Srebrna Krew. Dzieci Nocy. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 02.2023)

✨Pióro autorki jest tak bardzo lekkie i przyjemne, że to szok, czytało mi się to świetnie. Nie dość, że świetnie to jeszcze szybko, za szybko bo potrzebuję na teraz więcej. ✨Świetny pomysł na książkę, wilkołaki. Rzadko kiedy szczególnie teraz spotyka się tak dobrze napisane książki, w których występują właśnie wilkołaki. Brakowało mi książek właśnie z tymi istotami, a bardzo je lubię, to są moje ulubione istoty nadprzyrodzone, strzał w dziesiątkę, książka idealna dla mnie i wszystkich, którzy oglądali i filmy, seriale, lub czytali kiedyś książki o wilkołakach. Sama fabuła i wątek kryminalistyczny to po prostu perełka. Kiedyś na wattpadzie było naprawdę sporo 'książek' o wilkołakach, gdzie wspominana w książce więź mate była opisywana na zasadzie nie znamy się, ale kochamy. Tutaj zamiast tego dostajemy dwie postanie, które nie chcą tej więzi, próbują z nią walczyć i wyciszyć, no po prostu świetne, enemis to lovers i rzeczywiście to tutaj czuć, nie są do siebie nastawieni przychylnie, dopiero z biegiem czasu zaczynają się... i tego wam nie powiem, tolerować, lubić, kochać? Musicie się sami dowiedzieć. Jak na tylnej okładce jest napisane slowburn ich relacja rozwija się powoli i to jest świetne. ✨Bohaterowie. Harper - to silna kobieca postać, z zadziornym charakterkiem, ale ma swoje koszmary i demony z przeszłości, została wychowana na wojowniczkę/żołnierza. Całkowicie szczerze uwielbiam tą postać. Biago - to alfa, który jest mate Harper, nigdy nie chciał partnerki, ale ją znalazł w dość niecodzienny sposób. Również ma charakterek. Postacie drugoplanowe/poboczne tutaj autorka mnie zaskoczyła, w niektórych książkach tych postaci się nawet nie pamięta, a tu proszę te postacie są naprawdę dobrze napisane. Potrzebuję więcej tak dobrych książek.

Yooooo, bardzo mi się podobała mimo że nie lubię tropu wilkołaków. Polecam, ale jest dość sporo błędów w tekście. Pomylone wyrazy, zaznaczone na czerwono końcówki wyrazów itp.

Ciekawa i wciągająca :)

KOCHAM TĄ KSIĄŻKĘ!!

Bardzo wciągająca książka

"Srebrna krew" to pierwsza książka autorstwa Katarzyny Pieczykolan, którą miałam okazję przeczytać. I w zasadzie, gdyby nie book tour zorganizowany przez wydawnictwo romantyczne, zapewne nigdy nawet bym po nią nie sięgnęła. Dlaczego? Z bardzo prostej przyczyny. Tematy wilkołaków i wampirów zostawiłam za sobą już wiele lat temu i nie planowałam już nigdy do niego nie wracać. Co zatem skłoniło mnie do wzięcia udziału w zabawie? Muszę przyznać, że była to czysta ciekawość i chęć wzięcia udziału w czymś, czego wcześniej nie robiłam. Czy zatem pomysł wzięcia udziały akurat w tym konkretnym book tourze był trafiony? Zdecydowanie tak, ponieważ gdybym się na to nie zdecydowała, straciłabym szansę na poznanie naprawdę świetnej historii. Główną bohaterką "Srebrnej krwi" jest Harper, która jako mała dziewczynka dołączyła do Dzieci Nocy — organizacji mającej za zadanie strzec wilczego sekretu i zapobiegać terroryzmowi. Jej członkami są stworzone przez Emrona hybrydy. Jedynym wyjątkiem od tej reguły jest właśnie Harper — czystokrwista wilczyca, która jednocześnie jest ulubienicą i najlepszym z żołnierzy służących alfie. Jednak mimo przywilejów, jej życie wcale nie jest takie wspaniałe, jak mogłoby się wydawać. Jest bowiem pełne bólu, tragicznych wspomnień i koszmarów, które stara się ukrywać przed innymi członkami swojego stada. Pewnego dnia, gdy w pobliżu zamku, w którym Emron urzęduje, ludzie odnajdują ciało młodego chłopaka, wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, szczególnie kiedy okazuje się, że jego śmierć była związana z nieudaną próbą stworzenia hybrydy. W pierwszej chwili podejrzenia padają oczywiście na Emrona, ponieważ w wilczym świecie tylko on jest z nimi kojarzony. Jednak czy w rzeczywistości faktycznie miał coś wspólnego z tą śmiercią? Zaraz po tym incydencie Harper zostaje wysłana na misję do Waszyngtonu. Jednak, zamiast wrócić z niej prosto do domu, trafia w ręce jednego z włoskich alf — Biaga Torcello, który siłą próbuje wyciągnąć z dziewczyny prawdę o tajemniczym zgonie. Jednakże czy to jedyny powód, dla którego Biago postanowił uprowadzić Harper? Otóż nie, bowiem okazują się, iż on i Harper są sobie przeznaczeni. Czy łącząca ich więź pomoże im w odkryciu, kto stoi za nielegalnym tworzeniem hybryd? Odpowiedź na to oraz inne nurtujące Was pytanie znajdziecie, zagłębiając się w lekturze "Srebrnej krwi". Muszę przyznać, że książka Katarzyny Pieczykolan naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyła. Jestem pełna podziwu, jak fantastycznie udało jej się połączyć nadnaturalny romans z motywem slow burn z naprawdę ciekawym, doskonale zaplanowanym i intrygującym wątkiem kryminalnym, co zdecydowanie wpasowało się w mój literacki gust! Zdziwieni? Ci, którzy znają mnie trochę dłużej, na pewno doskonale pamiętają, że zanim w pełni zatraciłam się w świecie romansów, czytałam w zasadzie tylko kryminały. Ale wróćmy do meritum. Historia opisana w "Srebrnej krwi" jest jedną z tych, które wciągają od samego początku i trzymają w napięciu aż do ostatniej kropki, dlatego pewnie nikogo nie zdziwi, że tak właśnie było i w tym przypadku. Postacie Harper i Biaga są wykreowane w dość ciekawy sposób. Oboje są alfami, zatem lubią dominować. Harper została w przeszłości mocno doświadczona przez los, ale mimo wszystkich bolesnych doznań, nigdy się nie poddała i każdego dnia walczy o to, by traktowano ją z szacunkiem. Wprawdzie w książce następuje taki moment, gdy odkrywamy również tę jej słabszą, kruchą stronę, ale osobiście uważam, że było to potrzebne, ponieważ pozwoliło to czytelnikowi na spojrzenie na nią z innej perspektywy. Musimy pamiętać, że to kobieta po przejściach, która też ma prawo do chwili słabości. Jeżeli natomiast chodzi o Biaga, to zdecydowanie zaimponował mi swoją troską oraz wsparciem, jakie okazał swojej Mate. Polubiłam go w zasadzie od samego początku i nie podobało mi się jego zachowanie, tylko w momencie, gdy dowiedział się o pewnym zdarzeniu z przeszłości, które dotyczyło jego bratniej duszy, a które tłumaczy jej wycofanie w stosunku do mężczyzn. Wydaje mi się, że był nieco zbyt nachalny i zbytnio naciskał w pewnych kwestiach, dlatego pod koniec nieco zaburzyło mi to ogólne postrzeganie jego postaci. Jestem również nieco zawiedziona tym, że pierwszy tom został podzielony na dwie części. Nie jestem zwolennikiem takiego zabiegu i osobiście wolałabym przeczytać pierwszy tom w całości, nawet jeżeli miałby z niego wyjść naprawdę pokaźna cegła. Ale jak to mówią: jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Nie mniej jednak zaczynam odliczać już dni do premiery drugiej części, bo jestem strasznie ciekawa, jak potoczą się dalsze losy Harper i Biaga.

Tę książkę przeczytałam za "jednym zamachem". Akurat wracałam z ferii, więc miałam kilkanaście godzin na czytanie. Wtedy postanowiłam przeczytać pierwszą część Wilczków. Bardzo się wciągnęłam w ich historię, dzięki czemu (albo przez to) bardzo szybko ją przeczytałam. Mogę powiedzieć, że pochłonęła mnie ona całkowicie. Gdy podróżujące ze mną osoby prosiły mnie, żebym się na chwile oderwała i zagrała z nimi w jakąś grę, mówiłam, że jak skończę rozdział, po czym czytałam dalej. Kolejny rozdział i kolejny. "Jeszcze chwila i z Wami gram" - mówiłam. Chwila zamieniała się w dwadzieścia minut, a potem w godzinę, dwie... Mimo tego, że książka została przeze mnie przeczytana w jedno popołudnie, to mogłabym opowiadać o niej i o tym, co przeżywałam czytając ją o wiele dłużej. Urzekła mnie ona od pierwszych stron. Od samego początku zakochałam się w tej książce. Nie ma słów, które opisały by moją miłość do historii Harper i Biaga. Jest ona po prostu CUDOWNA I NIEZWYKLE INETRESUJĄCA. Bohaterowie tej książki są niesamowicie przedstawieni. Ich charaktery są bardzo wyraziste. Każda z postaci jest inna i czytelnik po samym opisie może określić o kim jest mowa. Moim zdaniem jest to pozytywny aspekt tej książki, ponieważ na początku myliłam imiona (nie wiem nawet dlaczego) i ich zachowania umożliwiały mi przypomnienie, kim jest dana osoba. Jak już wcześniej wspomniałam bohaterowie Wilczów są cudni (no oprócz Victora Cristello ale to chyba oczywiste...). Całym sercem uwielbiam Harper i Biago. Ich duo zawładnęło moją duszą. Harper. Jedna z najsilniejszych kobiet, o których czytałam. Dziewczyna ciężko pracowała, żeby być mistrzynią w swoim fachu. Jej sposób myślenia był godny podziwu. Byłam pod wrażeniem, jak zachowywała zimną krew w trudnym sytacjach. Podziwiam ją też za to, że mimo swojej traumy, dotyczącej pewnego miejsca, postanowiła pomóc w poszukiwaniach twórcy hybryd. Chciałabym też dodać, że zdażyło mi się czuć smutek, czytając o Harper. Opisy jej traumy i złych wspomnień powodowały u mnie ucisk w klatce piersiowej. Jest to niesamowite, jak autorka utworzyła tę historię i ją opisała. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Biago. Mężczyzna ze snów chyba każdej kobiety. Człowiek idealny. Nie wiem, jak on to zrobił ale po samym zapachu jakiejś dziewczyny wiedział, że to ona, ta jedyna. Wow. Na prawdę zaskoczyło mnie to, że choć jej nie znał, zapamiętał zapach i potem od razu skojarzył. Byłam pozytywnie zszokowana. Rozczulały mnie momenty, w których Biago dbał o Harper i się o nią troszczył. Czytając te sceny moje serce się rozpływało. Jeszcze większe wrażenie na mnie zrobiło to, że alfa potrafił powstrzymać Harper od zabicia kolejnej hybrydy, którą znaleźli. Powstrzymywał ją od agresji w przyzwoity sposób. Przemawiał do niej. Dawał jej do zrozumienia, że ta istota przyda się im w śledctwie. Szanuję go za to. Jest natomiast jedna rzecz, która mi się nie spodobała w tej książce. Jedyną wadą tej książki jest to, że czytelnik się może od niej uzależnić. Jest ona wspaniała, więc czytelnik czyta, czyta i nie może się oderwać. Podsumowując "Srebrna krew" to CUDOWNA książka. Polecam ją KAŻDEMU. Jeśli nigdy nie czytaliście książki o wilkołakach, o romansie lub nie lubicie takiej tematyki to uważam, że ta książka diametralnie zmieni Wasze zdanie. Przeczytałam tę historię i jest ona jedną z moich ulubionych. Mam nadzieję, że u Was też trafi do najbardziej uwielbianych przez Was książek. 5/5⭐ ig: ki_czyta

“Wilk bez watahy popada w obłęd. Tak samo, jak stado bez alfy się gubi.” “Srebra Krew” to fantastyczna historia, napisana na najwyższym poziomie. Idealnie sprawdzi się dla wszystkich fanów seriali tak jak Teen Wolf czy The Originals gdzie występują wilkołaki, tajemnicza fabuła i wątek kryminalny. Najlepsze jednak zostawiłam na koniec. Autorka zafundowała nam bardzo sensualne, romantyczne i hipnotyzujące slow burn. Katarzyna Pieczykolan opowiada nam historię Harper, która jako dziecko została porwana, dołączyła do Dzieci Nocy i została najlepszym żołnierzem Emrona. Organizacja do której należy zajmuje się utrzymaniem istot nadprzyrodzonych w tajemnicy oraz zapobieganiem terroryzmowi. Podczas jednej z misji dziewczyna trafia w ręce Biago Torcello - mężczyzny intrygującego, hipnotyzującego i pociągającego. Szybko okazuje się, że parę łączy wyjątkowa więź, której oboje nie chcą, jednak przeznaczenia nie da się tak łatwo oszukać. Będą musieli mierzyć się ze swoimi obawami, tajemniczymi morderstwami, oraz nowym niebezpieczeństwem - ktoś nielegalnie tworzy hybrydy. Pierwszy tom z serii “Dzieci Nocy” bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Nie ukrywam, że książka hipnotyzuje czytelnika już na starcie i wciąga w swój intrygujący świat. Autorka zapewnia nam dynamiczną akcję, nieszablonową fabułę i zwroty, które potrafią zmrozić krew w żyłach. Mogę śmiało powiedzieć, że tak jak nasze wilczki, autorka już na samym początku łapie nas w swoje szpony i nie wypuszcza do samego końca. Muszę przyznać, że ta historia to totalnie moje klimaty, a motywy i wątki w tej historii zostały świetnie przemyślane i zaplanowane. Czuć, że autorka świetnie bawiła się podczas pisania, przy czym wykonała dobrą robotę i oprócz nieszablonowej fabuły, przygotowała dla nas fajne smaczki, które intrygują i zaskakują. Wykreowani bohaterowie, to czysta magia. Dostajemy dwójkę samców alfa. Harper jest kobietą z krwi i kości, zahartowaną przez bolesne doświadczenia. Każdego dnia walczy o siebie, o swoją pozycję i szacunek. Jej odwaga, spryt i inteligencja niejednokrotnie mi zaimponowały. Lubię jej charakterek i aurę jaką wokół siebie wytwarza. Biago, choć samiec alfa, to uwielbiam go całym serduchem. Męski, samodzielny, niebezpieczny i piekielnie uzależniający. Choć kocham jego władczą stronę, to mnie kupił swoją dobrocią, troską i wsparciem jakie okazał Harper. I mimo, iż mamy tutaj slow burn, to tak naprawdę te emocje, uczucia i przyciąganie pomiędzy głównymi postaciami jest wyczuwalne już od ich pierwszego spotkania. Ich relacja jest dopięta w każdym najmniejszym szczególe, a sama sprawa więzi Mate, to dla mnie totalne mistrzostwo. Dosłownie, chcę więcej! Już po moich wcześniejszych zdaniach, możecie się domyśleć, że fabuła tej historii jest bogata. Ciągle coś się dzieje. Dynamika nie zwalnia ani na moment. W tej książce nie ma czegoś takiego jak nuda. Wątek hybryd łączy się z wątkiem tajemniczych morderstw, wątek przeszłości Haper łączy się z jej przyszłością, tajemnice się na siebie nakładają i pojawia się coraz więcej sekretów i niewiadomych. A to wszystko dąży tylko do jednego - całkowicie uzależniamy się od tej historii. Więc jeśli szukacie czegoś nowego, nieszablonowego, gdzie wątek fantastyki łączy się z wątkiem kryminalnym, gdzie pojawia się przeznaczenie i slow burn to właśnie po tą książkę musicie sięgnąć. Gwarantuję Wam, że nie pożałujecie!

➵ Zacznijmy od początku, co przyciągnęło mnie do tej książki – sam opis przyciągnął moje oko, a po przeczytaniu jej, po prostu musiałam to objąć swoim logo. Wstępnie powiem wam, że świat jest tak dobrze wykreowany, że nie da się przejść przez to obojętnie. A bohaterowie? Cudowni. Jeśli chodzi o autorkę, to Kasia ma cudowne pióro, dzięki czemu przez całą książkę się płynie. Natomiast teraz mam nadzieję, że uda mi się was przekonać do tej książki, dzięki tej recenzji. ➵ „Jeszcze nie wie, że porwał kogoś, kogo nie powinien nawet dotykać.” Harper Green, główna bohaterka, którą pokochałam w tej książce, jest strasznie silną i powerful kobietą, jedna z członkiń, która należy do Dzieci Nocy. Oczywiście, wilczyca nie ma samych zalet, posiada również wady, co czyni ją jeszcze lepszą postacią. „Chce ją mieć, chcę jej dotykać, ale druga część mnie każe mi przestać. Jeśli szybko nie pozbędę się Green, zwariuję.” Biago Torcello, alfa i Włoch, a to już jest punkt, dla którego kochamy tego typa 🫶 – zarazem jest to bohater, który jest władczy i stanowczy, a gdy chodzi o NIĄ, to jest troskliwy oraz kochany. A jego troska o Harper totalnie skradła moje serce, dzięki czemu znalazłam kolejnego książkowego męża. – A więc tak. – Ma szkliste oczy, a jej wargi drżą. – Potrzech latach tak po prostu ze mnie rezygnujesz. Wiesz co? Pierdol się. Nie licz, że znajdziesz swoją bratnią duszę! Nikt nigdy mnie nie zastąpi! – krzyczy i szybko wychodzi z kuchni.” Nie obędzie się od osób, które w tej historii nie polubiłam, czyli Neiva i Victor! Jeśli chodzi o drugoplanowych bohaterów, to każde z nich w jakiś sposób skradło miejsce w moim sercu. Szczególnie Nico, którego chyba od samego początku polubiłam. W momencie, w którym pomógł po raz pierwszy Harper, chwilę po porwaniu. „– Chciałam ci podziękować za wczoraj – mówi cicho. – Byłaś przerażona. Chyba bym sobie nie wybaczył, gdybym zostawił cię w takim stanie.” Relacja, która ich łączyła była dosyć „niespodziewana”, gdyż o odnalezieniu Mate wyczuwa samiec. Nawet jeśli Biago nie chciał mieć z nią nic wspólnego, to nie potrafił jej oddać Emronowi – alfowi Dzieci Nocy. „– Jest dopiero dziewiąta, nie każdy o tej porze będzie miał do ciebie milion spraw. A zwłoki nie znajdą się ot, tak.” Wątek kryminalny był opisany wręcz perfekcyjnie. Każdy atak, włamanie, porwanie. Myślę, że nie potrzeba więcej, aby mieć ciarki i być trzymanym w napięciu. Do tego mamy jeszcze opisane morderstwa, śmierci, a szukanie przemienionych hybryd… czysta perfekcja. Reszta wątków, między innymi, romantyczny ze slow-burnem połączoną z fantastyką również czymś genialnym, a jeśli przeczytacie to dowiecie się, czemu tak bardzo to pokochałam. A dwie perspektywy? Ich myśli to zdecydowanie coś, co trzeba przeczytać. ➵ Kocham tę historię i zawsze będę polecała to osobie, która szuka fantastyki razem z erotykiem! Dziękuję jeszcze raz Kasi, za taką możliwość i mam nadzieję, że sięgniecie po nią, chociażby po to, aby poznać Harper i Biago.

Wilkołaki i wampiry to istoty nadprzyrodzone, które najczęściej można spotkać w kulturze. Po te pierwsze sięgnęła w swojej drugiej wydanej książce Katarzyna Pieczykolan. „Srebrna Krew” to pierwsza część cyklu o Dzieciach Nocy, czyli serii opowiadającej o wilkołakach i hybrydach oraz obfitującej w liczne wątki sensacyjno-kryminalne. Gdybym miała opisać „Srebrną Krew” jednym zdaniem, napisałabym, że jest to książka, która niezaprzeczalnie zapewni Wam rozrywkę. Już dawno nie czytałam powieści z lekko mrocznym i niepokojącym klimatem, która przy tym utrzymywałaby tak szybkie tempo akcji. Przez wydarzenia, które następują jedno po drugim, od tej książki aż trudno się oderwać. Kilka razy miałam z tym niemały problem. I choć być może czasem przydałaby się chwila na głębszy oddech, tak doceniam fabułę, którą wymyśliła autorka. Tylko raz miałam wrażenie, że rozwiązanie pewnego problemu, nastąpiło zbyt łatwo, poza tym nie mam większych uwag. Jestem pewna, że każda osoba, która sięgnie po „Srebrną Krew” nie będzie w stanie nudzić się przy tej książce. Sama bawiłam się świetnie podczas jej czytania. W pierwszym tomie cyklu „Dzieci Nocy” poznajemy Harper i Biaga. Ta dwójka pochodzi z dwóch różnych światów, ale wyraźnie czuć między nimi przyciąganie. Choć więź mate zawiązuje się pomiędzy nimi dość szybko, tak musi minąć trochę czasu, by nawzajem sobie zaufali. Jest to solidny slow burn. W jednym momencie zachowanie Biaga nie za bardzo mi się spodobało, ale poza tym jednym błędem uwielbiam tego bohatera. Podoba mi się, że choć z jednej strony tak bardzo różni się od Harper, to z drugiej ma z nią też coś wspólnego – niezwykle dobrze do siebie pasują. Z chcęcią poznałabym więcej ich uczuć i emocji, które przy akcji pędzącej do przodu, momentami schodzą na dalszy plan. Nie jestem do końca przekonana do wątku z przeszłością Harper. Autorka, wprowadzając go do książki, rzuciła się na głęboką wodę i może ją to przygnieść w kolejnych tomach, co oczywiście nie musi mieć miejsca. Czuć, że książka to dopiero wprowadzenie do dłuższej serii. Wiele informacji nie zostało jeszcze wytłumaczonych, ale ma to swoje dobre strony. Cieszę się, że temat wilkołaków nie zdominował tej powieści. Obawiałam się tego, gdy po nią sięgałam, ale na szczęście okazało się to bezpodstawne. Podobne obawy miałam wobec wątku z bratnimi duszami, ale ten także nie przytłaczał. Wychwyciłam tylko jeden błąd związany z researchem do książki. W pewnej chwili Harper wyjeżdża na misję do miasta Waszyngton i mowa jest o granicy z Oregonem, czyli miejscem po drugiej stronie USA, które rzeczywiście sąsiaduje z Waszyngtonem, tylko że nie miastem, a stanem. Nie byłabym sobą, gdybym o tym nie wspomniała, choć jednocześnie uważam to za mało istotny błąd, który nie ma wpływu na całościowy odbiór książki.