Nowy świt. Między jeziorami. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 09.2023)

Świetna ksiazka

Super

🥰

Czym dla ciebie jest tożsamość? Poczuciem przynależności do miejsca i ludzi, którzy myślą i czują jak ty? Rodziną, z którą łączą cię więzy krwi i pochodzenie? Pewnością, że jesteś częścią całości? Trybikiem w machinie uczuć, przekonań, wyznania i wiary? A gdyby ktoś nakazał ci ją zmienić? Próbował przekonać, że „tak będzie lepiej”. Że to otworzy drzwi, które dla podobnych tobie zostały zamknięte. Wyrzekłbyś się swojej tożsamości? A jeśli na szali byłoby twoje życie i bezpieczeństwo, byłbyś w stanie to zrobić…? Po bolesnym tomie drugim pełna emocji czekałam na finał serii „Między jeziorami”. Nie ukrywam, że bałam się o moje serce, które bardzo przeżyło „Czas złych snów”. A jednak byłam gotowa, by przyjąć zakończenie z całym jego dobrodziejstwem. I nie zawiodłam się. Magdalena Wala jak zawsze stworzyła opowieść opartą na wnikliwym research’u. Z dużą wrażliwością kreśli ona historię Prus Wschodnich, które jesienią 1945 roku zostały zajęte przez Polaków, a dla ich mieszkańców nastały trudne czasy… Autorka nie ocenia. Poprzez swoich bohaterów pokazuje odczucia wszystkich tych, którym przypadło w udziale osiedlenie się na tych ziemiach i tych, którzy stanęli twarzą w twarz z koniecznością wysiedlenia; z dużą wrażliwością odmalowuje mozaikę narodowościową. Niemiecki „oprawca” stał się niechcianym wrogiem, a polscy „zwycięzcy” mogli odpłacić mu pięknym za nadobne. Czytelnik ma okazję obserwować tragedię ludzi, którzy zostali wyrzuceni ze swoich domów, którzy musieli pozostawić swój dorobek życia, by ustąpić miejsca tym, pod kogo jurysdykcję trafiły te ziemie. Kiedyś to Polacy tego doświadczali, dziś Niemcy, a także Mazurzy stali się niejako persona non grata. Dzięki lekturze powieści Magdaleny Wali czytelnik ma okazję poznać fragment z historii Mazur i zobaczyć, z jakimi przeciwnościami musieli sobie radzić przedstawiciele napływowej ludności. Mam wrażenie, że dylematy i wewnętrzne rozdarcie to słowa, na których fundamencie autorka utkała tę opowieść. Konieczność wyboru między bezpieczeństwem a porzuceniem własnej tożsamości, czym byłaby deklaracja polskiej narodowości. Rozdarcie między miłością do ukochanego mężczyzny i dziecka. Wierność ideałom w konfrontacji z koniecznością pracy dla ówczesnego rządu. To wszystko sprawia, że bohaterowie muszą zmagać się nie tylko z trudną rzeczywistością, ale także z konsekwencjami własnych wyborów. Fakt, że autorka postawiła naprzeciwko Polaka, który teraz jest „panem” i przedstawicielkę Mazurów, która jest zbyt niemiecka dla Polaków, a jednocześnie zbyt polska dla Niemców, sprawia, że czytelnikowi łatwiej jest pojąć, jakie emocje i dylematy nimi kierowały, nawet jeśli nie zawsze będzie zgadzał się z ich decyzjami. „Nowy świt” to także opowieść o sile kobiety. Kobiety zranionej, skrzywdzonej, zbrukanej... Kobiety, która przeżyła piekło i chciała odbudować swoją codzienność. Ale nie było to łatwe, bowiem demony przeszłości wciąż tkwiły w jej głowie, determinując jej emocje i uczucia. A także, a może przede wszystkim, stawiając pod znakiem zapytania szansę na szczęście i miłość. Amalia wiele przeszła, wielokrotnie krwawiło mi serce, kiedy czytałam o jej losach, a jednocześnie wierzyłam, że wystarczy jej sił, pomimo tak wieli prób, którym musiała sprostać, i że w końcu zazna spokoju. Że i dla niej wzejdzie słońce, otrzyma od losu swój nowy świt, który, choć naznaczony ranami z przeszłości, będzie szansą na dobrą przyszłość. Podsumowując: W nowej książce Magdalena Wala pokazuje, że Polska Rzeczpospolita Ludowa nie była krajem sprzyjającym mazurskim autochtonom. Znamienne wydają się słowa, że „Polska ma Mazury, Niemcy zaś Mazurów”. I to poniekąd jest historia właśnie o nich. O ludziach, którzy musieli zmierzyć się z odrzuceniem i koniecznością wyboru, czy zachować swoją tożsamość, czy też z niej zrezygnować… To opowieść o miłości, która jest w stanie przetrwać niemal wszystko. Nie tylko piekło wojny, międzyludzkie podziały, ale przede wszystkim różnice, jakie determinowała narodowość. Poruszająca, ale i wywołująca łzy radości historia, która zostanie w moim serduchu już zawsze. Sercu, które najpierw się rozpadło, bym mogła posklejać je w całość, pomimo bólu, jakiego doświadczyli bohaterowie, a ja niejako razem z nimi. To także opowieść o wielkiej tęsknocie za domem, której płomień nigdy nie gaśnie. Tak jak wciąż bije serce, które ciągnie nas w jego kierunku. Bo tylko zobaczywszy dom, będziemy w stanie odzyskać spokój, nawet jeśli nie będzie on już do nas należał… Najważniejsze jest jednak, by pamiętać, iż dom to tak naprawdę nie budynek czy miejscowość, z której się wywodzimy, ale kochani przez nas ludzie obok. Polecam!

___„Ciało jednak można wyleczyć, gorzej z tym, co czai się w duszy. Po prostu… mnie nie ma. Takiej, jaką pokochałeś. To, co trzymasz w ramionach, to tylko łupina. Skorupa obejmująca nicość”. ___ Wraz z ostatnią stroną „Nowego świtu” smutno się robi czytelnikowi na duszy, bo to oznacza koniec pięknej trylogii Między jeziorami. Będę tęsknić, ale „Nowy świt” wlewa sporo otuchy, tak bardzo wyczekiwanej po mroku „Czasu złych snów”. Piotr w ostatniej chwili ratuje Amalię przed wywózką w bydlęcym wagonie. Udając małżeństwo, usiłują poskładać w całość to, co ich – wydawać by się mogło – jeszcze nie tak dawno łączyło. Nowa rzeczywistość też nastręcza mnóstwo problemów, zwłaszcza dotyczących Mazurów w Prusach. A poza tym Amalia wciąż pamięta, że w Schönwalde czeka na nią siostra, a w Niemczech – córka. Jak zgromadzić wokół siebie swoich bliskich i nie zastanawiać się, czy dumy z mazurskiego pochodzenia nie przypłaci życiem? W „Nowym świcie” jak na dłoni widać, że powojenny świat się zmienia. To już nie są Prusy, to już nie są Mazury, w których Amalia czuje się komfortowo. Nowa komunistyczna władza wprowadza swoje zasady, które mocno dają odczuć, że Mazurzy, w dodatku luteranie, są obywatelami drugiej kategorii. W ojcowiźnie czują się obco, oceniani przez tych, którzy nie mają bladego pojęcia o historii tych ziem. W końcu – Amalia jest Mazurką, która wyszła za mąż za, zaginionego na froncie, Niemca, ale to polskie dokumenty gwarantowałyby jej bezpieczeństwo… I zarazem rodziły mnóstwo wyrzutów sumienia. By to wszystko sobie poukładać, Amalia sporo rozmawia z Piotrem – o ich przyszłości, o przynależności narodowej i w końcu o tym, co ich łączy. Oczywiście, wybrzmiewa w nich sporo emocji, ale także chęci zrozumienia racji drugiej strony, wypracowania kompromisu, który pozwoli im myśleć o spokojnym życiu. Po roku rozłąki trudno się rozmawia, bo i jak mówić o piekle kobiet, o utraconych przyjaciołach, o ciągłej niepewności, głodzie i wszystkich tych rzeczach, które pokiereszowały ciało, ale przede wszystkim duszę. Jak odbudować bliskość, jak wyzbyć się spod powiek obrazów sowieckiej brutalności? Jak zaufać mężczyźnie, który ją ocalił a jednak jego dotyk wciąż budzi strach? W ich rozmowach pada wiele mądrych słów, bardzo przemyślanych – zwierzają się ze swoich wątpliwości, wyrzutów sumienia… Każdy wybór Amalii oznacza przecież stratę – tylko czy miłość do Piotra może konkurować z miłością siostrzaną i miłością do córki, od której dawno nie miała wieści? ___ Historia Amalii i Piotra przynosi ukojenie po brutalnych wydarzeniach z poprzedniego tomu. Chociaż ich droga do normalności jest usłana wątpliwościami i naznaczona demonami przeszłości, to pokazuje, że bez względu na wszystko walka o bliskich jest warta każdego wysiłku. Chociaż obraz Mazur po wojnie nie napawa optymizmem - ziemie są zniszczone przez Sowietów, autochtoni są wysiedlani albo zmuszani do przyjęcia polskiego obywatelstwa a nowi osadnicy za nic mają dziedzictwo kulturowe regionu. Seria Między jeziorami naprawdę zrobiła na mnie spore wrażenie. Trzy tomy, w których autorka pokazuje, jak wielka polityka potrafi podzielić ludzi na tych dobrych i złych, lepszych i gorszych tylko w oparciu o narodowość. Rozprawia się z narodowymi stereotypami pokazując, że serce nie patrzy na to, czy ktoś jest Polakiem, Niemcem czy Mazurem… Boleśnie mówi o piekle wojny, o wytrwałości, o odradzaniu się, o sile walki, o którą nikt nie podejrzewa kobiet. Przecież to mężczyźni walczą na froncie, odnoszą rany, które potem z dumą prezentują… Ale to kobiecy gen przetrwania, na przekór zniewoleniu, bezsensownej brutalności, odbieraniu godności, pozwala przetrwać i myśleć o przyszłości. Trudno było nie wzruszać się, nie trzymać kciuków i nie mieć choć małej iskierki nadziei, że jednak świat nie jest taki zły, taki okrutny i spokojne życie w końcu stanie się udziałem Amalii, Piotra i ich bliskich.

"Nowy świt" to trzeci i zarazem ostatni tom cudownej, jednej z moich ulubionych, serii Między jeziorami. Ponownie spotykamy znaną z poprzednich części Mazurkę Amalię. Tym razem wydarzenia mają miejsce tuż po zakończeniu II wojny światowej. Kiedy dla jednych to powód wielkiej radości, dla drugich zaczynają się kolejne problemy. Jak w tej powojennej rzeczywistości odnajdzie się Amalia? Jakich wyborów dokona? Pamiętam do tej pory, jak ogromne emocje wywołał we mnie poprzedni tom, kiedy nie mogłam się pozbierać po przeczytaniu niektórych opisów wydarzeń, jakie miały wtedy miejsce. Tym razem autorka oddaje w ręce czytelników powieść, która, jak to określiła w posłowiu, nie ma tego samego ciężaru gatunkowego, co poprzedni tom. Absolutnie nie można powiedzieć, że "Nowy świt" należy to łatwych lektur, wręcz przeciwnie, ale z pewnością można chwilę "odetchnąć". Tak jak pisałam wcześniej, koniec wojny nie oznaczał końca kłopotów. Był to czas zmian, tworzenia nowego państwa, w którym nie dla wszystkich było miejsce. Polska odzyskała wiele terenów, które niegdyś należały do Niemiec. Zaczęły się wysiedlenia, wiele rodzin było zmuszonych opuścić swoje rodzinne domy, zostawić cały dorobek życia. Przede wszystkim był to czas wyborów, czy pozostać wiernym, jeśli chodzi o swoje pochodzenie, czy zadeklarować polską narodowość. Amalia staje przed takim właśnie wyborem, a takich osób jak ona było dużo więcej. Tu nasuwa się bardzo trudny temat do dyskusji i ciężki do rozwiązania. Zawsze powtarzam, że w czasie wojny najbardziej cierpią zwykli ludzie. Przez decyzje podjęte przez polityków i przywódców największe konsekwencje ponoszą cywile, których nikt nie pytał wcześniej o zdanie, a potem muszą się mierzyć z ogromnymi problemami. Autorka ukazuje relacje między Polakami a Niemcami tuż po zakończeniu wojny. Nikogo nie ocenia, podchodzi do tego obiektywnie i przedstawia odczucia zarówno jednej, jak i drugiej strony. Obie strony miały z pewnością swoje racje, ale...No właśnie, to "ale" jest tu kluczowe... To bardzo trudne tematy, a rozwiązanie tego typu spraw nie przychodzi łatwo. To także historia o ogromnej sile, poświęceniu i miłości, która sprawia, że w człowieku wciąż tli się iskierka nadziei na to, że będzie lepiej, że wojna się kiedyś skończy i będzie można zacząć wszystko od nowa, a nowy świt przyniesie zupełnie inny świat. Ponownie wywołała we mnie ogromne emocje, poruszyła, wzruszyła i dała nadzieję. Dziękuję Autorce za tę serię. Z pewnością pozostanie na długo w mojej pamięci. Ogromnie polecam!

Dzięki serii ,,Między jeziorami" Magdaleny Wali spojrzałam na wspomniany region zupełnie innymi oczami. Przede wszystkim uświadomiłam sobie skomplikowaną przeszłość Mazurów oraz istotę tragedii, które stawały się ich udziałem w trakcie i po II wojnie światowej. Odnalezienie się w nowej rzeczywistości, opanowanej przez sowieckie i prosowieckie władze, stanowiło nie lada wyzwanie dla rdzennej ludności ziem, które znalazły się w nowych granicach. Znakomicie naświetla to zagadnienie finalna część serii, zatytułowana ,,Nowy świt". Jest jesień '45, a dla mieszkańców Prus Wschodnich, na których osiedlają się Polacy, nastaje czas wysiedleń. Amalii udaje się wydostać z bydlęcego wagonu, którym Niemców i Mazurów wywozi się na zachód. Wszystko dzięki Piotrowi, który w ostatniej chwili dostrzega ukochaną i podaje się za jej męża. I tu historia ,,zakazanej" miłości mogłaby się właściwie szczęśliwie zakończyć, brakowałoby jej jednak wiarygodności. Magdalena Wala postarała się, by do tego nie dopuścić. Nowy, wspólny początek aż roi się od niewiadomych, a na odbudowywaniu dawnej bliskości i intymności kładą się cieniem traumatyczne przeżycia Amalii i wspomnienia, których nie sposób tak po prostu wyrzucić z pamięci. Świadomi zagrożeń, zważający na słowa i czyny, próbują funkcjonować w świecie, gdzie codziennością stają się donosy, inwigilacja, grabieże. Pozostaje jeszcze paląca potrzeba odnalezienia siostry Amalii i odzyskania przebywającej w Niemczech córki. Uczucie do Piotra i tęsknota za rodziną wywołują wewnętrzny konflikt. Wszystko byłoby łatwiejsze, gdyby bohaterka zadeklarowała narodowość polską. Czy to uczyni? Doczytacie sami. Czeka was pełna emocji lektura, z ogromną dawką wiedzy historycznej, podanej w przystępny i wyważony sposób, z dużym naciskiem na warstwę psychologiczną. Autorka zachowuje daleko idący obiektywizm i ukazuje różne punkty widzenia całej historii. Zdecydowanie budzi szacunek dla patriotyzmu lokalnego autochtonów, umiłowania ich własnej ziemi i tradycji. Zachęcam gorąco do sięgnięcia po tę frapującą serię: z pierwszym tomem o charakterze wprowadzającym, stopniowo budującym tło historii i napięcie, drugim - ze wszech miar poruszającym, ukazującym ogrom ludzkiej podłości i okrucieństwa i wreszcie trzecim - finalizującym opowieść, napawającym nadzieją i spokojem. 😘

Kolejny, zarazem ostatni, ale równie przejmujący, co poprzednie tom serii ,,Między jeziorami". Amalia w nowej, powojennej rzeczywistości próbuje odnaleźć bliskich i swoje miejsce na świecie. Nie jest to łatwe zadanie, gdy na każdym kroku ludzie nękają się wzajemnie. Skąd te negatywne zachowania wobec siebie? Głównym powodem nękań jest pochodzenie. Każdy patrzy na każdego wilkiem, trzeba bardzo uważać na to, co i przy kim mówi się na głos. Takie życie w nieustannym napięciu jest bardzo trudne, jednak z dwojga złego to jest zdecydowanie lepsze od niewoli, czy podróży w bydlęcych wagonach. Amalia po raz kolejny próbuje walczyć o siebie, swoją córkę, swoją siostrę, swoją tożsamość i swoją miłość. Nie jest to proste zadanie, jednak kobieta ma w sobie cechy wojownika, jest waleczna, uparta, zawzięta i nie poddaje się. Mimo tego, co ją spotkało idzie dalej, napotykając kolejne przeciwności na tej trudnej drodze. Ale czego nie robi się w obronie swojej rodziny i godności? W końcu nie ma nic silniejszego, niż matczyna i siostrzana miłość. Tylko, czy to wystarczy, aby odnaleźć siebie wzajemnie i zyskać upragniony spokój? ,,Nowy świt" to ostatni tom serii o losach Mazurki Amalii i Polaka Piotra, których połączyło, a potem rozdzieliło niespodziewane uczucie. W tej części dowiadujemy się, jaki jest finał tego wszystkiego, po raz kolejny przeżywając wszystkie emocje, które towarzyszyły bohaterom. Autorka po raz trzeci stworzyła emocjonującą podróż wgłąb dusz bohaterów, prezentując zarówno tę piękną i mroczną stronę. Dlaczego piękną i mroczną? Bo pomimo tego, że akcja książki oscyluje wokół tematyki wojennej, to jednocześnie i mimo wszystko zawsze jest ten promyczek nadziei na coś dobrego. Na to, że miłość jest silniejsza niż wszystko i rozgoni najczarniejsze cienie okrutnej przeszłości. Polecam Wam całą serię ,,Między jeziorami" - mam nadzieję, że tak jak ja odnajdziecie w niej przyjemność z lektury i ogrom emocji.

"Nowy Świt" to ostatni już tom poruszającej sagi Magdaleny Wali pt. "Między jeziorami". 📝☕🌷 I choć tak często bywa, że pierwsza część jest najlepsza, a kontynuacja już niezbyt udana, to w tym przypadku jest na odwrót. 😍 To trzeci tom jest moim skromnym zdaniem najlepszy i to on skradł moje serce.💓 Amalia po okropnych przeżyciach wojennych znajduje się w bydlęcym wagonie, który ma wywieźć mieszkańców Prus Wschodnich na Zachód. I dosłownie w ostatnim momencie zostaje rozpoznana przez ukochanego Piotra i uratowana z podróży, której prawdopodobnie by nie przeżyła. Młodzi podają się za małżeństwo... 🌷 Ale do szczęśliwego finału jeszcze przed nimi długa droga, o ile jest im pisane wspólne życie. Jedyna córeczka Mazurki przebywa z rodzicami uznanego za zmarłego męża w Niemczech. Polscy komuniści z dystansem oraz pewną wrogością traktują Amalię i kobieta jest przerażona, że aby móc spokojnie żyć, będzie musiała wyrzec się swej mazurskiej tożsamości.... Oczywiście nic więcej nie zdradzę, aby nie odbierać Wam przyjemności czytania.❤️ Pisarka bardzo obrazowo i trafnie przedstawiła sytuację panującą na Mazurach w 1945 roku. Ziemie te w tamtych czasach zamieszkiwał swoisty tygiel narodowościowy: Niemcy, Mazurzy, Polacy, przybysze zza Buga, a nawet Rosjanie. Życie na tych ziemiach było bardzo ciężkie, a nawet wręcz niemożliwe. Grasowały bandy, które napadały na przybyłych gospodarzy i rdzennych mieszkańców pozbawiając ich dobytku i inwentarza. Wzajemna wrogość, brak zaufania, bieda, wyczerpanie po okrutnych przeżyciach - to wszystko charakteryzowało tamten czas... "Nowy Świt" to niezwykłe dopracowana, trzymająca w napięciu książka, która zapada w pamięć i sprawia czytelniczą satysfakcję. Jeśli kochacie sagi z historią w tle to jest to lektura dla Was. Polecam serdecznie 💙😘

"Nowy świt" Magdaleny Wali – finałowy tom serii "Między jeziorami" – to emocjonująca, ale i pouczająca opowieść o życiu po II wojnie światowej w Prusach Wschodnich. Magdalena Wala z niezwykłą umiejętnością splata losy Amalii z burzliwą historią tamtego okresu. Czytając Nowy świt odczuwa się wagę decyzji, przed którymi staje bohaterka: między bezpieczeństwem a tęsknotą za rodziną, między nowym życiem a przeszłością. Książka zaskakuje realizmem emocji i postaci, które są wyraźnie zarysowane, pełne życia i przekonująco ludzkie. Jej opowieść jest zarówno lekcją historii, jak i analizą ludzkich uczuć i dylematów. Powieść porusza tematy takie jak tożsamość narodowa, trudność dokonywania wyborów oraz konsekwencje wojny dla jednostki. "Nowy świt" to także opowieść o trudnych czasach po II wojnie światowej, o przemianach społecznych i bólu narodowym. Autorka odważnie wkracza w tematy trudne i bolesne, ukazując historię przez pryzmat dramatów swoich bohaterów. To powieść, która trzyma w napięciu, ale też pozwala lepiej zrozumieć historię Europy. Magdalena Wala świetnie wykorzystuje historyczne tło, aby opowiedzieć uniwersalną opowieść o ludzkiej sile i odwadze. Nowy świt więc nie jest tylko znakomitą powieścią historyczną, ale przede wszystkim poruszającym obrazem ludzkich losów w trudnym okresie historii. Seria "Między jeziorami" Magdaleny Wali, zakończona przez Nowy świt, to epicka podróż przez historię oraz prawdziwie poruszająca opowieść o ludzkich losach. Gorąco polecam tę serię jako wyjątkowe połączenie faktów historycznych i bogatej narracji, idealną dla każdego poszukiwacza wciągających i znaczących lektur.