Niechciane dziedzictwo. Jagiellonowie. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 10.2023)

Swietna

Jaka jest Wasza ulubiona dynastia znana z kart historii? Habsburgowie, Kapetyngowie, Andegawenowie, Lancasterowie, Windsorowie, Jagiellonowie, a może dynastia Piastów? Trzeba przyznać, że przez te wszystkie stulecia było ich naprawdę wiele, jedne długo utrzymywały się przy władzy, inne musiały ustąpić miejsca innym. Ja nie mam swojej upatrzonej rodziny, każda jest nadzwyczajna na swój sposób i każda ma w swoim gronie ludzi dobrych, którzy zapisali się na kartach historii, jak i takich, o których należałoby nic nie mówić. Uwielbiam przez to każdą książkę, w której autor decyduje się przybliżyć kulisy życia dynastycznego, dlatego jak tylko zobaczyłam, że Maria Paszyńska stworzyła opowieść o Dynastii Jagiellonów, wiedziałam już, że książkę muszę przeczytać. Nie tylko dlatego, że zapowiadała się niezła czytelnicza uczta pod względem smaczków historycznych, ale przede wszystkim dlatego, że Pani Maria raczej tworzyła powieści z historią w tle z późniejszych epok. Byłam więc ogromnie ciekawa, jak jej „poszło” z czasami wcześniejszymi. I co tu dużo pisać, „Jagiellonowie, Niechciane dziedzictwo” to powieść, którą się pochłania, śledząc z wypiekami na twarzy niesamowitą historię, opowiadaną przez narratora. Andrzej jest na dworze królewskim od zawsze. Nie zna swoich rodziców, a jego zadaniem jest towarzyszenie książętom królewskim. Staje się ich przyjacielem, cieniem, dzieląc z nimi ich radości i troski. Musi też być niesamowicie ostrożny, bo dwór to miejsce nieustannych intryg, walki o władze i przywileje. Nawet kiedy odkrywa tajemnicę następcy tronu Władysława, nie odwraca się od niego, tylko postanawia wspierać młodego królewicza. Przeżywa jego śmierć pod Warną razem z młodszym Kazimierzem i obiecuje wspierać nowego władcę. To on wyjeżdża naprzeciw przyszłej królewskiej małżonki- Elżbiety Rakuszanki i jako pierwszy dostrzega jej niesamowitą inteligencję i skrywaną urodę, pomimo tego, że przez jej mankamenty w wyglądzie są wyśmiewane przez większość dworzan. I to on wspiera Kazimierza w jego rozterkach, jako władcy, ale też jako mężczyzny. Kim jest tajemniczy kronikarz Andrzej? I dla kogo to niechciane dziedzictwo jest największym ciężarem? Powieści z historią w tle to nie są proste książki. Prawdziwym bowiem wyzwaniem jest połączenie fikcji, wynikłej z wyobraźni autora z faktami historycznymi i nieprzerysowanie tych faktów czy bohaterów znanych z kart historii. Pani Marii to się świetnie udało. Jest niezwykle ciekawie, intrygująco i wciągająco, powieść jest bogata w wydarzenia historyczne, można się wiec sporo dowiedzieć, ale jej największym atutem są ludzkie emocje, które towarzyszą każdemu niezależnie od czasu czy epoki. Bohaterowie są więc wyraziści, interesujący i charakterni, a każdy z nich próbuje odnaleźć swoje miejsce w życiu, nawet jeżeli los nie jest dla nich łaskawy. Na pewno ciekawym zabiegiem jest oddanie głosu męskiemu narratorowi, który jako świadek i uczestnik wielu wydarzeń, relacjonuje je szczerze, dokładnie, ale też z taką męską powściągliwością. Przez co zostawia czytelnikowi pole do uruchomienia swojej wyobraźni. Książka jest piękna, dokładnie taka jaką lubię, więc z niecierpliwością czekam na kolejne opowieści autorki. Może tym razem epoka Piastów?:) A Wam moi drodzy z całego serca lekturę polecam😊

Z ogromną przyjemnością zanurzyłam się w najnowszej powieść Pani Marii Paszyńskiej. Książki autorki są zawsze przeze mnie wysoko oceniane. Przede wszystkim za dopracowanie i tło historyczne, które stanowi podstawę powieści. W „Niechcianym dziedzictwie” Pani Marysia zgrabnie łączy fikcję literacką z faktami historycznymi. Mimo współczesnego języka z łatwością przenosi czytelnika do czasów panowania Jagiellonów i pozwala poznać historię od ludzkiej strony. Królowie byli ludźmi z krwi i kości, mieli swoje emocje, odczuwali strach czy smutek, ulegali porywom serca, pragnęli wolności. Synowie Władysława Jagiełły spędzali beztroskie dzieciństwo na Wawelu. Ich towarzyszem przygód jest narrator powieści, Andrzej. To z jego perspektywy poznajemy temperamenty, pragnienia i tajemnice braci. Starszy z nich, Władysław, dorastał w przeświadczeniu, że kiedyś stanie się spadkobiercą korony, a młodszy, Kazimierz żył bez narzuconego poczucia obowiązku. Los jednak zadrwił z braci i Kazimierz zostaje zmuszony porzucić swoją wolność i swobodę dla dobra Korony. Cieszę się, że sięgnęłam po tę pozycję gdyż udało mi się przełamać niechęć wyniesioną z lekcji historii, która kojarzyła mi się z zakuwaniem dat. Spojrzałam na fragment polskiej historii z zupełniej innej strony.

Dla wielu z nas historia może wydawać się nieciekawa. Patrzymy na nią często przez pryzmat szkolnej antypatii, która pozostała w nas, zniechęcając do zgłębiania minionych wydarzeń. To, co tak odległe, bywa bowiem czasami niezrozumiałe, a współczesny świat wydaje się dużo bardziej atrakcyjny. W takich momentach doceniam autorów, którzy chcą za pośrednictwem swoich książek, ukazać barwność poszczególnych epok. Wydarzenia, które miały wpływ na późniejsze losy państwa, które wcale nie są jedynie zlepkiem suchych informacji. Wszystko zależy od formy „podania”. Może się bowiem okazać, że sięgając po powieść, która traktuje o losach poszczególnych dynastii, okryjemy w sobie ciekawość tamtego świata, a jej lektura będzie jedynie przyczynkiem, do zgłębiania historii, która może być naprawdę fascynująca! Taką właśnie pozycją jest niewątpliwie „Niechciane dziedzictwo” Marii Paszyńskiej, która opowiada o losach Jagiellonów. Autorka kreśli opowieść widzianą oczami narratora i to właśnie jego poznajemy bliżej wraz z każdą przewracaną stroną, obserwując równocześnie życie na królewskim dworze. Niezmiennie intrygowały mnie jego spostrzeżenia na temat tego, co dzieje się w życiu towarzyszy jego dziecięcych zabaw, którymi byli Kazimierz i Władysław, synowie króla Władysława Jagiełły i Sonki (Zofii Holszańskiej). To postrzeganie świata, jakim był dla niego początkowo zamek, ewoluowało. Im był starszy, tym bardziej zdawał sobie sprawę, że to, co było kiedyś dla niego całym światem, jest jednak czymś ograniczonym. Chociaż czas nieubłaganie pędził, a wraz z nim zmieniała się świadomość tego, co dzieje się wokół, to wyczuwalna jest u niego wciąż nostalgia tamtych dni, kiedy mógł beztrosko oddawać się codzienności w towarzystwie synów króla. Tamte chwile zdają jednak przysłaniać cieniem spiski i intrygi, a także strach przed biskupem Oleśnickim. Myślę, że to właśnie pewnego rodzaju baśniowość, poza warstwą stricte historyczną, jest pozytywnym aspektem tej powieści. Piszę powieści, gdyż Maria Paszyńska „popełniła” kolejny mariaż, mieszając prawdziwe wydarzenia czy postaci z fikcją literacką. I w moim odczuciu bardzo dobrze się jej to udało. Z jednej strony wplotła w fabułę fakty, dzięki którym mogliśmy poznać nieco „smaczków” z życia Jagiellonów, a z drugiej, ubarwiła całą opowieść plastycznymi opisami i własnym wyobrażeniem tamtych czasów, które przelała na papier. A to wszystko „podane” w przystępny sposób, opisane językiem stylizowanym na ten pasujący do epoki, co sprawia, że losy postaci śledzimy z dużym zaciekawieniem i zaangażowaniem. Bohaterem, który zwrócił moją szczególną uwagę, jest narrator (Andrzej). Były momenty, że to właśnie jego rozważania wzbudzały we mnie większe emocje, niż to, co działo się na Wawelu. Snuje on bowiem opowieść o tajemnicach królewskich z dużą nutą wrażliwości, lojalnością i empatią dla towarzyszy dziecięcych zabaw, którzy bardzo szybko musieli dorosnąć i przyjąć na siebie ciężar obowiązków i pokładanych w nich nadziei. Andrzej wydaje się z jednej strony relacjonować wydarzenia, a z drugiej być swego rodzaju powiernikiem sekretów i trosk niektórych członków rodziny królewskiej. Podobało mi się to, w jaki sposób autorka pokazała jego przemianę. Jego poniekąd przejmującą historię, gdyż z jednej strony, jest on przyjacielem synów króla, a z drugiej, dla wielu kimś przeźroczystym, wręcz nikim o czym przekonuje się z czasem. Dziecięca ułuda, pewność, że razem z przyjaciółmi są sobie równi, zostaje zastąpiona świadomością, że wystarczy jeden niewłaściwy ruch, a może zostać usunięty w dworu. Zwłaszcza że dla niektórych jest on stanowczo persona non grata… Tytuł „Niechciane dziedzictwo” zdaje się oddawać nastroje synów króla Jagiełły, szczególnie starszego Władysława. Z dnia na dzień, po jego śmierci, musieli oni stawić czoła obowiązkom, którym trudno byłoby sprostać nawet dorosłemu. Czytając, jesteśmy w stanie dostrzec między wierszami w niektórych fragmentach książki: starach, tęsknotę, frustrację wynikającą z chęci dorównania ojcu, by zasłużyć na wielkość, a także ból. Idealnie oddają uczucia młodego króla słowa: „To było jak grymas na twarzy człowieka, dla którego darowane piękne, kosztowne buty okazały się przyciasne”. Maria Paszyńska zatem nie tylko zdradza sekrety z życia dworskiego, ale pokazuje także rozterki człowieka w starciu z nierównym przeciwnikiem, jakim były oczekiwania świata względem tego, którego namaszczono na następcę tronu. Który musiał przyjąć na siebie spuściznę, niezależnie od tego, czy był na to gotowy. Wszystko dla dobra Korony. A także kobiety – królowej, która miała przede wszystkim spełnić powierzone jej zadanie – wydać na świat męskiego potomka. Podsumowując: Maria Paszyńska odmalowała średniowieczny obraz niczym ówczesny malarz. Jak on za pomocą pędzla przelewa zatrzymane w kadrze wydarzenia na płótno, tak ona za pośrednictwem słów przekazała nam blaski i cienie tamtej epoki. Polecam

Władysław Jagiełło umiera. Rozpoczyna się bezwzględny wyścig o władzę. na tronie zasiada ostatecznie Władysław III, za którego, z racji wieku, rządzą regenci. Mijają lata, Władysław wyrusza na wojnę z Turkami i w bitwie pod Warną ginie bez wieści. Bezkrólewie to najgorszy okres dla państwa, dlatego koronę ma przywdziać Kazimierz Jagiellończyk. Dla Kazimierza korona jest tak naprawdę niechcianym dziedzictwem i zrobi wszystko, aby pozbyć się tego ciężaru. Tytułem wstępu: Maria Paszyńska nie jest historykiem i nie pisze podręczników historycznych wiernie oddających czas, miejsce akcji, chronologię wydarzeń. Maria Paszyńska napisała powieść historyczno-obyczajową, w której słowa ożywiają, nadają barwę, dźwięk i nade wszystko EMOCJE postaciom historycznym i wydarzeniom w jakich brały udział. I pomimo, że zarówno te postaci jak i te wydarzenia są autentyczne, to cała reszta jest wymysłem literackim. Nie do końca zatem rozumiem zastrzeżenia w kwestii wiarygodności, skoro sama autorka w posłowiu wspomina, że dla prężności akcji nagina kilka wątków. Dlaczego lekcje historii dla wielu (w tym, niestety, i dla mnie) wydają się nudnym klepaniem dat, postaci, wydarzeń? Bo nie ma w nich podłoża emocjonalnego. Nasze edukacja ma polegać nawet nie tyle na zrozumieniu, ile na zapamiętaniu. Beznamiętnie, bez euforii, bez uczucia. "Niechciane dziedzictwo" to nic innego jak wypełnienie tych luk śmiechem, gniewem, płaczem, dumą, zazdrością. Paszyńska daje nam lekcję historii, ale niejako przy okazji - bo sensem tej powieści jest zrozumienie, że Władysław Jagiełło, Władysław III, Kazimierz Jagiellończyk byli ludźmi z krwi i kości, a nie wydmuszkami żyjącymi od do, panującymi na tronie od do, mającymi tyle i tyle żon i dzieci. Tego typu powieści odczarowują lata szarej, żmudnej i nudnej edukacji i dzięki takim powieściom chce się wiedzieć więcej. Dla pasjonatów historii Polski nic nowego ta powieść nie wniesie (prócz chęci wytykania błędów i niedociągnięć;)), ale dla tych, którym z lekcji historii pozostało w głowie kilka dat i mgliste pojęcie o królach - powieść będzie doskonałą pozycją aby te luki uzupełnić. Narratorem powieści jest enigmatyczny Andrzej, o którego postaci dowiemy się nieco więcej pod koniec powieści. To jego oczami widzimy ówczesne życie na Wawelu, XV-wieczna kuchnię, stroje, etykietę dworską. Język, którym została napisana powieść jest przystępny i lekki, dlatego nie ma obaw, że archaiczny sposób wypowiedzi bohaterów odstraszy i zniechęci do lektury. Wyczekuję na drugi tom i bardzo cieszę się, że powstają tego typu powieści. Powieści, które lekkością słowa i feerią barwnych emocji wypełniają szczeliny między sztywnymi, bladymi wydarzeniami z historii naszego państwa.

Maria Paszyńska ożywiła historie. Ubrała ją w uczucia, zapachy i barwy. Sprawiła, że suche fakty i daty nabrały zupełnie innego znaczenia. Historia Jagiellonów w wykonaniu Paszyńskiej tętni życiem i emocjami. Nie sposób się od niej oderwać. Majestatyczny Wawel, podniosłe i bohaterskie czyny. Wielkie namiętności i zakazana miłość. Skandale, intrygi, zdrady, klątwy i złamane przysięgi. Walka o władzę i wpływy. Te wszystkie czynniki połączone w jednej powieści tworzą niesamowity klimat, który z rozdziału na rozdział staje się coraz bardziej realistyczny. Maria Paszyńska stworzyła obraz złotego wieku Jagiellonów, w sposób brawurowy, niezwykle plastyczny i wciągający. W mojej głowie wciąż żyją obrazy z ceremonii zaślubin, koronacji, pochówków. Czy tak było naprawdę? Tego nigdy się nie dowiemy, ale wizja Paszyńskiej zrobiła na mnie ogromne wrażenie. „Niechciane dziedzictwo” to powieść, w której historia odgrywa ważną rolę, ale to bohaterowie tworzą jej podwaliny. Bohaterowie znani z przeszłości i ci stworzeni na potrzeby fabuły. To oni nadają rytm tej opowieści i odkrywają przed czytelnikiem arkana dawnych czasów. Przez meandry dworskiego życia, królewskich obowiązków i międzyludzkich emocji sprawnie prowadzi nas narrator Andrzej. Obok historii Jagiellonów, z którą jest bezpośrednio związany, roztacza przed nami wizję swojego niełatwego życia. Z rozdziału na rozdział historia Andrzeja, robi się coraz ciekawsza. Możemy nie tylko poznać jego charakter, ale też przywiązanie i wręcz braterską miłość do synów Władysława Jagiełły. Już dawno nie czytałam powieści historycznej z takim zapałem! Jestem zachwycona obrazami, które tak zręcznie namalowała Maria Paszyńska. Chłonęłam każde słowo z entuzjazmem i ciekawością. Mogę śmiało powiedzieć, że od pierwszego rozdziału czułam, że ta powieść jest tym, czego bardzo mi brakowało na polskim rynku wydawniczym. Trudno mi było się z nią rozstać, by zająć się, codziennymi obowiązkami. W pracy myślami byłam przy bohaterach, którzy zdobyli moje serce. Autorka rozbudziła we mnie głód wiedzy, który w sposób naturalny i płynny pozwoliła mi zaspokoić. Posłużę się słowami Autorki, bo one doskonale oddają moje uczucia, które towarzyszyły mi przez całą powieść. „Powiadają, że historia to baśń, która wydarzyła się naprawdę”. „Niechciane dziedzictwo” to wyjątkowa lekcja historii, w baśniowej oprawie, która porusza serce i rozbudza ciekawość. Jestem przekonana, że Was również porwie i przeniesie do czasów Jagiellonów. Polecam!

Pani Maria Paszyńska należy do tych Autorek, których książki czytam zawsze z ogromną przyjemnością. Jak tylko pojawia się nowa, od razu wiem, że będzie to dla mnie lektura obowiązkowa. Muszę przyznać, że odkąd zobaczyłam w zapowiedziach książkę "Jagiellonowie. Niechciane dziedzictwo", ucieszyłam się, że Autorka napisała kolejną powieść. Jednak bałam się trochę samego tematu, bo czasy panowania dynastii Jagiellonów nie należą do okresu w historii, który mnie jakoś bardzo interesuje. Po lekturze stwierdzam, że moje obawy były bezpodstawne. To książka, która mnie bardzo zainteresowała i wciągnęła. Poznajemy w niej Władysława Jagiełłę w ostatnich latach panowania. Po jego śmierci tron obejmuje dziesięcioletni Władysław III. Kilka lat później wyrusza na wojnę przeciwko Turkom. Ginie jednak bez wieści pod Warną. Wówczas tron przejmuje jego brat, Kazimierz Jagiellończyk, który nigdy nie chciał być królem. Jak to niechciane dziedzictwo zaważy na jego życiu? Tak jak wspomniałam na początku, trochę bałam się tej historii. Pani Maria Paszyńska poprowadziła ją jednak tak wspaniale, że zupełnie się nie spodziewałam, że tak mnie wciągnie i będę ją czytać z tak dużym zainteresowaniem. A jest ona również o tyle ciekawa, bo przedstawia nam ją Andrzej, który wychowywał się w zamku wraz z synami Władysława Jagiełły. I to właśnie dzięki takiemu sposobowi narracji możemy poznać szczegóły dotyczące dzieciństwa, życia na Wawelu oraz jego spostrzeżenia na temat synów króla, z którymi był od samego początku. To niezwykle ciekawa postać. Pani Maria Paszyńska kolejny raz połączyła fikcję literacką z prawdziwymi wydarzeniami. Moim zdaniem zrobiła to perfekcyjnie. Opisała wszystko w bardzo przystępny sposób, tak, że czytelnik nie nudzi się w czasie lektury, wręcz przeciwnie jest coraz bardziej zainteresowany, zaintrygowany i zaangażowany w tę powieść. A jest ona bogata nie tylko w wydarzenia historyczne, ale przede wszystkim w emocje i to dlatego tak lubię powieści z historią w tle. Czyta się jak zwykle świetnie. Pani Maria Paszyńska pisze w tak cudowny sposób, że lektura Jej książek to czysta przyjemność. Dziękuję za tę książkę Autorce, bo to tak naprawdę dzięki Niej po nią sięgnęłam. Nie wiem, czy zdecydowałabym się na lekturę dotyczącą dynastii Jagiellonów. Zaskoczyła mnie bardzo, zdecydowanie na plus. Polecam!

Śmiem podejrzewać, że nie znajdzie się tu wielu fanów historii i jej tajemnic, ale postaram się zmienić choć odrobinę Wasze podejście. Sama nigdy nie przepadałam za wkuwaniem dat i tabelek pełnych nazwisk kolejnych polskich królów i powiązań dynastycznych. Ale gdyby wtedy, gdy siedziałam w szkolnej ławce, ktoś opowiedział mi historię tak jak zrobiła to Maria Paszyńska, to w podskokach biegłabym na kolejną lekcję. "Niechciane dziedzictwo" to pierwszy tom serii "Jagiellonowie" i mam nadzieję przeczytać kolejne, kiedy tylko się ukażą. Autorka opowiada fabularyzowaną historię opiewającą czasy zmierzchu panowania króla Władysława Jagiełły, oraz lata następujące po jego śmierci. Władysław długo nie mógł się doczekać męskiego potomka i dopiero czwarta żona,dużo młodsza Zofia dała mu dwóch synów. Gdy zmarł senior rodu, na tron wstąpił jego syn, również Władysław, zwany później Warneńczykiem. Dziesięciolatek nie mógł samodzielnie rządzić, a więc sztab ludzi pracował nad tym co działo się wówczas w kraju i poza jego granicami, bowiem wojny były na porządku dziennym. Jednak Władysław nie rządził zbyt długo, a koronę po nim miał objąć młodszy brat Kazimierz, któremu nie śpieszno było do tego zaszczytu, ale obowiazek- rzecz święta... Szczegóły może znacie z historii, a może tak jak ja zachęceni książką, sięgnięcie do źródeł. Ja bardzo chętnie to robiłam, bo ciekawość mnie niosła. Tym bardziej, że powieść Marii Paszyńskiej jest świetną hybrydą, w której fakty na temat Jagiellonów mieszają się z wizją autorki. Całość wydarzeń śledzimy oczami tajemniczego przyjaciela następców tronu- Andrzeja, dzięki czemu wtapiamy się w akcję i wraz znim przemierzamy Wawelskie korytarze odkrywając tajemnice polityki, spisków, ale też alkowy czy zabobonów dworskich. To wciąga jak dobry serial, i uwierzcie, że nie zdajecie sobie sprawy jakie ciekawostki i tajemnice kryły komnaty. Zachęciłam Was choć trochę? Ja czekam niecierpliwie na ciąg dalszy, bo to naprawdę wciągająca lektura.

“Czas ma jednak tę właściwość, że odsłania sprawy, które miały pozostać w ukryciu. Obnaża też kłamstwa, sprawiając, że prawda wychodzi na jaw”. Pierwszy tom nowego, porywającego cyklu “Jagiellonowie” przenosi nas do średniowiecza. Czasów odległych, pełnych tajemnic, zaskakujących, nie do końca odkrytych. Życie Władysława Jagiełły dobiega końca, jego marzenia o następcy tronu w końcu się spełniły. Jego czwarta żona rodzi mu upragnionych synów. Nie wszystkim to się podoba. Po śmierci króla rozpoczyna się zażarta walka o władzę. Na tronie zasiada dziesięcioletni syn Jagiełły, Władysław III, krajem zaczynają rządzić regenci. Po uzyskaniu pełnoletności wyrusza na wojnę przeciwko Turkom i wszelki słuch o nim ginie. Niebawem na tron zasiada jego brat, który nigdy nie chciał być królem. Od tej porywającej opowieści, w której prawda historyczna idealnie współgra z fikcją literacką utkaną na potrzeby fabuły trudno się oderwać. Wielowątkowa, a przy tym bardzo spójna opowieść. Fabuła dopracowana w każdym szczególe jest dynamicznie, ciekawie, ekscytująco, intrygująco. Autorka pisze naturalnie, barwnie, plastycznie, przyjemność z czytania ogromna. Zajmująco ukazani bohaterowie, wyraźnie, realnie nakreślone ich osobowości. Narracja toczy się z perspektywy Andrzeja, który był bardzo związany z synami Władysława Jagiełły. Miałam wrażenie, że Wawel ożył, wyłonił się z mroku, jakby chciał, by jego tajemnice przeszłości ujrzały światło dzienne. Codzienność na dworze królewskim, spiski, intrygi, knowania, zażarta walka o wpływy, tajemnice. Wyraźnie nakreślona sytuacja, jaka panuje w ówczesnym świecie. Czyny na miarę bohaterstwa i te przynoszące wstyd, wielkie namiętności, zakazana miłość, walka o władzę, zakłamania, zdrady, klątwy, obłuda. Czytanie powieści było prawdziwą przyjemnością, nasza wyobraźnia ma pole do popisu. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Polecam, Tatiasza i jej książki :)

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki. "Niechciane dziedzictwo" to powieść historyczna, w której prawda historyczna łączy się z fikcją literacką. Książka rozpoczyna serię #jagiellonowie opowiadającą losy jednej z najpotężniejszych polskich dynastii. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko i z dużym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem. Historia Jagiellonów została tutaj tak zaprezentowana, że po prostu chciało się czytać kolejne strony, chciało się poznawać dalsze losy bohaterów i z przejęciem się je śledziło. Zupełnie inaczej niż w przypadku suchych faktów, których uczyliśmy się na historii w szkole. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona i bardzo dobrze poprowadzona. Razem z bohaterami przeniosłam się do czasów średniowiecznych. Historia została przedstawiona oczami przyjaciela Władysława i Kazimierza - Andrzeja, co było naprawdę świetnym zabiegiem. Obserwując historię Jagiellonów z jego perspektywy mogłam dowiedzieć się jak dokładnie wyglądało ich życie, jak wyglądała codzienność na dworze królewskim, z czym musieli się mierzyć, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Autorka w tak niesamowicie plastyczny i pobudzający wyobraźnię sposób ukazała życie bohaterów, że wielokrotnie miałam wrażenie jakbym brała udział we wszystkich wydarzeniami i jednoczenie chłonęła wszystkie towarzyszące głównym postaciom emocje. W tej historii nie brakuje oczywiście tajemnic, kłamstw, spisków, intryg, walki o władzę, ale także namiętności, które w tamtym czasie były na porządku dziennym. Wszystko tworzy spójną kompozycję, która wciąga bez reszty i zarazem pozwala w trochę inny sposób spojrzeć na rodzinę Jagiellonów. Miło spędziłam czas z tą książką i nie mogę się już doczekać dalszego ciągu ich losów. Polecam.