Zabierz mnie ze sobą (okładka  miękka, wyd. 10.2020)

Mocna i wciągająca ! Goraco polecam

Ciężka fabuła, ostre opisy,

Wciągająca polecam

Polecam

Gud

🖤"Świat potrafi być okrutny dla tych, którzy swoje niedoskonałości noszą na zewnątrz." . . Każdy z nas skrywa w sobie przepełnione mrokiem oblicze, które pragniemy ukryć przed innymi. Na świecie nie ma drugiego takiego samego człowieka. Stanowimy jedyną w swoim rodzaju i niepowtarzalną jednostkę niemożliwą do podrobienia. Nie można zaprzeczyć, iż ludzie są różni. Niektórzy stawiają na spontaniczność czy nieprzemyślane decyzje. Żyją chwilą i cieszą się z każdej w pełni wykorzystanej minuty swojej egzystencji. Inni natomiast uwielbiają wszystko dokładnie zaplanować i zawsze działają według własnych zasad. Nigdy nie odchodzą od utartego schematu, jednocześnie nie podejmując zbędnego ryzyka. Aczkolwiek czasami spotykamy na swojej drodze osobę, przy której zasady nie mają jakiegokolwiek znaczenia. Rozmywają się niczym mgła. Sam nie popełniał błędów, ale pewna dziewczyna sprawiła, iż po raz pierwszy postąpił niezgodnie ze swoimi regułami. Odbiegł od utartego schematu, a to wszystko ze względu na to, iż ona była inna, wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. Miała w sobie coś takiego, że dla niej postanowił zaryzykować i zabrać ją ze sobą... . Ponad rok temu, po raz pierwszy miałam okazję zapoznać się z twórczością Niny G. Jones. “Dług” jej autorstwa pozostawił we mnie dość mieszane uczucia. Z jednej strony była to naprawdę dobrze napisana mroczna historia, aczkolwiek wzbudziła we mnie również niesmak i miałam ochotę wymazać niektóre przeczytane tam sceny z pamięci. Przyznam szczerze, że dość długo zwlekałam z sięgnięciem po “Zabierz mnie ze sobą”. Obawiała się tej lektury, ale jednocześnie byłam jej niesamowicie ciekawa. Słyszałam, iż ta powieść przekracza wszelkie granice, ale na pewno nie spodziewałam się, że dostanę tak obrzydliwą, mocną, a zarazem trudną opowieść wychodzącą poza schematy. Mówiąc wprost: przerosła mnie ta lektura i nie miałam pojęcia w jaki sposób ją ocenić. Historii Sama i Vesper nie dało się zamknąć w jakichkolwiek ramach. Ciężko mi się ją czytało. Niewątpliwie ten tytuł poleciłabym tylko osobom wytrzymałym, o mocnych nerwach i lubiącym brudne oraz złe do szpiku kości teksty. Postać Sama wzbudziła we mnie dość mieszane uczucia. Dzieciństwo go nie oszczędzało, dorastał można powiedzieć w dziwnych warunkach. Nie otrzymał od bliskich miłości, wsparcia, zrozumienia. Wychowywał się u boku matki, która we wszystkim węszyła podstęp. Najzwyczajniej w świecie kobieta była chora i zaraziła swoją paranoją syna. Zamknęła go w posiadłości oddalonej wiele kilometrów od świata zewnętrznego, gdyż Sam różnił się od rówieśników. Od maleńkości chłopak pozostawał cichy, skryty, zamknięty w sobie. W nerwowych chwilach jąkał się z powodu czego wielokrotnie stawał się obiektem drwin kolegów. Ojciec natomiast nie zamierzał pozwolić, by jego syn stał się mięczakiem, płaczkiem, zachowującym się niczym kobieta. Nocami zmuszał go do różnorakich aktywności mających na celu zrobienie z niego prawdziwego mężczyzny. Nie mam wątpliwości, iż czasy młodości odcisnęły na Samie piętno. W jakiś sposób przyczyniły się do tego, iż gdy dorosną pragną zaznać choćby odrobiny normalności. Chciał zasmakować idealnego życia innych i na chwilę stać się panem czyjegoś domu. Sam to psychopata, no bo jak mogę nazwać człowieka, który włamuję się do mieszkań obcych ludzi, zastrasza ich i gwałci kobiety? Nie potrafię nawet usprawiedliwić jego zachowania. Trudne dzieciństwo nie stanowi dla mnie wytłumaczenia takich karygodnych czynów. Od wielu lat analizował, obserwował, działał według utartego schematu, ale spotkanie Vesper zaburzyło jego harmonię. Sam w dzień przywdziewał maskę wzorowego obywatela. Pracował, zachowywał się normalnie, by w nocy, gdy zgasną światła zamienić w drapieżnika polującego na swoje ofiary. Panna Rivers w krótkim czasie stała się jego obsesją. Poczuł, że coś ich łączy. Przeszło mu nawet przez myśl, że może ona potrafiłaby zaakceptować jego odmienność. Dlatego też pewnej nocy ze względu na nią odbiegł od schematu, zaryzykował i zabrał ją ze sobą do swojego mrocznego świata... Vesper wiedzie z pozoru idealne życie. Na co dzień studiuję pielęgniarstwo, pracuję oraz opiekuję się swoim młodszym bratem cierpiącym na porażenie mózgowe. Od wielu lat pozostaję w szczęśliwym związku z Carterem, u którego boku planuję przyszłość. Wszyscy mogą na niej polegać. Dziewczyna zawsze chętnie pomaga innym, a przy tym zapomina o własnych potrzebach. Brakuję jej czasu dla siebie i może właśnie to stało się przyczyną tego, iż poczuła w swoim życiu monotonię. Od pewnego czasu nie opuszczało jej również wrażenie, iż ktoś jej się przygląda. Uważała, że śledzi ją spojrzenie turkusowych oczu. To uczucie powodowało u niej jednocześnie niepokój, ale też coś głębszego. Cała opinia na Instagramie @werka_books

Nie sądziłam, że jeszcze w tym (zbliżającym się ku końcowi) roku dane mi będzie przeczytać coś, czego treść wywoła we mnie tak wiele sprzecznych emocji, że do tej pory (a minęło już kilka dni) nie jestem w stanie na spokojnie o niej myśleć. „Zabierz mnie ze sobą” Niny G. Jones było moim pierwszym spotkaniem z twórczością autorki i powiem szczerze, że przeczytałam już sporo historii zaliczanych do literatury „dark romance”, ale to co zawiera ta książka to jeden wielki mind fuck. Główną bohaterką książki jest Vesper Rivers – studentka pielęgniarstwa, która na co dzień mieszka w hrabstwie Sacramento z matką, ojczymem i cierpiącym na porażenie mózgowe bratem Johnnym. Dziewczyna wiedzie dość przewidywalne życie dzieląc czas między związkiem z chłopakiem - Carterem, szkołą, a jednoczesną opieką nad bratem, którego bardzo kocha, a którego istnienie ich rodzona matka traktuję raczej jak ciężar. Nasza bohaterka od pewnego czasu ma dziwne wrażenie bycia obserwowaną. Ale czy przejeżdżający w zwolnionym tempie obok jej domu samochód albo przypatrujący jej się przez chwilę mężczyzna w bibliotece to powody, aby od razu popadać w paranoję? Być może nie. Niestety w tym przypadku, paranoja przeobraża się pewnego wieczoru w koszmar. Wyobraźcie sobie, że w jednej chwili przyjmujecie oświadczyny od wieloletniego chłopaka i zasypiacie w jego ramionach, by po chwili zostać wybudzonymi przez człowieka w kominiarce, zaatakowane we własnym domu, zgwałcone i porwane. Jeśli piekło istnieje to Vesper właśnie trafiła w sam jego środek. Przetrzymywana w zimnej piwnicy, praktycznie naga, praktycznie bez jedzenia i praktycznie bez szans na ratunek z niczyjej strony. Skazana na łaskę i niełaskę porywacza, którego imienia nie zna, który praktycznie się do niej nie odzywa. Wiecie, że często złymi ludźmi okazują się ci najmniej podejrzani? Ci, którzy mają ładny dom, nie są biedni, pracują, mają bliskich? Wtapiają się w otoczenie niczym niewidzialna postać czyhająca na dogodny moment, aby zaatakować. Taką osobą jest Sam – główny (anty)bohater tej historii. Porywacz Vesper. Człowiek, którego dzieciństwo, było koszmarem. Wyszydzany i wyśmiewany przez inne dzieci, traktowany przez własnego ojca jak gorsze dziecko z którego trzeba zrobić „prawdziwego mężczyznę”, a wychowywany przez matkę w odosobnieniu. "Ostrożnie dobieram cele. Zawsze tak, by wydawały się losowe. Nie chcę powtarzać jasnego schematu. (...) Z pozoru wszystko to wygląda na przypadek, ale nic tu nie jest przypadkowe." Ta książka wypchnęła mnie daleko poza moją strefę komfortu. Jestem pewna, że wypchnie poza nią 90% czytających ją osób. Myślałam, że wiem co to „dark romance”, ale okazało się, że tylko tak mi się zdawało. Ta książka postawi przed wami - czytelnikami pytania na które odpowiedzi każdy sam musi sobie udzielić – bo na pewno nie będą one uniwersalne. Do czego zdolny jest człowiek, aby dostać coś do jedzenia? Co jest w stanie zrobić osoba, aby mieć możliwość napicia się odrobiny wody. Zastanówcie się, co byście oddali za kawałek ciepłego koca będąc w zimnej piwnicy. Nie ma usprawiedliwienia na gwałt. Nie ma usprawiedliwienia na to jak Sam traktował Vesper. Dlaczego więc w wielu momentach tej historii chciałam go dosłownie przytulić? Popieprzone. Wiem. Autorka zrobiła mi mętlik w głowie i jestem pewna, że właśnie taki był jej cel. Chciała, żeby czytający tą książkę byli obrzydzeni, zaszokowani, a jednocześnie odczuwali współczucie. Syndrom sztokholmski to istotny element całej tej układanki jaką tworzy fabuła „Zabierz mnie ze sobą”. Czy odczuwanie czegoś do osoby, która cię krzywdzi jest normalne? Myślę, że aby odpowiedzieć na to pytanie potrzeba zagłębić się bardziej w ten temat, ewentualnie zapytać psychiatrę, psychologa. To nie jest książka dla każdego. Zresztą ostrzeżenie takie dostajemy od samej autorki jeszcze przed pierwszą stroną. Do tej pory zastanawiam się czy ta książką świadczy o geniuszu autorki czy o jej szaleństwie. Wiem jedno - to najmocniejsza historia jaką w życiu przeczytałam.

⛓🔪🖤RECENZJA🖤🔪⛓ To nie jest książka dla każdego, jeśli przeraża Cię mieszanka przemocy, brutalności, wulgarności, obsesji, fascynacji, empatii, poświęcenia, miłości i uwielbienia, to nie zrozumiesz i nie pokochasz głównego bohatera. Jeśli potępiasz mieszankę syndromu sztokholmskiego z fascynacją, zagubieniem, pożądaniem i bezwzględną miłością to również nie pokochasz głównej bohaterki. Ale jeśli fascynują Was mocne książki w stylu Dark Erotic to będziecie zafascynowani historią Sama i Vesper... Dzieciństwo Sama, a raczej jego przypadłość i sposób w jaki matka „chroniła” go przed światem ukształtowały go...zniszczyły go...wzmocniły go i zrobiły z niego bestię wtapiającą się i chłonącą życie innych. Ma dom, pieniądze, szacunek i wiele zaskakujących umiejętności, a fizycznie pracuje tylko dlatego, że tego potrzebuje na swój własny sposób. Jest przystojny, silny i ma niesamowite oczy, w których głębi Vesper utonęła zanim wkradł się z impetem w jej życie. Wracając do Sama, zanim zrobi to co robi, ukrywając swoją przystojną twarz za kominiarką, zawsze daje wybór gwałcąc swoje ofiary, niestety ich żałośni mężowi boją się bardziej o siebie, pozwalając na to, a on doprowadza je do takiego orgazmu, jakiego nigdy nie zaznały ze swoimi mężczyznami...nie kradnie( chyba, że drobnostki by zaznaczyć swój ślad ), nie zabija, nie maltretuje swoich ofiar ( tzn daje im wybór )...po prostu na chwilę wsiąka w to rodzinne gniazdko a potem bezszelestnie je opuszcza. A Vesper...ona ma kochającego chłopaka ( fakt długoletni związek wypalił iskrę namiętności ), studiuje, pracuje i opiekuje się swoim ośmioletnim niepełnosprawnym bratem. I to właśnie przez tego niemo krzyczącego gnojka, Sam zmienia swoje zasady i zabiera Vesper ze sobą, a ona wręcz błaga go o to chcąc ocalić Johhnego, bo kocha brata bardziej niż matka. Sam więzi ją, głodzi ... nagradza, karze.... traktuje jak zwierze hodowlane. Musi ją wytresować i od siebie uzależnić. By stała się absolutnie jego własnością. Fizycznie i mentalnie. A ona... ...płacze cierpi, tęskni za bratem, ale na swój sposób „chory” pociąg do swojego pięknego oprawcy, podnieca ją i kręci, wyzwalając w niej całkiem inną osobę. Pomimo wycieńczenia, głodu , bólu, ran, jakie z początku zadaje jej Sam, fascynacja tym człowiekiem kryjącym się za kominiarką jest tak silna, że dziewczyna łamie dla niego swoje wszelkie psychicznie i fizyczny granice. On za to o nią dba, karmi , myje, a to wszystko przeplatane jest ostrym sexem, który daje jej mega orgazmy. I tu muszę wtrącić mały cytacik : „To nie jest tost z masłem, ani kubek herbaty. Tego się nie lubi, tym się oddycha. To żyje i rośnie w Tobie. Nienawidzisz swojej sytuacji albo tęsknisz za nią tak mocno, że bez niej masz ochotę wyrywać sobie wszystkie włosy z głowy, jeden po drugim.” Druga część książki „wyjaśnia” dzieciństwo Sama, rodzinne sekrety jego bogatej i znanej rodziny. Vesper oprócz pasji, fascynacji i ulotnego szczęścia, poznaje też „smród” bólu, dramatu, tragedii, przerażenia, zszokowania i wszystko przeplatane uzależnieniem i miłością do nowego życia. Trzecia część jest równie szokująca jak emocjonalna. W tej części Vesper jest już całkiem inną osobą, która ma jeden cel - odzyskać swoje życie u boku swojej prawdziwej miłości, którą pragnie też uratować przed światem i to bez względu na konsekwencje, opinie i zasady. Ta książka jest tak mocna, że śmiało mogę powiedzieć, że mocniejszej nie czytałam. Teraz razem z „Długiem”, tej samej autorki - plasuje się e TOP 5 moich książek. To jest bardzo mocna i mroczna książka - całkowicie w moim stylu.

To już moje drugie spotkanie z twórczością Niny G. Jones. Pierwszą jej pozycję, jaka ukazała się na naszym rynku wydawniczym, pochłonęłam jak ciepłe bułeczki. Czy “Zabierz mnie ze sobą”, jest również dobrą książką, jak “Dług”? I tu zaczynają się schody. Widziałam bardzo dużo pozytywnych opinii o tej historii i byłam ciekawa, czy i mnie również porwie tak jak innych czytelników. Mam naprawdę mieszane uczucia. Książka składa się z trzech części. Pierwsza, jak dla mnie była odpychająca. Nie było tam nic fajnego, wręcz miejscami czułam obrzydzenie. Jednak czytałam dalej. Część druga była ciut lepsza, ale też niektóre rzeczy tam opisane, były chore. Zaczęłam się wtedy zastanawiać, czy autorka coś brała, kiedy pisała tę opowieść, bo jeśli tak, to zdecydowanie za dużo wciągnęła i ją poniosło. Niby uprzedza, że ta książka, nie jest dla osób o słabym sercu, inni pisali, że to pozycja trudna i nie dla każdego, że opowieść, jest mega itd. Pozwolę sobie zadać tu pytanie. A co tam takiego fajnego było? To, że koleś włamywał się do Bogu ducha winnych ludzi i ich domów i gwałcił kobiety? A może to, że porwał główną bohaterkę, przetrzymywał ją i tresował, jak zwierzę oraz gwałcił, a może, kiedy odkurzaczem i jego rurą chciał się pozbyć z Vesper płodu? To było fajne? Takich rzeczy było więcej, ale nie będę o wszystkich tu pisać. Sam, główny bohater to naprawdę chory na umyśle koleś. Być może to jego przeszłość, wpłynęła na jego teraźniejszość, ale mimo wszystko, nic go nie usprawiedliwiało. A Vesper? Hmmm… Jej się to wszystko podobało, co porywacz jej robił. Niby głośno go błagała i się broniła, żeby nic jej nie robił, ale tak naprawdę ona odczuwała przyjemność. Nawet marzyła, o takim brutalnym seksie. No to dziewczyno Twoje marzenia się spełniły. Ja naprawdę lubię mocne i ostre książki, ale żeby były napisane z sensem. Brutalność też mi nie przeszkadza, bo to i tak tylko fikcja literacka, ale uważam, że trzeba wiedzieć, kiedy powiedzieć stop. Oczywiście nie mówię całkiem nie tej pozycji, bo było kilka fajnych wątków i część trzecia była zdecydowanie lepsza. Była narracja dwuosobowa i autorka fajnie połączyła przeszłość, jak i teraźniejszość Sama, bo mogliśmy się dowiedzieć, jaką był osobą i co się wydarzyło przed laty. Jednak było zdecydowanie za dużo opisów, przez co czytanie mi się bardzo dłużyło. Co do samych bohaterów, to kurcze nie wiem sama, co o nich myśleć. Sam to pojeb (przepraszam za wyrażenie) i to słowo chyba dobrze go opisuje. Za dnia idealny obywatel, a w nocy diabeł i szatan w jednej osobie. Vesper to dziewczyna, która chce zostać pielęgniarką, ma niepełnosprawnego brata, którym się praktycznie sama opiekuję, no i ma chłopaka, który jest idealny, jednak Vesper potrzebuje wrażeń, które w końcu dostaje. Autorka piszę językiem ostrym i wulgarnym. Nazywa rzeczy po imieniu i ich nie upraszcza w słowa takie jak “wagina” czy “przyrodzenie”. Pomysł na fabułę był, ale dla mnie było niestety za mocno i niehumanitarnie. Jeżeli lubicie takiego typu książki to super. W takim razie jest to dla Was zdecydowanie idealna pozycja do przeczytania. Jeśli jednak nie lubicie i nie akceptujecie brutalności i gwałtów, to omijajcie tę pozycję szerokim łukiem. To by było na tyle. Kasia https://girlsbookslovers.blogspot.com/2021/02/nina-g.html

„Zabierz mnie ze sobą” to książka, która wywołała we mnie mieszane uczucia. Miałam co do niej spore oczekiwania, ale co się wydarzyło po drodze, to nie wiem… Z jednej strony byłam ciekawa całej relacji między bohaterami i tego, co się dzieje, ale z drugiej były momenty, które mocno mi się dłużyły… Lubię książki określane przez niektórych mianem „popieprzonych”. Nie przeszkadzają mi w nich brutalne sceny, znęcanie się czy gwałty. Książka Niny G.Jones właśnie taka jest. A do tego jest tak mroczna, że momentami aż ciężko mi było ją czytać. Najśmieszniejsze jest to, że nie chodziło tu o treść, tylko ogółem trochę mnie znużyła na początku. Pierwsze 130 stron to przeważnie same gwałty, które w pewnym momencie mi się przejadły…jakoś nie wywołały we mnie żadnych emocji - myślę, że spowodowane to było kreacją głównej bohaterki, która do samego końca książki, strasznie mnie denerwowała. W końcu nadszedł fragment z odkurzaczem, który wszystkich tak mocno zaskoczył – i powiem Wam szczerze, że jakby to poszło w tą stronę, którą zmierzało to książka, poszłaby z automatu w odstawkę, bo aż taki dark to już rzeczywiście nie jest dla mnie… tak – zdarza się, że coś mnie mocno obrzydza w książce i w tym przypadku tak było… Po tym wydarzeniu książka zaczęła coraz bardziej mi się podobać – i tutaj już były emocje i działo się! O tak! Wciągnęłam się na maksa… i potem znowu ostatnie strony były takie „nijakie” – bo znowu ta bohaterka i te jej przemyślenia… W książce poznajemy Sama, który z jednej strony ma wszystko – bogactwo, domy i aparycje, ale z drugiej brakuję mu …. No właśnie… czego mu brakuje? Autorka oprócz wydarzeń obecnych – czyli porwania Vesper, wprowadziła do historii retrospekcje, pokazujące dzieciństwo głównego bohatera. I to one były dla mnie o wiele bardziej ciekawe. Dowiadujemy się z nich, co tak naprawdę go ukształtowało, dlaczego robi to, co robi i od kiedy to tak naprawdę się zaczęło! Postać Sama, nazywana też przez Vesper – Nocą, jest genialnie wykreowana. I według mnie jest najciekawsza w całej książce i tak naprawdę ją ratuje – bo dla mnie rozdziały poświęcone jemu były najciekawsze i najlepiej mi się je czytało. Jeśli lubicie takie mroczne i brutalne historie, a chore relacje między bohaterami nie są dla Was odpychające, to zdecydowanie sięgnijcie po tę książkę, bo jest warta przeczytania. Ja mam mieszane uczucia, bo dla mnie była momentami świetna i nie dało się oderwać, ale były też momenty takie, że mogłam odłożyć książkę i w ogóle mnie do niej nie ciągnęło..