Aż po horyzont. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 06.2021)

recenzja przy tomie 4

To moje pierwsze spotkanie z tą autorkę. Książka należy do gatunku obyczajowych, ale jest inna od tych, które zwykle czytam. Historia pewnej rodziny. Weronikę poznajemy jako pierwszą. Są lata siedemdziesiąte i zupełnie inna świat. Świat, który mam jeszcze w pamięci w nielicznych wspomnieniach, choć ja urodziłam się już lata 80-te, mimo to świat mojego dzieciństwa podobny. Weronika to młoda kobieta, tuż po rozwodzie (choć w sumie nie ma dokładnie określone czy to miesiące, czy np. lata), matka dwóch chłopców w wieku szkolnym. Nie umie poradzić sobie z życiem nie tylko teraz po rozwodzie ale i w trakcie małżeństwa. Teraz byśmy to określili niezaradna życiowo. Problem nie tkwi w samej Weronice ale w jej rodzicach. Nadopiekuńczy, oczko w głowie tatusia zupełnie inaczej traktowana niż jej młodszy brat Oskar. Z czasem, gdy poznajemy jej historię i jej rodziny, wychodzi na jaw wiele tajemnic. Nie na wszystkie mamy od razu odpowiedź, choć pokuszę się, że nic w tej książce nie zostało do końca wyjaśnione. Autorka świetnie prowadzi nas wokół tajemnicy rodzinnej. Kim jest ciotka Wanda? Czemu rodzice milczą na jej temat? Czemu rodzice odizolowali się w ogóle od reszty rodziny? Jaka tajemnice skrywają? Te i wiele innych pytań nasuwa się w trakcie czytania. Tom pierwszy tylko pobudza nasz apetyt na rozwiązanie tej historii. Bohaterowie są świetnie wykreowani. Oskar typowy młody chłopak, który ucieka z rodzinnego domu. Nie jest to typowa ucieczka, raczej wyprowadzenie się spod skrzydeł rodziców. Rodziców, którzy próbują narzucać swoją wolę. Początkowo to udaje im się z Weroniką, która w końcu otwiera oczy i bierze swoje życie w swoje ręce. Bardzo podoba mi się ta przemiana Weroniki. Dziewczyna, mimo że jest dorosła, ma swoje dzieci jest blisko ze swoim bratem. Nie zgadzają się w wielu kwestiach. Oskar jako młody chłopak , jest bardziej życiowy niż jego starsza siostra. Twardo stąpa po ziemni i jest przeciwieństwem siostry. Z czasem Weronika zmienia się na plus. Książkę, czyta się szybki, nie ma zbędnych opisów. Sam historia piękna. Mamy pokazane lata przed wojenne, w czasie wojny i lata współczesne bohaterom Dużym plusem są fragmenty wspomnieć matki, ojca Weroniki i Oskara. Odkrywają nam rąbek tajemnic widzianych ich oczyma. Kolejnym są wspomnienia Wandy, niejako jakby w postaci listów. Taki zabieg jest świetny, ukazuje nam zupełnie innym obraz tych samych wydarzeń. Teraz z przyjemnością zabiorę się za czytanie tomu II. Historia mnie wciągnęła i ciesze się, że mogę przeczytać książki jedna część po drugiej.

"Aż po horyzont” to pierwsza książka Agnieszki Janiszewskiej, jaką czytam. Zainteresował mnie opis i wojenne tło, dlatego bardzo chciałam ją przeczytać. Dziękuję wydawnictwu Novae Res za taką możliwość! Historię poznajemy z perspektywy Weroniki Piontkowskiej, której życie kręci się wokół dzieci i domu w Jaktorowie. Jest mocno związana z rodzicami i z nimi w rodzinnej miejscowości czuje się najlepiej. Między innymi dlatego rozpadło się jej małżeństwo i kobieta czuje, że to kolejna z ról w jakiej się nie sprawdziła. Gdy Weronika zaczyna odkrywać rodzinne tajemnice, okazuje się, że te idealne miejsce wcale nie jest bez skazy, a członkowie jej rodziny mają wiele sekretów. Niestety, wielu z nich milczy i nie chce zdradzić co wydarzyło się w Jaktorowie w czasie wojny i czemu zerwali kontakt z innymi członkami rodziny. Do czego dotrze Weronika? Czy uda jej się zburzyć mur milczenia? Dla mnie ta powieść była zdecydowanie za spokojna. Liczyłam na większe emocje, dramatyczne historie, burze i rozdarte serce, a tu czuję spory niedosyt. Być może też dlatego, że to dopiero pierwsza część i wiele tajemnic nie zostało wyjaśnione. Dla mnie trochę irytująca była główna bohaterka, która z jednej strony jest dorosłą, wrażliwą kobietą, matką, wzorową córką, ale z drugiej jest niezdecydowana, nieporadna, nie potrafi wyrazić swojego zdania. Pozwala decydować o swoim życiu, nie umie postawić się rodzinie, przez co bardzo traci w oczach czytelnika. Czytają, miałam przed oczami małą dziewczynkę, a nie dorosłą kobietę. Samo tło wydarzeń i przeszłość bohaterów jawi się bardzo ciekawie, jednak tła wojennego jest bardzo mało i tu również mam spory niedosyt 😊 Z ogromną ciekawością czytałam fragmenty pamiętnika, które pisane są z perspektywy ciotki Weroniki, z którą rodzina zerwała kontakty. Niestety, w tej części nie wyjaśnia się co się dokładnie stało, choć pewne elementy układanki już się pojawiają. “Aż po horyzont” czytało mi się bardzo szybko, choć nie ma tu zawrotnej akcji i nie dzieje się bardzo wiele. Rodzinne tajemnice intrygują i zachęcają do dalszego czytania. Jestem ciekawa jaką historię skrywa sielskie Jaktorowo. Ta powieść to lekka obyczajówka a z otwartym zakończeniem- druga część już na mnie czeka i liczę na większe emocje i rozwiązanie wszystkich zagadek a także na to, że losy Piontkowskich okażą się bardziej burzliwe i dramatyczne niż w pierwszej części :) Bardzo dziękuję wydawnictwu Novae Res za możliwość przeczytania obu części przed premierą!

Powieść "Aż po horyzont" jest pierwszą przeczytaną przeze mnie książką pani Agnieszki, i wiem że po tak ciekawej lekturze na pewno sięgnę po inne pozycje autorki. Pierwszy tom powieści bardzo mi się spodobał, ogólnie lubię powieści historyczne. W danym tomie akcja toczy się w 70-tych latach, poznajemy zawiłe relacje rodziny Rewczyńskich. Bardzo duży wpływ na relacje i losy rodziny mają cienie z przeszłości, które poprzez pytania dzieci Jana i Izabeli wychodzą na światło dzienne. Weronika i Oskar pragną poznać prawdę na temat relacji ich ojca z jego przyrodnią siostrą, rodzeństwo drąży temat ale rodzice milczą i nie mają zamiaru wyjawić dawnych tajemnic. Najbardziej podobały mi się i równocześnie zaintrygowały rozdziały pisane z punktu widzenia siostry Jana, Wandy. Klimat lat 70-tych oraz retrospekcje przenoszące nas bardziej wstecz idealnie są do siebie dopasowane i dzięki dopracowanej i ciekawej fabule tworzą wciągającą powieść. Książka wciągnęła mnie od pierwszej strony, autorka ma prosty styl i łatwy w odbiorze. Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, można bez przeszkód wyobrazić sobie jak mogliby wyglądać w prawdziwym życiu. Autorka bardzo dobrze przedstawia całą historię i czytając ją można pobawić się w detektywa i wyobrazić sobie co takiego mogło się stać że rodzeństwo zerwało ze sobą kontakt na tak długo. Spodobała mi się również przemiana Weroniki, która zaczyna brać życie w swoje ręce i wyrwać się spod skrzydeł rodziców, którzy cały czas narzucają jej swoją wolę. Powieść czyta się błyskawicznie, nie ma zbędnych opisów. Piękna historia która jest dobrze przedstawiona zawsze skradnie serce czytelnika. Pani Agnieszka porusza również w książce temat zbytniego przywiązania się do rodziny, nieumiejętności postawienia na swoim, jak również rozstania i nieszczęśliwej miłości. Szczerze książkę polecam, dałam się z łatwością porwać historii Już nie mogę się doczekać przeczytania kolejnego tomu mam nadzieję, że będzie również tak wciągający.

"Czasem rodzinne więzy bardziej dzielą, niż łączą". Warszawa, lata 70. Weronika Piontkowska to świeża rozwódka, nauczycielka francuskiego w liceum i matka dwóch rezolutnych chłopców. Jednak w żadnej z ról, jakie przyniosło jej życie, nie odnajduje się zbyt dobrze – poza jedną. W sielskim, ustronnym Jaktorowie, wśród pachnących łąk i lasów wciąż może być beztroską córką swoich rodziców. Wkrótce okaże się jednak, że raj na ziemi nie istnieje, a sielankowa posiadłość, którą Weronika tak kocha, skrywa wiele dramatycznych historii… Jaką cenę w czasach stalinizmu zapłacił za Jaktorowo jej ojciec? Dlaczego po latach wciąż nie chce rozmawiać o własnej siostrze, gdzie mają swoje źródło wszystkie rodzinne tajemnice? „Aż po horyzont” to kolejna piękna i intrygująca powieść w dorobku Agnieszki Janiszewskiej, którą bardzo cenię za styl, dojrzałość oraz bogactwo języka. Za każdym razem pisarce udaje się wciągnąć mnie w jej wyimaginowany świat na tyle mocno, że angażuję się we wszelkie poczynania jej bohaterów, którzy nigdy nie są mi obojętni. Autorka wikła ich losy w tryby wielkiej historii i zawsze wychodzi jej to znakomicie. Zwyczajne codzienne problemy wymieszane z barwną przeszłością, wzbogacają i ułatwiają zrozumienie wielu wydarzeń. Tym razem znajdziemy się w latach 70, a dzięki wspomnieniom ciotki Wandy, przeniesiemy się o kilka dekad wcześniej. Weronika jest bardzo ciekawą postacią, na początku lekko pogrubioną, a jej dążenie do poznania prawdy na temat rodzinnych powiązań, sporów i konfliktów, w pewien sposób stanie się i naszym celem. Jednak na odkrycie wszystkich tajemnic pozostaje nam poczekać do tomu drugiego.

Warszawa, lata 70. Weronika Piontkowska jest po rozwodzie, uczy francuskiego w liceum i wychowuje dwóch ukochanych synów. Nie czuje się jednak dobrze w żadnej z tych ról i nie czuje się szczęśliwa. Ukojenie znajduje tylko w jednym miejscu - w rodzinnym domu, który znajduje się w sielskim, ustronnym Jaktorowie, wśród pachnących łąk i lasów. Wtedy staje się beztroską córką swoich rodziców, ucieka od problemów i cieszy się spokojem. Weronika zawsze była posłuszną córką w przeciwieństwie do jej brata. Teraz jednak zaczynają ją dręczyć tajemnice rodzinne i nie zamierza siedzieć cicho. Szybko okaże się, że raj na ziemi nie istnieje, a jej ukochany dom i rodzina skrywają mnóstwo sekretów. Postanawia więc dowiedzieć się czegoś o ciotce, o której nikt nigdy nie mówi. Minęło już sporo czasu, od kiedy pierwszy raz spojrzałąm na tą okładkę, a wciaż nie mogę przestać się nią zachwycać. Jest taka delikatna, klimatyczna, ponadto uwielbiam taki styl. Ale właściwie to na tym moje zachwyty się kończą, bo książka nie specjalnie mi się podobała. Nie zawiązałam żadnej więzi z bohaterami. Weronika wydawała mi się taka nijaka, a cała jej rodzina, poza daleką krewną, niesamowicie irytująca. Rodzice nieszczęśliwi w swoim małżeństwie, brat wybuchowy, były mąż - manipulator. Nikt nie był dla siebie miły, dobry ani życzliwy. Każdy każdemu wtrącał się w sprawy prywatne i chciał o wszystkim decydować. Dotrwałam do końca jedynie ze względu na chęć poznania tajemnic z przeszłości, ale niewiele tutaj się wyjaśniło. Liczę, że dowiem się tego w kolejnym tomie i będzie on przyjemniejszy od tego.

Są lata 70. Weronika jest nauczycielką francuskiego. Niedawno się rozwiodła. Ma dwóch synów i mieszka w Warszawie. Bardzo często jeździ do rodziców, do Jaktorowa. Tam znajduje ciszę, spokój, ładuje akumulatory. Spaceruje wśród łąk i lasów i znów czuje się młodą dziewczyną bez zmartwień. Jednak zapomniana przeszłość przypomina o sobie. Weronika coraz częściej zastanawia się dlaczego jej ojciec, nie wspomina o swojej siostrze Wandzie. Dlaczego się poróżnili? Weronika nawet jako dorosła kobieta, nie sprzeciwia się rodzicom. Jej więź z nimi jest bardzo silna, a oni często pomagają jej finansowo. Bohaterka nie myśli o przeszłości swojej rodziny. Nie bardzo interesuje ją, dlaczego ciotka Wanda została wykluczona z rodziny. Jej brat, Oskar chce poznać prawdę. "Aż po horyzont" to pierwszy tom sagi rodzinnej. Znajdziemy tu głęboko ukryte tajemnice, skomplikowane losy bohaterów oraz zawirowania historii. Wszystko napisane przystępnym językiem, co ułatwia śledzenie tej opowieści. A do tego dobrze wykreowani bohaterowie, którzy są niebanalni i mają różne charaktery. Rodzinne więzy łączą, a czasem dzielą. Czy wszystkie sekrety powinny ujrzeć światło dzienne? Może nie zawsze warto wracać do tego co już się wydarzyło i czego nie da się już zmienić. Dużo miejsca w książce zajmują zapiski ciotki Wandy, które zawierają w sobie część rodzinnej historii. "Aż po horyzont" to powieść, która ma w sobie tajemnicę. Drugi tom już czeka na mnie, na półce w biblioteczce. Zabieram się za czytanie, bo chcę poznać motywy bohaterów i odkryć sekret rodziny Reczyńskich.

Chciałabym napisać o sielskiej beztrosce. O bzyczących owadach, wyczuwalnym przez kartki książki niepowtarzalnym zapachu lasu... Czułam stęchliznę, zaściankowość. Chciałam przytulić Weronikę, kiedy poznawałam kolejne wątki jej przeszłości. Poklepać po ramieniu, pogładzić po włosach i powiedzieć, że nie musi być taka. Nie musi być posłuszna, potulna. Widziałam, że była stłamszona i nie rozumiałam... Miała obok siebie brata, Oskara, który pragnął równie mocno jak ja, aby Weronika w końcu przejrzała na oczy, żeby nauczyła się dostrzegać swoje własne zdanie, myśli, żeby jedno spojrzenie czy słowo Jana (ojca) nie sprawiało, że zapomina o byciu sobą, o posiadaniu własnych myśli, poglądów, zdania... Aż po horyzont to lekka powieść obyczajowa z wątkiem historycznym. Mamy dwie osie czasu, przeszłość to historia Wandy natomiast teraźniejszość widzimy oczami Weroniki, która próbuję dowiedzieć się czegoś więcej na temat swojej ciotki - przyrodniej siostry Jana - o której ojciec niewiele mówił, unikał tematu. Wyraźnie dało się wyczuć, że z osobą Wandy związana jest rodzinna tajemnica. Czytało mi się ją przyjemnie i szybko. Co prawda miałam cichą nadzieję, że będzie bardziej emocjonalna, bardziej dramatyczna. Zabrakło mi w niej tego trochę. Mimo wszystko oceniam ją jako książkę wartą przeczytania. Świetne umilenie jednego wieczoru 😊

Choć dla wielu rodzina jest najważniejsza, to często ona potrafi oddzielić od siebie bliskich sobie ludzi... Przenieśmy się w lata 70. do stolicy Polski. To właśnie w jednej z dzielnic Warszawy mieszka Weronika, niedawno się rozwiodła i wychowuje dwójkę dzieci. Na co dzień uczy francuskiego w szkole, ale żadna z tych kwestii nie daje jej pełni radości. Najlepiej czuje się w rodzinnym Jaktorowie, dokąd ucieka przy byle okazji. Jednak w pewnym momencie sielski spokój zostaje zakłócony. Na jaw wychodzą dawne tajemnice i nic już nie jest takie samo. Nie miałam do tej pory okazji, aby zapoznać się z twórczością Pani Agnieszki Janiszewskiej, ale po lekturze tej dylogii już wiem, że zdecydowanie muszę to zmienić. "Aż po horyzont" to powieść, w której losy postaci mieszają się z wielką historią. Z pozoru zwyczajni bohaterowie opowiadają o codzienności i przeszłości. Treść książki miesza się z zapiskami pełnymi wspomnień, które nie tylko wzbogacają, ale i ułatwiają zrozumienie niektórych wydarzeń. Książka porusza tematy zbytniego przywiązania do rodziny, nieumiejętności postawienia na swoim, rozstania z ojczyzną i nieszczęśliwej miłości. To naprawdę piękna pozycja, przy której nie sposób się nudzić. Jeśli jesteście wielbicielami sag rodzinnych, to koniecznie zapoznajcie się z tą.

„Aż po horyzont” to powieść obyczajowa z zarysowanym delikatnie tłem historycznym a nawet psychologicznym. Zabiera nas w przeszłość ukazując meandry ludzkich losów i pokazuje efekt podejmowanych decyzji, od których zależy przyszłość następnych pokoleń. Ukazuje naturę człowieka, która czasem nie dopuszcza wielu rozwiązań a raczej woli o niektórych sprawach zapomnieć. Agnieszka Janiszewska stworzyła historię podkreślającą więzy rodzinne, ale też wskazuje jej dobre i złe strony. Pokazuje wpływ wychowania dzieci i otaczania ich zbyt ścisłym parasolem ochronnym. Inną kwestią, która wyłania się z tej historii jest umiejętność wybaczania, ale też rozmowy między sobą o przeszłości. Jednocześnie powstaje pytanie czy warto drążyć w jej odmętach, rozpamiętywać ją i chować urazy? Pokazuje, że przeszłość, jakakolwiek by nie była, nie powinna rzutować na naszą obecną codzienność. Tego, co było, nie zmienimy. Możemy jedynie zadbać o to, czego doświadczamy tu i teraz, by zapewnić sobie lepszą przyszłość. To powieść, którą czyta się bez większych problemów. Czas przy niej minął mi szybko i dałam się porwać tej historii i przenieść w czasie. Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/06/810-az-po-horyzont-tom-i.html