A ty będziesz dumna. Listami pisane. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 09.2021)

"A Ty będziesz dumna" Moniki Sygo to historia trzech osób, trzech strat, cierpień, tęsknot, ale też miłości i nadziei. Codziennych walk i wielkich serc. O sile oddziaływania bliskich osób, choć czasem całkiem obcych. Tej książki się nie czyta, ją się po prostu przeżywa. Słowo po słowie, rozdział po rozdziale. Upadamy i podnosimy się razem z bohaterami. Razem z nimi płaczem i śmiejemy się. Tęsknimy i czekamy. Bo gdzieś, po tych wszystkich końcach musi czekać nowy początek. Autorka pięknie pisze o stracie i radzeniu sobie z nią. Co lepsze, nie dotyczy to tylko straty kogoś bliskiego, ale każdej, która dla nas jest bolesna. W Kubie, Kamili i Idze każdy odnajdzie część siebie i swojej historii. I być może będzie to wskazówka do wyjścia z cienia, do uwierzenia, że wszystko dzieje się po coś, że słońce dalej wstaje również dla nas. Na uwagę zasługuje też playlista, którą Monika Sygo dołącza do książki. Czytanie przy niej pozwala jeszcze bardziej wejść w świat Kuby, zrozumieć i posiedzieć razem z nim. Każdy z utworów trafia w sedno tego co dzieje się w danym momencie. Czekam na kolejną część i kolejne playlisty. I już tęsknię za tą niezwykłą trójką. Jeśli jeszcze ich nie poznaliście, to zachęcam Was do tego. Warto poświęcić im czas. Być może tak jak ja, nawet nie zauważycie kiedy dotarliście do ostatniej strony?

Mieliście kiedyś tak, że po przeczytaniu pierwszej strony książki wiedzieliście, że będzie ona całkowicie wyjątkowa. Mnie się to właśnie przytrafiło przy powieści Moniki Sygo „A ty będziesz dumna", która była niezwykłe melancholijną, a zarazem niezwykłą opowieścią o miłości, o rodzinie i o ich tajemnicach, mających ogromny wpływ na dalsze życie bohaterów. „A ty będziesz dumna” jest przede wszystkim - i co najważniejsze - opowieścią niesamowicie prawdziwą, cudownie autentyczną, pozbawioną sztuczności czy przekoloryzowania. Można nawet pomyśleć, że tę historię stworzyło samo życie. Ta książka to debiut autorki Moniki Sygo. Jednak jej styl pisania jest tak dojrzały, że nie sposób pomyśleć, że to debiut. Od pierwszej strony czułam się oczarowana tą opowieścią. Jeśli chodzi o charakterystykę postaci, to autorka stanęła na wysokości zadania, stworzyła tak autentycznych, a zarazem sympatycznych bohaterów, że nie sposób ich nie polubić. Podczas czytania pozwoliłam sobie na chwilę wzruszenia i uśmiechu, bowiem autorka stworzyła tak piękną historię, że jestem pod wrażeniem do teraz. Ogromnie wam polecam sięgać po tę książkę 💙

Debiut Moniki Sygo. Życzę sobie żeby każdy debiut który będę poznawała był choć w części tak dobry jak ta historia! Historia o miłości, ale innej niż ta która przychodzi na myśl kiedy słyszysz "książka o miłości" Ta historia jest jedną wielką emocją. Porusza ukryte struny w sercu, nazywa rzeczy po imieniu. To powieść którą na początku czytasz z gulą w gardle, później z pojedynczą łzą żeby po kilkudziesięciu stronach, czy też pod koniec otwarcie płakać. Masz ochotę ich przytulić. Wszystkich razem i każdego osobno. Kuba. Iga. Kamila. Łukasz. Dorota. Historia o miłości, odchodzeniu, ale i nadziei. Historia trudna, czołgająca emocjonalnie, ale tak potrzebna i wartościowa. Rozsypuje serce czytelnika na kawałki, stajesz obok Kuby u żyjesz tym co on. Nasze serce razem z kolejnymi rozdziałami kawałek po kawałku wraca do siebie. A co z sercem bohatera? Bardzo polecam! Jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w życiu.

Debiut w wielkim stylu. Przepiękna historia w której nie znajdziesz taniego romasu ani scen erotycznychp (tak! Tak się naprawdę da! ) Za to znajdziesz miłość wyjątkową. Miłość matczyną, miłość braterską. To książka która Cię pochłonie, która rozwali Cię emocjonalnie, i która zostawi Cię na mega książkowym kacu, a zarazem uświadomi Ci, jak ważne są Twoje korzenie i wiedza na temat Twojej rodziny. A może zmusi Cię też do tego, by i po sobie zostawić pudełko, dzięki któremu kiedyś Twoje dzieci, zobaczą jak piękne było Twoje życie? O rety! Mnóstwo emocji, mnóstwo wylanych łez... to był piękny czas z lekturą . Z niecierpliwością czekam na kolejną część i mam nadzieję, że Autorka utrzyma poziom. Polecam! Tę książkę musisz przeczytać! 5/5 to zdecydowanie za mało!

Polecam

Super

Drżałam. Łzy spływały mi po policzkach, a ja nie potrafiłam zebrać rozsypanych niczym puzzle emocji, które tak silnie wstrząsnęły moim ciałem. Nie umiałam ubrać w słowa tego, co czuję. Byłam poruszona, szczęśliwa, utulona, ale smutna… Bo odszedł ktoś bliski. Mama. Czułam Jego ból, który przenikał mnie na wskroś i chciałam… Boże, tak bardzo chciałam go przytulić i powiedzieć, że nie jest sam! Że ma mnie… Wiedziałam. Wiedziałam, że nie mogę tego zrobić, bo przecież to postać, która żyje tylko na kartach powieści. A jednak pragnęłam tego najbardziej na świecie. Ona. Młoda kobieta odarta z ciepła przez własnych rodziców. Wyreżyserowana miłość, która była obowiązkiem, a nie potrzebą serca. Bo przecież każdy rodzic kocha swoje dziecko. Każde tak samo. Nie byłam przekonana… Rodzina. Chciałam być jej członkiem. Cieszyć się z drobiazgów, wspólnie spędzonych chwil, wzajemnie okazywanej miłości i ciepła. Tak po prostu, mimo problemów, codzienności, która przecież też czasami daleka była od ideału. Czułam się utulona. Kwintesencja emocji – tak określiłam debiutancką książkę Moniki Sygo. Powieść, która sprawiła, że czułam się obnażona. Moja wrażliwość została wystawiona na największą próbę. Czy jej podołałam – myślę, że tak. Choć było to nie lada wyzwanie. Czytając, czułam także wrażliwość autorki, którą tchnęła w wykreowane przez siebie postacie zupełnie, jak malarz, który wkłada cały swój talent w stworzenie obrazu. Trzy osobne historie, trzy obce osoby, a jednak coś je łączy. Zdjęcie w złoconej ramce, które stało się nieodłącznym elementem wystroju pokoju kobiety. Kobiety, która odchodząc, zostawiła tak wiele, że wciąż czuć było jej niemą obecność. W każdym geście, myśli, łzach jej syna. W jego bólu, żałobie… Była. Została. Trwała. A ja mogłam się tylko temu przyglądać i czuć się wyjątkowym świadkiem czegoś tak intymnego… Strata – Monika Sygo przeprowadziła w swojej książce jej dogłębną wiwisekcję. Pokazała ranę, która bliźniła się bardzo powoli. Która otwierała się co miesiąc – tego konkretnego dnia, kiedy odeszła mama Kuby… Żałoba, która niszczyła i budowała zarazem. Która dawała siłę, a jednocześnie czyniła słabym, bezbronnym, pustym. Autorka przedstawiła ją, jako delikatny proces, który każdy przeżywa i przepracowuje po swojemu. Indywidualnie. Bo nie ma jednej recepty na ból po stracie… To, co poza samą fabułą i kreacją postaci osobiście mnie poruszyło, to postać pana Olka. Fakt, że autorka tak pięknie ukazała postać seniora, jego uczucia, poniekąd związane z pogodzeniem się z losem i jesienią życia. A przede wszystkim jego ciepło, dobroć i historię pięknej miłości, która przetrwała mimo upływu czasu i odejścia ukochanej osoby, która "przycupnęła" na pewnej parkowej ławeczce. Nie sposób nie wspomnieć w tym miejscu o muzyce, która jest nieodłączną częścią historii Kuby, Kamili i Igi. Ona dopełniła dzieła, jeśli tak to mogę określić. I to właśnie ona stała się batutą w rękach autorki, dzięki której ta powieść dociera tak głęboko. Porusza serca, dotyka najczulszych strun naszej wrażliwości. Zostaje w pamięci na długo. Podsumowując: „A ty będziesz dumna” to historia, która pochłania. Wkraczamy w nią nieświadomi, jak bardzo nas wciągnie, jak trudno będzie czasem powstrzymać lawinę emocji, która nas zaleje podczas lektury. Pięknych emocji, choć także trudnych, z których przepracowaniem trzeba się będzie zmierzyć. Niemniej warto, bo to opowieść kompletna. Przemyślana, dojrzała, wyjątkowa… Wraz z nią Monika Sygo skradła kawałek mojego serca. Choć nie wyszła spod mojej ręki, to miałam zaszczyt być częścią procesu jej powstawania. Być może dlatego też cieszę się nią, jakbym trzymała w dłoniach moją własną powieść. Pokochacie ją, tak ja ją pokochałam. Jestem o tym przekonana. Polecam!

Miałam zacząć inaczej, ale na początku przyznam się do czegoś. Nie dałam rady przeczytać tej książki na jeden raz. Nie dlatego, że mi się nie podobała, nie dlatego, że mnie nudziła. Dlatego, że niesie tak duży ładunek emocjonalny i mówi o sprawach tak mi bliskich, że nie potrafiłam. Zwyczajnie. Musiałam nabrać dystansu i sił na dalszą lekturę. Równie długo zbierałam się, aby napisać cokolwiek w miarę sensownego na temat powieści, bo przez długi czas po prostu nie mogłam znaleźć odpowiednich słów. Wydaje mi się, że nadal nie znajduję tych najbardziej właściwych. Powieść porusza temat straty i to z każdej możliwej strony. Kuba traci matkę i nie może sobie poradzić z tą stratą. Jego jedynym wsparciem jest przyjaciel. Gdyby nie on, Kuba pogrążyłby się w otchłani rozpaczy chyba na wieki. Iga z kolei musi przygotować na swoje odejście najbliższych, co z całą pewnością nie jest łatwym zadaniem. Jest też Kamila, którą życie niebywale doświadczyło. Te trzy osoby coś łączy, ich historie w jakiś sposób się splatają. Jak? Tego właśnie staramy się dowiedzieć na kartach powieści. Tajemnica, która pojawia się w życiu bohaterów napędza akcję i nie pozwala odłożyć książki na bok. A jednak ja ją odłożyłam. Musiałam. Jeszcze chyba nigdy nie spotkałam się z tak bardzo sugestywnymi opisami emocji. Sygo pisze bardzo obrazowo, a opisywane przez nią emocje żyją własnym życiem. Pisze z pasją, wyczuciem i wrażliwością. I tafia w punkt. Nie ma możliwości, aby nie zapłakać podczas lektury. Zapłakać nad zmarnowanymi szansami, nad tym, co minęło i już nie powróci, nad tym co mogliśmy mieć, zrobić, a nie wystarczyło nam odwagi. I nad bliskimi, którzy od nas odeszli i zostawili po sobie pustkę. Pustkę, której nie da się zapełnić niczym innym. Lektura tej książki boli i zasmuca. Dużo w niej żalu, tęsknoty, cierpienia. Historia Igi rozrywa serce na milion drobnych kawałków i musi minąć długi czas, aż poskleja się ono na nowo. A to nadal nie koniec, bo Kamila, którą od razu obdarzamy ogromną sympatią, dostarcza równie mocnych i targających nami emocji. Chociaż temat straty dominuje w powieści, poruszane są tu również inne problemy. To powieść o rodzinie. O tej, do której przynależymy z urodzenia, o tej z wyboru i o tej, do której czasami zmusza nas życie. To opowieść o miłości i przyjaźni. O byciu matką i o byciu dzieckiem. To dojrzała, niezwykle poruszająca historia, zmuszająca do refleksji, taka, której nie da się zapomnieć. Opowieści Kuby, Kamili i Igi to niejedyne, które przeczytamy w powieści i niejedyne, które chwytają za serce. Mnóstwo pięknych słów i takich trafiających prosto do serca to kolejny mocny punkt książki. Jeśli lubicie zapisywać lub zaznaczać cytaty, tutaj znajdziecie ich naprawdę mnóstwo. Mimo że książka przepełniona jest bólem i rozpaczą, mimo że jest smutna, a ten smutek sięga głęboko, jest też kojąca i ciepła. Daje nadzieję, otula zranioną duszę i nie pozwala jej upaść. A emocje, jakich dostarcza będą w stanie ukoić niejedno czytelnicze serce. „A Ty będziesz dumna” to doskonały debiut, który każda wrażliwa dusza na pewno zechce przeczytać. Polecam!

"Na pewno przychodzi moment, w którym wspomnienia dają ci spokój zamiast bólu, ale czy to oznacza, że żałoba minęła? Może tylko na chwilę zasnęła. Na chwilę odpuściła, ale ona jest, będzie już zawsze." Jeśli poszukujecie książki, która sprawi, że po policzkach spłynie nie jedna łza, emocje wylewają się z każdej strony, to "A Ty będziesz dumna" Moniki Sygo będzie idealnie nie idealną lekturą. Już tłumaczę dlaczego. Jest to wzruszająca historia o stracie bliskiej osoby. Najbliższej. Zaczyna się od listu matki do syna i od tamtej pory już wiesz, że emocje wezmą górę, że te 370 stron zapamiętasz na długo. Poznajemy trójkę bohaterów, którzy są także narratorami. Każdy z nich jest w innym momencie życia, ale to nie znaczy, że jedno z nich ma łatwiej. Iga, Kuba i Kamila przeżywają trudne chwile. Choroba, śmierć, głęboka żałoba, brak wsparcia i nie okazywania uczuć własnemu dziecku, to naprawdę ciężki kaliber do udźwignięcia. Nie tylko dla bohaterów, ale też dla czytelnika, któremu towarzyszy mnóstwo emocji związanych z tą trójką. Jestem naprawdę zaskoczona, jak autorka wczuła się w Kubę, który przeżywa żałobę. Serce się kraje, gdy czyta się o jego uczuciach, emocjach, ale nie brakuje też pretensji. No bo dlaczego akurat ona? Dlaczego tak wcześnie? Każdy przeżywa żałobę na swój sposób, a ta pokazana tutaj chwyta obserwatora z zewnątrz mocno za serce. Historia Kamili także nie jest usłana różami. Można szczerze przyznać, że od samego dzieciństwa. Niewystarczające pokłady zainteresowania ze strony rodziców, nieokazywanie uczuć, faworyzowanie młodszego rodzeństwa można uznać za odrzucenie najstarszego dziecka. Kamila czuje się w tym samotna, nieszczęśliwa, tak jak wspomniałam, odrzucona. "Miałam nadzieję, że mama w końcu to dostrzeże. Że dorosłam, dojrzałam, że mimo przeciwności i upadków ze wszystkich sił starałam się iść dalej. Nie poddawać się. I miałam też nadzieję na to, że mnie przytuli. Tak po prostu, jak mama przytula swoją córeczkę. Moje wewnętrzne dziecko domagało się uwagi, czułości oraz rodzicielskiej miłości." Osobą łączącą Kamilę i Kubę jest Iga. W jaki sposób? Tego już nie zdradzę. Odsyłam do książki. Trudna, a zarazem piękna historia trójki ludzi. Bywają lżejsze momenty, nawet zabawne, zwłaszcza gdy w pobliżu jest Łukasz, przyjaciel Kuby. On tu jest światłem dla chłopaka, który długo tego nie dostrzega. Lekki styl autorki sprawia, że książkę czyta się szybko, mimo emocjonalnego kaca, który zostaje długo po przeczytaniu. Historia Kuby i Kamili przeplata się z przeszłością, która jest wspomnieniami Igi, ale też samego Kuby, któremu co rusz przypominają się słowa matki. Wrażliwość będzie znakiem rozpoznawczym autorki, jeśli zostanie na tym poziomie, albo jeszcze wzrośnie. Nie spodziewałam się takiej bomby, w postaci tak trudnych tematów i emocji. Dla fanów literatury obyczajowej jest to must have.

Historia o utracie ukochanej osoby I przeżywaniu żałoby. "A Ty będziesz dumna" jest wzruszającą i bardzo emocjonalną książką. Opowiada o stracie bliskiej osoby. Historię poznajemy z perspektywy Kuby, który przeżywa żałobę po utracie ukochanej mamy, Igi szczęśliwej żony i matki oraz Kamili, dziewczyny, która nie zaznała w życiu rodzicielskiej miłości. Monika Sygo przedstawiła historię, która od pierwszych stron chwyta za serce. Jest w niej pełno bólu, cierpienia i żalu. "A Ty będziesz dumna" opiera się głównie na przeżywaniu żałoby i emocjach z nią związanych. Losy trójki bohaterów łączą się ze sobą, by dopełnić niedokończoną historię. "A Ty będziesz dumna" wywołała u mnie wiele emocji. Od smutku i żalu po radość i wzruszenie. Jest zdecydowanie dobrym debiutem, choć uważam, że pierwsza część książki jest zbyt przesycona emocjonalnymi opisami. Książka z pewnością zmusza do refleksji i pokazuje, jak ulotne są chwile. Zwraca uwagę również na to, by czerpać z życia jak najwięcej. "A Ty będziesz dumna" jest idealną lekturą na jesienne wieczory. Wprowadza w nostalgiczny nastrój. Myślę, że każdy odnajdzie w niej cząstkę siebie. Mimo, że książka jest bolesną historią, to jest również przepełniona nadzieją. Polecam i myślę, że wiele osób zatraci się w tej lekturze. "Życie to najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek mogliśmy sobie wymarzyć - powiedziała mi kiedyś mama. Dar, o który musisz dbać, za który powinieneś dziękować i którym należy się cieszyć. Cieszyć się życiem, kolejnym dniem i tym wszystkim, co czeka na ciebie, gdy boso stąpasz po wilgotnej trawie" "Pamiętacie, jak mówiłam wam, że życie jest jak książka? Najpierw byliście bohaterami z bajek dla dzieci, potem przyszedł czas na zbuntowanych nastolatków, co łamią serca dziewczynom w seriach młodzieżowych. Powieść obyczajowe i kobiece mogą wydawać wam się nudne, w życiu jednak też trzeba się czasem ponudzić, prawda? Bądźcie takimi bohaterami, którzy mimo popełnianych błędów są dumni z tego, jak toczy się ich życie. I pamiętajcie o jednym. Każda historia musi się kiedyś zakończyć, ale kolejne toczą się dalej" " - Jak myślisz skąd wiadomo, że żałoba się kończy? - A kończy się? Na pewno przychodzi moment, w którym wspomnienia dają ci spokój zamiast bólu, ale czy to oznacza, że żałoba minęła? Może tylko na chwilę zasnęła. Na chwilę odpuściła, ale ona jest, będzie już zawsze. Bo gdy się kogoś kocha, to tęskni się za nim całe życie. I smuci się całe życie. Ale mimo tego smutku, który trzymasz w sercu, w końcu przyjdzie taki moment, kiedy pozwolisz sobie na bycie szczęśliwym" "Jeśli kiedykolwiek przyjdzie dzień, kiedy nie będziemy mogli być razem, trzymaj mnie w swoim sercu, tam pozostanę na zawsze"