Córka Eshell. Stypendium pentagramu. Tom 2 (okładka  miękka, wyd. 11.2023)

Mimo tego że treść jest naprawdę fajna i pod koniec książki wszystko czyta się w napięciu to mam pewne ale. Otóż książka nie zawiera żadnych ostrzeżeń o tym, jak głeboko poruszane są w niej treści o piekle, o wiadomościach z nim związanych i jak obszerne są opisy tamtejszych bytów. Mały druczek na okładce mówi, że książka nie ma nawiązań do satanizmu, i być może nie orientuję się co dokładnie jest nawiązaniem do satanizmu, bo być może treści książko nie są czysto satanistyczne, to mimo wszystko poruszają drażliwe tematy. Uważam że powinno być ostrzeżenie, które jasno mówi o tym, jaką treść znależć można w tym dziele. Książka pomimo brutalnych scen i przerażajacych opisów nie zawiera odpowiednieho ostrzeżenia. Jako katoliczka czuję się źle po przeczytaniu, bo mimo tego, że sama historia mnie urzekła, to zabrakło tu wyraźnego, widocznego ostrzeżenia o treściach, po które nie każda, zwłaszcza wierząca osoba chiałaby sięgać. Być może moja opinia zostanie zauważona i do dodruku wydawnictwo doda jakiś dopisek? Mam taką nadzieję(:

błagam o kolejna czesc😭

Jestem rozczarowana. Po super pierwszej części, ta druga sprawia wrażenie, jakby zabrakło na nią pomysłu. Sprawiała wrażenie pisanej pospiesznie, w kilku zdaniach zabrakło słów, więc opieka redakcyjna też trochę na minus.

Interesujaca

Mega polecam

Super książka super wątek mrocznej fantastyki lecz jako chrześcijanka nie pasowała mi scena w kościele

Fajna książka ale bohaterka trochę irytująca w tym tomie.

Mogło byc lepsze

Akcja drugiego tomu rozpoczyna się zaraz po zakończeniu pierwszego. Mistic wraca do szkoły po przerwie świątecznej. Nie czuje się dobrze. Męczą ją krwawienia z nosa, omdlenia. Nie to jednak zajmuje jej głowę najbardziej, a fakt, że być może jej siostra żyje. Mistic postanawia ją odszukać, co łatwe nie jest, również dlatego, że na terenie szkoły dochodzi do zabójstwa, później zostają odnalezione kolejne ciała. Ponadto okazuje się, że nikt poza Mistic nie pamięta o Carol, jakby siostra Mistic nigdy nie istniała. „Stypendium pentagramu. Córka Eshell” kontynuuje historię z pierwszego tomu, wnosząc nowe tajemnice, intrygi i napięcie oraz dzięki różnym perspektywom wprowadzając kolejne elementy, które stanowią rozwinięcie fabuły do świata, którym zafascynowała nas Aneta Swoboda. Druga część serii utrzymuje poziom zaskakującej fabuły, wciągającej od pierwszych stron i budującej emocjonujące napięcie. Czytelnik wchodzi w świat Dirvenly High, czując intensywny mrok i tajemniczość otaczające tę szkołę. Klimat jest w tej części jeszcze bardziej złowrogi, duszny i mroczny. Jest tajemniczo, niewiedza i bezsilność, której momentami ulegają bohaterowie, udziela się również czytelnikowi. Dynamika tej części nie jest równa. Początek jest zdecydowanie wolniejszy, w dalszej części lektura nie daje odsapnąć, tyle się dzieje. Po lekturze pierwszego tomu byłam bardzo ciekawa, jak autorka rozwiąże niektóre wątki i muszę przyznać, że nie spodziewałam się kierunku, w jakim potoczyła się ta historia. Za te nieoczekiwane i jednocześnie satysfakcjonujące rozwiązania pokochałam tę część najbardziej. A także za podomykanie wszystkich niedomkniętych wątków. Kreacji postaci również w tym tomie nie ma czego zarzucić. I to nawet mimo faktu, że Mistic może irytować swoim zachowaniem i decyzjami, które podejmuje. Nieco rozczarowujący jest fakt, że dziewczyna odcina się od swoich przyjaciół i wybiera samotną misję. Szkoda, że tak izoluje się od przyjaciół, bo liczyłam na śledzenie rozwoju ich relacji, na obserwację zacieśniających się więzi. Na szczęście autorka postanowiła wprowadzić do fabuły nowego, zdecydowanie nietuzinkowego bohatera. Hellion jest niezwykle intrygującą postacią, która wnosi do historii nową dynamikę, jednocześnie budząc ciekawość i tajemniczość. Odrobinę również brakuje znanych z pierwszego tomu zwyczajnych zajęć uczniów czy treningów, takiego typowego szkolnego życia, jednak na brak wydarzeń narzekać nie można. Historia Mistic nadal zachowuje swój wyjątkowy klimat i atmosferę, nadal jest to opowieść, która zachwyca i trzyma w napięciu, będąc pozycją wartą uwagi, zwłaszcza dla miłośników mrocznej fantastyki. Ja ją pokochałam całym sercem i bardzo liczę na to, że to nie jest koniec tej fascynującej opowieści. Serdecznie polecam!

Uwielbiam pierwszy tom stypendium pentagramu, więc nie mogłam się doczekać, kiedy przeczytam następny. Drugi tom rozpoczyna się zaraz po wydarzeniach z pierwszego tomu, po przerwie świątecznej. Druga część na pewno jest poważniejsza i bardziej szczegółowa. Już na pierwszy rzut oka można zobaczyć, że dzieje się tutaj o wiele, wiele więcej niż w pierwszym tomie. Jednak będąc całkowicie szczerą, w ogóle nie mogłam się wczuć w drugi tom. Nie mam pojęcia, czy przez to, że pierwsza część, aż tak bardzo mi się spodobała i miałam wygórowane oczekiwania w stosunku do niej, czy może po prostu książka mi się nie spodobała. Pierwszym elementem, który nie przypadł mi do gustu, był fakt, że gdy w pierwszej części mieliśmy sporo sytuacji związanych z paczką przyjaciół Mistic, tutaj dziewczyna stwierdziła, że będzie działać sama. Może i ich perspektywy nam to w jakiś sposób wynagradzały, bo rzeczywiście widzieliśmy, co dzieje się u nich w życiu, natomiast, bardzo żałowałam, że nie przeżywają tych sytuacji z główną bohaterką. Właśnie przez tą jedną decyzję Mistic zaczęła mnie mocno irytować w niektórych momentach. Denerwowało mnie to, że nie jest w stanie ona porozmawiać normalnie ze swoimi przyjaciółmi, tylko wszystko zachowywała dla siebie. Większość ich rozmów sprowadzała się do kłótni albo nieporozumień. Przykro mi było na to wszystko patrzeć. Na pewno dużym zaskoczeniem jest fakt, że autorka dodaje nowego bohatera, który zaczyna coraz częściej, kręcić się przy Mistic. Uważam, że naprawdę brakowało takiej postaci i wprowadziła ona dużo nowego i fajnego. Myślę, że sceny z jego udziałem były naprawdę potrzebne w tej historii i wnosiły dużo nowych elementów i ciekawostek, ze świata przedstawionego. Wszystkie morderstwa, zagadki i tajemnice, których brała udział Mistic, były naprawdę bardzo dobrze poprowadzone, z ciekawością czytałam, co stanie się na kolejnych stronach. Sam klimat Diverly Hill był naprawdę magiczny, tajemniczy i mroczny. Autorka genialnie opisała udzielające się wszystkim napięcie i niewiedzę. Co do zakończenia byłam ogromnym szoku. W ogóle nie spodziewałam się, jak autorka może zakończyć całą tą historię i byłam bardzo zdziwiona, ale też pozytywnie zaskoczona na to, co mogliśmy się dowiedzieć. Wszystkie niewyjaśnione, wątki tam są właśnie poruszone i podomykane. Niestety, ale jestem pewna tego, że druga część raczej nie trafi do mojej topki. Jednak pierwszy tom bardzo mi się spodobał i będę pewnie wracać do tej serii z wielkim sentymentem. Myślę, że warto zapoznać się i z pierwszą, jak i z drugą częścią. Natomiast ja uważam, że pierwsza wypada o niebo lepiej, od kolejnej. J. Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Uroboros 🤍