Utrata. Zatraceni. Tom 1

Przyznaję, że lubię książki "łatwe i przyjemne", aby się odmóżdżyć. Kupiłam "Utratę" właśnie z myślą o lekkiej książki.... i faktycznie tak jest... jednak mimo prostego i trochę przesłodzonego stylu jest w niej coś co powodowało, że czytając ją co chwilę się uśmiechałam, a już po kilku stronach zalewałam się łzami. Po tej książce przychodzi refleksja na temat naszego własnego życia ...czy przeżywamy je tak jakbyśmy tego chcieli? ... czy żyjemy pełnią życia? ... co byśmy zrobili gdybyśmy byli na miejscu głównego bohatera?
Jak dla mnie to jest to książka do której na pewno wrócę...książka z której cytaty zapisałam sobie w moim notatniku i które pewnie zapamiętam i będę się nimi posługiwać.

Polecam :)

bardzo się cieszę ,że wydawnictwo w Polsce zdecydowało się wydać serię Rachel Van Dyken. Książkę o Wesie przeczytałam jednym tchem i z każdą stroną przeżywałam ją coraz bardziej .Uwielbiam styl pisarki trzyma w napięciu ,uczy pokory wobec życia i tego co jest w życiu ważne. Książka na długo pozostanie w mojej pamięci na długo. I nieraz jak życie da mi w kość ,na pewno do niej sięgnę i będę brała "mądrości " Wesa do siebie i zacznę doceniać to co mam... książka warta polecenia do przeczytania OBOWIĄZKOWO !!!!!

OMG!!!
Co za książka!!!
Przeczołgała mnie zupełnie... Co za emocje... Jeszcze nie mogę się pozbierać! Każda strona pełna nadziei, radości, miłości, walki z przeciwnościami losu, ogromną siłą w przeciwstawianiu się temu, co wydawałoby się nieuniknione.
Uważam, że każdy człowiek powinien przeczytać "UTRATĘ". Chylę czoła... Brak mi słów... POLECAM!!! POLECAM!!! POLECAM!!!

Utrata??? Wydawałoby się, że jest to jedno małe słowo, złożone z sześciu liter, niby nic wielkiego, a jednak posiada wielkie znaczenie, tak olbrzymie, że potrafi zmienić całe nasze życie w jednej chwili. Potwierdza się fakt, że w życiu pieniądze nie są najważniejsze. Na pierwszym miejscu powinniśmy stawiać na zdrowie własne oraz bliskich. Pieniądze, to rzecz nabyta, dzisiaj są jutro ich nie ma, a zdrowie mamy tylko jedno. Choroba, to słowo, które potrafi wywrócić życie do góry nogami. Kiedy stajemy przed faktem dokonanym, zdajemy sobie sprawę z upływającego życia, zaczynamy wielu rzeczy żałować, wiele razy wspominać, analizować i rozbierać na czynniki pierwsze słowa...co by było gdyby....Zaczynamy doceniać czas, którego z każdą upływającą minutą czy sekundą jest coraz mniej oraz cenimy chwile spędzone z bliskimi. Nikt z nas nie wie ile jeszcze czasu pozostało do końca naszego istnienia. Tak więc cieszmy się każdą minutą swojego życia, bo nic, ani nikt nie jest niezniszczalny.

„(...)Chcę spędzać z nią czas, a akurat czasu brakuje mi najbardziej. To prawdziwy luksus. Ludzie nie zdają sobie sprawy, jak wiele mają szczęścia. Wiesz, jak mnie to wkurza, kiedy słyszę, jak narzekają na różne bzdury: że lunch był niedobry albo kawa za słaba? Piłbym lurowatą kawę i jadł zepsute jedzenie do końca życia, gdybym tylko miał życie. Rozumiesz?”

Głównymi bohaterami książki „Utrata” są Kiersten Rowe oraz Weston Michels. Młodzi ludzie, którzy są psychicznie pokaleczeni przez życie. Kiersten straciła w wypadku rodziców, którzy utonęli w jaskini podczas nurkowania, natomiast Weston stracił brata po udanej próbie samobójczej oraz wiele lat wcześniej matkę. Oboje przez długi czas nie mogli się pozbierać po starcie bliskich.

„Trudno jest żyć – łatwiej jest umrzeć. Zamykasz oczy i więcej ich nie otwierasz. Co w tym trudnego? Nic – tyle tylko, że cholernie trudno zostawić tych, których się kocha.”

Powieść rozpoczyna się w momencie, kiedy Kiersten zaczyna studia na Uniwersytecie. Poznaje Lisę, swoją współlokatorkę oraz jej kuzyna Gabe'a, z którymi, z miejsca się zaprzyjaźnia. Cała trójka jest ze sobą bardzo zżyta. Podczas rejestracji w centrum obsługi studenta Kiersten po dokonaniu formalności odchodzi od stolika i wpada na nieznajomego chłopaka. Jest nim Weston, jak się potem okazuje, to opiekun studentów pierwszego roku. Weston jest tym szczęściarzem, który posiada wszystko to, o czym inni mogą tylko marzyć: jest mądry, ma dobry wygląd, powodzenie wśród dziewcząt. Szybkie i drogie samochody. Kilka domów. Bogatego i wpływowego ojca. Jest najlepszym w tym co robi. Po prostu życie jak z bajki. Lecz bez zdrowia to wszystko się nie liczy, nie mają znaczenia pieniądze, majątek, luksus, a los lubi płatać nam różne figle. Chłopak może mieć wszystko czego zapragnie, aż nagle pewnego dnia dowiaduje się, że jest nieuleczalnie chory i tylko cud lub eksperymentalne leki mogą go ocalić. Wtedy poznaje Kiersten. Piękna dziewczyna zawróciła Westonowi w głowie od pierwszego spotkania. Ich związek rozwijał się w błyskawicznym tempie. Weston znalazł w Kiersten powód by walczyć o życie. Chciał się z nią ożenić, mieć dzieci i zestarzeć się przy jej boku. Czy będzie im dane przeżyć wspólnie życie? Czy Weston wyzdrowieje? Kogo spotka w szpitalu? Jak zareaguje Kiersten na wieść, że Weston zataił przed nią pewne fakty ze swojego życia? Jakie plotki krążyły na tema Westona?

Ciągle sobie powtarzam, że nie dam się zwieźć napisom na okładce, które chcą mnie przekonać do tego, że to przecież bestseler, a w dodatku jakiś przystojny mężczyzna łypie na mnie tajemniczo i zachęca jeszcze bardziej do sięgnięcia po tę pozycję. Zgadzam się, uległam i się zatraciłam. Ale jak to naprawdę wyglądało, gdy zapoznałam się z treścią?

Kiersten i Wes to przeciwieństwa, które ponoć się przyciągają. Tylko co, gdy te przyciąganie nie powinno mieć naprawdę miejsca? W końcu ona jest pierwszoroczniaczką, a on? No właśnie. Kim tak naprawdę jest? Czy jesteś w stanie poznać kogoś, gdy plotki krążące na jego temat sprawiają wrażenie, że nie chciałbyś zostawać z nim sam na sam? Wiele przemawia za tym, by Kiersten trzymała się od niego z daleka. Nawet czas nie jest ich sprzymierzeńcem, ale tylko on o tym wie…

Już na samym wstępie, muszę zwrócić uwagę na to, że jest to pozycja dla nastolatek. Może trochę starszych, ale wciąż nastolatek. Jak dobrze wiecie, ja już do tego grona się nie zaliczam, ale to nie przekreśla mojego parę lat młodszego mózgu, który uwielbia takie pozycje. Tylko proszę, niech będą zaskakujące. W tym przypadku niestety zaskoczenia zabrakło.

Ale pomimo tego braku zaskoczenia, historię Kiersten i Wesa czyta się przyjemnie i szybko, wręcz bezproblemowo. To sprawia, że może nie jest to lektura, którą każda osoba powinna przeczytać (w tym przypadku kładę nacisk na dziewczyny, gdyż mężczyźni, raczej nie odnajdą się w tej historii). To jednak na pewno nie zawiedziecie się okropnie gdy po nią sięgniecie.

Brak zaskoczenia jest spotęgowane tym, że historia jest nazbyt przewidywalna. Chociaż przyznam, że oczekiwałam trochę innego zakończenia tej historii. Lecz to tylko moje obiektywne spojrzenie na sposób wykreowania historii przez Panią Rachel. Może moja ocena wynika z tego, że ostatnio takich historii trochę się naczytałam i dlatego ta pozycja nie wydaje się zbytnio wyróżniająca? Wszystko też zależy od tego, czego oczekujecie po tej lekturze. Gdyż, jeżeli szukacie w niej miłości, która w rzeczywistości zbytnio nie miałaby możliwości istnieć, to zdecydowanie strzał w dziesiątkę.

Mogłabym się pokusić nawet o stwierdzenie, że historia jest nazbyt wyidealizowana, a rodzące się uczucie między tą dwójką nie zastało zbyt dobrze wykreowane. Może zabrakło stron, bądź zbytnio pobłażliwe potraktowana została cała historia. Tego nie wiem, lecz sądzę, że dla wielu z was pozycja może być miłą odskocznią od trudnych tematów. Ot tak, książka na jeden niezobowiązujący wieczór.

Ta recenzja będzie nietypowa. Będzie interaktywna. Każdy z Was, indywidualnie, może sprawdzić, czy Utrata jest dla niego odpowiednia. Wystarczy odpowiadać na pytania i poruszać się po recenzji według wskazówek.

(1.) Kierstin pochodzi z małego miasteczka, z dziury zabitej dechami, w której wszyscy się znają, a otrzymanie oceny niedostatecznej grozi wpisem do tamtejszej gazety. Dziewczyna trafia na Uniwersytet Waszyngtoński, a jej współlokatorką zostaje Lisa, zmieniająca-co-tydzień-chłopaka-wielbicielka-tatuaży-na-męskich-sześciopakach.
Kierstin już pierwszego dnia robi z siebie idiotkę i to na oczach mega przystojnego chłopaka. Bo tylko taka oferma jak ona mogłaby pomylić jego ośmiopak z drzewem. Tak. Ośmiopak.
Czy lubisz książki z wątkiem romansu między nieśmiałą nastolatką a super przystojnym chłopakiem?
TAK – przejdź do akapitu 4
NIE – przejdź do akapitu 6

Dosyć infantylna, ale budująca powieść o wyzwalaniu się z traumy po tragicznych przejściach. Więcej w niej romansu i miłości, niż psychologii czy analitycznego spojrzenia na problem. Słodka do bólu, polukrowana jak babka wielkanocna, momentami drażniąca nierealnością zdarzeń opowieść trzyma czytelnika przy sobie pomimo wszystko. Nie wiem czemu tak się dzieje, ale finał jest taki, że bez specjalnego obciążenia można poddać się pocieszającej sile tej lekturki. Na wakacyjny czas bez zobowiązań – jak najbardziej.

„Utrata” to książka, na którą czekałam naprawdę długo. Od kiedy tylko zobaczyłam ją w kwartalniku Feerii, nie mogłam się doczekać, każdy dzień był męką, gdyż już po opisie wiedziałam, że mi się spodoba. Na domiar tego okładka, która pojawiała się ostatnio coraz częściej w internecie, nie dawała mi spokoju. Czekałam i czekałam. Dni do premiery zbliżały się wielkimi krokami, a ja niepokoiłam się coraz bardziej, gdyż kurier z moim egzemplarzem gdzieś zaginął. Nie pojawiał się u mnie aż do wczorajszego dnia. Nawet nie wyobrażacie sobie mojej radości, kiedy w końcu trzymałam w dłoniach tę książkę. Uśmiech od ucha do ucha, klaskanie w dłonie jak typowa blondynka, a także miłe zdenerwowanie w brzuchu. To były oznaki jakie rzadko odczuwam przed lekturą, byłam podekscytowana jak mało kiedy. Ale w końcu zabrałam się za czytanie co zresztą mogliście zauważyć na mojej stronie na Facebooku.

Jak przebiegło moje czytanie? Czy mi się podobało?

Wszystko już opowiadam.

Kiersten zaczyna studia, jest pierwszakiem, który próbuje odnaleźć się w nowym miejscu, wśród tylu nowych ludzi. Od dwóch lat unika wszelkich kontaktów z rówieśnikami, ale pod groźbą wujka w końcu musi wyjść z domu i zacząć normalnie żyć. Dziewczyna boi się tego, nie może pozbierać się po stracie rodziców, dlatego wciąż bierze antydepresanty, które powinna dawno temu odstawić. Wujek razem z ciocią i całą rodziną liczą, że szkoła i powrót do normalności pozwolą Kiersten na nowo zacząć żyć. W pierwszy dzień, kiedy rejestruje się na kampusie, poznaje Westona, chłopaka, który wywołuje u niej silne uczucia sprawiając, że jest nimi przerażona. Wszystko jest tak bardzo intensywne i nowe. Nie wie dokąd to ich zaprowadzi, ale jest gotowa zaryzykować, po to by żyć.

„Powtarzałam to w kółko niczym mantrę, aż pomyślałam, że tracę rozum. To nie działo się naprawdę. Nie śniłam znów tego samego koszmaru. To nie działo się naprawdę.

Kiedy człowieka budzi jego własny krzyk, to nie wróży nic dobrego.”

„Utrata” to książka przede wszystkim o życiu i wartościach życiowych. Pokazuje jak wiele ludzi lekceważy swój żywot dla głupot i nie stara się przeżyć go pełną piersią. Oprócz tego udowadnia, że miłość rodzicielska, ale także naszej drugiej połówki jest bardzo ważna w chwilach zwątpienia i bólu. Bohaterowie tej książki uczą nas wielu ważnych rzeczy, jednak przede wszystkim uświadamiają nam, że trzeba kochać całym sercem i nie bać się swoich marzeń, bo czasem kończy nam się czas, a wtedy już nie możemy zrobić nic.

Weston stracił w życiu już bardzo wiele i kiedy słyszy kolejny wyrok, nie może się z tym pogodzić. Jednocześnie chce zrobić coś dobrego, coś co odmieni jego życie, wtedy właśnie spotyka na swojej drodze Kiersten, dosłownie wpadają na siebie, już od tego pierwszego spojrzenia czuje do niej coś wyjątkowego i trwałego. Wzbrania się przed tym, opiera się temu uczuciu z całych sił, ale w końcu i ich mu braknie. Pozwala sercu prowadzić się przez kolejne tygodnie i miesiące, nie żałując niczego co robi. Kiersten jest jego światełkiem, które wkracza do jego życia. Oboje uzdrawiają się z przeszłości, która boleśnie odcisnęła piętno na ich życiu.

„Pozwolono mi założyć dżinsy i koszulę, dzięki czemu mogłem swobodnie przytulać Kiersten, bez obaw, że będę świecił gołym tyłkiem. Siedziała więc między moimi nogami, opierając się o moją pierś. Od czasu do czasu poklepywała mnie po nodze, jakby chciała mi przypomnieć, żebyśmy cieszyli się każdą chwilą. Ten czas należał do nas.”

Powieść jest pełna uczuć, miłość dotyka nas na każdej stronie, w każdym zdaniu. Jesteśmy przesyceni nią od stóp do głów, dla niektórych to może za dużo i stwierdzą, że jest przesłodzone. Również uważam, że trochę Autorka przesadziła z miłością w tej książce, ale jednak jestem bardzo zadowolona i na pewno sięgnę po kolejne tomy tej nowej serii „Zatracona”. Jestem swoją drogą bardzo ciekawa tego co będzie dalej. Także w tej książce jako w jednej z niewielu przeczytałam podziękowania od Autorki i jestem nimi poruszona. Rachel Van Dyken prosi by mówić o tej książce, by pisać o niej opinie, więc piszę i jestem jej nową fanką. Bo dzięki tym kilku zdaniom od niej, dowiadujemy się garstki wiadomości z jej życia i poznajemy lepiej ją oraz jej inspirację do napisania tej powieści.

Polecam Wam tę historię z całego serca, jestem poruszona i szczęśliwą, że mogłam to przeczytać, gdyż uświadomiła mi kilka cennych rzeczy. Przede wszystkim, że życie jest krótkie i trzeba z niego brać garściami, także to, że nie ważne jaką mamy rodzinę, ważne by docenić to, że w ogóle ją mamy. A także to co najważniejsze, że warto kochać i nie bronić się przed tym uczuciem, bo jest piękne i sprawia, że patrzymy na wszystko inaczej.

Moja ocena to 9/10, nawet jeśli jest przesłodzona to i tak warta każdego grosza i każdego przeczytanego słowa, zdania. Uwielbiam książki z przesłaniem, dlatego proszę Was, przeczytajcie!

Pozdrawiam,

Wydawnictwo Feeria Young

Stron: 304

Wasza Dominika

Cytaty: „Utrata” Rechel Van Dykel

Niezbadane są wyroki losu. Nigdy nie wiemy co dla nas przyszykuje. Czasem gorąco nas zaskoczy, a innym razem wywoła niewyobrażalny smutek i ból. Najważniejsze jednak jest to, aby pomimo przeciwności losu cieszyć się życiem i nawet jeśli jest bardzo źle, odnaleźć w sobie siłę do walki.

Kiersten nie jest zwykłą dziewczyną. Od dwóch lat nie może pogodzić się z tym co ją spotkało. Tragedia jaka na nią spadła całkowicie wywróciła jej życie do góry nogami, wywołując potworny ból i smutek. Obecnie rozpoczyna studia i już w pierwszy dzień poznaje niesamowicie przystojnego Watsona, który niespodziewanie zostaje jej opiekunem roku. Dziewczyna jest nim oczarowana, z resztą tak samo jak Watson nią. Powoli między tą dwójką rodzi się uczucie, a Watson widząc jak bardzo przygnębiona jest Kiersten pragnie za wszelką cenę ją uszczęśliwić. Nie ma jednak zbyt wiele czasu. Mężczyzna skrywa przykrą i bolesną tajemnicę, o której nie wie nikt, nawet Kiersten. Co się stanie, gdy prawda wyjdzie na jaw? Czy ich miłość będzie miała szansę przetrwać?

„Utrata” to książka która intrygowała mnie już od dłuższego czasu. Gdy zagłębiałam się w lekturę spodziewałam się, że na pewno będzie to dla mnie niezwykłe doświadczenie. Nie spodziewałam się jednak, że książka okaże się prawdziwym rollercoasterem emocji i wywoła tak ogromny wstrząs w moim świecie, że jeszcze długo po przeczytaniu nie będę mogła dojść do siebie. Rachel Van Dyken zaserwowała mi piękną i niezwykle poruszającą opowieść o dwójce młodych ludzi, których połączyło ogromne uczucie. Jednak droga do szczęścia okaże się niezwykle kręta i wyboista, a pokonanie przeciwności losu może się okazać trudniejsze, niż mogliby przypuszczać.

Nurt New Adult stał się ostatnio bardzo popularny w literaturze i nie ma się co dziwić, gdyż są to książki wyjątkowe. Pełne prawdziwych emocji, ludzkich dramatów, ogromnych miłości i namiętności, które pobudzają zmysły. „Utrata” to książka, która bez wątpienia klasyfikuje się do tej kategorii. Mamy tutaj nastoletnią dziewczynę dotkniętą straszną tragedią, która w żaden sposób nie może sobie z nią poradzić. Spotyka na swojej drodze przystojnego złego chłopca, który skrywa bolesną tajemnicę. Między nimi od razu zaczyna iskrzyć i choć Kiersten próbuje bronić się przed rodzącym się uczuciem wie, że na dłuższą metę, nie będzie w stanie ulec urokowi Watsona. Powoli odkrywają siebie nawzajem. Życie ma jednak względem nich inne plany. Czy uda im się pokonać przeciwności losu? Czy będzie im dane być razem?

„Utrata” to książka piękna, ale też niezwykle smutna. Głęboko porusza, rozdzierając duszę i serce na milion kawałków. Zmusza nas do zastanowienia się nad kwestią życia i śmierci. Dotyka najczulszych strun w naszym wnętrzu, sprawia, że jesteśmy rozbici emocjonalnie, ale jednak wciąż pielęgnujemy w sobie wiarę i nadzieję. Autorka stworzyła niezwykle prawdziwą i bolesną historię. W mistrzowski sposób ukazała portrety psychologiczne swoich bohaterów, zarówno tych pierwszoplanowych, jak i tych odgrywających mniej znaczące role. Akcja jest dynamiczna, a w miarę przebiegu wydarzeń przyspiesza coraz bardziej. Emocje wylewają się z każdej strony, a my do samego końca siedzimy jak na szpilkach.

Książka Rachel Van Dyken mieni się całą feerią barw. Na przemian daje nam radość, by zaraz zasmucić, a nawet zezłościć. Ja osobiście czułam frustrację, gdy widziałam w jakim kierunku zmierza ta historia. Nie mogłam pogodzić się z tym co spotkało głównych bohaterów i z czym tak naprawdę musieli się mierzyć. Los ich nie oszczędzał i cały czas rzucał im kłody pod nogi. Miłość jaka ich połączyła dała im nadzieję i wiarę, że przetrwają najgorsze. Między bohaterami nawiązuje się niezwykła więź, a autorka ukazuje ją w piękny i subtelny sposób. Jest namiętność, ale też ogromna czułość, która aż rozgrzewa serce. Rachel Van Dyken poza miłością, która jest tutaj najważniejsza, opowiada też o przyjaźni. Widzimy jak między bohaterami nawiązują się przyjacielskie więzi, które przetrwają nawet największą burzę. W książce poruszone są trudne i przykre tematy, takie jak choroba, strata, radzenie sobie z traumatycznymi wspomnieniami i poczuciem winy. I choć nie jest nam łatwo czytać o takich sprawach, w jakich niewytłumaczalny sposób sięgamy po takie książki. Być może właśnie, licząc na te wielkie emocje i wrażenia, które wbiją nas w fotel. Mogę Was tylko zapewnić, że „Utrata” da Wam to wszystko i to z nawiązką.

„Utrata” to emocjonalna i niezwykle poruszająca opowieść, o stracie, bólu i cierpieniu, a przede wszystkim o potędze uczucia jakim jest miłość. To książka która wyciska łzy z oczu, ale też wnosi do naszych serc odrobinę światła i nadziei. Jestem oczarowana i całkowicie urzeczona tą historią. Żałuję tylko, że tak długo zwlekałam z jej poznaniem. Pozostaje mi tylko zachęcić Was (jeśli jeszcze tego nie zrobiliście), do sięgnięcia po „Utratę” i na własnej skórze przekonać się jak wiele emocji może skrywać jedna książka. Gorąco polecam!

Zaraz po wyjściu Utraty Rachel van Dyken, tyle się nasłuchałam i naczytałam pozytywnych recenzji na jej temat, że byłam przygotowana na wiele. W szczególności na łzy, bo właśnie praktycznie wszystkie recenzje opisywały tę książkę jako wzruszającą, emocjonującą, więc przygotowałam sobie zapas chusteczek. I bardzo się one przydały.

Kiersten rozpoczyna naukę na Uniwersytecie Waszyngtońskim. Dziewczyna nikogo tam nie zna, przez przejścia z przeszłości ciężko jest się jej zapoznać z innymi ludźmi, jest wycofana na świata. Jednak los chce, aby stawiła czoło wszystkim swoim lękom, dlatego poznaje ona Wesa, chłopaka z ośmiopakiem, który ma tajemnice.

Zanim zabrałam się do czytania ogarnął mnie lekki strach. A co jak mi się ta książka nie spodoba? Co jeśli nie zrozumiem dlaczego wszyscy się nią zachwycają? A co jeśli jestem już za stara na takie książki? Moje obawy były bezpodstawne. Już od pierwszych stron książka mnie zainteresowała, a pojawienie się Wesa sprawiło, że ją pokochałam. A muszę przyznać, że bardzo rzadko mi się przydarza, aby już na początku wiedzieć, że będzie to jedna z lepszych książek tego roku.

Na początku muszę wspomnieć o bohaterach, którzy są naprawdę dobrze stworzeni. Kiersten i Wes oczywiście wybijają się na pierwszy plan, ponieważ to z ich perspektyw możemy poznać całą historię. Oboje są bardzo intrygujący, bo mają oni tajemnice. Kiersten zmaga się z demonami przeszłości. Dziewczyna nie może się pogodzić z tym, że jej rodzice zginęli w wypadku i obwinia się o to. Bardzo się z nią zżyłam, czułam jej ból, ogromnie jej współczułam.

Weston za to skradł moje serce. Toż to chłopak marzenie. Poza dobrym wyglądem, jest troskliwy, opiekuńczy, zabawny. Chociaż muszę przyznać, że na początku trochę uznałam go za stokera, ale sama z przyjemnością takiego stokera jak Wes bym przygarnęła. I również skojarzył mi się on nieco z Daemonem z Obsydianu. No tak, ale poza tymi wszystkimi pozytywami, które wymieniłam musi być jakieś ale. I jest, bo chłopak cierpi na raka. Codziennie musi brać eksperymentalne leki, ponieważ standardowe środki już zawiodły, a jedyną nadzieją uratowanie jego życia jest operacja, która nie jest łatwa, bo guz jest umiejscowiony w trudnym miejscu. Pokochałam Westona za to, że mimo choroby nie poddaje się. On również ma za sobą ciężką przeszłość, ale wszystkie te czynniki, które mu się przydarzyły sprawiły, że jest jeszcze silniejszy i walczy. Jak chce coś osiągnąć to tak będzie.

Również polubiłam się z pozostałą dwójką bohaterów, a mianowicie z Lisą, współlokatorką Kiersten, oraz Gabem. Lisa była naprawdę super. Szalona dziewczyna, trochę zakręcona na punkcie chłopaków, ale pozytywnie zakręcona, takich przyjaciół to ze świecą szukać. Co do Gabe'a, to chociaż go lubiłam, to momentami mnie denerwował, bo bałam się, że przez niego ta książka pójdzie w kierunku kolejnego trójkąta miłosnego i nie lubiłam jak zbytnio kręcił się wokół Kiersten. Jednak z drugiej strony chciałabym poznać bliżej jego przeszłość.

Gdy czytałam pierwszy tom z serii Zatraceni, cały czas szczerzyłam zęby do książki i jednocześnie chciało mi się śmiać i płakać. Czasami były to łzy szczęścia, a czasami łzy nad losem bohaterów. Naprawdę nie sądziłam, że ta lektura wywoła u mnie aż tyle emocji i tak mi się spodoba. Najbardziej ujął mnie moment, gdy Kiersten stworzyła sobie listę rzeczy, które musi zrobić i tam był punkt, gdzie napisała, że chciałaby przeczytać Dumę i uprzedzenie. W scenie, gdy Wes podarował jej tę książkę, piszczałam, płakałam i cieszyłam się jak oszalała. To było takie romantyczne i cudowne.

Historia Kiersten i Westona została opowiedziana w taki sposób, że ciężko mi było oderwać się od książki. Jak czytałam nie chciałam zbyt szybko jej przeczytać, ale jak nie czytałam to chciałam wrócić do lektury. Niestety krótkie rozdziały nie pomagały w odkładaniu tej książki, bo ciągle sobie powtarzałam: "Jeszcze tylko jeden rozdział". Koniec końców przeczytałam ją bardzo szybko i miałam ochotę ponownie ją przeczytać.

Czy są jakieś minusy tej książki? Pewnie można by było się przyczepić, że takich historii jest na pęczki i można uznać ją za schematyczną, ale nawet jak historia została powielona, to została ona napisana w tak interesujący sposób, że broni się i nic dziwnego, że zyskuje taką rzeszę fanów. Przyznam, że chciałabym zobaczyć wersję filmową Utraty. To byłby hit kinowy, a aktorzy, którzy wcieliliby się w rolę mają zapewnioną niezłą karierę.

A jeśli już miałabym powiedzieć czy coś mnie rozczarowało, to powiem że zakończenie. To znaczy z jednej strony mnie nie rozczarowało i mnie cieszyło, ale z drugiej strony chciałabym, aby zakończyło się trochę inaczej. Mimo to książka niesamowicie mi się podobała i myślę, że za jakiś czas ponownie ją przeczytać, bo ta historia jest ujmująca.