Głosząca kres. Wojna Lotosowa. Tom 3 (okładka  twarda, wyd. 06.2023)

Książka bardzo ciekawa, jednak to w jakim stanie przyszła zamówiona z empika pozostawia wiele do życzenia. Książka brudna i z lekko uszkodzonymi rogami.

Książka zostawiła po sobie dziurę w moim sercu. To chyba wystarczający dowód na to, że jest warta przeczytania.

Godne zakończenie serii. Jak komuś podobały się poprzednie to trzecia na pewno go nie zawiedzie :)

Osobo która będziesz czytać ten tom, przygotuj sobie chusteczki. Nie popełniaj moich błędów!

Genialne.

Polecam

Polecam

Przychodzi taki moment kiedy kłamstwa, sekrety przestają nimi być, a wtedy trzeba zdecydować czy uciec, a może stawić dzielnie im czoła? Wróg obiera postać tego kogo boisz się najbardziej, jest przeznaczeniem, losem oraz drogą przed którą uciekał każdy obawiając się że nie sprosta oczekiwaniom ani powierzonej roli. Lecz czasem to właśnie ten chaos, to właśnie ten strach i obawa są siłą napełniającą bohatera wystarczającą odwagą aby wziąć sprawy w swoje ręce i wypełnić powierzone zadanie. Czasem świat potrzebuje tego jedynego bohatera, który wskaże reszcie drogę i który poprowadzi ich do boju. Kiedy Shime trawią konflikty wewnętrzne, spory i wszelkie waśnie, pod zasłoną dymu wróg mnoży swą potęgę. Lata tyranii i odwiecznych konfliktów z gaijinami, krwawy horror i plama na honorze tak wielu mężczyzn i kobiet, wołają o sprawiedliwość. Cień Miażdzyciela z dnia na dzień nieubłaganie wydłuża się przybliżając nieuchronny moment, który ma rozstrzygnąć wszystko. Czasem należy podjąć niebywale trudne decyzję. Yukiko nosi pod sercem wspaniały dar życia, ma za co i o co walczyć. Buruu wyrusza na spotkanie ze swoim przeznaczeniem, lecz żal i wstyd wyniszczają go od środka. Hana odnajduje w sobie nowe pokłady siły, nie musi się już martwić o odkrycie tego kim jest, bo ci którym na niej zależy nie dbają o to kim jest. Yoshi potrzebuje ukoić swoje rozdarte serce, wymierzając sprawiedliwość na własnych warunkach. W tej historii nic nie jest takim jakim się wydaje, czasem ciężko jest pojąć wagę odpowiedzialności, wrodzonych zachowań oraz powodu dlaczego ktoś podejmuje taką a nie inną decyzje. Finalny tom otwiera przed nami nowe ścieżki, ale wiedzieć musicie jedno, tutaj wszystko się zaczyna i kończy, a cena za wolność może być zbyt wysoka. Nienawidziłam pisać tej recenzji, a dlatego że gdy moje zmęczone i wypłakane oczy przeczytały ostatnie zdanie, chciałam czytać i czytać, śmiać się z żartów bohaterów, smucić i znowu płakać. Nie spodziewałam się że aż tak ta historia wpłynie na mnie, że będę przeżywała ją w każdej możliwej chwili. Pokochałam ten wstrętny świat, owładnięty zepsuciem, zarazą, skorumpowanymi rządami jednostek owładniętych chciwością, ale mający on w sobie odrobinę magii. W tym świecie prawdziwego dobra jest wyjątkowo mało, zło triumfowało od lat pogrążając krainę i mieszkańców w niekończącym się horrorze. Byłam świadkiem tak wielkiego bólu i cierpienia, przeżywałam przygody z bohaterami i wypowiedzieć słowa żegnajcie... było ciężko. Kirsotff z tomu na tom zaskakiwał mnie coraz bardziej, to opowieść o człowieku, o gnębionym go poczuciu porażki, osamotnienia, braku akceptacji czy chociażby miłości. To opowieść o stracie i tym jak ciężko jest się podnieść pomimo ran, kopnięć i mnożących się porażek. Lecz finał udowadnia, że ucieczka nigdy nie jest dobra, czasem trzeba wybaczyć, pogodzić się z losem i ruszyć dalej. Narracja poszerzona jest o perspektywę wielu postaci, skumulowane emocje z tak wielu części odnajdują nareszcie swoje ujście, w końcu niewypowiedziane słowa wychodzą na wierzch. Nareszcie mogłam dowiedzieć się czegoś o Buruu, mogłam go zrozumieć i jeszcze bardziej pokochać. Lecz to nie wszystko, historia córki na której barkach ciąży odpowiedzialność za życie swojego plemienia, która czuje się oszukana, opuszczona, popełniając błędy w gorączce zła i nienawiści. Mężczyzny, który pragnął sprostać niewyobrażalnie ogromnym oczekiwaniom ojca, swej natury oraz wrodzonemu poczuciu posłuszeństwa. Sam fakt iż postaci są niebywale różne, każdemu przyświecają inne cele, pragnienia, ale finalnie wszystkich ich pokochałam. To niewyobrażalnie skomplikowana historia, która udowadnia, że nic nie jest takim jakim się wydaje, te postaci musiały zmierzyć się z samym sobą, przekroczyć własne granice i nareszcie pozwolić sobie na powolny i głęboki oddech. Akcja jest zrównoważona, momentami serce bije mocniej od nagromadzonych wydarzeń (tych mniej lub bardziej przyjemnych). Straciłam głowę ile niebywałych zwrotów akcji pojawiło się tutaj, nie będziecie narzekali na schematyczną historię, z nudnymi wątkami. Autor udowadnia, że jest geniuszem w tym co robi, a gwarantuje nam mocną jazdę bez trzymanki, sceny walk były realistyczne i obrazowe, opisane wydarzeń. Przez „Głoszącą Kres'' się płynie, niebywale piękny styl, autor skupiał się na istotnych faktach, omijając zbędne szczegóły, a tym bardziej zdziwiłam się kiedy poznałam bliżej postaci gaijinów. Nie oczekujcie, że wiecie jak zakończy się ta historia, gdyż do końca będziecie w szoku, zachwycie i podziwie nad tym jak skomplikowaną opowieść stworzył Jay Kristoff. Chociaż może wciąż nie godzę się ze stratą pewnych postaci, to widzę iż autor chciał stworzyć jak najbardziej brutalną, krwawą historię, która nikogo nie oszczędza.

Jay Kristoff "Wojna lotosowa - Głosząca kres" * " - Lawina zaczyna się od od jednego kamyka. Las od jednego nasienia. I wystarczy jedno słowo, by cały świat się zatrzymał i posłuchał. Trzeba mieć tylko to właściwe." Oto nadszedł kres świata, który znali. Konflikty między buntownikami. Gildia, która chce cały kraj Shimy dla siebie, Hiro jako marionetka. Wszystkie oczy zwrócone są na Yukiko. Tylko ona może ocalić Shime przed zagłada, ona i jej Buruu. Fabuła jest niczym pióro i burza, jedno niesie drugie, aby nigdy nie upadło, burza nie przestaję być, aby pióro mogło trwać, a ten tom jest jak wiatr, który niesie i budzę i pióro jednocześnie, aby mogły splatać się razem i tworzyć historie niesamowitą, piękna i bolesną. To tutaj wszystko się rozstrzygnie coś spadnie, coś będzie trwało nadal, a coś zwolni tempo. Tu serce moje zostało. Akcja, która jest w tym tomie nieokiełznana, ma swój jeden nieprzerwalny rytm, którym idzie. Nic nie powstrzyma nikogo i niczego, chociaż bardzo chciałam, to nie mogłam. Za to patrzyłam co się dzieje. Bohaterowie, których pokochałam jeszcze bardziej. Polubiłam tych, których nie lubiłam, ale ci znienawidzeni stali się bliżsi, nie każdy, bo są tacy, których nie polubiłam i to się nie zmieniło do końca. Kreacja bohaterów jest na najwyższym poziomie i dopiero tu, teraz w tomie trzecim widać ile autor włożył w to pracy i miłości to stworzenia tak złożonych postaci, tak zmiennych, prawdziwych, żywych takich z problemami, przeszłości takich naturalnych. Ich przemyślenia, własne wewnętrzne rozterki. Życie, które żadnego nie oszczędzało, to jak zmienili się przez dwa tomy, to co się w nich zmieniło. Niesamowite i takie naturalne. Jakby to oni nadawali sens historii, a nie autor, których ich wykreował. Warstwa psychologiczna jest po prostu perfekcyjna. Opisy, o których mogę pisać bez końca, to jak autor potrafi malować obrazy, urzeczywistnić je jeszcze bardziej. To jak można poczuć, przeżyć i doświadczyć. Wszystko w tym tomie ma swoje miejsce i czas. To wszystko wie kiedy i gdzie. Przepiękna historia napisana obrazami, których nie sposób zapomnieć. Emocje ah jakie ja miałam tutaj sprzeczne. Lecz były jeszcze bardziej mocniejsze niż w poprzednich tomach, bo wiedziałam, że to już koniec. Lecz to jak będę przeżywać, nie miałam pojęcia. Złość, ból, smutek, rozpacz, nienawiść, bezradność. To jak na samym końcu coś we mnie pękło. Serce złamało się na pół, a łzy nie mogły przestać lecieć. Przeżywałam bardziej i mocniej. Oczywiście nie zabraknie tutaj drugiego dna, które jest bolesne i jednocześnie piękne. Podsumowując tom trzeci to idealne zakończenie całej trylogii, to wszystko co być powinno, każdy wątek, nawet najmniej oczywisty został zakończony. A mimo to moje serce i tak chciało by więcej. To zakończenie z tych, które się kocha i nienawidzi jednocześnie. Polecam ❤️‍🩹💔 Czytajcie, bo warto. Przeżyjcie, bo to jest piękna historia.

Finałowy tom Wojny Lotosowej Głosząca Kres z jednej strony posiadał w sobie wiele plot twistów, śmierci bohaterów którzy skradli nasze serca, a z drugiej momentami niektóre akcje nieco się dłużyły i oczekiwanie finału nie do końca spełniło swoją rolę. Ale od początku. "Możesz być kimkolwiek zechcesz. Los rozdaje nam karty, ale to my decydujemy o tym, jak je rozegrać. Wszyscy decydujemy o tym, kim zostajemy". W ostatnim tomie nie wprowadzono już nowych bohaterów a skupiono się na tych których poznaliśmy do tej pory. Niektóre zagadki zostały rozwiązane, takie jak przeszłość Buuru, przeszłość Hany oraz spisek Gildii, który zaskoczy każdego kto da szansę tej niezwykłej trylogii. Bardzo wiele się wyjaśnia, jednak autor do pewnego momentu droczy się z nami zostawiając gdzie nie gdzie zagadki. Tylko od nas zależy czy poznamy je razem z bohaterami czy wydedukujemy to wcześniej. "To nie wstyd się bać. Wstyd przynosi jedynie pozwolenie naszym lękom objęcia nas we władanie". Relacja między Buuru i Yukiko w ostatnim tomie rozkwita najbardziej i jest najpiękniejsza. Ich zaufanie względem siebie ale i słowa otuchy a także wiara jedno w drugie nawet w obliczu trudnej przeszłości, prawdy i poświęcenia przynosi spokój i nadzieję podczas czytania. Niektórzy z bohaterów przeżywają transformację w dość okrutny sposób jednak pod koniec każdy z nich walczy o to samo. "Ponieważ dobre czy złe przysługi są jak pocałunki. Smakują lepiej, kiedy je odwzajemniasz". Choć w tym tomie wiele się dzieje, czasem mamy wrażenie że jest tego za dużo. Na czytelnika spada wiele okrutnych kłamstw i intryg, a także śmierci nie zawsze właściwych. Niektóre spory się wyjaśniają, a inne przestają mieć znaczenie. Wojna, która na początku zrodziła się w duchu obrony środowiska momentami przypomina kilka pomniejszych bitew w obronie swoich racji. W tym tomie jest wiele nienawiści i bólu bo nie zawsze "śmierć nie cofnie śmierci". Finałowy tom trzyma w napięciu do końca, są momenty bardzo wzruszające, ale i takie które zmuszają nas do przemyśleń lub mocniejszych uczuć nie zawsze pozytywnych. Postawa Yukiko jest niesamowita a zarazem najbardziej do zapamiętania czy naśladowania. Z całego serca polecam po sięgnięcie do tej trylogii, która skrywa w sobie więcej niż się wydaje. Polecam~