Ostatnie zdjęcie (okładka  miękka, wyd. 04.2022)

Nastoletni Franek wychowuje się w sierocińcu. Kiedy odnajduje babcię, rośnie nadzieja na powrót do domu. Jednak ten plan nie może się powieść. Chłopak zaczyna więc walczyć o wspomnienia. Nie wiem czy znacie instagramowy profil autorki. To co Aldona Szczygieł robi z aparatem, to jest bajka. Po prostu czaruje. Okazuje się, że słowem też potrafi czarować. Od pierwszej do ostatniej strony czułam, że to nie tekst trzymam w dłoniach. Zamiast niego ściskałam sakiewkę wypełnioną po brzegi emocjami. Ja nie czytałam, ja płynęłam przez może uczuć i dotykałam każdego z nich, a one dotykały mnie. Uśmiechałam się, wzruszałam, ocierałam gorzkie łzy i te słodkie, radosne. Bałam się o Franka, podziwiałam go i bardzo, ale to bardzo byłam z niego dumna. Wiecie, to taka książka, o której cieżko napisać. Ją trzeba poczuć. Pozwólcie sobie na to przeżycie. Warto.

Świetna, debiutantka powieść dla młodzieży i dorosłych. Polecam wszystkim, którzy mają dość romansów i kryminałów... Których teraz pełno. Mnie ta książka chwyciła za serce. Wartości takie jak rodzina dziś powinny być bardziej cenione. Wie to Franek, bohater mieszkający w sierocińcu. Piękne, wzruszające i życiowe.

Bez chusteczek higienicznych nie zalecam zasiadać do czytania. Wzruszajaca, porusząjaca do głębi powieść nie tylko dla młodzieży. W każdym rozdziale czeka nas nowa dawka najprawdziwszych emocji.

Przed wyborem książki Aldony Szczygieł „Ostatnie zdjęcie” miałam chwilę zawahania. Opis tej powieści bardzo mnie zaciekawił, do tego fajna klimatyczna okładka, ale gdy zobaczyłam, iż ta książka ma tylko 194 stron, musiałam się namyślić. Zazwyczaj wolę grubsze, takie, które nie kończą się, zanim tak naprawdę się zaczną. Jednak opis i okładka wygrały. Gdy książka do mnie dotarła, moje obiekcje wróciły. Książka okazała się mniejszego formatu niż standardowe, do tego jest to literatura młodzieżowa. Jednak jak już miałam w rękach tę książkę, to musiałam ją przeczytać. Muszę przyznać, iż moje obawy okazały się niepotrzebne. Aldona Szczygieł przedstawiła nam losy nastoletniego chłopaka. Franek nie miał łatwego dzieciństwa. Wychowywała go babcia, która pewnego dnia oddała go do sierocińca, prowadzonego przez siostry zakonne. Ma tam wszystko to, co potrzeba, żeby żyć. Własny pokój, wyśmienite jedzenie przyrządzane przez siostrę Brydzie. Jednak nadal tęskni za swoją ukochaną babcią. Po paru latach w sierocińcu postanawia ją odnaleźć. Dzięki pomocy jednej z sióstr udaje mu się znowu spotkać z najbliższą mu osobą. Jednak spotkanie nie przebiega tak, jak Franek sobie zaplanował w swojej wyobraźni. Bohaterów tej książki nie trudno polubić. Franek mimo młodego wieku dużo już doświadczył, jednak nie poddał się i potrafi walczyć o to, co dla niego ważne. Ma się wraże, iż ten chłopak naprawdę żyje gdzieś obok. Bardzo polubiłam również siostrę zakonną Brydzie. Wesoła zakonnica mieszkająca przez jakiś czas we Włoszech, świetna kucharka. Kobieta z empatią, chyba każdy chciałby spotkać taką osobę na swojej drodze. Autorka w tej krótkiej powieści zawarła bardzo dużo tematów, niektórych bardzo ciężkich. Choroba, strach, przyjaźń, miłość, bezinteresowność. Czytając tę książkę, możemy poczuć, jak choroba wpływa na życie tej osoby, ale też ludzi z najbliższego otoczenia. Aldona Szczygieł pokazała, że zawsze trzeba walczyć o swoje szczęście i nie można się poddawać, jeśli w coś się bardzo wierzy, ale też zarazem trzeba uwzględnić w tym rzeczywistość. Czasami jedno słowo, jeden gest, a może wywołać uśmiech na twarzy innych. Warto się zatrzymać i rozejrzeć się wokół siebie, ponieważ rodziną nie są tylko osoby, które łączą więzy krwi, ale też różne osoby, które są nam bliskie, co do których mamy świadomość, że nigdy nie odmówią nam pomocy i, które się o nas troszczą, jak my o nich. Autorka stworzyła niesamowitą powieść, której pomimo niewielkiej objętości nic nie brakuje. Aldona Szczygieł ma lekki i prosty styl pisania, przez co „Ostatnie zdjęcie” czyta się z przyjemnością, ale też jednym tchem. Jest to książka bardzo poruszająca i wywołująca dużo emocji. Mam nadzieje, iż kolejne książki Aldony Szczygieł będą równie dobre, jak jej debiutancka powieść.

"Ostatnie zdjęcie" Aldony Szczygieł to debiut. Okładka przyciąga oko, a objętość książki zaskakuje bo to niecałe 200 stron. Jak wspominacie swoje babcie? Były dobre, kochane czy może zawzięte i wymagające? Wiadomo nie od dziś, że Babcia to skarb. Kocha, rozpieszcza, pozwala na pewne rzeczy, na które nie pozwalają rodzice... Babcia jest trochę jak anioł stróż. Nastoletni Franek mieszka w sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne. Chłopiec przypomina sobie,że kiedyś mieszkał u babci. Najlepsze wspomnienia Franka z dzieciństwa były związane z babcią. Postanawia odnaleźć Zosię. Kobieta mieszka w domu spokojnej starości który Franek nazywa Staruszkowem. Chłopiec chciałby zabrać babcię do jej dawnego domu i razem z nią tam zamieszkać. "Wiedziałem, że posiadanie babci to w życiu wielkie szczęście. Nikt mnie jednak nie uprzedził, jaką walkę o nią będę musiał stoczyć". Okazuje się, że Zosia jest ciężko chora jej pamięć szwankuje. "I choć serce kocha... umysł nie pozwala mu się wydostać". Chłopiec walczy żeby odzyskać dawną babcię. Niestety choroba postępuje i nic już nie będzie tak jak dawniej. Frankowi pozostaną jedynie wspomnienia i zdjęcia... Franek to chłopiec który urodził się w patologicznej rodzinie, w której nie zaznał miłości i ciepła. Wcześnie stracił mamę i jego wychowaniem zajęła się babcia Zosia. Dom rodzinny był dla niego klatką, dopiero u babci poczuł się wolny tylko szkoda,że na tak krótko. To właśnie babci zawdzięcza najwięcej i jest zdeterminowany w walce z jej nieuleczalną chorobą. Franek cały czas ma nadzieję. A ta nigdy nie umiera. Wyobraź sobie taką sytuację: Twoja babcia wraca do Ciebie na jeden dzień - jak spędzisz z nią ten czas? Ja miałabym do niej mnóstwo pytań których nie zdążyłam zadać gdy żyła. Byłam wtedy za mała na poważne rozmowy... Pani Aldona Szczygieł stworzyła powieść o potrzebie bliskości, o tym jak ważna jest rozmowa z młodymi ludźmi. Niecałe 200 stron i taki bagaż emocji, tyle mądrości życiowych, że chciałoby się je wszystkie zacytować. Tutaj nie ma zbędnych opisów. Autorka uświadamia nam, że nikt i nic nie jest w stanie odebrać nam naszych wspomnień ukrytych głęboko w sercu. Gratuluję debiutu! Polecam! Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Novae Res.

„Alzheimer to miłość nieodwzajemniona. Kocham ją całym sercem, mogę mówić jej to sto razy dziennie [...] Ona chyba tego nie słyszy i nie widzi. Choć widzi i słyszy jeszcze całkiem nieźle..” Nastoletni Franek wychowuje się w sierocińcu i nie rozumie dlaczego jego ukochana babcia go porzuciła. Pragnie ją odnaleźć, by ponownie z nią zamieszkać i przywołać na nowo szczęśliwie przeżyte z nią chwile. Niestety jego marzenia zderzą się z rzeczywistością, w której jego babcia mieszka w domu spokojnej starości i nie zawsze pamięta, że ma wnuka. Franek pragnie przywrócić jej pamięć za pomocą zdjęć z dawnych czasów, ale choroba jego babci nie pozwoli mu na spełnienie swojego marzenia. To jedna z tych krótkich książek, która dla mnie osobiście jest właśnie za krótka. Jak często ta oszczędna forma potrafi mi dać taką głębię emocji, tak tutaj trochę mi jej zabrakło. Zabrakło mi właśnie może tych kolejnych stron, by ta historia została ze mną na dłużej. Jest to jedna z tych książek, które mogę polecić, ale ubolewam, że ja sama nie odebrałam jej mocniej, bo potencjał na to był duży. Były momenty, że było mi przykro i takie gdzie lekko się uśmiechnęłam. Podobało mi się też, że ta książka ma zapach i smak włoskiej kuchni. Zakończenie niesie tę iskierkę nadziei, która choćby i tylko na chwilę, ale daje ukojenie. Cieszę się, że poznałam tę historię, ale nie przeżyłam jej tak jak oczekiwałam. Też nie mogę i nie chcę ocenić jej za nisko, bo na to nie zasłużyła i swoim przekazem wzruszy niejednego czytelnika, ale między mną, a nią tak po prostu nie powstała większa więź. Moja ocena 7/10.

zapraszam Was do poznania historii Franka z książki "Ostatnie zdjęcie", która swoją premierę miała w tym roku. Franek to nastolatek, który wychowuje się w domu dziecka, który prowadzą siostry zakonne. Niektóre z nich są bardzo służbowe i tylko w takich sprawach zwracają się do swoich podopiecznych , zaś inne siostry są prawdziwymi Aniołami i traktują wychowanków jak rodzinę. Pewnego dnia, Franek przypomina sobie, że nie zawsze był przecież w domu dziecka .. że wychowywała go babcia, babcia u której czuł się bardzo bezpiecznie i z którą ma najlepsze wspomnienia ze swojego dzieciństwa.. postanawia ją odnaleźć, porozmawiać z nią.. Niestety nie jest to takie proste, na szczęście pomóc temu może zdjęcie... pierw tylko trzeba je znaleźć i wtedy Franek wyrusza na poszukiwania, w których pomaga mu kolega z sierocińca.. Gdy w końcu odnajduje swoją ukochaną babcię, okazuje się, że ta jest chora i niestety nie pamięta ani Franka, ani już nie posiada tych pięknych wspomnień, o których pamięta chłopiec.. Wtedy nastolatek próbuje zrobić wszystko by poprawić komfort życia kobiety, i by odzyskała pamięć.. Czy jest to w ogóle możliwe? To krótka, choć piękna historia o sile miłości i więzach rodzinnych, czasami gdy rodzice zawodzą z różnych przyczyn, to dziadkowie stają się całym światem.. tak było w przypadku tego chłopca, który gdy trochę podrósł odwdzięczył się okazaną miłością.. wzruszająca i chwytająca za serce opowieść, poruszająca trudne tematy.. Bardzo serdecznie polecam, jeśli jeszcze nie czytaliście.. 🤗❤

Franek wychowuje się w klasztornym sierocińcu. Cały czas powracają do niego wspomnienia z dzieciństwa i postać dobrodusznej babci. Chłopak chce się dowiedzieć, dlaczego siedem lat temu zostawiła go w tym miejscu. Wielokrotnie wymyka się z ośrodka, aby odwiedzić dawny dom, w którym - jak szybko się okazuje - nikt nie mieszka. Musi zdobyć nowy adres kobiety. Kiedy zdeterminowany nastolatek realizuje plan i w końcu może porozmawiać z najbliższą mu osobą, wszystko się komplikuje. Książka to debiut autorki. Historia jest napisana przyjemnie oraz dotyka bardzo ważnych tematów, między innymi choroby Alzheimera. Cenię książkę przede wszystkim za sentymentalizm. Najmocniejszym punktem powieści było ukazanie emocji oraz uczuć, które są obecne w życiu tak młodego człowieka. Wkracznie w dorosłość oraz wrodzona dobroć głównego bohatera, który przez doświadczenie z dzieciństwa i okres dojrzewania, mógł zostać zupełnie kimś innym. Kibicowałam mu w osiągnięciu marzenia, które dla wielu mogłoby być czymś zwykłym, może nawet błahym. Nie ma tutaj szaleństwa w zawiłości fabuły, nie ma także niespodziewanych zwrotów akcji - jest po prostu samo życie. Powieść składnia do przemyśleń i zastanowienia się nad pędem życia, w którym często brakuje czasu na spędzanie czasu z rodziną - a zwłaszcza dziadkami.

Muszę przyznać, że ostatnio lubię sięgać po krótsze książki. Zawsze mnie ciekawi jak autor poradzi sobie z opowiedzeniem historii, gdy nie może się zbytnio rozpisać. Opowieść chłopca zostawionego w sierocińcu przez babcię. Razem z Frankiem staramy odkryć się przyczynę, dlaczego ukochana osoba postanowiła się go "pozbyć". I w ten sposób docieramy do wątku choroby Alzheimera. Jak poradzić sobie ze świadomością, że ktoś nam bliski już nas nie pamięta. Jak nastolatek ma zrozumieć to, że nie wszystko da się wyleczyć. To opowieść z perspektywy nastolatka, opowiedziana w sposób szybki i lekko chaotyczny. Trochę tak jak świat postrzega człowiek młody. Każdy problem da się rozwiązać, na wszystko jest sposób. Tyle że nie zawsze. Czasem trzeba się po prostu pogodzić z rzeczywistością. Nie ma cudownego leku a walka o własne szczęście nie może prowadzić po trupach. Bo czy zawsze rodzinę tworzą więzy krwi? A może rodziną są po postu osoby, które nas kochają. To piękna opowieść. Krótka i zwarta, która dotyka bardzo bolesnego tematu. I można się czepiać nie rozwinięcia wątków, za szybkiej fabuły, braku rozwinięcia relacji. Można. Ale czasem wystarczy kilka słów, kilka stron, by temat wybrzmiał i to wybrzmiał dobrze.

"Czułem się winny, zły, najgorszy. Choć próbowałem odgonić źle myśli, one wracały w sekundę jak bumerang." "Ostatnie zdjęcie" to wspaniały debiut pisarski opowiadający o chłopcu i jego niegasnącej nadziei na lepsze jutro. Lekko się wahałam przed wyborem tej książki, jednak wszelkie wątpliwości były zbędne. Dzieciństwo Franka było ciężkie. Ojciec nigdy nie trzeźwiał, a ukochana mama zmarła. Ostatnim ratunkiem dla chłopca była jego babcia. Przygarnęła go pod swój dach, opiekowała się nim, a pewnego dnia pozostawiła go w sierocińcu i już nigdy nie wróciła. Zdesperowany i pragnący miłości Franek postanawia odnaleźć kobietę. W konsekwencji dowiaduje się smutnej prawdy. Ta książka jest przepiękna, ale zarazem smutna. Pozwala nam powrócić myślami do naszego dzieciństwa, powspominać stare czasy. Pokazuje również jak wygląda samotność. Franek nigdy nie stracił nadziei. Walczył nie zważając na kłody, które życie rzucało mu pod nogi. Jego postać na pewno na długo zostanie w mojej pamięci. Nie będę ukrywać, że ta pozycja bardzo mnie poruszyła i dała mi do myślenia. Dowiedziałam się również wiele na temat choroby, jaką jest Alzheimer- cichy zabójca miłości. Z całego serca polecam!! ⭐⭐⭐⭐⭐/5