Heaven (okładka  miękka, wyd. 05.2023)

Książkę czyta się szybko, opisuje ona zarówno nieprzyjemne jak i przyjemne rzeczy w bardzo ciekawy i dobry sposób.

nie jestem taka sama po tej książce

Bardzo wartościowa książka!!

Rewelacja

śliczna

warto!

4⭐

Jest to jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku, dlatego mam nadzieję, że Was nią zainteresuję. "Ale z człowiekiem jest inaczej. Nawet kiedy tego na zewnątrz nie widać, można go skrzywdzić i to bardzo." - niby oczywistość, ale przeczytanie tego zdania naprawdę we mnie uderzyło, niektórzy chyba nie zdają sobie sprawy ze znaczenia tych słów. "Heaven" to historia dwójki prześladowanych nastolatków. Z tym tematem często spotykam się w twórczości, ale nigdy nie boli mniej, a przyznam, że ta książka przysporzyła mi sporo bólu i dyskomfortu w trakcie czytania, kilka razy przerwałam czytanie nie chcąc sobie wyobrażać co przechodzą postacie. Główna bohaterka w ramach pokrzepienia idealizuje swoją sytuację, jest przekonana, że tak ma właśnie być i jej męki mają większy cel. Próbuje na to myślenie naprowadzić drugiego bohatera, bo inaczej czuję się w tym sama i chyba przez to poddaje to w powątpiewanie, którego nie chce do siebie dopuścić, bo jaki to wszystko miałoby wtedy sens? Dlaczego ona? Nie wiem czy dobrze interpretuję, ale na pewno było to dla mnie niezwykle smutne. Autorka szmugluje tutaj trochę filozofii, znajdziemy tu rozważania o sensie istnienia, o dobru, o krzywdzie, o punktach widzenia, O PRZYPADKU... Co kieruje człowiekiem i na jakiej podstawie przyjmujemy swoje role? A brutalność psychiczna i fizyczna nie kryje się za kurtyną, dostajemy ją na tacy bez taryfy ulgowej, nie jest to książka dla bardzo wrażliwych osób, bo potrafi znienacka przywalić. Kilka razy przerywałam czytanie z powodu dyskomfortu i smutku, który we mnie uderzał. Autorka postawiła też na zestawienie odbioru sytuacji przez ofiarę i oprawcę, wejrzenie w głąb krzywdzących było dość zaskakujące, ale i chyba całkiem trafne. Książka ma już swoje lata, ale niestety, dalej jest aktualna. Jedynie nie jestem usatysfakcjonowana zakończeniem, oczekiwałam czegoś solidniejszego, co trochę ostudziło moje wrażenia, ale znaczna część książki była świetna. Stąd ode mnie 8/10 ⭐ I bardzo polecam. PS Tytuł słusznie nie został przetłumaczony. Jego sensem jest angielskie słowo. Współpraca barterowa z wydawnictwem MOVA.

Czy czuliście się kiedyś samotni, tak naprawdę samotni, niezrozumiani, odizolowani, niedocenieni? A w zasadzie to najlepiej by było jakbyście zniknęli, bo kto by pamiętał osobę, chłopaka, czy dziewczynę, której i tak wszyscy dokuczają i znęcają się nad nią… Patrząc na okładkę spodziewałam się raczej dobrej historii, ciepłej, jak te kolory, spokojnej… nic bardziej mylnego, tu od pierwszych słów czuć ogromny smutek i cierpienie dwójki młodych ludzi, Maroko i Kojimy. Każdy z nich żyje w swoim świecie, który naszpikowany jest troskami, upokorzeniami, torturami. A dlaczego to ich spotkało? Z błahych powodów… przecież to kpina, żeby dręczyć innych z powodu np. zeza… Oboje próbują się spotkać na swoich drogach, wesprzeć w jakikolwiek sposób, rozmową, milczeniem, pisaniem do siebie listów. Czy to dużo im daje? A jak myślisz? Czasem bardziej potrzebują tego kontaktu, czasem nawet to nie przynosi ukojenia… Nie wiem jak to jest czuć się tak stłamszonym… Poznając każdą minutę życia tej dwójki wracałam myślami do moich czasów szkolnych. Zastanawiałam się czy takie sytuacje miały miejsce? Czy wśród moich znajomych i ludzi, z którymi miałam kontakt w tamtym czasie były tak bezwzględne i okrutne osoby? Jak można postąpić tak wobec drugiego człowieka? Dlaczego… brak mi słów i na samą myśl o takim zachowaniu czuję jednocześnie ogromną frustrację i przenikliwy ból… Zaznaczyłam w tej książce mnóstwo cytatów, a większość stron ma ślady moich łez, albo zagnieceń, który powstawały w momencie mojego zdenerwowania… Choć świata nie zmienię, nie godzę się na takie traktowanie innych… „Nie ma nic prawdziwszego od śmierci. Każdy prędzej czy później umrze, więc można powiedzieć, że życie to tylko czekanie na śmierć. No to w zasadzie po co żyć? Po co mi moje życie?” - czy takie pytanie powinien zadawać sobie młody człowiek… To książka trudna, przejmująca i z pewnością zostawiła po sobie dużo przemyśleń.

Prześladowanie w szkole. Temat znany. Temat powtarzalny. Niby wiadomo, że nie wolno, że to szkodliwe i niedopuszczalne a jednak temat wraca jak bumerang. Dwójka dzieciaków w japońskiej szkole. Chłopak i dziewczyna. Tacy sami. Prześladowani. On z zezem, przezywany Maroko, ofiara. Ona "brudaska" z wyboru, ofiara. Czym na to zasłużyli? Wyglądem? Higieną? Osobowością? A może niczym i po prostu ot tak zostali wytypowani bo inni mieli ochotę być agresorami? To opowieść o tym co prześladowanemu siedzi w głowie. O ich przemyśleniach. O ich zaakceptowaniu sytuacji. O nieumiejętności przeciwstawienia się prześladowcom. O pragnieniu spokoju. O swoich powodach, dlaczego godzą się na to co doświadczają. To rozmowa chłopaka, który nie chce być atakowany i dziewczyny, która uważa to za symbol. Czy są tacy sami, czy jednak zupełnie się różnią? Ta książka, która porusza. Która spowoduje, że zaczynamy się denerwować, współczuć i nie rozumieć. To historia, która wciąż się przydarza. Wciąż gdzieś ktoś jest prześladowany, a ktoś jest prześladowcom. To się nie zmienia pomimo ilości pogadanek, tragicznych historii. Nie, wciąż trwa. To książka, która z jednej strony mi się podobała a z drugiej jej nie rozumiem. Nie rozumiem jakim cudem nikt nie zauważył śladów znęcania. Nie rozumiem, gdzie są rodzice bohaterów. Nie rozumiem dlaczego nauczyciele nie reagują. Nie rozumiem, dlaczego ktoś ma się zgadzać na znęcania. Po co i w jakim celu. Nie rozumiem zachowania bohaterki. Nie rozumiem i się z tym nie zgadzam. Wiem, że dla mnie to nie będzie w 100% zrozumiałe, bo ofiarą tego typu ataków nigdy nie byłam. Osobiście polecam. Czyta się szybko i lekko. A temat tu poruszony jest bardzo ważny. Będziesz ofiarą, czy może zrobisz wszystko by nią nie zostać. Umiesz się przeciwstawić?