Zabawka (okładka  miękka, wyd. 03.2021)

Książka bardzo wciągająca, przeczytałam w jedno popołudnie. Fabuła spójna. Wątki ciekawe i tajemnicze. Jeśli ktoś lubi kryminały Katarzyny Puzyńskiej, to "Zabawka" Roberta Ziebinskiego jest obowiązkowa do przeczytania. Pozdrawiam.

Wciągająca historia, a końcówka zaskoczyła. Wydarzenia,które zostały opisane są wstrząsające i pytanie, które mi się nasuwa „dlaczego....?” Książka daje dużo do myślenia .

Ależ to było dobre połączenie. Jestem pod ogromnym wrażeniem ksiazki i wciąż w szoku. Polecam

Ależ to była mocna książka...Historia Kasi inspirowana prawdziwymi faktami...Polecam

Trzymającą w napięciu, bardzo fajnie się czyta polecam

Warto przeczytać

Polecam

Polecam

„Zabawka” Roberta Ziębińskiego to książka, która zasługuje na uwagę. Powieść, nawiązuje do dwóch warszawskich zbrodni, które faktycznie miały miejsce na początku lat dwutysięcznych. Pierwsza z nich to tajemnica, która nie została wyjaśniona do dziś, morderstw trzech bezdomnych prostytutek, natomiast druga dotyczy zaginięcia siedemnastoletniej Katarzyny D., po której jedynym śladem, jaki pozostał, jest szokujący pamiętnik. Autor przedstawia śmiały, a zarazem przerażający, hipotetyczny przebieg wydarzeń. Zawsze trochę obawiam się książek, opartych na faktach, ponieważ nie każdemu autorowi udaje się napisać, powieść tak, by jego relacja wypadła wiarygodnie. Wiadomo, że dla podniesienia atrakcyjności książki, pisarze często muszą popuścić wodze fantazji czy pozmieniać fakty, ale Ziębiński zrobił to z dużą klasą i wyczuciem, nie umniejszając wartości tematu. Pisze o poruszających zbrodniach, które faktycznie miały miejsce i doskonale łączy to z fikcją literacką. Oddaje głos kobietom, skrzywdzonym, których losem przejęły się dwie inne kobiety próbujące dociec prawdy. Ewelina umarła już za życia dawno temu, zanim znaleziono ją martwą w lesie. Kasia całą rozpacz i prawdę zawarła na kartach swojego pamiętnika, który obezwładnia. Opisuje w nim, co popchnęło ją do tego, że znalazła się w egzystencjalnym piekle. „Jej nigdy nie odnaleziono. On nigdy nie został ukarany”, te słowa z okładki z zestawieniem wspomnień nastoletniej dziewczyny, którą dorosły mężczyzna omotał, wytresował i uzależnił, czyniąc z niej seks zabawkę, brzmią szokująco. Dwie zamordowane, które milczą i dwie, które próbują wyjaśnić zagadkę ich śmierci. Ania i Kaja to pozornie dwa różne światy. Wydaje się nie możliwe, aby te skrajnie różniące się od siebie kobiety mogły sobie wzajemnie pomagać w odkrywaniu prawdy. Mająca problem z alkoholem, niestabilna emocjonalnie Ania i ambitna młoda policjantka, która jest tematem niewybrednych żartów kolegów z wydziału. Ania (sądzę, że zdrobnienie imienia bohaterki to zabieg celowy), córeczka bogatego tatusia, która została zmuszona do konfrontacji ze swoją przeszłością, robi to z taką determinacją, o jaką nikt by ją nie podejrzewał. Rodzina, którą do tej pory uznawała za coś stałego i pewnego, okazała się pełna kłamstw i sekretów. Rodzina na pozór szczęśliwa, ale tylko do momentu, gdy na powierzchnię wypływa dramatyczna przeszłość. Kaja jak na policjantkę przystało, początkowo postępuje schematycznie, ale bardzo szybko autor zgrabnie wiąże losy obu bohaterek w takiej relacji, jakiej czytelnik się nie spodziewa. Dziewczyny łączą swoje siły, by dotrzeć do mrocznej przeszłości zamordowanych. Ziębiński snuje swoją historię w wyjątkowy sposób, który działa na wyobraźnię czytelnika. Chociaż wszystko wydarzyło się dawno temu, temat jest nadal aktualny. Autor w porażający sposób opowiada, o tym jak dziwną istotą jest człowiek, który może przyzwyczaić się do życia w brudzie i upokorzeniu. Pogodzić się z doznaną krzywdą i żyć z demonami przeszłości. O tym, że jedna zbrodnia prowadzi do kolejnych, a sprawiedliwość nie zostaje wymierzona. Na wiele pytań nie uzyskamy odpowiedzi. Niesamowity, niecodzienny kryminał oparty na faktach. Kulisy spraw, które nigdy nie znalazły wyjaśnienia, zbrodniarze, którzy nadal pozostają na wolności. Bulwersuje fakt, że czasem ci, których mamy za szanowanych obywateli to zwykli oprawcy, którzy by ukryć, to, co zrobili, wykorzystują swoją pozycję i pieniądze. Ta powieść szokuje, ta powieść intryguje. To powieść, która nie idzie na łatwiznę. Wstrząśnie każdym, kto ją przeczyta. Polecam.

Życie pisze najciekawsze scenariusze, niestety, często najciekawsze z nich nie są ociekające szczęściem, lecz brutalne i tragiczne. W maju 2000 roku z domu wyszła siedemnastoletnia Kasia D. i do dzisiaj jej nie odnaleziono. Pozostawiła po sobie jedynie pamiętnik, którego treść jest szokująca. W latach 2000-2006 na warszawskim Bródnie i Pradze ofiarą mordercy padły trzy bezdomne kobiety, które bywały na Dworcu Centralnym i pałały się prostytucją. Nadal prowadzone jest śledztwo. Te zbrodnie zainspirowały Roberta Ziębińskiego i w najnowszej książce „Zabawka” do nich nawiązuje. Jednak pytanie, co jest fikcją, a co wydarzyło się naprawdę, inspiruje czytelnika i pozostawia go z mnóstwem pytań. „Zabawka” jest kryminałem, ale zamiast przerażających i ociekających brutalnością scen morderstw autor skupia się na emocjach bohaterów i ukazaniu rozpadu rodziny. Idealne życie córki znanego biznesmena – Anny Kryńskiej – rozpada się jak domek z kart, gdy pewnego dnia w Lesie Bródnowskim znaleziono zwłoki bezdomnej kobiety, pierwszej żony jej ojca. Okazuje się, że dziewczyna nic nie wiedziała o przeszłości Edwarda Kryńskiego i coś podświadomie każe jej na własną rękę rozpocząć śledztwo. Nieoficjalnie pomagać Ani będzie policjanta Kaja. Tymczasem policja znajduje kolejną ofiarę i wszystko wskazuje na to, że zbrodnie są ze sobą połączone. Tylko jak? „Zabawkę” rozpoczyna wpis z pamiętnika dziewczynki i ten fragment daje czytelnikowi znak, że to, o czym przeczytamy w książce, nie będzie delikatne i grzeczne, lecz poruszy bardzo trudny temat. Było to bardzo dobre posunięcie, bo już na samym początku poczułam ogromne zaintrygowanie i nie mogłam doczekać się tego, co będzie dalej. A jak było? Ano zaczęło się od znalezienia zwłok bezdomnej kobiety powiązanej z jedną z głównych bohaterek – Anią. Może się wydawać, że skoro dziewczyna dorastała w bogatej rodzinie – to będzie rozkapryszoną panienką a tu zaskoczenie bardzo pozytywne, bo to zupełnie normalna i fajna bohaterka, która z determinacją dąży do odkrycia prawdy o zamordowanej kobiecie. To, co odkryje, zniszczy jej relacje z rodzicami, zburzy cały świat i udowodni, że całe życie zbudowane zostało na kłamstwie. Nikomu nie życzę znalezienia się w takiej sytuacji. Drugą bohaterką, z której perspektywy będziemy śledzić toczącą się akcję, jest pracująca przy śledztwie młoda policjantka Kaja. Dlaczego zaczęła pomagać w dotarciu do prawdy Ani? Czy chodziło tylko o szowinistyczne traktowanie jej przez kolegów policjantów, czy może za tym kryje się coś więcej? Odkryjcie to sami, myślę, że będziecie zaskoczeni! Czy każdy z nas powinien wymierzać sprawiedliwość na własną rękę? Czy można pozwalać, by wysoko postawione osoby chodziły bezkarne po świecie i śmiały się w twarz? To, co znajduje się w „Zabawce” przeraża i nie dlatego, że autor zawarł brutalne sceny morderstw czy miejsc przestępstw, lecz przeraża tym, że taka tragedia może dziać się obok nas! Dopóki nie stanie się tragedia – nie zauważymy nic, a odpowiedzialny człowiek-potwór będzie żył spokojnie i bezpiecznie. Może się wydawać, że poruszone wątki wcale się ze sobą nie łączą, że nie wiadomo po co zamieszczane są fragmenty pamiętnika Kasi, lecz czekajcie cierpliwie, zakończenie pokaże, że takie rozplanowanie fabuły miało sens. Autorowi udało się ukazać to, że nigdy nie możemy być niczego pewni, a niezałatwione sprawy z przeszłości mogą wyjść na jaw w najmniej spodziewanym momencie. I czy warto było kłamać? Jeśli jesteście ciekawi, co doprowadziło do zburzenia więzi idealnej rodziny – przeczytajcie, warto!