Długi Mars. Długa Ziemia. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 01.2015)

W zasadzie to samo co w poprzednich dwóch tomach, tylko bardziej - im bardziej w wykroczne światy, tym dziwniej.
Na Marsie tak samo - tylko skąd założenie że własnie tam ma być cywilizacja z windą kosmiczną, skoro na milionach wykrocznych Ziemiach nie ma nikogo bardziej rozwiniętego od ludzi ?

Ciekawie napisana seria dla fanów. Niestety trzeba przeczytać wcześniejsze publikacje żeby wiedzieć co było po kolei mino dużej ilości wtrętów z poprzednich książek mino tego polecam

Świetna książka duetu Pratchett & Baxter, wciąga od samego początku, a wizja świata przyszłości i jego problemów jest naprawdę intrygująca i porywająca.

Terry to mój ulubiony pisarz fantasy - ma wyborne poczucie humoru, acz aby dobrze się wgryźć trzeba liznąć trochę historii - szczególnie GB i Londynu.

Subiektywnie trochę się zawiodłam w porównaniu do wcześniejszych części, ale to wciąż Pratchett&Baxter, pod koniec się rozkręca ;)

Świetnie się czyta. Wciąga i trzeba czytać do końca. Wróciłam już po raz kolejny do tej trylogii. Warte kupienia.

Bardzo ciekawa i nieprzewidywalna seria. Będzie brakowało Prachetta :(

Pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów Terry'ego Pratchetta!

Trzeci, a zarazem najbardziej interesujący tom cyklu odsłania nowe wyzwania wielowymiarowego uniwersum.
Po tym, jak ludzkość zrobiła pierwszy krok ku dziewiczym alternatywom Ziemi, przyszedł czas, by uczynić go ku gwiazdom. No dobrze, może ciut mniej szumnie: postawić stopę na powierzchni czerwonej planety. Oczywiście, Pratchett i Baxter nie porzucają Długiej Ziemi, na której pleni się pokłosie Długiej Wojny, tym bardziej że w Ameryce na Ziemi Podstawowej doszło do kataklizmu, skutkiem którego kolejne wersje naszej planety zaludniły się milionami uchodźców. A w dodatku dalekie światy kuszą tajemnicami, które przecież trzeba badać. Odkrycie Długiej Ziemi zaowocowało nie tylko powrotem czasów pionierów i nowym Dzikim Zachodem, nowymi społecznościami o innej mentalności, lecz także napięciami o charakterze filozoficzno-religijnym, które z biegiem lat nie tylko nie znikły, a wręcz eskalują. Jak pamiętamy, do trujących owoców "nowego, wspaniałego świata" należy również nagonka na naturalnych Kroczących, traktowanych jak nowy i niebezpieczny gatunek człowieka, chociaż po prostu przejawiają talent dający przewagę nad pobratymcami. Co więc uczynią lękający się inności ludzie, gdy przyjdzie im rzeczywiście spotkać nowy, mający nad nimi ogromną przewagę intelektu gatunek? Kwestia ta nie jest dla SF niczym nowym, tu jednak stanowi pretekst, by poruszyć wiele istotnych tematów.
W książce powracają znani nam bohaterowie, którym jak zwykle los oszczędza nudy. Główna część opowieści rozgrywa się na trzech planach – Sally i jej ojciec udają się w podróż po Długim Marsie, kapitan Kauffman dowodzi wyprawą naukową do światów Długiej Ziemi, Joshua i pastor Azikiwe angażują się w sprawy superinteligentnych postludzi. W końcu jednak wszyscy, w tym Lobsang i siostra Agnes, okazują się uczestniczyć w konflikcie między ludzkością a jej potomkami. Autorzy zaprezentowali galerię fascynujących pomysłów i rozważań o charakterze popularnonaukowym, ale - co bardzo ważne - bez szkody dla tempa akcji i barwności fabuły. Znajdziemy tu nieco charakterystycznego dla Pratchetta specyficznego, ironicznego spojrzenia na świat, które pozwala uwypuklić groteskowość pozornie sensownych działań człowieka, jednakże trudno oprzeć się wrażeniu, że mamy do czynienia przede wszystkim z popisem erudycji naukowca Baxtera. Szkoda, że zabrakło tu w pełni Pratchettowskiego humoru, który paradoksalnie podkreśliłby okrucieństwo lub głupotę działań skonfliktowanych stron - to właściwie jedyny mankament książki, ale i tak dobrze się ją czyta. Niestety, dla miłośników i miłośniczek literatury tworzonej przez Ojca Świata Dysku, sytuacja nie ulegnie poprawie...
Podsumowując, "Długi Mars" to solidna pozycja łącząca science fiction z social fiction. Serdecznie polecam wszystkim fanom i fankom literatury fantastycznonaukowej.

Czytałem wszystkie książki z serii świata dysku. Uważam, że Terry Pratchett był genialnym pisarzem, fantastą, ironistą - geniuszem. Niedawno sięgnąłem po serię książek, które napisał z Baxterem i również mnie zachwyciły. Świetne książki - fajnie pomyślane, dobra fabuła. No po prostu bomba! Szczerze polecam.