Berdo. Komisarz Forst. Tom 9 (okładka  miękka, wyd. 05.2024)

Przeczytane jednym tchem. Komisarz Forst jest zdecydowanie moim ulubionym bohaterem. I zawsze wtedy, kiedy wydaje mi się, że nic nowego nie może go spotkać – autor mnie zaskakuje. Świetna fabuła i do tego krajobrazy moich ukochanych Bieszczad. Aż żałuję, że już przeczytana:)

Z wielkim żalem, ale to chyba najgorsza z części z Forstem, przewidywalna, mało zaskakująca, brak tego czegoś, wiadomo czyta się to szybko, ale tu tylko po to żeby potwierdzić, że przypuszczenia sprzed polowy książki były trafne i jedyne możliwe. Czekam na kolejne części i na powrót komisarza Forsta w formie.

Znowu to samo, naciągane, wymuszone. Forst niech żyje, ale niech ma inne sprawy. A Osica taki słaby w gębie się zrobił: odpowiada na zaczepki tylko: a niech cię, a żeby cię kruca…

Kolejny tom Forsta, który tym razem szuka kłopotów w Bieszczadach, można przeczytać, jednak wyczuwam już lekkie zmęczenie materiału, przewidywalne i monotonne

Tę oraz inne recenzje przeczytasz na https://swiat-ksiazkowych-recenzji.blogspot.com "Każdy z nas ma jakieś berdo, na które musi się wspiąć" Na początek muszę zaznaczyć, że każdy, kto mnie zna, wie, że darzę Remigiusza Mroza ambiwalentną miłością. Co roku w maju stoję wytrwale w kolejce na targach książki na PGE Narodowym, aby powiedzieć "Dzień dobry", uśmiechnąć się szeroko i wręczyć białą czekoladę (Remek, zróbmy z tego tradycję). Nie mogłam więc oprzeć się nowemu Forstowi, mimo że wielu uważa, iż jego historia powinna się już zakończyć. Mam jednak ogromną słabość do tej postaci, podobnie jak do Chyłki i Seweryna Zaorskiego. Po prostu Remigiusza Mroza i jego książki można albo kochać, albo nienawidzić. "Berdo" to kolejny tom przygód komisarza Wiktora Forsta, który przenosi nas w surowe i tajemnicze Bieszczady. Po licznych życiowych perturbacjach Forst ucieka do odludnej wsi, szukając ucieczki od przeszłości, a może nawet i ucieczki od samego żywota ludzkiego. Jest w pełnej autodestrukcji. Pije, ćpa i wegetuje, bo chyba tylko w ten sposób można określić sposób jego działania. Jednak jego "spokojne" życie zostaje zakłócone, gdy w okolicy zaczynają pojawiać się zwłoki z tajemniczym symbolem wypalonym na czołach. Mróz z precyzją opisuje surowe krajobrazy i trudne warunki życia w górach, co potęguje poczucie izolacji i beznadziei, z którym borykają się Forst oraz Osica, który postanowił swojemu podwładnemu przemówić do rozsądku i przyjechał w Bieszczady aby przekonać go do powrotu w ich rodzinne strony, aby mógł dać ostoję dzieciom Dominiki Wadryś-Hansen, która w poprzednim tomie zginęła w tragicznych okolicznościach. Zatrzymajmy się na chwilę przy postaci Wojciecha Malma, lokalnego watażki, który zajmuje się wszelkimi nielegalnymi interesami. Jego mroczna i pokręcona natura oraz wypowiadane przez niego zdania, w moim mniemaniu, były dalekie od normalności. Zagadkowe morderstwa i bezsilność miejscowej policji tworzą napięcie, które trzyma czytelnika w niepewności aż do ostatniej strony. Autor stopniowo odkrywa przed nami kolejne warstwy intrygi, wprowadzając nowe postacie i motywy, które komplikują śledztwo i dodają głębi fabule, a także wspomina o starych bohaterach jak od choćby Wyszogrodzki, czy Szrebska. Mam wrażenie, że Forst dorobił się miana postaci nieśmiertelnej. Zażywa ogromne ilości narkotyków i nieznanych tabletek, a mimo to wciąż żyje. Nie życzę mu źle, ale zastanawiam się, jak to możliwe, że nadal oddycha. W normalnych okolicznościach już dawno byłby martwy. Remigiusz Mróz po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem w budowaniu skomplikowanych fabuł. Czy polecam "Berdo"? Tak, zwłaszcza tym, którzy znają historię komisarza Forsta od początku. Jeśli nie, to zachęcam do przeczytania pierwszych tomów, które budziły krew w żyłach.

Ksiażka wspaniała, wciągająca i warta przeczytania. Polecam przeczytać całą serię z komisarzem Forstem 👍

Czy macie takich bohaterów i serie, których premierowe tomy wysyłają w kosmos postanowienie, że nie kupicie już żadnej książki w tym miesiącu? Takie historie, których premierowa okładka sprawia, że biegniecie zamawiać w przedsprzedaży kolejną część, choć stosik książek czeka do przeczytania? Zdecydowanie mam tak z Wiktorem Forstem - jedna z moich ulubionych serii Remigiusza Mroza i gdy pojawiło się info o 9 tomie, nie mogłam oprzeć się szaleństwu, tym bardziej, ze Widmo Brockenu było wystrzałem z grubej rury i dawało wrażenie, że to już koniec pożarów rozpalanych przez niepokornego komisarza i żegnamy się. Wiktor Forst powraca w fantastycznym stylu, tym razem na szlakach Bieszczad toczy nierówną walkę ze sobą, ze swoim genem autodestrukcji , szuka zapomnienia poprzez nałogi , szuka śmierci, choć ta zimna dama nie chce wziąć rozbitka w ramiona. W międzyczasie wywołuje niezłą zadymę i wznieca nową pożogę zyskując kolejnego , groźnego przeciwnika. Szacunek Panie Mrozie za postać Malma, wyrachowany sadysta, socjopata o przerośniętym ego, fan zagadek logicznych, osobowość psychopatyczna wręcz psychodeliczna. Stworzenie takiego bohatera musiało bardzo boleć psychikę, mnie bolało obcowanie z nim na kartach książki. Ukojeniem po scenach z Malmem były pełne dowcipu i złośliwości dialogi Forst&Osica, wiadomo, kto się lubi, ten się czubi i przypływy śmiechu nieuniknione. Fajnym elementem jest wprowadzenie nowej postaci kobiecej, tym razem policjantka z prowincji bieszczadzkiej i coś czuję, że Warda nie pojawiła się jednorazowo. Rajd z komisarzem w ogień i z powrotem zaliczony, bez poparzeń , ale z apetytem na ciąg dalszy. Wiem co oznacza Berdo i świetnie ten tytuł oddaje klimat powieści , osobowość Forsta i jego życie, bo to nie tylko nazwa szczytu w Bieszczadach, ale określenie pochodzące ze słowiańskiego i wołowskiego języka.

Forst znów przechodzi prawdziwą gehennę...Dlaczego autor tak się na nim mści..Czytało się szybko a sama akcja naciągana jak guma do żucia..Najlepsze to dialogi z Osicą..Może czas zakończyć już by nie poszło to w stronę nieśmiertelnego

Jak dla mnie zbyt drastyczny opis sadystycznego znęcania się nad koniem okazał się nie do przebrnięcia. To powoduje, że książka wylądowała na półce i wiem, że do niej nie wrócę.

Pochłonęłam szybciej niż książka do mnie dotarła. Uwielbiam dialogi między Forstem a Osicą. I super że teraz były Bieszczady a nie Tatry 🙂