Ogień zagłady (okładka  miękka, wyd. 10.2021)

Super książka

„Nigdy nie rzucał słów na wiatr. To co rzekł było święte i każdy wiedział, że zostaje spełnione.” Zaczynając czytać piąty tom od razu zostajemy wciągnięci w wir niepokojących wydarzeń. Ivar po wygranej walce ze Swenami wraca na Hedeby. Tutaj dobrą nowiną dzieli się z nim stęskniona Amira, która spodziewa się dziecka. Ivar jest rozczarowany postawą Aidana, który nie chce mieć z synami Ragnara nic wspólnego, wybrał Szwecję. Niestety podczas bitwy zginął Harald Pięknowłosy, tron po nim przejął Haakon. Ivar zaczyna planować kolejną wyprawę, tym razem do Northumbrii, do Halfdana. Podejrzewa brata o najgorsze, musi tylko zdobyć dowody. Czy zdrada wyjdzie na jaw? Który z braci zasiądzie na tronie? Kjartad, Czarna Maska, pod tym imieniem kryje się Bjorn, zrobi wszystko, aby zemścić się na braciach… Pan Daniel ani na chwilę nie odpuszcza, z każdym kolejnym tomem, mam wrażenie, że poprzeczka została podniesiona coraz wyżej. Wielowątkowa akcja powieści toczy się dynamicznie, nieustannie zaskakuje i intryguje. Emocje ogromne!!! Fabuła ciekawie utkana, dopracowana w każdym szczególe czuć ogromną wiedzę historyczną Autora. Krótkie rozdziały uprzyjemniają czytanie, wszystko ze sobą współgra. Styl autora jest niepowtarzalny, bardzo lekki i plastyczny, a przy tym pełen dobrego humoru. Rewelacyjnie ukazani bohaterowie, to złożone, niejednoznaczne, silne osobowości. Zahartowani w bojach, odważni, groźni, nie znają litości i strachu. Obok słabi, tchórzliwi zdrajcy. Niezmiennie moje serce należy do Ivara, inteligentny, porywczy, bezwzględny, wzbudza strach i grozę. Przy Amirze w końcu znalazł upragniony spokój i szczęście, a na myśl o tym, że już niedługo zostanie ojcem rozpiera go duma i ogromna radość. Nawiązują się nowe sojusze, upadają stare, na tron zasiadają nowi władcy. Władza często zostaje okupiona najwyższa ceną. Zdrada, kłamstwa, intrygi, manipulacje się szerzą i zbierają swoje krwawe żniwo. Barwnie, obrazowo ukazane krwawe walki, Autor nie oszczędza nikogo i niczego. Głęboka wiara w bogów, składane ofiary. Chrześcijaństwo, które obejmuje coraz większe tereny. Czy dojdzie do bratobójczej walki? Kto zginie, a kto będzie zwycięzcą? Czy wygrana nie będzie miała posmaku goryczy? Czy uda im się zapanować nad ogniem? Rewelacyjna powieść! Niesamowita, budząca napięcie, pełna przygód wędrówka do czasów dawno minionych. Autor umiejętnie połączył fikcję literacką z prawdą historyczną. Już z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Bardzo polecam całą serię. Tatiasza i jej książki

Co przyniesie wielka wojna Danów ze Swionami? Kto przeżyje, a kto polegnie? I co stanie się z tronem Norwegii? Ivar poszerza swoje wpływy na angielskiej ziemi i dodatkowo zbliża się do finału zemsty za swojego ojca. Jednak czy jego przypuszczenia dotyczące Halfdana się sprawdzą? I co takiego ukrywa Amira? Dodatkowo wciąż nie wiadomo, który z synów Ragnara zasiądzie na tronie... a nadchodzą niespokojne czasy. Takie, w których zostanie stoczona jeszcze niejedna bitwa. Od razu zacznę od końca. Nietypowo, wiem, ale muszę przyznać, że jestem zaskoczona tą końcówką. To co w ostatnim rozdziale napisał autor sprawia, że nie mogę się już doczekać kolejnej części! I w ogóle muszę wam powiedzieć, że ten tom przebija wszystkie poprzednie. Jest tu sporo akcji, nie ma wielkich zbędnych pogadanek (które niestety wciąż są czasami sztuczne) i poznajemy bliżej innych synów Ragnara, którzy powoli dorastają i stawiają sobie własne cele. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko się rozwija na plus (No poza Amirą, którą coraz mniej trawię). No dobra, ale poza tymi relacjami co tutaj jeszcze mamy? A no... wracamy do królestwa franków! Iii dostajemy też pierwsze spotkanie z jedną z szych kościoła. Mogę wam tylko powiedzieć, że sporo ona namiesza i po tym, co zrobiła mogę śmiało powiedzieć, że będzie się jeszcze dużo działo w tej serii. Okey, stop bo się rozgaduje o przyszłości... ale co mi teraz się podobało? Bjorn... a właściwie Kjartad Czarna Maska, który zaliczył duży progres jako postać. Dodatkowo pokazał, że można mu ufać i ma potężne ambicje i potrafi myśleć oraz wykorzystywać sytuację. Autor ponadto ujawnił nam jego plany względem braci, które całym sercem popieram. Jednak ta seria bardziej woli Ivara... więc niestety domyślam się jaki będzie finał :( . A i jeszcze jeden wątek mi się szczególnie spodobał, ale o nim opowiem kiedy się bardziej rozwinie, bo nie chcę zapeszyć. Z rzeczy na minus to... Amira, historia Gizura (nie rozumiem, czemu wszyscy dalej się z nim bawią) oraz Ubbe i jego miłość (kiedyś mówiłam, że postaci się za szybko zakochują i wyznają wierność itp. tak jest i tutaj). W sumie jak tak teraz myślę... to najlepsze tomy z tej serii to te nieparzyste. Dlatego mam nadzieję, że ,,Szał Bitewny" przełamie ten schemat i nie zawiodę się jak to było przy poprzedniej części. ,,Ogień zagłady" dostaje ode mnie 8/10.

„Ogień zagłady” jest już piątym tomem cyklu Furia Wikingów autorstwa Daniela Komorowskiego. To moja kolejna podróż w zupełnie inny świat, bardziej brutalny, pełen walk, wojen, ale także i miłości. Sytuacja w „Czasie chaosu” stała się bardzo napięta, a to, jakie niosła następstwa mogłam tylko przypuszczać. Byłam ciekawa tego, czy autor ponownie sprawi, że serce czytelnika będzie biło szybciej, czy poczuję grozę na własnej skórze? Niebezpieczeństwo potrafi czyhać w każdym miejscu, a także z każdej strony czytanej powieści. „Ogień zagłady” jest powieścią, która ukazuje, jak zawiłe i krwawe potrafią być zabiegi dotyczące przejęcia władzy, zajęcia miejsca na tronie po Ragnarze. Nie ma tutaj miejsca na to, aby akcja płynęła spokojnie. Ivar zamierza powrócić na Hedeby, wygrana walka z Swenami jest tym, czego obecnie potrzebują. Dobre wieści, stabilizacja i spotkanie z ukochaną kobietą. Wiking także usłyszy pewne wieści, jedne będą znacznie lepsze, inne nieco go rozczarują. Aidan nie miał zamiaru bratać się ani z nim, ani Halfdanem. Wybrał stronę Szwecji, co było dla Ivara sporym rozczarowaniem, rozpoczął rozmyślania przygotowania do kolejnej podróży. Musiał spotkać się z Halfdanem, zobaczyć jak się sprawy mają i przekonać, czy jego domysły mają potwierdzenie. Czy zdrada wisiała w powietrzu? Czy Ivarowi uda się rozwikłać tak wiele spraw nim będzie za późno? „Ogień zagłady” dowodzi temu, że wielotomowe cykle potrafią i mogą być dobre. Komorowski nie odpuszcza, z każdą czytaną książką mam wrażenie, że coraz mocniej wtapiam się w świat wikingów. Cykl Furia wikingów jest dowodem na to, że dobrze przedstawiona historia pomimo sporej ilości tomów potrafi utrzymać zainteresowanie i się wybronić. Dzieje się na prawdę sporo, władza od zawsze była kołem napędowym ludzi, a jej zdobycie, jak i przejęciem terenów, nie dzieją się same. Ten świat jest przesiąknięty krwią, strachem, zdradą, knuciem intryg i zdobywaniem jak największych wpływów i korzyści. Daniel Komorowski posiada ogromną wiedzę historyczną i mam wrażenie, że ciągle ją pogłębia. Życie bywa trudną walką, czasami właśnie ci najbliżsi potrafią zadać najbardziej dotkliwy cios. Kto zwycięży w tej walce? Kto zasiądzie na tronie? Czy uda nam się tego dowiedzieć w kolejnym tomie?

Ogień to niewątpliwie najsilniejszy z żywiołów. Jego symbolika bywa różna, kojarzony jest z energią, odwagą, miłością i namiętnością, bóstwem ale także zniszczeniem, złem czy szatanem. Należy z nim postępować niezwykle ostrożnie. Jest bardzo przydatny, ale bywa niebezpieczny i niesie ogromne zniszczenie. Jako motyw w literaturze występuje dość często. Już w Starożytności przypisywano mu rolę oczyszczającą. W piątym tomie serii Daniela Komorowskiego zatytułowanej „Furia Wikingów”, żywioł ten stał się głównym tematem przewodnim, a jego magia była na tyle potężna, że niektórzy władcy pożałowali swoich wcześniejszych decyzji. Opisy użycia bizantyjskiego ognia niosącego śmierć i zniszczenie podczas walk i wycięcie krwawego orła jednemu z władców w ramach zemsty, to w mojej ocenie jedne z najmocniejszych i najbardziej spektakularnych momentów w całej książce. „Ogień zagłady” łączy w sobie szybką akcję i intrygę. Po raz kolejny dostajemy wielowątkową opowieść o niezwyciężonych wikingach, która właściwie w każdym rozdziale trzyma czytelnika w napięciu, a łagodne fragmenty opisujące narodziny, miłość czy codzienne życie ukazują drugą (dobrą) twarz ludzi północy. W tej części niestety znowu odnalazłem kilka literówek, które nieco raziły mnie w oczy, ale nie wpłynęły negatywnie na ocenę książki. Zakończenie podobnie jak w poprzednich częściach wbija w fotel. Rozwiązanie konfliktów pomiędzy Ivarem a Halfdanem czy Bjornem a Ubbe były dla mnie niemałym zaskoczeniem. Podejrzewam, że w kolejnej części cała czwórka będzie żałować swoich decyzji. Autor zostawił sobie otwartą furtkę do kilku możliwych rozwiązań. Sprawa Eryka również na pozór wydaje się oczywista, jednak jestem przekonany o tym, że nasz Krwawy Topór pomimo swoich fizycznych ułomności nie powiedział jeszcze ostatniego słowa 😊 Kilka dni temu sięgnąłem po szósty, najnowszy tom z serii. Mam nadzieję, że powstanie jeszcze kilka kolejnych bo moja ciekawość związana z wikingami nie słabnie. Zaczynam co raz bardziej się nimi fascynować 😊

"Ogień zagłady" to kolejna część cyklu o życiu walecznych, ale i brutalnych Wikingów, która zabiera nas do świata pełnego przemocy, układów i zdrady. Śledzimy dalsze losy synów osławionego Ragnara, którzy dorastają, żenią się, płodzą dzieci. Świat idzie do przodu. Nie zmieniają się tylko dawne urazy, a zdrady wymagają pomsty. Akcja rozgrywa się z dala od rodzimego Hedeby w różnych częściach świata, do których zagnały braci okoliczności. Wraz z Ivarem po powrocie z walk ze Swenami wyruszamy do Northumbrii, by wyjaśnić ostatecznie domniemaną zdradę Halfdana. Drogi Hvitserka powiodą nas mroźnym szlakiem do Finlandii, a za Kjartadem Czarną Maską pałającym chęcią zemsty na braciach udamy się na pełną bogactw wyspę, która okaże się kolejną kością niezgody. Nie wszystkie ambitne plany braci uda się zrealizować, nie każdy układ okaże się tym zwycięskim. Walka o władzę i uznanie staje się jeszcze bardziej bezkompromisowa, a braciom przyjdzie zmierzyć się w bezpośrednim starciu. Kto ujdzie z życiem? Kto okaże się bardziej przebiegły? Daniel Komorowski trzyma wysoki poziom! Mimo że to już piąty tom serii, to towarzyszyła mi niesłabnąca ciekawość dalszych losów i poczynań braci, nadal oczami wyobraźni widziałam ścierających się ze sobą wojowników, w tak plastycznie oddanych scenach walk. Dynamiczna akcja sprawia, że krótkie rozdziały umykają jeden za drugim, a czytelnik czuje wręcz jakby był jej uczestnikiem. I po kolejnym jakże zaskakującym zakończeniu z niecierpliwością wyczekuję już zapowiedzianej części szóstej „Szał bitewny”.

Ta seria o wikingach działa na mnie jak lekarstwo na wszystko. Pomaga na złe samopoczucie, wyciąga z najgorszego zastoju czytelniczego, a nawet dba o odpowiednie dotlenienie organizmu, bo oj jak ja jestem zauroczona Ivarem! Kolejny tom historii o wikingach to kolene intrygi polityczne, coraz mocniej zacieśniający się konflikt między braćmi, ale też i nie brakuje tutaj scen miłych i takich ścickających za serce. Bohaterowie są napisani rewelacyjnie, łatwo można nam się wczuć w ich uczucia, decyzje które podejmują są klarowne, książka jest naszpikowana akcją i ma obsolutnie minimalną ilość opisów i za to ją wielbię :D Ta historia o synach Ragnara to zdecydowanie powieść dla dojrzałych czytelników, pełna brutalnych napaści, scen tortur, oraz zawiłej polityki. Im dalej zagłębian się w historię pisaną przez Daniela, tym jestem coraz bardziej zaskoczona jak bardzo wciągającą serię stworzył. Zwykle takie mocno rozciągniete w tomach serie z każdym jednym tomem tracą swoją wyjątkowość, a tutaj im dalej idziemy w historię tym jest coraz ciekawiej! Do tego muszę zauważyć, że językowo i stylistycznie styl autora mocno się poprawił. Pierwszy tom napisany był poprawnie, językiem niestety bardzo prostym, a tutaj już z przyjemnością za zauważyłam, że im więcej autor pisze, tym lepiej mu to wychodzi. Trochę boję się pomyśleć o tym z jakimi przeciwnościami, przyjdzie zmierzyć się bohaterom w następym tomie, nie wiem czy moje serce wytrzyma tyle zwrotów akcji :D

"Ogień Zagłady" to już piąty tom serii o wikingach 😊 Niezłomni wojownicy szykują się do wielkiej wojny, Ivar poszerza wpływy, a świat spogląda z wielkim wyczekiwaniem na wynik konfliktu między synami Ragnara... Z tomu na tom zdarzenia wciągają mnie coraz bardziej. Całą serię czyta mi się na podobieństwo oglądania mocnego serialu, gdzie z ogromnym zaciekawieniem wypatruję kolejnego "odcinka", wciąż mając w pamięci żywe zdarzenia z poprzedniego. Podobają mi się kolejne intrygi i knowania wikingów oraz ich przeciwników. Walka o władzę, strategie militarne oraz prywatne dążenia do zemsty tworzą niebanalną mieszaninę różnorodnych interesów, których wyniki obserwuje się z zafascynowaniem. Bohaterowie nie są czarno-biali, a z każdą częścią cyklu widać ich rozwój. Świetnym zabiegiem jest obserwowanie zdarzeń z różnych perspektyw, dzięki czemu całościowy obraz jest pełniejszy o motywacje i dążenia poszczególnych członków tego niespokojnego ciągu doświadczeń. Świat wikingów to oczywiście świat krwawy i brutalny. Sporo tu świetnie wykreowanych walk - zarówno indywidualnych pojedynków, jak i dużych konfliktów grup wojowników - autor działa na wyobraźnię, a kolejne co mocniejsze sceny na długo zostają przed oczami. Ta seria to emocjonująca kombinacja solidnej warstwy rozrywkowej oraz ciekawych wątków nawiązujących do historycznej obyczajowości i wierzeń poszczególnych ludów. "Ogień Zagłady" utrzymał wysoki poziom i gorąco polecam lekturę! 😊

Dzisiaj, moi Drodzy, będzie krótko i na temat. Co mogę napisać o piątym tomie sagi, żeby nie zaspojlerować Wam poprzednich? Hmm… przede wszystkim: Zemsta jest rozkoszą bogów, a najlepiej smakuje na słono. Obietnica zaś , rzecz święta i spełnić się musi, chyba że śmierć pokrzyżuje plany. *** Piąty tom sagi o Wikingach nie wnosi nic odkrywczego z czym nie spotkalibyśmy się w poprzednich księgach, ale… Ale to dobrze się składa, bo przez to każdy tom jest tak samo udany. Autor cały czas pcha nas w wir walk po krwawych zboczach, karmazynowych falach mórz, wśród lawin strzał i podmuchów ziejących ogniem. Nie ma tu czasu na oddech i rozkoszowanie się nordyckimi widokami, chyba że zaliczymy do nich palące się okręty czy warownie wrogów. Wikingowie do romantyków raczej nie należą !choć! osoba Ivara potrafi wykrzesać odruchy człowieczeństwa, a niepohamowana miłość do Amiry równoważy jego bitewny zapał. Cały czas spoglądamy na przeplatające się losy braci Ragnarów w bratobójczych walkach, knowaniach, intrygach i zemstach oczekując na tom 6 i rozstrzygające zakończenie waśni (którego naprawdę jestem niesamowicie ciekawa)

"Ogień zagłady" Po walce Ivara ze Swionami i próbie odbicia brata okazuje się, że ten wcale nie chce wracać do Danii. Walka ta ma też swoje minusy, gdyż ginie król Norwegii, a sojusz między Danią a Norwegią stoi pod znakiem zapytania. Ivar wraca do Nortumbrii, by dowieść zdrady swego starszego brata. W tym tomie mamy kontynuację losów bohaterów, która zmierza do rozwiązania sytuacji z Halfdanem, który jest odpowiedzialny za śmierć swego ojca Ragnara. Dodatkowo otrzymujemy tu kolejny smaczek, jakim jest użycie bizantyjskiego ognia, a wraz z nim opisy tego, jakie sieje on zniszczenie, oraz wycięcie krwawego orła - to akurat mocny opis, ale o to tu chyba chodzi. :) Muszę też przyznać, że pojawia się też parę wątków emocjonalnych, rodzinnych, co jest też miłą odskocznią, bo dzięki temu odkrywamy Wikingów na nowo. Zakończenie wbija w fotel. Cieszę się, że wstrzymałem się z czytaniem do czasu, gdy mam kolejne tomy pod ręką, a nie muszę czekać, kiedy autor je napisze.