Dziewczyna z Woli (okładka  miękka, wyd. 03.2022)

Książka warta przeczytania. Kupiłam ją ze względu na tytuł, bo ja też jestem dziewczyną z Woli, a książka ma być prezentem dla… innej dziewczyny z Woli:) Ale do meritum - najsłabsza strona książki, to nieprawdopodobna liczba zbiegów okoliczności; najmocniejsza - wewnętrzna przemiana Barbary. Ta wydaje się niezwykle mocno osadzona w realiach i poruszająca. Część „wojenną” umieściłabym (jeśli chodzi o ocenę) pośrodku, choć czytając w dzisiaj opisy bombardowania Warszawy po raz pierwszy w życiu widziałam oczami wyobraźni nie tylko migawki zburzonej stolicy Polski, mojego miejsca na ziemi, ale również zdjęcia zburzonych miast Ukrainy… I to naprawdę mną wstrząsnęło. Nikomu, kto zna historię nie muszę mówić, co może czuć w tej sytuacji Warszawianka z Woli, nawet, gdy urodziła się wiele lat po wojnie. Tym, którzy wojennej historii nie znają, powiem tylko, że moja podstawówka została wybudowana na miejscu powstańczej barykady, a okna szkolnych sal wychodzą na dwa cmentarze, będące areną zaciętych walk podczas „rzezi Woli”. I gdy czytam o wyborach Barbary i o jej wielkich, fundamentalnych dylematach, to na myśl przychodzi mi wiersz równolatka tytułowej bohaterki, harcerza Szarych Szeregów, „Bonawentury”. Wiersz „Modlitwa”. Wiersz aktualny w czasie tamtej wojny, w czasie tej obecnej i każdej innej. Kto nie zna, niech przeczyta.

Książka nudna i nijaka. Po co wspominać w opisie o Zygmuncie skoro praktycznie żadnego z nim wątku nie było. Duże przeskoki w czasie bez dat, w jednej chwili jest 39 a w następnej 43, nie wiadomo co kiedy jest. Główna bohaterka nie wie czego chce, nie jest ambitna, nie lubi samej siebie. Samo przedstawienie wojny jest nijakie, a pokazanie ich akcji konspiracyjnych jest zbyt krótkie i nie odwzorowuje rzeczywistości.

Polecam bardzo, pięknie opisane życie i miłość podczas wojny młodej dziewczyny Basi ...

Bardzo polecam!🫶🏻

Super pozdrawiam 😉

👍

Barbara próbuje beztrosko spędzić wakacje nad Świdrem, na otwockiej plaży, chociaż w tle już czuć wojnę, wszyscy o niej mówią i z niepokojem spoglądają w niebo, gdzie gromadzą się chmury, nie te prawdziwe, te przeczuwane. Dziewczyna ma dopiero siedemnaście lat i bardziej niż zbliżająca się zawierucha wojenna, jej głowę zaprząta przypadkowo poznany chłopak Zygmunt. Tak bardzo jest pod jego urokiem, że nie dostrzega adorującego ją sąsiada Henryka. Na Warszawę spadają pierwsze bomby i już wszyscy wiedzą, że dla Niemców nie ma żadnych świętości. To bezwzględny najeźdźca, który nie liczy się z nikim i z niczym. Szerzące się lęk i przerażenie, nie pozbawiły jeszcze ludzi złudzeń, że pojawią się sojusznicy i dokonają pogromu Niemców. Czym się skończyły te złudne nadzieje, doskonale pamiętamy z historii. Barbara jest przepełniona zapałem do działania i z głową pełną marzeń. Chciałaby zrobić coś dla innych, dla kraju, ale nie wie jak. Rolą kobiet nie jest walka, co innego mężczyźni, lecz Barbara nie czuje się gorsza od chłopaków. Wstępuje do podziemia i od teraz na swój sposób będzie walczyła z wrogiem, czuje, że wreszcie zaczyna coś znaczyć. Henryk wciąż zabiega o jej względy, ale dziewczyna nie potrafi się do niego przekonać, bo w jej sercu na dobre rozgościł się Zygmunt, także działający w konspiracji. Nieoczekiwanie dla niej, okazuje, że działa tu także dobry i zacny Henryk. Dziewczyną targają sprzeczne emocje, bo doskonale wie, że ten, o którym marzy, jest poza jej zasięgiem, a szczęście u boku dobrego chłopaka ma na wyciągnięcie ręki. Wystarczy tylko okazać mu trochę serca. Bardzo zaciekawiła mnie historia wojennej Warszawy widziana oczami najpierw dziewczyny, potem młodej, w końcu dojrzałej kobiety, która od początku wojny próbowała zrobić coś więcej dla ojczyzny niż inni. Konspiracja to było coś, co ją spełniało, zaspokajało oczekiwania. Z szarej, przeźroczystej myszy przeistoczyła się w odważną i waleczną kobietę, która nie cofnie się przed niczym. Jaka jest naprawdę, co myśli i czuje, wie tylko ona sama. Z nikim nie może się podzielić swoimi rozważaniami, gdyż odpowiada nie tylko za swoje życie, ale także za życie całej grupy. Jest osamotniona w swoich rozterkach, o których nie może z nikim rozmawiać. Z zewnątrz odważna i zdeterminowana, a w rzeczywistości szara, zwykła działaczka ruchu oporu, łaknąca uwagi i miłości. Powiernikiem jej myśli, staje się notes, w którym opisuje wszystko, co czuje i przeżywa, ale większość kartek wyrywa, by je ukryć, bo nie może ryzykować, żeby wpadły w niepowołane ręce. Basia silna dziewczyna, której wojna kawałek po kawałku zabiera wszystko, co kochała, lecz się nie poddaje, bo przecież zawsze jest ktoś, dla kogo warto żyć. „Dziś już nie płaczę. Dziś piszę: skończyło się moje dzieciństwo, niedojrzałość. Wchodzę w dorosłość. Co ona mi przyniesie?” Basia zastanawia się nad tym, czy ma być otępiała na widok śmierci, jak większość ? Przepełnia ją ból, że ludziom tak bardzo spowszedniały śmierć i okrucieństwo. Wojna ma swoje prawa, ale czy wszystkim prawom miała się poddać także ona i im ulec? „Zabić w sobie człowieka?” Czy nie miała prawa kochać? Zwłaszcza gdy każdy dzień zupełnie realnie mógł być tym ostatnim. To, co zapisywała Basia w swoim notesie, chyba najbardziej mną wstrząsnęło i zmusiło do myślenia. Świat wojny widziany oczami dziewczyny, która dojrzewała na moich oczach. Zawarła w nim całą prawdę nie tylko o sobie, ale także o tym jak na co dzień wyglądało życie w okupowanej Warszawie. O głodzie i kolaborantach, o ludziach, którzy niczym biblijny Judasz za kilka srebrników sprzedawali swoich rodaków. O tym, jak czuli się członkowie organizacji po wykonaniu każdego wyroku. "Czy jednak można kogoś zabić, nie zabijając w sobie człowieka?" Przepiękna historia o życiu, miłości, utraconych nadziejach, zniszczonych marzeniach. O niesamowitej odwadze i determinacji młodych ludzi w walce z okupantem. Książkę czyta się szybko i lekko, pomimo trudnego tematu, bo napisana jest prostym językiem. Angażuje, wzrusza i trzyma za serce tak, że nie sposób się od niej oderwać. Nie ma tu polukrowanego happy endu, ale dzięki temu ta opowieść i losy jej bohaterów wypadają realistycznie, by na koniec zostawić miejsce na zadumę.

"Nie chcę zostawić po sobie kroniki. Chcę, by to był ślad moich przeżyć, moich przemyśleń, emocji (...) To ma być notes mojego rozwoju, przemiany, życia. " Basię poznajemy latem 1939 roku, gdy będąc nastolatką bacznie obserwuje świat oczami wkraczającej w dorosłość dziewczyny. Wybuch wojny dzieli jej życie na "przed" i "w czasie wojny", podobnie zresztą jak wszystkim innym ludziom, którym przyszło żyć w tym trudnym okresie. Cicha i skromna, z pozoru "nijaka", zaczyna prowadzić pamiętnik, bo tylko tam może być naprawdę szczera. Tego lata Basia obdarza uczuciem Zygmunta i to o nim myśli w pierwszych dniach wojny, mimo tego, że to Henryk nieustannie trwa przy jej boku. Zagubiona i niepewna swego serca długo wydaje się być rozdarta między dwoma chłopcami. Bo czymże właściwie jest miłość i czy mamy do niej prawo w czasach gdy śmierć drugiego człowieka jest na porządku dziennym? "Teraz myślę zupełnie inaczej; jest wojna, każdy dzień może być ostatni, więc jak można nie myśleć o miłości?" Mimo ogromu cierpienia i niepewności co do jutra nie należy pozbawiać się prawa do szczęścia, choć w zaistniałych warunkach nie jest ono pełne. To również wskazówka dla nas. Dziś sen z powiek spędza nam sytuacja za wschodnią granicą, mimo to nie okradajmy się z prawa do życia i odczuwania. Nie możemy jak zwierzęta pozbawić się wszelkich odruchów człowieczeństwa i tylko walczyć o przetrwanie. "Wyobraziła to sobie - całą Polskę jako wielką maszynę z niemieckimi napisami, a w niej ludzi - elementy tej maszyny, eksploatowane i wymieniane na kolejne." Rzeczywistość okupacyjna jest trudna. Panuje wszechobecny głód, a każde wyjście na zewnątrz stanowi ryzyko śmierci. Co więcej, jak zauważa autorka, Niemcy są tu nad wyraz sprytni. Sprawnie dokonują selekcji zabijając silniejsze jednostki, a przy życiu pozostawiając ludzi, którzy nie stanowią dla nich zagrożenia, za to z powodzeniem mogą przyczynić się do budowania niemieckiego imperium. Czytając Dziewczynę z Woli widzimy jak Basia dojrzewa na kartach tej powieści. Rozwija się i przeobraża niczym motyl w silną, świadomą swego piekna kobietę, która dzielnie walczy w podziemiu. Z cichej i skromnej dziewczyny staje się kimś innym, kogo sama nie poznałaby na ulicy. Ta książka stanowi niezwykle ważny obraz życia Polaków w okresie II wojny światowej. Jesteśmy tu świadkami bestialstwa okupantów i emocji zwykłych ludzi, którym przypadł w udziale taki los. Widzimy też próby przeciwstawiania się oprawcy, działania trudne i często niebezpieczne, niejednokrotnie kończące się niepowodzeniem. Jestem pod wrażeniem konstrukcji tej powieści, która mocno intryguje już od samego początku. A koniec? Wciąż wracam myślami do przedostatniej sceny, zaś finał w zupełności spełnił moje czytelnicze oczekiwania. Do pewnych rzeczy trzeba dorosnąć. Nigdy nie powiedziałabym, że czasy II wojny światowej będą mnie tak fascynować, a książki związane z tą tematyką tak mocno zajmować. W szkole, na lekcjach historii był to jeden z mniej lubianych przeze mnie okresów w dziejach Polski. Dziś zgłębiam ten temat z prawdziwą przyjemnością i choć historia przedstawiona przez autorkę jest fikcyjna to została osnuta na prawdziwych wydarzeniach. Moja ocena to 8/10.

Książki wojenne... ciężkie, ale tak bardzo lubię po nie sięgać. A Wy? Czytacie? Lato 1939. Basia wraz z matką jadą na plażę w Otwocku. Tam przez chwilę rozmawia z nowopoznamym Zygmuntem i jej serce zaczyna bić szybciej. Dziewczyna jednak nie ma okazji na beztroski powrót w to miejsce. Wybucha wojna. Ludzie boją się o swoje życie, a każdy kolejny dzień przynosi głód, krew i łzy. Basia wraz w zakochanym w niej Henryku zaczynają działać w konspiracji, aby sprawiedliwości stało się zadość.  Przewrotny los sprawia, że dziewczyna spotyka znowu Zygmunta, a jej uwielbienie do niego nie zmieniło się. Czy trudne czasy pozwolą, aby uczucia mogły się rozwinąć? Którego z mężczyzn w obliczu wojny wybierze Basi serce? Historia przepełniona bólem. Wojna... Głód....Śmierc....Państwo podziemne....Odwaga.... Zaufanie.... Solidarność... To w kilku słowach co spotkamy w cudownej książce "Dziewczyna z Woli". Basia, główna bohaterka z beztroskiej nastolatki, szybko staje się dojrzałą kobietą, która razem z innymi młodymi ludźmi walczy o swój kraj. Razem z nią i innymi postaciami przeżywamy rozterki oraz ból po stracie bliskich osób. Autorka w bardzo dobrze warsztatowy sposób opisała oblicza wojny i uczucia, z którymi musieli mierzyć się bohaterowie. Okupanci nie mieli litości, a wśród "swoich" też trafiały się zdrady. Z jednej strony musieli sobie ufać, z drugiej nie mogli ufać nikomu. Pomimo złych czasów, Ci ludzie mieli nadzieję. Na miłość, przyjaźń, lojalność. Każdego dnia mierzyli się z brutalnością wojny. Łapanki, rozstrzeliwanie, trupy, śmierć bliskich z rąk okupanta. Jednak wbrew wszystkiemu wierzyli...ratowali Polskę jak mogli, tracili życie, ale nie bali się przeć do przodu. Główny wątek kręci się wokół konspiracji, co jest moim zdaniem strzałem w dziesiątkę. Czytelnik może choć trochę zagłębić się w metody Państwa Podziemnego. Fabuła również ma historie poboczne, które dopełniają całości, trafnie się łącząc. Zakończenie.... wzruszające. Od początku miałam takie przeczucie, ale z pewnością nie takiego obrotu spraw się spodziewałam. Można powiedzieć, książka jakich wiele. Nie zgadzam się. Ta historia napisana jest prostym językiem z wielkim przesłaniem. Nie znajdziemy w niej skrajnego wojennego okrucieństwa. Spotkamy się za to z prawdziwym, codziennym życiem ludzi z tamtych czasów. Z ich obawami, smutkami rozgrywającymi serce, z niesprawiedliwością, ale też z nadzieją, że zło zawsze przegrywa. Z całą pewnością sięgnę po inne książki Agnieszki Jeż. Wiem, że nie pożałuje

Nie ukrywam, że pisząc recenzję najnowszej książki Agnieszki Jeż wiele emocji kotłowało się w moim sercu. Wiele myśli zakrzątnęło moją głowę. „Dziewczyna z Woli” to powieść, której historia rozgrywa się podczas II wojny światowej. Dlatego tak bardzo lekturę tej książki przeżywałem, odbierając tę historię jak nigdy dotąd. A napisanie recenzji i opisanie emocji związanych z poznaniem tej historii to dla mnie uzewnętrznienie swojej empatii, wrażliwości. Bo nie da się ukryć, że historia Barbary i Zygmunta porusza najczulsze struny. Ich historia jest zapewne kalką historii wielu ludzi, którym dziś wojna zabrała wszystko. Wolność, marzenia, miłość. Zabrała wszystko to, co było szczęściem, radością – najcenniejszym skarbem. Barbara i Zygmunt poznali się krótko przed wybuchem II wojny światowej. Jedno krótkie spotkanie wystarczyło, aby serce Barbary zabiło mocniej. To nie spodobało się Henrykowi, który od dawna zabiega o względy dziewczyny. Niestety miłosne dylematy nie są jedynym utrapieniem młodych ludzi. Los sprawił, że wakacje roku 1939 były dla nich wspólnie pierwszymi i …. Niestety wiązały się z przer…anymi marz…iami. Bo wojna zbiera najgorsze żniwa. Wówczas nie tylko budynki obracają się w gruzy. Nie tylko ludzkie marzenia obracają się w pył. Lecz również wtedy człowiek nie wie, jak odnaleźć się w świecie, w którym nagle wszystkie prawa przestają obowiązywać. Wojna rozdziela Barbarę i Zygmunta, którzy poznali się na nadświdrzańskiej plaży. Jednak wojenna zawierucha ponownie łączy ich życiowe drogi. Czy będą one zmierzały w tym samym kierunku jak przed wybuchem wojny? Czy spotkanie to odmieni ich życie? To, co zaimponowało mi w postawie Barbary, to jej przemiana. Działając w konspiracji z wrażliwej delikatnej kobiety zmieniła się w zdeterminowaną i gotową, by wymierzyć sprawiedliwość wojskom wroga. Jej historia sprawiła, że zadawałem sobie pytanie – co określa, determinuje nasze zachowania – okoliczności, w których się znajdujemy, czy raczej nasze cechy? Myślę, że nie ma jednoznacznej odpowiedzi na te pytanie. A jeśli chcecie dowiedzieć się jak potoczyło się życie Barbary, to koniecznie sięgnijcie po najnowszą książkę Agnieszki Jeż. Autorka ponownie zachwyciła mnie stworzoną historią oraz sposobem przelania jej na kartach powieści. Historią nie łatwą, którą dziś czyta się z wrażliwością jak nigdy dotąd. Książka „Dziewczyna z Woli” ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia