Srebrna Krew. Dzieci nocy. Tom 1. Część 2 (okładka  miękka, wyd. 07.2023)

Super, fajnie się czyta

Kooooooocham

❝ 𝚂𝚛𝚎𝚋𝚛𝚗𝚊 𝙺𝚛𝚎𝚠 ❞ 𝚝𝚘𝚖 𝟷 𝚌𝚣𝚎𝚜𝚌 𝟸 𝚘𝚌𝚎𝚗𝚊: 7/10 [współpraca reklamowa z Wydawnictwem Romantycznym] ・ Niedawno była premiera kolejnej części „Srebrnej Krwi” Katarzyny Pieczykolan, która bardzo mnie ciekawiła, więc nie mogłam sobie odmówić przeczytania jej. Przyznam, że przyszła do mnie w momencie, gdy dostałam zastój czytelniczy, przez co nie potrafiłam się zmusić do lektury, ale wreszcie kilka razy usiadłam i udało mi się ją skończyć. Niestety, dalej nie umiem w pełni określić moich uczuć do niej, ale mimo to czekam na kolejne tomy! Jeżeli nie czytaliście pierwszej części, to możliwe, że pojawią się w tej recenzji spoilery. ・ ❝ 𝐍𝐢𝐞 𝐰𝐬𝐳𝐲𝐬𝐜𝐲 𝐩𝐨𝐭𝐫𝐚𝐟𝐢𝐚 𝐬𝐩𝐞𝐥𝐧𝐢𝐜 𝐧𝐚𝐬𝐳𝐞 𝐨𝐜𝐳𝐞𝐤𝐢𝐰𝐚𝐧𝐢𝐚, 𝐚𝐥𝐞 𝐜𝐳𝐚𝐬𝐞𝐦 𝐭𝐫𝐳𝐞𝐛𝐚 𝐳𝐚𝐮𝐟𝐚𝐜. 𝐏𝐨𝐰𝐢𝐞𝐫𝐳𝐲𝐜 𝐜𝐨𝐬 𝐤𝐨𝐦𝐮𝐬, 𝐛𝐲 𝐮𝐩𝐞𝐰𝐧𝐢𝐜 𝐬𝐢𝐞, 𝐳𝐞 𝐰𝐲𝐤𝐨𝐧𝐚 𝐳𝐚𝐝𝐚𝐧𝐢𝐞 𝐧𝐚𝐥𝐞𝐳𝐲𝐜𝐢𝐞. ❞ ・ Zagadka nowych hybryd dalej nie została rozwiązana, a i tak w życiu Harper bardzo dużo się zmieniło. Nic nie jest pewne ani jej przyszłość, ani jej uczucia, których prawdziwość podważa, bo czy jeśli ktoś jest ci przeznaczony, to kochasz go naprawdę, czy dlatego, że musisz? Mimo ogromnych obaw Harper podejmuje ważną decyzję i daje szansę rozwijającej się relacji. Oboje mają jednak świadomość, że nie będzie to takie proste. ・ Przeszłość i jej demony doganiają powoli dziewczynę. Sama może już sobie nie poradzić z tym ciężarem, a zemsta to jedyny sposób na ból, jaki w sobie ukrywa. Nikt nie wie jak to wszystko może się skończyć. Sprawa z hybrydami powoli nabiera rozpędu. Zostają odkryte nowe fakty i kto wie, może pozwolą one Harper na odpłacenie się za wyrządzone jej krzywdy. Jedno jest pewne, nie wolno w pełni wszystkim ufać. ・ ❝ 𝐂𝐡𝐨𝐜 𝐣𝐞𝐣 𝐨𝐜𝐳𝐲 𝐰𝐢𝐝𝐳𝐢𝐚𝐥𝐲 𝐰𝐢𝐞𝐥𝐞 𝐳𝐥𝐞𝐠𝐨, 𝐩𝐨𝐭𝐫𝐚𝐟𝐢 𝐬𝐩𝐨𝐣𝐫𝐳𝐞𝐜 𝐧𝐚 𝐬𝐰𝐢𝐚𝐭 𝐩𝐨𝐳𝐲𝐭𝐲𝐰𝐧𝐢𝐞. ❞ ・ Sama nie wiem, co napisać. Ta książka trzyma w napięciu. Powoli daje nam różne wskazówki i zagadki, które mają nas i bohaterów naprowadzić na odpowiedź, ale muszę przyznać, że również były momenty, gdzie się nudziłam. Piszę to z bólem serca, ale miałam nawet chwilę, gdy odłożyłam tę książkę na dłużej i myślałam, że do niej nie wrócę. Dopiero gdy się zmusiłam i zostało mi jakieś sto stron, wreszcie się wciągnęłam w cały wir akcji. Nie wiem, czy to wina samego zastoju, czy po prostu ta historia nie jest do końca dla mnie. ・ Dodatkowo w pierwszym tomie uwielbiałam głównych bohaterów, a tutaj sama nie dowierzam co się z nimi podziało. Biago z jednej strony dalej był cudowny i przesłodki, a z drugiej były takie sytuacje, za które ja kopnęłabym go w cztery litery. Harper za to nieco straciła swój charakter, a relacja tej dwójki zaczęła polegać na samym pożądaniu. Nie mogę tego wybaczyć autorce, bo większość ich wspólnych scen to właśnie spicy momenty, które wybijały mnie z akcji. ・ ❝ 𝐃𝐥𝐚 𝐧𝐢𝐤𝐨𝐠𝐨 𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐲𝐥𝐚𝐦 𝐰𝐲𝐣𝐚𝐭𝐤𝐨𝐰𝐚, 𝐛𝐨 𝐣𝐞𝐬𝐭𝐞𝐦 𝐬𝐨𝐛𝐚. ❞ ・ Tak samo, jeżeli czytaliście moją recenzję części pierwszej tej serii, to możecie pamiętać, że wspominałam tam o tym, że czegoś mi w niej brakuje. Niestety, po tej lekturze podtrzymuje to stwierdzenie. Autorka naprawdę ma wielkie możliwości i przyjemne pióro, ale samej jest mi trudno wytłumaczyć co czuję do tej książki. Z jednej strony jestem zaintrygowana tą serią, a z drugiej nie podbiła ona jakoś bardzo mojego serca. ・ Podsumowując moje trzy akapity, pokazałam tu same „ale”, więc dlaczego moja ocena, mimo to jest taka, a nie inna? Bo widzę potencjał. Widzę możliwość rozwoju, a sam koniec sprawił, że chcę więcej. Marzę jednak o tym, by nie dostać tam samych napalonych dwóch wilkołaków, a prawdziwie zakochanych bez kolejnych wpadek ze strony Biaga. Liczę również na rozwinięcie ich świata i nawet na kolejny super plot twist. Czy to dostanę? Dowiemy się wkrótce! ・ ❝ 𝐖 𝐝𝐳𝐢𝐞𝐜𝐢𝐧𝐬𝐭𝐰𝐢𝐞 𝐛𝐲𝐥𝐢𝐬𝐦𝐲 𝐤𝐚𝐫𝐜𝐞𝐧𝐢 𝐳𝐚 𝐩𝐨𝐩𝐞𝐥𝐧𝐢𝐞𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐥𝐞𝐝𝐮. 𝐓𝐨 𝐧𝐚𝐮𝐜𝐳𝐲𝐥𝐨 𝐧𝐚𝐬 𝐩𝐞𝐫𝐟𝐞𝐤𝐜𝐣𝐢. 𝐈 𝐣𝐞𝐝𝐧𝐨𝐜𝐳𝐞𝐬𝐧𝐢𝐞 𝐧𝐚𝐬 𝐳𝐞𝐩𝐬𝐮𝐥𝐨. ❞

🐺 RECENZJA PATRONACKA🐺 „– Chcesz czegoś? – Unosi brew. – Ciebie – odpowiadam bez zastanowienia. Harper krzywi się delikatnie, więc dodaję: – Chcę posmakować twoich ust. (...) – Mogę skraść ci pocałunek?” „– Zależy ci tylko na tym? By mnie mieć? – Skąd ten pomysł? – W odpowiedzi wzrusza ramionami. – Nie chcę cię dla ciała, zapamiętaj to.” „– Nie noszę twojego nazwiska. – Słyszę za sobą ostry ton Harper. Nie daje mi dojść do słowa, tylko zatrzaskuje mi drzwi przed nosem. – Zmienisz zdanie – mruczę pod nosem, po czym siadam obok niej.” Dla Harper zmiany w życiu były zbędne. Żyła przekonaniem że nigdy nie uwolni się od demonów przeszłości i cały czas będzie musiała z nimi walczyć. Jednak Biago, codziennie pokazuje jej inny świat, taki w którym mogą być razem. Mimo obawy, jaką odczuwa, Harper postanawia dać szansę łączącej ją i Biaga więzi. Przeszkodą w budowaniu związku są tylko strach i niepewna przyszłość. Niestety jeszcze niewyjaśniona sprawa hybryd nabiera tempa. Na światło dzienne wychodzą fakty o których nikt się nie spodziewał. Czas pokazuje, że nie każdemu można zaufać i wszyscy mają własny cel w swoich czynach. Czy uda im się rozwiązać sprawę hybryd? Czy Harper da sobie pomóc? Czy zapomni o przeszłości? Co się wydarzy? Jako fanka Teen Wolfa, po przeczytaniu pierwszego tomu, zakochałam się w historii. Jak dostałam możliwość patronowania dalszych losów Biago i Harper, to skakałam ze szczęścia. Uwielbiam świat jaki stworzyła Kasia, jest zarazem magiczny oraz piękny. Historia jest napisana genialnie, a jej fabuła jest bardzo ale to bardzo przemyślana oraz dopracowana pod każdym względem. Wszystko dzieje się po coś. Zdecydowanie nie zastaniecie tu nudy. Friends to lovers, slow burn, wilkołaki, wątek kryminalny, intrygi, namiętność oraz więź mate to tylko namiastka tego czego możecie się spodziewać po lekturze. Pióro Kasi jest cudowne, jestem w nim dosłownie zakochana, jest leciutkie, przyjemne oraz bardzo wciągające. Emocje jakie towarzyszyły mi podczas czytania są nie do opisania. Wszystko bardzo przeżywałam wraz z bohaterami. Nie raz się cieszyłam, płakałam, wkurzałam, denerwowałam, czułam przerażenie, ból czy też rozczarowanie. Głównymi bohaterami są Harper i Biago, a w trakcie czytania poznajemy również innych bohaterów, każdy z nich zrobił na mnie jakieś wrażenie, te bardziej pozytywne oraz te bardziej negatywne. Bohaterowie pierwszoplanowi oraz drugoplanowi zostali wykreowani bardzo dobrze, ponieważ są różnorodni, mają różne charaktery oraz przede wszystkim różnią się doświadczeniami życiowymi. Co jest naprawdę wielkim plusem. Jednak skupimy się teraz na Harper. Kobieta jest silną postacią, jednak jak każdy ma swoje demony oraz koszmary przeszłości. Uwielbiam w niej jej zawziętość, siłę, niezależność, tok myślenia, a przede wszystkim jej charakter i aurę jaką wokół siebie roztacza. Czytając o jej przeżyciach z przeszłości nie raz poczułam ogromny uścisk w klatce piersiowej i przeżywałam wszystko razem z nią. Harper, jest zdecydowanie jedną z moich ulubionych damskich bohaterek. Biago, to niezależny, dobry, opiekuńczy, niebezpieczny ale i władczy samiec alfa, którego wielbię całym serduszkiem. Uwielbiam w nim bardzo to jak opiekował się Harper, jak o nią dba. Za każdym razem się rozpływałam jak była jakaś słodka scena z nim w roli głównej. Ta dwójka razem tworzy coś bardzo niesamowitego oraz magicznego. Historia należy do slow burn, a chemia między Biago i Harper jest wspaniała. Po zakończeniu nie pozostaje mi nic innego jak wyczekiwać kolejnych części tej świetnej serii. Jeżeli szukacie romansu ze slow burn pełnego mocnych wrażeń, intryg, tajemnic, świetnie wykreowanych bohaterów, genialnej fabuły oraz historii w której emocje grają pierwszą rolę to OGROMNIE Wam polecam zapoznać się z tą serią, bo jest naprawę cudowna. Polecam te historie całą sobą i będę polecać ją bardzo długo!

Po przeczytaniu pierwszego tomu "Srebrnej Krwi" byłam naprawdę pozytywnie zaskoczona tym, jak Katarzyna Pieczykolan fantastycznie połączyła nadnaturalny romans z motywem slow burn, z przemyślanym i intrygującym wątkiem kryminalnym. Dlatego miałam dość duże oczekiwania wobec kolejnej części, na którą czekałam z niecierpliwością. W tym tomie towarzyszymy Harper podczas zmian, jakich dokonuje w swoim życiu. Odkąd los postawił na jej drodze Biaga, dziewczyna każdego dnia odkrywa zupełnie inny świat, niż ten, który znała od lat. I chociaż obawia się tych zmian, postanawia zaryzykować i dać szansę rozwijającemu się uczuciu. Jednak czy jest to dobra decyzja? Czy będzie im dane żyć u swego boku długo i szczęśliwie? Czy coś będzie w stanie zburzyć ich sielankę? Na przeszkodzie do pełni szczęścia w dalszym ciągu staje niewyjaśniona sprawa hybryd. Na światło dzienne wychodzą nowe fakty, które mogą negatywnie wpłynąć na relację między Green i Torcello. Ktoś z ich bliskiego otoczenia nie ma bowiem szczerych intencji. Czy zatem kochankowie mogą w pełni zaufać swoim współpracownikom i sobie nawzajem? Tego dowiecie się, sięgając po najnowszą książkę autorstwa Katarzyny Pieczykolan. Muszę przyznać, że mam nieco mieszane uczucia, jeżeli chodzi o tę część. Poprzednia trzymała mnie w napięciu w zasadzie przez cały czas, a tutaj było wiele momentów, które mnie wręcz nudziły. Za dużo było w niej scen, które miały być grą wstępną między głównymi bohaterami. Rozumiem, że Harper i Biago chcieli przenieść swoją relację, na wyższy poziom, ale w obliczu przeszłości dziewczyny i tego, co zrobił jej Victor, wyszło dla mnie nieco sztucznie i jakoś tak zbyt szybko. Trochę wyglądało to tak, jakby autorka nie miała pomysłu, jak połączyć kolejne sceny, więc wrzuciła trochę namiętności, aby przejść dalej. Chyba wolałabym już przeskok czasowy, chociaż również nie jestem ich specjalną fanką. Szczerze powiedziawszy, po prostu jestem trochę rozczarowana tym, jak potoczył się wątek romantyczny w tej serii, ponieważ w mojej ocenie został on zbyt spłycony i nie czuję już tej iskry, która dodawała wyjątkowości tej historii. Jeżeli chodzi o sam wątek hybryd, myślę, że poszedł w dobrą stronę. Dowiedzieliśmy się wielu nowych, czasami zupełnie niespodziewanych i zaskakujących faktów, które popchnęły akcję w stronę jej rozwiązania. Oczywiście nie dostaliśmy wszystkiego na tacy i cała sprawa nie została jeszcze doprowadzona do końca, ale myślę, że jesteśmy już bardzo blisko jej całkowitego wyjaśnienia. Jeżeli chodzi o samo zakończenie to autorka pozostawiła czytelnika w zawieszeniu. Przerwała w takim momencie, że naprawdę miałam ochotę rzucić czytnikiem o ścianę. Zdaję sobie sprawę z tego, iż jest to częsty zabieg pisarski i bardzo wielu autorów, stosuje go, gdy ma pewność, że wyda kolejny tom. Jednak osobiście uważam, że kończenie książki w takim momencie jest najgorszą ze zbrodni, a tego, kto zostawia czytelnika w takiej niepewności, powinno karać się spacerem bosą stopą po rozżarzonych węglach.

Kontynuacja historii Harper i Biago wcisnęła mnie w fotel. Harper coraz ciężej jest ignorować wiążąca ją więź ze swoim Mate i postanawia spróbować tego nowego, całkiem obcego dla niej uczucia. Przez swoją ciężką przeszłość, ma nie lada wyzwanie, ale małymi kroczkami próbuje się przekonać do Alfy. Biago jest bardzo wyrozumiały, gdyż poznaje przeszłość dziewczyny i pozwala jej nadawać rytm tej relacji. Czas, wyrozumiałość, szacunek i opiekuńczość mężczyzny w końcu zaczynają przynosić rezultaty. Relacja tych dwojga zaczyna być coraz bardziej odważna i uzależniająca. Mogłoby się wydawać, że wszystko idzie w dobrą stronę, niestety temat nielegalnie tworzonych hybryd dalej zostaje nierozwiązany. Para ma zbyt mało dowód, by jednogłośnie wskazać winnego całego tego zamieszania. Pojawia się jedyna szansa, by rozwiązać tę zagadkę i przekonać do siebie starszyznę, lecz by to osiągnąć muszą wtargnąć we wspomnienia Harper i na nowo rozdrapać świeżo zagojone rany. Czy Harper pozwoli na ponowne spotkanie z przeszłością dla dobra całej rasy? Czy przez ten zabieg jej relacja z Biago ulegnie zmianie? Podobnie jak w przypadku pierwszej części książki, tak i przy tej przepadłam! W drugim tomie powieści możemy bliżej poznać przykrą przeszłość Harper, która mocno chwyciła mnie za serce i łzy same podeszły mi do oczu. Dzięki tym retrospekcją możemy zauważyć, przez co główna bohaterka musiała przejść i co na dobrą sprawę ją ukształtowało. Widzimy również, jak ciężko jest zwalczyć pewne traumy i ile czasu potrzebujemy, by później móc zaufać innym. Dzięki wspomnieniom Harper, akceptacji Biago i więzi, która ich połączyła, wydaje mi się, że jeszcze bardziej zbliżyłam się do tych postaci! Razem z nimi przeżywałam całą historię! Były wzruszenia, zatrzymanie serca ze strachu i łzy współczucia. Kiedyś usłyszałam, że dobrze stworzony czarny charakter to taki, którego na dzień dobry nienawidzisz całym sercem i tutaj tak się stało!! Zazwyczaj uwielbiam czarne charaktery, bo prócz swojego paskudnego charakteru posiadają też ciekawą historię, która poniekąd go tłumaczy. W tym wypadku historia czarnego charakteru nie tłumaczy go wcale, jest złem w całej okazałości, ale dlaczego? Tego jeszcze nie wiemy, ale możliwe, że w dalszych częściach się dowiemy, bądź na zawsze zostanie zły, bo tak też musi być. Książka jest wypełniona tyloma wydarzeniami, że nim się zorientowałam, dochodziłam już do końca i tu pojawił się OGROMNY problem. Mianowicie zakończenie. Droga @kasiaautorka tak się nie kończy książki! Doskonale zdaje sobie sprawę, że pojawią się kolejne części, ale po przeczytaniu ostatniej kartki, byłam w ciężkim szoku i bólu! Szok pojawił się przez sytuacje na ostatniej kartce. Ból pojawił się na myśl, że muszę czekać na kolejną część i nie mogę zacząć czytać jej od razu! Mam nadzieje, że jesteście już po lekturze i możemy połączyć się w tym bólu oczekiwania! Jeśli lektura jest jeszcze przed Wami, to zachęcam Was jak najbardziej i wtedy również połączmy się w bólu! Ocenka: 10/10

Kontynuacja historii Harper i Biago wcisnęła mnie w fotel. Harper coraz ciężej jest ignorować wiążąca ją więź ze swoim Mate i postanawia spróbować tego nowego, całkiem obcego dla niej uczucia. Przez swoją ciężką przeszłość, ma nie lada wyzwanie, ale małymi kroczkami próbuje się przekonać do Alfy. Biago jest bardzo wyrozumiały, gdyż poznaje przeszłość dziewczyny i pozwala jej nadawać rytm tej relacji. Czas, wyrozumiałość, szacunek i opiekuńczość mężczyzny w końcu zaczynają przynosić rezultaty. Relacja tych dwojga zaczyna być coraz bardziej odważna i uzależniająca. Mogłoby się wydawać, że wszystko idzie w dobrą stronę, niestety temat nielegalnie tworzonych hybryd dalej zostaje nierozwiązany. Para ma zbyt mało dowód, by jednogłośnie wskazać winnego całego tego zamieszania. Pojawia się jedyna szansa, by rozwiązać tę zagadkę i przekonać do siebie starszyznę, lecz by to osiągnąć muszą wtargnąć we wspomnienia Harper i na nowo rozdrapać świeżo zagojone rany. Czy Harper pozwoli na ponowne spotkanie z przeszłością dla dobra całej rasy? Czy przez ten zabieg jej relacja z Biago ulegnie zmianie? Podobnie jak w przypadku pierwszej części książki, tak i przy tej przepadłam! W drugim tomie powieści możemy bliżej poznać przykrą przeszłość Harper, która mocno chwyciła mnie za serce i łzy same podeszły mi do oczu. Dzięki tym retrospekcją możemy zauważyć, przez co główna bohaterka musiała przejść i co na dobrą sprawę ją ukształtowało. Widzimy również, jak ciężko jest zwalczyć pewne traumy i ile czasu potrzebujemy, by później móc zaufać innym. Dzięki wspomnieniom Harper, akceptacji Biago i więzi, która ich połączyła, wydaje mi się, że jeszcze bardziej zbliżyłam się do tych postaci! Razem z nimi przeżywałam całą historię! Były wzruszenia, zatrzymanie serca ze strachu i łzy współczucia. Kiedyś usłyszałam, że dobrze stworzony czarny charakter to taki, którego na dzień dobry nienawidzisz całym sercem i tutaj tak się stało!! Zazwyczaj uwielbiam czarne charaktery, bo prócz swojego paskudnego charakteru posiadają też ciekawą historię, która poniekąd go tłumaczy. W tym wypadku historia czarnego charakteru nie tłumaczy go wcale, jest złem w całej okazałości, ale dlaczego? Tego jeszcze nie wiemy, ale możliwe, że w dalszych częściach się dowiemy, bądź na zawsze zostanie zły, bo tak też musi być. Książka jest wypełniona tyloma wydarzeniami, że nim się zorientowałam, dochodziłam już do końca i tu pojawił się OGROMNY problem. Mianowicie zakończenie. Droga @kasiaautorka tak się nie kończy książki! Doskonale zdaje sobie sprawę, że pojawią się kolejne części, ale po przeczytaniu ostatniej kartki, byłam w ciężkim szoku i bólu! Szok pojawił się przez sytuacje na ostatniej kartce. Ból pojawił się na myśl, że muszę czekać na kolejną część i nie mogę zacząć czytać jej od razu! Mam nadzieje, że jesteście już po lekturze i możemy połączyć się w tym bólu oczekiwania! Jeśli lektura jest jeszcze przed Wami, to zachęcam Was jak najbardziej i wtedy również połączmy się w bólu! Ocenka: 10/10

🌸 RECENZJA PATRONACKA 🌸 [WSPÓŁPRACA REKLAMOWA] Dla Harper zmiany w życiu były zbędne. Wystarczało jej w zupełności to, na co zapracowała i co osiągnęła. Żyła jednak w przekonaniu, że do śmierci nie uwolni się od demonów przeszłości, które atakowały w najmniej oczekiwanym momencie. Biago jednak codziennie pokazuje jej świat… Inny świat, który mogą przeżyć razem. Duet Harper i Biaga pokochałam od razu, choć w pierwszej części i zasięgnięciu po pozycję bałam się, że może ona mi się nie spodobać z oczywistych względów — wilkołaki. Nic bardziej mylnego! Oddałam jej serce, a kiedy dostałam szansę patronowania kolejnego tomu, cóż… do dziś nie jestem w stanie opisać swojej radości w tamtym momencie. Nie jestem też fanką Teen Wolfa, bo owego nawet nie znam 🙈 więc od razu przejdę do rzeczy. Po burzliwym rozstaniu, oboje nie potrafią o sobie zapomnieć. I już tu Kejti wrzuca nas w wir akcji. Jakiej? Tego zdradzać nie będę! Powiem jedynie, że jak zawsze wszystko było świetnie opisane i wykreowane, a czytelnik choć po tekście przesuwał spokojnie wzrokiem, to w środku cały buzował, nie mając pojęcia co autorka znów wymyśli. Kocham pióro Kasi! Jest lekkie i łatwe do przyswajania informacji. W tej części nawet znów widać delikatny progres! Bardzo chciałabym opisać emocje, które towarzyszyły mi podczas czytania. Szkoda tylko, że nie potrafię, bo mimo wszystko sami musicie zmierzyć się z historią tej dwójki. Przeżywałam dokładnie każdy zapisek, zadając sobie pytanie – "czemu oni"? Nie złapiecie się na nudzie i nie dajcie zmylić spokojowi, bo ten zniknie tak szybko, jak się pojawił. Kto zna Kejti, na pewno wie o czym mówię! Harper albo się kocha, albo nienawidzi, a ja zdecydowanie obdarzyłam ją tym pierwszym. To niebywale silna i waleczna kobieta, która w swoim życiu musiała przejść bardzo wiele. Los jednak pragnie jej zgotować kolejne zagmatwania, problemy i spory, z którymi będzie musiała stanąć do walki. Biago zaś, mimo maski przywódcy stada, potrafi w stu procentach zadbać o kogoś, na kim mu zależy, na tyle na ile pozwala mu jego wiedza. Pamiętajcie, że ich relacja jest dość świeża, oboje się dopiero poznają i jest to kompletnie normalne, że reagują inaczej, niż powinni. Czasami nawet można ich osądzić o głupotę, ale uczymy się na błędach prawda? Wilczki zaserwują wam nie tylko świetnie zbudowany slow burn. Nie… Byłoby za spokojnie. Musicie przygotować się na tajemnice, intrygi i noce albo dnie pełne wrażeń, które niejednokrotnie zmiotą was z planszy. Składajmy pokłony Kasi, która przygotowała dla nas świetną historię. Ja co prawda zaczynam już powoli drugi tom, więc możecie być pewni, że będzie się działo! Wyczekujcie następnych wydań, bo naprawdę jest warto! Polecam całym serduszkiem! ❤

„Srebrna Krew. Tom I cz II” to książka, która od dawna chodziła mi po głowie. Lubię książki fantastyczne, z ciekawą fabułą i bohaterami, którzy potrafią zjednać sobie sympatię czytelnika. Świat wykreowany przez autorkę bardzo mi się spodobał, z resztą mamy tutaj wilkołaki, a już samo to przynosi niesamowite emocje. Pierwsza część pochłonęła mnie w swoje zakamarki, sprawiła, że zaciekawiła mnie ta historia, nie jestem fanką rzucania w kąt książki, zwłaszcza, że jestem nią zaintrygowana. Mało, która historia potrafi tak zawojować w głowie, że puszcza się pomimo wszystko niedociągnięcia i cieszy spędzonym czasem. Chciałam dowiedzieć się więcej o Dzieciach Nocy i grożącym im niebezpieczeństwach. Byłam ciekawa, z jakimi niebezpieczeństwami będzie musiała sobie poradzić główna bohaterka? Główną bohaterką książki autorstwa Katarzyny Pieczykolan pod tytułem „Srebrna Krew. Tom I cz II” jest Harper, to wyjątkowo silna kobieta, która była profesjonalistką w każdym calu. Borykała się z trudnymi przeżyciami, które odcisnęły na niej piętno. W pewnych sytuacjach trudno jest zachować zimną krew, jednak dziewczyna radziła sobie. Życie to pasmo zmian, pomimo demonów przeszłości miała obok siebie kogoś, kto wpływał na jej cały świat. Tym kimś jest Biago, pokazuje jej wszystko, co może zyskać, jeśli zawierzy łączącej ich więzi. Czy Harper się na to zdecyduje? Zwłaszcza teraz, kiedy sprawa hybryd nie daje jej spokoju? Czy bohaterom uda się rozwikłać wszystkie sekrety? „Srebrna Krew. Tom I cz II” to była niesamowita przygoda, na którą każdy z was powinien przeżyć, zwłaszcza, jeśli lubicie wilki i hybrydy. Muszę Wam powiedzieć w sekrecie, że mam do nich pewną słabość, dlatego też uwielbiam takie historie. Świat wykreowany przez autorkę jest niesamowity i klimatyczny, wyobrażacie sobie organizację wilkołaków, które oprócz pilnowania tajemnicy zajmują się chronieniem innych przed terroryzmem. Bohaterowie pochodzą z różnych światów, jednak wspólnie potrafią wiele zdziałać. Harper posiada skrzywdzoną duszę i serce. Czy to właśnie Biago okaże się być lekarstwem na te rany emocjonalne? „Srebrna Krew. Tom I cz II” to powieść z lekko mrocznym i niepokojącym klimatem, która przy tym utrzymywałaby tak szybkie tempo akcji. Przez wydarzenia, które następują jedno po drugim, od tej książki aż trudno się oderwać. Katarzyna Pieczykolan potrafi malować emocjami, tworzy wspaniałych bohaterów nie tylko pierwszoplanowych, ale także drugoplanowych. Bardzo polubiłam Biago, jest bardzo dobrym i opiekuńczym mężczyznom, który jest w stanie dla Harper na bardzo wiele. Pokochałam ten świat i nie mogę się doczekać na kolejną książkę, ponieważ wiem, że warto.

W tej części Wilczków Harper decyduje się w końcu zaufać Biago, a w sprawie hybryd pojawiają się nowe tropy i jeszcze więcej niewyjaśnionych spraw. Sięgając po drugą część pierwszego tomu „Srebnej krwi” dowiemy się więcej o przeszłości Harper i będziemy mogli śledzić rozwój jej relacji z Biago. Zacznę od tego, że choć zauważyłam drobne błędy w pierwszej części „Srebrnej krwi”, tak nie przeszkodziło mi to w czerpaniu przyjemności z lektury. Zachwycił mnie wątek sensacyjno-kryminalny i sposób w jaki został napisany slow burn. Z ekscytacją czekałam więc, aż w moje ręce trafi druga część pierwszego tomu. Dostałam ją na początku sierpnia, przeczytałam w rekordowym tempie (jak na mnie i mój wakacyjny zastój czytelniczy) i dość długo zajęło mi zabranie się, by podzielić się z Wami swoją opinią. A wszystko przez to, że mam dość mieszane uczucia względem kolejnej odsłony Wilczków. Po przeczytaniu pierwszych rozdziałów, pomyślałam sobie, że Katarzyna Pieczykolan zrobiła duży postęp. W pierwszej części brakowało mi głębszego opisu uczuć i przeżyć postaci, a tutaj od razu je dostałam. Jeżeli chodzi zaś o wątek sensacyjny to na początku był on na podobnym poziomie, co w poprzedniej części. Miałam małe problemy z przypomnieniem sobie, kto jest kim i po jakiej stronie stoi, ale spodziewałam się, że tak będzie – w końcu od mojego pierwszego spotkania z Wilczkami minęło już trochę czasu. Najbardziej zaangażowałam się w wydarzenia opisujące pobyt Harper i Biago u siostry mężczyzny. Ta część była dla mnie najciekawsza i moim zdaniem została najlepiej napisana. Przejdę teraz do rzeczy, które podobały mi się mniej. Po pierwsze końcówka książki, gdzie wkradło się parę absurdów (scena z rzeką, działania jednego z Dzieci Nocy, zachowanie bohaterów). W książce ciągle coś się dzieje, pojawiają się nowe tropy, odkrywane są pewne fakty. Dzięki temu fabuła wciąż pędzi do przodu, ale z drugiej strony czytając o tym, miałam wrażenie, że niektóre wydarzenia tylko zagmatwały akcję i nie wprowadziły do niej niczego nowego. Druga rzecz, która mi się nie podoba, to nie do końca jasne zasady, na których opiera się świat wilkołaków (chyba najbardziej nie rozumiem, w jaki sposób działa ich regeneracja i dlaczego niekiedy w ogóle się „wyłącza”). Byłam w stanie przymknąć na to oko w pierwszej części, ale tutaj już za bardzo mnie to gryzło. Na koniec przeszłość Harper. Nie znoszę, gdy opisy okrucieństwa zostają wprowadzone tylko po to, by wywołać uczucia u osoby czytającej. Miałam wrażenie, że na takiej zasadzie wspominano tutaj o Renie. Bo nawet jeśli było mówione, że Harper to przeżyła, to nie zawsze widziałam to w jej zachowaniu.