Almond (okładka  twarda, wyd. 09.2021)

Płakałam. Tak strasznie płakałam. Ta książka wzruszyła mnie dogłębnie. Zmusiła do refleksji nad zachowaniami bohaterów jak i nad postrzeganiem ludzi przez pryzmat norm społecznych. Pokazała mi jak bardzo jesteśmy przyzwyczajeni, że inni okazują emocje, że ludzi, którzy nie robią tego traktujemy jak dziwaków. Na szczęście coraz bardziej społeczeństwo uświadamia sobie, że tacy ludzie istnieją i należy ich akceptować. Postać Yunjae, chłopca, który nie odczuwa emocji jest fantastycznie wykreowana. Jego relacja z mamą i babcią... Majstersztyk. Drugą postacią jest Gon, chłopiec, który czuję za bardzo. Mimo, że główną postacią jest Yunjae to Gon zdobył moje serce. Jego prostolinijność, szczerość, udawana pewność siebie. Te cechy sprawiły, że zaczęłam się z nim utożsamiać i tak cholernie mu współczuć. Książka pokazuje też trudność i poziom skomplikowanja relacji ojciec-syn (ojca Gona i Gona). Końcówka mnie rozwaliła doszczętnie. Rozpłakałam się jak bóbr. Piszę tę recenzję świeżo po przeczytaniu przez co nadal mam łzy w oczach. Nie mogę o tym wydarzeniu nic napisać, bo musiała bym zespoilerować, a tego nie chcę. Dawno jakakolwiek książka tak mnie nie wzruszyła, wkurzyła i sprawiła, że miałam takie "Awww" na twarzy. Postacie drugoplanowe też są w porządku. Dora, Pampuch czy Pręt są postaciami, których nie poznajemy zbyt dobrze. Fajnie było by poznać dalsze losy bohaterów. Minusem może być duża ilość wulgaryzmów przez co nie jest to najlepsza książka dla młodszych osób. ig:shy_shiroshi

Patrzeć na życie nie odczuwając żadnych emocji... Doświadczając bez umiejętności analizowania i interpretowania... strachu - naszego „wewnętrznego alarmu bezpieczeństwa”... złości, która jest obrońcą naszych granic... smutku, który pozwala nam skonfrontować się ze swoją słabością i wrażliwością, stawić czoła przemijalności...radości definiującej nasz entuzjazm... rozczarowania, które uświadamia nam, że nie można żyć według z góry ustalonego scenariusza... „Almond. Ten, który nie czuł”... Won-Pyung Sohn w swojej książce zabiera nas do świata pozbawionego barwnych emocji... do świata chłopca Yunjae, który cierpki na aleksytymie... Wśród chłodnej, rzeczowej i obiektywnej narracji poznamy jego historie... Historie szesnastoletniego chłopca, który po stracie najbliższych staje w obliczu samotności... przed wyzwaniem rzuconym mu przez życie jakim jest samodzielność... stawiając jednak na jego drodze osoby, które będą dla niego nowymi drogowskazami w świecie uczuć i emocji... przewrotny los połączy go m.in. z rówieśnikiem - chłopcem o imieniu Gon, który w przeciwieństwie do niego odczuwa aż za dużo... Jak we wstępie pisze autorka „ta historia opowiada, mówiąc krótko, o potworze, który spotkał innego potwora”... Ta historia pokazuje nam jednak o wiele więcej... mówi o młodzieńczej alienacji... o dorastającym chłopcu, który od dziecka musi się zmagać z brakiem zrozumienia... który nie potrafi nazwać własnych emocji... który zmaga się z bezradnością doświadczając okrutnej przemocy... dla którego obca jest empatia... któremu mimo wszystko nie brakuje determinacji w kształtowaniu własnego systemu wartości... Powieść „Almond” jest wspaniałą historią... przypominającą o współodpowiedzialności jednego człowieka za drugiego... poruszającą nasze czułe struny człowieczeństwa... uświadamiającą nam w jak pięknym świecie żyjemy mogąc dostrzegać wszystkie kolory emocji i jak bogaty jest on dzięki nim...

"Almond. Ten który nie czuł" autorstwa Sohn Won-Pyung to dość niezwykła książka. Po pierwsze to literatura koreańska, po którą jeszcze nie sięgnęłam wcześniej. Po drugie to książka, która nie opiera się na fabule, ale na przeżyciach wewnętrznych bohatera (lub w zasadzie ich braku). Po trzecie jest to kontrastowa lektura - mimo braku emocji u glównego bohatera, wywołuje całą gamę emocji u czytelnika. Yunjae, główny bohater, cierpi na aleksytymię - zaburzenie, które sprawia, że nie czuje i nie rozumie emocji. Otoczony opieką i miłością mamy i babci dorasta w bezpiecznym środowisku. Kobiety uczą go, jak reagować w konkretnych sytuacjach. Pewnego dnia w wyniku dramatycznych wydarzeń Yunaje zostaje pozbawiony mamy i babci. Niedługo później poznaje Gona. I to spotkanie nieźle zamiesza w życiu Yunjae. Zestawienie osoby, która pozbawiona jest emocji z taką, która jest kłębkiem wszystkich emocji, nie mogło być inne niż wybuchowe. To właśnie interakcje Yunjae i Gona są najlepszymi momentami w książce. To one wzbudziły we mnie najwięcej emocji i pozostawiły największe wrażenia. Narracja w "Almond" jest bardzo oszczędna i subtelna. Dostosowana jest do tonu głównego bohatera, a jednak przemyca trochę subtelności emocjonalnych. W książkach mówiących o emocjach bardzo lubię prosty język. Mam wrażenie, że wtedy lepiej oddziałują na mnie czytane słowa. "Almond" to książka koreańskiej autorki i moja pierwsza lektura z tamtych stron świata. Won-Pyung przemyca trochę koreańskiej rzeczywistości, kuchni i kultury. Robi to jednak subtelnie, a elementy Korei Południowej są integralne z opowiadaną historią. "Almond. Ten który nie czuł" jest to pozycja bardzo wartościowa, w szczególności dla młodzieży i młodych dorosłych. Jednak myślę, że także starsi czytelnicy znajdą w tej książce całą gamę emocji. To zasługa pięknej, acz oszczędnej narracji. Z pewnością książka zaliczy Top 10 najlepszych książek tego roku w moim podsumowaniu. Myślę, że ma szansę spodobać się miłośnikom książek Jakuba Małeckiego.

Tę książkę widywało się swego czasu niemal wszędzie. Jak zwykle największy hype już przeszedł zanim dostałam ją w swoje ręce. Od początku mnie interesowała, ale nie na tyle, żeby rzucić wszystko i od razu ją zamawiać. Potem kupiłam egzemplarz swojej przyjaciółce i przy okazji sobie. Wow, jaka to jest dobra i mądra historia! Główny bohater Junjae cierpi na aleksytymię, co sprawia, że nie przeżywa żadnych emocji. Od początku swojego życia uznawany jest w najlepszym razie są dziwaka. Jego mama i babcia starają się tłumaczyć mu emocje posługując się schematami i tłumacząc, jak powinien się zachowywać w danej sytuacji. Co jakiś czas w życiu bohatera zachodzą incydenty, jak Junjae nazywa pewne istotne wydarzenia ze swojego życia. W pewnym momencie spotyka Gona. Przebywanie w jego obecności jest niczym obcowanie z bombą. Nigdy nie wiadomo co sprawi, że straci nad sobą panowanie. Ciekawym jest obserwować swoisty kontrast pomiędzy tymi dwoma bohaterami. Po jednej stronie nie mamy emocji, a po drugiej doświadczamy ich aż w nadmiarze. Autorka w posłowiu wyjaśnia, jaki był cel stworzenia takiej opowieści. Przypadłość głównego bohatera jest tylko środkiem przekazu choć trzeba przyznać, że to główne przyciąga do książki. "Almond" to opowieść o relacjach, o niebezpieczeństwach wynikających z nadmiernego okazywania emocji bądź ich braku. O społecznej alienacji. O szansach i przywilejach wynikających z pochodzenia. Maksimum treści zawarte w zaledwie dwustu stronach

Po przeczytaniu tej książki uważam, że powinno być o niej głośniej. Ta książka jest cudowna! Świetnie pokazuję na czym polega bezwarunkowa miłość i przyjaźń. Jest krótka i choć porusza ważne tematy takie jak emocje czy trudne sytuację w życiu to jest taką ciepłą historią. Bardzo lubię to w jaki sposób opisane są w niej różne relacje międzyludzkie. Czytajcie "Almond" bo jest tego warta!

IG zyta.czyta 🥜 Almond 🌰 Won-Pyung Sohn Powiesc o chlopcu, ktory nic nie czul. Paradoksalnie zostawila mnie z ogromem emocji, nie wiem nawet od czego zaczac. Moze pomalu od poczatku 😉 Yunjae cierpi na aleksytymie, zaburzenie w jadrze migdalowatym mozgu. Nie odczuwa emocji takich jak radosc, smutek, strach, co utrudnia mu funkcjonowanie w spoleczenstwie, a w szkole ma wiecej wrogow niz kolegow, czy moze po prostu osob traktujacych go normalnie. Od samego poczatku wzbudzalo to we mnie sprzeciw i groze, jak nastolatki traktuja osoby inne, wyrozniajace sie z tlumu, chociaz jedynym „przewinieniem” chlopca byla wlasnie ta jego choroba. Przewinienie, nie tlumaczace absurdalnosci atakow na chlopca… Co wiecej-uwazam, iz mimo ze Yunjae mial problem z okazywaniem emocji, wg mnie zachowywal sie bardziej dojrzale od rowiesnikow i byl od nich o wiele madrzejszy. Historia niezwykle barwna i piekna, mimo prostoty jezyka i oszczednych slow wzbudzila we mnie przerozne uczucia. Niesprawiedliwosc swiata, w ktorym zyl chlopiec, do tego straszne wydarzenia, ktorych byl swiadkiem, na zawsze zmienily jego zycie, bo zostal bez rodziny. Jestem pelna podziwu dla jego niezlomnego charakteru, ze poradzil sobie koniec koncow i co najwazniejsze-nie stal sie takim okrutnikiem, jak pozostali w jego otoczeniu. Co do drugiego glownego bohatera-szkoda slow dla Gona, wiec nie bede sobie strzepic jezyka. Koszmar!! Uwazam, ze on rowniez chorowal na jakas dysfunkcje ukladu nerwowego, szkoda ze autorka nie pociagnela w ta strone temat, bo Gon byl ciekawym i strasznym „zjawiskiem”. Uff! Ksiazka nieoczywista i piekna, wyzwala skrajne emocje 🤣 Wywoluje tez refleksje, jak traktujemy innych ludzi, ale tez jakimi wartosciami kierujemy sie w zyciu 🌻 Czy juz pisalam, ze dorosli w koreanskim spoleczenstwie nie sa wzorem cnot, jesli chodzi o ich stosunek do dzieci? 😉 Chetnie poczytam ksiazki o tym rejonie swiata, moze uda mi sie zrealizowac podroznicze marzenia, bo ksiazka rozbudzila je we mnie ☺️

Było w tamtym roku kilka książek, które zdążyłam kupić, ale nie zdążyłam przeczytać. “Almond” był właśnie jednym z grudniowych zakupów, który planowałam poczytać w okolicy świąt, ale udało się dopiero teraz. I chociaż to już piąty tytuł w tym roku, to dopiero pierwsza recenzja tegoroczna, ale jest to książka, która z wysokiego C rozpoczyna czytelniczą przygodę w roku 2022. Książka opowiada o chłopcu cierpiącym na aleksytymię. Jest to zjawisko polegające na niezdolności do uświadamiania, rozumienia i wyrażania własnych emocji. Wszelkich reakcji Yunjae uczy się zgodnie ze wskazówkami swojej mamy, co traktować można jak naukę podręcznikową. Nie jestem pewna, czy tylko Yunjae powinien być określany mianem głównego bohatera. Chociaż druga z postaci, Gon, pojawia się dopiero mniej więcej w połowie książki, przynosi czytelnikowi istotne informacje. W momencie pojawienia się Gona możemy poznać relację chłopców, która opiera się na zupełnym przeciwieństwie - z jednej strony bohater, który nie odczuwa żadnych emocji, z drugiej- postać, która te emocje odczuwa aż za bardzo. Było to fajne doświadczenie. Chociaż Yunjae nie wie, jak odczytywać emocje dziejące się wokół niego, czytelnik jest w stanie robić to za niego. I wbrew pozorom, jest to książka pełna emocji. Zastanawialiście się, jak wy byście zareagowali na śmierć najbliższych na Waszych oczach? Podejrzewam, że w głowie wiecie, jakie reakcje mogłoby to wywołać. Yunjae nie wiedział. I to dla mnie było straszniejsze nawet niż śmierć jego babci. Wielkim plusem książki jest jej długość - nieco ponad dwieście stron, budowa w podziale na krótkie rozdziały i bardzo przystępny język. W pewnym momencie jednak miałam poczucie, że ta książka jest o wszystkim, i o niczym jednocześnie. Wrażenie to trwało przez kilka stron, ale do końca książki miałam poczucie minimalnej pustki na pewnym etapie. Mimo wszystko była to naprawdę emocjonalna książka.

Almond Ten, który nie czuł Autorstwa - Won-Pyung Sohn Opis książki: Yunjae od urodzenia nie przeżywa żadnych emocji. Cierpi na aleksytymię, która utrudnia mu odczuwanie radości, smutku czy Stachu i wskazuje na społeczną alienację kropka przyczyna tego zaburzenia krwi w jądrze migdałowatym w mózgu. W dniu 16 urodzin chłopca jego mama i babcia padają ofiarą brutalnego napadu. Pomoc ofiaruję mu piekarz doktor Shim. Niedługo później na drodze Yunjae staję agresywny nadpobudliwy Gon. Wkrótce okazuje się, jak wiele Obaj chłopcy mają już sobie do powiedzenia. Jeden odczuwa aż za dużo drugi nie czuję nic. Recenzja: Szczerze tą książkę czyta się bardzo szybko, za pewnie za sprawą bardzo krótkich rozdziałów, które często mają po 2-3 strony. Bohaterem tej książki jest chłopak, który nie odczuwa uczyć. Przez kilka rozdziałów pokazane jest nam jak główny bohater uczy się podstawowych rzeczy, które dla nas są rzeczą logiczna. Super rzeczą jest to że narratorem jest Almond. Przez to możemy jako czytelnicy zobaczyć rozumowanie głównego bohatera i jak on to przeżywa wszytko. Bardzo też podoba mi się wątek przyjaźni. Jest on bardzo ciekawy przez to że jak już wielokrotnie wspominałam nie ma on uczyć,a je przyjacielem zostaje osoba która nie panuje nad agresją.Gon na początku znajomości określał Almonda jako wroga jednak to wszystko się zmienia, przez to że chce poznać Almonda, a na początku bardziej jego chorobę. Książka w momentach nudna, ale wciąga i trudna ja odłożyć Nie jest jakoś on strasz więc mogę powiedzieć 11-12 bo są tylko w niej przekleństwa i trochę przemocy i tortury (kto czytał powinien wiedzieć o co chodzi) . Daje tej książce 4⭐/5⭐ ( tak jestem świadoma że tą recenzja jest beznadziejna)

Właśnie dopiero przeczytałam książkę szczerze powiedziawszy jeszcze nigdy tak szybko nie pochłonęła mnie żadna książka . Po jej przeczytaniu można się wiele zastanawiać moje przemyślenia na temat tej książki są bardzo zawiłe . Bardzo podobała mi się narracja w której książka jest napisana . Do tej pory odczuwam emocje z nią związane to co musiał przejść główny bohater było dla niego nie lada wyzwaniem . Relacja między babcia , mamą a chłopcem który zaczyna dojrzewać i traci wszystkich którzy mogli mu w jakikolwiek sposób pomóc jest bardzo wzruszająca . Tak samo jak drugoplanowa postać w książce stara się pokazać jaki to nie jest silny lecz jednak też delikatny pokazuje że za każdą historia człowieka kryje się drugie dno . Nie należy oceniać ludzi przez pryzmat charakteru ale najpierw powinniśmy poznać historię człowieka i dopiero później ewentualnie starać się pomóc lub zrozumieć jego zachowanie . Już na samym wstępie mamy możliwość poznać dwa " potwory " lecz jak dalej się przyjrzysz będzie to coś od czego nie możesz się oderwać . Kończąc moja recenzje , nadal się nie mogę się pozbierać po tej książce jest to tak aktualne w dzisiejszych czas że aż ponad czasowe można by rzec jest to książka która powinien przeczytać każdy i to w każdym wieku naprawdę i zdecydowanie polecam .

„Almond” to zdecydowanie historia z najciekawszym głównym bohaterem, jakiego przyszło mi w moim czytelniczym życiu poznać.Nigdy wcześniej w żadnej książce nie spotkałam się z bohaterem,który nie czułby nic, zazwyczaj w większości książka bohaterzy czują,aż nadmiar emocji tak jak Gon,a Yunjae nie czuje nic i chociaż przez to mogłoby się wydawać,że książka będzie pozbawiona emocji to wcale tak nie jest,odczuwałam ich aż tak dużo,i to czasami kilka jednocześnie,że aż musiałam w niektórych momentach odkładać książkę na kilka minut,żeby poukładać sobie w głowie to,co się właśnie wydarzyło i co sama o tym myślę i czuję.I chociaż Yunjae jako bohater totalnie do mnie przemawia,to Gon strasznie mnie irytował,i to na tyle bardzo,że w niektórych momentach miałam go dość i chciałam od niego odpocząć,ale on zdecydowanie miał taki być,miał irytować i wzbudzać kontrowersje,bo dzięki temu autorka w znakomity sposób pokazała kontrast między dwoma bohaterami,na pierwszy rzut oka nie łączy ich nic,każdy z nich jest całkowicie inny z charakteru,jak i z zachowania,a mimo to okazuje się,że łączy ich naprawdę wiele.Ale mimo wszystko czegoś mi w tej historii zabrakło,a przez to mam wrażenie,że spodziewałam się trochę czegoś lepszego co mnie porwie od początku do końca i powali na kolana.