Ciało (okładka  miękka, wyd. 08.2021)

Bardzo lubię książki Pani Krawczyk mam wszystkie, które do tej pory wydała ale ta mnie rozczarowała, nie czyta się jej z przyjemnością. Akcja toczy się w tempie ślimaczym, dużo opisów, które mają na celu chyba tylko popisy erudycyjne, które - moim zdaniem - nie służą niczemu. Dziwne zwroty akcji. Uważam, że kryminał to nie jest najlepsza forma Pani Agnieszki.

Świetna książka wydana drugi raz - pod prawdziwym nazwiskiem Autorki. Zamówioną książkę odebrałam w moim ulubionym salonie.

Ciekawa książka, choć miejscami nieprawdopodobna fabuła.

Wolę inny rodzaj twórczości tej autorki.

Przeciętna. Płytka fabuła.

Polecam

Super

Tak

Agnieszkę Krawczyk znałam do tej pory z książek obyczajowych. Dlatego byłam ogromnie ciekawa, jaka jest jej mroczna odsłona. Sięgnęłam po „Ciało” i muszę Wam powiedzieć, że to kolejna autorka, która udowadnia, że można równie dobrze odnajdywać się w roli pisarza kilku gatunków. Wraz z „Ciałem” otrzymujemy świetny kryminał, który wciąga od pierwszej strony. Makabryczne znalezisko na wiedeńskiej plaży rozpoczyna grę, do której autorka zaprasza czytelnika. Jeśli jednak myślicie, że zagadka kryminalna to jedyny atut powieści Krawczyk, to jesteście w błędzie. Autorka okrasiła bowiem fabułę odniesieniami do sztuki. To prawdziwy smaczek nie tylko dla osób, które interesują się tą tematyką, ale także dla każdego laika, który na pewno potraktuje je jako doskonałe uzupełnienie całej historii. Na pierwszy plan wysuwa się Paulina Weber, historyczka sztuki na uniwersytecie w Wiedniu, która interesuje się tematyką okrucieństwa w sztuce. Nie tylko zgłębia ją podczas prowadzonych wykładów, ale także prowadzi blog, który cieszy się dużym zainteresowaniem. Kiedy otrzymuje mail z cytatem z Baudelaire’a i zdjęciem wyłowionej przez policję ludzkiej nogi, zarówno ona sama, jak i czytelnik, zaczynają się zastanawiać, dlaczego go otrzymała i jaki jest jej związek z tą makabryczną sprawą? Jeśli jesteśmy przy bohaterach, to w powieści znajdziemy całą plejadę ciekawych postaci. Zarówno pierwszoplanowe trio – dwóch mężczyzn i jedna kobieta, czyli policjanci Mach i Haas oraz wspomniana Weber, jak i drugoplanowi bohaterowie, zasługują na uwagę. Pozornie nic nieznaczące osoby, a jednak ich udział w całej fabule jest bardzo ważny. Zatem „Ciało” można zaliczyć do powieści dla czytelnika uważnego, bo cały czas w trakcie lektury, zostajemy niejako zmuszeni do śledzenia szczegółów, analizy poszlak i dostarczanych nam przez bohaterów informacji. I muszę przyznać, że dałam się porwać temu dochodzeniu. Agnieszka Krawczyk stopniowo buduje napięcie, aż do samego finału książki, który śledzimy z zapartym tchem. Cóż mogę powiedzieć – to było bardzo dobre! Podsumowując: „Ciało” to powieść kryminalna, która intryguje. Nie tylko przez wzgląd na chęć rozwiązania zagadki i odnalezienie odpowiedzi na pytanie: kto zabił, ale także przez całą jej otoczkę, jaką stworzyła Agnieszka Krawczyk. Smaczki z artystycznego świata są z całą pewnością wartością dodaną, która pozwala zgłębić temat okrucieństwa w sztuce. Autorka pokazała, jak fascynacja nią może zamienić się w obsesję i zrobiła to w niezwykle obrazowy sposób. Nie zabrakło także wątku obyczajowego, a także nawiązania do prawdziwych wydarzeń, na kanwie których autorka stworzyła fikcyjną historię. Wciągająca, ciekawa, niepokojąca – taka jest „mroczna twarz” Agnieszki Krawczyk. Przyznaję, że nie spodziewałam się, że tak bardzo przypadnie mi do gustu. Polecam miłośnikom gatunku i nie tylko.

"Nigdy nie rozumiał jej fascynacji okrucieństwem i zadawaniem bólu, ale znaleziony w rzece fragment skóry to było coś w jej stylu." Lubicie kryminały, w których autorzy/autorki serwują okrucieństwo, a jednocześnie jest się pozbawionym szczegółów? W tej powieści właśnie tak jest. Makabryczne odkrycie, jakim jest znalezienie płatu skóry, stawia na nogi policję, historyczkę sztuki, a także bardzo dobrego w swoim fachu polaka, specjalistę od psychopatów, który przyjeżdża do Wiednia, by skonsultować tę sprawę. Paulina, wspomniana historyczka, dostaje e-maila wraz ze zdjęciem ludzkiej nogi i cytatem, co tylko dodaje oliwy do ognia po znalezieniu fragmentu skóry. Czy zawód, który wybrała Paulina sprawi, że będzie w niebezpieczeństwie? Co odkryje Mach, analityk z Krakowa? Jakie to było dobre! Takiej książki zdecydowanie potrzebowałam. Nie to, że lubię makabryczne fragmenty, bo tak nie jest, ale autorka zaserwowała świetny kryminał, gdzie skala tego okrucieństwa jest wyważona. Wiemy, że coś takiego ma miejsce, ale nie poznajemy szczegółów. Cieszy mnie to, bo na tę chwilę nie miałam ochoty czytać, jak przestępca oskórowuje swoją ofiarę. "Ciało" napisane jest w sposób, można by rzec, inteligentny. Ogrom wiedzy, znajomość sztuki, nie tylko w malarstwie, ale też literaturze sprawia, że czyta się z przyjemnością. Czy skórowanie, okaleczanie, rozczłonkowywanie znajdziemy w sztuce? Na pewno! Nie jedna osoba się tym fascynuje, a mimo wszystko nie uchodzi za psychopatę. Paulina Weber właśnie miała takie zainteresowania, co może z początku delikatnie szokować, jednak później przyzwyczaja się do dość oryginalnego zawodu i hobby. Bohaterowie powieści są jak najbardziej ludzcy. Codziennie mierzą się ze swoimi problemami, przeszłością, z którą się nie pogodzili, a w każdym podejrzanym człowieku mogą widzieć swoje demony. Naprawdę chciałabym więcej zdradzić na temat fabuły, ale wolałabym, żebyście przekonali się na własnej skórze 😉 Jest to drugie wydanie "Ciała" i bardzo się cieszę, że miałam przyjemność przeczytać historię Pauliny Webber. Styl autorki przypadł mi do gustu, jest prosty, a zarazem szybko zostaje się wciągniętym w opowiadaną przez panią Agnieszkę historię. Zachęcam Was do przeczytania 🙂 Jak dla mnie naprawdę ciekawy pomysł na fabułę.