Zapach czerwcowych burz. Podróż wołyńska. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 11.2023)

Super

Trzeci tom przenosi nas w lata 50te zeszłego stulecia. Każde z członków rodziny Stawińskich mierzy się ze swoimi problemami, a wszyscy razem z pogarszającymi się warunkami życia w powojennej Polsce. Po raz kolejny pozwolę sobie na zachwyt ze wstępu, który streszcza czytelnikowi wydarzenia z poprzedniej części, pozwalający wczuć się w nadchodzącą treść, po czasie rozłąki z bohaterami. Osobiście uważam, że podział sił, był nieco nierównomiernie rozłożony. Sięgałam po książkę, będąc bardzo ciekawa, jak rozwinęła się sytuacja nakreślona w końcówce poprzedniej części, a tu? Trochę cisza, mało odpowiedzi, sporo zaskakujących zmian w życiu bohaterów próbujących ułożyć sobie życie w Poznaniu. I nie pomyślcie, że wiało tu nudą, co to, to nie. Powiem Wam, że w momencie, gdy tak jak bohaterowie porzuciłam wszelką nadzieję na uzyskanie odpowiedzi na pewne kwestie, to dostałam, ale jak je dostałam! Otóż ostatnie 50-60 stron to była istna bomba wrażeń z mnóstwem zwrotów akcji. To w tej części książki moje serce biło najszybciej! I oczywiście zostałam porzucona z kolejnymi pytaniami, na które muszę czekać. Co niezmiernie pociąga mnie w sadze Joanny Nowak to wplecione w tło wydarzenia, o których mało się mówi. I jak początkowy tom porusza kwestie Rzezi wołyńskiej, tak w trzeciej części pokazane mamy od podszewki wydarzenia Poznańskiego Czerwca '56. Nie jestem fanką historii. Dawno temu na lekcjach niekoniecznie skupiałam się na tym przedmiocie, gdzie swoją drogą edukacja często kończyła się na wydarzeniach II wojny światowej, może też stąd ciekawi mnie, co działo się później. Choć "Zapach czerwcowych burz" Joanny Nowak zaliczana jest do kategorii literatury obyczajowej, to widać i czuć w niej nastroje i wydarzenia mające miejsce na kartach historii, choć pokazane z perspektywy fikcyjnych bohaterów. (Na marginesie: dwa wcześniejsze tomy wpisywały się w kategorię powieści historycznej) Czy wcześniej mówiło mi coś hasło "Poznański Czerwiec '56"? Nie. Nie jestem mieszkanką Poznania ani jego okolic, skąd też miało mi być wiadomo, że był pierwszym wielkim buntem robotniczym w dziejach PRL, torującym drogę ku złagodzeniu opresyjnych form dyktatury Polski Ludowej? Już prędzej były mi znane wydarzenia grudnia 1970. Zaczynając lekturę "Zapach czerwcowych burz" miałam poczucie, jakbym odwiedzała dobrych znajomych, którzy zaczynają mi opowiadać, co u nich słychać i co wydarzyło się w ostatnich latach. Jak to bywa w sagach - nasi bohaterowie się zmieniają, najmłodsze pokolenie dojrzewa, jedno ustępuje miejscu drugiemu, młodszemu. Pojawiają się kolejni bohaterowie. I powiem Wam, czytajcie. Zaparzcie sobie pyszną herbatę, otulcie się kocem i wsłuchajcie się w dalsze losy Zygmunta, Wandy, Zosi i Jadzi, ich problemy, nadzieje, żal i radości. Ja wypatruje już kolejnego spotkania.

"Teraz było już za późno. Na wszystko za późno." Z ogromną ciekawością ponownie zanurzyłam się w trudnej, bolesnej codzienności rodziny Stawińskich. Powojenna rzeczywistość wcale nie jest łatwa, nadzieje z nią związane rozpadają się. Rodzina Stawińskich osiedliła się w Poznaniu, coraz mocniej się od siebie oddala, wyczekiwany powrót Andrzeja, który zadaje się z szemranym towarzystwem, niczego nie ułatwia. Zosia nie może pogodzić się ze śmiercią męża, coraz usilniej o jej względy zabiega pewien mężczyzna, a dorastająca córka zaczyna stwarzać problemy. Wanda zaczyna zmieniać swoje nastawienie do zakochanego w niej Witka. Jadzia wychodzi za mąż, niestety jej teściowa jest mocno do niej uprzedzona. W Poznaniu dochodzi do robotniczego buntu, Stawińscy czynnie popierają strajkujących. Niektórym uczestnikom strajku przyjedzie zapłacić najwyższą cenę. Nie jest to łatwa opowieść… Wielowymiarowa, wnikliwa perspektywa, ukazująca psychologiczne studium ludzkich zachowań w trudnych warunkach. Fabuła ciekawie poprowadzona ukazuje pokomplikowane relacje międzyludzkie i przeżywane dramaty. Pani Joanna pisze z pasją czuć ogromną wiedzę historyczną. Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Skomplikowane, autentyczne, rewelacyjnie wykreowane osobowości, wzbudzają w czytelniku wiele sprzecznych emocji. Cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki. Ludzkie życiowe zawirowania, na tle zajmująco ukazanego tła historycznego, lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku w całej okazałości. Rodzina Stawińskich rozpadła się, wydawać by się mogło, że po tym co przeszli będą się wspierać, dbać o siebie, dodawać otuchy. Nic bardziej mylnego, wszyscy doznali wiele zła, widzieli straszne rzeczy, jednak nie potrafią być razem. Odsunęli się od siebie, próbują odnaleźć się w nowej, trudnej rzeczywistości. Nawarstwiają się żal i wzajemne pretensje. Próbują żyć, po prostu żyć. Przychodzi niespodziewana, czasami trudna miłość, rodzi się nowe pokolenie. Złe i dobre chwile, smutki i radości, gorzkie rozczarowania. Fascynująca, mądra, nietuzinkowa, potrzebna seria. Daje do myślenia, zostanie we mnie na dłużej. Z niecierpliwością czekam na kolejną część. Z całego serca polecam całą serię. Tatiasza i jej książki :)

W lutym swoją premierę będzie miał czwarty tom sagi #podróżwołyńska , spieszę więc z recenzją trzeciej części. 📚🥰 Powieści te nasycone są trudnymi emocjami i bolesnymi momentami, ale zachwycają mnie za każdym razem. Rodzinne dzieje na tle wojennej nawałnicy. Poruszają wiele ważnych tematów, ale przede wszystkim przybliżają nam losy zwykłych ludzi, którzy poszukują spokoju i własnego miejsca na ziemi. • Wojna dobiegła końca. Nie oznacza to jednak, że od teraz w życiu Stawińskich zagości szczęście i dobrobyt. Uciekając z własnego domu, poszukują kąta, by rozpocząć nowy etap. Tak trafiają do Poznania, gdzie każde z nich stara się ukoić ból po stracie najbliższych. Żyją razem, a jednak osobno. Zatracając się we wspomnieniach, nowych znajomościach, pracy i wychowaniu najmłodszych członków rodu. Rodzeństwo nie dogaduje się najlepiej, nawet niespodziewany powrót Andrzeja nic nie zmienia. Zygmunt nigdy nie czuł szczególnej więzi z synem, a dorosły już chłopak, zdaje się poznał największą tajemnicę ojca. Wpędza go to w podły nastrój i w złe towarzystwo, a Zygmunta wciąż męczą wyrzuty sumienia. Obarcza się winą za niepowodzenia rodziny i nie może zapomnieć o Irenie, która rozbudziła jego poharatane serce. Choć kobieta jest na wyciągnięcie ręki, to wie, że układa już swoje życie z innym. Czy jest szczęśliwa? Zosia wciąż rozpamiętuje przeszłość i tęskni za Tarasem. Na dodatek córki dają jej nieźle popalić. Jadzia i Wanda też nie mają lekko. Każda pragnie czegoś innego, ale czy uda im się osiągnąć cel? Nastroje społeczne są strasznie napięte. W Poznaniu dochodzi do buntu przeciwko władzy. • Czytając #zapachczerwcowychburz przeniosłam się do dawnych lat i spotkałam rodzinę, która próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Wraz z nimi pragnę przeżyć dalszy ciąg i sprawdzić, co los ma im do zaoferowania. 😍 A Wam gorąco polecam tę sagę! ❤️ • Za egzemplarz dziękuję @wydawnictworeplika . 💛

„Zapach czerwcowych burz” to trzecia część sagi Podróż Wołyńska autorstwa Joanny Nowak. . Poznajemy w niej dalsze losy rodziny Strawińskich, która osiedliła się ostatecznie w Poznaniu. Bohaterowie próbują na nowo ułożyć sobie życie, co niestety nie jest łatwe. Dalej siedzą w nich mocno zakorzenione wydarzenia z czasów wojny, dawne urazy i przemilczane sekrety. A w tej części przyjdzie i z nimi im się zmierzyć, gdyż na łono rodziny powraca zaginiony Andrzej… . Jest to niezwykle poruszająca opowieść o rodzinie. Rodzinie mocno doświadczonej przez wojnę, która na gruzach tego, co minęło, próbuje od nowa zbudować swoje życie. Są tajemnice z przeszłości, przemilczane zwady i zatargi. Tęsknota za najbliższymi, zwłaszcza tymi zmarłymi, nieszczęśliwa miłość, ale też nadzieja na to, że być może jutro okaże się lepsze… . Powieść wciąga od pierwszych stron. Dużo się dzieje. Co rusz bohaterowie stają przed nowymi wyzwaniami, próbują poukładać sobie życie, co niestety nie jest wcale takie łatwe. Oprócz problemów natury osobistej, dochodzi im także „walka z systemem”, bowiem życie w komunistycznej Polsce wcale nie jest takie łatwe. Przekonują się o tym wtedy, gdy w Poznaniu dochodzi do strajków robotniczych przeciwko władzy. To wtedy będą musieli opowiedzieć się po jednej ze stron, co za co niestety przyjdzie im zapłacić najwyższą cenę… . Tak samo jak dwie poprzednie, tak i ta część mnie urzekła. Bardzo dobrze mi się ją czytało. Gdy zaczęłam, nie chciałam odkładać jej na bok, od razu chciałam poznać dalsze losy bohaterów. Zakończenie nie przyniosło mi jednak rozwiązania, kilka wątków nie zostało zamkniętych, więc dało nadzieję na być może dalszy ciąg? 🤔 . Ze swojej strony bardzo Wam polecam, jeśli nie znacie, to tym bardziej całą sagę!

“Zapach czerwcowych burz” to wielowątkowa powieść, w której historia splata się z życiem zwykłego człowieka. To co było znane musiało odejść w zapomnienie, a nowy ład okazał się, że wcale nie jest taki dobry jak próbowano ludziom wmówić. O czym świadczy strajk w Poznaniu w 1956 r. i jego brutalne stłumienie przez milicję i urząd bezpieczeństwa. I gdzieś w tej szarości dnia codziennego toczy się życie, w którym ludzie pragną być szczęśliwi. Pragną spokojnie żyć, patrzeć jak ich dzieci dorastają i chociaż nie są wolni od typowych problemów, które dotyka wielu rodziców. Bunt dzieci potrafi przyprawić o ból głowy nie jednego rodzica. Na uwagę zasługuje krótkie streszczenie poprzednich tomów, które mi przypomniało losy bohaterów. Jest to rewelacyjny zabieg, bo pozwala szybko wgryźć się w kolejny tom, gdy minęło sporo czasu od przeczytania poprzednich tomów. Ponadto przekonacie się, że historia nie musi być nudna. Wszystko zależy od sposobu jej przedstawienia. Autorka tworząc Sagę wołyńska podarowała czytelnikowi kawał historii, który nie jest szeroko rozpowszechniony, a o którym należy pamiętać. W końcu nie można żyć od wydarzeń społeczno-politycznych, bo właśnie to one kreują naszą rzeczywistość.

Za mną trzeci tom serii "Podróż Wołyńska" a w niej dalsze losy rodziny Stawińskich. Przyznam, że wciągnęła mnie ta historia i ciekawa byłam co dalej się wydarzy. Autorka przenosi nas do lat pięćdziesiątych, gdzie każdy z bohaterów usiłuje jakoś odnaleźć się w powojennej rzeczywistości pomimo traum nadal siedzących w ich głowach. Zamiast trzymać się razem, niektórzy oddalają się od siebie chowając wzajemne urazy, żale i pretensje. Czasem człowiek potrafi skomplikować sobie życie do granic możliwości a kiedy próbuje wstać z kolan, dostaje obuchem po głowie. Panujący komunizm nie ułatwia życia ale trzeba sobie radzić w tej nowej polskiej. Ciekawie został ukazany przez autorkę realizm tamtych czasów, których moje pokolenie zna jedynie z opowieści rodziców. Serię należy czytać w kolejności ale gdyby zdarzyło się przeoczyć któryś tom, to na początku następnego znajduje się streszczenie poprzedniego, które również odświeży pamięć, gdy mamy pomiędzy nimi przerwę. To taki fajny zabieg autorki i ukłon w stronę czytelnika, który bardzo mi się spodobał.

W "Zapachu czerwcowych burz" przedstawione zostały powojenne losy rodziny, próba przystosowania się do nowej rzeczywistości, na przesiedlonych terenach, ale i dalsze oddalanie się od siebie poszczególnych członków rodu. Nieporozumienia, zatajone sprawy z przeszłości, żal i wzajemne pretensje, brak otwartej komunikacji - to wszystko komplikuje poprawne relacje. Smutny obraz zupełnie pogubionych ludzi, którzy wcześniej tworzyli rodzinę, a dziś są sobie niemal obcy. Każde z nich ma za sobą trudne doświadczenia, każdy nosi w sercu poczucie straty, pustki, lecz unosi się honorem. Rozważania na temat podjętych decyzji, popełnionych błędów, które ukształtowały późniejsze losy nie ułatwiają nowego startu, zostawienia za sobą bolesnej przeszłości. "Miała do siebie żal, że wcześniej nie interesowała się życiem swoich dzieci. Teraz było już za późno. Na wszystko za późno." Chociaż czytanie tej książki wiązało się z trudnymi emocjami, przywiązałam się do bohaterów. Bardzo ciekawi mnie czy to już koniec ich zawiłych losów.

ZAPACH CZERWCOWYCH BURZ to trzeci tom cyklu PODRÓŻ WOŁYŃSKA o dziejach rodziny Stawińskich. Niezmiennie saga porusza mnie i gra na moich najczulszych emocjach. Zżyłam się z bohaterami, dlatego z zapartym tchem śledziłam ich dzieje, ich wybory i trudy życia dnia codziennego. Tym razem wraz z rodziną Stawińskich mogłam poznać nie tylko ponure życie w czasach PRL-u, ale również byłam uczestnikiem pierwszego strajku robotniczego, jaki miał miejsce w Poznaniu, tak zwanego Poznańskiego Czerwca. Autorka, jak nikt inny potrafi budować napięcie. Nieco, że końcowa, dynamiczna akcja spowodowała u mnie szybsze bycie serca, to znów postanowiła zakończyć powieść w takim momencie, że zostawiała mnie z szeroko otwartymi oczami i pytaniem cisnącym się na usta: „gdzie moja brakująca część książki?!”. Potrzebuję na już kolejnego tomu!

"Zapach czerwcowych burz" to już trzeci tom serii, która mnie totalnie kupiła. To losy rodziny Stawińskich, która po tragicznych wydarzeniach na Wołyniu musiała odnaleźć się w ówczesnej Polsce. Trzeci tom to opis polskiej rzeczywistości w latach 1952-1956. Zygmunt z dorosłymi dziećmi i wnuczkami mieszka w Poznaniu, dzięki autorce znów poznałam kawałek historii i poczytałam o "Poznańskim czerwcu", pierwszym strajku i demonstracjach w powojenne Polsce. Wszyscy członkowie rodziny przeżywają miłosne rozterki, a ich wybory życiowe nie zawsze są podyktowane przez serce. Pani Joanna znów pięknie splata losy bohaterów i pojawiają się osoby z poprzednich części. Niesamowicie wciągająca historia, każdy kolejny tom jest kontynuacją poprzednich, więc trzeba czytać je po kolei.