Zatraceni w sobie. Trylogia Zatraceni. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 10.2021)

Super historia, nie mogłam się oderwać, inna i wciągająca. Zdecydowanie polecam.

Polecam... Nie mogłam się oderwać, nie mogłam doczekać kiedy zacznę cz.2

Super książka , bardzo wciąga . Polecam

Idalia "Ida" Piasecka jest dwudziestoczteroletnią sierotą. Po śmierci matki zostały jej tylko obrazy, album ze zdjęciami i tajemnicza puszka. Radzi siebie jak tylko może podejmując się różnych prac, aby mogła studiować i opłacać skromną kawalerkę. Pewnego dnia wioząc rowerem zamówione jedzenie wpada na mężczyznę, który wyrósł jej nagle przed kołami. Już wkrótce Ida zyskuje posadę asystentki tego mężczyzny w Cardecki Investment. I od tego momentu jej życie nabiera jeszcze szybszego tempa. Nie przypuszcza, że Konrad Cardecki będzie tak kuszącym smakołykiem. Rewolucja czas start. W skutek prawnych wydarzeń kobieta bez swego szefa wylatuje do Japonii aby domknąć biznes. Tu na jej drodze los stawia mężczyznę. Czy Adalia dokona właściwego wyboru? Konrad czy Takashi? Jaki sekret skrywa młoda kobieta i co się z nim wiąże? Czy jest tego świadoma? Kiedy otrzymałam propozycję patronatu, to w mig wzięłam się za czytanie. Nie odwlekałam. Coś mnie ciągnęło do tej historii. Jakaś niewidzialna siła. Jest to debiut autorki, więc tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Na pierwszy plan na samym wstępie autorka zmąciła wodę, dostarczając pytań bez odpowiedzi. Ta mała cząstka przez całą lekturę siedziała mi w głowie i nijak nie mogłam jej dopasować. Dopiero krok po kroczku, takimi małymi, drobnymi zaczynał się klarować jakiś obraz. Obraz, który finalnie czeka na rozwinięcie. Mafia zapukała do drzwi, które zostały otworzone. Z tym, że na rozwinięcie tego wątku przyjdzie nam jeszcze poczekać. Mafia dopiero pokaże na co ją stać. Przynajmniej ja mam takie wrażenie. W pierwszym tomie serii autorka skupiła się bardziej na romansie biurowym. Na twardym i nieustępliwym szefie, który sieje postrach wśród swoich pracowników. Konrad to chodząca siła. Charyzmatyczny, twardy, dumny, ambitny i uparty. Do tego zacietrzewienie wchodzi na wyższy poziom. Poukładany mężczyzna, któremu do życia wkroczył barwny ptak. Idalia to kobieta pełna wigoru. Odważna, szczera, ironiczna, pracowita i temperamentna. Umie się odgryźć, podjąć ryzyko i stanąć w obronie słabszych. Wprowadza do firmy powiew świeżości. Oj, zacierałam łapki na to, jak szef ze swoją podwładną będą się dogadywać. Już na wstępie wiedziałam, że Ida nie będzie łagodna, że nie da sobie wejść na głowę. Jej odwaga względem Konrada nie raz powodowała, że prychałam czy śmiałam się w głos. Ta kobieta ma pazur. Jest taką trzpiotką. Bardzo fajni bohaterowie. Wyróżniali się. Nie byli mdli czy mało charakterni. Bomba. Fakt, że na scenę miłością musiałam się doczekać ale to mi wcale nie przeszkadzało. Relacja bohaterów na co dzień dostarczała tego potrzebnego magnetyzmu. Erotyzmu i iskier. Chemia była dobrze widoczna. Autorka pokazała również jak wygląda życie na różnym statusie społecznym. A także to jak różne są zwyczaje i kultura jeśli chodzi o Polskę i Japonię. Pod kątem azjatyckim widać dokładnie fascynację autorki tym regionem. Tę pasję i uwielbienie. Pojawiające się opisy działały na moją wyobraźnię. Zresztą nie tylko Tokio. Mówię tutaj a całej fabule. O wszystkim wydarzeniach, których doświadczali bohaterowie. Zarówno pierwszoplanowi, jak i Tomasz, który jest ochroniarzem. Przyjaciółka Idy, Aga, to również fajna postać. Z tą czwórką z chęcią bym się zaprzyjaźniła. Natomiast jednego męskiego gagatka z firmy najchętniej powiedziałabym za klejnoty, a nie param się przemocą. Ale mnie denerwował. Ale mi podnosił ciśnienie. Za to finisz dosłownie zwalił mnie z nóg. Po czymś takim kontynuacja proszona na już. Natychmiast. Debiut K.M.Dygi nawet w jednym procencie nie przypomina debiutu. Serio. To dopracowana, odpowiednio rozbudowana fabuła, w której znalazło się wszystko to, co najistotniejsze. Najważniejsze dla całej histt. Autorka umie zaciekawić, dostarczyć ciekawostek, dołożyć ognia między bohaterami i wodzić za noc. Pod względem sensacyjnym było równie dynamicznie. W stu procentach zostałam usatysfakcjonowana. Humor w powieści pozwala na lżejsze chwilę, kiedy czasami bohaterowie musieli stanąć oko w oko z niesprawiedliwym i nieprzewidywalnym losem. Emocje wręcz szalały. To jest lektura nieodkładalna. Ją się czyta na raz. Nie da się od niej oderwać. Nie ma takiej możliwości. Świetna. Jestem na tak i już kontynuację wpisuję na listę książkowych chciejek. Będę chciała ją przeczytać. Koniecznie. Innej opcji nie ma. A jeśli szukacie pikantnego romansu biurkowego z odrobiną sensacji i mafijnych zagrywek w tle, to musicie się skusić na ten debiut. Warto. Polecam

"Słowa niewypowiedziane są kwiatami ciszy". Otrzymując propozycję objęcia patronatem medialnym powieść "Zatraceni w sobie" nie do końca wiedziałam, czego się po niej spodziewać. Ta różowa, aczkolwiek piękna okładka kojarzyła mi się ze słodkim romansem biurowy idealnym na trwające jeszcze wtedy ostatki lata. Gdy już zaczęłam czytać i zagłębiać się w historię Idy, to z każdą kolejną stroną przekonywałam się o tym, że to, co otrzymałam w środku, nijak miało się do tego, co podejrzewałam. Kto by pomyślał, że niespodziewane zderzenie na chodniku, może zapoczątkować tak pełną emocji opowieść bohaterów, którzy na pierwszy rzut oka, nie powinni mieć ze sobą nic wspólnego. Dla Idy, która po śmierci mamy ledwo wiązała koniec z końcem, otrzymanie zaproszenia na rozmowę w sprawie pracy było szansą na lepsze życie. I może wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że ma zostać asystentką Konrada Cardeckiego, z którym to miała nieprzyjemną stłuczkę. Jej dotąd w miarę spokojne życie gwałtownie przyśpiesza, a ją samą, jak i mężczyznę, który zdecydowanie ją fascynuje, spotykają różne, nie do końca przyjemne rzeczy. Pokręcony los stawia przed nimi przeszkody, czy jednak będą w stanie je pokonać? Czy, gdy zmuszona sytuacja Ida wyjedzie służbowo do Japonii, sprawy się ułożą, czy może jeszcze bardziej skomplikują? Jaki wpływ na jej życie będzie mieć tajemniczy mężczyzna poznany w kraju kwitnącej wiśni? *** Bardzo lubię być zaskakiwana, a to wyszło autorce bardzo dobrze. W tych trochę ponad trzystu stronach udało się przemycić kilka wątków, które były fajnie rozwijane. Podobało mi się to, że z początkowej komedii, bo tak bym określiła sytuacje na chodniku, udało się płynnie przejść do historii obyczajowej z wątkami romantycznymi, ale też z sensacją, dodającą tej powieści sporej dawki adrenaliny. Najważniejszą sprawą w każdej książce są oprócz pomysłu na fabułę bohaterowie, a ci wyszli autorce niezwykle dobrze. Podobało mi się to, że zostali wykreowani z pomysłem. Naprawdę trudno było ich nie polubić, choć nie ukrywam, że pana kapuśniaczka miałam ochotę kilka razy zdzielić po głowie. Nie miałam za to żadnego problemu z polubieniem Idy – jej poczucie humoru, wyrażane w dosadnych zdaniach bawiły do łez, a jednocześnie bardzo ją podziwiałam, za to, jak sobie radziła z problemami, jakie pojawiały się na jej drodze. Jest w tej powieści jeszcze jedna postać niezwykle intrygująca, którą z chęcią poznałabym dużo lepiej. Takashi, choć pojawił się na dłuższą chwilę, to jednak mam wrażenie, że to jedynie przedsmak tego, co może wydarzyć się dalej. Czy tak będzie? Nie wiem – dowiem się, gdy przeczytam kolejny tom, na który z niecierpliwością będę czekać. Słowem zakończenia: uważam, że „Zatraceni w sobie” to naprawdę udany debiut, ponieważ K.M Dyga stworzyła powieść, tak inną od tych czytanych w ostatnim czasie, a jednocześnie tak świetnie napisaną, że czytanie jej było czystą przyjemnością. Nie brakowało w tej powieści emocji, które podkręcały fabułę, czy choćby zaskakujących wydarzeń, które przekreślały moje wyobrażenia o tym, w jakim kierunku pójdzie ta opowieść. Czuje się w pełni usatysfakcjonowana i zdecydowanie czekam na więcej! Całym serduchem POLECAM!

"Pa­trzy na mnie uważ­nie, prze­krzy­wia­jąc głowę. Czeka na de­cy­zję, a jego oczy hip­no­ty­zu­ją, wcią­ga­ją i mamią. Widzę, a ra­czej wy­obra­żam sobie w jego spoj­rze­niu rze­czy, o któ­rych nie chcę, nie po­win­nam my­śleć." "Zatraceni w sobie" to pierwszy tom rozpoczynający trylogię "Zatraceni". Poznajemy w nim Idalię Piasecką oraz Konrada Car­dec­kiego, pre­zesa Car­dec­ki In­ve­st­ment. Myśląc o naszej bohaterce mam przed oczami osobę roztrzepaną, żyjącą z głową w chmurach, która swoimi ripostami i poczuciem humoru potrafi rozbawić nawet największego ponuraka. Nie myślcie sobie jednak, że jest biedną bezbronną gąską. Co to to nie. Gdy tylko ktoś zajdzie jej za skórę jest waleczniejsza niż nie jeden wojownik. Konrad zaś jest typem samotnego biznesmena. W stosunku do swoich pracowników jest raczej szorstki w obyciu, stanowczy i bardzo konkretny. Jest jednak też sprawiedliwy. Jeżeli ktoś się w pracy wykazuje nagradza go, jeżeli jednak się leni zwalnia. Jak myślicie, jak zareaguje tego typu człowiek gdy na dzień dobry zostanie cały oblany Ramen? Czy i jakie konsekwencje dziewczyna poniesie za spowodowany wypadek? A przede wszystkim czy pan prezes zdoła okiełznać jej ognisty temperament? "– Oczy­wi­ście, że nie chce­cie dzwo­nić na po­li­cję – obu­rzam się. Żaden z nich nie za­py­tał nawet, jak się czuję! Prze­chod­nie pa­trzą na nas cie­kaw­sko, ale nikt nie od­wa­ży się za­in­ter­we­nio­wać. – Przez par­ko­wa­nie w miej­scu nie­do­zwo­lo­nym na­ra­zi­li­ście moje zdro­wie, a może nawet życie. Na pewno życie mojej do­sta­wy! Nikt już nie zje tego pysz­ne­go ra­me­nu! Za­słu­gi­wał na lep­szy los. – Chwy­tam się pod boki i sta­ram wy­glą­dać na pewną sie­bie. – To ja po­win­nam we­zwać po­li­cję." Debiut z całą pewnością będzie należał do naszych ulubionych. Mnóstwo poczucia humoru, rozmaitych emocji oraz niewyjaśnionych sytuacji powoduje, że mamy ochotę zabierać się odrazu za kolejny tom. Trochę żałujemy, że Konrad dość szybko stracił tą swoją szorstkość i gburowatość względem Idy gdyż to na pewno podkręciło by tylko temperaturę w relacji jaka się między nimi tworzyła. Ida zaś nieco była wkurzająca przez skakanie z kwiatka na kwiatek kolokwialnie mówiąc. Z pola widzenia zniknął jeden mężczyzna i pojawił się drugi a już zdołała zapomnieć o tym poprzednim a przynajmniej takie wrażenie odniosłyśmy my. W naszej opinii również momentami też działo się zbyt wiele i zbyt szybko. Nim dobrze rozpoczęła się jedna sytuacja już było przeskoczenie do następnej przez co czasami odnosiło się wrażenie pędu historii. Nie przeszkadzało to jednak w spędzaniu cudownego czasu z książką. Zdecydowanie dodatkowym atutem jest fakt, że było wiele rozmaitych sytuacji w jakich nasi bohaterowie się znajdowali dzięki czemu nie wiało nudą. Wybuch, strzelanina a także wyprawa do cudownej Japonii i poznanie tajemniczego Takashiego. Do tego wszystkiego dochodzi bardzo przyjemne pióro autorki. "Zresz­tą nie po­win­nam go już na­zy­wać panem Ka­pu­śnia­kiem. Pa­trząc na jego po­zy­cję, jest ra­czej Lor­dem Plan­ta­cji Ka­pu­sty i Sa­ła­ty." Zdecydowanie polecamy! 😊

Pierwszy tom trylogii "Zatraceni" daje nam przedsmak całej gamy emocji, którą przygotowała dla nas Autorka. Mieszanka romansu biurowego z sensacją i niebezpieczeństwem, okraszona klimatem orientu i kapitalnie przedstawionej Japonii. Czego chcieć więcej? Jedynie szybkiego wydania kolejnych części, bo zdecydowanie będziecie chcieć więcej, gdy dobrniecie do słowa "koniec". Idalia to dziewczyna jakich wiele. Studiuje, pracuje i próbuje związać koniec z końcem. Nie wyróżnia się ponadprzeciętną urodą, ma słabość do wszystkiego, co zawiera cukier, a na dodatek jest całkiem wygadaną, nie obawiającą się wyrazić swojego zdania osobą. Mieszka skromnie, ma głowę na karku, a jej dystans do siebie, cięta riposta i humorystyczna narracja rozświetlają kolejne rozdziały. Ma jedną, maleńką tajemnicę, której właściwie tak do końca nawet ona nie rozwikłała. Przypadkowe spotkanie, jakich wiele w literaturze kobiecej, wywróci jej życie do góry nogami. Ale nie nastawiajcie się na nic z cyklu "ale to już było". Bowiem zarówno Ida nie pozwoliłaby sobie na sztampową, korporacyjną, zakazaną relację, a i Autorka nie życzy głównej bohaterce, by wszystko w życiu jej życiu układało się jak po maśle... ;-) Konrad to mężczyzna, który doskonale wie jaki wzbudza szacunek ale też i strach wśród współpracowników, a pożądanie wśród kobiet. Nieustępliwy pan prezes, który wyniósł rodzinną firmę na wyżyny, a i tak chce sięgać po więcej. Nie docenia tego, co ma, co osiągnął i jakie ma możliwości, traktując to jak codzienność, która będzie mu towarzyszyć już zawsze. A w życiu przecież niczego nie można traktować za pewnik, prawda? Zawsze otoczony ochroniarzami, nie liczy się z pieniędzmi ale i kobietami. Wobec Idy działa instynktownie, nieprzemyślanie, co jest do niego niepodobne, a z drugiej strony wręcz obawia się jej i tego, jak na niego wpływa. Myślę, że wielu z czytelników jego postać doprowadzi do frustracji ale.. nie można go nie polubić! Książkę naprawdę świetnie się czyta. Fabuła natomiast jest poprowadzona nietuzinkowo i nawet czytający nałogowo mogą być zaskoczeni. Choć uwielbiam typowe romanse biurowe to taka odsłona tematu wydaje się być jeszcze ciekawsza i wprowadza nutkę niepokoju do całej historii. Dodatkowym atutem jest wplecenie podróży do Japonii. Autorka tak malowniczo i obrazowo przekazuje nam cały pobyt Idy, ukradkiem zamieszczając kolejne nowinki o kulturze i zwyczajach, że naprawdę bez problemu przenosimy się w te odległe rejony. Aczkolwiek, z uwagi na to, że mimowolnie zostałam kibicem Konrada, to ogromną przyjemność sprawiało mi poznawanie kolejnych wydarzeń mających miejsce w Warszawie. W tej książce nie ma miejsca na nudę, bohaterowie będą mieli do pokonania wiele zakrętów, czasem nawet będziecie mieli ochotę nimi potrząsnąć, by w końcu mieli odwagę sięgać po to, czego pragną...i właśnie po to, dla tych emocji i wzburzonych uczuć, się czyta. A dodam tylko, że trudno jest książkę odłożyć. Polecam, bo to naprawdę ciekawa propozycja, a do tego, jak zwykle w Wydawnictwie, przepięknie wydana.

„Zatraceni w sobie” to debiut autorski autorki K.M. Dyga. Główną bohaterką książki jest Ida – młoda kobieta, która w życiu przeszła już bardzo wiele. Straciła mamę, a teraz pracuje w jednej z Warszawskich restauracji. Jej życie zmienia się diametralnie gdy poznaję Konrada. Posada asystentki szefa to wielka szansa dla kobiety. Będzie mogła odmienić swoje dotychczasowe życie. Jednak gdy w grę wchodzą uczucia wszystko zaczyna się komplikować. Kobieta nie chce wdać się w romans z szefem, jednak uczucia i emocję między tą dwójką są widoczne gołym okiem. Pewien splot niefortunnych zdarzeń sprawi, że będą musieli się rozstać na pewien czas. Wszystko za sprawą wyjazdu do Japonii, który odmieni bieg wydarzeń.. Nie będę tutaj pisać zbędnych ceregieli i powiem wprost. „Zatraceni w sobie” to najlepsza książka jaką czytałam od wielu miesięcy. Nic w niej nie jest schematyczne i jeśli wydaje wam się, że jest to kolejny banalny romans biurowy to jesteście w ogromnym błędzie. Autorka tutaj popłynęła na całej linii. Stworzyła piękną a zarazem burzliwą historię pomiędzy dwojgiem zauroczonych w sobie ludzi. Iza i Konrad byli dwojgiem zupełnie innych ludzi, którzy musieli nauczyć się żyć ze sobą. Nie mogę również zapomnieć o fakcie iż, autorka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie wprowadzając wątek podróży do Japonii. Spodziewałam się, że to będzie krótka podróż bez zbędnych fajerwerków, jednak to co miało miejsce w Tokio całkowicie mnie zaskoczyło. Nie spodziewałam się, że autorka tak dobrze poprowadzi ten wątek. Zaskoczyła mnie na całej linii. Na wielki szacunek zasługuje również fakt, iż autorka przygotowała się idealnie do napisania tej historii. Opisy miejsc, czy tez tradycji wywarły na mnie ogromne wrażenie. Bez zbędnych spojlerów muszę wspomnieć o dwóch postaciach, które pojawiają się w książce – postaci Tomka oraz Takashi’ego. Ci dwaj mężczyźni również podbili moje serce. Oczywiście w inny sposób. Ida będzie miała ciężki orzech do zgryzienia w kwestii uczuć jeśli chodzi o przyszłą kontynuację, a ja już nie mogę się doczekać. W kliku słowach podsumowania cieszę się, że mogłam być patronką tak świetnej książki. Jestem przekonana, że każdy kto po nią sięgnie nie będzie mógł się oderwać od czytania tak samo jak ja. Jest to debiut, jednak ja czytając książkę nie wpadłabym na to gdyby ktoś mi o tym nie powiedział. K. M . Dyga ma bardzo przyjemny styl pisania. Potrafi nas zaskoczyć w jednym momencie, po to by w drugim sprawić, że będziemy mieli ciary na plecach. To za co ja pokochałam tą historię to z pewnością wątek Japonii, który jest przecudnie napisany. Uwielbiam tą książkę za to, że potrafiła mnie rozbawić, a przede wszystkim za to, że potrafiła mnie zaskoczyć. Z całym przekonaniem, muszę wam oznajmić, że nie jest to w żadnym stopniu schematyczny romans biurowy. Obiecuję wam, że podczas czytania będziecie zaskoczeni. Dodatkowo w środku nie zabraknie tajemnic, które jeszcze mogą wiele namieszać..

Idalia swoją egzystencję sprowadziła do trzech punktów: pracy w restauracji, studiów i przyjaźni z Agą. Na codzień żyje samotnie, mając u boku... ukochany rower. Tymże właśnie rowerem, wioząc zamówienie do klienta, wpada na pewnego, eleganckiego mężczyznę, Konrada. Gdy niespodziewanie otrzymuje zaproszenie na rozmowę kwalifikacyjną do biura, postanawia iść. Na miejscu okazuje się, że jej potencjalnym szefem ma być facet z wypadku, zwany przez nią Panem Kapuśniakiem 😄. Dziewczyna ma obawy, lecz wizja, którą roztacza przed nią, w końcu ją przekonuje. Zacznie dla niego pracować i ... No właśnie, co tam się dalej wydarzy między nimi? W tej historii dostaniecie kolejny romans biurowy. Powiecie pewnie, że nuda i, że ileż można 😉. A muszę tutaj was zaskoczyć! Owszem, akcja dzieje się po części w biurze i jest rozbudowana między głównych bohaterów, lecz ten biurowy romans nie jest schematyczny! Dlaczego? Otóż po pierwsze, główna bohaterka Ida nie jest zgrabną modelką, do których zostaliśmy przyzwyczajeni, lecz jest kobietą o pełniejszych kształtach i wcale nie kryje się z tym, że lubi zjeść. Poza tym jest asertywna i odważna, umie się postawić i nie rozkłada się przed prezesem jak żaba na liściu 😄. Co do Konrada, w nim niezwykłe było to, że pomimo tego, iż szczupłych kobiet miał do łóżka na pęczki, to właśnie do Idy, tej nieidealnej skierował uczucia. Miał cechy charakteru, których my kobiety szukamy w mężczyznach. Kolejna wyjątkowość tej historii polegała na tym, że relacja podwładna szef była zagmatwana i ewoluowała od przyjaźni, poprzez pożądanie, aż skończyła na miłości i tu was zaskoczę - nie była skonsumowana!! Tych dwoje nie radziło sobie z uczuciami. Wspomnę także o tym, że dzięki tej historii poczujecie klimat Japonii i będziecie mieli okazję poznać prawdziwego samuraja 😉. Podsumowując, autorka stworzyła opowieść, która pociągnęła mnie ze sobą do końca i ciężko ją porównać do jakiejkolwiek innej. Jest w niej porcja humoru, piękno prawdziwej przyjaźni, niespodziewane uczucie, ale także, o czym nie wspominałam wcześniej, niebezpieczeństwo, intryga i śmierć! Epilog tej książki to wisienka na torcie - daje odpowiedzi na niektóre pytania, rodzące się w głowie po przeczytaniu, ale czy na wszystkie? Nie! Element zaskoczenia oczywiście był obecny i szczerze gratuluję autorce 👏. Jeśli ona tak ciekawie napisała debiut, to boję się myśleć co będzie dalej 👏🙆. Dla mnie ta książka jest świetna bez dwóch zdań i was serdecznie zachęcam do jej poznania😉!

Jak czytać kryminały i thrillery w jesiennej atmosferze, gdy w tym roku miesiące przypadające na moją ulubioną porę roku obfitują w same dobre powieści romantyczne i obyczajowe? Powinnam być zła na taki zwrot akcji czy jednak dumna, że pojawia się tyle cudownych historii? Nie będę Was oszukiwać - absolutnie nie marudzę, bo dobrych książek nigdy za wiele. Szczególnie w wydaniu tak sympatycznym jak propozycja od K.M. Dyga. Na początku dość sceptycznie podeszłam do lektury, która z opisy wydawała się aż po brzegi wypełniona licznymi schematami, ale skusiły mnie pozytywne opinie i cieszę się, że jednak się przełamałam, ponieważ lektura przyniosła mi kilka godzin przyjemnej, pełnej emocji zabawy. Na plus przemawia przede wszystkim rozbudowana fabuła. Poza typowym romansem biurowym otrzymujemy się więcej, ponieważ autorka sięga po ważniejsze tematy, które z czasem przejmują panowanie nad rozgrywanymi wydarzeniami. Liczy się historia głównej bohaterki, skrywany przez nią sekret oraz wiążące się z tym późniejsze konsekwencje a dopiero później rozwijający się między Idą a prezesem korporacji w której pracuje dziewczyna, romans. Bohaterowie zostali ciekawie wykreowani, są wiarygodni w swoich działaniach oraz sympatyczni i miejscami nawet zabawni. Jednak początkowy humoru szybko przysłaniają ponure chmury, gdy na scenę wkraczają groźby zwiastujące prawdziwe niebezpieczeństwo. Z zaskoczeniem przyjmuję obrót sytuacji, który bardzo przypadł mi do gustu i w pełni akceptuję pomysł autorki, jej poczucie stylu, humor oraz wyczucie sytuacji. Bardzo podobały mi się również towarzyszące mi podczas czytania emocje i właściwie po zamknięciu ostatniej strony od razu poczułam chęć na kontynuację, która niestety jest dopiero w planach. "Zatraceni w sobie" to romans, który czyta się z przyjemnością, ponieważ zrywa z głupiutką i nawiną bohaterką stawiając na pierwszym planie Idę. Dziewczyna przeszła w życiu niemało a to pozwoliło jej dorosnąć i patrzeć na świat w zupełnie inny sposób. To książka zagadka, która przekonuje do siebie klimatem i zaskakuje czytelnika w najmniej oczekiwanym momencie, pozostawiając po sobie apetyt na więcej. Będzie romantycznie, niebezpiecznie oraz czasami nawet sensacyjnie, więc przygotujcie się na powieść pełną wrażeń.