Wiedźma duszona w winie (okładka  miękka, wyd. 06.2018)

Książki autorstwa Marty Obuch czyta się szybko i przyjemnie :) Mam nadzieję, że Pani Marta napisze jeszcze nie jedną Wiedźma duszona w winie to opowieść przenosząca nas z dużego miasta do małej miejscowości. Tajemnica, romans i dobre jedzenie tak bym ją opisała :) osobiście polecam.

pelna humoru ksiazka, najbardziej ubawil mnei opis zawizienia nieprzytomnego mezczyzne na krowie do pogotowai ratunkowego.

Jestem wielbicielką tej Autorki i tego gatunku. Idealna książka na odstresowujący dzień :)

Długo czekałam na wznowienie ale było warto wspaniała rozrywka

Polecam...........................................

Ok

Jestem z siebie dumna. Sukcesywnie podążam wyznaczonym przez siebie szlakiem. Nie ukrywam – łatwo nie jest. Droga jest kręta, wyboista, mam wrażenie, że zbyt często obsypana kamieniami, które umykają spod nóg podczas wspinaczki. Tak zwane podejścia niestety pojawiają się często. Nazwałam ten szlak otwarciem na nowości. Postanowiłam wyjść poza kanon literatury, która zdominowała moje regały. Chcę przyjrzeć się twórczości pisarzy/pisarek, których nie znałam, a którzy są powszechnie zachwalani. Z tego właśnie względu sięgnęłam po Wiedźmę duszoną w winie Marty Obuch. Przyznam, że komedie kryminalne nie są mi szczególnie bliskie, zwłaszcza, jeśli chodzi o bardzo współczesnych autorów (bo w Chmielewskiej zaczytywałam się jako nastolatka, więc uznaję, że to było wieki temu). Obuch to zupełnie nieznana mi pisarka, która zawojowała literacki świat (w swoim gatunku) i zyskała sporą rzeszę fanów, o czym przekonałam się, zapowiadając recenzję tej książki. „Zarwałam dla niej nockę”, „Marta pisze bardzo fajnie” – grzmiały koleżanki, komentując zdjęcie na Instagramie. Pomyślałam wówczas, że to będzie coś dla mnie – lekkie, zabawne, odprężające. Bożena to kobieta niezależna, menadżerka jednego z banków, nosząca wszelkie znamiona tak zwanego „korposzczura”. Kiedy dowiaduje się, że została spadkobierczynią majątku swojego wuja, w postaci nieruchomości położonej pośrodku niczego, postanawia przyjrzeć się posiadłości i ocenić, ile dodatkowych zer może wpaść na jej konto. Tymczasem okazuje się, że wujek miał spore poczucie humoru, a przede wszystkim pasję, którą zaraził pewnego młodego przyjaciela. Odkrycie tego faktu przez bohaterkę staje się początkiem całej serii zdarzeń, która zdaje się nie mieć końca. Właśnie. Z tymi zabawnymi zdarzeniami jest różnie. To, co dla jednych jest szczególnie śmieszne, dla innych może być jedynie powodem do niewyraźnego grymasu. To tak jak z kobiecą urodą – jedni zostaną powaleni na kolana, a inni co najwyżej zawieszą oko o sekundę dłużej i… pójdą dalej, zapominając o tym fakcie. Wiecie do czego zmierzam? Liczę na to, że chwytacie, o co mi chodzi. „Rozliczając” Martę Obuch z jej najnowszej książki (bo innych nie znam), muszę przyznać, że ma talent do pisania w sposób lekki i przystępny dla większości czytelników. Nieskomplikowany język, dający się wyczuć tak zwany „flow”, umiejętność tworzenia charakterystycznych postaci – to zdecydowanie atuty tej autorki. Nie dziwi mnie fakt jej popularności, szczególnie, że książki, które relaksują i najzwyczajniej w świecie poprawiają humor, są potrzebne. Powiedziałabym nawet, że niektórzy cierpią na deficyt takiej „odmóżdżającej” literatury. Obuch zdaje się zadawać kłam przekonaniu, że czytanie jest męczące i wymaga absolutnego skupienia. Jednak mimo tych wszystkich zalet, między mną a Martą Obuch zabrakło chemii. Przede wszystkim zmęczyłam się tą historią. Gdyby skończyła się jakieś sto stron wcześniej, to w mojej głowie nie odezwałby się szept (przechodzący z każdą kolejną stroną w krzyk): „kiedy wreszcie będzie finał?!”. Niby nie było tam niepotrzebnych scen i wątków, a jednak lektura dłużyła mi się straszliwie. Drugą rzeczą, która niekoniecznie wpasowała się w moje oczekiwania, są dialogi. Zdaję sobie sprawę z faktu, że w komedii kryminalnej nie chodzi o opisy przyrody, a jednak miałam poczucie, że wymiana zdań zdominowała całą treść, co dla mnie jest mało satysfakcjonujące. To wcale nie znaczy, że Wiedźma duszona w winie jest złą książką – ona po prostu nie jest dla mnie. Za to z pewnością jest dla tych, którzy szukają chwili oddechu, chcą skończyć wieczór z niezobowiązującą lekturą i mają ochotę na wartką akcję z kryminalnym akcentem. I jeszcze dla tych, którzy czują potrzebę pochwalenia się kolejną przeczytaną książką, bo – jeśli akcja Wiedźmy… Was wciągnie – śmiało będziecie mogli powiedzieć, że w ciągu dwóch dni przeczytaliście ponad czterystustronicową knigę.

„Wiedźma duszona w winie” to czerwcowa propozycja od wydawnictwa Filia autorstwa Marty Obuch. Autorka znana jest z pisania powieści o lekkiej fabule z mnóstwem zabawnych postaci, które wplątują się w najrozmaitsze afery kryminalne. Czy tytułowa wiedźma została zatem uduszona w winie? A jeśli tak to w jakim? „Wiedźma duszona w winie” wciąga od samego początku. Sobota spędzona w towarzystwie tej lektury okazała się najzabawniejszym dniem ostatniego weekendu, który nota bene ciągnął mi się, jak nie przymierzając flaki z olejem. Dzięki tej powieści przetrwałam całą sobotę w dobrym humorze, a nuda i ciężka weekendowa atmosfera nie miały do mnie dostępu. Autorka posługuje się prostym, lekkim językiem, co sprawia, że książkę wręcz połyka się strona po stronie. Akcja dzieje się płynnie i wartko, tak że nie ma możliwości rezygnacji z czytania w trakcie. W mojej głowie co i rusz pojawiły się kolejne pytania, na które musiałam znaleźć odpowiedź. Jaką tajemnicę skrywał wuj Remigiusz? Dlaczego ktoś pragnie wrobić Rocha w przestępstwo? Kto wciąga mieszkańców Pruskiej Stacji w brudne gierki? Czy przystojny prokurator jest wzorem cnót? Jak Bożenka poradzi sobie z tym wszystkim i czy zaprzyjaźni się z Truflą i Emmą? Co do tego wszystkiego mają karty tarota i społeczność romska? Jakie zasady najlepiej wyznawać co do pierwszej randki? Jak zakończy się akcja „Blue”? Czy bistro i dworzec zostaną ocalone? I tak, aż do samego końca. „Wiedźma duszona w winie” to przezabawna komedia omyłek oraz świetnie skonstruowane barwne dialogi, które są dopracowane w każdym calu. Bohaterowie żyją i to się czuje na każdej kolejnej stronie, nie są przesłodzeni ani sztuczni. Bożenka – skradła moje serce od początku, pod fasadą dobrze skrojonych drogich ciuchów kryje całą gamę empatii i dobrego serca oraz niezwykłego pociągu do przygody (i do wina). Roch – niepozorny facet z cukrzycą, którego niemal wszyscy lubią i szanują również nie pozostaje w tyle. Cezaria – charakterna cyganka z ciętym językiem, kartami i spódnicą, która pomieści wszystkie tajemnice. Denis – adonis z romskim pierwiastkiem w genach oraz cicha Iwonka, która kryje niebanalny talent informatyczny. Istna mieszkanka wybuchowa, którą tylko na pierwszy rzut oka różni niemal wszystko. Tymczasem im głębiej w fabułę, tym bardziej okazuje się, że jeśli ci sami ludzie kochają jedno miejsce to razem potrafią zdziałać cuda. Marta Obuch zapewniła mi świetną lekturę, po którą chętnie w chwilach złego humoru sięgnę ponownie, a już z pewnością podsunę ją mojej mamie, która niegdyś połykała książki Chmielewskiej, myślę, bowiem, że będzie to dobra lektura dla niej. „Wiedźma duszona w winie” uprzyjemni Wam każde popołudnie, niezależnie od pogody na dworze. Warto sięgnąć po książkę autorstwa Marty Obuch, bo dzięki temu będziecie mieć gwarancję niesamowicie dobrej zabawy. A jeśli dodacie do tego szczyptę pieprzu, kilka łyżeczek strachu oraz porządną porcję aromatycznej kawy i naleśników to na długo zagościcie w progach dworca Pruskiej Stacji. Ja tymczasem – przyznam się Wam, "O Boże, Bożenko", że mam w domu dwie inne książki pióra Marty Obuch, których do tej pory nie miałam czasu przeczytać. Jednak po lekturze „Wiedźmy duszonej w winie” czuję się dosłownie winna, że wciąż mieszkają one na haniebnej półce wstydu i muszę koniecznie nadrobić swoje czytelnicze zaległości. Recenzja na: http://przeczytajka.blogspot.com/2018/07/wiedzma-duszona-w-winie-marta-obuch.html

WIEDŹMA DUSZONA W WINIE – MARTA OBUCH, WYD. filia Atrakcyjna , niezależna, samodzielna i samorządna pani dyrektor dużego katowickiego banku na skutek komunikacyjno-losowych powikłań , niespodziewanie ląduje na tzw zadupiu świata, na Pruskiej Stacji , gdzie współspadkobierca , niejaki Roch ,ma przekazać jej szczegóły warunków dziedziczonego przez nią i niego spadku- nieruchomości po tajemniczym , ledwie znanym jej wuju . I gdyby dyrektor Bożena nie była kobietą z impetem , ikrą i pomysłami, pewnie uciekłaby stamtąd gdzie pieprz rośnie i nie wkroczyłaby w szpilkach od Manolo i z torebką od Louis Vuitton’a wprost do obory i zakamuflowanej knajpki w budynku opuszczonego dworca. k t Bistro to stanowi jednocześnie przytulisko i miejsce posiłków okolicznych cyganów vel Romów( jak kto woli), ustronne miejsce spotkać różnych ludzi ale i jest intratnym terenem inwestycyjnym na które to miałoby chętkę kilka osób z lokalnego " świecznika". Żeby było mało, nasza szefowa wpada również w sam środek kryminalno-politycznej afery. A że kobieta przywykła do zarządzania , szukania rozwiązań i nie poddawania się nigdy , nikomu i niczemu – to i z tą stajnią Augiasza na luzie da sobie radę. Za co kocham Martę Obuch? Nosz kurcze operuje językiem jak nikt inny. Wyobraźnia chyba stale ja jakimś intelektualnym „haju”, bo przecież kto inny wymyśliłby użycie krowy zamiast ambulansu ratunkowego? Albo perfumy a’la makrela z czosnkiem na randkę ze zbyt niebezpiecznym choć niezwykle atrakcyjnym panem prokuratorem? Gra słów , niedopowiedzeń oraz umiejętność zwodzenia nas w domysłach to również jedna z niezwykłych umiejętności autorki. Pomyślisz sobie – no bohaterka, wiedźma ( kobieta co wszystko wie – proste ) pewnie tapla smutki/skutki w butelce wina? No to się zdziwisz. Mnie też wyprowadziła na manowce. Uwielbiam te „gierki słowne” , gdy okazuje się,że kolejny raz pisarka mnie zwiodła i choć prawie pewna byłam ścieżki , którą podążała moja wyobraźnia – dostałam po łapkach i wybuchem śmiechu nagrodziłam ten „uporek”(kolejowy) przed którym stanęłam na końcu. Pierwszy raz chyba Marta Obuch wprowadziła do swojej afery wątek polityczno-kryminalny. W Katowicach do teraz niewyjaśniona sprawa wybuchu kamienicy i śmierci małżeństwa dziennikarzy jest żywa i stanowi ciemną zagadkę związaną z węglowymi brudnymi machlojami finansowymi , gdzie na szali drugiej leży bezpieczeństwo i życie ludzi..... Reasumując: fabuła zaskakująca, zabawa przednia, język niezrównany. Mamy i wątek kryminalny i aferę polityczną i społeczne uwarunkowania życia w małej społeczności. Do tego oczywiście jak u Marty – silna, niezależna kobieta , tryskająca nieoczekiwanymi pomysłami na rozwiązania zwykłych problemów. Zabawna gra słów, humor sytuacyjny przedni , wątek romansowy przezabawny . Cóż WIEDŹMA DUSZONA W WINIE wchodzi jak wino właśnie w letnio/jesienny wieczór do głowy . Polecam szczerze nawet osobom , które za komediami kryminalnymi nie przepadają – autorka tak wysublimowanie i kulturalnie posługuje się słowem,że stanowi to wartość samą w sobie. I nie bez przyczyny Joanna Chmielewska to właśnie Martę Obuch namaściła na kontynuatorkę swojej ścieżki...

Bożena jest singielką, menedżerką jednego z banków. Wiedzie ułożone życie, w którym priorytetem jest praca. Dzięki niej kobieta może żyć na poziomie. A przynajmniej ona. Jej plan dnia zawsze jest poukładany, nie ma w nim miejsca na choćby dozę szaleństwa. Wszystko zmienia się kiedy pewnego dnia dowiaduje się, że odziedziczyła spadek po swoim zmarłym wuju. W skład owego spadku wchodzi tajemnicza nieruchomość. Cóż, Bożena nie jest jedyną spadkobierczynią. Okazuje się bowiem, że wuj połowę swojego majątku odpisał również Rochowi - mężczyźnie, którego Bożena nigdy dotąd nie miała okazji poznać. Ba! Nigdy wcześniej o nim nie słyszała. Kobiecie specjalnie nie zależy na spadku, dlatego czym prędzej chce dopełnić wszelkich formalności, by sprawę doprowadzić do finału. W tym celu postanawia wybrać się do miasteczka, w którym rzeczona nieruchomość się znajduje. Kiedy stawia się na miejscu, doznaje szoku. Budynek, którego ma zostać współwłaścicielką, to nic innego jak stary dworzec kolejowy, w którym prowadzone jest bistro. Już na starcie, Bożenka rzucona zostaje na głęboką wodę - musi sprawdzić się jako kucharka. A to dopiero początek jej przygód. Szybko wychodzi na jaw, że Rochowi depcze po piętach prokurator Zuber, mężczyzna, który wcześniej wpadł w oko Bożenie...Jakie przygody spotkają kobietę w nowym miejscu? I czy odnajdzie się ona w nowej rzeczywistości? Tego koniecznie musicie dowiedzieć się sami. Kiedy rozpoczynałam książkę, nie sądziłam, że tak bardzo mi się ona spodoba. Od pierwszych stron autorka dosłownie mnie "kupiła". Świetnie wykreowała postaci, które zdecydowanie są największym atutem powieści. Stara cyganka Cezaria, wróżąca z kart tarota, Iwonka podkochująca się w Rochu, czy też młode bożyszcze, a zarazem mój ulubieniec Denis...do spółki z Rochem i Bożeną, tworzą oni mieszankę wybuchową. Na uwagę zasługuję także sam pomysł na fabułę. Marta Obuch przenosi naszą bohaterkę z wielkiego miasta - gdzie pęd za pieniądzem, to chleb powszedni - do małego miasteczka, w którym czas zdecydowanie płynie wolniej. Zestawienie dwóch światów pozwala Bożenie przewartościować pewne sprawy - i tu uwaga - my również coś z tego wyniesiemy. Wielokrotnie podczas lektury tej powieści, na mojej twarzy gościł uśmiech. Marta Obuch nawiązała w niej również do twórczości braci Figo Fagot czy Sławomira. W obu przypadkach świetnie wplotła pastisz wykonawców do historii, którą stworzyła. Zabawne sytuacje i barwne dialogi sprawiają, że książki nie chce odkładać się na później. Dodatkowo, gdzieś w tym wszystkim zawarty jest wątek kryminalny...Cóż, czego chcieć więcej? Ja wiem czego. Kolejnych książek autorki! kasiaiksiazki.blogspot.com/2018/06/wiedzma-duszona-w-winie-marta-obuch.html