Codzienność naznaczona łzami. Podróż wołyńska. Tom 4 (okładka  miękka, wyd. 02.2024)

„Podróż Wołyńska” – jedna z najpiękniejszych, a zarazem najbardziej poruszających sag, jakie miałam przyjemność przeczytać. Za każdym razem, odkładając kolejny tom na półkę, z niecierpliwością wyczekuję kontynuacji. Autorka ma niesamowity dar — z precyzją kreśli losy swoich bohaterów, tym samym, sprawiając, że czytelnik całym sobą angażuje się w ich historię, przeżywa ich rozterki i dramaty, jakby miał do czynienia z problemami bliskich sobie osób. Z ogromną przyjemnością powróciłam do Poznania, by dowiedzieć się, jak potoczyły się losy Zosi, Wandy, Jadzi oraz ich najbliższych. Od ostatnich wydarzeń, które miały miejsce w sierpniu 1956 roku, minęło cztery lata. Wanda, Zosia i Jadzia wciąż nie potrafią pogodzić się, z wyborem, jakiego przed kilkoma laty dokonał ojciec, decydując się na związek z ich kuzynką Ireną. Dręczy ich również nieoczekiwana zmiana w relacji ojca z Andrzejem, która uległa znacznej poprawie. Jednak to wszystko jest niczym w porównaniu z problemami, jakie niosą ze sobą niespodziewane wypadki, które spadają niczym grom z jasnego nieba na rodzinę Stawińskich. Cudownie było powrócić do Poznania i niczym cichy obserwator przyglądać się życiu bohaterów. Z przyjemnością oddałam się lekturze, niczym długo niewidziany przyjaciel dałam się porwać opowieści bohaterów i z zapartym tchem chłonęłam ich wyznania. „Codzienność naznaczona łzami” to powieść wyjątkowa pod każdym względem. Choć los nie oszczędza naszych bohaterów, oni kolejny raz pokazują nam swoją determinację i chęć woli walki o lepsze jutro. Joanna Nowak niczym malarz, kreśli ujmujący obraz realiów lat 60. i panującej władzy. Nie koloryzuje, a wręcz przeciwnie, z niezwykłą dokładnością ukazuje nam trudy życia — strach przed służbą bezpieczeństwa, korupcja, bieda i walka o godne życie. Tego wszystkiego doświadczyli bohaterowie powieści. Ich codzienności towarzyszy ból, strach, łzy i czyhające za rogiem niebezpieczeństwo. Choć każdy ich dzień jest pełen smutku i niepokoju, to w tych trudnych chwilach bywają również momenty, które powodują uśmiech na twarzy. Jednak czy w końcu nastanie dzień, w którym rodzina Stawińskich będzie mogła odetchnąć pełną piersią i zaznać spokoju? „Codzienność naznaczona łzami” to powieść niezwykle ujmująca, rozdzierająca serce i poruszająca jego najczulsze struny. To historia, w której autorka zawarła całą paletę emocji — ból, cierpienie, strata bliskich, zdrada, niesprawiedliwość. Joanna Nowak nakreśliła niezwykle realistyczną opowieść, w której ukazuje nam problemy rodzinne, ludzkie namiętności i walkę o marzenia. Pomimo niesprawiedliwości, jaka spotyka naszych bohaterów, „Codzienność naznaczona łzami” to również powieść niosąca ze sobą nadzieję na lepsze jutro, pokazująca walkę i determinację w dążeniu do obranego sobie celu, choć niekiedy kosztem innych. Niezmiennie polecam Wam „Podróż Wołyńską”. Jeżeli lubicie sagi rodzinne, to dajcie się porwać tej niesamowitej historii. Jestem pewna, że skradnie Wasze czytelnicze serca i pokochacie jej bohaterów równie mocno, jak ja.

“Osobiste animozje muszą zejść na drugi plan w obliczu ratowania życia bliskiej osobie”. Z niecierpliwością wzięłam do ręki kolejny tom “Podróży wołyńskiej” i całkowicie przepadłam. Z ciekawością zanurzyłam się w trudnej, bolesnej codzienności rodziny Stawińskich. Jest rok 1960, cztery lata po dramatycznych czerwcowych wydarzeniach w Poznaniu. Andrzej poznał prawdę o swoim pochodzeniu, podjęte przez niego decyzje nie zawsze były dobre, teraz musi zawalczyć nie tylko spokój, ale i miłość. Zosia przekonuje się, że szczęście bywa bardzo ulotne. Jej wrodzony optymizm nie pomaga wobec przytłaczających problemów finansowych. Wanda trwa u boku Witka, ciągle ma nadzieję, że uda jej się spełnić marzenia. Jadzia jest w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Przed nimi kolejne życiowe zawirowania, czy znajdą w końcu upragniony spokój? Nie jest to łatwa opowieść… Wielowymiarowa, wnikliwa perspektywa, ukazująca psychologiczne studium ludzkich zachowań w trudnych warunkach. Fabuła ciekawie poprowadzona ukazuje skomplikowane relacje międzyludzkie i przeżywane dramaty. Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Skomplikowane, autentyczne, rewelacyjnie wykreowane osobowości, wzbudzają w czytelniku wiele sprzecznych emocji. Cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki. Ludzkie życiowe zawirowania, na tle zajmująco ukazanego tła historycznego, lata sześćdziesiąte ubiegłego wieku, PRL - w całej swej gorzkiej okazałości. Wszechobecne kolejki, strach przed służbami bezpieczeństwa, korupcja, cwaniactwo, kombinowanie. Rodzina Stawińskich została mocno doświadczona przez los. Wszyscy zaznali wiele zła, widzieli straszne rzeczy. Żal i wzajemne pretensje, próbują żyć, po prostu żyć. Zaczynają otwierać się na siebie, rodzina jest siłą, jednak konflikty, niewyjaśnione sytuacje wciąż burzą upragnioną harmonię. Przychodzi niespodziewana, czasami trudna miłość, dorasta nowe pokolenie, które dostaje głos. Złe i dobre chwile, smutki i radości, gorzkie rozczarowania. Codzienne dramaty, przemoc domowa, problemy małżeńskie, zdrada, różne odcienie miłości, czasami jej nadmiar, bezpłodność, bieda, trudna, przytłaczająca codzienność, walka o lepsze życie. Marzenia, namiętności, nadzieja… Fascynująca, mądra, nietuzinkowa, potrzebna seria. Daje do myślenia, zostanie we mnie na dłużej. I to przyjmujące zakończenie, uch… Z niecierpliwością czekam na dalsze losy rodziny Stawińskich. Serdecznie polecam całą serię, Tatiasza i jej książki :)

Lubicie sięgać po sagi rodzinne? 📚❤️ Ja bardzo cenię historie, w których przeplatają się trudne wybory życiowe, zawiłe ścieżki rodzinnych wędrówek, miłość, namiętność i wojenna zawierucha. Rozciągająca się na kilka pokoleń akcja, krążącą wokół jednego rodu pozwala nam lepiej wniknąć w sytuację rodziny, spojrzeć szerzej na ich przeżycia i zrozumieć pewne zachowania. #codziennośćnaznaczonałzami to już czwarta część cyklu "Podróż wołyńska", w której poznajemy dalsze losy rodziny Stawińskich. I jeśli jeszcze o niej nie słyszeliście, to koniecznie nadróbcie zaległości! 😍 • Po koszmarze wojennych wydarzeń, stracie wielu bliskich osób i szukaniu nowego miejsca, by rozpocząć nowy etap życia, Stawińscy pomału zapuszczają korzenie w Poznaniu. Niestety los nie jest dla nich łaskawy. Wciąż stawia przed nimi mnóstwo przeszkód oraz trudnych zadań. Lata 60. przynoszą Stawińskim wiele zmian. Andrzej po szczerej rozmowie z ojcem bardzo mężnieje. Niespodziewanie bliski staje się mu Zygmunt i Irena, którzy przez swój związek zostali odtrąceni przez resztę rodziny. To u nich chłopak szuka pocieszenia i rady jak odzyskać Marylę. Poniewczasie zrozumiał, że to miłość jego życia. U córek Zygmunta też nie układa się najlepiej. Trudności finansowe oraz złamane serce Zosi to tylko część z jej problemów. Samotne wychowywanie dorastających córek powoli ją przerasta. Wanda godzi się na małżeństwo z Witkiem, ale upragnione szczęście nie nadchodzi. Jadzia po rozstaniu z Tomaszem wciąż walczy o względy córki. Nieoczekiwanie na jej drodze staje nowy mężczyzna. • Pełna emocji, wciągająca opowieść. Dopracowana fabuła, barwni bohaterowie. Rewelacja! 🥰 W oczekiwaniu na kontynuację, serdecznie polecam Wam całą serię! ❤️ • Za egzemplarz dziękuję @wydawnictworeplika . 💛

„Codzienność naznaczona łzami” to czwarta część Sagi Podróż Wołyńska autorstwa Joanny Nowak. . Poznajemy w niej kontynuację historii dziejów rodziny Strawińskich, którzy niestety w dalszym ciągu ciężko doświadczani są przez los. Nastają lata 60., a bohaterom wcale nie zaczyna żyć się lepiej. Jadzia zaznaje kłopotów z dorastającą córką, Zosia zmaga się z własnymi problemami sercowymi, a troska o córki i lepszy byt nie daje jej spokoju. Do tego w małżeństwie Wandy zaczynają się problemy, doskwiera jej zwłaszcza brak potomstwa. Na kontakty z córką nie może narzekać za to Andrzej - niestety wolałby zmienić status weekendowego taty na tego pełnoetatowego - zależy mu na ratowaniu małżeństwa. Przynajmniej od ostatnich wydarzeń układa mu się z własnym ojcem. Zygmunt cieszy się z odbudowanych relacji z synem, tym bardziej że na kontakt z córkami nie ma co obecnie liczyć… . Bardzo wciągnęła mnie ta historia. Razem z bohaterami przeżywałam ich sukcesy, jak i porażki. Nie rozumiałam niesprawiedliwości losu, tej mściwości i krętactwa „czarnych charakterów”. Tak po ludzku, zwyczajnie było mi szkoda postaci, z którymi już się zżyłam i którzy przeszli w swoim życiu na prawdę wiele. Bo czyż nie mogło być już lepiej? . Oczywiście, oprócz pasma nieszczęść mieli też i lepsze momenty: niespodziewane uśmiechy od losu, mniejsze i większe sukcesy. Jednak wydaje mi się, że szala w znacznym stopniu przechylała się bądź co bądź na tę „gorszą” stronę. . Samo zakończenie też nie wyjaśniło nic do końca, ponownie z niecierpliwością będę czekała na kolejny tom.

Przedstawiam Wam czwartą część "Podróży wołyńskiej" - cyklu, który polubiłam od pierwszej części. Literatura obyczajowa nie należy do najczęściej czytanych przeze mnie gatunków, ale ten cykl ma w sobie coś szczególnego. Już od pierwszego tomu zaangażowałam się całą sobą w zawiłe i naznaczone bólem losy rodu Stawińskich. Ich doświadczenia odcisnęły nieodwracalne piętno na relacjach, których czasem nie da się naprawić… Po cichu liczyłam, że w kolejnym tomie odnajdę garść pozytywnych wieści, jednak pojednanie Andrzeja z ojcem szybko traci na znaczeniu w obliczu piętrzących się kolejnych problemów. Autorka nie oszczędza żadnego członka rodziny, choć każdy z nich boryka się z innymi trudnościami. Więcej na temat samej fabuły nie zdradzę, bo sama mocno przeżywałam życiowe rozterki przedstawionych postaci i nie chcę Wam tego odbierać. Sposób opisywania wydarzeń tak silnie angażuje emocje, że choć zazwyczaj jest to dla mnie zaletą, tu trochę mnie przytłoczyło. W przedstawionej historii zderzamy się bowiem z tak wieloma przykrymi sytuacjami, pasmem nieszczęść i porażek, zawiedzionymi nadziejami, że było mi najzwyczajniej przykro. Nawet nie sądziłam, ze tak mocno będę przeżywała wszelkie ich życiowe zawirowania. Ile jeszcze cierpienia udźwigną bohaterowie sagi? Mocno trzymam kciuki i liczę na to, że kolejny tom przyniesie więcej pozytywnych zdarzeń. Już wyglądam piątej części!

"Codzienność naznaczona łzami" to już czwarty tom serii "Podróż Wołyńska". Po raz kolejny w ogromną ciekawością zagłębiłam się w dalsze losy rodziny Stawińskich, które wpisują się w wydarzenia historyczne dwudziestego wieku. Mijają kolejne lata, które przynoszą bohaterom powieści nowe doświadczenia i kłopoty, niektóre na własne życzenie. Pomiędzy tymi zawirowaniami życiowymi, które niejednokrotnie naznaczone są łzami, pojawia się jednak nadzieja na lepsze jutro. Jak już zapewne wiecie, bardzo lubię tę sagę i wiem, że wiele z Was podziela moje zdanie. Gdyby jednak ktoś jej nie znał a chciał ją przeczytać, najlepiej zrobić to po kolei. Na początku każdego tomu znajduje się dość szczegółowe streszczenie poprzedniego, które również odświeży pamięć, gdy mamy pomiędzy nimi przerwę. To taki fajny zabieg autorki i ukłon w stronę czytelnika, który bardzo mi się spodobał. Niezmiennie polecam i oczywiście czekam na kolejną część tej pięknie wydanej sagi, której okładki urzekają swoim wyglądem.

Z ogromną radością powróciłam do Poznania, by sprawdzić co słychać u Stawińskich. I chociaż minęły kolejne lata, to bolesna przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Siostry starają się wspierać siebie w trudach codzienności. Czasami zwykła rozmowa i świadomość, że ma się oparcie w najbliższych potrafi zdziałać wiele. Ogromnym zaskoczeniem dla mnie była postawa Andrzeja, który z lekkoducha stał się mężczyzną, na którym można polegać. I chociaż nie wszystko układa się po myśli Stawińskich, to nie poddają się i dzień po dniu walczą o lepsze relacje rodzinne. A w rodzinie bywa różnie, czasami błahostka potrafi posuć relacje i trudno jest wyciągnąć rękę do zgody. To możecie sobie wyobrazić co się może stać, gdy zawistna siostra posunie się do intrygi by ogrzać się szczęściem siostry! Brzmi skomplikowanie, ale gdy będziecie czytać książkę, to zrozumiecie o czym piszę.

CODZIENNOŚĆ NAZNACZONA ŁZAMI to już czwarty tom sagi PODRÓŻY WOŁYŃSKIEJ, lecz już wiem że nie ostatni. Ogromnie się raduję z tego powodu, bo zbyt mocno się zżyłam z bohaterami i nie chcę się z nimi jeszcze żegnać. Saga Joanny Nowak zawsze wywołuje u mnie ogrom emocji, a w tym tomie autorka zaserwowała mi łezkę w oku 💔. Wspólnie z rodziną Stawińskich przeżywam ich codzienności i mocno trzymam kciuki za każdą odrobinę szczęścia, która ich spotyka. Cieszę się i płaczę wspólnie z bohaterami. Choć ich życie bywa trudne, nie poddają się i walczą o każdy kolejny normalny dzień. Podziwiam łączącą ich więź i niezmiernie się cieszę, że Jadwiga w końcu opamiętała się i otworzyła na rodzinę. Że Andrzej, mimo burzliwej relacji z ojcem, potrafił dogadać się z nim. A to zakończenie załamało mi serce… Teraz zostało mi czekać na dalsze losy rodziny.