Time worth dying for (okładka  miękka)

Urocza, smutna, ale czegoś mi w niej mimo wszystko brakowało. 4/5

Przepiękna rozczulająca książka ❤️😭

Kocham <3

Sięgając po tą książkę wiedziałam, że mnie poruszy. Po przeczytaniu pierwszego zdania byłam pewna, że będą mi potrzebne chusteczki! Moja intuicja mnie nie zawiodła - skończyłam książkę cała zapłakana. Podczas czytania musiałam robić sobie przerwy na przemyślenia. • tego jak kruche jest nasze życie • jak wszystko wokół nas jest wbrew pozorom nietrwałe • jak łatwo możemy zmienić swoje poglądy i perspektywę patrzenia na świat. Szczerze przyznam, że uwielbiam książki z motywem śmierci czy nieuleczalnej choroby. Może dlatego, że smutne zakończenia wydają mi się poprostu.. prawdziwe? Historia Laury i Jacoba jest bardzo poruszająca! Nie zabrakło plot twistu czy ciętych ripost, które uwielbiam❤️❤️ płakałam i płakałam, a chwilę później śmiałam się przez łzy, bo nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który cisnął się na usta! • nawiązanie do Rose I Jacka oraz Romea I Julii skradło serduchooo Przywiązałam się do naszej dwójki i tej historii, jednak zabrakło mi głębszego wprowadzenia w psychikę bohaterów. Jest to dla mnie dość istotny punkt w takich historiach dlatego miałam nadzieję na więcej. Styl jest bardzo lekki, książkę czyta się przyjemnie, lecz irytowały mnie powtarzające się zwroty, które mogły być bardziej różnorodne. Nie licząc tych drobnych uwag, książka naprawdę bardzo mi się podobała i będę polecać ją każdemu choćby dlatego, żeby pomyśleć o swoim nastawieniu do życia, przyszłości i tego co tu i teraz❤️

Historia Laury i Jacoba jest absolutnie wspaniała. Kocham ją całym sercem i śmiało mogę powiedzieć, że jest to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam. Wciągnełam się od pierwszej strony, od początku pokochałam też styl pisania autorki jak i humor tej książki. Boże ile ja się uśmiałam na tej książce. Ale dużo też płakałam, niektóre strony autentycznie są mokre od moich łez. Kreacja bohaterów jest cudowna, kocham ich wszystkich. A te pold twist cudowne, ale też rozwaliły mnie doszczętnie, na przykład ten 100 stron przed końcem książki. Co miało być ja się pytam. Ta historia rozwaliła mnie doszczętnie, złamała moje serce na milion kawalków, ale dała też dużo do myślenia. Powiem też że z wielką chęcią przeczytałabym kolejną książkę tej autorki więc mam nadzieję, że może taka się pojawi.

Nigdy nie sądziłam, że moje logo znajdzie się na jakiejś książce, a teraz siedzę tu i piszę recenzję patronacką. Myślę, że dzięki tej książce odnalazłam część siebie. Poczułam się mniej zagubiona i o wiele bardziej zrozumiana. Dziękuję. —— Na samym początku muszę zaznaczyć, że nieważne co tu napiszę, ile tego napiszę i jakich słów użyję, to nigdy nie oddam tego, co czułam, czuję i będę czuć wobec tej książki. To coś, czego chyba nigdy nie będę w stanie opisać. Chciałabym wam naprawdę w całości pokazać to, co działo się we mnie, ale wiem, że nie potrafię oddać aż tak głębokich swoich uczuć. Wiedzcie, że ta książka jest dla mnie WSZYSTKIM i już zawsze będzie ponad wszystko inne. Gdybym miała oddać swoje serce jednej książce, to byłaby to bez wątpienia ta książka. W sumie to po części już oddałam jej kawałek siebie. To książka, która wywołała we mnie emocje, o których nie miałam pojęcia. Wydobyła ze mnie to, o czym nigdy bym nie pomyślała. Przeszłam tu przez całą gamę uczuć, od śmiechu poprzez zakochanie i szczęście do łez i prawdziwego załamania. Ze zdwojoną mocą czułam każdą łzę, która spłynęła po moim policzku. To książka, która zniszczyła mnie w każdym tego słowa znaczeniu. A ja na to pozwoliłam. I gdybym mogła cofnąć czas i przeżyć to wszystko jeszcze raz, nie zawahałabym się. Dzięki tej historii poczułam, że żyję. To książka, dla której przepadłam. Jest dla mnie ważniejsza niż wszystkie inne razem wzięte. Podczas jej czytania czułam, że mogę być sobą, że nie muszę już zakładać żadnej maski, bo nikt mnie nie oceni. Poczułam się zrozumiana tak, jak nigdy. Przywiązałam się do tych bohaterów tak bardzo, że nie chciałam się z nimi żegnać za żadne skarby. Jednocześnie tak bardzo pragnęłam przeżywać z nimi te wszystkie chwile, jak również odkładałam to w czasie tak długo, jak tylko mogłam. Ta książka jest dla mnie bezpieczną przystanią. Miejscem, do którego zawsze mogę przyjść i niczym się nie przejmować. Laura i Jacob to postacie, z którymi mogłabym spędzić wieczność, a nawet i dłużej. Czuję się przy nich bardzo komfortowo i bezpiecznie. Zapytacie jak to możliwe, bo przecież to TYLKO słowa na papierze. Dla mnie to są AŻ słowa na papierze. Nigdy bym nie pomyślała o tym, że dwie tak bardzo mi nieznane i nieistniejące osoby, będą dla mnie wsparciem i zrozumieniem. No właśnie. Zrozumienie. Dla tej dwójki to słowo znaczyło więcej niż tysiące innych. Byli dla siebie wsparciem. I choć żadne z nich nie pomyślałoby o tym nigdy, to byli dla siebie ważniejsi niż mogłoby się wydawać. Wystarczyło jedno spojrzenie, a oni wiedzieli już wszystko. Rozumieli się bez słów. Wzbiera się we mnie frustracja i bezsilność na samą myśl o tym, że nie potrafię przedstawić tego, co czuję. Tak bardzo chciałabym podzielić się swoimi myślami, emocjami i wszystkim innym, ale po prostu nie potrafię. Jak już wspominałam, choćbym napisała, nie wiadomo ile słów, zdań, czy czegokolwiek innego, nie oddam nawet w połowie tego wszystkiego. Nawet teraz po skończeniu tej książki nie potrafię nazwać tego, co czułam. Od dłuższego czasu próbuję znaleźć odpowiednie określenie tego, ale chyba takowe nie istnieje. Ta historia sprawiła, że odnalazłam kawałek siebie. Spojrzałam na niektóre sprawy z innej perspektywy i zrozumiałam to, czego nie byłam w stanie zrozumieć wcześniej. Zaczynając TWDF, nie sądziłam, że aż tak się w tym zatracę. Kiedy czytałam, przenosiłam się do świata stworzonego przez Karolinę. Dokładnie czułam każdą emocję, którą opisywała. Jestem zakochana w tym, co Karolina tworzy. Przez książkę dosłownie się płynęło. Ja w jednej chwili byłam na początku tej historii, a po kolejnej chwili miałam już za sobą połowę. W bohaterach dosłownie się zatraciłam. Po prostu cudo. Na koniec chcę podziękować Karolinie. Za wszystko. (Tak, wiem, że robię to już tysięczny raz). Stworzyłaś historię, w której zatraciłam się, oddając kawałek swojej duszy. Chcę Ci podziękować za to, że mogę być jej częścią. Znaczy to dla mnie naprawdę dużo.

𝐑𝐄𝐂𝐄𝐍𝐙𝐉𝐀 𝐙𝐀𝐖𝐈𝐄𝐑𝐀 𝐃𝐔𝐙𝐄 𝐒𝐏𝐎𝐈𝐋𝐄𝐑𝐘! 𝐂𝐙𝐘𝐓𝐀𝐒𝐙 𝐍𝐀 𝐖𝐋𝐀𝐒𝐍𝐀 𝐎𝐃𝐏𝐎𝐖𝐈𝐄𝐃𝐙𝐈𝐀𝐋𝐍𝐎𝐒𝐂! ,,Poznając Laurę Justy, poznałem najjaśniejszą z gwiazd. Tam, gdzie błyszczała teraz, już nigdy nie zapanuje ciemność.’’ O matko.. od czego zacząć? Ta książka doszczętnie mnie złamała i sprawiła, że po moich policzkach strumieniami płynęły łzy. Nie jestem w stanie opisać jakie emocje czułam podczas czytania. Od ekscytacji przez stres aż do smutku a potem do radości. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, co stworzyła autorka. Historia tej dwójki jest jedną z piękniejszych jakie czytałam. Mimo, że aktualnie mam przez nią złamane serce, to i tak będę ją każdemu polecać, bo uważam, że zasługuje na ogromny rozgłos. Totalnie nie spodziewałam się co się tutaj wydarzy. Do tej pozycji podeszłam z myślą ,,to pewnie lekka i urocza młodzieżówka, którą przeczytam przez jeden wieczór’’. Tak, historia bohaterów jest urocza i wspaniała, ale nie taka lekka jak może się komuś wydawać. Karolina przedstawiła nam realne problemy z którymi może spotkać się każdy z nas. Na świecie nie brakuje ludzi chorych.. codziennie umierają setki osób.. Bardzo mocno dotknęła mnie ta książka, ale również uświadomiła mi pare rzeczy (napewno nie tylko mi). Życie jest ulotne. Momentami sama mam wrażenie, że dni przelatują mi między palcami, nie wspominając już o tygodniach czy miesiącach. Czasem śmierć czeka na nas za rogiem mimo, że tego nie wiemy. Osobiście jestem zdania, że nigdy nie wiemy czy wychodząc z domu w ogóle do niego wrócimy. Osoby zdrowe nie wiedzą kiedy umrą, są tej informacji nieświadomi. Natomiast osoby chore z wyznaczonym terminem ,,życia’’ widzą to z innej perspektywy, której osoby zdrowe nigdy nie poznają i nie zrozumieją. Podejrzewam, że takie życie jest ciężkie. Sama gdybym wiedziała ile czasu mi zostało, pewnie bym się załamała i poddała. Laura patrzyła na swoje życie z boku. Nie przeżywała go. Po prostu obserwowała co się wokół niej dzieje. Chciała żyć jak każda inna osoba, ale nie potrafiła. W pewnej chwili w jej życiu pojawił się chłopak, Jacob. Był jej światełkiem w tunelu, deską ratunku. Nawet nie wiecie jaka szczęśliwa byłam gdy zaczęło się u niej układać, gdy zaczęła w końcu żyć jak inne dziewczyny w jej wieku. Kompletnie zapomniałam o ,,czarnej stronie’’ tej historii czyli o chorobie dziewczyny. A czas płynął, dzień za dniem.. minął jeden miesiąc.. a potem drugi.. W pewnym momencie książki zatrzymałam się. Miałam ochotę rzucić nią o ścianę i rozpłakać się jak małe dziecko. Nie, ja miałam ochotę wyć i zastanawiać się ,,czemu? czemu to tak musiało się skończyć?’’. Byłam okropnie rozgoryczona, ale gdy ochłonęłam i podeszłam ponownie do czytania zrozumiałam, że tak miało być oraz, że to wywoła nie tylko u mnie refleksję, ale także u innych. Teraz gdy patrzę na to po paru godzinach od zakończenia uważam, że ta historia od samego początku aż do końca była piękna. Piękna i wzruszająca. Napewno na długo zostanie w moim sercu i prędko o niej nie zapomnę, ale wiecie co? Nie chcę zapominać. Tak wspaniałej historii nie powinno się wymazywać z pamięci. Z całego swojego serca polecam wam tą książkę. Jest ona kolejną z tych, które dużo uświadamiają, co sprawia że warto ją przeczytać. Pewnie będzie was boleć serce podczas przygody z nią, ale to dobrze. Czasem dobrze jest przeczytać coś, co łamie serce i wywołuje refleksję. Jeszcze tak tylko na koniec dodam, że styl pisania autorki jest bardzo przyjemny dla oka, a cała historia idealnie dopracowana pod względem każdego szczegółu. Bohaterów pokochałam tak mocno jak to dzieło. Ogromne gratulacje kieruję do Karoliny, stworzyłaś coś cudownego za co Ci dziękuję! To tyle z mojej strony, mam nadzieję, że was nie nastraszyłam😅Trzymajcie się ciepło moi kochani!💋

Laura to siedemnastoletnia dziewczyna, która kilka miesięcy temu, dowiedziała się, że choruje na bardzo ciężką chorobę serca, która jest prawie nieuleczalna. Jej szanse na przeżycie operacji są mniejsze niż 10%. Jednak nie jest ona zwykłą dziewczyną. Ma w sobie ogrom siły i z każdą stroną to pokazuje. Stara się przeżyć swoje ostatnie chwilę życia najlepiej jak tylko potrafi, starając się również, nie dopuszczać do siebie innych osób, a swoich bliskich przyzwyczaić do tego, że niedługo jej nie będzie. Jacob to, jak się przedstawił, chłopak chóru na glejaka. Jednak jego choroba to tylko przykrywka, aby poznać Laurę I pomóc jej przeżyć jej ostatni czas jak najlepiej. Wie, że gdyby nie zmyślił tej choroby, dziewczyna nie byłaby nim zainteresowana, a że żyła w przekonaniu, że obydwoje zaraz umrą, wiedziała, że może ku zaufać. Jednak jak się okazuje, nie do końca jego historia z chorobą była wyssana z palca. Jego młodsza siostra chorowała na glejaka. Jej przypadek był już nieuleczalny, więc zmarła w wieku 6 lat. Ta historia jest najbardziej wzruszająca powieścią, jaką kiedykolwiek czytałam. Przysięgam, że jeśli szukacie książki, która złapie was mocno na serce I już nigdy go nie opuści, to zdecydowanie powinniście przeczytać "Time worth dying for". Wylałam nad przygodami Laury i Jacoba wiele łez. Ich relacja była cudowna. Czy dwa miesiące to dużo? Przecież to tylko 1/6 całego roku. Nie da się przecież poczuć do kogoś silnego uczucia, przez taki krótki okres. A jednak. Ostatnie dwa miesiące Laury były niezwykłe. Poznała ona chłopaka, który z początku miał dać jej życie marzeń, ale bez żadnych uczuć. Miłość jednak zwyciężyła, a ich zwykły zakład zmienił się w prawdziwe uczucia. Książka pokazuje nam, że to nie czas potrafi zbudować relacje międzyludzkie, ale my sami I nasze podejście do drugiej osoby. Czas nie leczy również naszych ran, on tylko pozwala nam oswoić się nam z daną sytuacją, bywa, że cierpienie po jakimś czasie mija, ale nigdy nie całe. Zawsze gdzieś w środku nas zostanie gorycz, która będzie zamieniała się w nostalgię. Moment w którym zmarła Laura był chyba najsmutniejszym momentem w całej tej książce. Naprawdę było to w cholerę smutne, patrząc jak Jacob za nią tęskni. Najbardziej rozczuliłam się w momencie, gdy siedział nad jej grobem I słuchał nagrania, które po sobie zostawiła. Jej przemowa była cudowna. Minęło pół roku, a jego cierpienie zostało takie samo. Autorka zrobiła kawał świetnej roboty. Przysięgam. Dawno nie czytałam tak pięknej, ale zarazem smutnej historii dwojga ludzi. Jestem zakochana ale również załamana, jak szybko udało mi się przez to przejść. Jak bardzo dwojga ludzi, może poczuć do siebie tak silne uczucie. Autorka napisała, że to nie sam fakt kłamstwa wpływa na nasze samopoczucie, tylko sposób, jak wpłynęło ono na nas I na nasze życie. Coś w tym jest. Właśnie wtedy uświadomiłam sobie jeszcze bardziej, że są kłamstwa, które chcą nas zranić oraz takie które chcą abyśmy żyli jak najlepiej. Bardzo przyjemnie się czytało każdą stronę, a kartki same się przewracały. Wszystkie opisy sprawiały, że trudno było mi odejść od tej lektury. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji przeczytać książki Karoliny, to jak najbardziej musi się to zrobić w trybie natychmiastowym!

„Time worth dying for” to nie jest książka o miłości. To nie jest kolejna książka o nastolatkach, którzy zakochują się w sobie. To książka o bratnich duszach, o osobach, którzy poznając siebie znaleźli swoją bezpieczną przystań, odnaleźli zrozumienie i ukojenie. O osobach, które siebie nawzajem uratowały. To historia pokazująca jak bardzo los jest nieprzewidywalny, że dziś jesteśmy, a jutro może nas już nie być, oraz o szansach, które również od niego dostajemy. O tym, że każdy zasługuje na szczęście. A przede wszystkim, jest to historia o nastolatkach, którzy na nowo nauczyli się żyć. Relacja Jacoba i Laury była wyjątkowa. Co prawda spontaniczna, nie do końca przemyślana i pełna zawirowań, lecz również wspaniała. Laura przez swoją chorobę nie chciała wchodzić w jakiekolwiek relacje z ludźmi, ponieważ chciała zostawić po sobie jak najmniej bólu. Jej nieplanowany związek z Jacobem miał być tylko głupim układem. Odskocznią od pochmurnej rzeczywistości, która otaczała Laure od dłuższego czasu. Chłopak również był chory śmiertelnie, dlatego Laura zgodziła się na ten układ. W końcu obydwoje umrą, co mogłoby pójść nie tak? Jeśli mam być szczera, na podatku nie do końca mi się spodobała ta książka. Strasznie ciężko było mi przebrnąć przez pierwszą 1/3 i przez miesiąc zmuszałam się, by to skończyć. Co najgorsze - wpadłam przez nią w zastój. Cieszę się, że ostatecznie przekonałam się do tej historii. Jestem pewna, że pozostanie ze mną na długo, bo wylałam ogrom łez, zwłaszcza przy zakończeniu. Uważam, że historia Laury i Jacoba była wspaniała. Może i nie była to miłość, jak wspomniałam na początku, lecz pasowali do siebie idealnie. Moim zdaniem byli bratnimi duszami, które po prostu za późno siebie odnalazły. Obydwoje nosili na barkach wiele problemów. Bo przecież nawet jeśli milion razy się zapewnia, że jest się pogodzonym z losem jaki nas spotkał, to kto jest tak naprawdę gotowy na smierć? Nikt nigdy nie jest na to przygotowany. W końcu los postanowił skrzyżować drogi Laury i Jacoba. Czy za późno? Myślę, że czas, który dostali na spędzenie ze sobą tych wspaniałych chwil, był mimo wszystko odpowiedni. Ta książka zmiażdżyła mnie emocjonalnie. I choć przez pierwsze strony byłam zniechęcona, później czytałam jak w transie. Mam z nią trochę relacje hate-love, lecz wiem, że napewno pozostawiła ona ogromny ślad w mojej głowie. Laura Justy to najodważniejsza dziewczyna na świecie. Chciałabym być choć w najmniejszym procencie tak odważna i silna jak ona. Przez większość książki jest pokazywana jakby godząc się z losem, również się poddała. Jej podejście do życia nie było jedne z lepszych. Lecz tak naprawdę ona nigdy się nie poddała. Laura Justy pokazała mi inne znaczenie happy endu. Nie zawsze szczęśliwe zakończenie musi się równać z baśniowym „i żyli długo i szczęśliwie”. Moim zdaniem zakończenie „Time worth dying for” było szczęśliwe. A przede wszystkim było piękne.

„Time worth dying for” to nie jest książka o miłości. To nie jest kolejna książka o nastolatkach, którzy zakochują się w sobie. To książka o bratnich duszach, o osobach, którzy poznając siebie znaleźli swoją bezpieczną przystań, odnaleźli zrozumienie i ukojenie. O osobach, które siebie nawzajem uratowały. To historia pokazująca jak bardzo los jest nieprzewidywalny, że dziś jesteśmy, a jutro może nas już nie być, oraz o szansach, które również od niego dostajemy. O tym, że każdy zasługuje na szczęście. A przede wszystkim, jest to historia o nastolatkach, którzy na nowo nauczyli się żyć. Relacja Jacoba i Laury była wyjątkowa. Co prawda spontaniczna, nie do końca przemyślana i pełna zawirowań, lecz również wspaniała. Laura przez swoją chorobę nie chciała wchodzić w jakiekolwiek relacje z ludźmi, ponieważ chciała zostawić po sobie jak najmniej bólu. Jej nieplanowany związek z Jacobem miał być tylko głupim układem. Odskocznią od pochmurnej rzeczywistości, która otaczała Laure od dłuższego czasu. Chłopak również był chory śmiertelnie, dlatego Laura zgodziła się na ten układ. W końcu obydwoje umrą, co mogłoby pójść nie tak? Jeśli mam być szczera, na podatku nie do końca mi się spodobała ta książka. Strasznie ciężko było mi przebrnąć przez pierwszą 1/3 i przez miesiąc zmuszałam się, by to skończyć. Co najgorsze - wpadłam przez nią w zastój. Cieszę się, że ostatecznie przekonałam się do tej historii. Jestem pewna, że pozostanie ze mną na długo, bo wylałam ogrom łez, zwłaszcza przy zakończeniu. Uważam, że historia Laury i Jacoba była wspaniała. Może i nie była to miłość, jak wspomniałam na początku, lecz pasowali do siebie idealnie. Moim zdaniem byli bratnimi duszami, które po prostu za późno siebie odnalazły. Obydwoje nosili na barkach wiele problemów. Bo przecież nawet jeśli milion razy się zapewnia, że jest się pogodzonym z losem jaki nas spotkał, to kto jest tak naprawdę gotowy na smierć? Nikt nigdy nie jest na to przygotowany. W końcu los postanowił skrzyżować drogi Laury i Jacoba. Czy za późno? Myślę, że czas, który dostali na spędzenie ze sobą tych wspaniałych chwil, był mimo wszystko odpowiedni. Ta książka zmiażdżyła mnie emocjonalnie. I choć przez pierwsze strony byłam zniechęcona, później czytałam jak w transie. Mam z nią trochę relacje hate-love, lecz wiem, że napewno pozostawiła ona ogromny ślad w mojej głowie. Laura Justy to najodważniejsza dziewczyna na świecie. Chciałabym być choć w najmniejszym procencie tak odważna i silna jak ona. Przez większość książki jest pokazywana jakby godząc się z losem, również się poddała. Jej podejście do życia nie było jedne z lepszych. Lecz tak naprawdę ona nigdy się nie poddała. Laura Justy pokazała mi inne znaczenie happy endu. Nie zawsze szczęśliwe zakończenie musi się równać z baśniowym „i żyli długo i szczęśliwie”. Moim zdaniem zakończenie „Time worth dying for” było szczęśliwe. A przede wszystkim było piękne.