Sukienka z mgieł (okładka  twarda, wyd. 03.2016)

Kawiarnia w Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem przyciąga ludzi swoim klimatem i pyszną kawą, ale nie byłoby tego magicznego miejsca bez jego właścicielki-Weroniki.
,,Weronikę wychowały koty. Iris, Mores, Esmeralda, Barnaba, Diki... W jej domu koty były zawsze." Zastępowały jej miłość rodziców na co dzień, bawiły się z nią, gdy jeszcze nie chodziła do przedszkola i były jej pocieszycielami kiedy czuła się samotna. Może to koty sprawiły, że Weronika od dziecka potrafiła odpowiedzieć na pytanie, którego druga osoba jeszcze nie zadała. Była bardzo wrażliwa i uważała, by nie rozdeptać najmniejszego stworzonka, nie zrywała kwiatów, bo uważała, że odczuwają ból. Jej rodzice, lekarze o racjonalnych umysłach, ze zdziwieniem patrzyli na jej niewytłumaczalne zdolności, nie rozumieli, że dziewczynka ma dar. W dorosłym życiu Weronikę też prowadzi niezwykła intuicja, a ludzie jakby wyczuwając ją i pozytywne fluidy wokół ściągają do kawiarni i zadomowiają się w niej.
Każdy klient to nowa historia do poznania. Mateusz zawsze zamawia kawę Monsooned Malabar, ale pewnego dnia przez pomyłkę dostaje latte przeznaczoną dla Ani. ,,Odstawiona przez Mateusza latte z podwójnym mlekiem i cynamonem przytuliła się do czarnej, gorzkiej Monsooned Malabar", a efektem tego jest wspólne wyjście młodych z kawiarni.
Krycha Karpieluk, to tak naprawdę Anastazja, która stara się zakrywać siniaki na pobitym ciele, udręczona żona pijaka i matka czternastoletniego Andrzejka. Przychodzi do Weroniki na herbatę z cytryną. ,,Kobieta pieści filiżankę, przymyka oczy, podnosi do ust... I znowu rysy Anastazji miękną, łagodnieją, a małe szczęście huśta się na uszku filiżanki..."
Janusz ma zawsze kilka dowcipów w zanadrzu, przelatuje przez Piwnicę jak burza pomiędzy licznymi zajęciami. Małomówny przychodzi z laptopem, siada przy stoliku, sączy drinka i pisze powieść, a niezwykła cioteczka Dora jest lekarstwem na wszelkie problemy.
Kolejne wydarzenia splatają się ze sobą, tak samo jak losy bohaterów. Czasem z pozoru niewiele znaczące zdarzenia stają się inspiracją ,,niteczką splatającą ze sobą ludzkie losy. Albo liną ratunkową."
Autorka pokazuje, jak trudne bywają relacje rodziców i dzieci. Weronika wychowywana była w samotności, przez ciągle zmieniające się opiekunki, zapracowanych rodziców poświęcających więcej czasu pacjentom i konferencjom niż córce. Była głodna dotyku, tęskniła za pieszczotami i przytulnym domem. Szukała bliskości u kotów. Krysia dorastała w domu z ojcem alkoholikiem, wstydziła się tego i obiecywała sobie, że jej dom będzie inny, ale powieliła błędy matki i swojego syna wychowywała też w domu pełnym awantur, odoru alkoholu i libacji.
,,Sukienka z mgieł" to kobieca powieść o utraconych latach dzieciństwa, których nie da się już odzyskać, ale dzięki szczerej rozmowie można spróbować oczyścić duszę i naprawić, to co się da w dorosłym życiu. Autorka daje nadzieję, że nigdy nie jest za późno na dobre zmiany w życiu, trzeba do nich tylko dojrzeć.
W powieści Joanna Maria Chmielewska zwyczajność zamienia w magię, maluje słowami i otula nimi Czytelnika jak ciepłym kocykiem. Piękna powieść, polecam:)
http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

Piwnica pod Liliowym Kapeluszem jest niezwykłym miejscem spotkań. Panuje tam świetna atmosfera i dzieją się wyjątkowe rzeczy. W dużej mierze to zasługa właścicielki Weroniki, która włożyła wiele miłości i wysiłku w to miejsce, aby stało się ono jedyne w swoim rodzaju.

Każdy w to miejsce przychodzi z innej przyczyny. Małomówny praktycznie wcale się nie odzywa i ciągle spędza czas ze swoim laptopem, na którym pisze książkę. Anastazja (Krysia) Karpieluk chce poznać miejsce, do którego codziennie uczęszcza jej syn. To dzięki Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem dochodzi do pewnych wniosków i chce zmienić swoje życie. Również warto wspomnieć o Ali i Mateuszu, do których los uśmiechnął się właśnie w tym miejscu.

W książce poznajemy życie Weroniki, które nie należy do zwyczajnych. Główna bohaterka jest osobą wyjątkową, bardzo powiązaną z naturą, która w dzieciństwie cały czas spędzała czas z kotami. Zawsze wyróżniała się na tle jej rówieśników i była bardzo samotna, przez małe zainteresowanie, którą obdarzali ją rodzice.

Magia towarzyszyła mi przy czytaniu tej powieści. Nie chciałam kończyć tej książki, z tego względu, że czyta się ją bardzo przyjemnie. Fabuła nie ma przesłania, zakończenie nie jest przewidywalne. Jest to jedna z tych książek, w której podczas czytania nie czujemy napięcia, nerwów, emocji. Przy niej można odpoczywać.

W fabule panuje fenomenalna atmosfera. Książkę chłonie się strona za stroną. Oprócz życia Weroniki mamy również okazję poznać głębokie tajemnice Anastazji, która też nie ma łatwo. Wszystkie problemy z którymi borykają się bohaterowie, są zwyczajne i nie wyssane z palca. Z takim życiem męczy się wiele osób na całym świecie. Wnioskuję, że powieść jest przemyślaną pozycją, napisaną w świetny sposób.

To była naprawdę magiczna książka. Pomimo swojej prostoty i tego, że mogę ją spokojnie nazwać zwykłą powieścią obyczajową - była ona niezwykła. Pani Joanna Chmielewska ma świetny styl pisania, nie zanudza, a wręcz przeciwnie - przyciąga.