrawiam
Katarzyna

Dawno nie przysiadłam do książki z podejściem "zaczęłam dziś i skończę dziś, aby jutro już mieć to z głowy". Język, składnia zdań no i w końcu - treść... Wymęczyło mnie to po wielokroć (opinia subiektywna).

"opowieść o ludziach (..)" -jeśli tak wyglądają ludzie, to jestem księdzem z podwójnymi święceniami.
Nie rozumiem gdzie w tej książce jest coś godnego uwagi? Ciągłe wulgaryzmy stosowane jako przecinek, szowinizm, klasyfikacje kobiet według rozmiaru biustu itp. Litości.
Po książkę sięgnęłam z ciekawości. Nigdy więcej. Jestem miłośnikiem wszelkiej literatury i nie ograniczam się, ale ta książka nie jest dla mnie nic warta. Nic nie wnosi. W dodatku przedstawienie środowiska prawniczego w sposób niesmaczny, obrzydliwy.
Staniwczo nie polecam tej płytkiej opowieści. Strata pieniędzy.

Wszyscy się zachwycają, a według mnie książka bardzo przeciętna!

Autor nie przejmuje się konwenansami, poprawnością polityczną ani ilością wulgaryzmów w jednym zdaniu. W ironiczny sposób opisuje rzeczywistość współczesnej Warszawy, codzienność pracownika dużej korporacji i jego relacji z innymi ludźmi - w dużej mierze również pracownikami korporacji.
W pierwszej chwili może się wydawać, że książka zawiera luźno powiązane ze sobą historie dotyczące głównego bohatera i jednocześnie narratora, historie te jednak składają się w dość zgrabną całość, której kontynuacja znajduje się w książce "Pokolenie Ikea. Kobiety".
Połączenie książki obyczajowej, erotyka i czarnego humoru. Pomimo wielu wulgaryzmów, bardzo szybko i przyjemnie się czyta, a bardzo trafne spostrzeżenia autora skłaniają nieraz do autorefleksji.

Dowcipna i wulgarna historia trzydziestolatków w wielkim mieście stołecznym. Szara i zakrapiana procentami rzeczywistość młodych ludzi, których priorytetem jest mieć i się pokazać. Dużo pracy, aby mieć za co spłacić kredyt na mieszkanie, samochód, meble i sprzęty, których notabene nie ma czasu używać i nie można, bo mają one jedynie wyglądać i robić efekt. Brak wyższych uczuć, egoizm i własne przyjemność - smutne, ale niestety w wielu przypadkach prawdziwe... Korpomowa, hedonizm, seks, alkohol i rock'n'roll.

Na książce nieco się zawiodłam. Sukces medialny nie idzie jednak w parze z porywającą treścią. Trochę o dupczeniu, trochę o zblazowanych facetach, trochę o damskich biustach i głupich dziewczętach. Czyta się lekko, ale chyba lepiej zajrzeć na bloga tegoż autora.

Doskonały opis dzisiejszych realiów, sposobu postrzegania świata przez 30-latków. Duży dystans i poczucie humoru. Przeczytałam na jednym wdechu