When I met you. Cure Me. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 11.2023)

KOCHAM JĄ POLECAM CALYM SERCEM I CZEKAM NA TOM DRUGI!😻💗

OMG!!!! Ja się nie spodziewałam tak dobrej książki… Bardzo się związałam z bohaterami. Daniel jest kolejnym ideałam. Z kolei Hope jest jedną z bohaterek książek które uznaje za najsilniejsze. Jej siła woli i przetrwania pokazuje że każdy może dać radę. Ale szczerze polecam poczekać na kolejną część bo koniec tej po prostu mnie rozwalił. Ale tak to książka fantastyczna. Serdecznie polecam.

❤️❤️❤️

2/5

Nie mam pojęcia od czego zacząć… WIMY to książka, która już na zawsze będzie mieć specjalne miejsce w moim sercu. Ta historia pochłonęła mnie już przy czytaniu pierwszych stron, choć wtedy nie wiedziałam jeszcze, jak ważna się dla mnie stanie. Jestem niesamowicie wdzięczna Wiktorii za danie mi szansy wzięcia jej cudownego debiutu pod swoje skrzydła, dalej nie dowierzam w to, że jestem na tej książce… Dziękuję Wika, kocham cię! Więc od początku… Styl pisania Wiktorii jest lekki i przyjemny, co zdecydowanie umila i przyśpiesza czytanie. Mam nadzieję, że przepadniecie dla piórka Wiki, tak jak zrobiłam to ja. „When I met you” nie jest łatwą książką i na pewno nie jest odpowiednia dla wszystkich, ale jeśli czujecie się gotowi po nią sięgnąć, nie wahajcie się! Tak jak mówiłam, ta historia zdobyła moje serce już przy czytaniu pierwszych stron, a z każdą kolejną moja miłość się tylko powiększała i przepadłam dla historii Hope Valtor i Daniela Parksa. Historia tej dwójki nie należy do przyjemnych i miłych, określiłabym ją raczej jako trudną, tajemniczą i zaskakującą. Autorka porusza w książce tematy takie jak: zaburzenia odżywiania i wszelkiego rodzaju przemoc, dlatego zdecydowanie o tym, czy jesteście gotowi na takie tematy jest bardzo ważne. Relacja Daniela i Hope nie jest typową relacją romantyczną. Pojawia się tu wątek enemies to lovers i uwierzcie mi, nigdzie indziej nie znajdziecie go tak dobrze przedstawionego. Wiem co mówię, bo to mój ulubiony motyw. Valtor i Parks mogą wydawać się zupełnie różni i tak właśnie jest, ale mają jedną wspólną cechę, obydwoje są okropnie zranionymi przez przeszłość ludźmi. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że część tej krzywdy wyrządzili sobie nawzajem, a w szczególności Daniel wyrządził ją Hope. Ich relacja jest bardzo toksyczna i bolesna na każdej płaszczyźnie, ale jest w niej coś tajemniczego i pięknego. Myślę, że może być to, to że mimo rzekomej nienawiści ciągnie ich do siebie nawzajem i to, że jak jednemu dzieje się krzywda, drugi rzuca się mu na pomoc. Hope jest niesamowicie silną bohaterką. Przeszła przez prawdziwe piekło i zdecydowanie nie zasłużyła na kolejne zło, które czyhało na nią po powrocie z ośrodka. Dziewczyna ma ogromne serce i jest naprawdę wspaniałą osobą. Nie da się jej nie lubić. Cóż Daniel natomiast to jej przeciwieństwo. Jego z łatwością możecie znienawidzić, bo nie należy on raczej do miłych ludzi. Ale kto wie, co kryje się za skorupą? Chłopak przeszedł taką zmianę w momencie, w którym jego serce zostało złamane i nic już nie było takie samo. Ciekawym wątkiem są tutaj nielegalne wyścigi samochodowe, w których Daniel Parks bierze udział. Mimo tego całego bólu to one dostarczą wam fajnego uczucia adrenaliny. Poza głównymi bohaterami jest tu cała masa innych postaci, przeróżnych charakterów, tych dobrych, ale też tych złych. Nie będę o nich opowiadać, bo lepiej będzie, jak przekonacie się o nich sami, ale wierzcie mi. Nie będziecie się nudzić! Jak możecie się domyślać, książka wywołała we mnie mnóstwo uczuć, które przepełniały mnie od chwili rozpoczęcia lektury do kilku chwil po jej skończeniu. Ale do teraz kiedy myślę o tej książce, a myślę o niej często, towarzyszą mi te same uczucia, które towarzyszyły mi podczas jej poznawania. Podsumowując, „When I met you” jest książką, która będzie trzymać was w napięciu aż do ostatnich stron, a nawet wtedy to uczucie nie do końca was opuści. Pomimo bólu i cierpienia zawartych w tej historii może okazać się ona komfortową historią, tak właśnie było w moim przypadku. Nie wiem, co jeszcze mogę wam powiedzieć, bo nie potrafię dokładnie opisać wam, jak bardzo kocham tę książkę, ale jest ona niesamowita! Jak najbardziej zachęcam was do czytania! A Wiktorii jeszcze raz dziękuję [współpraca reklamowa, patronat medialny Wydawnictwo Romantyczne]

[wyrocznia_bookstagram] "Cza­sa­mi mu­sisz przejść przez pie­kło, aby zna­leźć swoje niebo." Hope, po dwóch latach spędzonych w ośrodku na terapii, wraca do domu. Chce rozpocząć nowy rozdział w swoim życiu, bez uciążliwych myśli, które niegdyś zdominowały jej umysłem. Niestety, dziewczyna nie wzięła pod uwagę pewnej kwestii. A mianowicie tego, że nie będzie mogła w stu procentach rozpocząć nowej karty, ponieważ w mieście, w dalszym ciągu przebywa jej największy koszmar, który przyczynił się do jej problemów. Czy chłopakowi uda się po raz kolejny zniszczyć nastolatkę? Dlaczego żywi w jej stronę takie odczucia? Hope jest osobą, która zdecydowanie nie zasłużyła na całe zło, jakie przeszła w swoim życiu. Dziewczyna od najmłodszych lat nie miała łatwo i tak naprawdę, już za dzieciaka została złamana. Z czasem problemów zaczęło przybywać, a ona z dnia na dzień coraz bardziej traciła siebie. Z tego względu, bez wątpienia jest silnym charakterem, bo pomimo tak ciężkich doświadczeń, ona podjęła walkę. Walkę o odzyskanie siebie. Bardzo przyjemnie obserwowało mi się to, jak zaczyna zmieniać nastawienie. Jak stara się zacząć siebie akceptować i kochać, ponieważ to zadanie zdecydowanie nie należy do łatwych. Natomiast Daniel to charakter, który bez dwóch zdań, nie jest w tej historii księciem na białym koniu, który wybawi swoją księżniczkę z opresji. Wręcz przeciwnie. Chłopak jest postacią, której nie darzę sympatią, lecz myślę, że nic w tym dziwnego. Jest zniszczony do szpiku kości i pragnie równie mocno zniszczyć innych. A w szczególności naszą Hope. Czuje do niej niewyobrażalny żal, który z biegiem lat wcale nie znika. A może to chłopak nie chce dopuścić do siebie myśli, że coś w tej kwestii mogło się zmienić? Może woli zasłaniać się kłamstwami, bo prawda nie jest dla niego wygodna? W końcu minęło tyle czasu, a oni nie są już tymi samymi ludźmi, jakimi byli, przed wyjazdem nastolatki. Muszę przyznać, że jest w tej pozycji kilka rzeczy, które nie do końca mi się spodobały, dlatego zacznijmy od nich. Kwestią, na którą zawsze zwracam bardzo dużą uwagę, są dialogi. Choć nie odniosłam wrażenia, że są one "sztuczne", tak niejednokrotnie, wymiany zdań między bohaterami, w moim odczuciu były żenujące, a ich decyzje dosyć nielogiczne. Z czasem oni sami zaczęli mnie irytować, a przez to, w pewnym stopniu, straciłam przyjemność z czytania. Sam przebieg akcji był w porządku, lecz zdarzały się momenty, gdzie nie mogłam odnaleźć się w tym, co się dzieje, przez nagłe przyspieszenie lub przeskok czasowy. Ale za to, spodobały mi się tutaj perspektywy z przeszłości, które zostały umiejętnie wplątane, a teraźniejszość była przez nie łatwiejsza do zrozumienia. Myślę, że sam zamysł na fabułę jest dosyć ciekawy, lecz jak dla mnie, niektóre wątki zostały potraktowane dosyć pobieżnie i w dalszym ciągu czuję spory niedosyt.

Naprawdę chciałam dać tej książce szansę. Właściwie od chwili, gdy tylko ją zobaczyłam, nie mogłam doczekać się momentu, aż w końcu wezmę ją w swoje ręce. Jednak już po kilku rozdziałach wiedziałam, że nie będziemy w stanie odnaleźć wspólnego punktu. Później nie było ani trochę lepiej... Element, który najbardziej rzucił mi się w oczy, to brak konsekwencji swoich wypowiedzi. Zaprzeczenia bohaterów często występują w książkach, a szczególnie tych dłuższych, ale tutaj pierwsze pojawiły się praktycznie na samym początku. Bohaterka mówiła jedno, po czym kilka rozdziałów później twierdziła coś zupełnie innego. I gdyby jeszcze chodziło o istotne decyzje, przy których zmiana zdania wraz z fabułą mogłyby zostać uzasadniona, tak tutaj ciężko było mi połączyć jedno z drugim. "When I met you" to dość potężna pozycja, przez którą przewija się naprawdę wiele wątków. Momentami byłam nimi odrobinę przytłoczona i nie ma to jednak związku z tymi mocniejszymi scenami. Chodzi mi przede wszystkim o sposób, w jaki autorka przedstawiała dane sytuacje. Ciężko było mi wgryźć się w ukazaną treść i w jakikolwiek sposób przeżywać losy bohaterów. Powiedziałabym nawet, że czułam wobec nich obojętność... Co do samych bohaterów... Z nimi również nie było zbyt kolorowo. Wspólnym punktem Hope i Daniela była nienawiść, można było wyczuć również manipulację oraz toksyczność ich relacji. To akurat element, który faktycznie zwrócił moją uwagę. Jednak osobno... Ciężko było mi ich przełknąć. Styl autorki był prosty, momentami nawet zbyt prosty, co jeszcze bardziej odpychało mnie od lektury. Ciężko jest mi znaleźć naprawdę dobre fragmenty, które pozwoliłyby obronić się tej historii. Dla mnie niestety zupełnie nie, ale wiem, że ta pozycja odnajdzie swoje miejsce u wielu czytelników ♡

Bardzo mnie zainteresowała. Czekam na 2 część.

Kiedy Wika zapytała, czy mam ochotę zrecenzować jej debiutancką książkę bez wahania się zgodziłam. Powód był prosty – byłam ciekawa, jak pisze, ponieważ nigdy wcześniej nie spotkałam się z jej piórem. Na początku muszę nieśmiało przyznać, że myślałam, że WIMY będzie książką, która przeniesie mnie w czasy wattpada w roku 2016, gdzie popularne były historie o bad boy’u i szarej myszce, która się w nim zakochuje. Nie pytajcie skąd to się u mnie wzięło, sama nie wiem. Wiem tylko, że dopóki nie przeczytałam całości, żyłam w całkowitym błędzie, bo pierwsza część ,,Cure me” opowiada o czymś więcej. Ale zanim to, zdradzę o czym ona w ogóle jest. Mam nadzieję, że wybaczycie mi posiłkowanie się blumrem, czyli streszczeniem zamieszczonym na tyle tej książki, ponieważ jeśli chodzi właśnie o streszczanie czegokolwiek jestem w tym niezwykle kiepska. Mianowicie: Hope Valtor po ciężkich dwóch latach przebywania na terapii ( zaburzenia odżywiania ) wraca do rodzinnego miasta, ciesząc się z ponownego spotkania z bliskimi i znajomymi. Pragnie rozpocząć nowy etap w swoim życiu, jednak na drodze do realizacji planów pojawia się pewien problem… Daniel Parks niegdyś był dla Hope wsparciem, lecz stał się oprawcą którego spojrzenie przypomina jej o traumatycznych chwilach. Zbuntowany, wiecznie łamiący zasady chłopak bierze udział w nielegalnych wyścigach samochodowych. Zdaje się, że bijącego od niego chłodu nie da się ocieplić, lecz Hope – pomimo traumy – chce pokazać mu, że jego serce nie jest z kamienia. Brzmi nieźle, prawda? I też dosyć niepozornie. Szkoda tylko, że rzeczywistość jest zupełnie inna, ale o tym musicie przekonać się już sami, sięgając po tę pozycję. Czy was do tego zachęcam? I tak i nie. Dlaczego? ,,When I meet You” to debiut poruszający poważne tematy tj. przemoc fizyczna, psychiczna, seksualna i wyżej wspomniane zaburzenia odżywiania, co do których mam najwięcej zastrzeżeń. Jako osoba, która przechodziła przez ed nie jestem pewna, czy mówienie komuś, kto co dopiero się wyleczył czegoś w stylu ,,masz świetną figurę” jest okej. Takie komentarze moim zdaniem i w chorobie i krótko po jej zwalczeniu są nie na miejscu. Także to małe ostrzeżenie dla wrażliwych osób. Ukazane problemy, uzależnienia, relacja hate-love to wszystko sprawia, że książka jest realistyczna. To wielki plus. Minusem natomiast jest długość rozdziałów. Mimo płynięcia z każdą stroną dla mnie były one za długie. Ale wiadomo to kwestia osobistych upodobań. W WIMY bohaterowie zostali wykreowani bardzo dobrze. Każdy z nich jest inny, każdego można obdarzyć sympatią lub antypatią, każdy wywołuje emocje – najbardziej ci główni. W szczególności Daniel. Nawet nie wiecie, jak się cieszę, że nie został on pokazany tak, że na końcu książki nagle się zmienił. Co do Hope… cholercia, typ ją złamał, zniszczył, a ona i tak chciała mu pomóc. Zdecydowanie jestem na nie, lawendko. Na tak natomiast są te wstawki z przeszłości naszych głównych postaci. Jej, czytając je miałam wrażenie, że oglądam jakiś serial. Na myśl przychodzi mi ,,Plotkara”, ale wiadomo to dwa inne światy. Podsumowując, debiut niezwykle udany pomimo kilku mankamentów tj. jak te komentarze, czy błędy w druku i redakcji. Dziękuję za zaufanie, Wika! Książka naprawdę dobrze napisana. Daję 3,5/5 gwiazdek.

[Współpraca Reklamowa] WIMY to książka, która skradła moje serce już na początku tego roku. Nie mogłam się doczekać, aż w końcu będę trzymała jej papierową wersję w rękach, a teraz mogę ją podziwiać, jako patronka ❤ Historia opowiada o Danielu, który ma swoje demony i nie jest przyjaźnie nastawiony do Hope, tym bardziej, że dziewczyna podpadła mu jedną rzeczą, którą może wydawać się błacha i taka właśnie byla dla mnie na początku, ale im dłużej o tym myślałam tym bardziej rozumiałam chłopaka. Wiem dlaczego żywi taką nienawiść do głównej bohaterki, mimo to nie zawsze może się usprawiedliwiać tym, że ona przecież zrobiła mu coś, przez co starci kogoś ważnego, bo jednak większość jego zachowań jest okropna i nie na miejscu. W tym tomie zdecydowanie nie powinnyśmy sądzić, że Daniel jest dobry. Jego zachowania są złe, co nawet autorka już pisze na początku książki w notce. Z niektórymi zachowaniami bohaterów się nie zgadza. Zdecydowanie powinnyśmy podpiąć pod to całą postać Daniela. Chociaż na koniec pokazał trochę dobra. Natomiast Hope to dziewczyna pokrzywdzona przez los, a w zasadzie ludzi ze świata. Przede wszystkim przez biologiczną rodzinę u której spędziła wiele złych chwil. Chociaż to nie były chwilę, a lata, aż do momentu kulminacyjnego podczas, którego trafia do rodziny zastępczej, którą pokazuje jej co znaczy kochać i być szanowanym. No z małym wyjątkiem: Danielem, przez którego jej problemy z odżywianiem się zaczęły. A to wszystko przez to, że ta chciała go chronić. Hope to postać, którą pokochała od początku. Patrząc na wspomnienia tego, jak kiedyś się zachowywała, a jak teraz to widać, że otworzyła się i poniekąd przestała się, aż tak bać. Odżyła. Bohaterowie w tej części zdecydowanie się nie lubią, więc jeżeli liczycie tutaj na piekielny romans to w tej części go nie dostaniecie. W moim odczuciu wimy to wstęp do reszty historii, którą wywrze na nas wiele emocji tym bardziej patrząc na to co będzie w drugiej części 🙈 A tobie Wiktoria życzę, jak najwięcej sukcesów i wydanych książek, bo zasługujesz na wszystko co najlepsze. Współpraca z tobą to było coś cudownego. Dziękuję ci jeszcze raz (i pewnie nie ostatni) za to, jaką szansą mnie obdarzyłaś. Podsumowując: Czytajcie WIMY i mam nadzieję, że wam również się spodoba.