Pastwa (okładka  miękka, wyd. 03.2024)

Zło dzieje się wtedy, gdy nikt nie patrzy. W ciszy, za zamkniętymi drzwiami. Z dala od ludzkich oczu, codziennego zgiełku, pod przykrywką. W czterech ścianach dochodzi do najgorszych czynów, które skrzętnie zamiatane pod dywan pozorów, latami nie wychodzą na światło dzienne. Ktoś cierpi. Ktoś jest ofiarą, ktoś katem. Pozostaje odpowiedzieć na pytanie, kto, jaką rolę odgrywa w tym mrocznym spektaklu…? Agnieszka Jeż ponownie zaprasza nas do świata Soni Kranz, którą czytelnicy mieli już okazję poznać w „Pomroce”. Przed panią komisarz kolejna sprawa, która z pozoru wydaje się dosyć błaha. Właśnie… Z pozoru. W miarę zagłębiania się w prowadzone śledztwo odkrywamy bowiem, że zaginięcie świeżo poślubionego małżonka jest dopiero początkiem mrocznych tajemnic, które Sonia krok po kroku, mozolnie i z właściwą sobie determinacją będzie próbowała poznać. W nowej powieści autorki splatają się dwa gatunki, choć to kryminalna strona wysuwa się na pierwszy plan. Niejako w tle mamy jednak do czynienia także z ciekawie nakreśloną warstwą obyczajową, która skupia się wokół uczuciowych i rodzinnych relacji głównej bohaterki. Agnieszka Jeż odmalowuje bowiem portret kobiety, która z jednej strony, tej prywatnej, nadal zmaga się z przeszłością, próbując ułożyć sobie życie po rozstaniu z mężem, a z drugiej, zawodowej, pokazuje swoje silne oblicze nieposkromionej pani komisarz. Czytelnik ma okazję obserwować to, w jaki sposób ścierają się dwie sfery jej życia. Jak radzi sobie z byciem na co dzień samotną matką, obawą przed bliskością mężczyzny, z mroczną stroną pracy w policji, która wymusza na niej bezkompromisowość i chłodną kalkulację, by wypełnić codzienne obowiązki. „Pastwa” to historia, która jest raczej dla czytelnika o mocnych nerwach. Nie tylko dlatego, iż odkrywane stopniowo tropy prowadzą do zatrważającego w swym wydźwięku finału, ale także ze względu na pewne prawdziwe zdarzenia, które miały miejsce na Dolnym Śląsku, a które to autorka nienachalnie wtapia w fabułę. I mam wrażenie, że udaje się jej tę granicę zatrzeć tak bardzo, że można by uwierzyć, że… fikcja stała się prawdą. Nowa książka autorki balansuje na wątku rodzinnej tajemnicy. Ta, odkrywana niemal przypadkowo, szokuje. A to dlatego, że wydaje nam się cały czas, że główna oś fabuły skupia się na prowadzonym śledztwie. Okazuje się jednak, że między wierszami można wyczytać dużo więcej, niż byśmy podejrzewali, a nawet chcieli odkryć… Podsumowując: Im głębiej „w las”… tym więcej zatrważających odkryć. Takie odczucia towarzyszyły mi podczas lektury „Pastwy”. Kiedy wydawało mi się, że wiem, w jakim kierunku podąży śledztwo, jaka będzie prawda i kto jest winny, autorka zbaczała z obranej ścieżki, klucząc, plącząc akcję w taki sposób, że gubiłam trop i niejako musiałam od nowa próbować połączyć poszczególne elementy. Finał w pewnym momencie przewidziałam, ale…Znów nie do końca. Dlatego, jeśli lubicie nieoczywiste sprawy kryminalne, które są zbudowane na wielopłaszczyznowej zagadce, to nowa książka Agnieszki Jeż na pewno Was usatysfakcjonuje. To mariaż lokalnego „kolorytu”, który w powieści ma raczej mroczny odcień, rodzinnych sekretów, które niczym lepka maź wydobywają się na światło dzienne, by zszokować tych, którzy zostali do samego końca, by odkryć przerażającą prawdę... To w końcu kompilacja opowieści obyczajowej i kryminalnej, która zadowoli miłośników obu gatunków. Jest jeszcze enigmatyczny tytuł, który nabiera właściwego wydźwięku z każdą przewróconą stroną. Jestem pewna, że kiedy poznacie zakończenie, będziecie zaskoczeni, a mnogość aspektów poruszonych w książce przez autorkę, uderzy w was z całą mocą niczym rwąca rzeka, by przynieść chwilę refleksji nad tą niejednoznaczną historią…

Osnuta niepokojącym klimatem zakorzenionym w dolnośląskich ziemiach, a tym samym zakotwiczonym w genach przodków. Wikłająca w lepką sieć niewiadomych, nie do końca klarownych tropów i podszytych kłamstwami relacji. Obrazująca zło, które skrywa się w cieniu, nie wychyla, podstępnie tkwi w kątach zamkniętych domów. „Pastwa” to druga odsłona kryminalno-obyczajowej serii umiejscowionej na terenach naznaczonych historycznym bogactwem, które wciąż od nowa utrwala się w tożsamości przyszłych pokoleń, przybiera wręcz atawistyczny wymiar. Zmyślnie, z wyczuwalnie inteligentnym zaaranżowaniem zdarzeń, Agnieszka Jeż kreuje literacką fikcję, ale śmiało i z wyczuciem muska także autentyczne incydenty z tego regionu. Komponuje fabularną przestrzeń odczuwalnie autentyczną, zanurzoną w realnych emocjach, niewątpliwie niespiesznie obnażającą bolesne prawdy, w tym ujęciu dryfujące wokół rodzinnych tajemnic, ale bezsprzecznie intrygującą, wzbudzającą elektryzujący dreszcz dyskomfortu oddanymi sceneriami. I tak błyskotliwie przenikającą enigmatyczne oblicze definicji pastwy – obok pomroki także ten tytuł stopniowo nabiera wymowności, okrywa się swoistą symboliką w odniesieniu do rozwiązania zagadki, prosi się o dogłębną interpretację. Bez nachalności, zachowując odpowiednie proporcje konstrukcyjne, autorka kompiluje policyjne dochodzenie, podkreślając odmienność jego przebiegu w niewielkich miasteczkach, z prywatną codziennością znanej już z poprzedniego tomu komisarz Kranz, przenikając materię związków i macierzyństwa, ale i nie stroni od wiwisekcji kolorytu lokalnej społeczności. Tym razem dokonano eksploracji skąpanych w domysłach zaginięć – mroczny spektakl zdarzeń zainicjowano zniknięciem po weselnej zabawie pana młodego o dosyć wątpliwej reputacji. Jego skłonności do kawalerskich uciech życia zwielokrotniają krąg potencjalnych wrogów, intensyfikują też impulsy do ujścia gniewu i nienawiści. To mozaika pęczniejących podejrzeń, makabrycznych odkryć, których źródła dopatrywać się można w odmętach przebrzmiałych dawniej tragedii o odstręczającym charakterze, dramatyzmu finalnego znegliżowania zła praktykowanego z bezduszną ukradkowością i wyrachowaniem, na koniec determinowanej psychologicznymi meandrami refleksji nad naturą człowieka. Agnieszka Lis dostarcza doznań, które zatrważają, ale i zarazem mimowolnie poruszają, dotykają bowiem traumatycznych doświadczeń z przeszłości, które ponurym cieniem otulają teraźniejszość. Tu powidoki strachu wiążą się bolesną nicią z druzgocącą desperacją. To kryminalna proza spowita surowością, spokojna i snuta powłóczyście, ale wolna od nużącej fragmentaryczności, pozbawiona fabularnych luk przypadkowości, świadomie eksponująca rodzinne krzywdy, cierpienia i urazy. Na fundamencie literackiego obcowania z familią Wilskich zreferowano absorbującą panoramę niesnasek, zawiści, zazdrości, chorej uległości – to zdecydowanie literackie świadectwo przysłowia, że z jej członkami najlepiej wychodzi się na zdjęciach. Autorka odważnie przybliża również odrażającą rzeczywistość przetwórstwa mięsnego, nie siląc się na delikatność, wręcz przekornie jaskrawiąc bezceremonialne procesy, mimochodem także tym szokującym kadrem przemocy rozbudzając w odbiorcy rozważania moralne. Nie tylko dynamiczną i wartką narracją można zakleszczyć czytelnika w permanentnej ciekawości, sukcesywnie potęgowane napięcie, ożywiające wielopłaszczyznowe realia lekkie, proste, ale trafne pióro, pogłębione kreacje psychologiczne oraz przemyślana intryga również świadczą o wyborności książki z tego gatunku – mocna w wydźwięku, wiarygodnie akcentująca ludzkie losy i angażująca twórczość Agnieszki Jeż staje się tego doskonałym przykładem.

Witam Was moje kochane książkomaniaki. Co aktualnie czytacie ? Ja właśnie skończyłam z pierwszym w moim życiu kryminałem. Czy mi sie podobał? O jejku, tak. Czy chętnie podejmę współpracę z tym gatunkiem ? Oh, oczywiście. Z ogromną chęcią. Pastwa, to historia o kobiecie, która po rozwodzie przeprowadza się wraz z nastoletnią córką do małej miejscowości pod Wałbrzychem. W pewnym momencie w dniu swojego ślubu znika pięćdziesięciopiecioletni mężczyzna. Waldemar Wilski jest synem rzeźnika. Wraz z ojcem zajmuje się firmą. Sonia Kranz- główna bohaterka przyjmuje sprawę i wszczyna śledztwo. Dni mijają, jednak pani policjant nawet nie zbliża się do rozwiązania zagadki tajemniczego zniknięcia, a z każdym kolejnym dniem szanse na to, że mężczyzna żyje maleją. 💣 Czy bohaterce uda się znaleźć zaginionego? 💣 Czy mężczyzna przeżyje? 💣 Z jakiego powodu został porwany ? Chociaż to moja pierwsza książka tego gatunku, jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Książkę czyta się lekko I płynnie co oczywiście jest za sprawą cudownego pióra autorki. Dzieło pisane prostym językiem, dzięki czemu trafi do każdego człowieka. Agnieszka Jeż w książce porusza również kilka ważnych kwestii. Jedną z nich jest życie rodzinne, a dokładniej temat rozwodu rodziców i postrzeganie tej sytuacji przez dziecko. Pisarka świetnie pokazuje, jak ważne dla dziecka jest wzajemne zrozumienie obu stron i wsparcie w tej trudniej sytuacji. Widać tutaj, że mimo rozstania to do dwójki dorosłych należy wychowywanie dziecka. No i oczywiście główny wątek. Morderstwo. Uwierzcie mi lub nie, ale do samego końca nie miałam pojęcia, kto stoi za przestępstwem. Kiedy już myślałam, że rozgryzłam tok myślenia autorki, nagle okazywało się w jakim ogromnym błędzie byłam. Dla mnie winny był każdy, każdy miał motyw i sposobność do zabicia. Potem doszło kolejne zaginięcie i kolejny zwrot akcji i kolejny i kolejny... I na końcu ogromny szok, niedowierzanie, a wręcz przerażenie. Tragedia, która popchnęła człowieka do takich czynów... Koniec tej historii jest tak tragiczny, że gdy tylko skończyłam czytać, musiałam odłożyć książkę nie na bok, a do szafy. Musiałam iść na spacer i przetrawić to co się wydarzyło na papierze i w mojej wyobraźni. Cztery ogromne tragedie. Cztery ofiary. A najbardziej skrzywdzona nie jest tutaj osoba zamordowana, a ta skrzywdzona na samym początku. Bo to od niej się wszystko zaczęło. Bo zło dzieje się, gdy nikt nie patrzy. A w tym domu patrzylibi nic z tym nie robili. Szczerze, jestem w tak ogromnym szoku. A, że moja wyobraźnia jest dość mocno wybujałą, to obrazy jakie mi podsuwała były wyraźne jakbym stała obok inpo części uczestniczyła w tym wszystkim Jestem pod ogromnym wrażeniem jak bardzo dzięki autorce zaplatalam się w wydarzeniach i swoich domysłach, a i tak wyszło całkowicie inaczej. Dzięki tej książce wiem, że to nie ostatnia książka z tego gatunku. I wam również ogromnie polecam. Jestem pewna, że dla większości będzie to strzał w dziesiątkę. Czy to na początek drogi z taką literaturą, czy też dla osób które już znają się na rzeczy. No i ta okładka. Nieskromnie przyznam, że kolor fioletowy jest moim ulubionym kolorem. Jednak sama okładka idealnie oddaje klimat i miejsce. Autorce ogromnie gratuluje, a wam serdecznie polecam!

"Pastwa" Agnieszki Jeż to kryminał obyczajowy, który trzyma w napięciu do ostatniej strony. Sprytnie przemyślana zbrodnia, która początkowo wydaje się być nieoczywista i pozbawiona jakiegokolwiek sensu finalnie budzi w czytelniku skrajne emocje. Co równie intrygujące nie można jasno określić kto w tej historii jest ofiarą a kto oprawcą. A happy end? No cóż, nie tym razem... Sonia Kranz, policjantka z prowincji, przyjmuje od zapłakanej kobiety zgłoszenie o zaginięciu męża. Mężczyzna zniknął w noc poślubną. Początkowo sprawa wydaje się być oczywista. Wszyscy podejrzewają, że Waldemar Wilski zwyczajnie świętuje swój ślub nieco dłużej niż wstępnie założono. Śledztwo toczy się więc spokojnym rytmem. Brak jest śladów zbrodni, świadków i czegokolwiek czego można byłoby się chwycić. Akcja nabiera tempa dopiero gdzieś w połowie powieści kiedy to wypływa pierwszy dowód na to iż poszukiwany mężczyzna mógł zostać zamordowany. Nadal jednak brakuje potencjalnych podejrzanych. Ewidentnie jednak jego zaginięcie ma coś wspólnego z sytuacją rodzinną, chociaż wstępne założenia okazują się być mylne. W jakim kierunku pójdzie komisarz Sonia Kranz prowadząc swoje śledztwo? Co odkryje i do czego doprowadzą ją finalnie zebrane dowody? Zagłębiając się w lekturze towarzyszymy komisarz Soni Kranz w prowadzonym przez nią śledztwie, które toczy się na równi z jej prywatnym życiem. Kobieta stara się rozdzielać sprawy zawodowe od prywatnych robiąc jednak wszystko aby żadnej z tych płaszczyzn nie zaniedbywać. Łatwo nie jest. Niedawno rozstała się z mężem i mieszka teraz samotnie z dorastającą córką. Stara się być dla niej lepszą matką od tej jaką sama miała. Równocześnie prowadzi śledztwo, które przez długi czas stoi w miejscu i nie daje jej spokoju. Sonia nie należy jednak do kobiet które poddają się ot tak. Sprawa nad którą pracuje jest wyjątkowo zawiła i wymaga od niej sporego zaangażowania. Jej determinacja przynosi zdumiewający efekt. Dość zagadkowy tytuł doskonale oddaje istotę powieści, chociaż czytelnik dopiero finalnie jest w stanie go w pełni zrozumieć. Uważam to za świetne posunięcie autorki, która w sposób mistrzowski prowadzi nas przez zawiłe arkana swojej przewrotnej opowieści. Akcja powieści rozkręca się spokojnie. Każdy dzień przynosi coś nowego choć początkowo trudno jest powiązać ze sobą fakty. Kiedy jednak myślimy, że jesteśmy już tuż tuż od rozwikłania zagadki okazuje się, że trop którym podążamy jest jednak błędny. Musimy cofnąć się więc o kilka kroków, zacząć szukać od nowa i dalej drążyć. W tle pojawiają się różne wątki. Jest zdrada, jest kwestia spadku, w grę wchodzą pieniądze i zemsta. Rodzina Wilskich pod maską szlachetności i otwartości na sprawy lokalnego społeczeństwa skrywała mroczne sekrety. W stojącym na uboczu domu dzieją się rzeczy. które nigdy miały nie wyjść na światło dzienne. "Pastwa" to historia, która porywa, która wstrząsa i która na długo pozostaje w pamięci. W tym przypadku nawet na moment nie opuszcza nas atmosfera grozy i tajemniczości. Jeżeli lubicie takie klimaty koniecznie zapoznajcie się z tym tytułem. Warto!

Agnieszka Jeż już od pierwszej części cyklu kryminalnego z Sonią Kranz „Pomroka” ujęła mnie klimatyczną odsłoną pozornie spokojnej prowincjonalnej miejscowości, pod której spękaną powierzchnią drzemią tajemnice i zbrodnie. Pokochałam również sposób, w jaki wplata w kryminalny trzon powieści wątki obyczajowe, które stają się jego naturalnym dopełnieniem. W drugim tomie „Pastwie” idylliczną fasadę życia w dolnośląskim Mieroszowie burzy zaginięcie mężczyzny w trakcie własnego wesela. Panna młoda z pewnością nie tak wyobrażała sobie wejście do majętnej rodziny Wilskich, ale czyż pierwszą podejrzaną nie jest zwykle żona? Sonia Kranz zagłębiając się w burzliwe życie mężczyzny znajduje dużo więcej motywów i podejrzanych niż by oczekiwała, a sprawa zaczyna przybierać coraz bardziej makabryczny obrót. Śledztwo prowadzone w sposób dynamiczny, ale w pełni wiarygodny prowadzi czytelnika przez labirynt emocji i podejrzeń, a Autorka ponownie sięga w przeszłość regionu, w której mogą tkwić wskazówki pomocne w rozwiązaniu sprawy. Sonia musi stawić czoła wyzwaniom nie tylko na gruncie zawodowym i presji zwierzchnika, ale i zmianom w swoim życiu, które ciągle wprawiają ją w wewnętrzny dygot i budzą trudne emocje. Toksyczne relacje Soni z matką ukazane są tak prawdziwie, że współczucie dla bohaterki samoistnie wypływało z mojego serca. Jej obawy przed głębszym zaangażowaniem w nowy związek są równie zrozumiałe, jak ciągle niezagojona rana po odejściu męża. Autorka z ogromną empatią oddała wewnętrzną walkę bohaterki pomiędzy chęcią potraktowania nowego statusu jej byłego męża z godnością, szczególnie przed nastoletnią córką, a buzującą w niej nadal wściekłością. Może zastanawiacie się skąd pies na okładce? Zabrany ze schroniska Bob jest kolejną, prócz Piotra, kotwicą sprawiającą, że Sonia zaczyna czuć się w tym miejscu, które miało być przejściowym, jak w nowym domu. Domu wymagającym jeszcze sporo pracy, ale zdającym się opierać na silnych fundamentach. Trzymam tylko kciuki, by kobieta nie zamknęła się w jego murach z obawy przed kolejnym odtrąceniem, by umiała czerpać z odzyskanej wolności. A okazuje się, że w tak niewielkich społecznościach mury domów mogą skrywać wiele mrocznych sekretów, z których rodzą się traumy, nienawiść i dojrzewająca żądza zemsty. Sygnały można tak łatwo przeoczyć patrząc z zewnątrz, lub po prostu odwrócić wzrok, bo co nas to obchodzi… I czasem jest już za późno na reakcję a motto „wszystko da się załatwić” już nie działa. O niektórych powieściach chce się pisać i pisać i tak mam w przypadku „Pastwy”, ale uwierzcie mi, że Autorka w pisaniu jest dużo lepsza ode mnie, więc jeśli choć trochę zachęciłam Was swoją opinią, to książka z pewnością Was zauroczy. Zakochacie się w jej niespiesznym tempie, dusznej atmosferze i emocjach bohaterów, które tak naturalnie przelewają się i w nasze serca i z niecierpliwością, podobnie jak ja, będziecie wypatrywać dalszych losów i śledztw Soni Kranz.

IG slowo.o.ksiazce: Miałam napisaną na kartce recenzję, ale jak zwykle gdzieś posiałam i muszę wyrzeźbić coś na nowo. Juz sama okładka i jej kolor zachęciły mnie do lektury, oraz poprzednia książka autorki W cieniu góry, która bardzo mi się podobała. To drugi tom serii o sprawach komisarz Soni Kranz, która stara się pogodzić życie samotnej matki po rozwodzie, a byciem policjantką. Jest taka jak każda z nas, próbuje być najlepsza w każdej z życiowych ról i przeżywa swoje wzloty i upadki. Tym razem zajmuje się sprawą zaginionego świeżeo upieczonego męża Waldemara Wilskiego, przyszłego spadkobiercę zakładu mięsnego. Pierwszy cień podejrzenia pada na młodą żonę, która prawdopodobnie mogła dużo zyskać po jego zniknięciu. Jednak na jaw wychodzą różne sekrety z jego życia, które miały nie ujrzeć światła dziennego, a sprawa jego zaginięcia staje się coraz bardziej skomplikowana. Mam wrażenie, że autorka jak nikt potrafi o sprawach makabrycznych i obrzydliwych, pisać lekko i przystępnie. To jest rodzaj rodzaj pióro, która trzyma czytelnika w ciągłym zainteresowaniu. Nie ma zbędnych opisów czy przemyśleń głównej bohaterki. Wszystko kręci się wokół śledztwa i życia prywatnego Pani Komisarz. Oba te wątki były równie interesujące. Autorce udało się mnie zaskoczyć, nie spodziewałam się tego, kto okaże się sprawcą i jakie będą jego motywy. To właśnie one najbardziej mną wstrząsnęły, bowiem nie mieści mi się w głowie, jak można coś takiego zrobić drugiemu człowiekowi, który powinien być Twoją opoką i bezpieczną przystanią... Jak już wcześniej wspomniałam oprócz warstwy kryminalnej, jest też bardzo rozbudowane tło obyczajowe ukazujące nie tylko życie prywatne Sonii Kranz, ale również skomplikowane relacje w domu Wilskich na przestrzeni lat. Pastwa to przede wszystkim studium zemsty, która kiełkuje z biegiem lat aż do momentu kiedy ofiara staje się katem i sama postanawia wymierzyć karę. Epilog zmiótł mnie z planszy dosłownie. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom przygód Sonii Kranz i z pewnością nadrobię tom pierwszy, który szczęśliwie znajduje się na moim regale. Jeżeli lubicie kryminały z wątkiem obyczajowym to będzie idealna lektura dla Was. Bardzo polecam! 💙

@alenajpierwksiazka Jadacie mięso ? A jeśli nie, to z jakiegoś konkretnego powodu ? Ja właśnie rozważam przejście na wegetarianizm. 📚RECENZJA📚 Komisarz Sonia Kranz, znana już czytelnikom z pierwszej części pt. "Pomroka", przeprowadza się do małej miejscowości nieopodal Wałbrzycha. Po życiowych perturbacjach, kobieta próbuje pogodzić życie osobiste z zawodowym. Odnaleźć się w nowej porozwodowej rzeczywistości, a także stworzyć jako takie - stabilne życie, swojej natoletniej córce Julii. Tajemnicze zniknięcie syna, lokalnego potentata mięsnego rozpoczyna śledztwo prowadzone przez komisarz Kranz. Brak świadków. Dowodów. Poszlak. Doprowadza sprawę do "martwego punktu". Fantastycznie wykreowane postaci, rozkosznie wręcz niejednoznaczne. Ciekawie poprowadzona fabuła. Genialna intryga. Pomijając wspaniałe pióro Pani Agnieszki oraz fenomenalnie poprowadzone wątki kryminalno-obyczajowe, otrzymałam również mnóstwo wiedzy dotyczącej przemysłu mięsnego. Nie zabrakło tutaj, tym samym, obrzydliwych opisów dotyczących obróbki mięsa, co spowodowało, że zaczęłam rozważać przejście na wegetarianizm. 😉 W ogóle uważam, że na "Pastwę" należy patrzeć wielowymiarowo. Dlaczego? Ze względu na fantastycznie utkane tło obyczajowe. Wątki z życia głównej bohaterki, jej przemyślenia. Dygresje żywcem zapożyczone z gabinetu terapeutycznego, dające odczuć przepracowywanie trudnej sytuacji życiowej przez główną bohaterkę. Ponadto ujęły mnie bardzo, opisy relacji komisarz Kranz z Bobem (psem) - dają odczuć wielką miłość do zwierząt autorki. 😊 Pani Jeż wodzi za nos czytelnika, gdy już myślimy, że wszystko stało się nareszcie jasne, autorka serwuje nam ostateczną woltę.  Biorąc pod uwagę mocno rozbudowane tło obyczajowe w powieści, Pani Agnieszka Jeż genialnie demaskuje życie zwykłych rodzin i odkrywa tajemnice kryjące się, pod powłoką zwyczajności. Polecam! #recenzjaksiążki #polecamczytanie #czytelnicyksiążek #czytanieksiążek #książkidoprzeczytania #książkipolecane #zaczytani #czytajpolskichautorów #recenzjaliteracka #opiniaoksiążce #kochamczytać #kochamksiążki #bookstagram #bookstagrampolska #booktok #booktokpolska #bookthreads

"Pastwa" to druga książka w cyklu: "Sprawy Soni Kranz". Lubicie kryminały podszyte rozwiniętą warstwą obyczajową? Ja uwielbiam ♥️ i tutaj mamy dokładnie tytuł w takim stylu! Z jednej strony sprawa kryminalna, zaginięcie mężczyzny, świeżo upieczonego męża, który znika w dniu swojego wesela. Lokalny biznesmen, którego ojciec ma firmę zakładów mięsnych, pochodzi z bogatej i wpływowej rodziny. Sonia Kranz podążając śladami jego życia, dochodzi do wniosku, że święty to on nie był. Autorka wprowadza nas do domu rodzinnego Wilskich, poznajemy ich historię, przywary, motywacje, emocje panujące w rodzinie, a przynajmniej to, co widać. Młodą żonę, która czeka na powrót męża. Ojca, który czeka, aż syn przejmie jego schedę...Wraz z Sonią szukamy motywu, czy to będą pieniądze, spadki, a może zemsta, zdrada? Prawda okaże się bardzo niejednoznaczna i zaciera pojęcia kata i ofiary... Wywołuje niemałe emocje i burzy krew w żyłach! Przynajmniej moich!! Okazuje się, że pod maską szlachetności i przyjemnego wizerunku, Wilscy skrywają mroczne sekrety... Na równi z prowadzonym wątkiem kryminalnym autorka rozwija wątek obyczajowo-społeczny głównej bohaterki, policjantki, która po zdradzie ze strony męża opuściła Wrocław, żeby zaszyć się na Dolnym Śląsku. Tam układa sobie życie na nowo i próbuje nadać mu sens. O ile jej relacja z córką wpasuje się w typowe ramy rodzic- nastolatka, to destrukcyjna relacja z matką pozostawia wiele do życzenia. Autorka poświęca dużo miejsca psychologii postaci, prowadzi nas po meandrach kobiecego umysłu. Ukazuje złożoność relacji, niejednoznaczność pewnych zachowań, obraz niekończących się rodzinnych krzywd. Jakoś tak się złożyło, że kształtuje silne kobiece sylwetki i mężczyzn, którzy nie są kryształowymi postaciami. Ten tytuł jest tak bardzo adekwatny, chociaż jego wymowa dociera do nas dopiero na samym końcu, kiedy odkrywamy co stało się z Wilskim. Autorka ma lekkie pióro, czyta się bardzo przyjemnie, ale zdarzają się też momenty makabryczne, które sprowadzają ten kryminał na właściwe tory!Świetna i wciągająca!

Książkę czyta się całkiem dobrze, choć w dużej mierze jest to obyczajówka z wątkiem kryminalnym Jest to tom drugi, ale rozpoczęty tak by można było czytać je osobno. Autorka większą uwagę przyłożyła tutaj do życia postaci, ich problemów, rozterek, oraz przekładanych uciech, aniżeli śledztwa. Takim punktem przełomowym był moment, kiedy pojawiła się na policji kobieta, która zgłosiła zaginięcie swojego męża tuż przed podróżą poślubną. Była zdesperowana w przeciwieństwie do policjantki, która z każdym kolejnym słowem wiedziała, że jej dopiero co zaplanowany wieczór właśnie legł w gruzach. Cała scena wyglądała na dramatyczną, choć przekaz emocji był stonowany. Czytając o działaniach podjętych w tym kierunku wiemy, że jest to tylko opowieść z książki, dlatego nie bierzemy tego do siebie. Mnie autorka przekonała do tego, że jest wręcz stworzona do powieści obyczajowych. Tak jest do pewnego momentu. Czasami zdarzy się tu odrobina sarkazmu, który rozbudza czytelnika, a za piękno miałam opisy miejsc, gdzie przebywali, bo przekazała to z duszą na ramieniu. Kiedy odbywają się poszukiwania, my czytamy o rozmowie z osobami, które mogłyby znać zaginionego mężczyznę. W nich co jakiś czas odkrywamy pojedyncze fakty, gdyż kiedy ludzie dużo mówią, ich czujność myślenia jest nieco stłumiona. Sama starałam się wyłapać ciekawe kąski, bo co człowiek, to podobne sytuacje widzieli w inny sposób. W ten sposób zaczynamy docierać do coraz ciekawszych sekretów, które same w sobie miłe nie są. Wychodzi bowiem na to, że nigdy tak do końca nie jesteśmy w stanie poznać tej drugiej osoby, a miłość, którą chce się ukazać światu, niekoniecznie zawsze jest taka, jaką widzą ją inni. Myślę, że warto po nią sięgnąć, gdyż jest całkiem realistyczna i niektóre osoby mogą się z nią spoufalić. To, co się tutaj wyjaśni, będzie cichym szeptem wołania o pomoc. Nie chcę więcej rozwinąć tego tematu, bo warto samemu zacząć w niego wchodzić, zauważać odchyły, widzieć ból i na końcu poczuć siłę, by coś z tym wszystkim zrobić. Taka terapia dla każdego:-)

"Zresztą złe rzeczy dzieją się wtedy, gdy nikt nie patrzy" Zaginięcia się zdarzały i się zdarzają. Niestety tak było i tak jest. Niektórzy przepadają bez wieści innych znajdują martwych, ale również są i tacy, którzy celowo uciekają zacierając swoje ślady. A jak będzie w przypadku Waldemara Wilskiego, który rozpłyną się w powietrzu podczas swojego wesela. Sprawą zaginięcia zajmuje się Sonia Kranz. Komisarz, która brnie do wyjaśnienia zaginięcia znachodząc co rusz inne poszlaki. Dowiaduje się, że Waldemar nie był ideałem. Co zrobił? W kim miał wrogów? Jakie sekrety skrywał? O tym to już sami musicie się przekonać. #pastwa to interesująca i wciągająca lektura, która trzyma czytelnika w napięciu do ostatniej strony. Główną bohaterką jest komisarz Sonia, która stawia sobie za cel rozwiązanie skomplikowanej zagadki kryminalnej. Chociaż jej życie również nie układa się najlepiej. Pragnie polepszyć stosunki z dorastającą córką, pragnie być dobra matką. Tajemnicze zniknięcie mężczyzny, oddanie sprawie nie ułatwia kobiecie relacji rodzinnych. Sonia podczas śledztwa odkrywa wiele zaskakujących faktów i tropów, które prowadzą ją do nieoczekiwanych rozwiązań. Podobał mi się również sposób przedstawienia świata kryminalnego oraz złożoność relacji między bohaterami. Agnieszka Jeż świetnie buduje napięcie i trzyma czytelnika w niepewności, nie dając mu chwili wytchnienia oraz potrafi zaskoczyć. Zaskoczyło mnie zakończenie gdyż prawda jest bardzo bolesna i druzgocąca. Do czego człowiek potrafi się posunąć postawiony pod ścianę i doprowadzony do ostateczności. Czy ta kara była adekwatna do czynów, przez które musiała cierpieć młoda dziewczyna. Przekonajcie się sami. "Pastwa", to świetnie napisana i trzymająca w napięciu powieść kryminalna, która z pewnością przypadnie do gustu fanom tego gatunku literackiego. Polecam ją wszystkim miłośnikom zagadek kryminalnych!!