Sekret O'Brienów (okładka  miękka, wyd. 09.2023)

Książka na poziome,,Motyla "jeśli nie lepsza.

"Sekret O'Brienów" to moja trzecia przeczytana książka tej autorki i każdą z nich łączy jedno... Każda z tych książek porusza tragizm rodzinny. Opowiada o chorobie nieuleczalnej, widocznej gołym okiem, lecz postronny obserwator może sobie z tego nie zdawać sprawy. To rodzina i najbliżsi tej osoby, wiedzą, na czym ona polega. A my dzięki tej autorce możemy tę chorobę bliżej poznać. W świetny sposób nie tylko opisuje, na czym polega i jakie ma objawy, lecz jak wygląda życie codzienne tej osoby i jej najbliższych. Przy tych opowieściach trzeba się przygotować na wiele emocji. W głowie mi się kotłowało od myśli i nie wiem, ile bym nie myślała i tak nie jestem w stanie wyjść z podziwu dla ludzi objętych tymi tak poważnymi problemami. Ta opowieść opowiada o chorobie zwanej Pląsawicą Huntingtona, jest to śmiertelna choroba neurogeneratywna, na którą jak do tej pory nie znaleziono lekarstwa. Mało tego, ta choroba jest genetyczna, a ujawnia się w wieku dojrzałym od 35 do 45 życia. Jest to śmiertelna choroba, która od pierwszych symptomów daje przeciętność życia od 10 do 20 lat. Niestety, mimo że wydaje się 20 lat długim okresem, lecz postępowanie tej choroby jest niemiłosierne i zmienia bardzo człowieka, który kończy życie w wielkich męczarniach. W tej opowieści poznamy Joe O’Brien czterdziestotrzyletniego policjanta, który mieszka w jednej z irlandzko-katolickich dzielnic Bostonu. Jest oddanym mężem, dumnym ojcem czwórki dwudziestokilkuletnich dzieci i szanowanym funkcjonariuszem. Przychodzi taki moment, że nie tylko on spostrzega, ale również jego małżonka, że zaczyna mieć problemy z koncentracją, zapamiętywaniem, wybuchy niepohamowanej złości i dziwne triki ruchowe. Umawia się do neurologa, który po badaniach przekazuje mu wyrok, że jest chory i każde z jego czwórki dzieci ma pięćdziesiąt procent szans odziedziczenia choroby i ich los może wyjaśnić jedno badanie krwi. To tragedia dla całej rodziny i uprzedzam, że czytając tę historię, też ją bardzo przeżyjesz. Każde z tych osób będzie cierpieć, każde na swój sposób. Matka cierpi, bo może pochować wszystkich, zanim sama umrze. Jest jednak szansa, że któreś z dzieci nie będzie miało tego złego genu. Czy dzieci odważą się na badania genetyczne i będą umieli żyć ze świadomością? Niesamowita opowieść, od której nie można się oderwać, a czyta się powoli, dając czas, by choroba tak szybko się nie rozwijała i nie czuć następnych widocznych objawów tej morderczej wady genetycznej. Ta autorka jest dla mnie w pierwszej dziesiątce najlepszych pisarek, bo choć piszę literaturę piękną, trzyma w większym napięciu niż nie jeden thriller.

Znacie autorkę i jej książki? Ja zaledwie przeczytałam dwie historie, ale w nich przepadłam. Przepadłam i pokochałam za autentyczność. Tym razem przeżywamy historie Joego O'Briena czterdziestoletniego policjanta, który wraz ze swoją rodziną mieszka w Boston. Mężczyzna kocha swoją pracę, jest jej oddany tak samo jak swojej rodzinie. Joe nigdy nie miewał problemów z koncentracją oraz napadami złości, aż do teraz. Tłumaczy sobie, że to wszystko przez pracę, która bywa stresująca. Objawy nie ustępują, wręcz się nasilają, a do tego doszły drgawki. Po namowie żony udaje się do neurologa na badania. Nie spodziewa się tego, co usłyszy lada moment. Słowa są niczym wyrok. Dla Joe i jego rodziny świat stanie w miejscu, a choroba postępuje i nie ma mowy, aby się zatrzymała. Wyniszczać będzie kawałek po kawałku życie Joe. Zabierze mu ukochaną pracę zabierze mu możliwość chodzenia i mówienia. Odbierze życie. Pląsawica Huntingtona dokona tych zniszczeń. Nieuleczalna choroba, którą w pięćdziesięciu procentach mogą odziedziczyć dzieci Joe. Czy znajdą odwagę na wykonanie badania? Wracają do lektury ponownie cisną mi się łzy do oczu. Przeżywałam tragedię (bo tak można nazwać tą okropną chorobę), która dotknęła rodzinę O'brienów. Joe okazał się wielką odwaga, stawiając czoła chorobie. Toczył z chorobą cichą walkę, włączać z nią o każdy dzień życia w normalności. Międzyczasie, prosząc, aby żadne z dzieci nie odziedziczyło wadliwego genu. Ale nikt go nie słuchał Huntington też. Szedł i zbierał żniwa. Żona Joego również ujęła moje serce, zresztą cała rodzina, ale to ona dniami i nogami dzieliła łóżko z chromym mężem. Mimo że nie była chora czuła, że umiera razem z ukochanym. Obyczajówka połączona z dramatem rodzinnym, który wyleje z nas tonę łez. Stopniowo nasze serce będzie rozrywane na strzępy, by na koniec drzeć się z emocji. Tak krzyczałam! Autorka najpierw pokroiła me serce, potem je zmieliła, a na koniec zostawiała mnie z pytaniem, na które nie uzyskałam odpowiedzi. „Sekret O'brienów” to nie tylko rodzinna tragedia i Plącowica. Książka opowiada o rodzinie, która jest dla siebie wszystkim. Całym światem i nawet Pląsawica Huntingtona tego nie zmieni.

Znacie autorkę i jej książki? Ja zaledwie przeczytałam dwie historie, ale w nich przepadłam. Przepadłam i pokochałam za autentyczność. Tym razem przeżywamy historie Joego O'Briena czterdziestoletniego policjanta, który wraz ze swoją rodziną mieszka w Boston. Mężczyzna kocha swoją pracę, jest jej oddany tak samo jak swojej rodzinie. Joe nigdy nie miewał problemów z koncentracją oraz napadami złości, aż do teraz. Tłumaczy sobie, że to wszystko przez pracę, która bywa stresująca. Objawy nie ustępują, wręcz się nasilają, a do tego doszły drgawki. Po namowie żony udaje się do neurologa na badania. Nie spodziewa się tego, co usłyszy lada moment. Słowa są niczym wyrok. Dla Joe i jego rodziny świat stanie w miejscu, a choroba postępuje i nie ma mowy, aby się zatrzymała. Wyniszczać będzie kawałek po kawałku życie Joe. Zabierze mu ukochaną pracę zabierze mu możliwość chodzenia i mówienia. Odbierze życie. Pląsawica Huntingtona dokona tych zniszczeń. Nieuleczalna choroba, którą w pięćdziesięciu procentach mogą odziedziczyć dzieci Joe. Czy znajdą odwagę na wykonanie badania? Wracają do lektury ponownie cisną mi się łzy do oczu. Przeżywałam tragedię (bo tak można nazwać tą okropną chorobę), która dotknęła rodzinę O'brienów. Joe okazał się wielką odwaga, stawiając czoła chorobie. Toczył z chorobą cichą walkę, włączać z nią o każdy dzień życia w normalności. Międzyczasie, prosząc, aby żadne z dzieci nie odziedziczyło wadliwego genu. Ale nikt go nie słuchał Huntington też. Szedł i zbierał żniwa. Żona Joego również ujęła moje serce, zresztą cała rodzina, ale to ona dniami i nogami dzieliła łóżko z chromym mężem. Mimo że nie była chora czuła, że umiera razem z ukochanym. Obyczajówka połączona z dramatem rodzinnym, który wyleje z nas tonę łez. Stopniowo nasze serce będzie rozrywane na strzępy, by na koniec drzeć się z emocji. Tak krzyczałam! Autorka najpierw pokroiła me serce, potem je zmieliła, a na koniec zostawiała mnie z pytaniem, na które nie uzyskałam odpowiedzi. „Sekret O'brienów” to nie tylko rodzinna tragedia i Plącowica. Książka opowiada o rodzinie, która jest dla siebie wszystkim. Całym światem i nawet Pląsawica Huntingtona tego nie zmieni.

To moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, więc byłam nieco zaskoczona, że tak dobrze oddała klimat i osobowości męskie. Byłam niemal pewna, że autorem tej pozycji jest mężczyzna. Było to spowodowane tym, że napisana jest nieco wulgarnie i twardo. Bywa tutaj cierpko, choć momentami powinno być delikatnie, jednak teraz wiem już czym było to spowodowane. Nawet postacie kobiece były najmniej kobiecymi, choć robiły rzeczy wręcz ułożone dla kobiet. Występują tu osoby wierzące, więc ten wątek również był podkreślony. Kto nie jest bogobojny, może mieć pewien zgrzyt podczas czytania, choć będzie też ktoś wyróżniony z innymi zasadami. Czytając tą książkę przygotujcie się na duże zaskoczenie, gdyż fabuła nie będzie przebiegała tak jak się tego spodziewacie. Jedynie wstęp zasugeruje wam o czym może być owa pozycja, jednak kogo będzie się tyczyła choroba Huntingtona dowiemy się znacznie później. Początek książki może być dla nas zwykłą obyczajówką, gdyż główna postać pracuje i często opowiada nam z czym się jego praca wiąże. Do tego dochodzą wątki domowników, ich zachowań i napominania o kimś, kogo już z nimi nie ma. Jedna z osób nieco wzbudzi w nas trochę strachu, co spowoduje, że nasze skupienie będzie szukało sytuacji lub osoby, która ma być najważniejsza. Następnie co jakiś czas w rutynowe życie zaczną wkradać się drobne incydenty, które właściciela tych symptomów zaczną niepokoić. Od sytuacji ze zbiciem porcelany nasza uwaga ponownie zostanie odwrócona i zaczniemy zauważać fakty, które spowodują, że będzie się nam robiło przykro. Zaczniemy obserwować jak zgrana wcześniej rodzina pada ofiarą podstępnej choroby. Od drobnych incydentów, do tych znacznie większych nasze napięcie będzie narastało coraz bardziej. Poznamy niemal od podszewki wszelkie symptomy i wiele odwagi kosztuje czytelnika doczytanie tej książki do końca. Uszykujcie się na wzruszenia i niemoc, która ogarnie nie tylko bohaterów. Zobaczycie jak gaśnie bezcenna rzecz. Pozwólcie, że końca książki wam nie opiszę. Bardzo wzruszająca, naprawdę.

Nie ma nic gorszego niż życie w ciągłym strachu. Każdy oddech jest ryzykiem a cena marzeń jest wysoka. Zastanawialiście się kiedyś jak to jest żyć wiedząc, że śmierć nadejdzie za góra dwie dekady? Joe O'Brien też nigdy nie brał pod uwagę takiej ewentualności. Mężczyzna ma wszystko o czym kiedykolwiek marzył. Prace w której się spełnia, kochającą żonę ,a przede wszystkim czworo dorosłych dzieci z których jest bardzo dumny. Niestety pewnego dnia policjant odkrywa, że jego koordynacja ruchowa jest zaburzona , a on sam zaczyna zauważać, że ma problemy z koncentracją, co sprawia,że ma kłopoty z tworzeniem służbowych raportów. W końcu za namową ukochanej Rosie funkcjonariusz O'Brien skorzystał z konsultacji neurologicznej. To, co usłyszał od doktor Hagler zmieniło wszystko nie tylko w życiu samego pacjenta, lecz także, a może przede wszystkim jego rodziny. Czy O'Brienowie podołają stojącemu przed nimi wyzwaniu? Twórczość autorki niezwykle poruszyła moje serce książką Motyl , jednak to przy Sekrecie wylałam bardzo dużo łez. Emocje przelane na kolejnych kartkach po prostu mną zawładnęły i czasem musiałam po prostu przestać czytać by się uspokoić i poukładać sobie w głowie poszczególne słowa, by oddać wszystkie kłębiące się we mnie uczucia. Ta lektura mną wstrząsnęła, bo i choroba z którą zmagał się bohater jest jedną z najstraszniejszych na świecie. Mimo wszystko Sekret O'Brienów niesie nadzieję, ciepło i opowiada przede wszystkim o wielkiej sile rodziny i miłości przenoszącej góry. To było przepiękne, zapadające w pamięć doświadczenie. ❤️ Polecam każdemu.

Lisa Genova ma talent do pisania powieści, które chwytają za serce i zapadają w pamięć. Mieliśmy okazję przeczytać o kobiecie, której zdiagnozowano Alzheimera, ale na szczęście spotkało ją szczęśliwe zakończenie. Czytaliśmy też o Richardzie, pianiście który zachorował na ALS, i umarł. Albo o kobiecie, która straciła synka z powodu autyzmu. Teraz mamy "Sekret O'Brienów". To kolejna poruszająca książka od autorki. Autorka wie, co pisze, ponieważ jest neurolożką i naukowo opisuje dane choroby. Te choroby to nie fikcja, dobrze o tym wiemy. Ale ta książka jest piękna i poruszająca. Więcej takich ksiażek pani Genova! :)