Podróż do Carcassonne. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 08.2019)

„Jesteśmy igraszką w rękach losu ...” Literatura dała nam już wiele przykładów mezaliansów. Szczególne znaczenie miały one w dawnych czasach, gdzie był wyraźny podział na klasy społeczne. Dzisiaj zacierają się granice pochodzenia i nie przywiązuje się już takiej wielkiej wagi do tych kwestii. Jednak w czasach, gdy dzieje się prezentowana nam historia związek ubogiej kobiety, artystki z podrzędnego teatru z synem hrabiego był wielkim nietaktem, skrzętnie ukrywanym przed światem. Hrabina Stefania Leszczyńska za wszelką cenę starała się pozbyć dziewczyny syna i w końcu jej się udało. Cały czas sterowała życiem swojego syna, który zachowywał się jak zniewolony przez matkę i nie miał własnego zdania. Zaaranżowała jego małżeństwo, które było na odpowiednim poziomie, ale pozbawione uczucia. Natalia Moore usuwa się w cień, mężczyzna nie będzie miał okazji uczestniczyć w wychowaniu dziecka, którego spodziewa się kobieta. Ich losy rozejdą się na wiele lat, ale czy kiedyś splotą się ponownie? Czy Natalia zostanie zaakceptowana przez rodzinę Leszczyńskich i będzie miała zaszczyt być żoną syna hrabiego? A może czasy, w jakich historia się dzieje nie dadzą im szansy na wspólne życie? Ta dwutomowa saga osadzona w realiach międzywojennych jest kalejdoskopem po losach kilku pokoleń. Poznajemy losy rodziców Ksawerego, następnie Natalii i jej córki oraz życie ich potomków. Wspólnie z bohaterami przeżywamy ich wzloty i upadki, chwile piękne i radosne, ale też nurtujące ich smutki i rozterki nas nie omijają. Słowem, w tej pięknej i owianej tajemniczością historii dostaniemy cały kalejdoskop wrażeń, różnorodnych emocji i wzruszeń. „Nic nie dzieje się przez przypadek. Wszystko, co nas spotyka, ma jakiś sens, nawet jeśli go początkowo nie dostrzegamy. Naszym życiem kieruje przeznaczenie”. Podróż do Carcassonne to wzruszająca, zaskakująca i emanująca delikatnym powabem tajemniczości powieść o niespełnionej i trudnej miłości, trudnej do przetrwania, której droga do szczęścia usłana jest kolcami. Bohaterowie w walce o swoją miłość poddali się, nie starali się skutecznie walczyć z przeciwnościami losu, stracili chęć i odwagę na dokonanie zadowalających zmian w swoim życiu. I ponieśli tego konsekwencje na całe życie. To też obraz odwagi i męstwa, ale również prawości i walki o zachowanie więzi z rodziną, nawet wbrew woli innych, a także siły przebaczania. I te kipiące i wzburzone emocje przedzierają się przez stronice tej powieści uchylając się przed świstem kul i wybuchów armatnich. Atmosfera wojenna dodatkowo wzmacnia wydźwięk zachowań bohaterów, czasami starając się usprawiedliwić ich, nie zawsze zrozumiałe i wytłumaczalne zachowania. To również historia trudnych i momentami toksycznych relacji między matką a córką, do których przyczyniły się istniejące między nimi tajemnice i brak otwartości i szczerości. Brak zrozumienie drugiej strony tak pokierował ich losami, że zapewne każda z nich później żałowała swojego niefortunnego zachowania. Nie powiem, lektura tej sagi wzniosła mnie na wyżyny ludzkich emocji, poruszyła mnie dogłębnie, ale też napełniła wielką nadzieją, że prawdziwa miłość zawsze przetrwa, nic nie jest w stanie stanąć jej na przeszkodzie. Ale też uświadomiła mi, że o miłość trzeba walczyć i nigdy, w żadnym momencie, nie można pozwolić sobie na to, aby osoby, które darzymy uczuciem odeszły w niepamięć i zapomnienie. Czas płynie nieubłaganie i nie warto marnować pięknych chwil, wręcz przeciwnie trzeba je chwytać i korzystać z nich. Autorka bryluje pomiędzy marzeniami o lepszej przyszłości, a skrywanymi tajemnicami rodzinnymi. Tylko wytrawny czytelnik śmiało odnajdzie się w zarówno w sidłach i gąszczu zakłamania, jak i cierpliwego poszukiwania prawdy. Czytałam tę powieść i z każdą chwilą coraz bardziej i śmielej zatapiałam się w skomplikowanych losach bohaterów. Zaprzyjaźniłam się z nimi, przeżywałam każdą ich rozterkę, ale i cieszyłam się pięknymi chwilami. Tak naprawdę oczekiwałabym dalszej kontynuacji tej sagi, ciekawa jestem losów dalszych pokoleń tej rodziny. Nie wspomnę już, że marzy mi się ekranizacja tej powieści, ale kto wie … Ta saga jest urzekająca i zapewne każdemu przypadnie do gustu. Jej nawet nie trzeba polecać, ona jest nieocenioną wartością sama w sobie. Ona tak mnie pochłonęła, że nie mogłam jej odłożyć na bok. Mój wzrok nieustannie jej poszukiwał, nawet na chwilę nie pozwoliłam jej zniknąć z zasięgu mojego wzroku. Podróż do Carcassonne należy do grona tych lektur, które na zawsze pozostają w nas i odbijają piętno na naszym systemie wartości.

Żal nie jest dobrym doradcą, a kiedy nagromadzi się go zbyt dużo wystarczy chwila by spowodował wypływ słów, które niczym lawa wiele zniszczą i zranią niejednego. Niekiedy człowiek dostaje drugą szansę i może naprawić to, co zniszczyły rzucone w emocjach zdania. Jednak straconego czasu nie da się już nigdy odzyskać. Na wybory rodziców Iwona nie miała wpływu, w innych okolicznościach jej życie mogło potoczyć się zupełnie inaczej. Jej własne decyzje nie są przyjmowane przez matkę tak jak myślała, że będą. Zamiast spodziewanych gratulacji radości otrzymuje reprymendę, ciężkie wojenne czasy nie są wytłumaczeniem dla dziewczyny. Czy wybierając małżeństwo z Konradem, którego nie kocha postępuje właściwie? W tym momencie liczy się dla niej to, że w końcu znalazła sposób by zmienić kierunek swej życiowej ścieżki. Nie pochwala tego jak egzystuje matka i nie chce postępować zgodnie z jej zasadami, lecz wiąże się to z opuszczeniem domu i oddzieleniem gruba kreską od krakowskiej przeszłości, ale nie zamierza zaprzepaścić szansy jaką dostała. Jednak wojna zbiera brutalne żniwa, po jakich ona i ludzie z nią związani już nie będą tacy sami. Jeszcze nie tak dawno Iwona oceniała i była oceniana, widziała świat w czarno-białych barwach, lecz kiedy traci się tak wiele zaczyna się dostrzegać to, co wcześniej umykało. Druga szansa zostaje dana nie tylko dziewczynie, która musiała dojrzeć i zrozumiała co było udziałem matki oraz jak dużo jeszcze może dostać od losu jeśli zdecyduje się na próbę przebaczenia … Drugi tom „Podróż do Carcassonne” jest niezwykłą etiudą, w której głównym motywem jest dojrzewanie i zbieranie plonów, czasem gorzkich, z podjętych decyzji. Agnieszka Janiszewska w drugim tomie podtrzymała kameralność opowieści, jednocześnie odkrywając przed czytelnikami skomplikowane relacje rodzinne oraz emocjonalny labirynt. Trudny okres wojenny oraz lata po nim z zawirowaniami politycznymi stanowią adekwatne dopełnienie do tego, co dzieje się z bohaterami. Tym razem na pierwszym planie jest kolejne pokolenie, zmagające się ze skutkami swoich wyborów i noszące również ciężar przeszłości rodziców. Na ich doświadczenia kładzie się bolesnym cieniem trudnym moment historycznej zawieruchy, do tego dołączają cienie dawnych wydarzeń, splatając w jedno to, co kiedyś zostało rozdzielone. Lata rozłąki, wyrzuty sumienia i sekrety nie są łatwe do przezwyciężenia, zwłaszcza kiedy wybaczenie innym i sobie przychodzi z trudem. Postacie patrząc za siebie widzą ogrom zniszczeń, materialnych, lecz przede wszystkim uczuciowych, Agnieszka Janiszewska oddała z niuansami wątpliwości na drodze do wybaczenia oraz rozgrywającą się, w sercach i umysłach, walkę pomiędzy tym, co było i może być jeśli człowiek zacznie patrzeć w przyszłość i pozostawi za sobą przeszłość. Czasem wspólna podroż zbliża tych, którym wydawało się, że zbyt mało ich łączy …

Podróż do Carcassonne, tom I, II Z jednej strony ta historia jest piękna. Choć trochę przewidywalna. Mamy tutaj przedstawioną miłość dwojga ludzi, jednak w czasach, kiedy takiego rodzaju związek nie ma żadnych szans na przetrwanie. To czasy, kiedy liczył się tytuł i uznanie w oczach ludzi. On jest synem hrabiego, rozpuszczonym chłopcem, który myśli, że może mieć wszystko. Z kolei ona jest tylko aktorką, ze zwykłego teatru, bez znaczących roli, niezbyt popularna. Jednak wiadome było, że ten związek nie ma szans na przetrwanie, nie w tych czasach. Minęło kilka lat od zakończenia ich związku, ale jak się okazuje, po pewnym czasie losy ich rodzin ponownie się stykają. Tak naprawdę jest to bardzo ciekawa książka, bo przede wszystkim ukazuje społeczeństwo w latach około 1921 roku. Bardzo dobrze tutaj widać te podziały społeczne, w którym to liczy się z jakiej grupy pochodzisz, z kim możesz wziąć ślub, jak to rodzina sytuuje twoje położenie. Na pewno warto zwrócić uwagę na to, że zarówno pierwsza jak i druga powieść są bardzo klimatyczne. Bardzo szybko i łatwo się je czyta, bo Autorka pisze te książki w specyficzny sposób. Na szczęście jej styl pisania pasuje do tamtych czasów, przez co nic nam się tutaj nie gryzie i nie zazębia. O ile obie książki są krótkie, to bardzo dużo się tu dzieje, jest tu dożo bohaterów, po kolei zaś śledzimy losy kolejnych pokoleń i rodzin. Kolejno, mamy tutaj sytuację społeczną, losy rodzin, wątki historyczne i jeszcze wątki miłosne. Okey, jest tego dużo, ale na szczęście to wszystko ze sobą pasuje, a to najważniejsze. Jeszcze, gdyby książki byłyby długie, ale są króciutkie, więc opisanie tylu wątków w tak małej ilości stron, musi nie być wcale takie proste, dlatego tutaj ogromne uznanie dla Autorki. Według mnie ta książka daje nadzieję na miłość. W tych czasach wydaje się to być normalne, ale kiedyś trzeba było walczyć o każde uczucie, a i tak większość związków było skazane na porażkę. Hrabina Stefania aranżuje małżeństwo dla swojego syna Ksawerego. Chodzi tutaj tylko o jego przyszłość, o zyski dla rodziny i karierę, nie liczy się przecież uczucie. W międzyczasie Ksawery poznaje Natalię, ma z nią romans, a potem okazuje się, że dziewczyna jest w ciąży. Wszystko szybko musi się skończyć. Ksawery pozostawia swoją kochankę, mijają lata… Po latach jednak losy tych rodzin ponownie się krzyżują. W tomie II poznajemy losy Iwony, córki Natalii. To dziewczyna, która również podąża drogą miłości. Decyduje się na zamążpójście. Jednak po pewnym czasie dziewczyna zdaje sobie sprawę, że ten związek nie będzie usłany różami i nie do końca z miłości… Jednak wszystko zaczyna się sypać, ponieważ nadchodzi wojna, wybucha Powstanie Warszawskie, a Iwona postanawia powrócić do rodzinnych stron. Ocena I, II tomu – 8/10

Odkąd odkryłam twórczość Agnieszki Janiszewskiej, z ogromną ochotą wracam do jej powieści i czekam na kolejne. Czy i tym razem autorka nie zawiodła?  Lata międzywojenne, rok 1921. Tak zaczyna się powieść. Natalia Moore, początkująca aktorka spotyka się z Ksawerym Leszczyńskim, synem hrabiny Stefanii Leszczyńskiej oraz hrabiego Rafała Leszczyńskiego. Z tych spotkań nawiązuje się romans, którego konsekwencją jest dziecko. Dla matki Ksawerego taki mezalians jest nie do przyjęcia, w związku z tym aranżuje małżeństwo syna z córką Lubienieckich, zaś aktoreczce proponuje pieniądze i wyjazd z Warszawy. Natalia nie przyjmuje tej propozycji, jednak gdy kochanek, nie sprzeciwiajac się woli matki, oferuje jej tylko potajemne spotkania, panna Moore postanawia przenieść się do Krakowa. Tam, po paru latach, przypadkowo spotyka Rafała Leszczyńskiego. "Od pewnego czasu nie wierzę już w przypadki. Wierzę za to, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Że jednak przeznaczenie naprawdę istnieje".   Hrabia poznaje wnuczkę Iwonę i, w tajemnicy przed rodziną, systematycznie odwiedza panny Moore. Przywozi Iwonie album że zdjęciami i opowiada o ojcu oraz pozostałych członkach rodziny. Co wyniknie z tych podróży Rafała do Krakowa? Czy Iwona pozna swoich krewnych osobiście?  Autorka, w piękny, wzruszający i subtelny sposób, opisuje sagę rodziny Leszczyńskich, ich pogmatwane losy oraz konsekwencje decyzji podjętych przed kilkudziesięcioma latami, zwłaszcza postanowień Stefanii, która kierowała życiem większości rodziny, i nikt nie śmiał się jej przeciwstawić.  "Podróż do Carcassone" to kunsztowna historia o wielopostaciowej miłości, walce o swoje marzenia, co odzwierciedla cytat zawarty na okladce pierwszego tomu ("Są marzenia, które uskrzydlają, i takie, które stają się przekleństwem"), oraz o znalezieniu siły na wybaczenie tym, którzy zawiedli - tutaj doskonale wpasowuje się cytat z okładki drugiego tomu ("Czy znajdziesz w sobie siłę, by przebaczyć tym, którzy zawiedli Cię najbardziej?").  Agnieszka Janiszewska w losy rodziny wplotła tło historyczne z okresu miedzy- i powojennego, okupacji, a także Powstania Warszawskiego. Jednak głównym wątkiem nadal pozostaje rodzinną koligacja. Pierwszy tom opisuje losy Natalii, drugi, już dorosłej Iwony.  Odpowiadając na pytanie że wstepu: Czy i tym razem autorka nie zawiodła? Odpowiadam: nie, nie zawiodła,  a wręcz przeciwnie - przekazała czytelnikom znamienitą powieść .

Odkąd odkryłam twórczość Agnieszki Janiszewskiej, z ogromną ochotą wracam do jej powieści i czekam na kolejne. Czy i tym razem autorka nie zawiodła?  Lata międzywojenne, rok 1921. Tak zaczyna się powieść. Natalia Moore, początkująca aktorka spotyka się z Ksawerym Leszczyńskim, synem hrabiny Stefanii Leszczyńskiej oraz hrabiego Rafała Leszczyńskiego. Z tych spotkań nawiązuje się romans, którego konsekwencją jest dziecko. Dla matki Ksawerego taki mezalians jest nie do przyjęcia, w związku z tym aranżuje małżeństwo syna z córką Lubienieckich, zaś aktoreczce proponuje pieniądze i wyjazd z Warszawy. Natalia nie przyjmuje tej propozycji, jednak gdy kochanek, nie sprzeciwiajac się woli matki, oferuje jej tylko potajemne spotkania, panna Moore postanawia przenieść się do Krakowa. Tam, po paru latach, przypadkowo spotyka Rafała Leszczyńskiego. "Od pewnego czasu nie wierzę już w przypadki. Wierzę za to, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Że jednak przeznaczenie naprawdę istnieje".   Hrabia poznaje wnuczkę Iwonę i, w tajemnicy przed rodziną, systematycznie odwiedza panny Moore. Przywozi Iwonie album że zdjęciami i opowiada o ojcu oraz pozostałych członkach rodziny. Co wyniknie z tych podróży Rafała do Krakowa? Czy Iwona pozna swoich krewnych osobiście?  Autorka, w piękny, wzruszający i subtelny sposób, opisuje sagę rodziny Leszczyńskich, ich pogmatwane losy oraz konsekwencje decyzji podjętych przed kilkudziesięcioma latami, zwłaszcza postanowień Stefanii, która kierowała życiem większości rodziny, i nikt nie śmiał się jej przeciwstawić.  "Podróż do Carcassone" to kunsztowna historia o wielopostaciowej miłości, walce o swoje marzenia, co odzwierciedla cytat zawarty na okladce pierwszego tomu ("Są marzenia, które uskrzydlają, i takie, które stają się przekleństwem"), oraz o znalezieniu siły na wybaczenie tym, którzy zawiedli - tutaj doskonale wpasowuje się cytat z okładki drugiego tomu ("Czy znajdziesz w sobie siłę, by przebaczyć tym, którzy zawiedli Cię najbardziej?").  Agnieszka Janiszewska w losy rodziny wplotła tło historyczne z okresu miedzy- i powojennego, okupacji, a także Powstania Warszawskiego. Jednak głównym wątkiem nadal pozostaje rodzinną koligacja. Pierwszy tom opisuje losy Natalii, drugi, już dorosłej Iwony. Odpowiadając na pytanie że wstepu: Czy i tym razem autorka nie zawiodła? Odpowiadam: nie, nie zawiodła,  a wręcz przeciwnie - przekazała czytelnikom znamienitą powieść .

Warszawa, rok 1921. hrabina Stefania Leszczyńska aranżuje korzystne małżeństwo dla jego syna, Ksawerego, które ma mu zapewnić poważanie w towarzystwie i otworzyć drzwi do kariery dyplomatycznej. Sprawy się komplikują kiedy Ksawery wdaje się w romans z początkującą aktorką, Natalią, która spodziewa się dziecka. Dziewczyna nakłaniana do wyjazdu z Warszawy w końcu znika z życia rodziny Leszczyńskich a Ksawery rozpoczyna życie, które zaplanowała mu matka. . To co mnie najbardziej zauroczyło w książce to obraz przedwojennej Warszawy i Krakowa, cudowny klimat tamtych czasów. Wyraźnie widać podział na klasy społeczne, aranżowane małżeństwa, letnie wyjazdy do posiadłości pod miastem. Miłość nie ma znaczenia jeśli małżeństwo przyniesie korzyści rodzinie, panna z dzieckiem to skandal i hańba, a tytuły szlacheckie są ważniejsze niż wszystko inne. Autorka pokazała jak jeszcze 100 lat temu rodzice mieli wpływ na życie dzieci i pokazała uniwersalną prawdę jak bardzo nadopiekuńcza matka może zepsuć charakter dziecka, pozbawić je umiejętności wyboru i samodzielności. Ksawery mieni się jako typowy maminsynek (moim zdaniem najgorszy typ mężczyzny). Opowieść pełna goryczy, rozczarowań swoim życiem, ponoszenia konsekwencji związanych z podjętymi wcześniej decyzjami. Dzieci popełniają błędy rodziców, rodzice nie potrafiący zrezygnować z własnych ambicji. Jest to lekka, króciutka książka, która moim zdaniem jest bardzo przyjemnym wprowadzeniem do kolejnych tomów. Styl autorki idealnie wpasował się w okres przedwojenny, książkę czyta się z zaciekawieniem i przyjemnością.

„Podróż do Carcassonne” przywiozłam z Krakowskich Targów Książki i strasznie żałuję, że wzięłam tylko pierwszy tom. Oczywiście książkę pochłonęłam, a opowieść kończy się w takim momencie, że aż mnie skręca, by przeczytać ciąg dalszy. Cóż przyjdzie teraz trochę poczekać. Podobnie jak kryminały retro, tak i obyczajówki z historią w tle skradły moje serce. Akcja książki przenosi nas w trudne lata międzywojnia i II wojny światowej. Odwiedzamy ówczesną Warszawę, Kraków i klimatyczną wiejską posiadłość w Pobierowie. Młoda aktorka, Natalia, przyjeżdża do Warszawy, by rozpocząć pracę w teatrze. Niestety, zakochana, powiela błąd własnej matki i zachodzi w ciążę z hrabią. Ani Ksaweremu, a już szczególnie jego matce nie uśmiecha się mezalians. Dziewczyna wraca do Krakowa, gdzie samotnie wychowuje córkę. Jak potoczą się losy bohaterów? Jaki wpływ na nie będą miały niepewne czasy, w których przyszło im żyć i skrzętnie ukrywane sekrety? Historię poznajemy w narracji trzecioosobowej, ale również z opowiadań Iwony, będącej owocem młodzieńczej miłości Natalii i Ksawerego. Cudownie się czyta tą historię. Trzeba przyznać, że autorka pisze bardzo lekko i obrazowo. Jeśli lubicie obyczajówki z rysem historycznym, to i Was zachwyci ta propozycja. A tak z ciekawostek, w pięknym francuskim miasteczku Carcassonne można podziwiać najstarszy w Europie, pięknie zachowany barbakan. Zachęcam do odwiedzenia tego klimatycznego miejsca.

Hrabina Stefania Leszczyńska ma swoje plany na przyszłość i nieważne czy takie same ma jej rodzina. Pragnie wydać syna za kobietę dobrze urodzoną. Jej syn wdaje się jednak w romans z początkującą aktorką — Natalią, która na dodatek jest w ciąży. Po namowach hrabiny (często nie za miłych) Natalia znika z życia Ksawerego, a ten żeni się z wybranką jego matki. Ksawery nie do końca jest szczęśliwy w małżeństwie. Żona daje mu syna, a o jego nieślubnym dziecku nikt nie wie. Jest pełen goryczy, smutku, tym bardziej że małżeństwo wcale nie otworzyło mu drzwi do kariery dyplomatycznej. Natalia wraca do rodzinnego Krakowa. Tam zaczyna układać sobie życie z córką, którą urodziła. Zaczyna pracować, a ponieważ będąc samą z dzieckiem, jest to bardzo ciężkie, wysyła córkę do szkoły z internatem prowadzoną przez siostry zakonne, do której sama uczęszczała jako dziecko. Nie spodziewa się, że w ich życie wkroczy ojciec Ksawerego. Jak potoczą się losy bohaterów? Czy Natalia odnajdzie swoje szczęście w życiu? Całość recenzji na moim blogu (https://anka8661.blogspot.com/2019/08/wydawnictwo-novae-res-ksiazka-pt-podroz.html)

Podróż do Carcassonne to wielowątkowa poruszająca opowieść o całej rodzinie Leszczyńskich, a także Natalii Moore. Autorka dogłębnie zagłębiła się w psychikę bohaterów, przedstawiła motywy ich działań, myśli i uczucia. Często pokazywała wydarzenia z perspektywy kilku osób. Przede wszystkim wszystkich doskonale wykreowała pokazując ich wady i zalety, ich smutki i nadzieje, osobiste tragedie i trudne dylematy. Powieść, choć trochę smutna, to czyta się ją przyjemnie i jest miłą odskocznią od codzienności.

Kolejna powieść tej autorki na której się nie zawiodłam. Polecam.