Skrzywdzona (okładka  miękka, wyd. 05.2024)

Spowita klaustrofobicznym niepokojem, który wyczuwalnie emanuje z dynamicznie zaaranżowanych zdarzeń. Dokonująca wiwisekcji obezwładnionych psychodelicznymi poglądami umysłów. Eksponująca nastoletnie, ale utkane z solidnych więzów uczucie. „Skrzywdzona” to wznowienie w nowej szacie graficznej thrillera młodzieżowego spod pióra niezaprzeczalnej królowej tego gatunku, który tym razem zanurzono w otchłani intrygującego romansu. Mrok przenika w tym fabularnym ujęciu rodzinne tajemnice, które sukcesywnie obnażane coraz mocniej szokują i zatrważają. Trudna do pojęcia prawda skrywa się w utraconych wspomnieniach, które trauma wypiera z pamięci czterolatki. Ożywione impulsem zagrożenia życia, trudne do klarownego uchwycenia przebłyski z rozegranego przed laty płonącego dramatu stają się nagle znów ostre niczym fotografia i dostrzegalne, a powidoki tragicznego incydentu niespiesznie formują się w pozbawioną już enigmatyczności całość. I choć z wyraźną intencją, Natasha Preston zbyt długo nie utrzymuje mgły niedopowiedzeń, którą otulono newralgiczną oś fabularną, to zainscenizowany spektakl wydarzeń, emocji, i ekspresyjnej narracji bezsprzecznie wikła w scenerie klaustrofobicznych przestrzeni. Może fragmentarycznie nieco przekoloryzowany, momentami nawet infantylny czy nierzeczywisty w obliczu zbyt szybko zacieśniającej się miłosnej relacji, ale bez wątpienia porywający w odmęty wykreowanej zagadki. Intensyfikujący się ze strony na stronę fetor ludzkiego szaleństwa, korelującego z obłędem tkwiącym w przeświadczeniu o swojej nieomylności, zuchwale przenika słodki aromat młodzieńczej miłości. Tej pierwszej, spowitej niepewnością, ale finalnie również nieokiełznaną zdolnością do największych poświęceń – tak odmalowany portret romantyzmu doskonale współgra z drugą odsłoną tej historii, tak szczelnie pomroczoną złem i bezwzględnością, na które nie ma usprawiedliwienia. Z właściwą swojej twórczości nieprzewidywalnością przebiegu zdarzeń, autorka kreśli panoramę oddziałujących na siebie elementów – zainicjowane dziecięcą amnezją sekrety, podstępny plan prowadzący do zdrady i utraty resztek zaufania, w końcu ucieczkę od utrwalonego w umyśle ludzkim iluzorycznego przeznaczenia. Strach i paraliżujący lęk przed nabierającym przerażającej wymowy odliczaniem do siedmiu staje się zarazem nośnikiem odwagi, brawury i zaryzykowania wszystkiego, by ocalić życie – nie należy odkrywać tu zbyt wiele, a przy tym odbierać innym poczucia zaskoczenia z nieprzewidzianego zwrotu narracji, skoro nawet zarys i okładka nie sugerują zbyt wiele. To kompozycja znacznie głębiej eksplorująca warstwę psychologiczną, niż mogłoby się wydawać, dotykająca opowieści o hermetycznym światopoglądzie, który zatruwa logikę i rozsądek. Może finał nie do końca elektryzuje spektakularnością konstrukcji, którą można zaobserwować w pozostałej twórczości Preston, ale niewątpliwie emocjonuje, pęcznieje od napięcia i magnetyzuje obliczem okrutnej manipulacji i kłamstw. Miłość i nienawiść – czy można pokusić się o bardziej solidny fundament do zaakcentowania słabości człowieka? Zdecydowanie nie – Natasha Preston doskonale wie, jak z prostotą i lekkością przywołać na karty powieści duszny i gęsty klimat obsesji.

Szesnastoletnia Scarlett nie pamięta zupełnie czterech lat swojego dzieciństwa. Jednak do czasu. Pewnego dnia w następstwie wypadku wspomnienia niepostrzeżenie powracają, a zapis wydarzeń z przeszłości jest zgoła odmienny od tego, który przez lata kreślili jej rodzice. Dlaczego najbliżsi wprowadzali Scarlett w błąd? Co skrywa zagadkowa przeszłość dziewczyny? Czy faktycznie najbardziej zatrważająca prawda jest lepsza od kłamstwa? Aż wreszcie kim jest tajemniczy chłopak, który pojawia się w szkole dziewczyny i zabiega o jej względy? Tajemnicza przeszłość, motyw sekty, uzależniające relacje i pierwsza miłość, która spada na dwójkę głównych bohaterów jak grom z jasnego nieba. Te elementy grają tutaj pierwsze skrzypce, z naciskiem na wspominamy motyw. To on zdecydowanie dodaje oryginalności tej książce czyniąc ją unikatową i niebanalną. Zatraciłam się zupełnie w tej historii, choć muszę przyznać, że początek tego nie zapowiadał. To jedna z tych książek, w których napięcie i zaintrygowanie czytelnika stopniowo i sukcesywnie wzrasta, aż w pewnym momencie osiąga zupełnie satysfakcjonujący poziom i utrzymuje go już do końca. Druga część powieści jest zdecydowanie bardziej emocjonująca, akcja z każdą czytaną stroną się zagęszcza, a czytelnikowi towarzyszy napięcie i niepokój połączony z niepewnością w jakim kierunku ta historia zmierza. Nie sposób nie wspomnieć o piórze autorki. Lekkim i przyjemnym, które sprawia, że przez tę opowieść się praktycznie płynie. Jeśli lubicie nietuzinkowe thrillery młodzieżowe, w których nie brak akcji i młodzieńczych perypetii miłosnych, to śmiało czytajcie.

Mam pustkę w głowie i nie pamiętam pierwszych czterech lat swojego życia. Te słowa idealnie oddają sytuację w jakiej znalazła się szesnastoletnia Scarlett Garner. Choć dziewczyna wydaje się pogodzona z tym, iż nie potrafi przypomnieć sobie fragmentu swojej przeszłości wszystko zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni wraz z pojawieniem się w jej szkole nowego ucznia. Noah to prawdziwy przystojniak i ku zaskoczeniu Scar niemal od razu zwraca na nią uwagę. Zainteresowanie jest oczywiście odwzajemnione ,a między młodymi wyraźnie iskrzy. Chłopak delikatnie naciska na ukochaną chcąc by jej pamięć podsunęła właściwe obrazy. Jakie intencje ma nastolatek? Czym jest tajemnicza wspólnota i czy niemal śmiertelny wypadek samochodowy spowoduje napływ zablokowanych wspomnień? Kim jest Evie? Tego musicie się dowiedzieć.. Bardzo lubię pióro autorki ,a do książki wróciłam po kilku latach i nadal czytało się ją naprawdę płynnie i bardzo szybko. Nie zabrakło motywów młodzieńczej miłości, traumy z przeszłości, rodzinnych tajemnic I oczywiście przestępstwa, a także nieoczekiwanych zwrotów akcji . Otrzymałam wszystko co lubię w thrillerach i serdecznie polecam. 😊