Ród. Wiedźmy z Savannah. Tom 1

Ród czyli opowieść pełna tajemnic,mrocznych sekretów rodzinnych i dramatów.Ale też i miłości,przyjaźni i zaufaniu.To wszytsko składa się na bardzo dobrą historię.

Główną bohaterką jest Mercy Taylor,która jest jedną z bardzo nie licznych pechowców w rodzinie,którzy nie posiadają mocy.W przeciwieństwie do siostry bliźniaczki.Do tego wielu krewnych jej nie cierpi i ciągle uprzykrza jej życie.

W miasteczku Savannah dochodzi do okrutnej zbrodni.Morderstwa Ginny -wiedźmy Taylor,która pełniła rolę kotwiczącej.Wiele osób jej nie znosiło.Ale nie wiadomo kto dopuścił się takiego czynu.Jedno jest pewne musiał być silny,bo jej nie dało się przechytrzyć ot tak.

W rodzinie Taylorów jest wiele kłamstw i tajemnic.Mercy nie może być pewna już niczego.Prawie każdy próbuje ją oszukać i odciągnąć od tych wydarzeń.Wymówka jest prosta - brak mocy,ale czy tylko ? Najważniejszy sekret dotyczy jednak jej samej i to ona ma odegrać najważniejszą rolę w tym przedstawieniu.

Książka bardzo przypadła mi do gustu.Te mroczne klimaty,sekrety rodzinne dodają dreszczyku tej opowieści.Fabuła ciekawa i porywająca od pierwszych stron.Jedynym minusem jest wątek miłosny,który na samym początku jest strasznie pogmatwany co muszę przyznać troszkę mnie irytowało.Ale ogólnie rzecz biorąc jestem zadowolona i czekam na dalszą część tej historii.

Książka jest bardzo wciągająca i ciekawa. Łatwo się ją czyta. Można spędzić cały dzień na czytaniu tej książki. Polecam.

Tam gdzie "Ród", tam magia przeplata się z rzeczywistością. Tu miłość okazuje się być nie warta każdej osoby, zaufanie ciężko stworzyć a jeszcze trudniej odbudować.

Wyrusz w świat Wiedźm z Savannah, pełen nieznanych Ci dotąd ścieżek!

I upiornych sekretów! Gotowi ?

Gdzieś na samym południu USA, w przepięknym miasteczku Savannah poznajemy Mercy Taylor. To jedna z czarownic najpotężniejszego rodu Taylorów, który strzeże granicy, cienkiej niczym nić, świata rzeczywistego od magicznego. Jako całość postrzegani są jako niebezpieczni, dlatego też ludzie trzymają ich na dystans. Mercy jako jedyna z całego rodu nie posiada żadnej wyjątkowej, magicznej mocy, dzięki czemu wiedzie całkiem normalne życie. Nie zmienia to faktu, że wisi nad nią fatum. Traktowana niczym z niższej półki, bo nie ma tego co powinna mieć jest postrzegana jako Rozczarowanie. Na co dzień oprowadza turystów zabierając ich na Wycieczkę kłamców.
Maise to bliźniaczka Mercy - piękna, inteligentna, która jako jedna z dwóch otrzymała potężną moc. Chodzący ideał, faworyt. Posiada niesamowicie przystojnego narzeczonego - Jacksona, którego Mercy i jej serducho, tak bardzo pragnie... Lecz spotyka się z Peterem. W końcu nie odbija się chłopaka własnej siostry! Czy aby na pewno?

Jedna wizyta u matki Jilo, która zajmuje się magią hoodoo
Jedno życzenie: Chcę pokochać... jak myślicie, kogo?
- może zmienić całą przyszłość Mercy.

ZAKLĘCIE MIŁOŚCI

ŚMIERĆ GŁOWY RODZINY

NAGŁE ZAINTERESOWANIE JACKSONA DO MERCY

Jedno słowo wypowiedziane na głos może znaczyć więcej niż milion. Bo nie można od tak cofnąć czegoś, co wydobyło się z ust, rozbrzmiało w powietrzu z liczną falą dźwięków.... Pora wyłonić kolejną kotwiczącą... Pora naprawić to, co nie powinno się stać.


Kłamstwo jest całkiem proste. To prawda jest taka skomplikowana. Jest jak cebula, zawsze znajdziesz kolejną warstwę, jeśli będziesz obierać dalej.

Istnieją książki, które chwytają za serce. Są też takie, które wywołują wielkie rozczarowanie na twarzy czytelnika. Mamy też takie typy powieści, które nie są ani "do bani" ani też jakoś powalające na kolana. Po przeczytaniu tej pozycji mam mieszane uczucia. Osobiście kwalifikuje ją do tej trzeciej kategorii, czyli krótko mówiąc bez szału ale jakiejś wielkiej tragedii nie ma. Odczuwam spory niedosyt. W takich momentach zastanawiam się czy ja jestem już bardziej wymagająca czytelniczką, czy od tej książki nie trzeba wiele oczekiwać. Zapewne jedno i drugie.

Do połowy książki przebrnęłam bez większych zachwytów a także, niestety - emocji. Spokojnie przyznam, że od większej połowy zaczęło się rozkręcać. Przynajmniej w moim odczuciu, zaczęłam stopniowo "to" czuć. I to właśnie ten moment zadecydował i uratował przed większym zrażeniem. Jak na debiut autora jest dobrze ale mogło być lepiej. Bohaterowie dzielą się na tych, których można polubić, na niektórych popatrzeć z przymrożeniem oka, a inni - potrafią irytować doszczętnie. Mowa tutaj o ciotecznej babce, od której biła taka aura w stosunku do Mercy, że na jej miejscu chyba bym uciekała gdzie pieprz rośnie. Ludzie, skąd się biorą takie osoby!! Nie rozumiałam także wykreowania charakteru Jacksona "przed" i "po". Dla mnie było to nieco niedopracowane, sztuczne. Chwilami mnie to przytłaczało. Polubiłam Mercy, którą mimo, że nienawidzono i obwiniano bez dowodów ,to stanowi ona tajemnicę, którą chcę się odkrywać, przeżywać jej historie.

On był czarną owcą w rodzinie, a ja ofiarą losu


Historia może i jest oryginalna ale bywają także niektóre ruchy bohaterów, które można rozszyfrować, domyślić się co snują. Jednak nastają także przełomowe momenty, kiedy czymś nas autor zaskakuje. Wodzi nas za nos przez większość książki, przedstawia kolejne elementy zagadki, my snujemy swoje dalsze prawdopodobne historie a tu, buum! Wybacz, pomyliłeś/aś się. To nie tak jak się spodziewałaś/eś. I właśnie takim zaskoczeniem autor zapunktował w moich oczach.

"Ród" ukazuje jak to co mówimy, jest ważne. Nie każda decyzja niesie zyski ale także ponosi straty. Nie zawsze wszyscy są tymi, za których się podają. Mało kto zmienia się z dnia na dzień, więc nie ufajmy zbyt szybko, bo możemy się rozczarować. Zaufanie to coś, co może i łatwo stworzyć ale trudniej odbudować. A miłość? Nie można chcieć jej na siłę jeśli nie jest nam dana osoba pisana.

Jeśli jesteście ciekawi tej pozycji, jak najbardziej sięgnijcie. Osobiście nie sądzę, żeby była to lektura, którą zapamiętacie na długo a także po której moglibyście cierpieć emocjonalnie. Coś dla niezbyt wymagających ale pamiętajcie, że każdy odbiera wszystko na swój sposób. Jedni pokochali tą pozycję, drudzy mają mieszane uczucia - tak jak ja.

Przeczytasz?

Kto nie ryzykuje, ten nie wie co może stracić lub zyskać!

http://books-culture.blogspot.com/2015/05/rod-jd-horn.html

Dwie siostry, dwóch mężczyzn, czarownice, magia, tajemnice i kłamstwa. Poznajcie "Ród" i dajcie się porwać tej magicznej historii. Odwiedźcie Savannah, urocze miasteczko, gdzie nic nie jest takie, na jakie wygląda, a zło tylko czeka by mogło wydostać się na zewnątrz...

Savannah to piękne i gorące miasteczko znajdujące się na północy Stanów Zjednoczonych. Miasteczko pełne tajemnic i magii, od lat zamieszkane przez duchy i upiory. Cienkiej granicy między światem rzeczywistym, a światem demonów strzeże ród Taylorów, najpotężniejszych czarownic w okolicy. Gdy w tajemniczych okolicznościach ginie głowa rodziny, zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Ktoś musi zająć miejsce lidera, aby powstrzymać zło, które zaczyna pojawiać się w mieście. Marcy Taylor jako jedyna z rodu nigdy nie posiadała żadnej magicznej mocy, co było częstym powodem drwin wśród rodziny. Dorastała w cieniu swojej siostry bliźniaczki Maisie, która od początku była przygotowywana do roli lidera. Tymczasem podczas losowania wybór pada na Marcy i to ona wyciąga czerwony los, który naznacza ją jako wybrankę. Czy można to nazwać przeznaczeniem? A może to zwykła pomyłka? Jak zareaguje Maisie, która była przekonana że to ona zostanie wybrana?

"Fakt, że czegoś nie masz, nie oznacza, że to kradniesz. Nic cię nie wstrzymuje przed pożyczaniem tego od czasu do czasu." *str. 29

"Ród" to pierwsza część opowiadająca o Wiedźmach z Savannah, która stanowi całkiem niezłe wprowadzenie do historii. Muszę przyznać że książka mnie zaskoczyła. I to pozytywnie. Nie pamiętam kiedy miałam okazję czytać jakąś książkę o czarownicach, jeśli w ogóle jakąkolwiek czytałam. Od samego początku wciągnęłam się w opowieść. Pochłonęła mnie i sprawiła że z wielkim zapałem śledziłam losy Marcy i reszty rodziny. Świat stworzony przez autora fascynuje, wywołuje dreszcze i ciarki, a wyobraźnia zaczyna pracować na najwyższych obrotach. "Ród" to mroczna i niezwykle klimatyczna historia, pełna sekretów i niewiadomych, a ciekawie wykreowane postacie, tylko dodają jej smaku. To daje nam świetną i niezwykle intrygującą opowieść, która sprawi że na chwilę oderwiecie się od ziemi.

Marcy jako jedyna z rodu nie posiada mocy, co wyróżnia ją na tle innych wiedźm. Zdecydowanie nie pasuje do tego obrazka, co wielokrotnie wywołuje w niej smutek i frustrację. Jej siostra Maisie, posiada wszystko, czego ona nie ma. Jest piękna, ma wspaniałego chłopaka, cała rodzina ją uwielbia, a do tego ma moc i to bardzo potężną. Marcy bardzo by chciała, choć raz znaleźć się na miejscu siostry i poczuć się tak jak ona. Marzy o Jacksonie, narzeczonym Maisie, ale wie że, nie może odebrać chłopaka swojej ukochanej siostrze. Jest jeszcze Peter, który nie widzi świata poza nią, jednak Marcy nie potrafi rozniecić w swoim sercu żaru, który sprawiłby że pokocha chłopaka. Dziewczyna znajduje się w bardzo ciężkim położeniu, a jedna nie do końca przemyślana decyzja, całkowicie odmieni jej życie.

"Ród" to świetnie napisana i niesamowicie wciągająca lektura. Lekki język, wartka akcja i zaskakujące momenty, sprawiają że książkę czyta się błyskawicznie. Nim się spostrzegłam, a już miałam książkę za sobą. Na koniec pozostał we mnie, wielki żal i smutek, że to już koniec. Bo muszę przyznać, że książka naprawdę mi się podobała. Zdaję sobie sprawę, że w wielu momentach może wydawać się niedopracowana i płytka, jednak ta historia ma w sobie coś, co zachwyca i sprawia że nie sposób się od niej oderwać. Przyciąga jak magnes i nie pozwala o sobie tak szybko zapomnieć. Poza tym, lubię książki, w których jest poruszany temat magii, a tutaj jest jej naprawdę mnóstwo. Nie ma się co dziwić, w końcu to historia o czarownicach, więc nie mogłoby być inaczej. W swojej książce autor, bardzo delikatnie porusza również temat homoseksualizmu, ale głównym motywem jest tutaj rodzina. Autor pokazuje wspólnotę rodzinną, oraz to, jak silna potrafi być więź między krewniakami. Oczywiście jak to w każdej rodzinie, tu też znajdziemy tajemnice i sekrety, a także konflikty które tworzą się między domownikami.

"(…) wiedziałam, że przebaczyć nie można ot tak. Trzeba podjąć decyzję i za każdym razem, gdy zło wyrządzone ci przez daną osobę wraca, starać się koncentrować na jego zaletach." * str. 331

"Wiedźmy z Savannah. Ród" to nietuzinkowa i ciekawie skonstruowana powieść. Jestem pewna że, wielu z was pokocha tę historię, choć pewnie znajdą się i jej przeciwnicy. Mogę śmiało powiedzieć, że J.D. Horn wykonał kawał świetnej roboty, a jego książka to tego niezaprzeczalny dowód. Jestem oczarowana światem stworzonym przez autora i jedno wiem na pewno, drugiego tomu sobie nie odpuszczę. Jeśli macie ochotę na coś magicznego i tajemniczego, to "Ród" będzie strzałem w dziesiątkę!

Savannah od zawsze jest znane jako miasto czarownic. Taka opina rozsławiła się dzięki właśnie twojej rodzinie. Całej rodzinie, tylko nie tobie. Los chciał, że moc otrzymał twój brat bliźniak, a ty zostałeś bez niczego. Zostałeś Rozczarowaniem. Cała rodzina wstydzi się tego, że pośród nich jest osoba niemagiczna. Przynajmniej takie odnosisz wrażenie. Oczywiście wiesz, że cię kochają, ale jednak są zawiedzeni, że nie jesteś taki jak twój perfekcyjny bliźniak. Nie jesteś piękny, inteligentny i miły. A przede wszystkim, nie jesteś magiczny. Nie należysz do ich świata.

Savannah, piękne miasto o barwnej historii, pod urokliwą fasadą kryje mroczne tajemnice. Jego mieszkańcy parają się hoodoo – niebezpiecznym rodzajem magii. Mercy Taylor doskonale zna miejscowe sekrety, bo wychowała się w rodzinie najpotężniejszych czarownic amerykańskiego Południa. Sama nie posiada żadnych talentów, ale nie martwi jej to specjalnie aż do momentu, w którym w wyniku tragicznych wydarzeń umiera głowa jej rodziny. Nagle ktoś musi powstrzymać zło, które, dotąd kontrolowane przez czarownice z rodu Taylor, zaczyna wydostawać się na powierzchnię. I okazuje się, że to od Mercy będą zależały losy całego rodu... i być może miasta.

Wbrew wszystkiemu ostatnimi czasy temat czarownic, czarodziejek i wiedźm jest poruszany w książkach bardzo rzadko. Przynajmniej w tych, które są wydawane w Polsce. A szkoda, bo to jest naprawdę ciekawy temat, który można rozwinąć w zupełnie różnych kierunkach. Więc gdy tylko usłyszałam o planach wydania tej książki w naszym ojczystym języku oczy mi się zaświeciły. Odkąd pamiętam, uwielbiałam bajki z czarodziejkami pod każdą postacią. Mogła to być wróżka, która posługiwała się magią lub czarownica z domku z piernika. Mniejsza z tym. Już po pierwszych zdaniach opisu powieści wiedziałam, że to będzie to. Tego właśnie mi brakowało. I znalazłam dokładnie to, czego szukałam od dawna.

W sumie obawiałam się, że książka jest autorstwa mężczyzny. Przecież wiadomo, że książka spod pióra płci męskiej czytana z perspektywy kobiety to dwa różne punkty widzenia tych samych historii. Ale w tym wypadku, mamy w ogóle inną sprawę. J.D. Horn pisze bardzo lekkim i przyjemnym językiem. Dowód? Ogólnie bardzo nie lubię czytać na tablecie czy telefonie, bo mam taki problem, że po przeczytaniu zdania od razu je zapominam – po prostu nie potrafię się skupić. I w końcu wiadomo, że trzymanie w ręce egzemplarza w wydaniu papierowym jest zupełnie inną sprawą, niż czytanie z jakiegoś cieniutkiego urządzenia. Wróćmy do tematu. Książkę która ma 330 stron przeczytałam na tablecie w jeden dzień. Czekaj. Ja tego nie przeczytałam. Ja to „pożarłam” i czuję duży niedosyt.

Ród pod względem bohaterów jest tak zawiły jak labirynt. W pewnym momencie się w tym wszystkim pogubiłam, bo nagle pojawiło się z ponad 10 nowych postaci i zorientowanie się w tym wszystkim graniczyło z cudem, ale w końcu się udało. Główni bohaterowie są dobrze wykreowani, co jest wielkim plusem. A na przykład postacie drugoplanowe są już mniej szczegółowo przedstawianie, a jednak nadal na tyle wyraźne, że można się w nich zorientować. Jeśli ktoś mnie zapyta o ulubioną postać z Rodu, bez większego zastanowienia od razu odpowiem – Oliver, czyli wujek Mercy. Niezwykle sympatyczny i troskliwy, a jednak ma w sobie to „coś”. Są dwie rzeczy które mnie zdenerwowały. Pierwszą jest „prawie-że” trójkąt miłosny który strasznie denerwuje czytelnika. Drugą i ostatnią rzeczą są cały czas powtarzające się wątki. Ale to tylko do pewnego momentu. Jednak nie można tego uznać za aż tak wielkie błędy, a raczej jako potknięcia początkującego pisarza.

Pierwszy tom serii Czarownice z Savannah, czyli Ród jest tak bardzo porywający, że za oknem może być burza śnieżna czy przejść tornado, a Czytelnik nawet tego nie zauważy. Książka idealna na pochmurne wieczory, albo w sam raz na długą podróż. Jest tylko jedna sprawa. Radzę ci, Czytelniku, upewnić się, że na dzień następny nie masz zaplanowanych żadnych ważnych rzeczy. Jeśli masz – nie sięgaj po Ród, bo będziesz miał poważne problemy z powrotem na ziemię.

9/10

„Trzeba podjąć decyzję i za każdym razem, gdy zło wyrządzone ci przez daną osobę wraca, starać się koncentrować na jej zaletach.”

Hoo doo, magia i wiedźmy - tym wita nas upalne Savannah, gdzie żyje właśnie rodzina wiedźm. I wszyscy o tym wiedzą, w mniejszym czy większym stopniu. Poza naszym światem istnieje też świat demonów, który powinien pozostać tam, gdzie jest - czyli za granicą. Granicy pilnują kotwiczące - specjalnie szkolone wiedźmy - na całym świecie. Kiedy jedna umiera, wybiera się kolejną na jej miejsce. W rodzinie Taylorów brutalnie zamordowano kotwiczącą. Teoretycznie szkolona od małego Maisie powinna ją zastąpić... ale to nie takie łatwe.

Maisie i Mercy to bliźniaczki, nie znające ani ojca, ani matki, która umarła podczas porodu. Mercy jest odludkiem w swojej rodzinie; nie posiada mocy takich jak jej ciotki i wujowie, jak siostra, która jest oczkiem w głowie wszystkich. Żyje w małej mieścinie bez żadnych problemów, tylko do czasu do czasu tęsknym wzrokiem popatrzy na chłopaka jej idealnej siostry albo poprowadzi swoją słynną Wycieczkę Kłamców. Do czasu aż Ginny, kotwicząca, zostaje brutalnie zamordowana. Nie wiadomo, przez kogo. Wiadomo za to, że to niemagiczna Mercy wyciągnęła - magiczny, jakby nie patrzeć - los, który oznacza, że powinna zostać jej następczynią. Następstwem tego jest odkrycie najmroczniejszych sekretów jej rodziny. Nawet tych, których nie chciała poznać...

Przeżyłam szok, kiedy doczytałam, że pod nazwiskiem J.D. Horn ukrywa się mężczyzna. Rzecz jasna, absolutnie mi to nie przeszkadza, po prostu tego typu powieści zazwyczaj piszą kobiety - wiecie, połączenie magii i rozterek miłosnych to ich domena. Bardzo możliwe, że to właśnie dlatego Ród okazał się tak różny od innych, magiczno-miłosnych powieści. Po prostu autor bardzo dobrze wyważył granicę, mieszając oba wątki, ale nie przedobrzając ani w jedną, ani w druga stronę. Strasznie też spodobało mi się, że z samą miłością jest zupełnie odwrotny problem niż ma większość bohaterek książek - bo to wcale nie tak, że jej wymarzony chłopak jej nie kocha...

O wiedźmach powstało wiele powieści. Co i rusz, każda przedstawia je inaczej, ich świat działający na zupełnie innych zasadach. Ten, który nakreśla nam J.D. Horn oczami Mercy, wydaje się dosyć zwykły i rzekłabym nawet, że typowy. Są różne rodzaje wiedźm (to określenie tyczy się również mężczyzn), w tym kotwiczące, które strzegą granicy między naszym światem a światem demonów. Są różne rody, które się lubią mniej lub bardziej. To, co mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło, to brak wytłumaczenia, jakkolwiek to dziwnie nie brzmi. Chodzi o to, że świat wiedźm z Savannah poznajemy oczami osoby, która się w nim wychowała. Nie traktuje czytelników jak idiotów i nie tłumaczy: cześć, jestem Mercy, jedyną nie-wiedźmą w rodzinie wiedźm. Wiedźm są różne rodzaje... Ot, po prostu napomyka raz czy drugi na początku, że nie ma mocy. A potem, że jej rodzina to wiedźmy. I że w zasadzie wszyscy w miasteczku o tym wiedzą. Sprawia to, że Ród należy czytać z uwagą i ma się miłe uczucie, kiedy odkrywa się kolejne fakty o wiedźmach z Savannah.

Ród ma nie jeden, a powiedziałabym, że aż dwa punkty kulminacyjne ze sporymi zwrotami akcji. Chociaż wiadomo, że z magią i hoo doo nigdy nie wiadomo, to miłym uczuciem jest siedzieć z otwartymi z szoku ustami nad książką i analizować, co się własnie, do diabła, stało? Jak? Dlaczego? I chociaż wiele elementów i rozwiązań fabuły zaskakuje, to nie mogę powiedzieć, by autor przedobrzył - nie przekroczył granicy przekombinowania. I mam nadzieję, że w kolejnym tomie, którego wyczekuję z niecierpliwością, również tego nie zrobi.

Czytając Ród spędziłam bardzo miło czas - nie trwało to długo, bo sama powieść nie jest objętościowo duża, a dodatkowo styl pisania J.D. Horna jest lekki i wciągający. A najdziwniejsze jest to, że dzięki drobnym zabiegom, fabuła wcale nie jest taka schematyczna, na jaką może się wydawać. Owszem, nie brak tu powielanych wątków, jednak mają w sobie jakąś inność, którą trudno wytłumaczyć. Ponadto wszyscy bohaterowie - którzy powinni - budzili we mnie ogrom sympatii, od zwykłego Petera, przez uroczą, świetnie nakreśloną Mercy, po wujka Olivera, który jest dla mnie numerem jeden!

Jeśli chcecie magii, jeśli chcecie zwrotów akcji i tajemnicy rodzinnej do odkrycia - sięgnijcie po Ród J.D. Horna! Nie pożałujecie.

Podobno, by napisać powieść pełną zwrotów akcji, zaskakującą i nieprzewidywalną, należy odrzucić pierwsze pomysły jakie przychodzą do głowy, stosując te nasuwające się później. Ma to sens, nie sądzicie? Myślę, że J.D. Horn autor „Rodu” pracując nad swoją pierwszą książką korzystał właśnie z tej jednej zasady, gdyż zdefiniowała ona całą powieść. Od pierwszej strony po ostatnią.

Savannah to piękne, klimatyczne miasteczko na południu Stanów Zjednoczonych. Pełne tajemnic, magii, ale i upiorów podróżujących po jego ulicach w przebraniu zwykłych ludzi. Tutaj śmierć może z łatwością stanowić metaforę drugiego życia - życia po śmierci. Ród Taylorów od wieków strzegł tej cieniutkiej granicy pomiędzy światem ludzi, a światem demonów. Niestety, gdy głowa rodziny ginie w tajemniczych okolicznościach, zaczynają się dziać niepojęte rzeczy. Choć Maisie dorastała w przeświadczeniu, że kiedyś zajmie najważniejsze miejsce w rodzinie, to Marcy, jej siostra bliźniaczka nieposiadająca choćby odrobiny mocy, zostaje wybrana przez granice do strzeżenia jej bram. Oczywista pomyłka, jak się zdaje... Dwie siostry, dwóch mężczyzn, miłość, duchy, magia, krew i trupy, kłamstwa i knowania jakich nie sposób przewidzieć. W Savannah nic nie jest takie, jak się wydaje i ciężko powiedzieć, kto kłamie, a raczej… kiedy.

Przyznam się, że mam mały problem z oceną tej książki. Są w niej bowiem takie aspekty, które zachwyciły mnie bardziej, niż mogłam się tego spodziewać po nieznanym mi autorze, ale i te wywołujące mniej pozytywne reakcje. Rozdźwięk pomiędzy nimi jest też zbyt duży, bym mogła to zignorować.

„Ród” jest bowiem jedną z najbardziej klimatycznych powieści jakie miałam przyjemność czytać. Savannah jako miasteczko zostało przedstawione tak perfekcyjnie, że czytając czuć tamten skwar, wilgoć powietrza, specyficzną atmosferę południa. W czytającym głosie w naszych głowach można dosłyszeć nawet ten specyficzny akcent… a może to już tylko moja wyobraźnia? Tak czy inaczej, J.D. Horn przeniósł mnie na kilka godzin w tamto miejsce i było to coś prawdziwie magicznego.

Uwielbiam też bohaterów jakich udało mu się stworzyć. Mercy to niemal 21 letnia młoda kobieta, która dopiero wchodzi w dorosłość. Żyje z piętnem bycia wiedźmą bez mocy, bólem po stracie matki, nienawiścią ze strony najbliższych, jacy przecież powinni ją kochać mimo wszystko. Jest rozdarta pomiędzy sercem, a rozumem, ale na przekór utartym, książkowym schematom – myśli, naprawdę myśli, zanim idiotycznie daje się pokonać własnym emocjom czy pragnieniom. Popełnia wiele błędów, bo na odmianę nie jest idealna.

Pozostali bohaterowie, w szczególności rodzina Taylorów, wujostwo Mercy i Maisie, to kolejne postacie obok których nie da się przejść obojętnie. Każdy z nich posiadł uwagę autora na wystarczająco długo, by w efekcie stali się pełnokrwiści i nie tak znowu oczywiści. Każdy z nich ma w sobie coś wyjątkowego.

Do tego sama fabuła... Nie tego się spodziewałam, oj, zupełnie nie tego.

Ale… Niestety jako całość „Ród” przypomina mi 330 stronicowy prolog do historii, jaka ma się dopiero wydarzyć. Historii nie do końca jeszcze sprecyzowanej, przez co ten prolog momentami niebezpiecznie lewituje pomiędzy zamierzonym chaosem i niezrozumieniem, a tym przypadkowym, wynikającym bardziej z niezdecydowania autora. Na obronę muszę przyznać, że „Ród” miał ciężkie zadanie trafiając w moje ręce, bo magia i wiedźmy to moja sekretna słabość. Oczekiwałam dużo, a konkurencja była spora.

Podsumowując; „Ród” J.D. Horn zachwycił mnie klimatem i nieustannymi zwrotami akcji. Autor z rozmysłem pozwala czytelnikowi domyślić się kilku kwestii, by za chwilę utrzeć mu nosa czymś innym, o wiele bardziej znaczącym. Czy chciałabym, żeby akcja była bardziej wyrazista i szybsza – stanowczo tak. Czy chciałabym, by sceny, jakie mogły być pikantne takie właśnie były – tak, cóż, lubię szczyptę pikanterii i nic na to nie poradzę. To jednak absolutnie nie znaczy, że książka mnie zawiodła. Przeciwnie. Mimo wszystko, to świetny wstęp do, jak mam nadzieję, prawdziwie genialnej serii. Z całą pewnością sięgnę po drugi tom jak tylko się pojawi.

Gorąco polecam!

Wiedźmy z Savannah rzuciły na mnie urok. Oczarowały mnie, opętały zaklęciem miłosnym, wciągnęły w swoją historię i nie chciały wypuścić. Nie oczekiwałam, że ta książka będzie aż tak dobra! Bezapelacyjnie "Ród" okazał się jedną z najlepszych pozycji fantastycznych wydanych jak dotąd w 2015 roku. Nieustannie wzbudza ciekawość, podsyca emocje, sprawia, że sami chcemy rozwiązać skomplikowane zagadki i odnaleźć powiązania między faktami. Do tego nie jest to książka czysto fantastyczna - znajdziemy także elementy kryminału, z poszukiwaniem zabójcy ciotki, oraz thrillera, któremu przecież towarzyszy obecne tutaj nieustanne napięcie.

J.D. Horn postawił na znaną nam rzeczywistość, ubarwioną czarami i istotami paranormalnymi. Jej bohaterowie zmagają się z naszymi codziennymi problemami, które zaskakują ich podobnie jak w normalnym życiu. W ten sposób, mimo całości opartej na paranormalności, dostajemy historię, podczas lektury której czytelnik może wybrać się z bohaterami na poszukiwanie swojego miejsca na ziemi. Wraz z Mercy odkrywa fakty z przeszłości, bada zjawiska pobudzające granice ludzkiej wyobraźni. To wszystko dzieje się, co prawda, w fikcyjnym świecie, ale tak cudnym, że w przyjemnością można dla niego stracić te kilka godzin wolnego czasu, nawet jeśli w domu i na uczelni czekają inne obowiązki. Jak raz zaczniecie, tak skończycie dopiero wraz z ostatnią stroną. Cały czas spędzony nad książką mija jak z bicza trzasnął.

Mercy należy do grupy tych bohaterek, które od urodzenia były uznawane za gorsze i ignorowane przez rodzinę i najbliższych. Jej siostra, Maisie, stanowi ich oczko w głowie jako dziedziczka potężnej mocy, którą trzeba było od najmłodszych lat porządnie szkolić. Bardzo się przywiązałam do Mer. Podobało mi się, jak radziła sobie z sytuacją w domu i zwalczała ze wszystkich sił głupie przekonanie, że jest gorsza i mniej warta od siostry. Co prawda, nie zawsze dobrze jej to wychodziło, ale to dla mnie kolejny plus - popełniała pomyłki. Nie była bohaterką idealną. Za każdą dobrą decyzją stały wydarzenia, które dziewczyna musiała przejść metodą prób i błędów. Nie dostajemy więc kolejnej Mary Sue, a bohaterkę z krwi i kości, gotowej do stanięcia w obronie rodziny, która zawsze odsuwała ją na bok, jak i mającą swoje uczucia i pragnienia, które dla dobra bliskich przekierowuje w inną stronę.

Poza pierwszoplanową Mer dostaliśmy cały wachlarz postaci drugoplanowych. Siostra głównej bohaterki, Maisie, skradała sceny swoim pojawieniem się. Stanowiła dla mnie na tyle charakterną postać, że podczas lektury miałam ją ciągle przed oczami i bardzo mi się to spodobało, mimo że samą poznać nie do końca polubiłam. Rodzina Mercy była, ogólnie rzecz biorąc, bardzo specyficzna, ale z tego powodu wzbudziła moją fascynację. Ciotkę Ellen od początku bardzo polubiłam, gorzej z Iris czy Connorem, którego zupełnie nie rozumiałam, przez co chciałam jeszcze więcej o nim czytać. Jackson był zbyt władczy i nie pasowało mi jego nieustanne pragnienie kontroli nad Mer, za to Peter był naprawdę uroczy i skradł moje serce. A niewielu grzecznym chłopcom się to jak dotąd udało!

Strona graficzna również mnie zadowoliła. Polska okładka podoba mi się stokroć bardziej niż oryginalna, której według mnie grafik wyrządził ogromną krzywdę. Nasza wersja jest bardziej klimatyczna, chociaż kojarzy mi się raczej ze średnią powieścią dla nastolatek, aniżeli tak dobrą fantastyką o wiedźmach, jaką w rzeczywistości otrzymałam. Również przypadły mi do gustu małe grafiki przy rozpoczęciu kolejnych rozdziałów. Niby drobiazg, ale od razu milej mi się tak ogarniętą graficznie książkę czyta.

Krótko mówiąc, "Ród" J.D. Horna to pozycja, którą polecam wszystkim miłośnikom fantastyki w wieku 13-30, nie oczekującym poziomu Tolkiena (za twórczością którego w sumie nie przepadam, ale doceniam kunszt) po powieści dla młodzieży. Mały młodocianą miłość, czarną magię, krew, morderstwo i tajemnicze siły próbujące zburzyć porządek, a pośród tego wszystkiego młodą dziewczynę chcącą po prostu normalnie żyć w rodzinnym gronie i puścić samotność w niepamięć. Gorąco polecam!

Uważajmy na to czego sobie życzymy bo w przeciwnym razie dojdzie do jego spełnienia, a my później możemy tego gorzko żałować...

Savannah to niezwykłe miasto, które leży na południu Stanów Zjednoczonych. Te miasto skrywa w sobie tajemnicę, magię, niezwykłe stwory, które nie wyróżniają się od zwykłych ludzi. Granicę między światem ludzi, a światem demonów strzeże pewien potężny ród czarownic Taylorów. Nazywani byli kotwiczącymi, a ich zadaniem było utrzymanie hierarchii tak by nie została nigdy zaburzona. Niestety, gdy w niewyjaśnionych okolicznościach ginie głowa rodziny, ktoś musi zająć miejsce lidera i powstrzymać zło, które zaczyna przenikać do miasta.

Główną bohaterką powieści jest Mercy Taylor wiedźma, która nigdy nie dysponowała magicznymi mocami. Za to jej przepiękna siostra Maisie miała wszystko: pełną moc, wymarzonego faceta, piękną urodę, faworytka głowy rodziny. Całe życie Mercy spędziła w cieniu Maisie jako brzydsza, mniej zdolna i mniej inteligentna dziewczyna. Jednak to ona w dniu wyboru lidera wyciąga czerwony los, który naznacza ją jako wybrankę. Dlaczego się tak stało? Przecież dotychczas Maisie wydawała się główną faworytką? Jak zareaguje? I dlaczego jej facet zaczyna się interesować nie tą kobietą co trzeba? Nie dowiecie się jeżeli nie przeczytacie.

,,Wiedźmy z Savannah'' książka bardzo mi się spodobała. Dlaczego? Pomimo licznych błędów stylistycznych i powtórzeń z przyjemnością się przy tej pozycji bawiłam. Mogłam choć na chwilę mój mózg wyłączyć, gdyż nie musiałam zbytnio skupiać się na fabule. Lekka i bez wielkiego szału. Takiej książki bardzo potrzebowałam po dziesięciodniowych wakacjach w górach. Powieść pozwoliła mi na moment zapomnieć o zbliżającym się terminie egzaminu, pozwoliła mi się wyciszyć i skupić myśli na czymś przyjemniejszym. Mogłam wkroczyć w ten niezwykły świat czarownic, poznać ich skomplikowane życie, tajemnice, magię jaką dysponują, a także mrok, który czai się na każdym kroku by zaburzyć ich idealny świat. Jednak gdy głowa rodziny ginie w tajemniczych okolicznościach, wszystko się zmienia. Bliźniaczki nie są już tak zżyte jak kiedyś, każda odsuwa się od siebie, a na światło dzienne wypływają wszystkie tajemnice rodziny. Ale jak zatrzymać tę lawinę wydarzeń? Przecież jak poruszy się kostkę domina wszystko runie. Jak to zatrzymać? Jedynie pewna osoba będzie wstanie wszystkich połączyć, ale kto to będzie?

Podobał mi się motyw przewodni w książce, a mianowicie temat czarownic. Uwielbiam wiedźmy, wilkołaki, wampiry, dlatego z zaciekawieniem sięgnęłam po proponowaną książkę od wydawnictwa, pragnąc dowiedzieć się o czym tak dokładnie jest. Nie przeczę opis bardzo mnie zaciekawił co bardziej zachęciło mnie do zapoznania się z treścią książki. Nie zawiodłam się na niej, co to, to nie, ale oczekiwałam czegoś więcej po tej opowieści. Zapewniła mi ciekawą rozrywkę, która na chwilę odciągnęła mnie od zwykłej codzienności, odkryła przede mną tajniki posługiwania się magią, a także pozwoliła poznać historię każdego z bohaterów, co jest ogromnym plusem, gdyż mamy okazję kilku z nich poznać. Zabrakło mi (tu jak twierdzi opis na okładce) pełnej grozy opowieści o miłości i zdradzie. Za to poznałam zwyczajne dylematy dziewczyny, która za bardzo nie wie co powinna zrobić w życiu, by nie popełnić żadnego błędu i tego nie żałować.

Podsumowując książkę oceniam na mocną czwórkę. Zapewniła mi przyjemne chwile przy interesujących bohaterach, pozwoliła zapomnieć o otaczającej rzeczywistości, otworzyła przed nami tajemnice magii i straszy mrok, moja ocena spadła przez liczne błędy, powtórzenia i przez niewielką ilość grozy. Liczę na to, że będę mieć okazję przeczytania następnej części przygód Wiedź z Savannah, gdyż powieść pozostawia lekki niedosyt, który sprawia, że pragniemy dowiedzieć się co wydarzy się dalej. Polecam.

http://majkabloguje.blogspot.com/2016/01/recenzja-91-j-d-horn-rod-wiedzmy-z.html

Od dawna szukałam książki, która byłaby powieścią opowiadającą o wiedźmach, a nie o wampirach, wilkołakach czy innych demonach. Powiadają, że szukajcie, a znajdziecie. I oto jest „Ród. Wiedźmy z Savannah”. Książka okrzyknięta hitem na amazon.com. Czy zachwyciłam się na tyle by twierdzić, że jest to wielkie wow? I tak. I nie. Dlaczego? Otóż mamy tutaj świetną, nietuzinkową historię, która wciąga i jest ciekawa, nie da się tego ukryć. Z chęcią sięgnę po kolejne części by dowiedzieć się co jest dalej. Co nie zmienia faktu, że jestem z drugiej strony rozczarowana tym jak został wykreowany świat czarownic, magii i tajemnic. Przez niedługą chwilę, ale jednak miałam wrażenie, że cała fabuła leży i kwiczy. Prosząc mnie tym samym o to bym pomogła jej się podnieść.

Autorka: J. D. Horn
Tytuł: Ród. Wiedźmy z Savannah
Cykl: Wiedźmy z Savannah #1
Wydawnictwo: Feeria
Strony: 330

Myśląc o tej powieści pierwsze co nasuwa mi się to kłamstwa. Mnóstwo kłamstw i tajemnic. Książka opowiada o historii bliźniaczek. Mieszkają one w Savannah. Miasteczku, gdzie nic nie dzieje się bez przyczyny, a na pewno nic nie jest proste. Musicie wiedzieć, że gdy raz przekroczy się granicę tego miasteczka to znaczy jedno, że zostajesz już tam na zawsze.

Tajemnice. Każda rodzina jakieś ma, ale połączone z kłamstwami tworzą mieszankę wybuchową. Granicy magii w tej opowieści strzeże ród Taylorów, najpotężniejszych czarownic w mieście. Chroniąc tym samym rodzinę i całą resztę od zła. Wszystko zmienia się z dniem, kiedy to wszystko zostanie zaburzone. Ginie głowa rodziny, która sprawowała pieczę nad wszystkim i ktoś musi objąć stery i zostać nowym liderem. Wybór pada na jedną z bliźniaczek – Maisie, ponieważ druga z nich – Marcy jako jedyna z całej rodziny jest normalna i nie posiada żadnej mocy. Przez to wszystko „ta gorsza siostra” musiała nauczyć się żyć w cieniu swojej wspaniałej, zdolnej i przez wszystkich uwielbianej siostry. Wszystko zostaje ustalone, ale podczas losowania, to właśnie Marcy, a nie jej siostra wyciąga czerwony los. Los, który czyni z niej wybrankę. Wybrankę by została liderem domu i czuwała nad granicą. Czy Marcy podjęła się tego trudnego wyzwania? Czy miała do czynienia z przeznaczeniem? A może to zrządzenie losu, zwyczajna pomyłka? Nazywać można to jak się chce, ponieważ wiedziałam, że nie tylko to mnie zaskoczy.

„Ród. Wiedźmy z Savannah” to ciekawa książka, która mnie zaskoczyła zwłaszcza pod koniec swoim obrotem spraw. Niestety, ale również mnie rozczarowała, ponieważ miałam wrażenie, że niektóre wątki w ogóle do siebie nie pasują i nie są spójne z początkiem. Bądź gdy działy się rzeczy ni z tego ni z owego. A wszystko można było zawdzięczać magii. Tym co wyróżnia tę powieść są kłamstwa, ale i one są zawiłe, że straciłam w pewnym momencie rachubę co jest prawdą. Wiecie kłamstwo, które jednak było kłamstwem, a nie prawdą. Bo prawda jest zupełnie inna. Ciekawym wątkiem była Marcy. Jestem ciekawa jak sobie poradzi i co wyniknie z tego wszystkiego. Brakowało mi również magii. Nie czułam jej na tyle silnie abym czuła grozę, uczucie strachu i niepewność. Myślę, że gdyby od początku do końca książka mroziła mi krew w żyłach odebrałabym ją jeszcze lepiej. Gdy zaczynało być strasznie, bum i stonowanie...

Czy polecam „Ród. Wiedźmy z Savannah”? W całym rozrachunku odbieram tę powieść dobrze, więc mogę ją polecić. To książka o sile rodziny i o tym jak kłamstwa potrafią wpłynąć na życie wielu osób. To też zdrady i nauka na zasadzie ograniczonego zaufania. Coś w stylu „uważaj, bo w twojej rodzinie może czaić się wróg”. Książka spodoba się na pewno osobom, które uwielbiają motyw z magią, wiedźmami i całą tę tajemniczą otoczkę. Odnajdą się w świecie, który stworzyła autorka.