Silence. Tom 1

Gdy pierwszy raz natknęłam się na opis „Silence”, od razu skojarzyła mi się z inną książką, której fabuła brzmiała bardzo podobnie. Tę drugą czytałam już kilka lat temu, ale w dalszym ciągu miło ją wspominam i już niejednokrotnie do niej powracałam. Miałam nadzieję, że w „Silence” również się tak wczuję. To sprawiło, że nabrałam ogromnej ochoty, żeby ją przeczytać . Byłam ciekawa jak Natasha Preston przedstawiła ten wątek dobrowolnego milczenia. Trochę się zawiodłam, ale to wynikało jedynie z mojego porównania tych dwóch książek. Dzieło Natashy Preston samo w sobie naprawdę mi się podobało. Opowiada przejmującą, przesyconą goryczą i co najważniejsze realną historię. Autorka dotyka trudnych tematów, ale robi to w tak lekki i prosty sposób, że nie przytłaczają one czytelnika. Czyta się w błyskawicznym tempie. Nawet nie zauważyłam, kiedy dobrnęłam do końcówki. W treści przewijają się niedopowiedzenia, które intrygują i nakręcają do jak najszybszego rozwikłania tajemnicy. Nie mam większych zastrzeżeń do kreacji bohaterów, zapałałam do nich sympatią. Byli wiarygodni oraz naprawdę intrygujący, tylko niektóre ich zachowania były dla mnie dość irracjonalne. Bardzo podobały mi się opisy emocji, tragających bohaterami. Były takie rzeczywiste i wyraźne. Autorka zadbała o to, aby wątki były spójne, jak i również, żeby skłaniały do refleksji. Cała historia została przemyślana i ciekawie przedstawiona. Samo zakończenie totalnie mnie rozbiło...

(...) Muszę przyznać, że rzadko która książka wciąga aż tak mocno. Gdy dochodzimy do pierwszej wzmianki o tragedii, jakiej ofiarą stała się Oakley, nie możemy oderwać się od lektury (sama czytałam ją do piątej rano, gdy wstawałam do pracy na siódmą), ponieważ z każdym kolejnym odkryciem okazuje się, że poprzednie nasze przypuszczenia były błędne. Bardzo dobrze autorce “Uwięzionych” wychodzi budowanie napięcia czy zaakcentowanie wagi problemu, który opisuje. Natasha Preston nie potrafi chyba pisać o prostych tematach, powszechnej codzienności państwa Kowalskich. Stworzona została do poruszania problemów, o których nikt nie chce mówić – o dramatach, które dzieją się za zamkniętymi drzwiami. Tworzy wokół nich otoczkę wspaniałości, beztroski i nadziei, aby czytelnika powoli wyprowadzać z błędu i co rusz go szokować, przekonywać, że pozornie piękne życie to dobrze ukryte kłamstwo. Jednak, podobnie, jak w “Uwięzionych”, w “Silence” kryje się diagnoza – nie ma szans na ucieczkę od przeszłości, a nadzieja jest jedynie ułudą. To gorzka puenta, która sprowadza nas brutalnie na Ziemię, mimo przeczytanej idyllicznej historii miłosnej Cole’a i Oakley. Nawet miłość nie jest w stanie wymazać doznanych krzywd, lecz może zapobiec tragedii. Ale czy to wystarczy? (...) http://www.popkultura.com.pl/2018/02/08/recenzja-ksiazki-silence-pierwszego-tomu-serii-silence-natashy-preston-zamknietymi-ustami/

„Silence” miało być dramatycznym młodzieżowym thrillerem o nastolatce, która milczy z powodu strasznej tajemnicy z przeszłości… W gruncie rzeczy okazało się jednak, że to przeuroczy i słodki romans, który zepchnął tajemnice gdzieś na drugi plan. Dopiero zakończenie dostarcza nam odpowiedzi na nurtujące pytania, ale nie rekompensuje niedosytu związanego z brakiem mocniejszych i bardziej dramatycznych fragmentów. Nie będę kłamać, że pod tym względem czuję się całkowicie rozczarowana, tym bardziej, że już na początku książki znajduje się ostrzeżenie sugerujące, że z powodu treści „Silence” może nie być odpowiednie, dla wszystkich czytelników. Autorka podeszła jednak do trudnych tematów w tak delikatny sposób, że uważam to ostrzeżenie za całkowicie zbędne. Choć liczyłam na bardziej dramatyczną treść, przepiękny wątek romansowy zrekompensował mi część rozczarowań i ostatecznie szczerze mogę powiedzieć, że „Silence” świetnie mi się czytało. Wciąż czuję jednak ogromny niedosyt i wyczekuję tęsknie kolejnych tomów. Po TAKIM zakończeniu mój czytelniczy szósty zmysł przeczuwa, że znajdę w nich coś niesamowitego, czego długo nie zapomnę. http://beauty-little-moment.blogspot.com/2018/02/silence-natasha-preston.html

Natasha Preston to brytyjska autorka powieści, która nie boi się poruszać ciężkich tematów. Natasha Preston posługuje się prostym, lekkim i zrozumiałym językiem ale nie do skrajności. Bardzo dobrze równoważy sposób pisania, by czytelnik nie czuł się jak niedojrzały nastolatek, który wie zbyt mało o życiu, jednocześnie nie mówi od razu wszystkiego, stara się pobudzić myślenie czytelnika i wciągnąć go w opowiadaną historie. Dzięki temu może zainteresować fabułą nie tylko młodzież ale i osoby dorosłe. ,,Silence’’ (tłum. cisza, milczenie) to historia toczącego się dramatu wewnątrz i na zewnątrz ciała i duszy młodej kobiety, która od wielu lat boryka się z ogromnym ciężarem na swoich barkach. Co może skłonić kilkuletnie dziecko do milczenia na całe lata? Co takiego się wydarzyło, że nic i nikt nie jest w stanie odwieść dziewczynki od postanowienia pozostania niemą? Jedno jest pewne, za tak radykalnym krokiem musi kryć się niewyobrażalna tragedia. Tylko czy tragedia wciąż trwa czy już się zakończyła, chodź nadal zbiera swoje żniwo? Jak długo życie Oakley będzie spowijać cisza? Na pierwszy rzut oka Oakley, główna bohaterka, nie wyróżnia się w grupie nastolatków. Wygląda jak każda przeciętna nastolatka, jednak jest coś co ją wyróżnia. Oakley nie mówi od jedenastu lat, porozumiewa się wyłącznie za pomocą gestów. Oakaley przestała mówić gdy miała pięć lat jednak nie z powodu zdrowotnego, sama podjęła taką decyzje i nikt nie wie, co doprowadziło do jej nagłego milczenia. Przez tyle lat nie wypowiedziała ani jednego słowa, nie napisała nawet jednego sms’a. Milczenie Oakley jest jednak uzasadnione, ponieważ skrywa ona mroczną tajemnicę, o której boi się mówić. Obawia się, że nikt jej nie uwierzy bo tak jej wmówiono, co gorsza prawda zniszczy jej rodzinę i zrani najbliższe jej osoby, dlatego postanawia chronić szczęście swojej rodziny, chodź cena jaką musi za to płacić jest naprawdę wysoka. Postać Oakley posiada trochę nad wyraz nieskazitelny charakter, który ocieka nieprawdopodobnym wręcz przerysowanym altruizmem. „Od mojego milczenia zależało szczęście mojej rodziny. Milczenie mnie uwięziło” Oakley nie jest łatwo w szkole, rówieśnicy uważają ją za dziwadło, naśmiewają się z niej. W domu też nie może odetchnąć do końca, rodzice co chwila znajdują nowych specjalistów, próbują nowych terapii, zwłaszcza matka próbuje ‘‘naprawić’’ swoją córkę. Niestety, za każdym razem pomoc jest nie skuteczna, gdyż Oakley jej nie chce. Jej matka to postać wręcz negatywna, a przynajmniej mocno zagubiona, która nie może pogodzić się z tym, że jej córka nie jest normalną nastolatką. Chciałaby za wszelką cenę posiadać “standardową”, “stereotypową” rodzinę, więc mimo troski, jaką otacza swoją córkę, nie dostrzega jej jako swojego dziecka, lecz jako nie mowę. Z całego domu jedynie Jasper, jej starszy brat, traktuje ją normalnie, jak swoją młodszą siostrę. Wygłupia i droczy się z nią jak każde rodzeństwo, jednocześnie jest bardzo opiekuńczy, codziennie z nią rozmawia i upewnia się czy wszystko jest w porządku. Nigdy nie naciskał by powiedziała mu dlaczego przestała mówić, postanowił podejść do jej decyzji stosunkowo normalnie i neutralnie dzięki czemu Oakley odnalazła w nim wsparcie. Jest jeszcze Cole, który nie próbuje na siłę jej zmienić, akceptuję ją taką jaką jest, wręcz zdaje się w ogóle nie zwracać uwagi na fakt, że Oakley nie mówi. Cole jest jej najlepszy przyjaciel z dzieciństwa, i w którym ze wzajemnością się zakochuje. Cole jest przy niej na dobre i na złe, broni ją w szkole, wyciąga z opresji niczym książę z bajki. Ich przyjaźń wydaje się ratować dziewczynę od zupełnego szaleństwa. Postać Cole jak postać Oakley wyróżnia przerysowany altruizm i zbyt idealny charakter. Nie przeszkadza mu w Oakley nic, mimo, że w głębi pragnie usłyszeć jej głos, jej szczęście jest dla niego ważniejsze, stara się zrozumieć jej decyzje o takiej a nie innej komunikacji, wspiera ją jak może i praktycznie nie zadaje pytań. Oakley stara się żyć normalnie, chodzi do szkoły, spotyka się z Cole, uczęszcza na gimnastykę, która jest dla niej odskocznią. Jej życie powoli nabiera barwniejszych kolorów, głownie za sprawą odwzajemnionej miłości do Cole. Niestety nagle zaczynają dręczyć ją przykre wspomnienia i wydarza się coś prze co życie Oakley na nowo wywraca się do góry nogami. Powtórka z przeszłości rozbija ją na drobne kawałeczki, roztrzęsiona potrzebuje pomocy i wybiera numer telefonu... Czy Oakley przerwie swoje milczenie? Czy przestanie samotnie cierpieć w swojej ciszy? Co się stanie gdy w końcu przemówi? Czy uda jej się pokonać demony przeszłości? Od pierwszych stron książki, czytelnik ma nad głową wielki znak zapytania – “dlaczego?”. Rozdziały pisane z perspektywy Oakley (niektóre, choć znikoma część, z perspektywy Cole’a) przedstawiają codzienność dziewczyny, to jak, radzi sobie z życiem, na kim może polegać, jak wyglądają jej relacje z innymi. Dzięki pierwszoosobowej narracji ze strony Oakley, czytelnikowi łatwiej jest poznać jej postrzeganie i rozumowanie

Każdy z nas inaczej reaguje na traumatyczne wydarzenia. Jedni zamykają się w sobie, drudzy wręcz przeciwnie – udają, że nic się nie stało i starają się zapomnieć o swoich przeżyciach sięgając w tym celu po różnego rodzaju używki. Oakley również przeżyła coś niewyobrażalnego, coś, o czym wie tylko ona, przez co od jedenastu lat nie wypowiedziała ani słowa. Wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że coś musiało się wydarzyć w życiu dziewczyny, jednak nikt, nawet najbliższa rodzina nie wie z czym mierzy się na co dzień. W szkole jest wytykana palcami i tak naprawdę nie przyjaźni się z nikim poza Cole’em, kilka lat starszym sąsiadem, który jak nikt potrafi odczytać każdy, nawet najmniejszy, gest dziewczyny. Matka zaciąga ją nieustannie do lekarzy, a wizyty te zawsze kończą się atakami paniki i płaczem obu kobiet. Co stało się Oakley? Dlaczego tak nagle zamilkła? Czy komuś uda się przebić przez mur, którym otoczyła się dziewczyna? Natasha Preston to angielska autorka thrillerów z nurtu New Adult, historii z seryjnymi mordercami w roli głównej oraz… romansów. Na swoim koncie ma obecnie 20 powieści. „Silence” rozpoczyna serię o tej samej nazwie. Nie będę kłamać – do sięgnięcia po tę książkę skłoniły mnie okładka i opis, które od razu mnie zaintrygowały. Sam pomysł na fabułę świetny, jednak z wykonaniem już trochę gorzej. Liczyłam na to, że powieść zostanie zdominowana przez ęskrywaną przez Oakley, tymczasem 70-80% to historia rodzącego się uczucia. Nie mogę powiedzieć, że lektura była dla mnie męką, jednak już dawno nie spotkałam się z tak cukierkowym związkiem, który chwilami aż ociekał lukrem. Co za dużo, to niezdrowo i wydaje mi się, że w tym przypadku autorka trochę przesadziła… Co się zaś tyczy traumy dziewczyny, to już po kilkudziesięciu stronach domyśliłam się co jej się przydarzyło, jednak nadal pozostawało bez odpowiedzi jedno pytanie – kto jej to zrobił? By się tego dowiedzieć trzeba być cierpliwym i dobrnąć do samego końca. Muszę przyznać, że można domyślić się kto za tym stoi, gdyż sugeruje to sama główna bohaterka, która jest jednocześnie narratorem znacznej części powieści. Pozostałe rozdziały poznajemy z punktu widzenia Cole’a. W tym przypadku większość z nich skupia się na uczuciu łączącym go z Oakley. Lubię powieści, w których autor pozwala wejść czytelnikowi do głowy głównych bohaterów, ponieważ dzięki temu poznaje oba punkty widzenia i łatwiej zrozumieć niektóre zachowania postaci. Bez wątpienia bohaterami pierwszoplanowymi są Oakley i Cole i to na nich skupia się cała fabuła. Piękna dziewczyna z traumą, która odebrała jej radość życia dopiero przy przystojnym sąsiedzie odzyskuje poczucie bezpieczeństwa. Podobnych kreacji w literaturze młodzieżowej jest na pęczki. Natomiast Cole jest za idealny. Mimo, że zazwyczaj tacy bohaterowie mi nie przeszkadzają, to ta postać nie do końca przypadła mi do gustu. Poza tajemnicą skrywaną przez Oakley, największą zagadką jest rola Juliena w tej powieści. Raz gnębi dziewczynę, później pragnie jej uwagi… nijak nie potrafię dostrzec logiki w działaniu tego bohatera i tego, jaką w końcu rolę spełnia w tej historii. Dręczyciela? Czy może faktycznie chce się z nią zaprzyjaźnić? W „Silence” niestety nie znalazłam odpowiedzi na to pytanie. Podsumowanie: „Silence” otwiera cykl opowiadający historię Oakley, która skrywa wielką tajemnicę zżerającą ją od środka. Miałam pewne oczekiwania względem tej powieści, zwłaszcza, że w blogosferze (zarówno polskiej, jak i zagranicznej) książka jest oceniana naprawdę wysoko. Tymczasem dostałam historię romantyczną, która niczym nie wyróżnia się na tle innych i gdyby nie ostatnie kilka rozdziałów, w których faktycznie coś się dzieje, to oceniłabym tę książkę jako słabą. Na chwilę obecną postrzegam ją jako typowego ‘średniaka’, którego można przeczytać w wolnej chwili, jednak po jakimś czasie zostaje po niej mgliste wspomnienie. Szkoda, bo pomysł na fabułę miał potencjał… _______________ http://ja-ksiazkoholik.blogspot.com/2018/03/natasha-preston-silence.html

Natasha Preston to autorka powieści dla młodzieży, która nie boi się ciężkich tematów. Miałam już styczność z jej twórczością podczas lektury powieści "Uwięzione" - wstrząsającej historii o porwaniu. Byłam więc pewna, że i "Silence" okaże się książką niełatwą, jednak z pewnością wartą uwagi. I miałam racje. Oakley nie mówi. Nie jest fizycznie chora, jednak od wielu lat nie odzywa się do nikogo. Dlaczego? to wie tylko ona sama. Z oczywistych więc powodów nie jest najpopularniejszą osobą w szkole, a jej kontakty z rówieśnikami ograniczają się do brata i przyjaciela z dzieciństwa. Cole, bo tak ma na imię jej kolega, jest prawdziwym wspraciem. Chętnie spędza czas z Oakley i jej milczenie zdaje się niezbyt mu przeszkadzać - prowadzi dialogi z bohaterką, a za odpowiedź wystarcza mu skinienie głowy. To prawdziwy rycerz w lśniącej zbroi, który codziennie broni dziewczynę przed prześladowcami. Nic więc dziwnego, że z czasem przywiązanie Oakley do Cole'a przeradza się w coś więcej. Chłopak jest niemalże idealny - czuły, troskliwy i w dodatku przystojny. Nasza bohaterka nie wie jednak jak miałaby się do niego zbliżyć skoro nie jest w stanie nawet się odezwać. A jeśli się przełamie i powie choć słowo lub choćby odpisze na smsa zaczną się pytania, a wtedy będzie musiała wyznać prawdę o tym, co ją spotkało. A co jeśli nikt nie uwierzy? A co jeśli to się powtórzy? "Silence" to jednocześnie piękna, jak i okropna historia. Zachwyca, ale z drugiej strony wzbudza odrazę. I to chyba właśnie jest jej główną zaletą - wywołuje masę emocji, od wzruszenia, poprzez zachwyt, a na oburzeniu kończąc. Domyślałam się, że Oakley skrywa mroczną tajemnicę, jednak zakończenie i tak mnie zaskoczyło - kiedy wszystkie sekrety wychodzą na jaw jest naprawdę strasznie! Muszę przyznać, ze "Silence" bardzo mi się podobało. Książkę czyta się świetnie, praktycznie "pochłonęłam" ją jednym tchem. Nie sposób jednak nie zwrócić uwagi na pewne wady, przez które ocenę musiałam nieco obniżyć. Po pierwsze - milczenie Oakley jest potraktowane odrobinę po macoszemu. Nie ma nawet wzmianki o próbnie mówienia/krzyku kiedy dziewczyna jest sama, czy choćby pod prysznicem. Nie wiemy czy próbuje mówić, nawet dla samej siebie, a przecież milczy już od wielu lat. Po drugie - postać Cole'a jest jednak zbyt idealna. Owszem, wspaniale czyta się o jego zaangażowaniu, czułości i jednak to wszystko jest zbyt nierealne. Jak może czuć, coś do dziewczyny, z którą praktycznie nie ma kontaktu (nie licząc kontaktów fizycznych). Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o drobnych wadach. Niemniej jednak "Silence" uważam za świetną powieść, na którą zdecydowanie warto zwrócić uwagę. Jeśli nie boicie się trudnych tematów, a lubicie dobrą literaturą to powieść idealna dla Was!

Oczekiwania potrafią wyprowadzić w pole i właśnie z takim wnioskiem ukończyłam czytanie tej powieści. Bo spodziewając się pełnego napięcia thrillera i wartkiej akcji natknęłam się na bardzo słodką historię miłosną, która pomiędzy niegasnącymi wyznaniami tylko od czasu do czasu została przepleciona wzmiankami o patologicznej sytuacji głównej bohaterki. No cóż, nie skłamię więc stwierdzając, że tempo tej historii przyspiesza dopiero na ostatnich stronach książki. Wtedy owszem, jest zaskakująco, ale to chyba za mało, bym mogła czuć stuprocentową satysfakcję ze spotkania z tą lekturą. Ukończyłam ją wiedziona ciekawością, ale gdybym po kilku początkowych stronach przeszła od razu do końca, chyba zbyt wiele bym nie straciła. Zdecydowanym plusem powieści są jej bohaterowie. Kreacja milczącej Oakley wypadła wiarygodnie i pomimo tego, że czytelnik jest o krok do przodu, znając jej myśli dzięki narracji pierwszoosobowej, autorka zachowała miejsce na tajemnicę, która czeka na niestrudzonego odbiorcę niczym nagroda na mecie. Jest uczynny i pełen chęci niesienia pomocy Cole, drugi z narratorów, jest zakręcony brat głównej bohaterki, próbująca zaakceptować nietypową sytuację Oakley rodzina i są szkolny znajomi, nie zawsze wyrozumiali. Gromadka postaci ratuje prozę Natashy Preston, która owszem, ma potencjał i miała dobry pomysł. Zabrakło mi jednak tego impulsu, który skutecznie odgoniłby towarzyszące mi przez jakiś czas znużenie. Książka porusza istotny problem. Główna bohaterka pada ofiarą okrucieństwa drugiego człowieka i staje się jedną z tych bezgłośnych, choć wołających o pomoc poszkodowanych. Czy zatem temat wywołał we moim przypadku jakieś emocje? Tak, ale jak już wspomniałam, w końcowej fazie. Kilka ostatnich kartek dostarczyło mi więcej wrażeń niż wcześniejszych 300 stron. Jako że znam już poniekąd styl autorki i mam pewne porównanie, muszę stwierdzić, że „Uwięzione” naprawdę wypadły o wiele lepiej. Sięgając po tę historię musicie wiedzieć jedno. To nie jest pełen napięcia thriller, a słodki, niewinny romans, który pod koniec wychodzi poza ramy gatunku i zupełnie zmienia swoje oblicze. Jeśli nastawiacie się na powieść miłosną, zdobioną dramatami przeszłości i liczycie na mocne zakończenie –możecie czuć się usatysfakcjonowani, naprawdę. Jeśli jednak, broń Boże, popełnicie ten sam błąd, co ja i pomyślicie, że książka może przypominać klimatem wywołującą dreszcze poprzednią powieść autorki, czeka Was nuda. Ja więc nie będę Wam jej jakoś szczególnie polecać. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/02/silence-natasha-preston-dlaczego.html#more

https://krytyk.com.pl/literatura/recenzja-ksiazki-silence-i-tomu-serii-silence-autorka-natasha-preston/ "Dwie są rzeczy w powieści Preston, które sprawiły, że moja ogólna ocena książki podskoczyła. Po pierwsze, kwestia milczenia Oakley. Okazało się, wbrew moim pierwotnym przypuszczeniom, że nie chodzi tutaj wyłącznie o niewydawanie dźwięków. Protagonistka nie wysyła smsów, nie pisze karteczek, nie komunikuje monologów gestami. Przekazuje jedynie proste komunikaty – kiwa głową na tak lub nie, wywraca oczami, ruchem ręki wybiera dania z karty albo proponowane filmy itp. Takie odcięcie od świata robi wrażenie i naprawdę trudno mi je sobie w realnym życiu wyobrazić, zdecydowanie trudniej niż niemówienie po prostu. Drugą sprawą jest zakończenie. Historia toczy się gładko i płynnie zmierza do finału. Jest trochę dramatów, ale wszystko wydaje się takie zwyczajne, ludzkie, ciepłe. I nagle na ostatnich stronach Preston postanawia z zaskoczenia wcisnąć czytelnikowi pięść w brzuch. Miałam ochotę… sama nie wiem. Trochę zbierało mi się na płacz, a trochę kumulowała się we mnie agresja".

Cała recenzja pod linkiem: http://dominika-szalomska.pl/silence-natasha-preston-recenzja/ Zawsze, gdy wychodzę z domu na dłuższy czas, biorę ze sobą książkę, nigdy nie wiadomo, kiedy będziemy chcieli poczytać. Tak było jednego dnia, gdy wychodziłam szybko na działkę ze stosiku książek wzięłam Silence i poszłam. Tam usiadłam i zaczęłam relaks i przepadłam. Miałam wtedy czas, kiedy trafiałam na same okropne i beznadziejna książki, więc nie spodziewałam się jakiejś cudownej powieści. A jakież było moje zaskoczenie, gdy się wciągnęłam do tego stopnia, że czytałam przez kilka godzin na działce.

Początkowo myślałam, że jest to książka dla młodzieży, jednakże bardzo się myliłam. Zarówno moja córka jak i ja jesteśmy zachwycone. Książka nas oczarowała, szczególnie główna bohaterka, która pomimo młodego wieku musi zmagać się z ogromnym problemem, z którym nie potrafi sobie poradzić, a jedynym wyjściem według niej jest właśnie milczenie. Książka całkowicie mną zawładnęła. Nawet nie wiem, kiedy się w nią wciągnęłam i nie ciężko było przestać mi ją czytać, ponieważ ciągle coś się w niej działo. Na pewno spełni ona wasze wszystkie oczekiwania. Polecam!