Szukając nadziei (okładka  miękka, wyd. 09.2021)

Polecam każdej kobiecie, bardzo dobra

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką, ale muszę przyznać, że spodobał mi się język, jakim posługuje się Adrianna Klara Kłosińska. To ciepła, wzruszająca historia chłopaka i dziewczyny, których los w przeszłości nie oszczędzał i którzy mają za sobą swoje własne dramaty. Dramaty z którymi zmagają się każdego dnia i które nie pozwalają o sobie zapomnieć. Los sprawia, że Basia i Konrad stają na swojej drodze i z czasem zaczynają coś do siebie czuć. Nie jest to historia, której akcja toczy się błyskawicznie, wręcz przeciwnie, powoli poznajemy losy bohaterów, byśmy mogli się delektować każdą chwilą spędzoną z nimi. Autorka zadbała o emocje i uczucia, które przelewają się również na czytelnika. „Nie bój się życia. Kochaj je z całych sił, wtedy ono będzie kochało ciebie.” Historia zawarta na łamach tej książki jest subtelna, a bohaterowie jak najbardziej rzeczywiści. Sama zaś fabuła pozwala nam uwierzyć, że zawsze jest nadzieja na lepsze jutro i każdy człowiek ma prawo być szczęśliwy. Nawet jeśli los sprawił, że dotknęła go jakaś tragedia. Czytając tę książkę oczami wyobraźni widziałam i słyszałam audycje radiowe Konrada, które wprost mnie zauroczyły. Polubiłam tego bohatera za jego niezwykłe serducho i wrażliwość. Basia to również niezwykła bohaterka, której nie sposób nie polubić. Jest uważna, nie daje się szybko omotać, gdyż już raz została przez kogoś skrzywdzona. Miłość pojawia się w naszym życiu niespodziewanie. Czasem nawet gdy się przed nią wzbraniamy i zamykamy jej drzwi przed nosem, ona wchodzi do naszego mieszkania poprzez okno. Serca nie da się oszukać, bo jeśli przyspiesza ono rytm na widok tej jednej osoby to coś musi być na rzeczy. Można okłamywać siebie samego, ale jak długo można trwać w takim stanie? Jeśli ktoś kiedyś nas skrzywdził, nie oznacza to, że inna osoba postąpi tak samo. Nie wolno oceniać nam innych przez pryzmat znanych już nam osób, gdyż tak naprawdę każdy jest inny. Miłość to piękne uczucie, czasem burzliwe, pełne nieporozumień, ale przede wszystkim wspaniałych chwil, które potrafią nas uskrzydlać. Zresztą przekonajcie się o tym sami, czytając o Basi i Konradzie. „Żadne słowa nie wydawały się jej teraz wystarczające. Czuła ogromny wstyd. Za szybko oceniła chłopaka, nie znając nawet kontekstu, który próbował jej nakreślić, na co mu nie pozwoliła. Dotarło do niej, że nie powinno się osądzać drugiego człowieka raptem po przelotnym spojrzeniu. Bywa, że za pięknymi uśmiechami kryją się litry wylanych łez, a złość czasem jest przejawem nie tyle agresji, ile bezsilności. A zwyczajne z pozoru gesty są nie tylko odruchami ludzkiej empatii.” Oprócz miłości znajdziemy tutaj również relacje rodzinne, które nie zawsze są takie jakbyśmy oczekiwali. Niezmiennie jednak twierdzę, iż w rodzinie siła, więc ważne jest, aby mieć w sobie wzajemne oparcie. W tej historii pojawią się sekrety, tajemnice, ale również ogrom wsparcia. Pojawi się również przyjaźń, którą aż miło obserwować, bo właśnie na tym powinna ona polegać, że przyjaciele zawsze mogą na siebie liczyć. Basia i Konrad troszkę pogubili się w swoim życiu, tak naprawdę oboje potrzebują siebie wzajemnie, aby znów móc uwierzyć, że lepsze jutro wciąż na nich czeka. Ta historia urzeka, chwyta za serce i przenosi nas w świat, w którym nadzieja nie umiera nigdy. Jestem zauroczona tą historią. "Szukając nadziei" to książka, która nie tylko ma piękną okładkę, ale równie piękne wnętrze. Urzekająca i pełna emocji historia obok której nie można przejść obojętnie. Polecam.

„Szukając nadziei” Adrianny Klary Kłosińskiej, to historia Basi i Konrada, których drogi splotą się ze sobą nieoczekiwanie. Oboje mają za sobą niełatwą przeszłość, a ich życie choć nie jest złe, to bywa samotne i pozbawione tego, za czym w głębi serca tęsknią – prawdziwej miłości. Czy przypadkowe spotkanie podczas pobytu na wsi będzie dla nich nadzieją na nowy rozdział w życiu? „Szukając nadziei” to ciepła i lekka opowieść o miłości, w sam raz na chłodne jesienne wieczory. Znajdziecie tu dwoje ludzi z „przeszłością” starających się odnaleźć swoje miejsce w świecie i miłość w życiu, dodatkowo poznacie kilkoro bohaterów drugoplanowych. Będzie tu i romans i kilka tajemnic do odkrycia. Będą zwroty akcji i klasyczne „kłody pod nogi” w związku Basi i Konrada. Ale jak to w takich książkach bywa, choćby nie wiadomo co się działo, finał może być tylko jeden. Pani Kłosińska pisze lekko i bardzo opisowo. Otaczający bohaterów świat opisuje szczegółowo, tak samo jak to, co się w danej chwili z nimi dzieje. Skupia się nie tylko na otoczeniu, ale i na wnętrzu naszych postaci i dzięki temu doskonale wiemy co przeżywają, co myślą i czują. Nie jest to wada, choć w tej książce były momenty, gdy było już tego ciut za wiele. Tak samo jak ckliwości, której w „Szukając nadziei” jest naprawdę dużo. Początkowo mi to nie przeszkadzało, choć nie lubię bardzo ckliwych opowieści, ale tutaj w pewnej chwili miałam przesyt, bo równowaga pomiędzy romantyzmem a ckliwością została zachwiana. Do tego dołożył się chyba też zbyt wyidealizowany obraz pary głównych bohaterów i ich relacji, co razem dało mi zbyt dużo słodyczy. Sama opowieść nie jest może zbyt zaskakująca, ale czytało się ją przyjemnie, bo autorka potrafi zgrabnie ubierać w słowa swoją opowieść, do tego ma całkiem przyjemny styl. Książkę czyta się szybko i jeśli człowiek się wciągnie, to powieść można przeczytać w jeden dzień, tym bardziej, że nie jest ona zbyt opasła. Mimo, że lubię romanse i powieści obyczajowe, to w tym przypadku chyba nie do końca trafiła ona w moje preferencje. I nie mówię tu, że książka jest zła. To zgrabnie i dobrze napisana opowieść przesiąknięta nostalgią i romantyzmem, okraszona jak dla mnie zbyt wyidealizowanym obrazem miłości i związku. Ale dla osób, które lubią takie ciepłe i trochę słodkie opowieści, to „Szukając nadziei” będzie strzałem w dziesiątkę. „Szukając nadziei” to książka ciepła, rozczulająca, w sam raz na jesienne wieczory. Sprawi, że na chwilę przeniesiecie się do świata gdzie wszystko musi się udać, każde zawirowanie życiowe i potknięcie będzie szansą na szczęście, a finał może być tylko szczęśliwy. To opowieść o więzach rodzinnych, przyjaźni i miłości, która spada na człowieka w najmniej oczekiwanym momencie. Jeśli lubicie takie historie, to śmiało sięgnijcie po powieść Adrianny Klary Kłosińskiej, a jestem pewna, że się nie rozczarujecie.

💦💦💦Recenzja 💦💦💦 "Szukając nadziei" - Adrianna Klara Kłosińska Dwoje zwykłych ludzi, z niezbyt kolorową przeszłością ale także niebywale niezwykłym uczuciem, które jest jak niewinna roślinka, która dzięki nieśmiałym promieniom słońca i delikatnie muśnięta rosą, staje się coraz silniejsza i piękniejsza. Basia, niezwykle uśmiechnięta kobieta z niewinną ciekawością świata. Zawsze optymistyczna ale nikt nie wie, że po tym uśmiechem kryje się bolesna prawda. Kocha to co robi, a nie jest to typowe zajęcie dla kobiet. Zawsze pod ręką ma najbliższych, którzy ją kochają i zawsze służą pomocą. Ta kobieta nigdy nie ocenia innych i zawsze służy pomocą. Zawsze przychodzi do innych z ciepłym słowem. Jest jak anioł stróż, który jest oparciem i bezpieczną przystanią. Konrad, bardzo miły i szarmancki facet. Ma bardzo artystyczną duszę ale cierpiącą. Dla innych jest czuły i troskliwy. Nie narzuca innym swojego zdania. Umie słuchać i radzić. Sam tego potrzebuje więc kiedy to dostaje, wynagradza to podwójnie. Jego podejście do życia i to jaki jest miły i nikogo nie udaje, sprawia, że za takim facetem można toworzyć coś więcej. Dzięki niemu częściej Basia się uśmiechała. Można m zaufać i nie bać się, że coś się wydarzy. Tych dwoje połączyło silne uczycie, ale nie trafiło ich ją grom z jasnego nieba tylko ono kiełkuje a dzięki malutkim gestom, czułym uśmiechom i po prostu byciem przy sobie, kiedy tego najbardziej się potrzebuję, dojrzewa. Autorka przepięknie przedstawiła ich więź. Pokazała, że miłość to coś więcej niż randki i namiętne pocałunki. To przede wszystkim bliskość i czułość z jaką traktuje się drugą osobę. Nie mogę pominąć postaci drugi planowych, które wnoszą w całą fabułę jeszcze więcej ciepła i rodzinnej atmosfery. Kartki tej książki są wręcz przesiąknięte miłością i rodziną. Właśnie takie życiowe historie najlepiej mi się czyta, bo są pełne problemów i skomplikowanych sytuacji. A jeśli do tego dochodzi uczycie. Czyste jak łza, pełne zrozumienia. To taka książka to istny must have wśród książek. Żeby nie było zbyt uroczo, to pojawia się pewne problemy a do tego wszystko jest zaprawione aurą tajemniczości. Powolutku, bez pośpiechu poznajmy. je i czekamy na dalszy rozwój. Emocji także nie zabraknie. Całą sobą przeżywałam każdą sytuacje bohaterów. Począwszy od szybszego bicia serca az po jego drżenie. Kochani takiej książki się nie zapomina. Znalazłam w niej ponad 10 cytatów, które są pełne prawdziwości życiowej ale jest w nich także nutka marzeń o przyszłości. Z całego serduszka polecam Wam historię w której miłość gra jedne z pierwszych skrzypiec ale jeden zły dźwięk może zniszczyć cały utwór. 11/10❤

"Szukając nadziei" jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością autorki i bardzo udanym. Znalazłam w tej powieści w zasadzie wszystko to, czego zwykle po tego typu książkach oczekuję.  😊 Adriannie Klarze Kłosińskiej cudownie wyszła kreacja pary głównych bohaterów. Ich po prostu nie sposób nie polubić. Basia to kobieta stale uśmiechnięta, służąca pomocą, ciepłym słowem i oparciem dla innych. Ale pod tym optymistycznym brnięciem przez życie skrywa się bolesna prawda. Z kolei Konrad również nie odmawia innym troskliwości i pomocnej rady. To facet do rany przyłóż, ale i on nie ma łatwo... 😊 Zauroczyła mnie relacja Konrada i Basi, która rozwija się stopniowo i subtelnie. Drobne nieśmiałe gesty, muśnięcia, uśmiechy, czułość, bliskość (i wcale nie chodzi tu o sprawy łóżkowe), bycie obok siebie. Tak pięknej więzi można tylko pozazdrościć. 😊 W tym miejscu pojawia się motyw straty i jej wpływu na człowieka. Każdy z nas w którymś momencie życia doświadczenia uczuciowego zawodu. Wówczas ważne jest, by mieć obok siebie wspierających, rozumiejących nasz ból ludzi. By nie zamykać się w skorupie, bo pokochać można wiele razy, a może jeszcze bardziej niż poprzednio. Wszak każdy zasługuje na szczęście, prawda? 😊 Emocje zawsze są tym decydującym elementem, które biorę pod uwagę oceniając daną książkę. A tych tu zdecydowanie nie brakowało. Pojawiły się ból, cierpienie, żal, zagubienie, obawy przed otworzeniem się na drugą osobę. Lubię też relacje z punktu widzenia obojga głównych bohaterów, dzięki czemu mogę lepiej przyjrzeć się temu, co siedzi w ich głowach, co czują i myślą. 😊 Nie mogę nie pominąć postaci drugoplanowych, które również odgrywają w tej historii znaczącą rolę. Gdyby nie oni, z pewnością nie byłoby tak odczuwalnej ciepłej, rodzinnej atmosfery. 😊 Widzimy jak istotna jest moc szczerej rozmowy, nie chowanie w sobie tajemnic, które prędzej czy później i tak wyjdą na jaw. Nie należy też pochopnie oceniać drugiego człowieka, bo nigdy nie wiemy, co mogł przeżyć. 😊 Książka okazała się dla mnie moją własną podróżą w głąb duszy. Takie historie pozwalają mi lepiej zrozumieć siebie, to co wydarzyło się kiedyś, spróbować zawalczyć o to, na czym mi zależy. To powieść przepełniona romantyzmem, wrażliwością, pięknymi myślami i słowami. Może czasami wdziera się tu zbyt wiele cliwości, ale mi to nie przeszkadzało. 😊 "Szukając nadziei" to ciepła, życiowa, wzruszająca, pełna rodzinnej atmosfery powieść o dwóch złamanych sercach. Czy znajdą do siebie drogę? Czy pokochają na nowo? Sprawdźcie, bo warto!

❤️"Bo prawdziwa miłość pojawia się nagle. Nie wybucha z dnia na dzień. Rodzi się powoli i składa się z malutkich, ale jakże istotnych elementów.” ❤️"Nie bój się życia. Kochaj je z całych sił, wtedy ona będzie kochało ciebie" ❤️"Jesteśmy tu i teraz. Celebrujemy każdą chwilę, bo każde z nas kiedyś może być jedynie pięknym wspomnieniem" ❤️"(...) Czy to co zakazane, nie smakuje najlepiej?" Czy lubicie książki, które wyciszają wewnętrznie oraz takie, które wywołują ciepło, spokój? Ja lubię takie w okresie jesiennym. Czy "Szukając nadziei" przeniosło mnie do świata Basi i Kondrata, powodując wzruszenie? Basia to młoda, ambitna kobieta, która wykonuje dość nietypowy jak na kobietę zawód. Konrad prowadzi wieczorową audycję w radiu. Ich drogi się przecinają. Konrad otrzymuje spadek po ciotce i wyjeżdża na malowniczą wieś. Spotyka Basię, która spędza tam swój urlop. Zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu, przez co zbliżają się do siebie. Skrywają bolesne wspomnienia, ale ich powolne spojrzenia, dotyk koją ból i pozwalają o nich zapomnieć. Niestety na jaw wychodzą tajemnice i sekrety z przeszłości... Czy miłość Basi i Konrada będzie silna i pokona przeszkody? Czy poradzą sobie z tajemnicami, które ujrzą światło dzienne? Dlaczego zdecydowałam się przeczytać tę książkę? Stanowczo urzekła mnie ta piękna okładka! Musicie przyznać, że jest urocza. Od razu przywołuje miłe, letnie wspomnienia. To nie koniec! Środek książki ma piękną szatę graficzną, przez co od razu wpada w oko. To moja pierwsza przeczytana książka tej autorki. Delikatny, nieprzerysowany styl wprowadzał mnie w przytulny klimat. Autorka świetnie nakreśliła urok wsi. Ta błoga cisza, spokój, ale i skrywane tajemnice. Muszę przyznać, że klimat wsi był wręcz na namacalny.Niewątpliwym atutem książki, jest narracja prowadzona z perspektywy obojga główny bohaterów. Można było poznać bliżej bohaterów, odczuć ich emocje. Zatraciłam się w ich świecie i nie miałam ochoty z niego wychodzić. Czytanie tej pozycji, sprawiło mi przyjemność, tym bardziej że jest w niej mnóstwo mądrych cytatów. Naprawdę ciężko było mi się zdecydować, które umieścić w recenzji. Poza tym zawiera piękne przesłanie. Każdy zasługuje na szczęście i czasami to szczęście jest tak blisko nas, wystarczy się dobrze rozejrzeć. Polecam na jesienny wieczór :-)

„-Nie ma czegoś takiego jak mały problem- powiedział nie odrywając wzroku od horyzontu, drzewa podrygiwały na wietrze. - Dla każdego wielkość jest kwestią indywidualną.” „Muzyka nie tylko uzdrawia, lecz także rani duszę, gdy do gry wchodzą wspomnienia.” Basia straciła do mężczyzn zaufanie. Po ostatnim nieudanym związku zbudowała wokół swojego serca wysoki mur i nie chce tam wpuszczać żadnego z nich. Ma przyjaciół i kochającą rodzinę na których zawsze może liczyć i to jej na razie w zupełności wystarcza. Konrad pracuje w radiu. Z pasją prowadzi wieczorną audycję a w ciągu dnia oddaje się innym zamiłowaniom. Gra na gitarze, pisze własne teksty a nawet maluje. Pewnego dnia dowiaduje się że odziedziczył po zmarłej ciotce, której w gruncie rzeczy nawet nie znał dom na wsi. „Ale może ten spadek był jakąś wygraną na loterii, organizowanej przez los? Loterii, w której nagrodą nie były grube miliony, tylko możliwość oderwania się od codzienności? Konrad postanawia na kilka dni odpocząć od miejskiego zgiełku a przy okazji obejrzeć odziedziczony dom. W tym samym czasie Basia rusza do rodzinnej wsi by spędzić tam urlop. W te wakacje drogi Basi i Konrada połączą się ale czy dwa poranione serca są skłonne do jakichkolwiek uczuć wobec siebie? Powieść Adrianny Klary Kłosińskiej jest niczym miód na serce. Jest jak ciepły kocyk w chłodne dni. To zasługa przede wszystkim oryginalnego stylu pisania autorki. Czytając tę książkę odczuwa się i to bardzo intensywnie klimat lata na wsi. Sama pochodzę z niewielkiej miejscowości więc jest mi on bliski. Historia Basi i Konrada jest zupełnie inna od tych które poznałam do tej pory. Ich uczucie rozwija się bardzo wolno. Miałam wrażenie że wątek romansu zszedł tu na dalszy plan ustępując miejsca relacjom rodzinnym. To miłość rodzicielska, siostrzana i przyjacielska wiodła tu prym. Potrzebowałam takiej książki. Potrzebowałam odpocząć od wulgarnych, przesiąkniętych erotyzmem i przemocą lektur. Przyjemnie było zatopić się w tak ciepłej, delikatnej ale i emocjonującej powieści. „Szukając nadziei” polecam szczególnie w okresie jesienno zimowym kiedy na zewnątrz ciemno i zimno. Ta książka rozgrzeje wasze serca i wprawi w melancholijny nastrój.

To moje pierwsze spotkanie z Autorką. W tej książce poznajemy historie Basi i Konrada, młodych ludzi, którzy zupełnie przypadkiem trafiają na siebie po raz kolejny, więc skoro los i wszystkie znaki na niebie próbują coś im przekazać- biorą życie w garść i postanawiają się bliżej i lepiej poznać. Oboje mają trudną przeszłość, która w pewnym stopniu zmieniła ich na zawsze. Czy dadzą szansę miłości ? Ta historia jest piękna, pełna ciepła i uczuć, niczym balsam dla duszy- tego absolutnie nie mogę odmówić tej książce. Autorka z niebywałą skrupulatnością skupiła się na przedstawieniu nam świata Basi i Konrada, dbając o każdy najmniejszy szczegół. Jeśli chodzi o sferę emocjonalną, to i tutaj absolutnie jest ona przepełniona uczuciami i tym czym, w takim przypadku powinna, by oddać w stu procentach klimat książki. Nasi główni bohaterowie są wykreowani w sposób przemyślany i pasujący do całej historii. Fakt, że może Konrad nie do końca był w typie mojego bohatera, a jego ‘ słoneczka ‘ totalnie do mnie nie przemówiły, to jednak doceniam to usposobienie charakteru, które Autorka przypisała swojej głównej postaci. Najpiękniejszą wartością dodaną w tej książce, bez wątpienia jest dziadek. Tak, ja mam słabość do takich postaci, które swoją osobą wnoszą światło do całej lektury. Zawsze szukam takich dobrych promyczków, dzięki którym na mojej twarzy pojawia się nie jednokrotnie uśmiech wzruszenia. Ogólnie rzecz biorąc książka, jest naprawdę dobra, spokojna, ciepła, dająca nadzieję. Jednak przyznam się wam szczerze, że jeśli chodzi o mnie, to zdecydowanie nie wybrałam na nią odpowiedniego momentu. Podczas czytania czułam się przytłoczona dobrocią, słodyczą i tą całą otoczką. Fakt jest taki, że musiałam przespać moje myśli i ułożyć w głowie tę recenzję, bo nie byłam pewna, jaki bardzo mój dziwny nastrój mógł mi zaburzyć odbiór książki. Czasami tak się zdarza, po prostu. :) Nie mniej jednak kiedyś wrócę do tej lektury i przeczytam ją jeszcze raz, bo jest ona bardzo wartościowa, a takie delikatne i wzruszające książki to u mnie rzadkość, ale się pojawiają :) Może wybiorę na te okazje jakiś długi, jesienny wieczór ? Kto wie!

Gdy za oknem ulewny deszcz a ostatnie dni lata nie zachęcają na wyjście z domu, najlepszym rozwiązaniem jest dobra książka, która umili czas. Zauroczona przepiękną okładką sięgnęłam po tę powieść i pozwoliłam się porwać świetnemu stylowi autorki, jej romantyzmowi oraz przenieść się w miejsca, które opisuje na łamach książki. Nie musiałam długo czytać, by moje serce zaczęło szybciej bić i jak w transie pochłaniałam każde słowo. Przedstawiona historia mnie oczarowała, jest delikatna jak skrzydełka motyla, najprawdziwsza, nieprzesłodzona, przesycona bólem, cierpieniem i różnymi odcieniami miłości. Emocje jakich doświadczyłam podczas lektury aż dławią i powodują uścisk w piersi. Myśli galopują i nie dają się uspokoić a wzruszenie ciężko opanować. Ta wielowątkowa historia, opowiada w stonowanym tempie historię dwojga ludzi, skrywających pod maską uśmiechu i radosnego usposobienia traumatyczne przeżycia, które zaważyły na ich życiu. Przez to co ich spotkało mają uraz do zaufania i otwarcia się przed drugą osobą. Ciągle mają obawy, są zagubieni i niestety naginają prawdę, co może doprowadzić do jeszcze większych problemów. Mieszkają i pracują w Poznaniu, gdzie przypadkowo spotykają się w restauracji. Oboje przewrotny los rzuca na wieś a sielski klimat sprzyja kiełkującemu ziarenku uczucia. Jednak czy Basi i Konradowi będzie dane wypielęgnowanie tej relacji na trwały związek? Czy ciepło i wzajemne zrozumienie skruszy lodowy mur, którym się otoczyli? Czy zaufają sobie na tyle by odkryć skrywane tajemnice, które dręczą i zżerają ich od środka? Zapewniam, że nie odłożyłam książki dopóki nie poznałam zakończenia. Nostalgiczny nastrój podtrzymywał napięcie, a sposób w jaki autorka przedstawiła opowieść zachwycał i zaciekawiał. Wreszcie, gdy dotarłam do finałowej stronicy nie dowierzałam, że to już koniec, nie zauważyłam nawet, iż moje oczy zamglone są od łez. Ta książka niesie oczyszczenie i nadzieję, podkreśla znaczenie szczerej rozmowy i wręcz magicznej mocy prawdziwego uczucia. Jestem pewna, że ta lektura wpasuje się w wasze czytelnicze gusta, zaskarbi sobie serca i wprowadzi wręcz w magiczny nastrój. Polecam.

Główna bohaterka powieści to życzliwa dziewczyna. Dąży do własnych celów, ma przyjaciółkę i kochającą rodzinę. Potrafi poświęcić innym czas, na rozmowy – chociażby z mamą, z którą są naprawdę blisko. Nie wszyscy wiedzą, że Basia niesie ze sobą niełatwą historię. Czy kiedy spotka Konrada, z jej serca spadnie ciążący jej kamień? Konrad z kolei to mężczyzna niby twardo stąpający po ziemi, a jednak romantyk. Czasami miałam wrażenie, że takich szarmanckich i czarujących osobników płci męskiej, to chyba już nie ma. Potrafiący ubrać w piękne słowa to, co czuje, a zarazem niezdolny do wyjawienia swoich tajemnic, które trapią go od lat. Wszak Konrad przeżył kiedyś coś, co go złamało. Co się stanie, kiedy Basia zdemaskuje jego sekret? Autorka stworzyła powieść o miłości, która rodzi się niespiesznie. Pośród rozmów, nieśmiałych gestów, obaw i górnolotnych myśli. Tu nie ma dzikiej namiętności. Jest subtelność i tacy są także bohaterowie powieści. Książka jest sentymentalna, wprawia w nieco nostalgiczny nastrój. Powiedziałabym, że momentami wydawała mi się nawet ckliwa, ale dobrze się to czytało. Romantyczność w wielu przypadkach zagłuszana przez cielesne harce tutaj w końcu miała szansę dojść do głosu. To nie jest jednak historia tylko o uczuciach rodzących się pomiędzy głównymi bohaterami. To opowieść o rodzinnych więzach, o matczynej trosce (w końcu niektóre rozdziały są przedstawieniem perspektywy życia Marii – mamy Basi). O dramatach przeszłości, żalu, tajemnicach i rozmowie, która miewa zbawienne właściwości. „Szukając nadziei” to zatem płynnie napisana, zdecydowanie romantyczna, lekka powieść z sentymentalnym klimatem. Niekoniecznie lukrowa, wszak bohaterowie mierzą się tutaj z poważnymi dramatami minionych lat, ale skupiona na cudownej mocy uczucia, które w książce rodzi się etapowo i tak, jak należy. Klimat wsi, w której wszyscy się znają, akcentem mocy rodziny i istoty międzyludzkich relacji. Może były małe niedociągnięcia, ale ode mnie książka dostaje siedem na dziesięć. http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2021/09/szukajac-nadziei-adrianna-klara.html