Nie odwracaj wzroku (okładka  miękka, wyd. 03.2024)

Trzecim tomem serii o inspektor Stephanie King autorka potwierdza swój status królowej brytyjskiego kryminału. Świetnie skonstruowana historia zaginięcia nastolatki , która po jedenastu latach uruchamia ciąg zdarzeń i okazuje się sprawą z drugim dnem, w tym wszystkim również dramat rodzinny młodej kobiety, która błędami młodości uruchamia lawinę przerażających skutków. Policjantka prowadząc dochodzenie w sprawie tajemniczego szkieletu powraca do zagadki sprzed lat, pozornie nic nie łączy dwóch zbrodni, ale jak to u Abbott kropla drąży skałę z każdą kolejną stroną, a historia wciąga pod powierzchnię tajemnic i nieoczekiwanych zdarzeń, aby na końcu wszystkie motywy, sytuacje i zbrodnie połączył nieoczekiwany finał z zaskakującym wyjaśnieniem. Bardzo lubię prozę Abbott pełną zaskakujących elementów, bardzo mocno zarysowanych bohaterów, szokujących dróg prowadzących do złamania prawa, lubię jej surowy i chłodny styl prowadzenia fabuły, uwielbiam być zaskakiwana na ostatnich stronach. Dodatkowym plusem powieści jest fakt, iż każdy tom można czytać niezależnie od siebie, choć każda z tych historii zostaje w pamięci, a losy Nancy i jej zaginionej siostry Loli z trzeciej części serii nie tylko budzą współczucie, ale i mocno szokują w finale. Bardzo polecam, jeśli lubicie dobre angielskie kryminały, choć w moim przypadku dość szybko intuicja podpowiedziała mi sprawcę, ale może po prostu czytałam już za dużo kryminałów i gen śledczego uaktywnił się.

Bardzo dobry trzeci tom śledztw prowadzonych przez Stephanie King, pełen okrutnej i bolesnej historii dwóch sióstr. Przeszłość miesza się z teraźniejszością, a Stephanie będzie musiała szybko rozgryźć o co chodzi w całej historii, nim będzie za późno

Rewelacja!!!! Wciąga od pierwszej strony ❤️

Jak zawsze wciągająca zaskakująca

Polecam. Super lektura

Polecam

Czasem powrót do przeszłości jest najgorszą rzeczą na jaką można się zdecydować.. Siostra trzydziestoletniej Nancy Holland , Lola zaginęła przed jedenastu laty. Niestety, policja nie poczyniła w tej kwestii zbyt wielu kroków, a te które wykonała obarczone były wieloma błędami. Czas jest jednak bezwzględny i choć może się wydawać, że ponad dekada wystarczy by pogodzić się z sytuacją. Ale jak się okazało nie była to prawda. Młoda kobieta pojawiła się w kornwalijskim Treyvan ponieważ odziedziczyła dom swej ciotki , Helen. Miejsce pełne złych wspomnień, które teraz wróciły. Tymczasem sierżant Stephanie King prowadzi obecnie sprawę w której kluczowe wydaje się ciało znalezione w jaskini pod klifami. Czy należy do zaginionej nastoletniej Loli? Jakie fakty zostaną ujawnione i kto czyha na życie i bezpieczeństwo panny Holland? Co wydarzy się w życiu Steph i czy wreszcie będzie szczęśliwa I spokojna u boku ukochanego? Tego musicie się dowiedzieć. Z piórem Rachel Abbott zetknęłam się już kilka lat temu zanurzając się w śledztwach prowadzonych przez Toma Douglasa i jego zespół. Przepadłam całkowicie i gdy tylko ukazała się pierwsza ,a potem druga część serii z silną kobiecą postacią wiedziałam, że dam jej szansę. Muszę przyznać, że książka bardzo mi się podobała, choć momentami fabuła była tak zawiła i skomplikowana,że musiałam czytać coś kilka razy , by dobrze zrozumieć. Autorka poruszyła oczywiście mnóstwo ważnych tematów takich jak przemoc psychiczna czy handel żywym towarem. Wszystko to okraszone zwrotami akcji I mrocznym klimatem w stylu skandynawskich kryminałów. Gorąco polecam I czekam na więcej zacierając ręce na kolejne trzymające w nieustannym napięciu historie.

Autorka bardzo lubi odwracać naszą uwagę od szczegółów, które są później istotne dla treści. Początek książki mocno przykuł moją uwagę, lecz co kolejny rozdział, to nasza uwaga skakała od czasu obecnego do jedenastu lat wcześniej, jeszcze zanim doszło do tragedii. Aby zrozumieć zniknięcie siostry głównej postaci, jesteśmy wprowadzani w opowieści i przypominki tego która z nich jaka była. Pomimo tego, że były siostrami, to jednak mocno się różniły. Jedna z nich bardzo pomagała ojcu przy gospodarstwie, podczas gdy druga nie chciała sobie brudzić rąk. Czuć tutaj kto był czyim pupilkiem, albo może raczej czym sobie na to traktowanie zasłużył. Można by powiedzieć, że czas między tym, co było, a tym, co jest, ukazuje pewną przepaść między ojcem a jedną z córek. Dokładnie przeczytamy o tym, gdyż kobieta usprawiedliwia nam swoje zachowanie, które tą przepaść zrodziło. Ciężko jest nam obstawić postać najbardziej winną, gdyż autorka zaserwowała nam różny rodzaj krzywd, więc wszystko zależy od punktu widzenia czytelnika. Dała nam możliwość wyboru samosądu i wydaje mi się, że to ona w dużej mierze będzie decydowała o tym, czy książka się komuś spodoba, czy nie. W czasie obecnym mamy jedną z sióstr, która powraca do domu ciotki, który został jej zapisany w testamencie. To tam będzie odkrywała skrawek po skrawku powody przez które jej siostry już z nią nie ma. Będą również osoby poboczne, które niewiele wniosą do sprawy, ale z biegiem czasu ich obecność wzrośnie. Zaczniemy odkrywać przeszłe konflikty, zazdrości, które będą nas naprowadzały na odkrycie prawdy zniknięcia jej siostry. Dużą podpowiedzią i niewiadomą jednocześnie jest początek książki, który opowiada o pewnym wypadku w wyniku którego odkryte zostaje ciało. Następnie rodzą nam się pytania, czy należy do zaginionej siostry? A jeśli tak, to co robiła w tak niebezpiecznym miejscu? Przyznam się wam, że książka zrodziła we mnie ogromne napięcie. Dopiero teraz widzę jak traktowanie swoich dzieci na nich wpływa. Każde z dzieci chce być tym ulubionym, pochłaniać najwięcej uwagi. Nam się może wydawać, że traktujemy je jednakowo, jednak nie wiemy, że inne mogą to obserwować i odebrać inaczej. Każdy szuka winy u drugiej osoby, ale może warto wtedy spojrzeć na własne postępowanie? Autorka jest znana z tego, że porusza trudne tematy rodzinne, tym razem też mnie nie zawiodła, jedynie doprowadziła do ważnej granicy, której się nie zauważa. Przestraszyła mnie i dała lekcję, której nie zapomnę...

Rachel Abbott sprawiła mi niesamowitą przyjemność, umiejscawiając akcję swojej najnowszej powieści w malowniczych zakątkach Kornwalii, które z pełną mocą nazywam swoją końcową destynacją. W moim dość zwichrowanym umyśle jest to automatyczny plus jeden dla oceny ostatecznej – przepraszam, nie mogę się powstrzymać. 😉 Znacznie chętniej czyta mi się jednak książki, w których bohaterowie poruszają się po takich zakątkach światach, które darzę estymą, sympatią lub miłością. Przejdźmy jednak do samej fabuły – ta bowiem kształtuje się… niezbyt równo. Pierwsza połowa książki porwała mnie do imentu, odrywając od rzeczywistości i sprawiając, że co rusz wysuwałam nowe teorie spiskowe – a to uwielbiam. Czym jednak dalej w las, tym więcej drzew, jak to mawiają – i to powiedzenie doskonale sprawdza się w przypadku „Nie odwracaj wzroku”. W drugiej części powieści motywy zaczęły się mnożyć, a plot twisty… zwiększać na tyle, że aż lektura była dla mnie mało realna. Co więcej, książkę częściowo słuchałam w formie audio wespół z Mężem, który z thrillerami ma tyle wspólnego co ja z matematyką (czyli nic lub jeszcze mniej – wciąż nad tym pracuję; nad zarażeniem Ślubnego miłością do mrocznych lektur, Szatanie broń, nie nad matmą!). Podczas tej chwili udało mu się przewidzieć oba największe zwroty akcji, co niestety sugeruje, że były one skonstruowane w sposób zbyt przewidywalny. Kreacja głównej bohaterki, którą spotkało tyle zła, jest dla mnie nieco zbyt przesadzona – z powodzeniem mogłaby przenieść się do tragedii Sofoklesa i dobrze tam odnaleźć. Z drugiej jednak strony to, co przeszła jako nastolatka, nawet mnie wzruszyło. Nie będę opisywała, jakie motywy Autorka zawarła w swojej książce, bo byłoby to zdecydowanym spojlerem, jednak uważam, że ich mnogość wespół z momentami nierzeczywistymi plot twistami to zbyt wiele na jedną powieść. Z pewnością jednak sięgnę po kolejną (jak i po wszystkie poprzednie) i sprawdzę, co Abbott wykreuje dla nas kolejnym razem. Biorąc pod uwagę początek akapitu, „Nie odwracaj wzroku” kończy u mnie z oceną 7/10 – jako dobry thriller z elementami kryminału, w którym dla konesera tej krzyżówki gatunków zadziało się nieco zbyt wiele.

Stephanie King powraca i to już trzeci raz. Te książki można czytać bez znajomości poprzednich, jednak ja, jak zawsze, ogromnie zachęcam Was do poznania tej serii od początku. Jedenaście lat temu moja siostra Lola zniknęła z domku mojej ciotki w Kornwalii. Teraz wróciłam i nie jestem ani o krok bliżej wyjaśnienia, dlaczego tak się stało. Jakie tajemnice skrywała? Wspomnienia wracają do mnie w strzępach, ale wciąż w nich czegoś brakuje. Niedługo potem w jaskini pod klifami zostaje odkryte ciało. Nikt nie wie, jak długo tam leżało. Czy to Lola? Już od samego początku zostajemy wciągnięci w wir wydarzeń. Nie wiem jak wy, ale ja lubię wracać do śledztw prowadzonych lata temu, a w tym przypadku była masa nieprawidłowości. Razem z Nancy i policjantką Stephanie King, prowadziłam śledztwo, które wydawało się nie do rozwiązania. Zastanawiałam się, co stało się z Lolą i dlaczego tyle lat nie dawała znaku życia. Przecież to nie mogła być ucieczka, prawda? A może mogła? Ale dlaczego dziewczyna milczy? Czy to jej szczątki zostały odnalezione? Tak dużo pytań, a tak mało odpowiedzi… Trzeba przyznać, że autorka potrafi budować napięcie. Rzuciła nam masę tropów, weszliśmy w wiele ślepych uliczek, żeby koniec okazał się mocno zaskakujący, a te tajemnice, które w uchodzą na światło dzienne, tylko podtrzymują napięcie. Przyznaję, że w pewnym momencie domyśliłam się czegoś, co miało być tym największym zaskoczeniem. Czy mi to przeszkadzało? Ani trochę. Co prawda w pewnym momencie akcja zaczęła pędzić z prędkością światła, a my byliśmy bombardowani nowymi faktami, jednak dzięki temu ciężko jest się oderwać od lektury. Mi osobiście to nie przeszkadzało, lubię, kiedy dzieje się sporo i nie ma czasu na nudę. Było mi szkoda Nancy. Obwiniała się o śmierć matki, chociaż nie było powodu, żeby tak myślała. Jej życie zmieniło się diametralnie, jednak mocno ją polubiłam. Jako nastolatka przeszła piekło, które rzuciło cień na to, jakim stała się człowiekiem. Uważam, że książka „Nie odwracaj wzroku” @rachelabbottwriter to dobra pozycja. Może nie idealna, ale dobra. Mogę z czystym sumieniem wam ją polecić.