Biorąc oddech. Oddechy. Tom 3

Ostatnia część serii „Breathe” rozpoczyna się 1,5 roku po wydarzeniach części drugiej. Emma, po wyjeździe z Weslin i opuszczeniu Evana jest złamana, żyje w pustce, jak sama mówi, jest skorupą dawnej siebie – nie pozostało jej już nic. W pierwszych dwóch tomach dziewczyna była wystawiana na wiele prób, a cierpienie wydawało się nie mieć końca – okropna ciotka, nieczuła matka, brak ojca, ale mimo wszystko była silna, miała jakiś cel – chroniła dzieci ciotki, chciała studiować w Stanford, pragnęła uleczyć matkę i naprawić ich wzajemne relacje… Teraz, pomimo, że pozornie nie ma w jej pobliżu już nikogo, kto chciałby ją zranić, Emma nie żyje, ona egzystuje, istnieje, ale gdzieś poza świadomością – uczy się, gra w piłkę, wykonuje codzienne czynności, ale już nie oddycha, bo nie ma przy sobie powietrza, którym był dla niej Evan i jego miłość. Opuściła chłopaka, aby go chronić, ale czy to była właściwa decyzja?
„Out of Breath” to w dużej mierze wspomnienia, przebłyski przeszłości. Emma żyje w ciemności, nie chce pamiętać, zamknęła się w szklanej bańce - nie dopuszcza do siebie przeszłości, choć ta nie daje o sobie zapomnieć. Jej demony to słowa nienawiści wypowiadane przez lata przez ciotkę i matkę. Dziewczyna zmierza po równi pochyłej do całkowitej autodestrukcji. Otoczona pustką, nie potrafi nic odczuwać, więc poszukuje bólu, by wiedzieć, że wciąż żyje. Ale on daje jej wytchnienie tylko przez chwilę.

Mogę śmiało powiedzieć, że kocham tę trylogię. Kocham Emmę i Evana. Kocham autorkę za tak wspaniałe dzieło. I kocham ją za to ,że nie mogłam przejść obok tej historii obojętnie.

Wzruszająca opowieść, którą pochłonęłam na jednym oddechu.
Wyjeżdżając do Kaliforni Emma zostawiła wszystko i wszystkich za sobą. Ból, cierpienie i nienawiść jakiego doświadczyła w swoim życiu, przeszyły jej ciało, duszę i umysł.
Mieszka z koleżankami, ale i tak czuje się rozdarta, zagubiona i samotna. Uważa, że nie zasługuje na to, aby ktoś mógł ją kochać...aby Evan mógł ją kochać. Po tym jak zostawiła go w domu matki pobitego sądzi, że on nic nie może do niej czuć prócz nienawiści-tylko nie wie jak bardzo się myli.
Po 2 latach zaczyna wychodzić z dziewczynami i aby zapomnieć o cierpieniu- pije. Poznaję Cole'a. Bardzo powoli zbliżają się do siebie. Emma boi się, że ponownie skrzywdzi tych, którzy coś dla niej znaczą. On zaś wie, że Em ma ciężkie chwile za sobą, ale nie nalega by poznać jej przeszłość. Robi nieprzewidywalne rzeczy, zapytana o to dlaczego to robi, odpowiada- "Żeby wiedzieć, że żyję".
Nagle wszystko wraca ze zdwojoną siłą. Samobójstwo matki, pogrzeb na którym pojawia się Evan i nie potrafi już jej zostawić. Emma nie może sobie poradzić- upija się do nieprzytomności. Chłopak zabiera ją do domu i postanawia dowiedzieć się dlaczego odeszła. On sam bardzo cierpiał, nie potrafił sobie życia. Teraz też cierpi patrząc na jej związek z Cole'm. Em jest zła na niego, lecz z każdym dniem zaczynają coraz więcej ze sobą rozmawiać. Nie potrafi jednak wyznać mu największej tajemnicy ponieważ wie, że Evan ją znienawidzi i na zawsze go straci.
Dostaje list od matki i nie potrafi go zignorować, gdyż ten jest ostatni. Załamuje się, gdy czyta jej ostatnie słowa, że zniszczyła jej życie, że nigdy nie powinna była się urodzić, że to przez nią postanowiła się zabić. Cole nie daje sobie rady i pozostawia opiekę nad nią Sarze i Evanowi. On pomaga jej się podnieść. Em wyznaje mu, że zostawiła go, by chronić przed samą sobą. Nie słyszy już jego słów gdy mówi: "Jak mógłbym pozwolić ci odejść, Emmo?", gdyż zasypia. Rano wychodzi przez patio i nie widzi się z nim. Nagle Sara musi wyjechać na pogrzeb dziadka, Cole pozostawia tylko kartkę, że odchodzi. Evana również nie ma, dowiaduje się że wyjechał- lecz nie wie, że tylko na 2 dni. Wszyscy ją zostawili. Chce się zatracić i poddać, nie chce już cierpieć, ale słyszy głosy niczym zaklęcie: "Oddychaj, Emmo. Po prostu się poddaj i...oddychaj", "Trzymaj się tego życia, Emmo. Jesteś silniejsza, niż ci się wydaje". To słowa Evana i tylko to ją trzyma na powierzchni. Zaczyna biec przed siebie, w końcu pada na kolana i brakuje jej sił.
Trafia do domu Nate'a poraniona i odwodniona. Evan wraca, troszczy się o nią. Zaczynają się coraz bardziej otwierać przed sobą by być razem by w końcu pójść dalej. Em w końcu wyznaje mu całą prawdę, największą tajemnicę jaką skrywała, wie że nie może już dłużej tego ukrywać i wyjeżdża odszukać Jonathana. Evan jest wściekły, że przez tyle czasu nikomu nic nie powiedziała, ale chce walczyć o Em, lecz ona ignoruje jego telefony. Po kilku dniach oddzwania spodziewając się tylko jednego-odrzucenia-chce to w końcu usłyszeć. Jest zszokowana, gdy wyznaje jej że ją kocha i nigdy jej nie zostawi.
Spotykają się w Connecticut w domu Evana. Dowiaduje się, że Emma kupiła ten dom, gdyż najlepsze chwile spędzili właśnie w nim.
Wszystko zaczyna sie powoli układać. Są szczęśliwi.
Ostatnia rzecz jaka jej pozostała to wizyta u babci od strony taty. Strach przed spotkaniem jaki ją ogarnia ulatnia się w chwili gdy widzi swoich kuzynów. Ich miłość wynagradza wszystko.

Jest to najbardziej napełniona emocjami część trylogii „Oddechy”. Od początku serii mieliśmy do czynienia z wszystkimi możliwymi uczuciami jakie chyba istnieją.

Życie głównej bohaterki w żaden sposób jej nie oszczędzało. Najpierw psychiczna ciotka, potem matka alkoholiczna, szalony kochanek matki..Ale byli też ci, którzy ją wspierają i kochają całym sercem czyli Sara i Evan oraz my zwykli czytelnicy, którzy razem z nią śmialiśmy się, płakaliśmy i dodawaliśmy jej otuchy.
W tej część Emma po półtora roku od zostawiania Evana próbuje na nowo żyć. Właśnie próbuje…
Ale jak ruszyć z życiem po przejściu już przez tak dużo?
Co nie warto się już poddać ?

Nikt nie zniszczy jej bardziej, niż ona siebie… sama.

Wtedy zaczynają się kłopoty. Świat znów zaczyna się walić na głowę. Aż pojawia się ktoś. Ale jak go do siebie dopuścić, skoro zraniło się już tyle osób na swojej drodze i samym jest się poranionym tam wewnątrz. A co jeśli próbujesz uciec przed przeszłością o ona znów cię pochłania. Trzeba stawić jej czoło i ruszyć dalej i być po prostu szczęśliwym z osobami przy boku, które cię potrzebują.

Autorka ma doskonałe wyczucie we wczuwaniu się w sytuacje i opisywanie emocji. Czujesz jakbyś był obok Emmy w każdej sytuacji. Pozytywnie zaskoczyło mnie to, że autorka pokazała, że w takim wieku osoby nie są głupimi, bezmyślnymi młodymi ludźmi. Pokazuje również, że nie każdy ma kolorowe życie jak się wydaje innym. Przybiera różne maski, chowając się za nimi. W zapowiedziach pojawiła się nowa seria autorki. Mam nadzieję, iż będzie wylewała na kolejne kartki podobne emocje. Oby tylko nie było gorzej. Bo tu jest idealnie.
Więc zapraszam do świata Emmy, Evana, Sary oraz innych bohaterów.

Gdy zaczęłam czytać trzecią część obawiałam się, że będzie to najgorsza część, jak już zdążyłam przeczytać w wielu recenzjach. A to z powodu, że czas akcji jest osadzony w "2 lata później" - co mi z początku nie bardzo podpasowało...Jednak z każdą kolejną stroną, zagłębiałam się coraz bardziej i podobnie jak przy poprzednich częściach nie mogłam się oderwać od lektury. W porównaniu do poprzednich części, trzecia jest...najbardziej stonowana. Po intensywnych, desperackich przejściach, które Emma doznała u swojej ciotki, później rodzonej matki, w ostatniej części największym problemem stają się jej rozterki sercowe. I wcale nie uważam tego za wadę, a raczej plus. Autorka skomponowała całą trylogię tak, aby stanowiła spójną całość, a ta część jest cudownym, wręcz doskonałym zwieńczeniem całej historii. Nie odchodzimy całkiem od jej dramatycznych wspomnień, które nieustannie się przewijają w głowie głownej bohaterki, ale też możemy obserwować zmiany w niej zachodzące, a tym samym skutki dokonanych przez nią wyborów. Nie jest ani zbyt dramatycznie, ani zbyt słodko. Jak dla mnie idealnie. Autorka nie mogła zakończyć tej trylogii bardziej perfekcyjnie.

Jeżeli jeszcze nie sięgnąłeś po serię "Oddechy" to żałuj.
"Biorąc oddech" jest to trzecia część, w której główna bohaterka - Emma - niszczy siebie poprzez własne wspomnienia. Skończyła już szkołę i musiała spotkać nowych ludzi. Nie zamierzała się przed nikim nowym otwierać, nie chciała nikogo więcej pokochać. Budowała mur, by nikogo nie zranić. Ale czy to możliwe?
W tej części historia nabiera zupełnie inny obrót. Spotykamy się z demonami z przeszłości, ale również poznajemy nowe.
Przeżywamy emocjonalny rollercoaster.
Postacie wydają się być typowe, stworzone w zwyczajnym schemacie większości autorów. Jednak według mnie to nieprawda. Zresztą sama historia nie jest do końca fikcją.
Podziękowania od autorów nigdy, NIGDY przedtem nie wzruszyły mnie tak, jak te od Rebecci Donovan.
Zainteresowany?
Książka jest warta swojej ceny.

Tom 3.... Również emocjonujący, w tej części możemy śledzić walkę Emmy oraz wewnętrzną walkę Evana. Narracja jest opisywana z obu perspektyw. Emma musi się zmierzyć z przeszłością by móc myśleć o przyszłości. Tylko czy jest jeszcze szansa na przyszłość z Evanem czy udźwignie on brzemię tajemnic swojej ukochanej? Co zrobi gdy wszystko zostanie powiedziane? I czy Emma jest dość silna by zostać i walczyć czy znów ucieknie ?

Zetknęłam się z tą serią zupełnie przez przypadek. Cóż mogę powiedzieć? Wciągnęła mnie tak skutecznie, że nie potrafiłam funkcjonować zanim nie skończyłam czytać wszystkich części. Znakomicie napisana. Sprawdzi się zarówno wśród nastoletnich czytelniczek jak i wśród dorosłych czytelników. POLECAM bardzo gorąco!!!!!!

Moim zdaniem najlepsza z trzech części, jedyne co to zakończenie nie w pełni mnie satysfakcjonuje. Ksiązka jest rollercoasterem emocji, w jednej chwili śmieje się razem z Emmą, w następnej płaczę. Jest to pierwsza książka, w której poczułam się tak związana z bohaterką. Polecam serdecznie!

ostatni tom książki naprawdę zaskakuje. Emma w końcu godzi się z miłościa swojego życia, chodz nie jest to łatwe. Ksiązka trzyma w napięciu, przynajmniej ja tak miałam. Nieoczekiwane zmiany akcji. Mino trudnego dzieciństwa Emma sobie radzi z pomocą przyjaciół

Książka idealnie kończąca całą, piękną trylogie Rebecci Donovan. Po prostu trzeba przeczytać bo żadne recenzje nie oddadzą emocji. Także czytajcie!