Mort. Świat Dysku. Tom 4 (okładka  miękka, wyd. 01.2001)

Gut

Wraz z otwarciem powieści o nieco tandetnej okładce przenosimy się do Świata Dysku, który jest po prostu światem w kształcie dysku, a do tego światem, który spoczywa na grzbietach czterech słoni, stojących na ogromnym żółwiu A’Tuinie. Poznajemy Morta, który jest na etapie dojrzewania (a, jak pamiętacie z „Oscara i Pani Róży”, dojrzewanie to naprawdę syf), trochę za dużo myśli i nie wykazuje się niczym szczególnym, oprócz tego, że jest uważany za dziwaka. Może dlatego Mort trafia na naukę rzemiosła u Śmierci.

„Krótko mówiąc, Mort należał do takich osób, które są groźniejsze niż worek grzechotników. Chciał mianowicie zrozumieć logikę praw rządzących wszechświatem.”

Tak, u Śmierci. Śmierć jest w sumie dość sympatyczny. Owszem, nieco kościsty, trochę czarny, raczej bez uczuć i mający gdzieś sprawiedliwość, bo sprawiedliwości nie ma, jest tylko on, ale nawet córkę zaadoptował i lubi curry. Bibliotekę ma. Ogródek (czarny, bo czarny, ale jednak). Konia Pimpusia, który jest bardzo fajnym koniem. I tak jak my wszyscy, czasami ma serdecznie dość swojej pracy. Wyobrażacie to sobie? – latacie po całym świecie, z gorliwością wykonujecie swoje obowiązki, a inni nawet tego nie doceniają. Poświęcacie się, a oni wcale nie cieszą się na wasz widok i nie możecie rzucić pracy, bo kto ma, na wielkiego żółwia, wykonywać pracę śmierci jak nie Śmierć?

Nowy pomocnik to jednak nowe możliwości. Można spakować walizki i poużywać życia. Gorzej, jak rzeczony pomocnik ma pozbawić ostatniego tchnienia rudowłosą ślicznotkę, a jest w wieku buzujących hormonów. Nawet gorzej niż gorzej, ale w końcu z buzujących hormonów z reguły nic dobrego nie wynika.

Pratchettowi wychodzi pisanie, wychodzi mu moralizowanie, wychodzi mu tworzenie postaci i absurdalnych zdań. A później czytelnikowi wychodzi czytanie, nie może taki człowiek się oderwać i zaczyna niebezpiecznie dużo myśleć o Śmierci. Nie ma tu epickości, nie jest to też typowe fantasy, raczej satyra, przyjemna opowieść, bez nadęcia, bez patosu, bez większych opisów, z fabułą płynną, nienudzącą, ale też niespecjalnie wyszukaną (fani „Doctora Who” powinni „Morta” polubić i pomyśleć o pewnym odcinku). I ja tę opowieść uwielbiam za WIELKIE LITERY, koty, nieudacznego Morta, garść cudownych mądrości Świata Dysku i szereg innych elementów. I za to, że wreszcie, wreszcie ktoś to powiedział!:
„Matematyka nie jest tak ważna, za jaką się ją uważa.”

Bardzo dobra książka, ciekawa fabuła, nietuzinkowi bohaterowie(bo w której książce możemy czytac o przygodach smierci??).uśmiałam się przy niej i nie mogłam oderwac, a gdy się odrywalam, chciałam od razu do niej powrócic. Trzeba kupic, koniecznie trzeba kupic. Warta pieniążków. Polecam.

Naprawdę cudowna książka, zresztą jak każda Pratchetta. Uwielbiam jego specyficzny humor i ironię. Szczerze polecam całą serię Świata Dysku!

Jedna z moich ulubionych. Cała seria o ŚMIERCI jest ekstra, polecam!