Dzieci nazistów (okładka  miękka)

Bardzo ciekawa, pozwala na spojrzenie z różnych punktów widzenia. Polecam

Polecam

Książka łudząco podobna do "Enfants de Nazis" francuskiej autorki. Wygląda na plagiat.

Czy dzieci muszą pokutować za winy rodziców? Moim zdaniem nie, bo po przecież nie są winne, ze akurat w takich rodzinach się urodziły. Bohaterowie ksiązki “Dzieci nazistów” całe swoje życie odczuwały czym zaimowali się ich rodzce. Jedni nie przestali kochać swoich rodziców, ale też nie uwierzyli, że mogli oni robić takie okropne rzeczy, inni znienawidzili swoich ojców. Na pewno każde dziecko nie miało łatwo po skazaniu i ujawnieniu czym ich rodzice się zajmowali. Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Bardzo chciałam ją przeczytać, bo byłam ciekawa jak potoczyło się życie córek i synów największych zbrodniarzy wojennych. Oczywiście coś się dowiedziałam, ale w moim odczuciu książka bardziej poświęcona jest samym nazistom niż ich potomkom. Na każdego inaczej wpłynęło zachowanie rodziców. Niektórzy odcięli się od swoich rodziców, potępili ich, inni nie wiedzieli, jak się zachować, z jednej strony wiedzieli, że rodzice robili bardzo złe rzeczy, ale ciągle widzieli w nich kochających opiekunów. To moja druga książką autora i niestety znowu odczułam, że to zlepek innych książek. Niestety chyba książki Pana Molendy nie są dla mnie. A szkoda, bo tematyka jest bardzo interesująca. Niestety jak dla mnie za mało jest o dzieciach, a za dużo o samych nazistach. Chyba nie sięgnę po inne książki autora 🤷🏻‍♀️ @onaczytanoca

„… grzechy ojca nigdy nie powinny być przypisywane synowi”. Winy rodziców nie powinny być przelewane na ich dzieci. Nawet zbrodniarzy. Dzieci katów – czy powinny brać odpowiedzialność za czyny swych rodziców? To pytanie krążyło w mojej głowie podczas lektury najnowszej książki Jarosława Molendy pt. „Dzieci nazistów”. I odpowiedź nie jest jednoznaczna. Dlaczego, skoro to nie ich czyny? Dlaczego nie, jeśli wsiąknęli i byli oddani ideologii swoich rodziców. Żyjąc u ich boku, przesiąknęli nią do szpiku kości, a ich nazwiska „zostały okryte hańbą”. Jarosław Molenda ukazuje historię dzieci „zbrodniarzy odpowiedzialnych za najciemniejszy okres współczesnej historii”. Byli za młodzi, aby zrozumieć, to czego dokonywali ich ojcowie. Żyli u ich boku, ale czy muszą brać odpowiedzialność? Czy nie jest to za duże obciążenie dla ich psychiki? Czy prawda nie jest zbyt bolesna? Ich życie to całkiem inna karta, którą niekoniecznie muszą zapisywać czarnymi zgłoskami. Pytanie, jak bardzo po latach wiedza o ich ojcach, wykreowała ich drogę życiową? Wiele dzieci nazistów nawróciło się na katolicyzm lub judaizm. Niektórzy związali się z Żydami. Kathrin Himmler, stryjeczna wnuczka zbrodniarza poślubiła Żyda. Martin Adolf Bormann, nigdy nie potępił swojego ojca twierdząc, że „tylko Bóg może osądzać”. Dzięki temu łatwiej było mu się zdystansować od niechlubnej historii. Surowość Bormana wywarła głęboki wpływ w dzieciństwie Martina. Nie została ona nigdy zrekompensowana choćby najmniejszym gestem czułości ze strony ojca. Natomiast Niklas Frank otwarcie krytykuje naród niemiecki. Jak twierdzi „świat nigdy nie zapomni”. Z kolei Gudrun Himmler, córka jednego z głównych przywódców nazistowskich Niemiec zaciekle broniła jego ideologii. Rolf Mengele przez lata nie miał świadomości, kim jest jego ojciec, jaką funkcję pełnił „Anioł Śmierci”, „Doktor Śmierć”. Prawda była dla niego bolesna, gdyż uważał go za bohatera wojennego. Nie chcę zbyt wiele zdradzać tego, co Jarosław Molenda ukazuje w swej najnowszej książce, lecz warto podkreślić, że jest ona nie tylko ciekawym rzuceniem światła na tę kwestię, lecz również zaproszeniem do dyskusji – czy dzieci zbrodniarzy powinny żyć z piętnem swoich rodziców – tyranów? Czy niechlubna spuścizna zbrodniarzy wojennych winna być zapisana w życie i historię ich dzieci? Zdecydowanie polecam Wam tę lekturę i zachęcam do wewnętrznej dyskusji na temat „Dzieci nazistów”. Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia, Filia na Faktach

,,Gdy Monika miała pół roku i matka spacerowała z nią po Bad Tolz, jakiś mężczyzna rzucił się na wózek i dźgnął dziecko nożem. Ruth przypuszczała, że to któryś z byłych więźniów obozu koncentracyjnego w Płaszowie chciał zabić córkę Amona Gótha. Była podobna do ojca”. Przeczytałam książkę i przyznaję, że co jakiś czas łza się w oku kręciła. Niestety dzieci nazistowskich zbrodniarzy nie miały łatwego życia. Każde jednak radziło sobie na różne sposoby. Jedne były dumne ze swojego nazwiska i naprawdę kochały swoich ojców. Zresztą oni sami mówili im, że nie mają grzechu, skoro nie czują wyrzutów sumienia. Pouczali maluszki, by tak jak oni zostawili to za sobą i cieszyli się obecnym tu i teraz. Byli jednak i tacy, którzy nie przyznawali się do rodzin, bo było im za nich wstyd. Czuli krzywdę innych ludzi, choć same nie były niczemu winne. Trudno tu mówić, by nie kochali swoich rodziców. Bardziej można by rzec, że nie byli z nich dumni. Jeszcze inni powierzają swoje ciała i umysł wierze w kościół i Boga. Chcą odpokutować ich winy, chociaż nigdy sami niczego złego nie uczynili. Naprawdę każde dziecko, później dorosły przeżywał całe zajście na inny sposób. Nie mieli łatwo, gdyż ludzie nie patrząc na ich niewinność, jedynie na grzechy ojców wielokrotnie chcieli im zrobić krzywdę, zresztą przykład macie w cytacie. Jeszcze inni uciekali z kraju i co chwila byli zmuszani zmieniać stanowiska pracy. Naprawdę cierpieli, choć nic prócz więzów krwi ze zbrodniarzami ich nie łączyło. Chowali się w kościołach, szpitalach, gdzie tylko karcący wzrok ich nie dosięgał. W każdym rozdziale poruszana jest opowieść o innych dzieciach. Kryje w sobie urywki wspomnień za dziecka, poprzez dorastanie w świecie, który ich nie chciał. Niektóre fragmenty wywoływały we mnie ogromny smutek, gdyż szczerze oni opowiadali co ich spotykało. Ludzie bardzo chcieli wymierzyć im sprawiedliwość, lecz czy słusznie? Oczywiście przed oczami mieli mord na setkach, czy tysiącach ludzkości, więc takie traktowanie ich potomstwa wciąż nie było dla nich wystarczające. Wiele osób zastanawia się dlaczego kochali swoje dzieci, skoro śmierć innych była im obojętna? Czy chcielibyście poznać na to pytanie odpowiedź? Pomimo bólu przy czytaniu, jest napisana naprawdę lekkim stylem. Niby przytacza nam fakty, jednak są urywki opowieści tego, co działo się w tamtych czasach. Myślę, że warto ją poznać choćby dlatego, by nauczyć się przesłania jakie za sobą niesie. Mi bardzo się podobała!

Kolejne czytelnicze wyzwanie, chodź twórczość Jarosława Molendy nie jest mi obca to każda kolejna książka i tak nie jest dla mnie łatwiejsza, wręcz przeciwnie im głębiej w las tym więcej drzew, a tu coraz więcej emocji. Dzieci nazistów to poruszająca pozycja, która uświadamiana nam, że potomkowie nazistów każdego dnia żyją z winą swoich najbliższych. Książka pokazuje jak kształtuje się ich psychika i jak odwiecznie taki człowiek żyje w strachu oraz trzyma gardę względem innych, ale byli tacy, którzy zamiast odczuwać wstyd byli wstanie usprawiedliwiać czyny swoich ojców i nadal popierać ideologię nazistowską, co zresztą jest dowodem jak wieloletnie pranie mózgu od najmłodszych lat kształtuje nas przyszłościowo. Punkt widzenia oczywiście zależy od punktu oświetlenia, więc to bardzo ciekawe doświadczenie móc usłyszeć opinię o bestiach z ust swoich dzieci. Pozycja jest nie tylko wstrząsająca, ale też bardzo emocjonalnie złożona, przez co nie będziemy w stanie tak naprawdę do końca ocenić kto jest tutaj ofiarą, a kto katem. Czy to możliwe abyśmy żałowali tych ludzi i im współczuli? Czy jednak patrząc na ich postawę ocenimy ich jako tych, którzy nie mają prawa do szczęścia? Czy będziemy im złorzeczyć? Czy jesteśmy w stanie obwinić dorosłego człowieka za to jak został wychowany? Czy to są skrzywdzone dzieci, czy z dorośli ze spaczoną psychiką? Może zbyt mocno zapędziłam się w swoich pytaniach, może zbyt daleko odbiegam od tematu, być może się w swojej teorii nawet mylę, ale jestem jednego pewna. Pewna tego, że ta książka nie będzie obojętna żadnemu czytelnikowi i na długo zapadnie w pamięć każdemu z nas.

BRUNETTE BOOKS Lubicie czytać literaturę faktu? Dziś przychodzę do Was z propozycją mrocznych i wstrząsających historii dzieci nazistowskich zbrodniarzy. Zastanawialiście się kiedyś nad tym, jak to jest być dzieckiem takiego potwora, który na pożegnanie zegna się czule z dzieckiem, a potem wydaje rozkaz egzekucji dzieci, kobiet i mężczyzn? Potomkowie największych zbrodniarzy mierzą się z przeszłością rodziców, którzy dokonali okrucieństw i zhańbili swoje nazwiska. Dlaczego dopuszczali się takich czynów? Czy byli psychopatami i sadystami?  Jeśli chcecie dowiedzieć się,  jak to jest żyć z świadomością tego, co strasznego zrobili przodkowie nazistowskich dzieci, czy te dzieci mogły  odciąć się od tych zbrodni oraz co stało się z potomkami nazistowskich przywódców to koniecznie przeczytajcie tę książkę.  "Dzieci nazistów" to mocna lekturą, zdecydowanie dla osób o stalowych nerwach. Przekonacie się, że nie tylko źli ludzie są zdolni do złych czynów.  Prywatnie takie osoby są często dobrymi, czułymi mężami i ojcami.  Ja od zawsze byłam ciekawa portretów psychologicznych zbrodniarzy wojennych, dlatego wiedziałam, że muszę przeczytać tę książkę.   Nie zawiodłam się i jestem w pełni usatysfakcjonowana tą lekturą. Autor potrafił mnie zainteresować i książkę wchłonęłam w błyskawicznym tempie.  Przekonajcie się sami z czym musieli zmierzyć się dzieci nazistów.  Czekam na kolejne książki autora i gwarantuję Wam, że jest to literatura na wysokim poziomie.  Każdą książkę autora biorę w ciemno.  Polecam gorąco!

Książki o tematyce wojennej stały mi się ostatnimi czasy bliższe, niż kiedykolwiek i sięgam po nie dosyć często z powtarzalną niemal regularnością. Stanu tego faktu jednak sprecyzować nie potrafię i szczerze mówiąc zwyczajnie nie chcę. „Dzieci nazistów” autorstwa Jarosława Molendy to kolejny z reportaży opisujący nieludzkie czasy ludzi, których jedynym i największym marzeniem było po prostu żyć, przeciwstawiając się tyranii wysłanników samego diabła, chcących unicestwić ich najmniejsze pokłady człowieczeństwa, odbierając ludzką godność poprzez torturowanie na niewyobrażalne sposoby. W tym jednak przypadku autor poszedł o krok dalej, pokazując czytelnikom, nieco inną, nieznaną dotąd stronę zbrodniarzy wojennych. Himmler, Mengele, Göring, Göth to nazwiska, które budziły, budzą i z całą pewnością budzić w ludziach będą odrazę, wstręt i pogardę. Każdy z nich był także ojcem, co w obliczu potworności względem setek tysięcy niewinnych istnień, wydaje się być wręcz abstrakcją. Cechy ojca i rodzica z pewnością nie współgrają z obrazem tyrana za nic mającego ludzkie życie. Jakimi byli rodzicami i jak odbierani byli przez swoje potomstwo? Zwłaszcza wtedy, kiedy te zdążyło już dorosnąć? Przekonajcie się sami i sięgnijcie po ten reportaż. Stanowi on bowiem ogromne źródło wiedzy, o której z pewnością pojęcia nie mieliście… Współpraca z wydawnictwem Filia.

Recenzja ! Dzieci nazistów" Jarosław Molenda Czytałam już wiele książek o zbrodniach, które miały podczas II Wojny Światowej i o nazistach, którzy mordowali miliony niewinnych ludzi. Jednak nigdy nie zastanawiałam się nad tym czy ci wszyscy zbrodniarze mieli rodziny, dzieci. Oczywiście, że mieli. Rodziny się nie wybiera. Wszystkie te dzieci przyszły na świat w takiej a nie innej rodzinie czy miały wybór pewnie, że nie. Czy kochały swoich ojców ? Czy były świadome okrucieństwa, które ich ojcowie dokonywali ? Czy byli tego świadomi tego wszystkiego co wokół się dzieje ? Chyba największym zaskoczeniem jest dla mnie to, że niektóre popierały swoich ojców. Nieszczęście nie wszystkie były w stanie zaakceptować te wszystkie okrucieństwa. Uważam, że jest to doskonały tytuł na poznanie historii trochę z innej perspektywy. Nie chcę zbyt dużo zdradzać wtedy będzie wam przyjemniej się czytało. Naprawdę warto !