Zbawca (okładka  miękka, wyd. 05.2024)

Ciekawa książka i ciekawy autor

Do szkoły wpada młody chłopak i zaczyna strzelać do przypadkowych uczniów i nauczyciela.Po tej rzezi wypowiada słowa "Zbawca pragnie sprawiedliwości" i strzela sobie w głowę.Do tej sprawy zostają przydzieleni Julia Marczewska i Marcin Rau .Wkrótce pojawiają się kolejne dzieci ,które po wypowiedzeniu tych samych słów targają się na swoje życie.Jedną z dziewczynek udaje się uratować przed samobójstwem.Lecz radość rodzica nie trwa długo.Okazuje się że te dzieci coś łączy .Wszyscy zaginieni przed laty ,ubrani w białe szaty , zostali napiętnowani jak bydło.Co stoi za pojawieniem się ich teraz? A raczej Kto? Kim jest rzekomy Zbawca?I o jaką sprawiedliwość mu chodzi? To już druga książka Pana Krystiana.Po przeczytaniu naprawdę dobrego debiutu "Dla Ciebie Nawet" spodziewałam się że ta książka będzie równie dobra,a okazuje się że jest jeszcze lepsza🔥 Choć książka jest naprawdę mocna ,przepełniona bólem i krzywdą dzieci gdzie szczególnie dla mnie rodzica to niewyobrażalnie bolesne,jest napisana świetnie .Autor również pokazuje jak wygląda taka praca w Policji od zaplecza bez zbędnego koloryzowania .Policjanci mierzą się nie tylko z przestępcami ale również sami ze sobą.Wiele akcji i spraw odbija się na ich zdrowiu psychicznym a także i mają wpływ na życie rodzinne i prywatne.A i kobiety wśród przeważających mężczyzn w tym zawodzie nie mają lekko. Zwraca również uwagę na to ,jakie mogą być konsekwencje z braku kontroli rodziców, na działania ich dzieci w internecie.Nawet my dorośli musimy zwracać uwagę na to co piszemy i z kim. Bo nie każdy jest tym za kogo się podaje i nie zawsze ma wobec nas dobre intencje. Książkę zdecydowanie polecam i cieszę że znów mogłam dołożyć swoją cegiełkę w akcji Pana Krystiana,w której część pieniędzy ze sprzedaży książek przekazuje w tym wypadku na Dom Dziecka w Kożuchowie.Jego książki nie dość że są świetne to jeszcze niosą Dobro 👏👏👏

Debiut autora miałam przyjemność przeczytać dzięki booktourze u Eweliny. Książka wywołała u mnie mieszane uczucia, ale przeważały te pozytywne. Kiedy zobaczyłam, że szykuje się kolejna powieść, wiedziałam, że dam jej szansę. Gdy zobaczyłam zapowiedź, byłam pewna, że muszę ją mieć. Czytając recenzję i fragment książki, byłam gotowa na ciężką lekturę, ale tutaj to był kosmos. Jako mama jestem strasznie wrażliwa na krzywdę dzieci. Zaraz przed oczami staje mi moje trio i na samą myśl, że ktoś może wyrządzić im taką krzywdę mam mały zawał. Autor dał mi taki rollercoaster emocji, że cały czas mam mindfuck. Nadal nie mogę zrozumieć, jakim trzeba być potworem, żeby manipulować i krzywdzić takie bezbronne istoty. Motyw Zbawcy był dla mnie dużym plusem, lubię tematykę sekt i całej ich otoczki. Szkoda tylko, że nie dostałam więcej na temat, jak dokładnie wyglądało całe chore działanie Zbawcy i jakie dokładnie były jego motywy. Cieszy mnie, że pan Krystian pokazał ludzkie oblicze funkcjonariuszy policji. To, jak przeżywają swoje pierwsze zbrodnie i niepowodzenia. Nadaje im to autentyczności. Każdy z nich radził albo i nie radził sobie, z tymi doświadczeniami na swój sposób. Śmiało mogę stwierdzić, że to jedna z najlepiej napisanych książek, jakie przeczytałam w tym roku. Autor nie bał się pokazać emocji. Myślę, że jako czynny policjant, na pewno wiele odczuć zawartych w Zbawcy to jego własne uczucia. Liczę, że będzie ciąg dalszy, bo tyle wątków zostało niedokończonych i mam totalny chaos w głowie. Brawo za przekazanie środków ze sprzedaży książki na szczytny cel. Chylę czoła.

druga książka Krystiana Stolarza znanego bardziej jako policjant_czytaipisze Nie jest to kontynuacja dobrze przyjętego "Dla ciebie nawet" tylko zupełnie inna, osobna historia. W Głogowie w jednej ze szkół dochodzi do strzelaniny. Młody chłopak wchodzi do szkolnego hallu i strzela do przypadkowych osób po czym popełnia samobójstwo. Jest odziany w białe szaty, a na piersi ma wypalony napis "ogar". Do rozwikłania tej sprawy zostają przydzieleni Marcin Rau (stary policyjna wyga) i jego partnera Julia Marzewska. Jak się okaże w dalszych rozdziałach to nie jedyne dziwne zgony w mieście. Jestem pod wrażeniem pomysłu na fabułę. Sekty i porywanie dzieci w takich celach nie jest w Polsce czymś częstym. Tym bardziej strzelaniny w szkołach. Nadal należy to do rzadkości. Dobrze, że autor opowiada o takich wydarzeniach. Niestety tym razem nie porwały mnie postacie. Raua nie polubiłam od początku za jego szowinistyczne podejście do koleżanki, nonszalancję i wiarę w wyższość mężczyzn nad kobietami. Marzewska niby ogarnięta, ma dobre pomysły, ale jakaś taka nie wiedząca czego chce w życiu. I modlitwy do Boga zamiast działania... Nie bardzo wiem czy ją lubię czy bardziej mnie irytuje. Z pozostałych postaci chyba tylko w miarę polubiłam Wiktora i Wilczyńskiego. Gdyby postacie bardziej mnie przekonały byłaby gwiazdka więcej. Po dość ciekawym zakończeniu czekam na kontynuację. Ciekawe czy z tymi samymi bohaterami, czy może wkroczy ktoś nowy.

Druga książka policjant pisze. Tak samo autentyczna, ukazująca całą prawdę o policyjnej pracy. Zupełnie nowa sprawa, intrygująca, nietypowa jak na polskie realia. Pomiędzy słowami bardzo sprytnie wpleciona autoreklama poprzedniej książki.

Super

➡️Zaczyna się od bardzo mocnego uderzenia. Szkoła, nastolatki, pistolet, masakra. Są ofiary. Są trupy. Zbawca pragnie sprawiedliwości. ➡️Jestem ojcem nastolatki. Zapewne wyobrażacie sobie, jak mocno poruszyła mnie scena opisana w samym wstępie. Scena mocna, scena ostra. A potem było już tylko lepiej. Mocniej. I od samego początku wiedziałem, że ten patronat to był strzał w dziesiątkę! ➡️Musicie wiedzieć jedno - to jest bardzo mocna, cholernie mocna książka. Nie takie tam bzdury wyssane z palca, oparte na przemocy dla przemocy, tylko coś, co Wami naprawdę wstrząśnie. Poruszy Was do głębi. Wywoła spazm mdłości. Bo przemoc, którą tu dostaniecie jest bardzo rzeczywista. Prawdziwa do bólu. ➡️Od razu daje się zauważyć, że autor to policjant. W mojej opinii policyjny sznyt jest ukazany idealnie. Czy to działania operacyjne, czy narady, czy akcje, przesłuchania, zwykłe rozmowy - to jest prawdziwe. Oczywiście podrasowane kiedy trzeba, bo przecież nie jest to dokument, ale mimo tego realia są świetnie uchwycone. Nie każdy swoją wiedzę w temacie potrafi przekuć w dobrą książkę. Krystian Stolarz robi to bardzo dobrze. ➡️Działania policyjne, także te nie do końca zgodne z literą prawa (choć może dzięki temu bardziej skuteczne?) są pokazane z niewątpliwą znajomością tematu. Co z kolei daje nam do myślenia - o ile więcej można by zdziałać, gdyby nie krępowały nas biurokratyczne zasady, normy powszechnie przyjęte za obowiązujące, czy też skrupuły czyniące z nas ludzi cywilizowanych. Jakie postępowanie zda egzamin w konfrontacji z bezwzględnym przestępcą? Czy możemy czuć się rozgrzeszeni z naginania zasad w imię większego dobra i ratowania niewinnej osoby? Krystian Stolarz podsuwa nam nienachalnie te pytania i skłania do zajęcia stanowiska. Ja już zdecydowałem. Ciekawe, co Wy powiecie. "–Ty wiesz, kto za tym stoi!– stwierdził Rau. –Tak, widzę to w twoich oczach!" ➡️Język jest ostry i chropawy, doskonale pasuje do klimatu tej powieści, mrocznego jak noc, dusznego i niepokojącego. Slang zarówno policyjny jak i przestępców jest barwny i bogaty. Wymiany zdań są dynamiczne, wulgaryzmy po prostu są, tak samo jak w życiu. Nie znoszę nadmiernego wycinania z mowy potocznej słów powszechnie używanych za obelżywe, jak też nie znoszę ich bezzasadnego nadużywania. Autor moim zdaniem uchwycił złoty środek, a tylko kilku znanych mi kryminalnych pisarzy to potrafi. ➡️Ukazanie policji i jej funkcjonariuszy także z tej ludzkiej strony to strzał w dziesiątkę. Bardzo doceniam w książkach spojrzenie w głąb człowieka, zanurzenie się w jego traumach, fobiach, złych wspomnieniach - to zawsze daje powieści dodatkową głębię i czyni ją bardziej wiarygodną. Oczywiście jeśli jest napisane z wyczuciem i szczerze. Tutaj tak właśnie jest. ➡️Kolejną mocną stroną "Zbawcy" są bohaterowie. Krwawią, mają marzenia, mają swoje ciche i głośne tragedie, starzeją się, absolutnie nie są superbohaterami. Są po prostu ludźmi, a przez to możemy zrozumieć ich problemy i płynnie wejść w ich skórę. Stosunki między nimi są odmalowane świetnie. Widzimy od razu, że nie są idealne, a w jednej, wielkiej policyjnej rodzinie są zgrzyty i dawne nieporozumienia. Czy to brak zaufania, czy wykorzystywanie młodszych rangą, czy też brak motywacji. Jest gorycz i wypalenie zawodowe. ➡️Rau i młoda stanowią idealną parę bohaterów. Skaczą między nimi iskry, każde ma własny bagaż doświadczeń. I jestem pewien, że bardzo często tak właśnie się w życiu układa. Rau jest świetny. To bohater idealnie stworzony właśnie pod ten kryminał, pod ten naturalistyczny klimat. Stary wyga, zgorzkniały, doświadczony, żaden tam super hero, po prostu wyjadacz, który na tej robocie zjadł zęby. To rzutuje na jego życie prywatne, na jego działania operacyjne, na wszystko. Od razu stał się moim ulubieńcem w tej grze. Czy taki był zamysł autora, nie mam pojęcia, ale u mnie tak właśnie się stało. Ta postać robi najlepszą robotę w tej powieści. ➡️Klimat rewelacja. Przyznam się Wam od razu - nie oczekiwałem czegoś aż tak dobrego, kiedy zabierałem się za tę książkę i teraz już jestem pewny, że chcę przeczytać debiut autora. Koszmar. Koszmar na jawie. Uderzenie w najczulsze struny naszej jaźni. Bez żadnej litości. Już teraz mówię - autor nie daruje Wam niczego. Bywa bardzo okrutnie. Przygotujcie się na trudne chwile. Na lekturę ciężką, łapiącą za serce i przyprawiającą o autentyczną grozę. ➡️Jest bardzo mrocznie, ten mrok rozlewa się po ulicach, przykrywa działania policji, przyprawia o dreszcz, bo od razu nasuwa się pytanie - czy to mogło/by się wydarzyć? A biorąc pod uwagę zawód autora i jego znajomość "branży" - myślę, że jak najbardziej tak. Bardzo, bardzo polecam!

"Na ścianach widniały natomiast pojedyncze krople, które spływały niczym krwawe łzy - szkoła płakała." Młody chłopak w białej szacie wchodzi do szkoły z bronią i zaczyna strzelać. Na koniec wypowiada znamienne słowa i zabija również siebie. Okazuje się, że jest to zaginione osiem lat wcześniej dziecko. Julia Marzewska i Marcin Rau zaczynają śledztwo. Niebawem odnajdują się dwie dziewczynki też ubrane w białe szaty, które również zaginęły wiele lat temu i które wypowiadając te same słowa próbują odebrać sobie życie. Jednej z nich się to nie udaje, co rozwściecza Zbawcę. Do czego jeszcze zdolny jest człowiek, który bez skrupułów wysyła na rzeź swoje owieczki?... "Zbawca pragnie sprawiedliwości." Moje drugie spotkanie z autorem potwierdza tylko to, że jego niedawny debiut absolutnie nie był przypadkiem. Znowu mamy kryminał przepełniony bólem, łzami i emocjami, na które nie zawsze jesteśmy gotowi. Ale też ten ból jest tu ukazany na wielu poziomach: jako trauma po stracie partnera podczas policyjnej akcji, jako fizyczny ból podczas tortur, jako odchodzenie od zmysłów po zaginięciu dziecka, jako wypalenie na poli zawodowym i prywatnym.. Wydawałoby się, że tematów zawartych w książce jest tak wiele, że można by nimi obdzielić kilka osobnych historii, ale tutaj autor tak zgrabnie połączył wątki, że chciałoby się nawet więcej. Jest to na pewno trudna lektura, która wymaga odpoczynku, aby przetrawić to bestialstwo. I nadal w głowie pozostaje pytanie: dlaczego?..

Moja dusza rozbita i pokruszona na kawałki małe dziecięcym cierpieniem. Rozedrgana, wzniesiona wysoko hen, w najgłębsze zakamarki, zakątki najdalsze. Poruszona, całunem rozpaczy okryta, łzami żalu otulona. Rozpostarła ramiona swoje, by emocje z objęć wypuścić. Zasmuciła, by nadzieją się pocieszyć. Zapłakała, by serce oczyścić. Jakże sugestywnie, tak szalenie dotkliwie na dnie wnętrza osiada ta opowieść i myśli pochłania. Do czytelniczego serca mocno i z przytupem wkracza, by wlać w niego ogrom emocji, których opisać nie sposób. Zło w krzywdzie niewinnej istoty się tutaj objawia. Krzywdzie okrutnej i takiej, w którą uwierzyć trudno. Wybrzmiewa ona w dziecku obleczonym w białą szatę, smutnym spojrzeniu i sercu, które nie chce żyć, gdyż tak zostało przez psychopatę nastrojone. Ten wachlarz nasyconych ekspresją wrażeń, to w jaki sposób autor oddał ich wydźwięk, świadczy o pisarskiej umiejętności obleczania słów w emocje. Tego nie da się udawać. Zdecydowanie ogromny progres autor poczynił od debiutu, który nie do końca sprostał moim oczekiwaniom. Tę historię poczułam całą sobą, od początku do końca, dlatego polecam bardzo. Bo dla mnie kryminał jest wartością, kiedy nie tylko rozrywka z niego płynie, ale także coś więcej. Coś, co emocje porywa i duszę nimi wypełnia. Tutaj tak właśnie jest. Kupując książkę, przyczyniamy się do pomocy dzieciom z Domu Dziecka w Kożuchowie.