Śniadanie Mistrzów (okładka  twarda, wyd. 03.2019)

piękne wydanie. mam już tę książkę ale lekko zniszczoną.

Kurt vonnegout jeden z lepszych pisarzy z jakimi miałem styczność

klasyka, uwielbiam

Pod koniec zeszłego roku i na początku obecnego nakładem wydawnictwa Zysk i S-ka ukazały się reedycje trzech dzieł Kurta Vonneguta (wydawnictwo zapowiedziało już wydanie kolejnej pozycji, wszystkie one mają wspólny motyw obwoluty skrywającej okładki w żywych kolorach utrzymanych w tej samej tonacji kolorystycznej, dzięki czemu będą ozdobą każdej biblioteczki). Jakiś czas temu Tomek pisał Wam o swojej kupce wstydu recenzując „Kocią kołyskę”, ja dziś natomiast chciałam Wam przedstawić jedną z moich 100 pozycji, które muszę przeczytać przed śmiercią a mianowicie „Śniadanie mistrzów, czyli żegnaj, czarny poniedziałku!”. Po raz pierwszy wydana w 1973 roku satyra na amerykańskie społeczeństwo jest równie aktualna w roku 2019 i dotyczy nas wszystkich. Pod przykrywką dość lekkiej historyjki poprzeplatanej własnoręcznie wykonanymi ilustracjami Vonnegut przemyca obraz nas ludzi skupionych wyłącznie na sobie, posiadających pewną świadomość, mimo to jednak pędzących ku zagładzie. „Jakiś czas jechali w milczeniu a potem kierowca znów trafił w sedno. Wie – powiedział – że jego ciężarówka zmienia atmosferę w trujący gaz i że planetę pokrywają nawierzchnią, żeby jego ciężarówka mogła wszędzie przejechać. - I w ten sposób popełniam samobójstwo – zakończył” O nic nie dbamy, na nikim nam nie zależy, żyjemy w wielkiej bańce ułudy, która nadymana naszym ego wcześniej czy później pęknie z wielkim hukiem. I choć powieść Vonneguta pozwoli się uśmiechnąć niejednemu czytelnikowi to w końcowym rozrachunku nie będzie nam do śmiechu jeśli nadal będziemy postępować tak jak postępujemy. Przerażający jest fakt, że blisko 50 lat po wydaniu „Śniadania mistrzów” jest ono nadal aktualne, co świadczy o tym, że my jako społeczeństwo nadal niczego się nie nauczyliśmy. Gorąco polecam. Pozdrawiam K.

ŚWIAT NICZYM KONAJĄCY SYFILITYK Vonnegut pisze lekko, ale zarazem fascynująco, świeżo i zachwycająco pod względem literackim. Jednocześnie robi to z olbrzymią dawką humoru, który sprawia, że czytelnik co chwila wybucha śmiechem. Ale śmiech ten szybko więźnie mu w gardle, bo całość przeraża – nadal jednak fascynuje, także wizją świata. Świata konającego, niczym występujący w książce syfilitycy, ale wciąż starającego się wykonywać wyuczone wcześniej ruchy, nieważne, że tylko pogorsza swoją sytuację. Wszystko to robi wielkie wrażenie, oszałamia, ale i zostawia czytelnika niezwykle usatysfakcjonowanym. Bo to nie tylko śniadanie mistrzów, to prawdziwa uczta – dla zmysłów, serca i dla intelektu. Powieść, jakich potrzeba nam więcej, bo w tym pędzie za modą, za tym, co zdaniem innych należy i wypada, zapominamy, kim sami jesteśmy.

Kurt Vonnegut to autor, który już zawsze będzie kojarzyć mi się z literaturą, która oprócz swojego specyficznego sposobu w jakim została napisania, ma także do przekazania drugie, głębsze dno, które odkryte okazuje się być nie tylko problemami z opisanych przez niego czasów, to problemy, które aktualne wtedy, nadal nie straciły ważności. Powieść ta została wzbogacona w wiele dość specyficznych obrazków, dzięki czemu odnosiłam wrażenie, że czyta mi się ją znacznie łatwiej, mimo iż miejscami musiałam nieco dłużej zastanowić się nad tym, co takiego autor miał w danej chwili na myśli. Mimo wszystko jego styl jest lekki i przyjemny i tak samo jak w przypadku "Rzeźni numer pięć" bądź też "Kociej kołyski" na samym początku brnęłam dalej z czystej ciekawości, a potem z przekonania, że po prostu muszę, ależ to muszę dotrwać do końca mimo iż byłam pewna, że z pewnością znajdą się w niej momenty, które albo przeoczę, bądź też zrozumiem inaczej. Jednak cóż, być może przy drugim podejściu spojrzę na nią nieco inaczej i będzie mi dane odkryć ją na nowo. To jest właśnie coś, co uwielbiam najbardziej w książkach. Każdy z nas może je interpretować inaczej, nie tylko uznawać, że jedna jest prawdziwym dziełem literackim, a druga nie wnoszącym nic do życia czytelnika "zapychaczem", lecz także możemy się z nich dużo nauczyć od bohaterów i czerpać z ich przyzwyczajeń i upodobań, bądź też uczyć się na ich błędach. To wręcz doskonała historia opowiadająca, jak wielki wpływ ma na człowieka psychologia. Poznając psychikę i naturę ludzką, nie tylko możemy dowiedzieć się wiele na temat drugiej osoby, lecz także możemy wywołać u niej zamierzony efekt, jakim może być chociażby przekonanie jej - jak było w przypadku "Śniadania mistrzów" - że wszyscy ludzie są maszynami, a tylko ona jest jedyną myślącą i mającą wolną wolę istotą. Brzmi strasznie? I właśnie takie jest, a jeszcze bardziej przyprawiające o ciarki jest to, że podobne działania dzieją się w świetle dziennym. Osobiście uwielbiam twórczość Kurta Vonneguta i sądzę, że nie tylko z przyjemnością co najmniej raz wrócę do jego twórczości, z którą miałam okazję się zapoznać, lecz także otworzę się na jego nowe książki i postaram się wyciągnąć z nich jak najwięcej wiedzy. Wiedzy o nas samych ubranej w nietypowe słowa.

Zawsze chciałam przeczytać coś autorstwa Kurta Vonneguta. To jeden z tych pisarzy, którzy mogą nieustannie fascynować, podobnie jak ich dzieła. Teraz wiem, że Kurt Vonnegut w tym o czym i w jaki sposób pisze pozostaje stale niezwykle ważki i aktualny. W ostatecznym rozrachunku Śniadanie Mistrzów jest smutną i pełną goryczy lekturą, choć oczywiście nie brakuje w niej elementów humorystycznych i ironicznych. Vonnegut posiada swoisty talent do przedstawiania absurdów i licznych przywar tego świata, zdecydowanie ta książka zmusza do refleksji, myślenia. Uważam że jest prorocza w swoim przesłaniu.

"Śniadanie mistrzów" zawiera w sobie wszystkie cechy charakterystyczne w pisarstwie Vonneguta – ironię, komizm, absurd i liczne (naprawdę liczne) dygresje. Główną fabułę dałoby się zmieścić na kilku stronach, ale czym byłoby "Śniadanie mistrzów" bez wszystkich streszczeń fabuły książek Kilgore’a Trouta? Całość ostatecznie jest jedną z najlepszych powieści w dorobku Vonneguta i jedną z lepszych pozycji, by rozpocząć swoją przygodę z autorem.