Zgroza w Dunwich i inne przerażające opowieści (okładka  miękka, wyd. 10.2012)

Czytając znane mi od kilkunastu lat opowiadania Lovecrafta w nowym, znakomitym przekładzie Macieja Płazy odkryłem je na nowo. Dopiero teraz czytelnik może w pełni docenić wspaniały styl i kunszt literacki tego klasyka grozy. Szczególnie zyskała minipowieść "Przypadek Charlesa Dextera Warda" - są tu całe zdania , których brakowało w poprzednich, niepełnych tłumaczeniach tego tekstu. Wielkie brawa dla wydawnictwa Vesper! Szkoda jednak, ze to wybór zaledwie piętnastu opowiadań, może będą następne tomy?

Zaleta tego zbioru tkwi przede wszystkim w nowym, poprawionym tłumaczeniu. Owszem, na rynku można znaleźć mnóstwo tomików z opowiadaniami Lovecrafta, wszystkie jednak zawierają przekłady, które od dłuższego czasu były słusznie wyszydzane przez znawców tematu. "Zgroza w Dunwich..." zawiera niemal wszystkie najważniejsze utwory pisarza, brakuje mi tylko troszkę "Snów w domu wiedźmy". Wydanie jest ładne i profesjonalne, szkoda tylko, że pozbawione twardej oprawy, która byłaby wskazana w tak opasłym tomisku. Niemniej, polecam wszystkim, którzy zaczynają swoją przygodę z Lovecraftem, jak również tym, którzy - podobnie jak ja - dotąd skazani byli na korzystanie z bibliotek, a chcieliby posiąść na własność zbiór zawierający wszystkie "kanoniczne" opowiadania Lovecrafta.

Do tej pory sądziłem że królem literatury jest nomen nie omen:) Stephen King. Tymczasem okazało się że King przy Lovecrafcie mógłby co najwyżej usiąść w kącie i cichutko pochlipywać. Straszenie rozpoczęło się około 3 w nocy, gdy jakimś cudem to opasłe tomisko przewróciło się, wzbudzając hałas który obudziłby samego Wielkiego Cthulhu. Potem było tylko lepiej. Znaczy się gorzej. Wybór opowiadań oraz ich przekład jest świetny a samo wydanie zostało wzbogacone o surrealistyczne ilustracje. Polecam!

Na rynku można znaleźć książki z twórczością Lovecrafta, za o wiele niższą cenę i z większą ilością opowiadań. Odradzam.

I LOVE THIS CRAFT O Lovecrafcie można by mówić dużo – że był jednym z prekursorów fantastyki naukowej albo że stał się jednym z mistrzów horroru (w szczególności jego podgatunku weird fiction) – przede wszystkim jednak trzeba powiedzieć, że niezależnie od całego bagażu kulturowego to po prostu znakomity pisarz. Rewelacyjny wręcz. Potrafiący przekonująco przedstawić nawet te stwory, których składowe wydają się śmieszne, a także z obsesyjną precyzją zagłębić się w ludzkie lęki. Każde z zawartych tu opowiadań, kluczowych dla twórczości tego samotnika z Providence, pokazuje to w doskonały sposób. Dunwich to miejscowość, którą praktycznie wymazano z mapy, pozbyto się wszelkich drogowskazów i chociaż leży w pięknej przecież okolicy, zjawiają się tam jedynie ci, którzy zawędrują w te okolice przypadkiem. A wszystko to z powodu zgrozy, jaka je nawiedziła w roku 1928, którą potem wyciszono dla dobra samej wioski, jak i całego świata. Co takiego wydarzyło się w tym miejscu? I co takiego jeszcze może się wydarzyć? Tak w skrócie przedstawia się treść tytułowego opowiadania. Wprawdzie omawianie jednego tylko tekstu z całego zbioru nie ma sensu (tak jak i sensu nie ma omawianie wszystkich piętnastu historii), ale w przypadku twórczości Lovecrafta tyle wystarczy. Autor operował stałym zestawem lęków i okropieństw, dlatego też każdy jego utwór, nie tylko te najbardziej znane, może reprezentować literacki dorobek samotnika z Providence. Szczególnie jeśli, tak jak „Groza w Dunwich”, stanowi także część jego opus magnum, czyli mitologii Cthulhu. Ta zresztą (jak również miejsca, przedmioty czy postacie) przewija się przez całą książkę, tworząc zupełnie nowy, wspaniały świat, egzystujący jednocześnie z naszym, ale na bardziej przerażającym poziomie. Autor nie zapomina jednak o lękach innych, niż tylko te związane z kosmicznymi bytami, których imion nie da się zwerbalizować ludzkimi narządami mowy, tak jak w pełni nie da się wyobrazić ich sprzecznych, a co za tym idzie niepokojąco drażniących zmysły, szczegółów fizjonomii, a jego groza ociera się wręcz o klasyczne, wiktoriańskie klimaty. Oprócz Cthulhu i jemu podobnych stworów, kolejnym elementem wspólnym dla opowiadań Lovecrafta są małe, mroczne miasteczka z sekretami. Do tego dochodzą przesądy, rytuały, obłęd… wymieniać można by długo. Liczy się jednak to, że mimo powtarzalności tematów nie uświadczycie tu wtórności. Autor za każdym razem potrafi wykrzesać z siebie coś nowego, a to, że idzie w swoich tekstach pod prąd, że pisze to, co chce i jak chce, tylko dodaje im literackiej prawdziwości. Zresztą o samym pisaniu też można wiele powiedzieć. To, że w wykonaniu Lovecrafta nawet najdziwniejsze byty nabierają realizmu (czego nie udało się powtórzyć nawet Królowi Horroru, Stephenowi Kingowi), już wspominałem, warto jednak dodać, że pełny, mroczny i treściwy styl, którym operuje, wciąga i wywołuje emocje oraz napięcie. To, w połączeniu z niezwykłą wyobraźnią, sprawia, że od poszczególnych opowiadań nie można się oderwać i wciąż chce się tylko więcej i więcej. Samo wydanie także warte jest wspomnienia. Opowiadania Lovecrafta doczekały się bowiem nie tylko nowego, wierniejszego przekładu, ale też i znakomitych ilustracji w wykonaniu Johna Coultharta oraz znakomitego opracowania edytorskiego. Jeśli dodać do tego solidną ilość stron (792), nie szczególnie dużą czcionkę i przystępną cenę, otrzymujemy pozycję godną polecenia każdemu. Szczególnie, że nie znać twórczości Lovecrafta to po prostu wstyd. I chociaż do tej beczki miodu przydałaby się pewnie jakaś łyżka dziegciu, nie mniej w przypadku tak wspaniałej klasyki, jak ta nie jestem po prostu wstanie dopatrywać się jakichkolwiek minusów. Polecam zatem gorąco, I Love This Craft i wierzę, że Wy także pokochacie.

Czy znajdzie się jeszcze miłośnik grozy, który nie słyszał nazwiska Lovecraft? Amerykański król horroru i fantastyki jest znany i uwielbiany przez rzesze fanów. Bardzo dużo nasłuchałam się na jego temat. Miałam w pewnym momencie wrażenie, że wszyscy z wyjątkiem mnie zapoznali się już z jego twórczością, dlatego, kiedy nadarzyła mi się okazja bez chwili zawahania sięgnęłam po „Zgrozę w Dunwich i inne przerażające opowieści”.

Muszę przyznać, że przed sięgnięciem po tę książkę obawiałam się nieco stylu autora, ponieważ nie każdemu przypadł do gustu. Okazało się jednak, że nie jest tak w moim przypadku. Początkowo miałam problemy, żeby się do niego przyzwyczaić, ale kiedy już mi się to udało, dalsza lektura była dla mnie przyjemnością. Zagłębianie się w mrok, ponure bagna, przeklęte miejsca i najciemniejsze zakamarki, było dla mnie nie lada wyzwaniem, ponieważ oprócz kilku pozycji nie miałam okazji związać się z tym gatunkiem. Lovecraft wciągnął mnie w mrok i makabrę oraz sprawił, że dołączyłam do grona jego fanów.

Cały zbiór składa się z piętnastu opowiadań. Jedne z nich są krótsze, inne dłuższe, jednak wszystkie wymagają takiego samego skupienia. Podczas lektury musimy dokładnie się w nią zagłębić i całkowicie się jej oddać. Książkę czytałam bardzo długo, głównie ze względu na jej objętość. Wymagała ona ode mnie również pełnej uwagi, a nie zawsze mogłam poświęcić ją w całości lekturze.

W książce oprócz niesamowitej treści znajdziecie również ilustracje wykonane przez Johna Coultharta, które idealnie wpasowują się w treść książki. Uwielbiam ilustracje w książkach, szczególnie takie, którym mogę się dokładnie przyjrzeć i analizować każdy ich detal.

Nie spodziewałam się tego, ale styl autorka przypadł mi do gustu, a same opowiadania sprawiły, że nieraz przebiegł mi po plecach dreszczyk grozy i emocji. Pierwsze spotkanie z twórczością Lovecrafta zdecydowanie zaliczam do udanych i na pewno zapoznam się z innymi historiami jego autorstwa. Polecam ten zbiór przede wszystkim fanom gatunku i autora, ale także osobom, które nie miały jeszcze styczności z jego twórczością, bo być może przekonają się do niej tak, jak mi się udało.

http://someculturewithme.blogspot.com/2016/12/az-strach-sie-bac.html

Co za uczta dla miłośnika literatury grozy. H. P. Lovecraft to przecież prawdziwy mistrz gatunku, czytając te opowiadania naprawdę można się przestraszyć, tak że nie zalecam ich lektury nocą, zwłaszcza jeśli jest się samemu w domu.. jednak z kolei wtedy wrażenia są o wiele większe.. W każdym razie nie ma porównania ze współczesnymi pisarzami uważanymi powszechnie za mistrzów literatury grozy.. W opowiadaniach Lovecrafta jest coś co autentycznie wzbudza niepokój i towarzyszy już przez cały czas czytania, może się tylko nasilać, ale na pewno się nie zmniejsza. Chcecie się solidnie przestraszyć, spróbujcie..